ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΟΙ ΦΑΙΟΚΟΚΚΙΝΟΙ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΣΟΒΑΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ

Οι εκλογές αυτές ήταν στην κύρια πλευρά μια νίκη του φαιοκόκκινου μετώπου. Πιο ειδικά ήταν μια καθαρή νίκη των φαιών ενώ σημειώθηκε μια σχετικά μικρή άνοδος των ποσοστών των «κόκκινων», δηλαδή των σοσιαλφασιστών. Όμως μέσα στη νίκη αυτή υπάρχει το σπέρμα μιας μεγάλης μελλοντικής ήττας καθώς η πιο επιθετική φράξια του σοσιαλφασισμού ο ΣΥΝ, αν και ανέβηκε ελάχιστα σε ποσοστό σε σχέση με το 2004 έπεσε πολύ σε σχέση με τη μεγάλη αυξητική δυναμική του πριν από ένα χρόνο. Επίσης είναι θετικό το ότι ανέβηκε σε ποσοστά το ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τον ΣΥΝ. Ακόμα ενώ ανέβηκαν πολύ τα ποσοστά των φαιοκόκκινων οι ψήφοι τους ανέβηκαν λίγο λόγω αποχής. Η μεγάλη αποχή ήταν στην κύρια πλευρά της μια αντίσταση των μαζών που με αυτό τον τρόπο έδειξαν την αντίθεσή τους στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας δίχως να ψηφίσουν μαζικά τα φαιοκόκκινα. Τέλος οι σοσιαλφασίστες, οπότε και οι φαιοκόκκινοι γενικά, θα έπεφταν πολύ αν δεν έβαζαν στο παιχνίδι τον εφεδρικό στρατό του ΣΥΝ, τους Οικολόγους Πράσινους.

Πιο συγκεκριμένα: Οι φαιοκόκκινοι πήραν στις εκλογές αυτές 27,01%. Το 2004 είχαν πάρει 20,32%, δηλαδή σημείωσαν μια άνοδο 6,69%.

Στο συνολικό 27,01% του 2009 οι σοσιαλφασίστες πήραν το 17,46%, ενώ οι κλασικοί φασίστες πήραν το 9,55%. Το 2004, στο συνολικό 20,32% που πήραν τότε οι φαιοκόκκινοι, οι «κόκκινοι» είχαν πάρει το 15,24% και οι φαιοί το 5,08%. 

Στον παρακάτω πίνακα φαίνονται οι κατανομές σε ποσοστά:

Συνολική αύξηση των ποσοστών των ψήφων του φαιοκόκκινου μετώπου 6,69%

Σε ότι αφορά τους ψήφους οι «μεγάλοι» του φαιοκόκκινου μετώπου το 2009 πήραν 1.214.000 ψήφους ενώ το 2004 πήραν 1.128.145. Η κατανομή ψήφων ήταν η εξής:

Το ποσοστό που κέρδισαν τα φαιοκόκκινα το έχασαν τα μη φαιοκόκκινα κόμματα, δηλαδή τα δημοκρατικά και τα μισοδημοκρατικά κόμματα. Μισοδημοκρατικά κόμματα θεωρούμε τα δύο μεγάλα κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τη Δράση, τη Φιλελεύθερη Συμμαχία*, και την Ένωση Κεντρώων. Δημοκρατικό κόμμα θεωρούμε το κόμμα της μακεδονικής εθνικής μειονότητας Ουράνιο Τόξο και βέβαια την επαναστατική προλεταριακή ΟΑΚΚΕ. Επίσης πρέπει εδώ να κάνουμε μια παρατήρηση σχετικά με τον Βεργή καθώς πολλοί θα παραξενευτούν με το ότι περιλαμβάνουμε έναν γελοίο τύπο στα πολιτικά ρεύματα που αξίζει να καταμετρηθούν. Ο τύπος είναι γελοίος αλλά η γραμμή του δεν είναι καθόλου, ούτε εκφέρεται με γελοίο τρόπο - δες πχ τα 10λεπτά σποτ του- γι αυτό και ανέβασε τη δύναμη της. Πρόκειται για μια φασιστική γραμμή: αντικοινοβουλετική από τα δεξιά κατά όλων των μεταναστών και κυρίως υπέρ της προσάρτησης από την Ελλάδα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Το ψηφοδέλτιο του Βεργή επιτρέπει σε διάφορους αντιδραστικούς να ψηφίζουν φασισμό αλλά τάχα μεταξύ σοβαρού και αστείου, δηλαδή να μην εκτίθενται.
Στο σημείο αυτό πρέπει ωστόσο να κάνουμε ορισμένες διευκρινίσεις σχετικά με την παραπάνω γενική κατάταξη.
Η πρώτη είναι ότι δεν υπάρχει ένας σιδερένιος διαχωρισμός ανάμεσα στα φαιοκόκκινα και στα μισοδημοκρατικά κόμματα. Δηλαδή μέσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υπάρχουν φαιοκόκκινα στελέχη και μάλιστα ηγετικές φράξιες ολόκληρες που επιπλέον είναι ηγεμονικές στα κόμματα αυτά. Και αυτές οι φράξιες πρέπει να λογίζονται στο φαιοκόκκινο μέτωπο. Επίσης τέτοια στοιχεία υπάρχουν στη βάση και στο ψηφοφορικό σώμα αυτών των κομμάτων. Από την άλλη δεν είναι φαιοκόκκινα όλα τα μέλη και ακόμα περισσότερο η πλειοψηφία των ψηφοφόρων των φαιοκόκκινων κομμάτων.
Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τα σοσιαλφασιστικά κόμματα και λιγότερο για τα φασιστικά. Αυτό συμβαίνει γιατί η βασική ιδιομορφία της ιστορικής εποχής που περνάμε, εποχής του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, είναι ότι η αντεπανάσταση έχει προκύψει μέσα από τα κόμματα της επανάστασης, δηλαδή τα έχει καταφάει εσωτερικά αντιστρέφοντας τους βασικούς ιδεολογικούς όρους της ύπαρξής τους ενώ εξωτερικά έχει κρατήσει τη μορφή τους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντιστροφής είναι ότι από τα σοσιαλφασιστικά κόμματα δεσμεύεται ακόμα ένα μέρος και συχνά μεγάλο μέρος όχι μόνο της δημοκρατίας αλλά και της αριστεράς. Αυτό ισχύει κυρίως σε επίπεδο ψηφοφόρων αλλά καμιά φορά και σε επίπεδο απλών μελών ακόμα και κατώτερων νέων στελεχών.
Επίσης πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι και από τα φασιστικά κόμματα δεσμεύεται ένα κομμάτι ψηφοφόρων που δεν είναι φασίστες αλλά άνθρωποι συντηρητικοί ή καθυστερημένοι πολιτικά που τις περισσότερες φορές εξοργίζονται από τις προβοκατόρικες τακτικές του ψευτο-διεθνιστικού και ψευτο-φιλελεύθερου σοσιαλφασισμού, ιδιαίτερα εκείνες του ΣΥΝ και του αναρχοφασισμού. Με λίγα λόγια όταν λέμε ότι οι φαιοκόκκινοι πήραν τόσες ψήφους δεν εννοούμε ότι όσοι τους ψήφισαν είναι φαιοκόκκινοι αλλά πρώτον ότι είναι φαιοκόκκινοι οι μηχανισμοί που διαχειρίζονται πολιτικά αυτούς τους ψήφους και δεύτερον ότι είναι οι φαιοκόκκινες πολιτικές και ιδεολογικές γραμμές που προωθούνται μέσα στην κοινωνία όταν αυτοί οι μηχανισμοί ενισχύονται.
Μετά από αυτές τις διευκρινίσεις μπορούμε να δούμε τι αλλαγές σηματοδοτούν αυτά τα αποτελέσματα στη σχετική ισχύ των ξεχωριστών πολιτικών πόλων μέσα στη χώρα.

Ο αντιευρωπαϊσμός το σήμα κατατεθέν του φαιοκόκκινου πόλου

Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει από πολιτική άποψη η ενίσχυση του φαιοκόκκινου πόλου. Αυτή σημαίνει ότι ενισχύθηκε ο αντιευρωπαϊσμός στη χώρα μας. Ο αντιευρωπαϊσμός είναι το σήμα κατατεθέν όλου του φαιοκόκκινου μετώπου. Στην πραγματικότητα ο αντιευρωπαϊσμός είναι ο πλάγιος τρόπος με τον οποίο όλα αυτά τα ρεύματα είναι φιλορώσικα. Στην περίπτωση των ναζιστών του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής ο φιλορωσισμός τους είναι ανοιχτά διακηρυγμένος. Στην περίπτωση όμως του ψευτοΚΚΕ, των μ-λ και τροτσκιστών σοσιαλφασιστών, του ΣΥΝ και των Οικολόγων Πράσινων ο φιλορωσισμός κρύβεται.
Μάλιστα το ψευτοΚΚΕ, που οργιάζει σε αντιευρωπαϊσμό ισχυρίζεται ότι είναι ενάντια στον «ρώσικο ιμπεριαλισμό». Με αυτό όμως απλά εννοεί ότι είναι ενάντια στις συμμαχίες του ρώσικου ιμπεριαλισμού με τις ΗΠΑ όταν αυτές εκστρατεύουν ενάντια στον τρίτο κόσμο όπως πχ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Σομαλία κλπ. Όμως εκεί που εκδηλώνονται οι ωμές χιτλερικού τύπου επιθέσεις αποκλειστικά της Ρωσίας, όπως με την ισοπέδωση της Τσετσενίας, με το διαμελισμό της Γεωργίας, με τους οικονομικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς εκβιασμούς στην Ουκρανία και με τις επιθέσεις στα Βαλκάνια στο πλευρό της Σερβίας, εκεί το ψευτοΚΚΕ είναι φανατικά με το ρώσικο ιμπεριαλισμό. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ΣΥΝ και με όλη τη σειρά των μ-λ και τροτσκιστών σοσιαλφασιστών. Και αυτοί είναι αποφασιστικά με τους νέους Χίτλερ του Κρεμλίνου σε όλα αυτά τα μέτωπα. Απλά εκεί που μπερδεύεται αρκετός κόσμος είναι με τον αντιευρωπαϊσμό του ΣΥΝ και των Οικολόγων Πράσινων που αποτελούν μετά τη Συνδιάσκεψή τους του 2007 το δεύτερο πολιτικό στρατό του ΣΥΝ.

Ο ταξικός χαρακτήρας αντι-νεοφιλελευθερισμού των φαιοκόκκινων

Το βασικό τέχνασμα του ΣΥΝ και του οικολογικού αποσπάσματός του είναι ότι εμφανίζονται σαν οπαδοί της ΕΕ που έχουν απλά την απαίτηση να ακολουθεί αυτή μια άλλη, μια αντι-νεοφιλελεύθερη πολιτική. Όμως η απάτη αποκαλύπτεται όταν ο ΣΥΝ και γενικά όλα τα φιλορώσικα κόμματα εκστρατεύουν λυσσαλέα ενάντια στο βασικό όρο ύπαρξης της ΕΕ που είναι η δυνατότητα της να παίρνει πολιτικές αποφάσεις. Γι αυτό εκστράτευσαν ενάντια στο Σύνταγμα της ΕΕ και τώρα ενάντια στη συνθήκη της Λισσαβόνας. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός που κυριαρχεί στην οικονομική πολιτική της ΕΕ οπότε και στα συντάγματα και στις αποφάσεις της είναι το άλλοθι για το χτύπημα της πολιτικής ενότητάς της.
Όμως ο αντι-νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μόνο ένα πρόσχημα για τη διάλυση της ΕΕ που τόσο πολύ τη θέλει η Ρωσία. Ο αντι-νεοφιλελευθερισμός είναι στην περίπτωση των φαιοκόκκινων η υπεράσπιση του κρατικοφασιστικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Ποτέ οι δημοκράτες δεν είχαν κύριο εχθρό τον οικονομικό και πολιτικό φιλελευθερισμό όταν προέλαυνε στην ανθρωπότητα και σε κάθε χώρα ξεχωριστά ο φασισμός, δηλαδή η πιο επιθετική η πιο μιλιταριστική μερίδα του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων. Μόνο αν σε μια περίοδο κατά την οποία έχει για τα καλά συντριβεί ένας φασισμός και αφού έχει μπει μπροστά στις μάζες η δυνατότητα μιας σοσιαλιστικής επανάστασης και αυτήν την επανάσταση την εμποδίζει η αστική μισοδημοκρατία των δυτικού τύπου χρηματιστικών μονοπωλίων, μόνο τότε έχει ένας μαρξιστής και ένας δημοκράτης το δικαίωμα να ανακηρύξει κύριο εχθρό τον οικονομικό και πολιτικό φιλελευθερισμό και όχι το φασισμό. Να κάνεις όμως κύριο εχθρό το νεοφιλελευθερισμό των δυτικών μονοπωλίων όταν έχεις μπροστά σου το επελαύνον παντού νεοναζιστικό μέτωπο των κρατικομονοπωλιστών της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν τότε πρέπει να έχεις πολιτική τύφλα και ελάχιστες σχέσεις με το μαρξισμό. Αν όμως ζεις στην Ελλάδα όπου έχεις μπροστά σου νόμιμους τους αντι-νεοφιλελεύθερους και αντιευρωπαϊστές ναζιστές της Χρυσής Αυγής, όπου έχεις όλο και πιο μαζικό μπροστά σου το αντι-νεοφιλελεύθερο αντιευρωπαϊκό ΛΑΟΣ με ηγέτες φιλοναζιστές, όπου έχεις σύσσωμο ένα πολιτικό σύστημα να χειροκροτεί τον φασίστα Πούτιν σαν πρώτο φίλο της χώρας και να θεωρεί τους ισλαμοναζήδες αντισημίτες και τους σέρβους τσέτνικ φασίστες σαν συμμάχους του, όπου τέλος έχεις ένα βαθιά διεφθαρμένο κρατικό γραφειοκρατικό καπιταλισμό και νέους φυτευτούς ανατολικούς κρατικο-ολιγάρχες που απομυζούν τη χώρα, και μετά από όλα αυτά επιμένεις να έχεις κύριο εχθρό σου το νεοφιλελευθερισμό τότε έχεις κάποια πολύ σοβαρή σχέση με το φασισμό.
Και αυτή η σχέση είναι απόλυτη και συνειδητή στην περίπτωση της ηγεσίας και των φαιών και των «κόκκινων». Αυτό που θέλουν όλοι αυτοί όταν καταφέρονται ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό –στην ουσία ενάντια σε κάθε οικονομικό φιλελευθερισμό από την ώρα που έχουν ανακηρύξει σαν κύριο εχθρό τους το εμπόρευμα γενικά- είναι να γίνει το αστικό κράτος ιδιοκτήτης των βασικών μέσων παραγωγής ή να μείνει ιδιοκτήτης αν είναι ήδη και να μην παραδώσει τις κρατικές επιχειρήσεις στα χέρια ιδιωτών. Όμως για το επαναστατικό προλεταριάτο το να έχει το αστικό κράτος την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής σημαίνει γενικά να το βαραίνουν ακόμα παραπάνω οι ταξικές αλυσίδες του καθώς τότε η αστική πολιτική και οικονομική εξουσία ταυτίζονται (Έγκελς στο Αντι-Ντύριγκ). Το επαναστατικό προλεταριάτο μπορεί να δεχτεί την κρατικοποίηση σαν προοδευτικό μέτρο μόνο σαν επιμέρους βοήθεια για να μην κλείσουν παραγωγικές μονάδες ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης, ή για να δοθεί πάλη υπέρ του φιλελεύθερου καπιταλισμού ενάντια σε ένα μονοπώλιο που εκμεταλλεύεται τη δεσπόζουσα θέση του όπως πχ ένα τραπεζικό μονοπώλιο και πάντα με τον όρο να μην είναι η κρατικοποίηση στα χέρια μιας φασιστικής διακυβέρνησης.
Όμως για τους φαιοκόκκινους ηγέτες και στελέχη, ιδιαίτερα για εκείνους που έχουν μικροαστική ταξική προέλευση ο κρατικός τομέας της οικονομίας είναι ο μοναδικός δρόμος για να γίνουν οι ίδιοι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής αφού γίνουν πρώτα ιδιοκτήτες του κράτους, δηλαδή αφού στο όνομα του λαού – και του έθνους ή της ράτσας στην περίπτωση των φαιών- αποκτήσουν το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας, δηλαδή αφού επιβάλουν τη φασιστική τους δικτατορία πάνω σε όλες τις άλλες φράξιες της αστικής τάξης και ασφαλώς πάνω στο λαό. Βέβαια ο φασισμός δεν είναι μόνο, ούτε είναι κυρίως, η εξουσία του κάθε φορά φασιστικού κόμματος και των στελεχών του που έχουν προέλθει από την μικροαστική τάξη. Ο φασισμός είναι κυρίως η δικτατορία των πιο επιθετικών και πιο αρπακτικών ιμπεριαλιστών μονοπωλιστών που συνεργάζονται με αυτούς τους τρελαμένους για δόξα, δύναμη και χρήμα μικροαστούς σε κάθε χώρα. Να γιατί οι φαιοκόκκινοι δεν επιτρέπουν σήμερα καμιά ιδιωτικοποίηση κρατικής ιδιοκτησίας παρά μόνο αυτή από τους ανατολικούς ολιγάρχες που είναι στην υπηρεσία των μεγάλων τους αφεντικών, των κρατικο-μονοπωλιστών του Κρεμλίνου. Σε τέτοιες ιδιωτικοποιήσεις τύπου Βγενόπουλου οι φιλόδοξοι μικροαστοί συνεργάτες του Κρεμλίνου, τα κνίτικα ηγετικά στελέχη, οι συνασπισμαίοι, οι μ-λ τροτσκιστές και οι ανοιχτοί τροτσκιστές σκύβουν δουλικά το κεφάλι ή σιγοψυθιρίζουν καμιά διαφωνιούλα για ξεκάρφωμα.

Η διάλυση της ΕΕ με όπλο τον αντι-νεοφιλελευθερισμό

Αλλά όταν οι φαιοκόκκινοι απαιτούν αντι-νεοφιλελεύθερη πολιτική σήμερα από την ΕΕ εννοούν κάτι άλλο πιο συγκεκριμένο, εννοούν τη διάλυση της. Για νεοφιλελευθερισμό την κατηγορούν κυρίως επειδή δεν επιτρέπει στο κάθε ευρωπαϊκό κράτος να γίνει ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής τα οποία θα μπορεί να ενισχύει με κρατικές επιδοτήσεις. Δευτερευόντως εννοούν ότι η ΕΕ δεν επιτρέπει αύξηση του κρατικού ελλείμματος.
Κατ αρχήν η ΕΕ δεν απαγορεύει σε κανένα κράτος να κρατικοποιήσει μια εταιρεία. Εκείνο που δεν επιτρέπει είναι αυτή η εταιρεία να ενισχύεται στη λειτουργία της με κρατικό χρήμα οπότε θα υπερισχύσει των άλλων ντόπιων και ξένων, δηλαδή δεν επιτρέπει σε κανένα κράτος και σε καμιά εταιρεία να κινηθούν έξω από τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Βέβαια σήμερα κάθε κυβέρνηση σε κάθε χώρα κάνει τις δικές της απάτες για να ξεπεράσει αυτούς τους περιορισμούς και να ενισχύσει τις εταιρείες της, ιδιαίτερα τα μονοπώλια της. Αλλά αν αυτοί οι περιορισμοί καταργούνταν τότε θα ξεσπούσε οικονομικός πόλεμος ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη που το καθένα θα προστάτευε τις δικές του επιχειρήσεις, κρατικές ή μη κρατικές σε βάρος των επιχειρήσεων των άλλων κρατών, οπότε η ΕΕ θα διαλυόταν. Αυτές οι κρατικές ενισχύσεις αλλά και οι κρατικοποιήσεις σε κάθε χώρα ή σε πανευρωπαϊκή κλίμακα θα ήταν δυνατό να αποκτήσουν μια αρκετά εκτεταμένη μορφή μόνο αν βρίσκονταν κάτω από μια κεντρική ευρωπαϊκή πολιτική και διοικητική εξουσία. Αλλά αυτή η διακρατική κεντρική εξουσία στην ΕΕ, δηλαδή η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού αστικού κράτους είναι ακριβώς αυτό που απεχθάνονται οι ρωσόφιλοι, οι πιο επιθετικοί εθνικιστές και γενικά οι φαιοκόκκινοι σε κάθε χώρα. Κατά κάποιο τρόπο η ΕΕ είναι αναγκασμένη να παίζει με τους όρους της ελεύθερης αγοράς και να είναι πρώτα απ όλα μια ενιαία αγορά και όχι ένα ενιαίο κράτος επειδή αυτή είναι η μόνη δυνατή ενότητά της και είναι αυτή επειδή δεν της επιτρέπουν την πολιτική ενότητα και την παραγωγική ενότητα οι επιμέρους εθνικισμοί, οι επιμέρους κρατικοί ιμπεριαλισμοί και κυρίως η γενική επίθεση των ρωσόφιλων φαιοκόκκινων.
To ότι ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι έξω από την αντίληψη των ευρωπαίων μονοπωλιστών που διοικούν την ΕΕ αποδεικνύεται από το ότι ήδη η έμμεση κρατικοποίηση ή οι κρατικές ενισχύσεις είναι σήμερα δυνατή στην ΕΕ σε τομείς όπου η ΕΕ ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία ή τη Ρωσία και την Κίνα και το οικονομικό βάρος των επενδύσεων δεν μπορεί να το αναλάβει κανένα ξεχωριστό ευρωπαϊκό κράτος. Αυτό γίνεται με τις μεγάλες διακρατικές ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις σε ερευνητικούς κολοσσούς τύπου CERN ή στο ευρωπαϊκό δορυφορικό σύστημα Galileo που αποτελεί απάντηση στο αντίστοιχο αμερικάνικο.
Σε ότι αφορά την κατηγορία ότι η ΕΕ δεν επιτρέπει να αυξηθεί το κρατικό έλλειμμα των κρατών και αυτή έχει διαλυτικό περιεχόμενο. Τα κράτη πράγματι συχνά χρησιμοποιούν το κρατικό έλλειμμα, που σημαίνει τον κρατικό δανεισμό, για να αντλήσουν κεφάλαια και να κάνουν μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις ή να χρηματοδοτήσουν μεγάλα κοινωνικά προγράμματα ή να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη οικονομική κρίση σαν τούτη εδώ. Βέβαια στην Ελλάδα το κρατικό έλλειμμα χρησιμοποιήθηκε τα τελευταία 20 χρόνια για να τραφεί η ανατολικού τύπου κρατικο-κομματική και γραφειοκρατική ακρίδα και να παχύνουν οι επίσης ανατολικού τύπου κρατικοολιγαρχικές βδέλλες οπότε χάθηκε από την παραγωγή και μπήκε στην πιο παρασιτική κατανάλωση, δηλαδή έγινε παράγοντας λανθάνουσας ή ίσως και ανοιχτής χρεωκοπίας στην τωρινή κρίση. Όμως πέρα από την όποια χρήση του ελλείμματος, δηλαδή του δημόσιου χρέους, αυτό δεν είναι εύκολο να αυξηθεί σήμερα σε κρατικό και διακρατικό ευρωπαϊκό επίπεδο χωρίς να υπάρχει μια ισχυρή κεντρική διακρατική ευρωπαϊκή πολιτική εξουσία για να εγγυηθεί την αποπληρωμή του. Αν αυτό το χρέος δεν μπορεί να το εγγυηθεί η ευρωπαϊκή πολιτική εξουσία τότε η κεντρική ευρωπαϊκή νομισματική εξουσία είναι υποχρεωμένη να το κρατάει χαμηλό γιατί αλλιώς θα υπονομεύσει την αξιοπιστία του Ευρώ. Το Ευρώ είναι ένα ισχυρό νόμισμα χωρίς ισχυρή πολιτική εξουσία πίσω του, δηλαδή του λείπει η πολιτικά ενωμένη Ευρώπη στον ίδιο βαθμό που λείπει γενικά στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά το κοινό ευρωπαϊκό κράτος.
Με λίγα λόγια οι δημαγωγοί ευρωπαίοι φαιοκόκκινοι τα θέλουν και εδώ όλα δικά τους, δηλαδή και κοινό νόμισμα και χαλαρή πολιτική ένωση και μεγάλο κρατικό έλλειμμα. Ειδικά οι έλληνες φαιοκόκκινοι δεν είναι απλά δημαγωγοί, είναι και θρασείς. Αυτοί θέλουν να βρίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς σαν καπιταλιστικά αλλοτριωμένους, αλλά τρελαίνονται να μασουλάνε τις επιδοτήσεις που βγαίνουν από το μόχθο τους και τώρα θέλουν να μασουλάνε και το Ευρώ τους, δηλαδή να καταχρώνται τη διεθνή οικονομική πίστη που έχουν οι χώρες αυτές για να μπορούν οι ίδιοι και οι συμμορίες τους να δανείζονται σε βάρος τους και κυρίως σε βάρος της εργατικής τάξης της χώρας μας.
Στη χώρα μας δεν υπάρχει κανένα κομμάτι της αστικής τάξης να αντιπαραθέσει τις στοιχειώδεις αυτές αλήθειες στους φαιοκόκκινους. Κι αυτό όχι μόνο γιατί οι ευρωπαιόφιλοι αστοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι κάτω από την κυριαρχία των φαιοκόκκινων Καραμανλή και Παπανδρέου, αλλά γιατί και οι ίδιοι σαν οικονομικοί διαχειριστές των κυβερνήσεων των προηγούμενων προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα μέτρα που παίρνουν ενάντια στις μάζες, όπως βαριά φορολογία και άθλια ελάχιστα μεροκάματα λέγοντας ότι συμμορφώνονται στις απαιτήσεις της ΕΕ. Όσο για τους μονοπωλιστές ηγέτες της ΕΕ αυτοί αφού δεν μπορούν και δεν τολμούν να υποδείξουν πολιτικά μέτρα στον μικρό βαλκάνιο τραμπούκο και μάλιστα κάποιοι από αυτούς συνεργάζονται μαζί του σε μια σειρά βρώμικες κρατικές εκχωρήσεις (δες Ιντρακομ-Ζήμενς), του υποδεικνύουν λογιστικά μέτρα. Δηλαδή προβάλουν πάντα σαν πρώτο μέτρο κατά της χρεωκοπίας της Ελλάδας όχι το χτύπημα της κρατικής διαφθοράς, όχι το χτύπημα της αντιβιομηχανικής της πολιτικής, όχι τον τερματισμό των αδιαφανών εκχωρήσεων στη νέα κρατική ολιγαρχία, αλλά θεωρώντας δεδομένη όλη αυτή τη βρώμικη πολιτική κατάσταση προτείνουν το πιο εύκολο πολιτικά για τους ίδιους και το πιο ιδανικό για τους «φαιοκόκκινους» προβοκάτορες μέτρο: τη μείωση των μεροκάματων.

Το φαιοκόκκινο δίπολο και οι αιτίες της κίνησης προς το φαιό

Να λοιπόν γιατί οι «φαιοκόκκινοι» προχωράνε γενικά πολιτικά και ιδεολογικά σε βάρος των υπόλοιπων κομμάτων μέσα στη χώρα.
Το ερώτημα είναι γιατί στο εσωτερικό του φαιοκόκκινου μετώπου μετακινήθηκε η πολιτική δύναμη προς το φαιό, ενώ το κόκκινο, ιδιαίτερα το «κόκκινο» με τη μορφή του ΣΥΝ αδυνάτισε σε πρωτοφανή βαθμό.
Αυτό οφείλεται στις ειδικότερες πλευρές που παίρνει η επίθεση των φαιοκόκκινων στη χώρα.
Η επίθεση αυτή έχει δύο ακραίες πτέρυγες που η μία τροφοδοτεί την άλλη: Η πλευρά του «κόκκινου», η σοσιαλφασιστική πλευρά, ηγείται της κάθε φορά δήθεν «αντικαπιταλιστικής εξέγερσης», δηλαδή οργανώνει όσο όγκο ταξικής δυσαρέσκειας μπορεί ενάντια στα εχθρικά, γενικά δυτικόφιλα κομμάτια της αστικής τάξης και εμποδίζει τις όποιες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις τους (ιδιαίτερα την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών) συντρίβει βίαια τις όποιες αντιστάσεις τους και τις όποιες αντιστάσεις του λαού προωθώντας τις θέσεις του και τους ανθρώπους του μέσα στο κράτος. Επικεφαλής των αντιδραστικών κινημάτων του «κόκκινου» είναι ο ΣΥΝ που μάλιστα αποτελεί και τη δήθεν διεθνιστική, δήθεν κοσμοπολίτικη πλευρά του. Σαν ξενόδουλο φιλο-ιμπεριαλιστικό κόμμα ο ΣΥΝ είναι εν μέρει αντιεθνικιστικό κόμμα αλλά από τα δεξιά γι αυτό έχει αναλάβει να μιλάει και να προστατεύει τάχα τις εθνικές μειονότητες, τους μετανάστες κλπ. Στα «ταξικά-αντικαπιταλιστικά» κινήματα συμμετέχει και το ψευτοΚΚΕ αλλά πολύ πιο διακριτικά γιατί ο βασικός ρόλος του είναι να χωθεί στο στρατό και δεν πρέπει να τρομάζει την αστική τάξη. Γι αυτό εμφανίζεται σαν πατριωτικό κόμμα και δεν συμμετέχει στα «αντιεθνικιστικά» και δήθεν φιλομεταναστευτικά κινήματα του ΣΥΝ. Συνήθως ασκεί τη δικτατορία του και τους εκβιασμούς του μέσα από τις μπούκες των εργατών του στα υπουργεία και μέσα από το κόψιμο των επίγειων και θαλάσσιων δρόμων της χώρας.

Η άλλη πλευρά της επίθεσης του φαιοκόκκινου είναι η φαιή πλευρά. Ο βασικός πολιτικός στρατός αυτής της πλευράς είναι το ΛΑΟΣ που προς το παρόν δεν ασκεί βία, απλά προετοιμάζει πολιτικά τη βία κυρίως ενάντια στα τμήματα του λαού που θα αντισταθούν και ήδη αντιστέκονται στο φαιοκόκκινο μπλοκ, δηλαδή ενάντια στους μετανάστες, στους πραγματικούς δημοκράτες, στους πραγματικούς διεθνιστές που σαν τέτοιοι είναι και αντιιμπεριαλιστές κλπ. Το ΛΑΟΣ είναι η «πατριωτική» μεταμφίεση του ρώσικου παιχνιδιού στην Ελλάδα. Ο ρωσόδουλος χαρακτήρας του «πατριωτισμού» του ΛΑΟΣ ξεσκεπάζεται στο μακεδονικό. Εκεί το ΛΑΟΣ διαρκώς ουρλιάζει ενάντια σε οποιαδήποτε παραχώρηση του εντελώς όψιμα ιερού ονόματος «Μακεδονία» στη Δύση, αλλά δε κάνει και δεν έκανε καμιά απολύτως καταγγελία της Ρωσίας και της Κίνας που ταχύτατα αναγνώρισαν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το όνομά της. Την εθνορατσιστική βία του ΛΑΟΣ την ασκούν σήμερα στο όνομα του πατριωτισμού (!) τα ιδεολογικά παιδιά του δοσιλογισμού, οι ρατσιστές και επίσης «αντικαπιταλιστές» της Χρυσής Αυγής! Η Χ. Αυγή είναι για το ΛΑΟΣ ότι είναι ο σοσιαλφασιστικός ψευτοαναρχισμός για τον ΣΥΝ (με τη διαφορά ότι ο ψευτοαναρχισμός έχει μέσα του και μια πλευρά λαού ενώ η Χ. Αυγή έχει μόνο υπεραντιδραστικά στοιχεία). Όπως το ΛΑΟΣ κάνει πως δεν ξέρει ή ακόμα και καταδικάζει όποτε χρειαστεί τους χρυσαυγίτες που κάνουν τη δική του βρωμοδουλειά ενάντια στους μετανάστες, ή ενάντια στο Ουράνιο Τόξο, ή στους αυθόρμητους αντιναζιστές έτσι και ο ΣΥΝ κάνει πως δεν ξέρει, και επίσης καταδικάζει όποτε χρειαστεί το ψευτοαναρχικό τραμπούκικο λούμπεν που διεκπεραιώνει τις δικιές του βρωμοδουλειές ενάντια στην αστική τάξη και σε όσα τμήματα του λαού αντιστέκονται σε αυτόν στην παραγωγή στην εκπαίδευση κλπ.
Αυτές οι δύο πλευρές του φαιοκόκκινου δεν λειτουργούν ανεξάρτητα αλλά σαν τμήματα μιας σιδερένιας λαβίδας που η μία στέλνει στην άλλη για λιώσιμο ότι αντιστέκεται στη ρώσικη πολιτική. Επίσης η μια αποζημιώνει την άλλη για τις ήττες της καθώς απορροφά κάθε κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια προς το φαιοκόκκινο μπλοκ γενικά.

Η ήττα του ΣΥΝ, ήττα του Δεκέμβρη-φάρσας και η ανακήρυξη των Οικολόγων Πράσινων σε μεγάλο κόμμα

Αυτό συνέβη με την εκλογική ήττα του ΣΥΝ. Η εκλογική ήττα του ΣΥΝ ήταν κυρίως το αποτέλεσμα της πολιτικής ήττας του Δεκέμβρη-φάρσας σε αντιδιαστολή με τον τραγικό και ηρωικό Δεκέμβρη του 44.
Ο ΣΥΝ έπαθε μια πολύ μεγάλη, μια σχεδόν στρατηγική ζημιά με το «αντικαπιταλιστικό» κίνημα που καθοδήγησε το Δεκέμβρη. Αυτό ήταν αρχικά ένα δίκαιο και αρκετά αυθόρμητο κίνημα νεολαίων που μισούσαν από πολύ καιρό την καθημερινή αστυνομική βαναυσότητα και συχνά κτηνωδία εναντίον τους και εξοργίστηκαν πολύ όταν ο φασίστας αστυνομικός σκότωσε το νεολαίο Αλέξη. Όμως ο ΣΥΝ μετέτρεψε όλο αυτό το κίνημα που θα μπορούσε ίσως να γίνει και εξέγερση, ή το διευκόλυνε να μετατραπεί με τη βοήθεια του σοσιαλφασιστικού ψευτοαναρχισμού, σε έναν προβοκατόρικο εμπρησμό και λεηλασία του εμπορικού κέντρου της Αθήνας και μερικών άλλων πόλεων. Στόχος αυτής της ιστορικής προβοκάτσιας, που ανάλογή της ήταν εκείνη με τους δολοφονικούς εμπρησμούς των δασών το 2007, ήταν να προκαλέσει πολιτική κρίση και έτσι να διευκολύνει την ηγεμονική συμμετοχή των 3 φαιοκόκκινων κομμάτων στην πολιτική εξουσία μέσα από συγκλήσεις μη συνταγματικών οργάνων όπως είναι το «συμβούλιο πολιτικών αρχηγών» ή κυρίως μια «διακομματική επιτροπή για την αστυνομία». Αυτός ο στόχος απέτυχε τουλάχιστον σε πρώτη φάση αλλά ο ΣΥΝ έπαθε μια στρατηγική ζημιά.
Ο ΣΥΝ πίστεψε ότι η προβοκάτσια του δεν θα γινόταν αντιληπτή από το λαό. Όμως μέσα σε λίγες μέρες ο ΣΥΝ αποκαλύφθηκε σαν το κόμμα της πολιτικής ανωμαλίας, του τραμπουκισμού και του εμπρησμού και έχασε όλα τα φιλελεύθερα αριστερά εύσημά του. Ήταν σαν να μαζεύτηκαν όλες μαζί οι παρατηρήσεις που έκαναν για χρόνια οι μάζες σχετικά με τις άριστες σχέσεις του ΣΥΝ με το 17νοεμβριτισμό και τον λούμπεν ψευτοαναρχισμό. Ο ΣΥΝ έλπιζε ότι τουλάχιστον θα κρατούσε μαζί του τη ριζοσπαστική νεολαία. Αλλά δεν την κράτησε ούτε αυτή επειδή και αυτή κατάλαβε τη βρωμοδουλειά, ιδιαίτερα όταν ο ΣΥΝ όχι μόνο δεν ζήτησε κανένα πρακτικό μέτρο ενάντια στην αστυνομία (πχ διεθνείς επιθεωρητές ενάντια στα βασανιστήρια, διάλυση των ειδικών φρουρών) αλλά διέταξε απότομα την παύση της «εξέγερσης» και σταδιακά άρχισε να κάνει πως δεν ξέρει τίποτα γι αυτήν. Στο τέλος άρχισε να καταδικάζει τα «επαναστατικά» σπασίματα και καψίματα που αρχικά τα δικαιολογούσε χωρίς βέβαια ποτέ ανοιχτά να τα εγκρίνει. Έτσι άφησε τους λίγους ριζοσπάστες μικροαστούς νεολαίους, που συνέχισαν να υπερασπίζουν το Δεκέμβρη-φάρσα, στα χέρια των ΑΝΤΑΡΣΥΑ που γι αυτό ανέβηκαν λίγο εκλογικά, καθώς και των ψευτοαναρχικών. Γι αυτό κατέρρευσε όλη εκείνη η σκηνοθεσία που ξεκίνησε στις δημοτικές εκλογές του 2006 με τον φιλελεύθερο αριστερό αλλά και μοντέρνο και επαναστάτη και λαϊκό-ταξικό Τσίπρα που για να μπορεί να είναι τα πάντα αποδείχτηκε ότι έπρεπε να είναι ένα τίποτα, δηλαδή ένας αμόρφωτος και αλαζόνας κνίτης.
Το ξεσκέπασμα του ΣΥΝ υποχρέωσε αυτόν και όλο το πεντακομματικό «συντονιστικό κορυφής» να κατεβάσει στο πολιτικό παιχνίδι την εφεδρεία που ο ΣΥΝ είχε ετοιμάσει από το 2007, τους Οικολόγους Πράσινους. Αυτοί είναι ένας ΣΥΝ σκέτος οικολόγος, δηλαδή σκέτος σαμποταριστής της παραγωγής, που όμως δεν τον βαραίνουν πολιτικά τα σπασίματα, τα καψίματα, ο 17νοεμβριτισμός κλπ. Ήδη ο ΣΥΝ είχε προωθήσει μέσα σε αυτούς τους λυσσασμένους εχθρούς κάθε παραγωγικής προόδου (υπερασπίζουν προγραμματικά τις βιομηχανίες έντασης εργασίας ενάντια σε εκείνες της έντασης κεφαλαίου !!!) τη γενική αντιδυτική στα διεθνή ζητήματα και «αντι-νεοφιλελεύθερη» πολιτική του γραμμή ενώ έχωσε μέσα του και ορισμένα στελέχη του. Έτσι λίγους μήνες πριν από τις εκλογές μπήκε ξαφνικά στα γκάλοπ το κόμμα αυτό του 0,5% αυτό σαν μεγάλο κόμμα ενώ στις εκλογές το προσκαλέσανε και στα τηλεοπτικά τραπέζια τους, δηλαδή του δώσανε άπειρο χρόνο να μιλάει. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ΣΥΝ κατέβηκε με δύο ψηφοδέλτια στις εκλογές και πήρε τελικά σαν πολιτικό ρεύμα, αλλά όχι πια σαν ΣΥΝ, το ποσοστό 8,19% (3,40% Οικολόγοι πράσινοι και 4,70% ο ΣΥΝ). Οι Οικολόγοι Πράσινοι πέρα από τους ψήφους είναι χρήσιμοι στο καθεστώς για να παίξουν το ρόλο γέφυρας ανάμεσα στον ΣΥΝ και στο ΠΑΣΟΚ. Η γλώσσα τους είναι ρυθμισμένη να είναι λιγότερο αντιευρωπαϊκή, λιγότερο ταξικίστικη και πιο σοσιαλδημοκρατική από εκείνη του ΣΥΝ, δηλαδή πιο ΠΑΣΟΚ. Σαν τέτοια είναι και γλώσσα των δήθεν ρεφορμιστών, των δήθεν μετριοπαθών του ΣΥΝ, δηλαδή της φράξιας που θέλει να κυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ χωρίς να έχει την απόλυτη ηγεμονία πάνω σε αυτό. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην τάση Αλαβάνου-Τσίπρα, δηλαδή στον «αριστερό ΣΥΝ» ή τον Σύριζα και στην τάση Κουβέλη-Κύρκου που μέσα της έχει καταπιεί τους δημοκράτες του ΚΚΕ εσωτερικού (την τάση Παπαγιαννάκη ο οποίος πράγματι ήταν αριστερός άνθρωπος που όμως οι ρωσόδουλοι τον χρησιμοποίησαν σαν δημοκρατική πρόσοψη του ΣΥΝ και για τα λάθη του στα αναπτυξιακά ζητήματα). Η τάση Αλαβάνου δοκίμασε να γίνει ο ΣΥΝ ο απόλυτος πολιτικός ηγεμόνας στο μέτωπο με το ΠΑΣΟΚ και το Δεκέμβρη έπαιξε το πιο μεγάλο χαρτί της γι αυτό. Αφού έχασε ήρθε η ώρα της τάσης Κουβέλη που μαζί με τους Οικολόγους Πράσινους θα επιχειρήσουν τη συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ με λιγότερο ηγεμονικούς όρους. Αυτή η νέα τακτική δεν θα περάσει χωρίς δυσκολίες από τον «αριστερό ΣΥΝ» και τους «αριστερούς» φιλόδοξους μικροαστούς κρατικοφασίστες που αυτός σέρνει πίσω του στον Συριζα. Ήδη ο Αλαβάνος για να διευκολύνει αυτή τη στροφή διαχωρίζεται από τον Τσίπρα που τον αφήνει αρχηγό της «αριστεράς» για να καθησυχάζει τους μικρούς Συριζαίους και μπαίνει σαν κέντρο ανάμεσα στον Συριζα και στον Κουβέλη. Όμως έτσι αυτός ο έμπειρος και επιδέξιος δημαγωγός παθαίνει βαριές ζημιές όπως το «δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μετάνιωσα για τον Τσίπρα» Το χαλί του ΣΥΝ-Σύριζα έχει αποκτήσει πραγματικά πολύ έντονα χρώματα και ο τρομεροί χαμαιλέοντες ηγέτες του κινδυνεύουν να τα τινάξουν στις επικίνδυνες απόπειρες προσαρμογής τους σε όλα αυτά τα χρώματα. Για τον ΣΥΝ ισχύει τώρα το «ανεμομαζώματα-διαολοσκορπίσματα»

Η ποιοτική εσωτερική κρίση του ΣΥΝ δεν μπορεί να αντισταθμιστεί από την διεύρυνσή του με τους Οικολόγους Πράσινους. Γιατί αυτοί δεν διαθέτουν τον έμπειρο στελεχικό στρατό του ΣΥΝ που θα χωνόταν γρήγορα και αποτελεσματικά μέσα στο ΠΑΣΟΚ και μέσα στο κράτος. Το σχέδιο διείσδυσης του ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ θα προχωρήσει βέβαια αλλά με περισσότερες δυσκολίες. Ήδη ο Γ. Παπανδρέου έριξε κρύο νερό στο πάντα πλειοψηφικό στη βάση του και στα μεσαία στελέχη του αυτοδυναμικό ΠΑΣΟΚ, που βγήκε να χαιρετίσει την εκλογική νίκη. Αυτή ήταν νίκη σε ποσοστά και όχι σε ψήφους αλλά ήταν ωστόσο μια νίκη. Ο Παπανδρέου όμως έσπευσε αμέσως να τονίσει ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να δείξει αυτοσυγκράτηση και όχι αλαζονεία. Αλαζονεία στη γλώσσα των ρωσόφιλων σημαίνει το να θέλουν η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσουν μόνοι τους δηλαδή όπως το θέλει ακόμα η πλειοψηφία του λαού και όπως το επιτρέπει το σύνταγμα, δηλαδή χωρίς την έγκριση ή τη συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων με τα τρία μικρά κόμματα.

Οι φαιοί αναπληρώνουν το χτύπημα του ΣΥΝ-Συριζα

Όμως η πληγή στον ΣΥΝ ήταν η πληγή στην μια πτέρυγα της λαβίδας του φαιοκόκκινου. Η άλλη πτέρυγα, η πτέρυγα ΛΑΟΣ - Χρυσή Αυγή δούλεψε τέλεια και μάζεψε με το παραπάνω όλη την κοινωνική δυσαρέσκεια ενάντια στην πολιτική που προωθεί ο ΣΥΝ. Η μία πηγή δυσαρέσκειας ήταν για την καταστροφή της πόλης και για την «κόκκινη» λούμπεν βία που έχει πάτρωνά της το ΣΥΝ. Εδώ το ΛΑΟΣ έπαιξε το ρόλο του κόμματος του νόμου και της τάξης που πάντα καταδίκαζε τα καμώματα του ΣΥΝ. Πολλοί λίγοι όμως παρατήρησαν τις πλάτες που έβαλε με τη σιωπή του ο Καρατζαφέρης στον Καραμανλή για να εξαφανίσει ο δεύτερος την αστυνομία από το εμπορικό κέντρο της πόλης στις 7 και 8 του Δεκέμβρη. Ακόμα λιγότεροι έμαθαν ότι αυτός εκθείαζε την «εξέγερση» με ειρηνικούς όρους μεν αλλά με την ίδια ακριβώς πλατφόρμα των ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ. Όπως αυτοί έτσι και αυτός, έτσι και η Χρυσή Αυγή, επίσης ανακάλυπταν τις αιτίες της εξέγερσης στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των κυβερνήσεων. Όμως ότι υπήρχε ένα δίπολο με κοινό πολιτικό στόχο φάνηκε από το ότι και ο ΣΥΝ και το ΛΑΟΣ ζητούσαν πάνω στους εμπρησμούς και χάρη στους εμπρησμούς ένα «Συμβούλιο όλων των πολιτικών αρχηγών» και κυρίως μια «Διακομματική επιτροπή για την αστυνομία». Υπάρχει τίποτα πιο αποκαλυπτικό για την βαθύτερη ταυτότητα του ΣΥΝ και του ΛΑΟΣ όταν το κόμμα υποτιθέμενος αρχηγός του αντιρατσισμού και του αντιεθνικισμού καλεί την κυβέρνηση να φέρει ουσιαστικά στην εξουσία στην αστυνομία το κόμμα αρχηγό του εθνορατσισμού και του εθνοσοβινισμού;

Η προβοκάτσια με το μεταναστευτικό κλειδί της εκλογικής έκρηξης του ΛΑΟΣ

Αλλά και να τα ήξεραν όλα αυτά οι περισσότεροι από όσους τους ψήφισαν πάλι θα ψήφιζαν ΛΑΟΣ και Χ. Αυγή. Γιατί το ΛΑΟΣ και η Χ. Αυγή ανέβηκαν σαν ο αντίπαλος πόλος του ΣΥΝ και σε ένα μεγάλο βαθμό ο υποτιθέμενος αντίπαλος όλου του καθεστώτος κυρίως στο μεταναστευτικό. Μόνο χάρη στη σπέκουλα πάνω στο μεταναστευτικό το ΛΑΟΣ εξασφάλισε σε σχέση με τη ΝΔ τη θέση που είχε ως χθες ο ΣΥΝ σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, έγινε δηλαδή ο υποψήφιος συγκυβερνήτης της ΝΔ. Ή για να το πούμε πιο σωστά το ΛΑΟΣ κέρδισε σε σχέση με τη ΝΔ κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έχασε ο ΣΥΝ σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Ήδη το φασιστοειδές που λέγεται Μανώλης εκβιάζει τη ΝΔ σπρώχνοντας τη στη συγκυβέρνηση με το ΛΑΟΣ προφανώς καθ υπόδειξη του Καραμανλή που πάντα συστήνει «ψυχραιμία» σε αυτές τις προκλήσεις. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΛΑΟΣ έχει μία βασική προϋπόθεση: να φύγει από τη μέση η Μπακογιάννη που είναι ο κύριος αντίπαλος αυτής της συμμαχίας και να έρθει στη θέση της σαν διάδοχος του Καραμανλή ο ρωσόφιλος φασίστας Σαμαράς. Αυτός ήδη βάζει μπροστά τη στρατηγική φάμπρικα, που την άνοιξε ο Α. Παπανδρέου, με τα μάρμαρα του Παρθενώνα για να οξύνει τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία και με τον αντλαντισμό γενικότερα, ώστε να στριμώξει παραπέρα την Μπακογιάννη και έτσι να γίνει ο νέος υποψήφιος για το ΥΠΕΞ, δηλαδή το νέο Νο 2 της ΝΔ.

Στο μεταναστευτικό ο ΣΥΝ, αλλά δευτερευόντως και το ψευτοΚΚΕ, που εμφανίζεται πάντα στο κέντρο του φαιοκόκκινου μεταξύ ΛΑΟΣ και ΣΥΝ, παίζουν το ρόλο του προβοκάτορα. Εδώ και χρόνια καταγγέλλουμε ένα πράγμα, ότι είναι αντίθετη με κάθε έννοια αντιρατσισμού, κάθε έννοια δημοκρατίας και κάθε έννοια ταξικής εργατικής πολιτικής η μαζική παράνομη εισαγωγή ξένης εργατικής δύναμης όχι μόνο μέσα στη χώρα αλλά κυρίως μέσα στους ξεχωριστούς χώρους δουλειάς και στους ξεχωριστούς κλάδους για το μαζικό σπάσιμο του μεροκάματου. Έχουμε πει ότι ο ΣΥΝ είναι το κόμμα των δουλεμπόρων και των σύγχρονων δουλοκτητών και έχουμε προειδοποιήσει τόσες φορές την αριστερή και δημοκρατική πρωτοπορία ότι το μεταναστευτικό είναι το μεγάλο καζάνι της ταξικής διάσπασης και της φασιστικής δικτατορίας που σιγοβράζει στη χώρα. Τώρα το καζάνι άρχισε να δίνει ατμό στα ψηφοδέλτια και σε λίγο θα δώσει και στις μηχανές τρόμου των νεοναζί, ενώ ο ΣΥΝ εξακολουθεί να δεσμεύει και να πνίγει μέσα στη βρώμικη γραμμή του ότι είναι ή ότι πιστεύει ότι είναι αντιρατσιστικό και εργατικό μέσα στη χώρα. Όμως αντιρατσιστής και φίλος του εργατικού κινήματος είναι μόνο όποιος σπάει με τη γραμμή και τη δράση του παντού το δίπολο ΣΥΝ-ΛΑΟΣ και πιο πολύ στο μεταναστευτικό. Το δίπολο αυτό εκφράζεται εδώ από τη μια πτέρυγα με τη γραμμή του ΣΥΝ: εντελώς ανοιχτά σύνορα, ελεύθερο σπάσιμο του μεροκάματου σε κάθε κλάδο και, πιο χαμηλόφωνα, πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες. Από τη φαιή πτέρυγα το δίπολο εκφράζεται με τη γραμμή του ΛΑΟΣ: ποτέ πολιτικά δικαιώματα, ποτέ μόνιμη παραμονή στους μετανάστες και, πιο χαμηλόφωνα, μόνο ελεγχόμενη μετανάστευση. Η σωστή αντιρατσιστική και εργατική γραμμή είναι να υιοθετήσει με ένταση αυτό που αρνούνται οι δύο πόλοι: δηλαδή όχι στο σπάσιμο του μεροκάματου-ίσα μεροκάματα για ίση δουλειά, όχι στα ανοιχτά σύνορα-ελεγχόμενη μετανάστευση, μόνιμη παραμονή και πλήρη πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες αρχίζοντας από τους παλιότερους. Πρέπει δηλαδή να κάνουμε το αντίθετο από τους δύο πόλους του δίπολου που ο καθένας προβάλει τη μία πλευρά του ρατσισμού ελεύθερη δουλοχτησία-κανένα πολιτικό δικαίωμα και έτσι διασπάει βαθιά το λαό. Ο ΣΥΝ χρησιμοποιεί τους νέους παράνομους μετανάστες και την μαύρη μεταναστευτική εργασία ενάντια στους έλληνες εργαζόμενους και τους παλιούς μετανάστες. Το ΛΑΟΣ χρησιμοποιεί τους έλληνες εργαζόμενους, ιδιαίτερα τους άνεργους και τους πιο κακοπληρωμένους ενάντια σε όλους τους μετανάστες γενικά. Με αυτήν την έννοια το ΛΑΟΣ είναι ο καθαρός ρατσισμός επειδή θέλει την καθαρή εθνοφυλετικά χώρα, ενώ ο ΣΥΝ είναι ο προβοκάτορας του καθαρού ρατσισμού, ο πολιτισμένος δουλοκτήτης. Το πιο διπρόσωπο από όλα τα κόμματα το ψευτοΚΚΕ παίζει όπως θέλει ανάμεσα στις δύο πτέρυγες και κύρια με την δεύτερη. Τα υπόλοιπα αστικά κόμματα επίσης κινούνται ανάμεσα σε αυτό το δίπολο.
Ότι πρόκειται για δίπολο με κοινό στόχο και κοινό πολιτικό περιεχόμενο φαίνεται στο αποτέλεσμα. Το να λες ανοιχτά σύνορα σημαίνει στην πράξη να αρνείσαι τα πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες γιατί ποια χώρα και ποιος λαός του κόσμου θα δεχόταν την εποχή των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων όποιος άνθρωπος μπαίνει στη χώρα του να έχει το δικαίωμα να ορίζει μαζικά το μέλλον της συμμετέχοντας επί ίσοις όροις στην πολιτική της ζωή και ποιος εργαζόμενος θα δεχόταν για τη χώρα του έναν άπειρο εφεδρικό στρατό ανέργων που θα μπορούσε να οδηγήσει το μεροκάματό του στο απόλυτο ελάχιστο που αντιστοιχεί σε μια ζωώδη επιβίωση; Τα ανοιχτά σύνορα είναι το προβοκάρισμα στα πολιτικά δικαιώματα στη μόνιμη παραμονή και στο μεροκάματο των παλιότερων μεταναστών.

Η σύμπτωση των φαιοκόκκινων στο νέο μεταναστευτικό κύμα

Αλλά αυτή η σύμπτωση των δύο πόλων φαίνεται σήμερα ακόμα πιο καθαρά στην ειδική μορφή που παίρνει η παράνομη μετανάστευση, η μορφή Εφετείο-Άγιος Παντελεήμονας. Αυτή η μορφή έδωσε τη σημερινή έκρηξη υπέρ του ΛΑΟΣ και υπέρ της Χρυσής Αυγής. Αυτή η μορφή διαφέρει από την προηγούμενη, που θα την ονομάζαμε τη μορφή του αλβανού μετανάστη, στο ότι δεν δένεται κυρίως με τη δουλειά, δηλαδή με τη μαζική εισαγωγή φτηνής εργατικής δύναμης. Εκείνη η εισαγωγή μεταναστών έγινε από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για να αντιρροπιστεί η καταστροφή της μεγάλης βιομηχανίας και γενικά της μεγάλης επιχείρησης από το φτηνό μεροκάματο με το οποίο μπορούσε να επιβιώσει η μόνη επιχείρηση που επιτρέπουν οι ρωσόδουλοι, η μικρομεσαία. Εκείνη η εισαγωγή προκάλεσε ένα μεγάλο ρήγμα και ένα βαθύ μίσος ανάμεσα στους μετανάστες και στους έλληνες ανειδίκευτους εργάτες αλλά κανείς δεν την έκανε ποτέ κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Με τον καιρό η πληγή εκείνη μισοεπουλώθηκε αφού ανέβηκε το αλβανικό μεροκάματο και εξισώθηκε με το ελληνικό που έπεσε εξαιτίας της συνεχιζόμενης αποβιομηχάνισης και αποεπένδυσης.

Τώρα ήρθε το κύμα τύπου Εφετείου-Αγ Παντελεήμονα για να δώσει τη δυνατότητα στο ΛΑΟΣ να αναφλέξει όλο το μεταναστευτικό. Η παράνομη μετανάστευση δεν σταμά5ησε ποτέ. Όμως το νέο μεγάλο κύμα παράνομων μεταναστών είναι μια υπόθεση τριών χρόνων. Ξεκίνησε με 50.000 μετανάστες το 2006, συνεχίστηκε με 100.000 το 2007 και κλιμακώθηκε σε πρωτοφανή αριθμό με 150.000 το 2008. Κύριος χώρος εισόδου ήταν το Αιγαίο από την Τουρκία. Αποδεικνύεται τώρα ότι την ευθύνη αυτής της μετανάστευσης την έχει η κυβέρνηση Ερντογάν και η κυβέρνηση Καραμανλή. Ο πρώτος επέτρεψε στην Τουρκία να γίνει ο ασφαλής δίαυλος της μαζικής «δουλεμπορικής» κίνησης προς την Ελλάδα και ο δεύτερος δεν έβαλε ποτέ με έμφαση στην Τουρκία το πολιτικό ζήτημα της αθέτησης της συμφωνίας επαναπροώθησης που είχε υπογραφεί το 2001 από τις δύο χώρες. Έτσι συσσωρεύτηκε στην Ελλάδα ένα κύμα μεταναστών από την Ασία αλλά και από την Αφρική που δεν είχε όπως το πρώτο κύμα τα χαρακτηριστικά της αναζήτησης εργασίας αφού άλλωστε βρέθηκε σε μια κορεσμένη και με πολύ φτηνά μεροκάματα αγορά εργασίας και τελευταία σε συνθήκες κρίσης. Αυτό το κύμα ήταν κυρίως η απόπειρα των μεταναστών να περάσουν στην ΕΕ με προσωρινό σταθμό την Ελλάδα. Αυτό το ρεύμα συσσωρεύτηκε σαν τράνσιτ ρεύμα που ήταν στο κέντρο της Αθήνας και στην πύλη της Ελλάδας προς την ΕΕ, στο λιμάνι της Πάτρας. Μπλοκαρισμένο καθώς ήταν μετατράπηκε σε ένα πελώριο στρατό εξαθλιωμένων και πεινασμένων ανθρώπων, γέμισε την Ομόνοια και εγκαταστάθηκε στον άξονα του ηλεκτρικού Ομόνοια-Πατήσια. Ένα μικρό κομμάτι αυτού του κόσμου έπεσε στα κανάλια του λούμπεν και ξαφνικά μερικές γειτονιές γέμισαν από άγνωστες φάτσες και εθνότητες, σε μια ατμόσφαιρα με λίγες πραγματικές και πολλές φανταστικές απειλές. Σε συνθήκες κρίσης, κοινωνικής απελπισίας και φτώχειας αυτό ήταν το ιδανικό σκηνικό για το δίπολο.
Άρχισε την επίθεση η ναζιστική πτέρυγα με τη Χ.Αυγή και μετά μπήκε και το ΛΑΟΣ. Αυτοί πάτησαν στα πιο φοβισμένα και πιο συντηρητικά στοιχεία της γειτονιάς του Αγίου Παντελεήμονα αλλά και στη γενική δυσαρέσκεια της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων του για αυτή τη νέα κατάσταση και άρχισαν να οργανώνουν τις αυθόρμητες αντιθέσεις πάνω στη ρατσιστική γραμμή τους λέγοντας «έξω όλοι οι μετανάστες» και «όχι στην εθνική αλλοίωση». Αμέσως μετά απάντησε ο ΣΥΝ και έσυρε και τον αναρχοφασισμό μαζί του όπως συνήθως. Αυτοί, επειδή μισούν τις μάζες έκαναν το αντίθετο: Έβγαλαν ρατσιστές όλους τους κατοίκους που δεν ήθελαν αυτήν την ξαφνική χειροτέρευση των όρων ζωής της γειτονιάς τους και τους έστειλαν στα χέρια των Χρυσή Αυγή-ΛΑΟΣ.
Οι παραπάνω έκαναν αμέσως αυτού του είδους τη μετανάστευση το κεντρικό ζήτημα της προεκλογικής εκστρατείας τους και ξύπνησαν τους κοιμισμένους ξενοφοβικούς και εθνικιστικούς δαίμονες όλης της χώρας. Η εκστρατεία τους είχε ιδιαίτερη επιτυχία στην Αθήνα όπου η μόνη αυλή, ο μόνος ανοιχτός χώρος όπου μπορούσαν να καταφύγουν οι στιβαγμένοι έγκλειστοι του Εφετείου και των γύρω δρόμων ήταν η πλατεία Ομόνοιας, η πλατεία Βάθης κλπ. Αυτή ήταν μια πραγματική προβοκάτσια που έδινε σε όλο τον πληθυσμό της πόλης μια πλασματική εικόνα της πραγματικής κατάστασης. Στην ουσία το μεταναστευτικό εξερράγη την ώρα που είχε σε πανελλαδικό επίπεδο μια χαμηλή ένταση, καθώς πολλοί αλβανοί μετανάστες άρχισαν να γυρίζουν στην Αλβανία. Αυτή η έκρηξη ήταν πολιτική επιλογή του πεντακομματικού συντονιστικού για να δώσει αέρα στους φαιούς «πατριώτες» αλλά και στους «κόκκινους» δήθεν προστάτες των φτωχών.
Σαν από ένα μαγικό χέρι όλα τα προβλήματα της χώρας κατελήφθησαν από τον Άγιο Παντελεήμονα. Το ΛΑΟΣ αποθεώθηκε επειδή «ανέδειξε το πρόβλημα», η ΧΑ αθωώθηκε γιατί αυτή έβαλε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση το πρόβλημα και οι φαιοκόκκινοι ενώθηκαν για να δώσουν την κοινή τους απάντηση στο πρόβλημα: ΣΥΝ, ΛΑΟΣ και ψευτοΚΚΕ αποφάσισαν λοιπόν ότι για τον Άγιο Πανετελεήμονα φταίει η ΕΕ που δεν δέχεται τους μετανάστες που είναι πρόσφυγες που προκύψαν από τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς. Η λύση, κοινή και για τους τρεις αυτούς, είναι η χώρα μας να εφοδιάσει αυτούς τους πρόσφυγες με τα κατάλληλα χαρτιά του πολιτικού ασύλου και να τους στείλει σε όλη την Ευρώπη.

Πραγματικά αυτό είναι το πιο αποκαλυπτικό. Ανοιχτά σύνορα ή κλειστά σύνορα, υπηκοότητα ή όχι υπηκοότητα, εθνικά καθαρή χώρα ή πολυπολιτισμική χώρα, όλα αυτά είναι δευτερεύοντα μπροστά στον κοινό εχθρό των ρατσιστών και των δήθεν αντιρατσιστών που είναι η πολύ πιο δημοκρατική από τους ίδιους ΕΕ. Με το να ζητάνε αυτοί να δοθούν χαρτιά στους παράνομους μετανάστες εκτός από το ότι προσπαθούν να αθωώσουν τον κύριο υπεύθυνο του δουλεμπορίου Ερντογάν σημαίνει ότι ζητάνε από την χώρα μας να εξαπολύσει διπλωματικό πόλεμο ενάντια στην ΕΕ. Γιατί ξέρουν ότι δεν μπορεί να δοθούν με την έγκριση της ΕΕ χαρτιά πολιτικού πρόσφυγα σε ανθρώπους που δεν είναι τέτοιοι καθώς δεν είναι γενικά φασιστικές οι χώρες από τις οποίες αυτοί φεύγουν με εξαίρεση το ισλαμοφασιστικό Σουδάν και την εν μέρει ισλαμοφασιστική Σομαλία, ούτε είναι πρόσφυγες πολέμου γιατί οι πρόσφυγες πολέμου καταφεύγουν συνήθως με τις οικογένειές τους σε γειτονικές χώρες ή σε άλλες περιοχές της χώρας τους, ούτε ισχύει το παραμύθι που σερβίρουν στην τηλεόραση τα κνιτοειδή ότι φεύγουν οι άνθρωποι από το Ιράκ λόγω αμερικάνικων βομβαρδισμών οι οποίοι έχουν τελειώσει από το 2005 και όπου όποιοι σκοτώνονται είναι κυρίως από τις μαζικές σφαγές των ισλαμοναζιστών. Το ίδιο γίνεται και στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν.

Να λοιπόν πως αποδεικνύεται ότι και το Εφετείο και ο Αγ. Παντελεήμονας και η Πάτρα είναι μέρος μιας γενικότερης δουλεμένης προβοκατόρικης πολιτικής μέσα από την οποία ναζιστές, φασίστες και σοσιαλφασίστες προβοκάτορες προσπαθούν να στριμώξουν και να ελέγξουν πολιτικά όλη τη χώρα συνθλίβοντάς την μέσα στο αντιδραστικό δίπολο που τόσο μεθοδικά έχουν κατασκευάσει οι φαιοκόκκινοι και οι 5 ηγεσίες πατώντας πάντα σε υπαρκτά πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα. Αυτό που φέρνει στην επιφάνεια την κρυμμένη ενότητα μέσα στο φαιοκόκκινο δίπολο είναι η σκανδαλώδης προστασία των ναζιστών μαχαιροβγαλτών της Χρυσής Αυγής από τους δήθεν «κόκκινους» και από όλα τα άλλα κόμματα και όλες τις άλλες ηγεσίες που επίμονα αρνούνται να ζητήσουν να τεθούν εκτός νόμου. Αλλά το ίδιο δεν προδίδει το πνίξιμο της τερατώδους δικαστικής απόφασης να αθωωθεί ο αρχιναζιστής Πλεύρης; Το ίδιο δεν προδίδει η άρνησή τους να αποκαλύψουν τους δεσμούς του ΛΑΟΣ με το ναζισμό και τους ναζιστές και η προθυμία τους να κρατούν αυτό το κόμμα ανέπαφο στα τηλεοπτικά τραπέζια τους και στη Βουλή;

Ας μην έχει κανένας αμφιβολία. Η άνοδος του φασισμού είναι αναπόφευκτη από την ώρα που ο ρώσικος νεοναζισμός επελαύνει και η αριστερά δεν είναι ακόμα έτοιμη να τον αντιμετωπίσει γιατί είναι σκλαβωμένη μέσα σε αυτό το φασισμό. Αυτές εδώ οι εκλογές λένε ένα πράγμα: ότι πρέπει να δυναμώσει ο πυρήνας αυτής της αντίστασης και η γραμμή αυτής της αντίστασης που είναι η ΟΑΚΚΕ και η πολιτική της γραμμή. Γι αυτό φράζουν το στόμα της ΟΑΚΚΕ περισσότερο από κάθε άλλου κόμματος. Αλλά πολλοί πια συνειδητοί δημοκράτες έχουν καταλάβει τι γίνεται και ήδη αναλύουν τα γεγονότα στην ίδια κατεύθυνση. Καλούμε όλους τους τίμιους δημοκρατικούς ανθρώπους να έρθουν δίπλα μας και να παλέψουν μαζί μας. Πρέπει να το τολμήσουν. Όσο πιο νωρίς δοθεί η μάχη με τους φαιοκόκκινους, τόσο μικρότερες θα είναι οι οδύνες της χώρας και του λαού μας.

*Η Φιλελεύθερη Συμμαχία ενώ αντιπαρατίθεται στους σοσιαλφασίστες σε αρκετά επίπεδα όπως στο κρατικογραφειοκρατικό και στον τραμπουκισμό τους έχει κάνει τον τελευταίο χρόνο καίρια βήματα προς τα πίσω. Στην ημιεπίσημη ιστοσελίδα της “e-rooster.gr” δημοσιεύτηκαν άρθρα που έπαιρναν μαχητικά θέση υπέρ της αθώωσης του ναζιστή Πλεύρη και υπέρ του διαμελισμού της Γεωργίας.