Σε ένα επόμενο φύλλο της Ν Ανατολής θα έχουμε ένα αναλυτικό άρθρο για το ζήτημα του Μουσείου της Ακρόπολης, ενώ έχουμε ήδη γράψει ένα πρώτο τέτοιο άρθρο στο φύλλο 343 της 30/12/1999.
Αυτό που σημειώνουμε τώρα είναι ότι πρόκειται για ένα πρώτης γραμμής πολιτικό ζήτημα, ζήτημα μάλιστα στρατηγικής σημασίας.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ένα αρχαιολογικό αλλά για ένα πολεμικό μουσείο. Βασικός στόχος του είναι να νομιμοποιήσει στα μάτια του ελληνικού λαού αλλά και σε άλλους λαούς την πολιτική ρήξη με τη ΕΕ και πιο μακροπρόθεσμα τον κυριολεκτικό πόλεμο στον οποίο θα συμμετάσχει κάποτε η χώρα μας στο πλευρό της Ρωσίας για τη χιτλερικού τύπου υποδούλωση της Ευρώπης. Η μεγαλύτερη συμβολική διεκδίκηση και η ψυχολογική δικαιολόγηση ενός τέτοιου άδικου πολέμου από την πλευρά της χώρας μας θα είναι η επιστροφή των Ελγίνειων και η απόσπασή τους από τα χέρια των «κλεφτών», των «λεηλατητών», των «καταστροφέων» άγγλων ιμπεριαλιστών που τάχα μ’ αυτόν τον τρόπο “ακρωτηρίασαν τον Παρθενώνα μας” και έτσι “τεμάχισαν και ακρωτηρίασαν την ψυχή μας”. Το ότι επιλέχτηκε η Αγγλία από τον μεγαλύτερο πράκτορα της Ρωσίας Α. Παπανδρέου για τη διεκδίκηση της επιστροφής αρχαίων την ώρα που υπάρχουν και μεγαλύτερης ακτινοβολίας αγάλματα σε άλλα ευρωπαϊκά μουσεία, κυρίως στο Λούβρο, δεν είναι τυχαίο. Η Αγγλία είναι για τη ρώσικη προπαγάνδα οι ΗΠΑ της Ευρώπης, είναι το πόδι των ΗΠΑ στη σκλαβωμένη Ευρασία η οποία μπορεί να απελευθερωθεί μόνο από το ρωσοκινεζικό άξονα.
Την πολιτική κήρυξη αυτού του πολέμου κήρυξαν επίσημα πριν λίγες μέρες οι δύο αφοσιωμένοι φίλοι της ρώσικης διπλωματίας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Υπουργός Πολιτισμού. Και οι δύο έχουν διακριθεί στο να ανάγουν τα ζητήματα της ιστορίας σε ζητήματα τρέχουσας πολιτικής και μάλιστα σε ζητήματα επιβίωσης της ίδιας της ψυχής του έθνους. Χάρη σε αυτούς ξέρουμε ότι η ύπαρξη της ψυχής μας εξαρτάται από το πώς ονομάζει μια γειτονική χώρα τον εαυτό της ενώ μόλις προχθές συνειδητοποιήσαμε ότι η μισή ψυχή μας βρίσκεται στο βρετανικό μουσείο. Το κακό με αυτούς δεν είναι ότι ανακαλύπτουν ότι η ψυχή μας κρύβεται σε τόσο μακρινά και καλά φυλαγμένα μέρη, το κακό είναι ότι κάνουν τα πάντα για να μην την κερδίζουμε ποτέ και έτσι πάντα να αναζητάμε προστάτες. Γιατί πως μπορεί κανείς με το ζόρι να αλλάξει το όνομα μιας χώρας που αυτή διάλεξε; Ακόμα και αν αυτό το όνομα κάποια στιγμή δεν της άρεσε θα το κρατούσε μόνο από περηφάνια και πείσμα ακριβώς επειδή κάποιος άλλος θα της το αρνιόταν. Και πως μια άλλη χώρα θα δώσει πίσω οποιαδήποτε μάρμαρα για τα οποία επί 200 χρόνια περηφανεύεται ότι τα διέσωσε από την καταστροφή την ώρα που η χώρα που τα ζητάει την αποκαλεί κλέφτρα;
Εδώ μιλάμε για ανθρώπους πολύ επικίνδυνους που δεν θέλουν καθόλου να κερδίσουμε τη χαμένη ψυχή μας αλλά να χάσουμε όση ψυχή μας απέμεινε ταπεινώνοντας λαούς που δεν μας φταίνε για να υπηρετήσουμε αυτοκρατορίες με εντελώς τρελά και εγκληματικά όνειρα, αυτοκρατορίες που συστηματικά αυτοί οι πατριδοκάπηλοι και έμποροι ψυχών υπηρετούν.