ΖΗΤΩ Η ΝΕΑ ΜΕΓΑΛΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΡΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Κανένα γεγονός δε θα μπορούσε να είναι ενδεικτικότερο της αυταρχικότητας και σκληρότητας του σημερινού ιρανικού φασιστικού καθεστώτος από όσο η εικόνα των εκατοντάδων χιλιάδων εξεγερμένων στο κέντρο της Τεχεράνης, που βγήκαν αψηφώντας την απαγόρευση και τους παρακρατικούς δολοφόνους για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους σ’ αυτό.
Την εξέγερση, στην οποία πρωτοστατεί η φοιτητική νεολαία, πυροδότησαν οι προκλητικές δηλώσεις του νεοναζί Μ. Αχμαντινετζάντ, περί θριάμβου του λαού στις προεδρικές εκλογές που ο ίδιος φρόντισε να νοθεύσει. Σχεδόν αμέσως οι μάζες βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας “θάνατος στον δικτάτορα”, “οι Ιρανοί προτιμούν το θάνατο από την ταπείνωση”. Η οργισμένη αντίδραση των Ιρανών υποκρύπτει το αβυσσαλέο μίσος που τρέφει αυτός ο λαός για τους δυνάστες του: ένα καθεστώς ισλαμικού φασισμού, εχθρικό στην πρόοδο, αρπακτικό, στυγνό καταπιεστή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, ιδιαίτερα των δικαιωμάτων των γυναικών, ένα καθεστώς γενικού χαφιεδισμού, δεύτερο παγκοσμίως μετά την Κίνα σε αριθμό εκτελέσεων που υιοθετεί ακόμα την πρακτική του θανάτου δια λιθοβολισμού!
Ένα τέτοιο μίσος πολύ δύσκολα υποκύπτει μπροστά στην τρομοκρατία. Και μέχρι τώρα όλες οι απόπειρες τρομοκράτησης του δημοκρατικού λαού έχουν αποτύχει. Τόσο η απαγόρευση των διαδηλώσεων και το πλήρες τηλεοπτικό τους μποϋκοτάζ, όσο και η εξαπόλυση παρακρατικών συμμοριών που με μηχανές επιτίθενται σε διαδηλωτές και τους χτυπούν αλύπητα με ρόπαλα στο κεφάλι δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα. H μόνη πιθανή διέξοδος για το καθεστώς είναι αυτοί που αντικειμενικά λειτουργούν σαν ηγέτες της εξέγερσης και συγκεκριμένα ο ίδιος ο Μουσαβί. Με τα πρώτα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας, ο άνθρωπος αυτός είναι μέρος του βαθιού καθεστώτος: πρωθυπουργός του Ιράν στην πιο κτηνώδη χομεϊνική περίοδο 1981-1989, ουσιαστικός ιδρυτής της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, προωθητής του φετφά υπέρ της δολοφονίας του Σαλμάν Ρασντί, υπερασπιστής της εξαφάνισης του Ισραήλ από το χάρτη και ανώτατος σύμβουλος του ρωσόφιλου Χαταμί. Όλα δείχνουν ότι η αντίθεση του με τον Αχμαντενιτζάντ είναι αντίθεση στους κόλπους της κορυφής του φασιστικού καθεστώτος. Γι αυτό ο Μουσαβί ενώ θέλει να εκτοπίσει τον Αχμαντινετζάντ δεν θέλει τη ρήξη με τον Καμενέι στον οποίο προχθές κιόλας δήλωσε υποταγή. Βλέπουμε δηλαδή εδώ μια επανάληψη των εκρήξεων της περιόδου Χαταμί. Και εκείνος ήθελε ένα «μετρημένο» κίνημα, αλλά ασταμάτητα οι δημοκρατικές μάζες που τον ακολουθούσαν τον ξεπερνούσαν και αυτός αναγκαζόταν να πάει εναντίον τους, οπότε διαρκώς απομονωνόταν έως ότου χρεοκόπησε. Με λίγα λόγια σήμερα μέσα στη βαθιά καταπίεση τους οι δημοκρατικές μάζες του Ιράν εκμεταλλεύονται τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του καθεστώτος και ακολουθούν τις φράξιες που θέλουν να ανεβούν στην εξουσία για να προβάλουν τα δικά τους αιτήματα. Τώρα ακολουθούν τον Μουσαβί φωνάζοντας κάτω ο Καμενέι. Αύριο αν και αυτός τις προδώσει θα ριζοσπαστικοποιηθούν παραπέρα ως ότου φτιάξουν το δικό τους κίνημα με τους δικούς τους ηγέτες. Το δημοκρατικό κίνημα του Ιράν θα γίνει υποχρεωτικά ένα μεγάλο επαναστατικό κίνημα γιατί το πεπρωμένο τους είναι να αλλάξει όχι απλά το Ιράν αλλά την παγκόσμια κατάσταση. Οι νεοναζήδες ηγέτες του δεν θα πέσουν χωρίς έναν καταστροφικό σεισμό. Τώρα ζούμε τις προσεισμικές δονήσεις και βέβαια τις υποστηρίζουμε με όλη μας τη δύναμη χωρίς να έχουμε καμιά αυταπάτη για το Μουσαβί.