Η ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

Οι φαιοκόκκινοι προωθούν τις θέσεις τους

Να λύσουμε την αντίφαση ανάμεσα στην απήχηση της πολιτικής γραμμής και στην οργανωτική αδυναμία της ΟΑΚΚΕ

Το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα

To γενικό εκλογικό αποτέλεσμα είναι στην κύρια πλευρά του αρνητικό αφού ενισχύονται τα κόμματα του φαιοκόκκινου μετώπου και οι ρωσόφιλες δυνάμεις στα δυο μεγάλα κόμματα. Ταυτόχρονα σημειώνεται η πιο βαριά ως τώρα πολιτική ήττα των ευρωπαιόφιλων μισοδημοκρατικών δυνάμεων της αστικής τάξης ενώ ήδη έχουν προηγηθεί των εκλογών οι εκτεταμένες εκκαθαρίσεις των ίδιων δυνάμεων μέσα στην ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Σαν αποτέλεσμα αυτής της ήττας η ΝΔ έχει ήδη μπει σε μια βαθιά κρίση και στο ΠΑΣΟΚ ο σοσιαλφασισμός προελαύνει.

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ακόμα ένα φαιοκόκκινο κόμμα αλλά η πλειοψηφία της ηγετικής του ομάδας και η πολιτική γραμμή που το έφερε στην εξουσία κυριαρχούνται όσο ποτέ άλλοτε από το σοσιαλφασισμό. Αυτός σχηματοποιείται σε μια ηγεσία Παπανδρέου που είναι όλο και πιο αυταρχική-φασιστική ευθέως ανάλογη της προσωπικής πολιτικής ανεπάρκειας του διαδόχου «βασιλιά».

Το πιο χαρακτηριστικό ότι τα τρία βασικότερα υπουργεία, το εξωτερικών, της άμυνας και της αστυνομίας το πήραν τρεις ρωσόδουλοι, δηλαδή ο ίδιος ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος και ο Χρυσοχοίδης. Δεν είναι τυχαίο που την αστυνομία την πήρε ο τρίτος που είναι το πιο προβεβλημένο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ τον τελευταίο καιρό. Είναι φυσικό. Στην αστική δημοκρατία ο υπουργός της αστυνομίας δεν είναι από τα πιο βασικά πρόσωπα. Στο φασισμό συμβαίνει το αντίθετο. Γιατί η αστυνομία είναι το βασικό εργαλείο εξουσίας του κάθε φασισμού, ιδιαίτερα του ναζισμού και του σοσιαλφασισμού. Το φασιστικό κράτος είναι πάνω απ όλα ένα αστυνομικό κράτος. Ειδικά σήμερα μόνο με μια φασιστική αστυνομία μπορούν οι ρωσόδουλοι να οργανώσουν και να αναπτύξουν παραπέρα την πολιτική προβοκάτσια, να δέσουν το ποινικό με το πολιτικό έγκλημα, και να οικοδομήσουν τελικά έναν πελώριο και πανταχού παρόντα μηχανισμό βίας για να εκκαθαρίσουν τους πολιτικούς και οικονομικούς  αντιπάλους του νέου καθεστώτος που χτίζουν.

Σε ότι αφορά τα κατ εξοχήν και πιο συμπαγή φαιοκκόκινα κόμματα και ρεύματα. Αυτά γενικά ενισχύονται. Ειδικότερα στα πλαίσια των φαιοκόκκινων ενισχύεται, όπως και στις ευρωεκλογές, ο φαιός πόλος που έχει σαν «κινηματικό αντικαπιταλιστικό» του πυρήνα τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής και σαν «καθώς πρέπει» δηλαδή σαν «μετωπικό κόμμα» το ΛΑΟΣ. Το πιο σημαντικό είναι ότι ανέβηκε πιο πολύ από κάθε άλλο κόμμα σε σχλεση με τις ευρωεκλογές  το νέο ξεδιάντροπα ρώσικο φασιστικό κόμμα, η «Κοινωνία».

Επίσης όχι τυχαία στον «κόκκινο» πόλο του φαιοκόκκινου μπλοκ ενισχύθηκε εξαιρετικά ο «κινηματικός αντικαπιταλιστικός» πυρήνας των σοσιαλφασιστικών ταγμάτων εφόδου του ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχουν σαν αντίστοιχο  «μετωπικό κόμμα» τους σαμποταριστές ΣΥΝ-Οικολόγους Πράσινους. Αυτοί επίσης σαν άθροισμα ψήφων και παρά την κρίση του ΣΥΝ ενισχύονται.

Στο παραπάνω γενικό αποτέλεσμα υπάρχουν δύο θετικά σημεία.

Το ένα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ έρχεται αυτοδύναμο στην κυβέρνηση πράγμα που περιορίζει την ικανότητα του ΣΥΝ να παίξει ηγεμονικό ρόλο και να χώσει παντού στον κρατικό μηχανισμό τα πεινασμένα για εξουσία στελέχη του. Αυτό το καλό μετριάζεται από το ότι το ΠΑΣΟΚ παραπήρε πολλούς ψήφους πράγμα που έδωσε τη δυνατότητα στον σοσιαλφασίστα Παπανδρέου να αποκτήσει ξεχωριστή εσωκομματική ισχύ Έτσι η κυβέρνηση που στα γρήγορα, στην ουσία πραξικοπηματικά, σκάρωσε ο νέος κομματικός μονάρχης έχει σε κυρίως  δεύτερης γραμμής θέσεις κάποια από τα επιβιώσαντα ισχυρά παλιά αυτοδυναμικά στελέχη ενώ νέα άγνωστα πρόσωπα της καμαρίλας του πρωθυπουργού, πρόσωπα που χρωστάνε αποκλειστικά σε αυτόν και στην εύνοιά του την εκσφενδόνισή τους στην εξουσία πήραν μια σειρά σημαντικές κυβερνητικές θέσεις.

Το δεύτερο καλό είναι ότι ο πιο σκληρός, ο πιο οργανωμένος και ο πιο μαζικός παράγοντας  του «κόκκινου» πόλου του φαιοκόκκινου, το ψευτοΚΚΕ, αποδυναμώνεται, όπως αποδυναμώνονται ουσιαστικά και τα παραρτήματα του μέσα στην μικροαστική αντίδραση, το ΜΛΚΚΕ και πιο πολύ το ΚΚΕ (μ-λ). Αυτά, ιδιαίτερα το τελευταίο, πλήρωσαν ακριβά τον καιροσκοπισμό τους να σταθούν το Δεκέμβρη ανάμεσα στο ψευτοΚΚΕ  του «νόμου και της τάξης» και στους λούμπεν - εμπρηστές. Έτσι η βάση αυτών των «συνεπών» μικροαστών που ζουν από το ατομικό ψηστήρι ρουφήχτηκε από τους «συνεπείς» μικροαστούς διανοούμενους φίλους του εγκληματικού λούμπεν, δηλαδή από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ίδιο το ψευτοΚΚΕ, που δεν έχασε αλλά κέρδισε από τη στάση του το Δεκέμβρη, τιμωρήθηκε εκλογικά κυρίως για ένα πράγμα, γιατί αποκαλύφθηκε στο λαό σαν το κατεξοχήν κόμμα της πολιτικής ανωμαλίας επειδή προώθησε τη γραμμή της ακυβερνησίας σαν επαναστατική γραμμή. Όμως κανένα επαναστατικό κόμμα κι ποτέ δεν προπαγανδίζει το λαό την ακυβερνησία σαν λύση αλλά πάντα προτείνει μια επαναστατική διακυβέρνηση από το ίδιο ή από ένα συγκεκριμένο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο στο οποίο συμμετέχει. Την ακυβερνησία την προπαγανδίζουν μόνο πολιτικοί εκβιαστές

Με λίγα λόγια η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και η πτώση του ψευτοΚΚΕ συνδέονται άμεσα.

Η αναζήτηση της αιτίας της πτώσης των ψήφων της ΟΑΚΚΕ

Όμως αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο σε αυτές τι εκλογές είναι το αποτέλεσμα της ΟΑΚΚΕ γιατί από την δικιά της πορεία θα κριθεί σε τελική ανάλυση  η αντίσταση στον προελαύνοντα προς το παρόν φαιοκόκκινο φασισμό.

Αποδείχτηκε τώρα ότι η μείωση τις ψήφων μας ήδη από τις ευρωεκλογές του Ιούνη του 2009 είχε μια βαθύτερη αιτία από εκείνη που είχαμε τότε εντοπίσει και αυτή η αιτία εκδηλώθηκε και σε αυτές εδώ τις βουλευτικές εκλογές. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές πήραμε 2800 ψήφους, ενώ στις ευρωεκλογές του 2004 είχαμε πάρει 5100. Αυτή ήταν μια πτώση τη τάξης του 45%. Μια σημαντικά μικρότερη πτώση της τάξης του 33 % είχαμε και τώρα σε σχέση με τις βουλευτικές του 2007. (2480 ψήφοι το 2007, 1650 ψήφοι τώρα). Ωστόσο είχαμε μια πτώση και αυτό πρέπει να εξηγηθεί.

Την πτώση των ευρωεκλογών του 2009 την είχαμε αποδώσει στο γεγονός ότι δεν είχαμε μιλήσει στην τηλεόραση παρά μόνο ένα πεντάλεπτο και σε αυτό το χρόνο δεν ήταν κανείς σε θέση να εξηγήσει μια γραμμή κόντρα στην πανεθνική γραμμή. Αντίθετα στις ευρωεκλογές του 2004 όπου πάλι είχαμε μιλήσει μόνο για ένα πεντάλεπτο είχαν γίνει τρεις μήνες πριν οι βουλευτικές εκλογές στις οποίες, όπως και τώρα, είχαμε μιλήσει για δυο ολόκληρες ώρες στην κρατική τηλεόραση ( μία ώρα η συνέντευξη, μια ώρα η ομιλία της συγκέντρωσης). Έτσι εκτιμήσαμε τον περασμένο Ιούνη ότι αυτή η νωπή και πιο διεξοδική εικόνα των θέσεων μας είχε κρατήσει τις ψήφους των ευρωεκλογών το 2004 σε ένα πολύ ψηλό επίπεδο.

Όμως αυτές εδώ οι βουλευτικές εκλογές ήρθαν να μας αποδείξουν ότι παρόλο τον ίδιο χρόνο έκθεσης της γραμμής της ΟΑΚΚΕ με εκείνον των βουλευτικών του 2007 ( 2 ώρες) οι ψήφοι μας έπεσαν.

Δεν μπορεί παρά να υπάρχει μια κοινή αιτία σε αυτήν την πτώση και αυτή η αιτία πρέπει να βρίσκεται σε κάτι που χτύπησε την ΟΑ στην περίοδο 2007-2009. Αυτό μπορεί να είναι κάποιο λάθος που κάναμε εμείς σε αυτήν την περίοδο και μάλιστα κάποιο καινούργιο λάθος ή κάτι που μας χτύπησε έξω από εμάς.

Αλλά σε εμάς δεν άλλαξε τίποτα. Η γενική ανάλυση και η γενική γραμμή της ΟΑΚΚΕ έμειναν ουσιαστικά αναλλοίωτες, όπως έμεινε χοντρικά αναλλοίωτη και η τακτική μας. Επίσης και η οργανωτική μας κατάσταση δεν άλλαξε σε τίποτα. Άρα δεν πρόκειται για τίποτα το εσωτερικό που να μπορεί να εξηγήσει μια τέτοια αρκετά μεγάλη πτώση στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Μπορούμε σήμερα αναζητώντας την αλήθεια μέσα στα γεγονότα να εντοπίσουμε κάτι που άλλαξε έξω από εμάς και που άλλαξε δραματικά. Αυτή ήταν η στάση του κύριου εχθρού, δηλαδή του φαιοκόκκινου μπλοκ απέναντι στην ΟΑΚΚΕ και μάλιστα ακόμα περισσότερο η στάση του «κόκκινου» πόλου του φαιοκόκκινου ή αλλιώς η στάση του σοσιαλφασισμού.

Ουσιαστικά μέχρι τα τέλη του 2007 ο σοσιαλφασισμός δεν εκδήλωνε ανοιχτά την εχθρότητά του στην ΟΑΚΚΕ, δηλαδή δεν την προπαγάνδιζε στο λαό και στη βάση του και δεν την διατύπωνε σαν καθήκον με μαχητικούς όρους. Μόνο το ψευτοΚΚΕ ψιθύριζε στα μέλη και στις επιρροές του από καιρό ότι η ΟΑΚΚΕ  ήταν «πράκτορες της αντίδρασης» Το ψιθύριζε σημαίνει ότι δεν τολμούσε να το πει ανοιχτά. Και δεν τολμούσε όχι μόνο γιατί η δικιά του πρακτορολογία είναι αποκρουστική, κακόφημη και δεν περνάει στον κόσμο, αλλά γιατί κανείς ως τότε έξω από το ψευτοΚΚΕ δεν τολμούσε να αμφισβητήσει  τον αριστερό και επαναστατικό χαρακτήρα της ΟΑΚΚΕ και των στελεχών της. Έτσι η επίθεση στην ΟΑΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια εξωκοινοβουλευτικών σοσιαλφασιστών και των αναρχοφασιστών γινόταν με τη συνηθισμένη κατηγορία ότι η ΟΑΚΚΕ είχε μια ανάξια λόγου, έξω από την πραγματικότητα και συνομωσιολογική πολιτική ανάλυση.  Ήταν η κατηγορία για την «τρελή» ή «γελοία» λόγω «ρωσοπληξίας» ΟΑΚΚΕ.

Αυτή η τακτική άρχισε  να αποδεικνύεται εντελώς ανεπαρκής και σταδιακά να χάνει κάθε αποτελεσματικότητα μετά τα 2006 δηλαδή από την ώρα που η «τρελή» και «γελοία» αυτή ανάλυσή άρχισε να επιβεβαιώνεται σκανδαλώδικα μέσα στις πολιτικές εξελίξεις και στις εσωτερικές και στις διεθνείς και να γίνεται αποδεκτή και να συζητιέται από έναν όλο και πιο πλατύ αριθμό πολιτικά ανήσυχων ανθρώπων, ιδιαίτερα νεολαίων. Τον ίδιο καιρό άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πληκτικές και όλο και πιο γελοίες οι αναλύσεις των κατηγόρων μας περί αμερικανοκρατίας, περί οικονομικού και πολιτικού εκδυτικισμού και όλο και να συμπίπτουν με τις αναλύσεις των φαιών φασισμών.

Η πορεία επιβεβαίωσης της γραμμής της ΟΑΚΚΕ είχε μια ποιοτική καμπή στο εσωτερικό με την ενότητα Καραμανλή-Πούτιν και στο διεθνές επίπεδο με την προσάρτηση της Γεωργίας από τη Ρωσία το καλοκαίρι του 2008.

Η νέα αυξανόμενη επιρροή της ΟΑΚΚΕ άρχισε να εκδηλώνεται κυρίως στο διαδίκτυο όπου η ιστοσελίδα μας άρχισε να δέχεται έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών, πολλαπλάσιο ή ίδιο με εκείνο πολύ μεγαλύτερων οργανώσεων. Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι αρκετοί άνθρωποι συχνά άγνωστοι στην ΟΑΚΚΕ, συνήθως αριστεροί αλλά και πλατιοί δημοκράτες άρχισαν να παρεμβαίνουν σε μια σειρά ιντερνετικά φόρα και με μια όλο και πιο τροχισμένη οακκίτικη επιχειρηματολογία ενάντια στο σοσιαλφασισμό. Αυτό δεν ήταν ένα ζήτημα επιβεβαίωσης μιας ανάλυσης αλλά σηματοδοτούσε βαθύτερες ζυμώσεις που μοιραία είχαν πρακτική επίδραση. Η γραμμή της ΟΑΚΚΕ και στο ίντερνετ και με την αφίσα άρχισε να αποκτά ξεχωριστό κύρος και να έχει μια πολιτική επίδραση πολύ ευρύτερη από το στενό της πολιτικό και συνδικαλιστικό κύκλο επιρροής, μια επίδραση σε όλους τους πολιτικούς χώρους όπου αντικειμενικά και αναπόφευκτα συγκροτείται ένας πόλος αντίστασης στο σοσιαλφασισμό και στα αντιδραστικά κινήματά του. Το κίνημα ενάντια στο άρθρο 16 που άρχισε στα 2006 και κλιμακώθηκε στα τέλη του 2007 δεν πέρασε ανεπιφύλακτα και ομόψυχα σαν ένα προοδευτικό κίνημα ακριβώς επειδή υπήρχε πλέον μια πολύ πιο έγκυρη από κάθε άλλη φορά φωνή της ΟΑΚΚΕ που με αλλεπάλληλες αφισοκολλήσεις κατήγγειλε και αποκάλυπτε την ταξικά υπεραντιδραστική φύση του και στα αιτήματα και στις μεθόδους του (πχ τις αντιαστυνομικές προκλήσεις για να φανεί προοδευτικό). Είναι λίγο πριν το 2007 που η ιντερνετική σελίδα του kpad (Κίνημα παιδείας για την Ανάπτυξη και τη Δημοκρατία) που ψυχή του είναι σύντροφοι της ΟΑΚΚΕ δέχεται χιλιάδες επισκέψεις τη μέρα και τα άρθρα του βρίσκονται σε πολλά μπλογκ.

Αργότερα, στα τέλη του 2008, η ΟΑΚΚΕ έκανε την ιεροσυλία να αποκαλύψει ότι οι φωτιές του Δεκέμβρη δεν ήταν το χαρακτηριστικό σημάδι, έστω αρνητικό, μιας λαϊκής εξέγερσης όπως διακήρυσσαν σε όλη την οικουμένη ο πόλος ΣΥΝ-αναρχοφασισμός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Αρχιεπίσκοπος, αλλά ήταν ο οργανωμένος εμπρησμός μιας πόλης από προβοκάτορες που ήθελαν να ελέγξουν την αστυνομία. Αμέσως μετά η ΟΑΚΚΕ αποκάλυπτε ότι η σφαγή της Γάζας δεν ήταν παρά μια προβοκάτσια από τους ισλαμοναζήδες και ότι το κίνημα συμπαράστασης σε αυτούς και κατά του Ισραήλ δεν είχε σαν στόχο παρά να επιβεβαιώσει τον «αριστερό» αντισημιτισμό που έχει ορίσει σαν νέο κύριο εχθρό της ανθρωπότητας το σιονισμό. Από τον Φλεβάρη και πέρα η ΟΑΚΚΕ συγκρούστηκε ακόμα πιο μετωπικά με τους σοσιαλφασίστες αυτή τη φορά αποκαλύπτοντας την υπεραντιδραστική φύση της ματαίωσης του εμπορικού κέντρου του Βοτανικού. Εδώ η ΟΑΚΚΕ έκανε το έσχατο έγκλημα που μπορούσε να γίνει ενάντια στο νέο καθεστώς . Μπήκε επικεφαλής του πρώτου εργατικού κινήματος στην Ελλάδα ενάντια στον σοσιαλφασισμό και μάλιστα ενάντια στην ναυαρχίδα του «κινηματικού» σοσιαλφασισμού που είναι ο ΣΥΝ ο οποίος έφτασε στο σημείο να απολύσει 800 εργάτες από τη δουλεία τους πάνω στην κρίση. Το οργισμένο αυτό εργατικό κίνημα νικήθηκε σε αυτή τη φάση ύστερα από μια κατεπείγουσα και συντονισμένη πίεση όλου του πολιτικού καθεστώτος στην εργοδοσία που με τη σειρά της χτύπησε τον αγώνα αυτό απειλώντας τους εργάτες που απόμειναν στην επιχείρηση με απόλυση αν τον συνεχίσουν. Πίστεψε ότι έτσι θα διασωθεί από το ΣτΕ και από τις τράπεζες-πιστωτές που την κρατούσαν δεμένη χειροπόδαρα. Την ίδια στιγμή που καταστειλόταν το κίνημα των εργατών του Βοτανικού, την Πρωτομαγιά του 2009 και 10 χρόνια μετά το ξέσπασμά του επικού αγώνα των Λιπασμάτων αυτός με την ΟΑΚΚΕ μέσα στη ηγεσία του πετύχαινε την ψήφιση του νομοσχέδιου για την αποκατάσταση. Το να ενωθεί το εργατικό κίνημα με την επαναστατική πολιτική ήταν ότι πιο επικίνδυνο για το σοσιαλφασισμό. Και ήταν μόνο η ΟΑΚΚΕ όπως ποτέ πριν κανένα άλλο μ-λ κίνημα  που θα μπορούσε αυτό να το πετύχει.

Η αντίδραση ήξερε κι όλας από τα 2006 ότι δεν μπορούσε πια να αντιμετωπίζει την ΟΑΚΚΕ με τις παλιές μεθόδους.

Ο σοσιαλφασισμός αναγνωρίζει την απήχηση της γραμμής της και επιτίθεται στην ΟΑΚΚΕ

Τα κεντρικά λοιπόν πολιτικά χτυπήματα της ΟΑΚΚΕ, οι συνδικαλιστικές της επιτυχίες και κυρίως η αυξανόμενη επίδρασή της γραμμής της στην προοδευτική και επαναστατική διανόηση δεν άφησαν τους σοσιαλφασίστες και γενικότερα τους ρωσόφιλους αδιάφορους. Κατάλαβαν έγκαιρα ότι δεν μπορούσαν πια να αντιμετωπίσουν την ΟΑΚΚΕ με την παλιά ταχτική του «μη μιλάτε στους τρελούς» και ανέβασαν την ΟΑΚΚΕ στο ύψος που της άξιζε πραγματικά, στο ύψος του μόνου αληθινού και στρατηγικά επικίνδυνου ταξικού τους εχθρού. Και ταξικός εχθρός για τους σοσιαλφασίστες σημαίνει η απόδοση σε αυτόν του χαρακτηρισμού του «δεξιού», του «αστού» κλπ. Τον ίδιο χαρακτηρισμό αποδίδουμε και εμείς σε αυτούς και μάλιστα εδώ και πολλά χρόνια. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι εμείς σαν κομμουνιστές δεν κρύβουμε και δεν διαστρεβλώνουμε τις θέσεις των εχθρών μας, όπως κάνουν εκείνοι και ότι τους χτυπάμε συστηματικά και ανοιχτά πάνω σε θέσεις και πολιτική πρακτική. Αυτοί συνήθως χτυπάνε με ψιθύρους, με μισόλογα, με ειρωνίες και με πολιτικές και προσωπικές συκοφαντίες κάθε είδους πιάνοντας κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και στα κρυφά. Όμως τώρα επειδή η γραμμή μας διαδίδεται ευρύτερα αρχίζουν να βγαίνουν στο κλαρί και σε επίπεδο θέσεων πράγμα εξαιρετικό γιατί πια μπορούμε να τους απαντάμε.

Η ανοιχτή επίθεση στη ΟΑΚΚΕ εκδηλώθηκε ανοιχτά κυρίως ιντερνετικά εκεί όπου φαιοί και «κόκκινοι» εκφράζουν ανώνυμα το κοινό τους μίσος εναντίον της. Και αυτό δεν είναι μόνο κάτι καθοδηγημένο αλλά είναι κάτι αυθόρμητο για τα πιο δεξιά στοιχεία της βάσης των σοσιαλφασιστικών ρευμάτων από την ώρα που η ΟΑΚΚΕ έχει γίνει υπολογίσιμη. Αν η ΟΑΚΚΕ γκρεμίζει τον ψεύτικο κόσμο και την αυτοεκτίμηση του κάθε κνιτοειδούς, ακόμα και ανθρώπων που συχνά δεν είναι σάπιοι σοσιαλφασίστες, τότε αυτοί αισθάνονται την υποχρέωση να εξαφανίσουν την παρουσία ακόμα και τα ίχνη της ΟΑΚΚΕ ιδιαίτερα στην αριστερά.

 Ήδη έχουν πέσει τελευταία στην άμεση γνώση μας περιπτώσεις όπου αυτή η χολή βγαίνει σε επιρροές μας σε διάφορους κύκλους, και σε κοινωνικές συναναστροφές. Οι σοσιαλφασίστες όπως είναι φυσικό δεν επιτίθενται στους πιο πεισμένους πολιτικά και πιο ενημερωμένους φίλους μας αλλά σε όσους έχουν λιγότερο συχνή πολιτική επαφή μαζί μας όπως είναι η άγνωστοι σε μας, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ψηφοφόροι μας. Ειδικά για τους ψηφοφόρους της ΟΑΚΚΕ στην επαρχία δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα ενημέρωσης από την εφημερίδα και το ίντερνετ. Η εφημερίδα πάει σε λίγα μέρη πώλησης και η διανομή της, που άρχισε μέσο πρακτορείου στις αρχές του χρόνου, είναι ελάχιστη -μια εκατοντάδα- σε σχέση με τον αριθμό των ψηφοφόρων. Όσο για το ίντερνετ αυτό είναι μέσο ενημέρωσης κύρια της νεολαίας. Έτσι κάθε ψηφοφόρος της ΟΑΚΚΕ, ιδιαίτερα αυτός της επαρχίας, βρίσκεται πιο έκθετος στην νέα επιθετική τακτική των σοσιαλφασιστών που δεν είναι μόνο οι οργανωμένοι φαιοκόκκινοι αλλά κάθε αντιδραστικός και ρωσόφιλος σε όποιο κόμμα και να ανήκει. Με λίγα λόγια έχει τελειώσει από καιρό η τακτική του «ζήσε και συ φιλοΟΑΚΚίτη όσο δεν μας δημιουργείς σοβαρό πρόβλημα» και έχει αντικατασταθεί από την τακτική «δεν έχεις το δικαίωμα να υπάρχεις ενάντια σε όλους εμάς». Τώρα πια ο ψηφοφόρος της ΟΑΚΚΕ και ο μακρινός της φίλος θα δεχτούν λίγο ή πολύ την πολιτική πίεση όχι μόνο μιας αντίθετης επιχειρηματολογίας για κάθε αντικαθεστωτική θέση της ΟΑΚΚΕ, αλλά και την διαστρέβλωσή της και την αποσιώπηση της ουσίας της. Το ότι η ΟΑΚΚΕ έχει έρθει σε μετωπική σύγκρουση με όλα τα ιερά και όσια του σοσιαλφασισμού είναι επειδή στο βάθος και αυτός έχει παροξύνει την επίθεσή του στο λαό και τη χώρα. Τώρα λοιπόν πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο ψηφοφόρος, ιδιαίτερα ο αριστερός ψηφοφόρος της ΟΑΚΚΕ που δεν ξέρει καλά ή δεν έχει τον τρόπο να ξεκαθαρίσει τη φύση αυτών των συγκρούσεων, έχει βρεθεί σε κάθε χώρο πολιτικής ζύμωσης στο στόχαστρο μιας γενικής πολιτικής πίεσης από τους αναπόφευκτα ενωμένους -παρά τις όποιες μεταξύ τους διαφορές- εναντίον του σοσιαλφασίστες. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο ΟΑΚΚίτης είναι απομονωμένος λόγω γραμμής από το λαό; Όχι! Ακριβώς αντίθετα ο ΟΑΚΚίτης, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια έχει μια πολιτική γραμμή που είναι πλειοψηφική στο λαό σε όλα τα συγκεκριμένα ζητήματα που πέφτουν στην άμεση εμπειρία του, όπως είναι τα ζητήματα του παραγωγικού σαμποτάζ, η βία των σοσιαλφασιστικών κινημάτων, η σαπίλα και ο παρασιτισμός του κρατικού μηχανισμού που αυτά τα κινήματα με πάθος υπερασπίζουν. Ο ΟΑΚΚίτης είναι κόντρα στο ρεύμα μόνο στα ζητήματα της «εθνικής» και της ευρύτερης διεθνούς πολιτικής όπου ο μέσος πολίτης δεν έχει άμεση εμπειρία.

Όμως υπάρχει ακόμα η εξής αντίφαση. Μέσα στην αριστερά είναι μειοψηφικό αυτό ακριβώς που είναι μαζικό στο λαό ακριβώς επειδή ο πυρήνας και το πρώτο θύμα του σοσιαλφασισμού βρίσκεται μέσα στην αριστερά. Αυτό σημαίνει ότι ο αριστερός αντισοσιαλφασίστας, δηλαδή ο ΟΑΚΚίτης πρέπει να υπάρξει σαν τέτοιος μόνο σαν νικητής μέσα από μια αδυσώπητη ιδεολογικοπολιτική πάλη εντός της αριστεράς κατά της ψεύτικης αριστεράς, δηλαδή κατά της ανεστραμμένης αριστεράς, κατά του ανεστραμμένου σοσιαλισμού και κομμουνισμού, κατά της ανεστραμμένης σοσιαλιστικής επανάστασης κλπ. Αυτό σημαίνει στο θεωρητικό και πολιτικό επίπεδο ότι ο αντισοσιαλφασίστας πρέπει να έρθει σε ρήξη κυρίως με τον αγοραίο μικροαστικό κρατικίστικο ψευτομαρξισμό, που είναι το βασικό εργαλείο συσπείρωσης των μαζών όλου του πλανήτη από τους σοσιαλιμπεριαλιστές-κρατικομονοπωλιστές . Αυτή είναι μια πάλη που δεν μπορεί εύκολα να την δώσει μόνος του ένας ξεκομμένος άνθρωπος που αγάπησε ή συμπάθησε ενστικτώδικα την ΟΑΚΚΕ από κάποιες προεκλογικές ομιλίες, κάποιες προκηρύξεις, ή από κάποιες προσωπικές επαφές με ΟΑΚΚίτες ή φιλοΟΑΚΚίτες. Αυτή είναι μια μακρόχρονη και σκληρή πάλη που θέλει το αυθόρμητο η αυθόρμητη συμπάθεια στην ΟΑΚΚΕ να περάσει από αλλεπάλληλα κύματα επιθέσεων του σοσιαλφασισμού αλλά και αλλεπάλληλα κύματα της αμφισβήτησης της γραμμής και της ιδεολογίας της ίδιας της ΟΑΚΚΕ από τον άνθρωπο που αυθόρμητα την συμπαθεί, ώστε να έρθει κάποια στιγμή η εποχή της άρνηση της άρνησης, δηλαδή η εποχή της σιγουριάς για τη στρατηγική ορθότητα της ιδεολογίας και της πολιτικής της ΟΑΚΚΕ, η εποχή του συνειδητού ΟΑΚΚίτη. Αυτή η διαδικασία δεν είναι μια ατομική διαδικασία, αλλά μια διαδικασία στην οποία μάζες και πρωτοπορία εκπαιδεύονται από τα γεγονότα και αναμετριούνται με γραμμές και με οργανώσεις. Αυτή η διαδικασία που είναι ήδη σε εξέλιξη σε αυτή τη φάση είναι εξαιρετικά μειονεκτική για την ΟΑΚΚΕ. Γιατί η ΟΑΚΚΕ μιλάει σήμερα στον πολύ κόσμο και στους αυθόρμητους φίλους της μια- δυο ώρες στα 4 χρόνια από ένα κανάλι κρατικής τηλεόρασης. Σε λίγους ανθρώπους μιλάει πιο συχνά με λίγες αφίσες και λιγότερες εφημερίδες και σε ελάχιστους μιλάει ζωντανά και πιο πυκνά. Αντίθετα οι ορκισμένοι εχθροί της και εχθροί του λαού, δηλαδή όλοι μαζί οι μ-λ νεοτροτσκιστές, οι τροτσκιστές, οι συριζαίοι και οι κνίτες συνασπίζονται ζωντανά εναντίον του οποιουδήποτε ζωντανού φορέα της γραμμής της ΟΑΚΚΕ για να μεταφράζουν σε μαρξιστική γλώσσα αυτά που λέει σύσσωμο το ρωσόφιλο καθεστώς στη γειτονιά, στη δουλειά και στο χωριό. Να γιατί οι ψήφοι της ΟΑΚΚΕ είναι και θα είναι πολύ μετρημένοι αφότου άρχισε αυτός ο πόλεμος, να γιατί θα πρέπει να είναι πολύ συνειδητοί ώστε να μπορούν απλά και μόνο για να υπάρξουν. Να γιατί σε αυτή τη φάση οι ψήφοι της ΟΑΚΚΕ είναι σε κάποιο βαθμό αντιστρόφως ανάλογοι της μαζικής απήχησης της γραμμής της εκεί που δεν υπάρχει η ΟΑΚΚΕ. Με λίγα λόγια είναι σε αυτές εδώ τις εκλογές και στις προηγούμενες ευρωεκλογές που πήγε στην άκρη της η παλιά αντίφαση της ΟΑΚΚΕ: από τη μια η όλο και πιο μαζική της γραμμή στο συγκεκριμένο και από την άλλη η πολύ περιορισμένη οργανωτική και προπαγανδιστική της δύναμη (που στο βάθος οφείλεται στη δύναμη του καθεστώτος να διαχειρίζεται τις παγιωμένες μαζικές ιδεολογικές και πολιτικές προκαταλήψεις). Ή αλλιώς διατυπωμένο: εκατομμύρια αυθόρμητα φιλικά αυτιά μπορούν εύκολα σε τέτοιες περιστάσεις να δηλητηριάζονται από δεκάδες χιλιάδες οργανωμένα εχθρικά στόματα.

Μόνο η παραπάνω ερμηνεία του αποτελέσματος μπορεί να μας δώσει την εξήγηση της τεράστιας απόστασης ανάμεσα στην υποδοχή από το λαό της κεντρικής προεκλογικής  ομιλίας της ΟΑΚΚΕ και του αριθμού των ψήφων μας. Πραγματικά ποτέ ως τώρα δεν υπήρξε προεκλογική μας ομιλία που να προκαλέσει τόσο πολλά και τόσο ενθουσιώδη σχόλια από ανθρώπους άγνωστους σε εμάς που επικοινώνησαν μαζί μας τηλεφωνικά και ηλεκτρονικά μετά την μετάδοση της. Το γενικό πνεύμα ήταν: «Δεν φανταζόμασταν ότι υπήρχε ένα κόμμα που θα μπορούσε να μιλήσει με τόση ειλικρίνεια και ευθύτητα στο λαό και να αναλύσει τόσο καθαρά και απλά την πραγματικότητα. Μας ανοίξατε τα μάτια. Θέλουμε να σας γνωρίσουμε καλύτερα».  Η τελευταία φράση σήμαινε ταυτόρονα ανάγκη αυτών των ανθρώπων για την κατανόηση  όλης της φυσιογνωμίας της ΟΑΚΚΕ αλλά σήμαινε και ότι αυτή η συμπάθεια δεν μπορούσε να μεταφραστεί εύκολα και μονομιάς σε ψήφο. Γιατί έπρεπε, όπως είπαμε και παραπάνω, να περάσει κανείς από  μια φάση απόρριψης των αντίθετων κατεστημένων θέσεων, δηλαδή από την άρνηση  ενός ολόκληρου παγιωμένου πολιτικού συστήματος που εναντιώνεται στις θέσεις της ΟΑΚΚΕ για να υποστηρίξει και να ψηφίσει συνειδητά την ΟΑΚΚΕ. Και όπως είπαμε και παραπάνω με τους δοσμένους πολιτικούς και οργανωτικού συσχετισμούς είναι δύσκολο σήμερα ένας ψήφος στην ΟΑΚΚΕ να μην είναι συνειδητός. Ο κόσμος βλέπει τις πρωτότυπες αλήθειες  που υπάρχουν στις θέσεις της ΟΑΚΚΕ αλλά δεν μπορεί μονομιάς να τις αναγνωρίσει όλες ούτε μπορεί να καταλάβει αμέσως ότι το κάθε τι σε αυτές τις αλήθειες εναντιώνεται σε κάθε συνιστώσα αυτού εδώ του πολιτικού συστήματος, και έτσι να ψηφίσει την ΟΑΚΚΕ με τον μόνο τρόπο που αυτό είναι δυνατό: Κόντρα σε όλους. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να ψηφίσει κανείς ΚΚΕ(μ-λ) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ψηφίζει κόντρα στο Μ-ΛΚΚΕ στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στον ΣΥΝ, στο ψευτοΚΚΕ, η σε τελική ανάλυση κόντρα στο ΠΑΣΟΚ και κόντρα στη ΝΔ σε ότι αφορά την πανεθνική αντιαμερικάνικη και φιλορώσικη γραμμή. Όμως κανείς δεν μπορεί σήμερα να ψηφίσει ΟΑΚΚΕ χωρίς να ψηφίζει ταυτόχρονα ενάντια σε όλους αυτούς. Αν δεν προτίθεται να ψηφίσει έτσι θα συναντήσει πολλούς στο δρόμο του για να τον αποτρέψουν από το να ψηφίσει ΟΑΚΚΕ.

Αυτήν την ανάλυση μας την επιβεβαιώνει η πιο συγκεκριμένη εξέταση του εκλογικού αποτελέσματος. Είναι για πρώτη φορά που σε εκλογές, βουλευτικές ή ευρωεκλογές στις δυο μοναδικές περιοχές της χώρας όπου υπάρχει σταθερή πολιτική παρουσία της ΟΑΚΚΕ με οργάνωση και αφίσα, δηλαδή στην Α Αθήνας και στην Α Πειραιά, το αποτέλεσμα έχει μεταβληθεί εντελώς διαφορετικά σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές όπου η ΟΑΚΚΕ δεν έχει ούτε οργάνωση, ούτε αφίσα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις δύο αυτές περιοχές οι ψήφοι της ΟΑΚΚΕ ανέβηκαν - έστω και λίγο - ενώ σχεδόν σε όλες στις υπόλοιπες περιοχές έπεσαν. Και έπεσαν στο ύψος του 20-25% εκεί που μπορεί να υπάρχει μια πολιτική επαφή των ψηφοφόρων με τα υλικά της ΟΑΚΚΕ, όπως στην Β Αθήνας και στην Β Πειραιά (στη Β Πειραιά χτυπηθήκαμε σε ψήφους και γιατί η πολύ κρίσιμη μάχη της Ζώνης απορρόφησε τους συντρόφους μας εργάτες της Ζώνης) ενώ έπεσε στο 50% σε νομούς όπου δεν υπάρχουν ούτε προπαγανδιστικό υλικό, ούτε κάποιοι σταθεροί καλά ενημερώμενοι φίλοι ή και μέλη της ΟΑΚΚΕ. Μπορεί κανείς επίσης να διαπιστώσει πόσο ελάχιστοι είναι σε ποσοστό σε σχέση με άλλες οργανώσεις και κόμματα οι ψήφοι της ΟΑΚΚΕ σε μικρά χωριά και ολιγομελή εκλογικά τμήματα.

Τώρα λοιπόν , όπως και στις ευρωεκλογές, «επέζησαν» σαν ψηφοφόροι οι άνθρωποι που ξέρουν αρκετά καλά και μπορούν να υπερασπίζουν τη γραμμή της ΟΑΚΚΕ απέναντι στο σοσιαλφασισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι για πρώτη φορά είναι τόσο μικρή η απόσταση των πολύ πιο μετωπικών ψήφων που είναι εκείνοι των ευρωεκλογών από τους πιο κομματικά στενούς ψήφους των βουλευτικών εκλογών (τώρα η σχέση ψήφων των ευρωεκλογών/ ψήφων των βουλευτικών είναι 1,7 προς 1 την ώρα που στις προηγούμενες αναμετρήσεις η σχέση αυτή άρχιζε από το 10 προς 1 και έφτανε στο 2,5 προς 1). Να γιατί όπως γράψαμε στην πρώτη ανακοίνωση για το εκλογικό αποτέλεσμα αυτοί εδώ οι 1652 ψήφοι έχουν μια διαφορετική ποιότητα από εκείνους κάθε άλλης εκλογικής αναμέτρησης.  Τέτοιοι ψήφοι ακόμα και όταν δεν είναι καθαρά υπέρ του στρατηγικού προγράμματος της ΟΑΚΚΕ - γιατί υπάρχουν ανάμεσα σε αυτούς και αρκετοί ψήφοι του δημοκρατικού μετώπου - είναι συνειδητά αντισοσιαλφασιστικοί και αντι-φαιοκόκκινοι, δηλαδή στη σημερινή πολιτική σκηνή είναι αντικαθεστωτικοί. Και σαν τέτοιοι δεν είναι καθόλου λίγοι. Ιδιαίτερα αν συνδυαστούν με την βαθιά εντύπωση που προκάλεσαν οι θέσεις μας όπως διατυπώθηκαν στην συγκέντρωση του ΕΚΠειραιά.

Να λύσουμε τη βασική αντίφαση με ανάπτυξη της οργανωτικής μας δουλειάς

Στην ουσία οι 1652 ψήφοι είναι μια μαγιά που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις που έρχονται. Φτάνει μόνο μερικοί από αυτούς τους ψηφοφόρους να πλησιάσουν οργανωτικά τη ΟΑΚΚΕ για να μπορέσει αυτή να απλώσει την πολιτική της δουλειά σε πολλαπλάσιο εύρος και στην πόλη και στην ύπαιθρο. Ποτέ ως τώρα οι άνθρωποι που μας πλησίασαν σε εκλογές για να μας δηλώσουν την υποστήριξή τους δεν ήταν τόσο συνειδητοποιημένοι πολιτικά.

Αυτή η νέα κατάσταση απαιτεί νέα μέτρα από την ΟΑΚΚΕ. Οι εκλογές αυτές σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής στη δράση μας. Μέχρι τώρα αυτό που κάναμε ήταν να προπαγανδίζουμε τις κόντρα στο ρεύμα θέσεις μας καθώς και την πολύπλοκη και συχνά μη ευκολονόητη πολιτική μας ανάλυση μέσα από μια Νέα Ανατολή που προοριζόταν κυρίως για την πιο ανήσυχη και γι αυτό πιο καλά ενημερωμένη επαναστατική και δημοκρατική διανόηση. Τώρα η ανάλυσή μας έχει επιβεβαιωθεί από τα γεγονότα με τον πιο άμεσο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το να ξεστομίζεις κάποτε τη θέση ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι φιλορώσος ήταν να πετάς μια παραδοξολογία που μπορούσες να την αποδείξεις με 15 πολύπλοκους συλλογισμούς στη βάση είκοσι άγνωστων στους πολλούς εσωτερικών και διεθνών γεγονότων. Τώρα αυτή η παραδοξολογία έχει γίνει μια διακηρυγμένη θέση του ίδιου του πρωθυπουργού, δηλαδή δεν χρειάζεται απόδειξη. Εκείνοι  που χρειάζεται είναι απλά η θέση αυτή να εμβαθυνθεί όπως ας πούμε να αποδειχτεί ότι δεν πρόκειται απλά για ρωσοφιλία αλλά για ρωσοδουλεία. Αλλά το βασικό μπορεί εύκολα να ειπωθεί και όλη η πολιτική πραγματικότητα  μπορεί σήμερα να εξηγηθεί σε μια ομιλία και ο λαός να καταλάβει τι λέει η ΟΑΚΚΕ και να συλλάβει τον εχθρό και να ενωθεί ενάντιά του. Αυτό είναι το μυστικό της πλατιάς αποδοχής της ομιλίας της 1 του Οκτώβρη. Μερικοί λένε ότι αυτή ήταν μια πετυχημένη ομιλία στο στυλ της με την αμεσότητα, την ευθύτητα της κλπ που θα έπρεπε ίσως να έχει γίνει χρόνια νωρίτερα. Το ζήτημα είναι ότι μια τέτοια ομιλία δεν απαιτούσε μια ρητορική ωριμότητα του ομιλητή αλλά μια ωρίμανση των πολιτικών περιστάσεων. Ποτέ πριν η ΟΑΚΚΕ δεν θα μπορούσε να ερμηνεύσει τα πολιτικά γεγονότα πειστικά όσο η στρατηγική του κύριου εχθρού ήταν επίτηδες και σχολαστικά κρυμμένη από τον ίδιο, κρυμμένη από τον ελληνικό λαό και από όλους τους λαούς του κόσμου. Απλά όταν ο εχθρός βγήκε στο ξέφωτο είμασταν και εμείς εκεί. Αυτό σημαίνει ότι τώρα ήρθε η ώρα για τη μαζική αποδοχή της γραμμής της ΟΑΚΚΕ οπότε και για την οργανωτική μαζικοποίηση της ίδιας. Αυτή είναι και η βαθύτερη εξήγηση για το ότι ο εχθρός προήγαγε την ΟΑΚΚΕ από «τρελή» σε «καταχθόνια», δηλαδή άρχισε να εξαπολύει πόλεμο ενάντιά της.

Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν ότι πρέπει να αλλάξουμε το στυλ της δουλειάς μας. Που σημαίνει ότι η προπαγάνδα μας και βασικά η εφημερίδα μας ενώ πρέπει να διατηρήσει το σχετικά ψηλό της επίπεδο ανάλυσης πρέπει να γράφεται, τουλάχιστον πρέπει κάποια άρθρα της να γράφονται πιο απλά για να απευθύνονται σε μη «πολιτικά ειδικούς», δηλαδή στον πολύ κόσμο. Πρέπει όλα να γράφονται και να λέγονται πιο απλά. Και πρέπει να πλησιάζουμε πιο θαρρετά και με πιο μεγάλη αυτοπεποίθηση τον κόσμο. Να πλησιάσουμε τους εργαζόμενους, τους δημοκράτες αντιφασίστες, τη νέα επαναστατική διανόηση για να τους φέρουμε κοντά στην ΟΑΚΚΕ. Αφού ο εχθρός έχει αποδυθεί σε μια εκστρατεία περιορισμού των ψήφων της ΟΑΚΚΕ, στην ουσία σε μια εκστρατεία οργανωτικής και πολιτικής συρρίκνωσης της επιρροής της,  εμείς πρέπει να απαντήσουμε υποχρεωτικά με μια εκστρατεία πολιτικής και οργανωτικής εξάπλωσης της ΟΑΚΚΕ. Αυτό πρέπει να γίνει πάση θυσία και όσο γίνεται γρηγορότερα για να λυθεί η αντίφαση που αυτή τη στιγμή μας χτυπάει: μια ισχυρή ιδεολογική και πολιτική γραμμή και μια πολύ αδύναμη οργάνωση. Αυτή η αντίφαση παίρνει και άλλες μορφές, όπως τη μορφή συλλογικό χτύπημα από έναν όλο και πιο ανήσυχο και πολυπληθή εχθρό σε απομονωμένους φίλους της ΟΑΚΚΕ, ή τη μορφή μεγάλη απήχηση της γραμμής, λίγοι ψήφοι. Αυτό το τελευταίο φέρνει κάποια απογοήτευση σε φίλους μας που δεν μπορούν να βρουν μια εξήγηση για το εκλογικό αποτέλεσμα και που την αναζητούν ή στο ότι οι υπάρχει κάτι βασικά λαθεμένο στην γραμμή της ΟΑΚΚΕ που το βλέπει ο λαός, είτε ότι η ΟΑΚΚΕ είναι σωστή αλλά ο λαός αλλοτριωμένος. Και τα δύο αυτά, ιδιαίτερα το δεύτερο σκοτώνουν. Από όσα γράψαμε ως τώρα νομίζουμε ότι συνάγεται αβίαστα τούτο: Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει ακόμα συναντηθεί ζωντανά, στενά, οργανωτικά η γραμμή της ΟΑΚΚΕ με το λαό και ότι ο πιο ισχυρός «μεσολαβητής» ανάμεσά τους είναι ακόμα ο εχθρός.

Αυτή η σχέση πρέπει να αποκατασταθεί άμεσα με τη ζωντανή παρουσία μας, με την αφίσα μας, με την εφημερίδα μας και με το ίντερνετ. Όποιος φίλος μας καταλαβαίνει ότι η ΟΑΚΚΕ πρέπει γρήγορα να δυναμώσει πρέπει να έρθει δίπλα της και να διαθέσει τις ικανότητές που έχει στον τόσο μεγάλο και κρίσιμο αντιφασιστικό αγώνα. Θέλουμε στόματα, πένες, οργανωτές, χρήματα, πρακτικούς προπαγανδιστές με την αφίσα και την προκήρυξη. Ας διαθέσει ο καθένας όσα από αυτά μπορεί σύμφωνα με το χρόνο του και με τις δυνατότητές του είτε μέσα είτε δίπλα στην ΟΑΚΚΕ. Είναι η στιγμή να αναπτυχθούμε. Αυτοί έχουν καταλάβει πριν από μας ότι πρέπει να μας σταματήσουν τώρα πριν πετάξουμε. Εμείς θα πετάξουμε έτσι κι αλλιώς γιατί αυτό είναι στη φύση της προόδου και της επανάστασης. Όμως καλό είναι αυτό να γίνει τώρα για να τους σταματήσουμε εμείς την ώρα που αυτοί κάνουν το δικό τους ριψοκίνδυνο σάλτο προς την ανοιχτή πολιτική ανωμαλία και την καλυμμένη πολιτική δικτατορία.