Η χρεοκοπία δεν έχει εκδηλωθεί ανοιχτά λόγω Ευρώ

Αυτό συμβαίνει γιατί η Ελλάδα, σαν χώρα του Ευρώ, έχει την αδήλωτη οικονομική κάλυψη της ΕΕ, δηλαδή υπάρχει η εύλογη εκτίμηση ανάμεσα στους διεθνείς δανειστές, μια εκτίμηση που ενισχύεται από τις δηλώσεις των αξιωματούχων της ΕΕ, ότι η τελευταία θα αναλάβει το βάρος να μην αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει για να μην χάσει σε κύρος το Ευρώ σαν διεθνές νόμισμα και τελικά για να μην υποτιμηθεί. Αυτό το βάρος το έχει ήδη αναλάβει εν μέρει η ΕΕ στο βαθμό που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα συνεχίζει να δανείζει τις ελληνικές τράπεζες και αυτές το ελληνικό δημόσιο. Έτσι οι διεθνείς δανειστές συνεχίζουν να δανείζουν τη χώρα μας αν και με όλο και πιο ψηλά επιτόκια. Αλλά στην πράξη τόσο η ΕΕ όσο και οι δανειστές έχουν ουσιαστικά επιβάλλει στην Ελλάδα όλα τα μέτρα που θα επέβαλε σε μια χρεοκοπημένη χώρα το ΔΝΤ, που βασικά συνίστανται κυρίως στο να μειώσει το κράτος τις δαπάνες του και δευτερευόντως να αυξήσει τους φόρους.

Στην περίπτωση άλλων χρεοκοπημένων χωρών εκτός από τη σημερινή Ελλάδα αυτά τα «περιοριστικά μέτρα» όπως ευφημιστικά τα λένε οι αστοί οικονομολόγοι έχουν την εξής συνέπεια : Ματώνουν παραπέρα και φτωχαίνουν τη δοσμένη χώρα, ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώματα αντλώντας χρήμα υπέρ των ξένων δανειστών την ώρα που η χώρα χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε αυτό το χρήμα για να κινήσει την εσωτερική της αγορά ελαφρώνοντας την οικονομική κατάσταση των στρατιών των ανέργων που ακολουθούν κάθε χρεωκοπία και για να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις που θα τη βγάλουν από την κρίση. Οι δανειστές, βασικά το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, ζητάνε αυτές τις ανθρωποθυσίες όχι μόνο και όχι τόσο για να πάρουν άμεσα πίσω κάποια από τα λεφτά τους αλλά κυρίως για να πειστούν ότι η χρεωκοπήμενη χώρα αναγνωρίζει πολιτικά και ηθικά ότι πραγματικά βρίσκεται στη θέση του ομήρου και ότι είναι αποφασισμένη να πληρώσει το χρέος της. Όμως μέσα από αυτή τη συνηθισμένη και αναπόφευκτη στις συνθήκες του καπιταλισμού κτηνώδη ιεροτελεστία η χρεοκοπημένη χώρα μπορεί να βγει ζωντανή στο βαθμό που η παγκόσμια αγορά προβαίνει αυτόματα σε μια αντίρροπη κίνηση που δίνει στη χώρα ένα συγκριτικό πλεονέκτημα μέσα στη χρεωκοπία της και εξαιτίας της χρεωκοπίας της: στη δραματική υποτίμηση του νομίσματός της. Αυτή κάνει τα προϊόντα της δοσμένης χώρας ανταγωνιστικότερα στην παγκόσμια (και στη ντόπια) αγορά, πράγμα που δίνει μια σχετική ώθηση στη ντόπια παραγωγή και στη συνακόλουθη συσσώρευση του βιομηχανικού κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς είχε γίνει και στην Ελλάδα στη χρεοκοπία του 1932.

Πολιτική υπέρ της πραγματικής χρεωκοπίας και της υποδούλωσης της χώρας

Στην περίπτωση όμως της σημερινής χρεωκοπίας, όπου το νόμισμα δεν έχει υποτιμηθεί τα συγκεκριμένα δημοσιονομικά μέτρα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση σε συνδυασμό με την υπόλοιπη οικονομική πολιτική της θα οδηγήσουν όχι μόνο σε άμεση εξαθλίωση το λαό αλλά σε μια ιστορική οπισθοδρόμηση τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και σε μια εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό, τέτοια που ως τώρα ποτέ της δεν έχει γνωρίσει με εξαίρεση την εποχή της ναζιστικής κατοχής. Αυτό θα συμβεί γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου που κυβερνάει τη χώρα σε συνεργασία με τις υπόλοιπες κομματικές ηγεσίες όχι μόνο στραγγίζει από χρήμα την εσωτερική αγορά υπερφορολογώντας βασικά όσους δεν φοροδιαφεύγουν δηλαδή τους μισθωτούς και τις πιο σύγχρονες εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις, αλλά κλιμακώνει την ίδια στιγμή τον πόλεμο σε κάθε μεγάλη βιομηχανική επένδυση και σε κάθε επένδυση παραγωγικού κεφάλαιου με την καπιταλιστική έννοια.

Αυτό το τελευταίο δεν έχει συμβεί ποτέ σε καμιά χρεοκοπημένη χώρα και μάλιστα σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης. Εκεί που κάθε τέτοια χώρα κάνει ότι μπορεί για να τραβήξει κεφάλαια από παντού και να διευκολύνει τις παραγωγικές επενδύσεις εκμεταλλευόμενη και την υποτίμηση του νομίσματός της, η Ελλάδα που το νόμισμά της δεν μπορεί να υποτιμηθεί, κάνει ότι μπορεί για να ματαιώσει προγραμματισμένες επενδύσεις ιδιαίτερα στην παραγωγή ενέργειας και στις συγκοινωνιακές υποδομές (δες άλλα άρθρα σε αυτό το φύλλο για την περίπτωση της υπουργού του ΣΥΝ Μπιρμπίλη και τον ολόπλευρο πόλεμο που αυτή έχει εξαπολύσει μαζί με το ΣτΕ ενάντια σε ενεργειακούς σταθμούς, σε φράγματα, σε ανεμογεννήτριες, σε βιομηχανίες, σε εκτροπές ποταμών, σε σχέδια πόλης, σε αξιοποίηση της αστικής γης για γκαράζ κλπ). Αυτό το όργιο του παραγωγικού σαμποτάζ βρίσκει σύμφωνα και τα υπόλοιπα 4 κόμματα της Βουλής. Πραγματικά αν διαβάσει κανείς τα πρακτικά της Βουλής όπου συζητήθηκε το νομοσχέδιο (δες στην ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων /Πρακτικά) θα δει ότι το μόνο ζήτημα που δεν θίχτηκε τη μια βδομάδα που κράτησαν οι συζητήσεις είναι το μόνο που μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση και που είναι η πολιτική άδεια για να ξεμπλοκαριστούν οι εκατοντάδες και χιλιάδες μεγάλες, μεσαίες και μικρές επενδύσεις που εμποδίζονται από τα ψευτο-οικολογικά κινήματα, από το ΣτΕ και από τα κάθε λογής τάχα γραφειοκρατικά, στην πραγματικότητα πολιτικά εμπόδια από τις τοπικές αυτοδιοικήσεις, τα δασαρχεία, τις πολεοδομίες κλπ. Κανένας από τους πολιτικούς αρχηγούς δεν μίλησε για τον βιομηχανικό και γενικότερα τον παραγωγικό κατήφορο της χώρας. Εκείνο που απλά άλλαζε ήταν το πρόσχημα με το οποίο κάθε κόμμα έριχνε τον τόνο του αλλού.

Και για τα 5 κόμματα το κύριο ζήτημα είναι αυτό της διανομής του πλούτου και όχι της πάλης ενάντια στην καταστροφή του

Η ψευτοαριστερά, ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ, τα κατεξοχήν κόμματα του βιομηχανικού σαμποτάζ συνέχισαν το τροπάρι τους ότι για τους εργάτες δεν υπάρχει στην πραγματικότητα επίπτωση ούτε από την παγκόσμια κρίση ούτε από την ελληνική χρεωκοπία αρκεί αυτοί να απαιτήσουν από το κεφάλαιο να ανοίξει τα υποτιθέμενα απύθμενα σεντούκια του στα οποία είναι συσσωρευμένα τα παλιότερα και φρέσκα υποτιθέμενα αμύθητα κέρδη του και να τα μοιράσει στη φτωχολογιά. Πουθενά δεν υπάρχει γι αυτούς τους απατεώνες καταστροφή της παραγωγής και του ίδιου του παραγωγικού κεφάλαιου λόγω της κρίσης, πουθενά δεν εξηγείται χρεωκοπία επειδή υπονομεύτηκε για χρόνια η παραγωγική δύναμη ειδικά αυτής εδώ της χώρας από το «οικολογικό», «αρχαιολογικό» και γραφειοκρατικό σαμποτάζ, πουθενά δεν υπάρχει το γεγονός ότι πελώριες μάζες κρατικών υπαλλήλων στέκονται με σύστημα έξω από κάθε παραγωγική λειτουργία ή υπολειτουργούν δωροδοκούμενες από το πολιτικό σύστημα για να μην αντιδρούν σε αυτήν την υποβάθμιση της ύπαρξής τους, πουθενά δεν υπάρχει μια κρατικοδίαιτη και υπεραρπακτική ολιγαρχία που διαχωρίζεται σε αυτό το σημείο από το παραγωγικό κεφάλαιο που λειτουργεί με όρους παγκόσμιας αγοράς. Γι αυτούς υπάρχει μόνο ζήτημα κακής διανομής του πλούτου σε αυτή τη χώρα και ποτέ ζήτημα καταστροφής του πλούτου.
Αλλά και οι Παπανδρέου, Σαμαράς, Καρατζαφέρης που κάτι πάντα ψελλίζουν για ανάπτυξη, παραγωγή κλπ ποτέ δεν μιλάνε για το χτύπημα της ζωντανής παραγωγής που ξετυλίγεται σε αυτή τη χώρα μπροστά μας κάθε στιγμή και σε τεράστια κλίμακα.
Ο μεν Παπανδρέου μιλάει για «πράσινη ανάπτυξη» εννοώντας ότι πρέπει να ακυρωθεί κάθε ανάπτυξη στην οποία μετασχηματίζεται δραστήρια η ύλη, δηλαδή στην οποία καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα ενέργειας, δηλαδή η καθαυτό βιομηχανική ανάπτυξη. Επίσης μιλάει για ανάπτυξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων ώστε ακόμα και αν πρόκειται για βιομηχανίες μεταφοράς και επεξεργασίας πληροφορίας (όπως στην πληροφορική και στις τηλεπικοινωνίες στις οποίες καταναλώνεται μικρή ποσότητα ενέργειας) ή για βιομηχανίες παραγωγής ανανεώσιμης ενέργειας, αυτές να είναι πάντα μικρές και ασήμαντες για να μην ενοχλούν την πολιτική και οικονομική δικτατορία των πρακτόρων του Κρεμλίνου. Μεγάλες και στρατηγικές επενδύσεις δέχεται στα λόγια αλλά στην πράξη έχει επιτρέψει μόνο τις ανατολικές.
Ο παμπόνηρος Σαμαράς μιλάει πιο έντονα για ανάπτυξη και επενδύσεις, αλλά τελικά διευκρινίζει ότι αναφέρεται σε επενδύσεις του δημοσίου ή κυρίως σε επενδύσεις δημοσίου-ιδιωτών (ΣΔΙΤ) όπως τις θέλουν οι ανατολικοί κρατικοδίαιτοι νεοολιγάρχες.

Το ότι και οι παραπάνω που μιλάνε έστω και λίγο για ανάπτυξη, δηλαδή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν το εννοούν αποδεικνύεται από το ότι πουθενά δεν αποδίδουν την ελληνική υπερχρέωση και την απειλή της ανοιχτής χρεωκοπίας στην αληθινή αιτία της που είναι η παραγωγική της αποεπένδυση και καθυστέρηση. Η εξήγηση που δίνουν για την υπερχρέωση της χώρας βρίσκεται και αυτή στη σφαίρα της διανομής του πλούτου και όχι της παραγωγής του, όπως κάνουν και οι ψευτοταξικιστές του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Η θεωρία του Παπανδρέου - που έγινε μέσα σε λίγες εβδομάδες πανεθνική οικονομική θεωρία, και παπαγαλίζεται όπως κάθε εθνική ανακάλυψη από τη μια στιγμή στην άλλη από όλους σχεδόν τους οικονομολογούντες σχολιαστές των ΜΜΕ- είναι ότι η χώρα υπερχρεώθηκε λόγω πολιτικής διαφθοράς. Αυτή η θεωρία ταιριάζει έξοχα με το πολιτικό τους φασιστικό πογκρόμ σε βάρος των κύριων εχθρών τους σήμερα που είναι οι μη ρωσόφιλοι αστοί που μόνο αυτοί κατηγορούνται σαν διεφθαρμένοι. Επίσης ταιριάζει με το μοναδικό και ουσιαστικότερο οικονομικό τους φάρμακο ενάντια στην υπερχρέωση που είναι η υπερφορολόγηση του έθνους, διεφθαρμένου και μη, για να κλείσει τάχα το κρατικό έλλειμμα.

Η αληθινή αιτία της υπερχρέωσης της χώρας είναι η παραγωγική αποεπένδυση

Και δεν είναι ότι οι Παπανδρέου και Σαμαράδες δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και νομίζουν ότι αρκεί να ισοσκελίσουν τον κρατικό προϋπολογισμό για να εξουδετερωθεί κάποια στιγμή το δημόσιο χρέος, δηλαδή ότι φτάνει να αυξήσουν τα έσοδα και να μειώσουν τα έξοδα του κράτους με «μια νοικοκυρεμένη πολιτική κατά της διαφθοράς και της σπατάλης» για να σταματήσει η υπερχρέωση του. Όχι. Ξέρουν καλά τι συμβαίνει αφού όλη η κάπως οικονομικά ενημερωμένη υδρόγειος βοά στα αυτιά τους ότι οι αιτίες του ελληνικού δημόσιου χρέους βρίσκονται έξω από την κακή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών καθαυτών, έξω από την καθαυτό κρατική σφαίρα. Βρίσκεται στη σφαίρα της γενικής οικονομικής ζωής. Δεν είναι το δημόσιο μόνο που έχει χρεοκοπήσει. Είναι η Ελλάδα ολόκληρη.
Ακόμα και οι αστοί οικονομολόγοι της ΕΕ -που στην εποχή του χρηματιστικού κεφάλαιου ελάχιστα νοιάζονται για τη μελέτη της υλικής παραγωγής και της ανταλλαγής σε κάθε χώρα - συμφωνούν στη διαπίστωση ότι η πηγή της τεράστιας διόγκωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, και τους ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού είναι το εξωτερικό χρέος της χώρας. Αυτό το εξηγούν σε πρώτο επίπεδο σωστά με το πελώριο και πρωτοφανές για χώρα της ΕΕ έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας (14,7% του ΑΕΠ το 2007 και 12,75% το 2008) και αυτό τελικά το αποδίδουν στο ασύλληπτο και ασύγκριτο με κάθε άλλη χώρα της ΕΕ ελληνικό εμπορικό έλλειμμα ύψους 17% του ΑΕΠ για το 2007. Το ελληνικό κρατικό χρέος εκσφενδονίστηκε πάνω στην κρίση, ιδιαίτερα στα τέλη του 2008, γιατί ανέβηκε το κόστος του εξωτερικού κρατικού δανεισμού, δηλαδή τα επιτόκια, ή αλλιώς τα spread («περιθώρια επιτοκίου» που είναι η διαφορά των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας από τα επιτόκια δανεισμού της πιο ισχυρής χώρας που είναι η Γερμανία). Τα επιτόκια αυτά άρχισαν να ανεβαίνουν από τις αρχές του 2008 γιατί οι πιστωτές της χώρας μας κατάλαβαν ότι ένα πελώριο χρέος που συνδυάζεται με ένα πελώριο εμπορικό έλλειμμα και ένα πελώριο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης κάνει αμφίβολη την αποπληρωμή του χρέους, δηλαδή οδηγεί σε μεγαλύτερο ρίσκο δανεισμού, δηλαδή σε μεγαλύτερα επιτόκια που απαιτούν οι δανειστές για την εξασφάλιση τους από αυτό το ρίσκο.

Να γιατί ξαφνικά εκτινάχθηκαν τα spread to 2009 και το ίδιο ξαφνικά το δημόσιο έλλειμμα εκτινάχθηκε από το 6% στο 12,7% με το δημόσιο χρέος να οδηγείται από το 105% στο 120% του ΑΕΠ. Οι απατεώνες του σοσιαλφασισμού ισχυρίζονται ότι τα spread ανέβηκαν ειδικά στην Ελλάδα επειδή υποβιβάστηκε η ελληνική οικονομία από τις αμερικάνικες εταιρείες βαθμολόγησης, που ενώ έχουν άγριο ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποια από αυτές είναι η πιο αξιόπιστη, ενώθηκαν τάχα στην περίπτωση της Ελλάδας για να τη βλάψουν. Σύμφωνα με αυτούς τους απατεώνες αυτό το κάνανε οι εταιρείες βαθμολόγησης στην καλύτερη περίπτωση για να βοηθήσουν τους διεθνείς σπεκουλαδόρους να πλουτίσουν προκαλώντας τη χρεωκοπία της χώρας μας και στη χειρότερη για να πλήξουν την περήφανη (στην πραγματικότητα τη ρωσόδουλη) εθνική μας πολιτική. Δηλαδή οι απατεώνες μπέρδεψαν επίτηδες την αιτία με το αποτέλεσμα. Δεν προκαλεί γενικά η χαμηλή βαθμολόγηση τα ψηλά spreads αλλά τα ψηλά spreads προκαλούν τη χαμηλή βαθμολόγηση. Αλλά και όταν τα ψηλά spreads προκαλούνται από κερδοσκόπους που πουλάνε μαζικά τα ακριβά ομόλογα που κατέχουν για να τα αγοράσουν φτηνά μόλις πέσουν, είναι γιατί έχουν μυριστεί ότι τα ομόλογα πάνε για φούντο. Στην παγκόσμια χρηματιστηριακή ζούγκλα γίνεται ότι και στη ζωική. Δεν προκαλεί η ύαινα την αρρώστια της αντιλόπης αλλά το ζαλισμένο βήμα της άρρωστης αντιλόπης προκαλεί αρχικά την προσοχή και μετά τη θανάσιμη εφόρμηση της ύαινας.
Το ζήτημα στην περίπτωση μας είναι ποιος προκάλεσε το ελληνικό ζαλισμένο βήμα, δηλαδή το πελώριο εμπορικό έλλειμμα, το πελώριο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών (που διαφέρει από το εμπορικό έλλειμμα γιατί σε αυτό μπαίνουν και οι υπηρεσίες και τα εμβάσματα) και τελικά το πελώριο δημόσιο χρέος.

Μια πρόσφατη μελέτη του Εcofin για την Ελλάδα των Μoschovis-Servera δίνει ένα μέρος της απάντησης (τόμος 6, 10/7/2009 -http://ec.europa.eu/economy_finance/publications/ publication15499_en.pdf) αποδίδοντας το εμπορικό έλλειμμα στη μειωμένη παραγωγικότητα της εργασίας που με τη σειρά της την εξηγεί με το μικρό βαθμό της εισαγωγής καινοτομίας στην παραγωγή και με τους ψηλούς μισθούς στο δημόσιο αλλά και έξω από αυτό. (Από αυτήν την τελευταία παρατήρηση προκύπτουν και οι επίμονες εκκλήσεις των ευρωπαίων για μείωση των μισθών, ιδιαίτερα στο ελληνικό δημόσιο, οι οποίες τόσο πολύ χαροποιούν τους έλληνες αντιευρωπαίους σοσιαλφασίστες. Στην πραγματικότητα δεν είναι ψηλοί οι μισθοί στο δημόσιο και ακόμα λιγότερο στον ιδιωτικό τομέα αλλά είναι ελάχιστη η δραστηριότητα και το αντικείμενο δουλειάς των δημόσιων υπαλλήλων σε σχέση με τον πελώριο όγκο τους ενώ είναι καθυστερημένα τα τεχνικά μέσα και ο βαθμός οργάνωσης της μικρομεσαίας ιδιωτικής επιχείρησης μέσα στην οποία στενάζει από κούραση και υπερεκμετάλλευση η πλειοψηφία της ελληνικής, ντόπιας και μεταναστευτικής εργατικής τάξης.).

Η διαφορά της Ελλάδας με τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες του Ευρώ

Αυτή η πτώση της παραγωγικότητας είναι η θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στην ελληνική υπερχρέωση από τη μια μεριά και στην ιταλική, στην ιρλανδική και στην ισπανική από την άλλη. Οι έλληνες σοσιαλφασίστες πριν μιλήσουν για διεθνή συνομωσία των σπεκουλαδόρων εναντίον της Ελλάδας προσπάθησαν αρχικά να κρυφτούν πίσω από αυτές τις τρεις χώρες για να πουν στην οργισμένη ΕΕ, ιδιαίτερα στην πολύ οργισμένη Γερμανία: Να και άλλοι είναι υπερχρεωμένοι. Γιατί χτυπάτε εμάς σαν τα κακά παιδιά της ΕΕ και έτσι ανεβάζετε τα spreads μας;
Για τους θρασείς πάντα φταίνε οι άλλοι. Οι τελευταίοι που έχουν συμφέρον να ανέβει το κόστος του ελληνικού δανεισμού είναι οι χώρες του Ευρώ γιατί μια ελληνική χρεοκοπία θα σημάνει την καταβύθιση του Ευρώ και η πιο χαμένη χώρα από μια καταβύθιση του Ευρώ θα είναι η Γερμανία. Αυτή είναι και η πιο ανήσυχη και η πιο θυμωμένη με την Ελλάδα όχι μόνο γιατί εγκατέλειψε το πιο σκληρό ευρωπαϊκό νόμισμα το μάρκο για το Ευρώ, ούτε μόνο γιατί αυτή σαν η πιο ισχυρή στην ΕΕ θα βάλει τα περισσότερα λεφτά σε περίπτωση που η ελληνική χρεωκοπία γίνει ανοιχτή, αλλά γιατί αυτή έχει δανείσει το μεγαλύτερο κομμάτι από τα 200 δις Ευρώ του εξωτερικού τμήματος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και ένα ελληνικό κανόνι θα την αποσταθεροποιήσει πραγματικά.

Ο βασικός λόγος όμως για τον οποίο γενικά η υπόλοιπη ΕΕ είναι οργισμένη με την Ελλάδα και όχι με τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες είναι ότι αυτές οι χώρες μετέτρεψαν σε ένα μεγάλο βαθμό το δανεισμό της σε μέσα παραγωγής ενώ η Ελλάδα τον μετέτρεψε σε μέσα κατανάλωσης και σε γαιοπρόσοδο αέρα. Έτσι οι άλλες χώρες δεν έχουν το τραγικό εμπορικό έλλειμμα που έχει η Ελλάδα γιατί έμειναν πάντα όπως η Ιταλία, ή έγιναν πρόσφατα όπως η Ισπανία και η Ιρλανδία σύγχρονες βιομηχανικές χώρες. Η Ιταλία έχει μεγάλη γραφειοκρατική διαφθορά και έχει και τη Μαφία αλλά έχει ανάμεσα στη δυναμική της βαριά και σύγχρονη μεσαία βιομηχανία, έχει μια Φίατ. Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας είναι παλιό και έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε βιομηχανία. Η Ισπανία επίσης που υπερχρεώθηκε πάνω στην κρίση γιατί οι τράπεζές της σπεκούλαραν χοντρά πάνω στην τουριστική γη που υποτιμήθηκε όπως και η αμερικάνικη, έχει και μια Σέατ. Η πολύ βιομηχανική και μάλιστα με σύγχρονη τεχνολογία Ιρλανδία που τώρα πάνω στην κρίση αυξάνει τις βιομηχανικές εξαγωγές της (ενώ της Ελλάδας συνεχίζουν να πέφτουν με ρυθμούς 17% το χρόνο) υπερχρεώθηκε γιατί οι τράπεζές της έπαιξαν άγρια όπως και οι ισλανδικές με το αμερικάνικα τοξικά ομόλογα που είχαν εξασφαλίσεις πάνω στην αμερικάνικη γη.

Αυτή η διαφορετική πηγή του χρέους τους κάνει και τη διάρθρωσή του διαφορετική. Αν προσέξει κανείς το χρέος των τριών χωρών θα δει ότι η Ιταλία έχει ψηλό δημόσιο χρέος αλλά χαμηλό έλλειμμα του προϋπολογισμού, η Ιρλανδία έχει ψηλό έλλειμμα του προϋπολογισμού αλλά σχετικά χαμηλό χρέος, ενώ η Ισπανία κινείται ανάμεσα στα δυο. Καμία εκτός από την Ελλάδα δεν έχει ταυτόχρονα και τα δύο αυτά μεγέθη εκτροχιασμένα γιατί καμιά από αυτές δεν είναι δομικά, παραγωγικά υποβαθμισμένη, μισοκατεστραμμένη όπως η Ελλάδα.
Όλες οι χώρες περνάνε μέσα από την παγκόσμια κρίση και είναι υπεύθυνες και γι αυτήν σαν καπιταλιστικές χώρες. Η Ελλάδα όμως ζει την παγκόσμια κρίση με κυβερνήσεις εσωτερικής κατοχής, κυβερνήσεις με ουσιαστικά δωσίλογους πρωθυπουργούς και αρχηγούς της αντιπολίτευσης, ανθρώπους που τη σκοτώνουν με τον αργό θάνατο που διαλέγουν οι δολιότεροι δολοφόνοι, το θάνατο με καθημερινή χορήγηση ασήμαντης δόσης δηλητηρίου μέσα στο μέλι, δόσης που δύσκολα μια αυτοψία μπορεί να εντοπίσει. Το μέλι που προσφέρεται εδώ και δεκαετίες στον ελληνικό λαό είναι το όνειρο της ταξικής ισότητας και της αντικαπιταλιστικής δικαιοσύνης. Οι δηλητηριαστές καμώνονται πως σκοτώνουν τον καπιταλισμό ενώ σκοτώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας που δεν είναι στα χέρια των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους, των νέων χίτλερ της Ρωσίας και της Κίνας.

Το μεθοδικό φαρμάκωμα της χώρας δύσκολα μπορούν να το δουν μη μαρξιστές

Αυτό το φαρμάκωμα δύσκολα μπορούν να το διαπιστώσουν μη μαρξιστές.
Να γιατί κανείς από τους ξένους και τους ντόπιους επίσημους οικονομικούς αναλυτές δεν καταλαβαίνει ότι η τελική αιτία της καταβαράθρωσης της ελληνικής παραγωγικότητας, οπότε και της ανταγωνιστικότητας ειδικά τα τελευταία χρόνια (70η θέση στον κόσμο) βρίσκεται στην απόλυτη και συστηματική πτώση των σύγχρονων και μεγάλης κλίμακας παραγωγικών επενδύσεων, ιδιαίτερα των βιομηχανικών που προκαλούν ανάμεσα στα άλλα και έναν απέραντο εφεδρικό στρατό ανέργων. Ένα κομμάτι αυτού του στρατού ζητάει καταφύγιο στο δημόσιο όπου λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό σε συνθήκες αργομισθίας. Ακόμα περισσότερο δεν μπορούν οι δυτικοί να φανταστούν ότι υπάρχει μια κεντρική πολιτική αλλεπάλληλων κυβερνήσεων που συνειδητά υποβίβασαν την τεχνική πρόοδο στη χώρα, ιδιαίτερα την τελευταία 15ετία. Αυτή η πολιτική ξεκινάει από το σαμποτάρισμα της εκπαίδευσης και της έρευνας και φτάνει στην παρεμπόδιση κάθε σύγχρονης επένδυσης μεγάλης κλίμακας σε οποιοδήποτε τομέα της παραγωγής (βιομηχανικό, τουριστικό, αγροτικό), καθώς και στο εμπόριο και στην τραπεζική πίστη. Ούτε μπορούν οι αστοί οικονομολόγοι να φανταστούν με τη στενή οικονομίστικη αντίληψή τους ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο που πήρε στα χέρια του τα τελευταία χρόνια κρατικές επιχειρήσεις ή ανέλαβε κρατικές δουλειές στην Ελλάδα είναι το πιο παρασιτικό ληστρικό και αντιπαραγωγικό που υπάρχει. Αυτή την «καπιταλιστική δήθεν αναδιάρθρωση» την πρότειναν με πάθος οι ίδιοι οι δυτικοί οικονομολόγοι θεωρώντας το κράτος σαν το χειρότερο πράμα στον κόσμο ανεξάρτητα από το ποια τάξη έχει το πάνω χέρι σε αυτό. Τέλος δεν καταλαβαίνουν ότι η γιγάντωση της διαφθοράς των κρατικών υπαλλήλων τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα ήταν μέρος της άνωθεν καθοδηγημένης πολιτικής του παραγωγικού σαμποτάζ. Γιατί το πιο μεγάλο πρόβλημα με τον διεφθαρμένο έλληνα δημόσιο υπάλληλο δεν είναι ότι καταβροχθίζει ένα κομμάτι της παραγόμενης αξίας και υπεραξίας όπως κάνει κάθε μαφία που σέβεται τον εαυτό της και σκέφτεται το μέλλον της και την αναπαραγωγή της, αλλά ότι εμποδίζει την παραγωγή την ίδια είτε καθυστερώντας την για μήνες και χρόνια είτε τρώγοντας τόσο πολλά λεφτά υπό μορφή μίζας ώστε το παραγωγικό κεφάλαιο να απομειώνεται υλικά και ηθικά και να εξαντλείται μέχρι την παραίτησή του από την επένδυση. Αυτό μαζί με τη χώρα θα σκοτώσει και πάρα πολλούς διεφθαρμένους.

Αυτά δεν τα καταλαβαίνουν οι δυτικοί οικονομολόγοι. Εκείνο όμως που καταλαβαίνουν είναι ότι με τα μέτρα κατά της διαφθοράς που μεταφράζονται τελικά σε μέτρα κατά της φοροδιαφυγής η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν πρόκειται να αποτρέψει την κίνηση της χώρας προς τη χρεοκοπία. Γι αυτό και τα sreads δεν κατεβαίνουν ακόμα παρόλο που όλη η χώρα αγωνιά για το βάρος των φόρων που την περιμένουν.

Ο φορολογικός «αντικαπιταλιστικός» διωγμός στην υπηρεσία του παραγωγικού σαμποτάζ και της υποτέλειας

Όταν ο Παπανδρέου λέει «πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής» εννοεί φορολογική επιδρομή ενάντια στο πιο παραγωγικό κεφάλαιο και ενάντια στην κατανάλωση που μπορεί να τονώσει την όλο και πιο αδύναμη μέσα στην κρίση εσωτερική αγορά. Αυτός και ο Σαμαράς που τον καλύπτει όχι μόνο δεν παίρνουν παράλληλα με την υπερφορολόγηση μέτρα παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας, όχι μόνο συνεχίζουν με δεκαπλάσια ορμή το παραγωγικό σαμποτάζ, αλλά χρησιμοποιούν τη φορολογία για να σαμποτάρουν παραπέρα την παραγωγή. Όλα τους τα φορολογικά μέτρα είναι νέα ασήκωτα βάρη κατά των ανθρώπων και κατά των επιχειρήσεων που δηλώνουν υποχρεωτικά τα εισοδήματά τους, δηλαδή κατά των μισθωτών και κατά του πιο σύγχρονου παραγωγικού κεφάλαιου που δεν στηρίζεται στην πολιτική εύνοια και στην απάτη. Ειδικά τα φορολογικά μέτρα τα ντύνουν οι σαμποταριστές με το γνωστό αντικαπιταλιστικό μανδύα. Τη γιούργια με την έκτακτη φορολογία των πιο σύγχρονων επιχειρήσεων που δηλώνουν μεγάλα κέρδη, τη δικαιολόγησαν με το επίδομα αλληλεγγύης υπέρ τάχα των φτωχών (που το μισό το αφαίρεσαν κιόλας με τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας). Το ίδιο κάνουν και με τα χρέη των δανειζόμενων από τις τράπεζες που πολλοί είναι μπαταχτσήδες. Αυτούς τους ελαφρώνουν με κλασικά αντικαπιταλιστικά επιχειρήματα βαραίνοντας τις τράπεζες και όχι το κράτος. Όμως οι τράπεζες θα απαντήσουν με αύξηση των επιτοκίων λόγω των μεγαλύτερων επισφαλειών τους πράγμα που θα χτυπήσει τους πιο παραγωγικούς κεφαλαιούχους και τους πιο συνεπείς καταναλωτές, δηλαδή θα χτυπήσει τελικά και την παραγωγή και το λιανεμπόριο. Με το ίδιο τάχα αντικαπιταλιστικό πάθος εξήγγειλαν την πρόθεσή τους να φορολογήσουν οι σοσιαλφασίστες στο ΠΑΣΟΚ και τους τόκους των καταθετών. Το αποτέλεσμα είναι ότι 4 δις Ευρώ έφυγαν σε λίγες μέρες από τις ελληνικές τράπεζες προς τις τράπεζες του εξωτερικού. Δηλαδή χάθηκε πολύτιμο κεφάλαιο σε ώρες κρίσης. Το ίδιο θα συμβεί με την αύξηση της φορολόγησης των κερδών των ΑΕ σε ύψη πολύ μεγαλύτερα από άλλες βαλκανικές και ανατολικές χώρες.

Αυτού του τύπου ο αντικαπιταλισμός που καταλήγει σε υπερφορολόγηση του παραγωγικού κεφάλαιου και μείωση των κερδών του μπορεί να έχει νόημα όταν επικρατούν συνθήκες αποτελεσματικού κρατικού προστατευτισμού -καπιταλιστικού ή και σοσιαλιστικού- και η μετακίνηση του κεφάλαιου από χώρα σε χώρα είναι πολυδάπανη ως αδύνατη. Όμως μια φορολόγηση του κεφάλαιου πιο ψηλή από εκείνη που υπάρχει σε άλλες χώρες και σε εποχές όπου η μετακίνηση του είναι εντελώς ελεύθερη από χώρα σε χώρα, οδηγεί σε φυγή ενός μεγάλου μέρους του κεφάλαιου αυτού οπότε σε αποεπένδυση. Μόνο ο μικροαστικός αντικαπιταλισμός δεν νοιάζεται για τέτοια πράγματα ενώ ο «αντικαπιταλισμός» του φασιστικού ιμπεριαλιστικού μονοπώλιου τρελαίνεται να υπερφορολογεί τους αντιπάλους του καπιταλιστές για να τους ξεφορτώνεται ή και να τους εξαγοράζει μισοτιμής. Αυτός είναι ο «αντικαπιταλισμός» των 5 κομμάτων στην Ελλάδα. Είναι «αντικαπιταλισμός» υπέρ της αποεπένδυσης της χώρας όταν οι κεφαλαιούχοι είναι δυτικού τύπου, και μετατρέπεται αυτόματα σε οικονομικό φιλελευθερισμό όταν οι κεφαλαιούχοι είναι ληστές και δουλοκτήτες ανατολικού τύπου.

Ακόμα και τα μέτρα του πόθεν έσχες κατά των διεφθαρμένων κρατικών υπαλλήλων και κατά των πραγματικά πλούσιων φοροφυγάδων τύπου μεγαλογιατρού, μεγαλοδικηγόρου που πιστεύουμε ότι θα τα προωθήσει επιλεκτικά το καθεστώς θα είναι από μόνα τους μια τρύπα στο νερό αφού οι φόροι δεν θα μετατραπούν από τους σαμποτέρ κυβερνήτες σε παραγωγικές επενδύσεις ή σε επενδύσεις υγείας και παιδείας για το λαό. Θα πάνε στην καλύτερη περίπτωση στην αποπληρωμή του χρέους, οπότε θα φύγουν από εισόδημα των διεφθαρμένων και των φοροφυγάδων που ένα κομμάτι του μετατρεπόταν σε κεφάλαιο (τραπεζικές καταθέσεις, μετοχές, κτίσιμο σπιτιών) και στη χειρότερη θα θρέψουν άλλα πιο διεφθαρμένα μικρά και μεγάλα κρατικοδίαιτα παράσιτα ή απευθείας τους νεοαποικιοκράτες.

Κατά τη γνώμη μας η διακομματική συμμορία που κυβερνάει τη χώρα δεν χολοσκάει για να αποφύγει οπωσδήποτε μια ανοιχτή χρεοκοπία. Προτιμάει να την αποφύγει αλλά εκείνο που θέλει πάνω απ όλα είναι να αξιοποιήσει την απειλή της χρεωκοπίας για να αποδυναμώσει την εχθρική της αστική τάξη και να χώσει πιο βαθιά στη χώρα σαν σωτήρες και σαν δανειστές της χώρας τους ανατολικούς ιμπεριαλιστές, ειδικά τους κινέζους. Ακόμα η συμμορία θέλει να αποδυναμώσει και την ΕΕ και μπορεί να το κάνει γιατί αυτά τα παχύδερμα, οι μονοπωλιστές που την κυβερνούν, θα σκέφτονται διαρκώς ότι έχουν να χάσουν πολλά από μια χρεωκοπία της Ελλάδας και θα την υποβαστάζουν βρίζοντας και φτύνοντας και φθειρόμενοι διαρκώς. Μήπως αυτό δεν έκαναν τόσα χρόνια όταν υπέκυπταν στους πολιτικούς εκβιασμούς των ρωσόδουλων στο μακεδονικό, στο κυπριακό και στο ζήτημα της τουρκικής ένταξης; Μήπως πάντα δεν έβαζαν πάνω από κάθε άλλη αρχή την αρχή της σταθερότητας των οικονομιών τους και του Ευρώ τους; Αυτός ο ταξικός στο βάθος του παρακμιακός συντηρητισμός τους είναι που κάνει τον Παπανδρέου, αυτόν τον εκπρόσωπο όλων των ελλήνων μπαταχτσήδων, να επιπλήττει κάθε τόσο τους επικεφαλής της ΕΕ και τους διεθνείς βαθμολογητές ότι βυσσοδομούν κατά της χώρας. Αν κάθε τόσο πάλι τους γλύφει και τους καθησυχάζει είναι γιατί αυτό απαιτούν από αυτόν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και η υπόλοιπη μεγαλοαστική τάξη που ανησυχούν ότι ο τυχοδιώκτης αυτός τους πάει ντουγρού στη χρεωκοπία και κόντρα στην ΕΕ (περίπτωση Προβόπουλου, τραπεζιτών κλπ).

Στην πραγματικότητα ο Παπανδρέου έχει μάθει από τον πατέρα του ότι οι έλληνες μεγαλοαστοί είναι δίχως χαρακτήρα και από οικονομική δύναμη και από ιστορική κουλτούρα. Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ότι ποτέ δεν κάνανε βήμα για το καλό της χώρας τους αν δεν τους έδινε εντολή μια μεγάλη ξένη δύναμη. Η μόνη τους αγωνία ήταν πάντα ποια δύναμη απ όλες θα έπρεπε να ακούσουν πιο πολύ γι’ αυτό πάντα ψάχνανε να μαντέψουν ποια από όλες θα νικούσε. Σε αυτό έδειχναν κάποια οξυδέρκεια -αυτό είναι το περίφημο ελληνικό δαιμόνιο και το πάθος για την εξωτερική πολιτική- αν και μερικές φορές μπερδεύτηκαν και διχάστηκαν.

Το μεγάλο βάρος της αντίστασης πέφτει στην εργατική τάξη

Έτσι η ουσιαστική αντίσταση για τη μαθηματικά επερχόμενη καταστροφή πέφτει και πάλι στο λαό, ιδιαίτερα στην εργατική τάξη. Η εργατική τάξη έχει το χαρακτήρα για να δει πιο καθαρά και να σύρει πίσω της όλο το λαό στη μάχη ενάντια στους σαμποταριστές και δωσίλογους εγκληματίες. Επίσης αυτή η τάξη μπορεί να δει γιατί θα υποφέρει πιο πολύ από κάθε άλλη από τα καμώματα της πεντακομματικής συμμορίας. Η ψευτοαριστερά θα συνεχίσει να της στερεί τη ζωή κλείνοντας τα εργοστάσια ή παίρνοντας τις καλύτερες δουλειές για τα συνδικαλιστικά στελέχη της. Παράλληλα θα δημαγωγεί ενάντια στην πείνα και στην περικοπή των μισθών αλλά δεν θα κάνει τίποτα το αποφασιστικό. Ο φαιός φασισμός θα δίνει όλο του το βάρος στο μίσος και στην ταξική διάσπαση με τους μετανάστες και θα παραδίνει τους εργαζόμενους στη χειρότερη εκμετάλλευση, εκείνη των μικρομεσαίων αφεντικών και μάλιστα των πιο παρασιτικών. Ο Σαμαράς θα βοηθάει τον Παπανδρέου στο απευθείας γδάρσιμο των μισθωτών και κυρίως στο έμμεσο γδάρσιμο μέσω της εφορίας. Το βασικό σύνθημα του Παπανδρέου είναι το «φορολογία στους πλούσιους», αλλά ονομάζει πλούσιους τους απλά μη εξαθλιωμένους μισθωτούς ενώ πελεκάει και τους πιο εξαθλιωμένους με τα αυξημένα τέλη του αυτοκινήτου, με την αύξηση ποτών, τσιγάρων και σε λίγο της βενζίνης, με τη μείωση του αφορολόγητου, με την αύξηση του ΦΠΑ και ότι άλλο σκεφτούν οι απελπισμένοι εγκέφαλοι των οικονομικών επιτελείων του.

Και δίπλα σε όλα αυτά και πάνω απ’ όλα αυτά η Μπιρμπίλη του ΣΥΝ που μαζί με το ΣτΕ και τους περιπλανώμενους ολιγομελείς θιάσους των ΣΥΝ-Οικολόγων δεν σκοπεύει να αφήσει όρθια βιομηχανία για βιομηχανία, δηλαδή δουλειά για δουλειά.
Πόση οργή θα βγάλουν όλα αυτά.
Το ζήτημα είναι αυτή η οργή να οργανωθεί και να γίνει πολιτική δύναμη για τη σωτηρία της χώρας από την πείνα και από το φασισμό. Αυτό είναι το δικό μας ταξικό, δημοκρατικό και πατριωτικό αντιιμπεριαλιστικό καθήκον.