ΑΠΟΙΚΙΑΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ

Διαστάσεις διεθνούς μάστιγας τείνει να προσλάβει το φαινόμενο του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού με τα ιδιαίτερα εποικιστικά αποικιακού τύπου χαρακτηριστικά. Το κινέζικο σοσιαλιμπεριαλιστικό μονοπώλιο δεν αρκείται στο να εκμεταλλεύεται ωμά και να εκβιάζει πολιτικά τις χώρες στις οποίες διεισδύει. Αυτό το κάνει κάθε ιμπεριαλισμός. Η ιδιαιτερότητα του κινέζικου κρατικο-φασιστικού μονοπώλιου είναι ότι φέρνει μαζί και τους εργάτες του από τη μητρόπολη. Τους εγκαθιστά μαζικά στις χώρες όπου δραστηριοποιείται και τους απασχολεί σε βάρος του ντόπιου πληθυσμού χτίζοντας παράλληλα μέσο αυτών απολύτως ελεγχόμενα πολιτικά και κοινωνικά προγεφυρώματα στην υπό εξάρτηση χώρα.
Το φαινόμενο περιγράφουν εύστοχα οι Νιου Γιορκ Τάιμς στις 21/12, όταν αναφέρονται στα αποτελέσματα της κινεζικής κατασκευαστικής «βοήθειας» προς το Βιετνάμ: «Το χωριό αυτό του βόρειου Βιετνάμ έμοιαζε σα να είχε χτυπήσει φλέβα χρυσού όταν έφτασε μία κινεζική και μία γιαπωνέζικη εταιρία για να κατασκευάσουν από κοινού ένα σταθμό παραγωγής ενέργειας με άνθρακα. Χιλιάδες δουλειές θα μπορούσαν να προκύψουν, ή τουλάχιστο έτσι πίστευαν οι κάτοικοι.
Τέσσερα χρόνια μετά, ο Θερμικός Ενεργειακός Σταθμός της Χαϊφόνγκ είναι σχεδόν έτοιμος. Αλλά μόνο λίγες εκατοντάδες Βιετναμέζοι έχουν πάρει ποτέ δουλειές. Οι περισσότεροι εργάτες ήταν Κινέζοι, γύρω στους 1.500 το μέγιστο. Εκατοντάδες απ’ αυτούς παραμένουν εκεί, μοχθώντας καθημερινά στο βρώμικο εργοτάξιο και κλεισμένοι τις νύχτες σε βρόμικα καταλύματα».
Αυτή η αθρόα εξαγωγή εργατικής δύναμης δεν αφορά μόνο τον κατασκευαστικό τομέα. Περιλαμβάνει αρκετούς βιομηχανικούς κλάδους, υπηρεσίες, το εμπόριο, την κτηνοτροφία κι ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
«Από την Αγκόλα ως το Ουζμπεκιστάν, το Ιράν έως την Ινδονησία, περίπου 740.000 κινέζοι εργάτες βρίσκονταν στο εξωτερικό στα τέλη του 2008, εκ των οποίων το 58% στάλθηκε έξω μόνο κατά το προηγούμενο έτος, είπε το υπουργείο εμπορίου. Ο αριθμός που θα φύγει έξω φέτος αναμένεται να ανέλθει χοντρικά στα ίδια ύψη. Οι εργάτες προσλαμβάνονται στην Κίνα, είτε άμεσα από κινεζικές επιχειρήσεις ή από κινέζικα πρακτορεία εργασίας που διανέμουν τους εργάτες. Υπάρχουν 500 ενεργά αδειοδοτούμενα πρακτορεία και πολλά παράνομα».

Πρόκειται για ένα πολύ καλά οργανωμένο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο σχέδιο με το οποίο οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές διασφαλίζουν καταρχάς την εκμετάλλευση πάμφτηνης εργατικής σάρκας ενώ έχουν και τον έλεγχο της κατανάλωσης που κάνουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτές. Και τα στελέχη επιχειρήσεων της Κίνας διαφημίζουν την κινέζικη εργατική δύναμη στο εξωτερικό λέγοντας ότι οι εργάτες αυτοί μπορεί να μην είναι πάντα οι πιο φτηνοί, είναι όμως σίγουρα επιδέξιοι και πιο εύκολοι στο χειρισμό από τους άλλους. Κύριος στόχος αυτής της πολιτικής είναι η δημιουργία ερεισμάτων μέσα στις τρίτες χώρες μέσα από τη δημιουργία συμπαγών κινεζικών κοινοτήτων. Όμως η εισβολή των εποίκων και η απόσταση που κρατούν αυτοί από τους ντόπιους κατοίκους προκαλεί συχνά αντιδράσεις που δεν εκδηλώνονται με τον πιο διεθνιστικό και ειρηνόφιλο τρόπο.
«Σε ορισμένες χώρες οι ντόπιοι κατηγορούν τους Κινέζους ότι τους κλέβουν τη δουλειά, διαμένοντας παράνομα και ζώντας σε απομόνωση με το να χτίζουν γυάλινους κόσμους που αντιγράφουν τη ζωή στην Κίνα.
“Υπάρχουν ολόκληρα κινεζικά χωριά τώρα”, είπε ο Φαμ Τσι Λαν, πρώην διοικητικός αντιπρόεδρος του Βιετναμέζικου Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου. “Δεν έχουμε ξαναδεί παρόμοια πρακτική σε έργα επιχειρήσεων από άλλες χώρες”.
Σ’ αυτό το εργοτάξιο, βορειοανατολικά του λιμανιού Χαϊφόνγκ, έχει ξεπηδήσει ένας ολόκληρος κινέζικος κόσμος: καταλύματα τεσσάρων τοίχων, εστιατόρια με κινεζικές επιγραφές διαφημίζοντας φρουτόπιτες και τηγανητό ρύζι, ανταλλακτήρια συναλλάγματος, οι λεγόμενοι οίκοι μασάζ, – ακόμα και μια ένδειξη στο ίδιο το εργοτάξιο που γράφει «οδός Γκουανχσί», κι αναφέρεται στην επαρχία που οι περισσότεροι εργάτες αποκαλούν πατρίδα.
Μια νύχτα, οκτώ εργάτες με εργατική φόρμα κάθισαν σε ένα μικρό εστιατόριο που το άνοιξε ένας άντρας από το Γκουανχσί ύστερα από αίτημα του βασικού υπεργολάβου του συγκεκριμένου έργου, της Guangxi Power Construction Company. Τα πρόσωπά τους είχαν ανάψει από την κατανάλωση κινέζικου κρασιού από ρύζι. “Στάλθηκα εδώ και εκπληρώνω το πατριωτικό μου καθήκον”, είπε ο Λιν Τενγκτζί, 52 ετών».

Το μίσος του ντόπιου πληθυσμού για τους εποίκους και η αμοιβαία έχθρα εκδηλώνεται πολλές φορές με διαπληκτισμούς και βίαιες συγκρούσεις. Η λαϊκή δυσαρέσκεια έχει οδηγήσει ορισμένα κράτη, όπως είναι το Βιετνάμ και η Ινδία, στο να θεσπίσουν ειδική εργατική νομοθεσία για τις ξένες επιχειρήσεις που να περιορίζει τον αριθμό των Κινέζων που εργάζονται σ’ αυτές. Όμως οι σοσιαλιμπεριαλιστές του Πεκίνου βρίσκουν συχνά τρόπο να τις παρακάμπτουν. Άλλοτε δωροδοκούν κρατικούς αξιωματούχους για να κάνουν τα στραβά μάτια κι άλλοτε εκβιάζουν τις εταιρείες με τις οποίες συνεργάζονται ρυθμίζοντας αναλόγως την πορεία των εργασιών: «Στον ενεργειακό σταθμό της Χαϊφόνγκ, η βιετναμέζικη εταιρεία στην οποία ανήκει το έργο ανησύχησε φέτος από τους χαμηλούς ρυθμούς εργασίας. Πήρε λοιπόν το μέρος των κινέζων διευθυντών στο να πιέσει την κυβέρνηση να επιτρέψει την εισαγωγή επιπλέον ανειδίκευτων εργατών». Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…

Αυτές οι εξελίξεις πρέπει να απασχολούν ιδιαίτερα τον ελληνικό λαό από την ώρα που το σχέδιο της χούφτας των δοσιλόγων που κυβερνάνε τη χώρα μας είναι να παραδώσουν ολόκληρη την κεντρική μεταφορική πύλη της χώρας, τον Πειραιά, στους κινέζους σοσιαλιμπεριαλιστές και νέο-αποικιοκράτες.