ΙΡΑΝ

ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΒΡΕΣ ΤΩΝ «ΨΕΥΤΟ-ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΩΝ» ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΩΡΙΜΑΖΕΙ KAΙ ΦΩΝΑΖΕΙ: «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ», «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ»

Η μάχη για την εξουσία στο Ιράν δεν έκλεισε με την εξέγερση του Ιουνίου. Ίσα-ίσα μόλις τώρα αρχίζει. Το αποτέλεσμα της αναταραχής – στην οποία εμπλέκονται κύρια τρεις παράγοντες: ο φασίστας πρόεδρος Αχμαντινετζάντ, ο δημοκρατικός λαός και ο διπρόσωπος Μουσαβί που τέθηκε επικεφαλής της εξέγερσης για να προωθήσει τις θέσεις του μέσα στο κράτος – ήταν να διασπαστεί το ισλαμοφασιστικό καθεστώς και να αδυνατίσει πολιτικά η ομάδα Αχμαντινετζάντ μέσα εκεί. Αυτή την κατάσταση σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τα χειρότερα στοιχεία του καθεστώτος προκειμένου να στρέψουν τη χώρα σε μια ακόμα πιο φασιστική κατεύθυνση.
Ο ένας παράγοντας, ο πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινετζάντ, διατηρεί ακόμα μεγάλη επιρροή μέσα στις μυστικές υπηρεσίες και στα παραστρατιωτικά νεοναζιστικά σώματα όπως είναι οι Φρουροί της επανάστασης. Έτσι στη νέα κυβέρνηση τοποθέτησε και πρόσωπα που προέρχονται από αυτά, όπως είναι για παράδειγμα ο στρατηγός των φρουρών Μουσταφά Μοχάμαντ Νατζάρ. Μέχρι στιγμής τον Αχμαντινετζάντ φαίνεται να υποστηρίζει ο ουσιαστικός αρχηγός των κρατικών μηχανισμών, ο «ανώτατος ηγέτης» Αλί Καμενέι. Όμως η πίεση που ασκείται από την αντιπολίτευση και από όλο το πολιτικό φάσμα είναι τέτοια που αναγκάζει τον «ανώτατο ηγέτη» να προβεί σε υποχωρήσεις. Σημαντικό ρόλο εδώ παίζει ο νυν πρόεδρος της βουλής και πρώην εκπρόσωπος του πυρηνικού προγράμματος της χώρας στο εξωτερικό, Αλί Λαριτζανί. Αυτός όπως και ο Μουσαβί είναι φίλος της Ρωσίας, υπέρμαχος του ελέγχου των πυρηνικών της από το Κρεμλίνο και, απ’ τη στιγμή που αποφάσισε να έρθει σε σύγκρουση με τον Αχμαντινετζάντ, λειτουργεί σα γέφυρα ανάμεσα στους «μεταρρυθμιστές» και στον Καμενέι.

Οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές θέλουν την πρωτοκαθεδρία στον πολεμικό άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης που έχει σχηματιστεί και το στοίχημα γι’ αυτούς είναι να προωθηθεί στην κορυφή του ιρανικού κράτους μία ηγεσία που θα επιτρέπει στην ίδια να διαχειρίζεται το οπλοστάσιο του Ιράν, κάτι που η σημερινή ηγεσία διστάζει να αποδεχτεί. Γι’ αυτό και εμφανίστηκε ξαφνικά απ’ το πουθενά ο άνθρωπος του βαθιού καθεστώτος ο Μουσαβί, και παρουσιάστηκε σαν ακραιφνής δημοκράτης και μπήκε επικεφαλής της λαϊκής εξέγερσης του Ιούνη επιχειρώντας να τη στρέψει σε μια ακίνδυνη για το καθεστώς κατεύθυνση, δηλαδή για αλλαγές στο εσωτερικό του φασιστικού καθεστώτος-και πιστεύουμε υπέρ της Ρωσίας-και όχι σε ανατροπή του.

Ο ενδιάμεσος, στην πραγματικότητα ο κεντριστής Λαριτζανί λοιπόν είναι σε θέση να διασπάσει το «συντηρητικό» στρατόπεδο ροκανίζοντας σιγά-σιγά την καρέκλα του Αχμαντινετζάντ. Πρωτοστατούντος του ιδίου, αρκετοί βουλευτές κατήγγειλαν τις επιλογές του προέδρου της χώρας σαν ανεπαρκείς. «Δεκάξι υπουργοί δεν έχουν την παραμικρή εμπειρία στα υπουργεία που καλούνται να αναλάβουν» δήλωσε ο συντηρητικός βουλευτής Αχμάντ Ταβακολί ενώ η τοποθέτηση τριών γυναικών χαρακτηρίστηκε «ασύμβατη» με τα πολιτικά ήθη της χώρας από στελέχη του ίδιου χώρου. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε αρκετούς από τους «μεταρρυθμιστές» βουλευτές να υποστηρίξουν την τοποθέτηση του Αχμάντ Βαχιντί – ενός εγκληματία καταζητούμενου από την Ιντερπόλ και υπεύθυνου για την πολύνεκρη δολοφονική επίθεση κατά εβραϊκού στόχου του Μπουένος Άιρες στα 1994 – στο υπουργείο άμυνας, και να χειροκροτήσουν το πρόγραμμά του (Μοντ, 3/9).

Επιπλέον στο άκρως σημαντικό υπουργείο των εξωτερικών παρέμεινε ο Μανουσέρ Μοτακί, ο οποίος είναι άνθρωπος του Λαριτζανί και προωθητής της εκλογικής εκστρατείας του τελευταίου στα 2005. Όμως, η σημαντικότερη υποχώρηση του Αχμαντινετζάντ ήταν ο διορισμός από τον Καμενέι του αδελφού του Αλί Λαριτζανί, Σαντέχ, επικεφαλής της δικαιοσύνης σαν αντίβαρο της κυριαρχίας του Αχμαντινετζάντ (βλ. 1/9). Αυτή τη στιγμή η πολιτική επιρροή του τελευταίου μέσα στο καθεστώς είναι περισσότερο αδυνατισμένη από ποτέ. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι μόλις 20 από τους 290 βουλευτές αποδέχτηκαν την πρόσκλησή του για το καθιερωμένο δείπνο που σηματοδοτεί το τέλος του ραμαζανιού.
Κι αυτό δε μπορεί παρά να έχει αντίκτυπο στην εξωτερική πολιτική της χώρας, όπου για πρώτη φορά το Κρεμλίνο καταχτά μία σημαντική νίκη ως προς το ζήτημα του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, το οποίο επιδιώκει διακαώς να ελέγξει. Στη Γενεύη λοιπόν επιτεύχθηκε μία «συμφωνία αρχών» ανάμεσα στο Ιράν και τις 6 μεγάλες δυνάμεις σύμφωνα με την οποία το Ιράν δεσμεύεται να στείλει στο εξωτερικό ένα σημαντικό μέρος του εμπλουτισμένου ουρανίου του – που μπορεί να χρησιμεύσει για στρατιωτικούς σκοπούς – προκειμένου να μετατραπεί σε καύσιμο για έναν ερευνητικό αντιδραστήρα της Τεχεράνης. Οι δύο χώρες που πιθανολογούνται σαν αποδέκτες του ουρανίου είναι η Γαλλία και η Ρωσία (βλ. Μοντ, 3/10). Επειδή όμως η πρώτη δεν είναι σύμμαχος του καθεστώτος είναι περισσότερο πιθανό οι Ιρανοί να διαλέξουν τη δεύτερη. Μέχρι πρότινος σχεδόν καμία ιρανική αντιπροσωπεία δεν υπέκυπτε στη ρωσική πρόταση περί προμήθειας του ουρανίου που χρησιμοποιεί στους αντιδραστήρες του.

Να πού οδήγησε τελικά το καπέλωμα της παλλαϊκής δημοκρατικής εξέγερσης από το διπρόσωπο Μουσαβί και τους υποστηρικτές του σε Ανατολή και Δύση. Όμως ο βρόμικος ρόλος του Μουσαβί δεν είναι δυνατό να μη γίνει αντιληπτός από τη δημοκρατική βάση του κινήματος ενάντια στον Αχμαντινετζάντ. Οι εκκλήσεις του για συναδέλφωση με τα δολοφονικά τάγματα εφόδου του καθεστώτος τη στιγμή που ο λαός μετρά ήδη εκατοντάδες νεκρούς, πάνω από 4.000 συλλήψεις και βασανισμούς από αυτά ήταν σαφώς προκλητικές. Το ίδιο προκλητική ήταν η θέση που πήρε ενάντια σε οποιεσδήποτε κυρώσεις κατά της χώρας από τη διεθνή κοινότητα, την ώρα που το καθεστώς συνέχιζε τις αντισημιτικές κορώνες και προέβαινε στην εκτόξευση πυραύλων που θα μπορούσαν να πλήξουν – σύμφωνα με τις ίδιες τις ιρανικές αρχές – το Ισραήλ αλλά και τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ο Μουσαβί δεν έκανε θέμα τα βασανιστήρια και τους βιασμούς των αντιφρονούντων στις φυλακές. Ο Μεχντί Καρουμπί – ο άλλος ηγέτης της αντιπολίτευσης – το έκανε, γι’ αυτό κι έγινε το κόκκινο πανί για την κυβέρνηση που τον χαρακτήρισε «προδότη». Ασφαλίτες εισέβαλαν στα γραφεία του στη βόρεια Τεχεράνη, κατάσχεσαν έγγραφα και υπολογιστές και στη συνέχεια σφράγισαν την είσοδο. Άλλα στελέχη του κόμματός του δέχτηκαν παρόμοιες επισκέψεις ενώ ο υπεύθυνος για την ιστοσελίδα του συνελήφθη.

Σαν απάντηση σε όλη αυτή την υστερία του καθεστώτος οι μάζες βγήκαν ξανά στους δρόμους. Κορυφαία ίσως εκδήλωση δυσαρέσκειας ήταν η συμμετοχή 50.000 διαδηλωτών στην καθιερωμένη «επέτειο της Ιερουσαλήμ», που γίνεται υποτίθεται προς τιμήν του παλαιστινιακού έθνους. Παρά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας οι διαδηλωτές απαντούσαν στο κήρυγμα του Αχμαντινετζάντ με το δικό τους καυστικό τρόπο: ενώ αποκαλούσε μύθο το Ολοκαύτωμα και καλούσε στην εξολόθρευση του ισραηλινού κράτους στο πλευρό της Χαμάς και της Χεζμπολάχ και ενώ οι δικοί του φώναζαν το γνωστό σύνθημα των ιρανών φασιστών αντισημιτών «θα δώσω τη ζωή μου για την Παλαιστίνη» οι μάζες φώναζαν για πρώτη φορά: «Όχι στη Γάζα και στο Λίβανο, θα δώσω τη ζωή μου για το Ιράν». Προκλήθηκαν επεισόδια και σε αρκετές περιπτώσεις οι δυνάμεις ασφαλείας αρνήθηκαν να πάρουν θέση. Την ώρα που έπεφτε το σύνθημα «Θάνατος στο Ισραήλ» το πλήθος απάντησε φωνάζοντας «Θάνατος στη Ρωσία» και «Θάνατος στην Κίνα» (Μοντ, 20/9). Πρόκειται για μια ιστορική στιγμή κατά την οποία το δημοκρατικό κίνημα έχει πλέον συνειδητοποιήσει το διεθνή ρόλο που έχει να επιτελέσει στο πλευρό των δημοκρατικών χωρών του πλανήτη και ενάντια στον ανερχόμενο χιτλερικό ρωσο-κινέζικο άξονα που ετοιμάζεται να αιματοκυλίσει την ανθρωπότητα.

Η αποκάλυψη των προβοκατόρων και η αναδιοργάνωση αυτού του κινήματος για την ανατροπή του στυγνού καταπιεστικού καθεστώτος είναι απλά ζήτημα χρόνου.