Τους δύο τελευταίους μήνες (Δεκέμβρη και Γενάρη) δύο γεγονότα ήρθαν να συγκλονίσουν το πολιτικό σκηνικό στην Κύπρο. Το πρώτο ήταν η κλοπή της σορού του πρώην προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου από τον τάφο του (!) και το δεύτερο -και συνταρακτικότερο- η εν ψυχρώ δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή, διευθύνοντος συμβούλου της κυπριακής εταιρείας ΜΜΕ ΔΙΑΣ, που κατέχει, μεταξύ των άλλων, την εφημερίδα Σημερινή, ραδιοφωνικό σταθμό, περιοδικά και τον τηλεοπτικό σταθμό Sigma.
Οι βανδαλισμοί, οι δολοφονίες και οι βομβιστικές επιθέσεις δεν είναι κάτι άγνωστο στην Κύπρο. Τα τελευταία χρόνια, ιδίως, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη και το μικρό μέγεθος της χώρας σε έδαφος και πληθυσμό, είναι σχεδόν καθημερινή πραγματικότητα. Κάθε ομοιότητα μάλιστα με τη δική μας χώρα δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού και στις δύο χώρες την πολιτική ηγεμονία στις κυβερνήσεις την έχουν ρωσόδουλοι. Η διαφορά, βέβαια, είναι ότι στην Κύπρο, ενώ στο μπλοκ των πολιτικών δυνάμεων που κυβερνούν (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ) την πρωτοκαθεδρία την έχει ο ρωσόδουλος πρόεδρος Χριστόφιας, κυβερνά με τη σύμπραξη δυνάμεων που δεν είναι δικές του και έχουν κύρια εθνικιστικά χαρακτηριστικά (κυρίως η ΕΔΕΚ). Απ’ αυτό το γεγονός είναι υποχρεωμένος να κάνει συνεχώς τους γνωστούς ρώσικης έμπνευσης ελιγμούς και καντρίλιες, κάτι που δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν και να δεχθούν πάντα οι δυνάμεις αυτές. Δεν είναι δηλαδή όπως σ’ εμάς, όπου μετά από πετυχημένο εισοδισμό 35 χρόνων η ηγεσία και των πέντε κομμάτων είναι ρωσόδουλη, οπότε είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένη η αποδοχή σε επίπεδο κορυφής της όποιας στροφής επιβάλλουν τα ρώσικα συμφέροντα.

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΜΑΦΙΑΣ

Ο παραπάνω υπότιτλος δεν είναι υπερβολικός. Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που τις αντλήσαμε από την εφημερίδα του δολοφονημένου Χατζηκωστή, τη Σημερινή.
Στις 1 Δεκέμβρη 2009 δημοσιεύεται ο αριστοτεχνικός στραγγαλισμός του πάμπλουτου ρώσου επιχειρηματία Κιρίλοφ, που ήταν εγκατεστημένος επί 15ετία στην Κύπρο και ασχολούνταν με αγοραπωλησίες γης, ενώ παράλληλα διατηρούσε στη Ρωσία μεγάλο εργοστάσιο που κατασκεύαζε μηχανουργικά εξαρτήματα. Ο τίτλος είναι σαφής: «Στραγγάλισαν Ρώσο επιχειρηματία». Το ίδιο και ο υπότιτλος: «Ειδεχθές έγκλημα στη Λεμεσό που αποδίδεται στη ρωσική μαφία». Αυτό που εντυπωσίασε στην προκείμενη περίπτωση ήταν το ότι «ο τρόπος που προκάλεσε το θάνατο ο δράστης ή οι δράστες οδηγεί τους ανακριτές στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για άτομα εκπαιδευμένα στις πολεμικές τέχνες που δεν αποκλείεται να ήρθαν από τη Ρωσία ειδικά για να εκτελέσουν τη δολοφονία».
Αυτό που εκφράστηκε εδώ ως εικασία την επόμενη μέρα γίνεται πιο σαφές: «Με εντολές από τη «Ρωσία», είναι ο νέος τίτλος της εφημερίδας. «Η κατεύθυνση προς την οποία στρέφει την προσοχή της η Αστυνομία είναι η Ρωσία (…) Η Αστυνομία εκτιμά ότι οι δράστες είναι Ρώσοι, που ήρθαν από το εξωτερικό για να διαπράξουν το έγκλημα».
Μετά από μόλις λίγες μέρες, στις 6 Δεκέμβρη, άγνωστοι βάζουν βόμβα που εκρήγνυται κάτω από το αυτοκίνητο μιας γυναίκας στην περιοχή της Πάφου.
Στις 30 Δεκέμβρη δημοσιεύεται η είδηση της παγίδευσης του αυτοκινήτου ενός ιδιοκτήτη καφενείου στη Λεμεσό με τρόπο, σύμφωνα με την Αστυνομία, «πρωτοφανή για τα κυπριακά χρονικά» (του είχαν ρίξει μια σακούλα με σκουπίδια στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και την είχαν συνδέσει με την περόνη χειροβομβίδας, οπότε, όταν αυτός προσπάθησε να βγάλει από το παρμπρίζ τη σακούλα, η περόνη απασφαλίστηκε και έγινε έκρηξη, με αποτέλεσμα το θάνατο του ανθρώπου).
Τέλος, στις 8 Γενάρη δημοσιεύεται η είδηση ότι το ρωσικό και το κυπριακό κράτος καταδικάστηκαν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου σε πρόστιμα για την υπόθεση θανάτου μιας 20χρονης Ρωσίδας που είχε πάει στην Κύπρο το Μάρτη του 2001 με βίζα παραμονής να εργαστεί σε καμπαρέ. Η γυναίκα αυτή «τρεις μέρες αργότερα εγκατέλειψε το κατάλυμα όπου φιλοξενείτο και την εργασία της, αφήνοντας ένα σημείωμα στο οποίο εκδήλωνε την επιθυμία της να επιστρέψει πάλι στη Ρωσία (…) Ο ιδιοκτήτης του καμπαρέ στο οποίο επρόκειτο να εργαστεί την εντόπισε σε ντισκοτέκ της Λεμεσού και την οδήγησε στην Αστυνομία, ζητώντας να κηρυχθεί παράνομη η διαμονή της στην Κύπρο». Μερικές μέρες αργότερα η κοπέλα θα βρισκόταν νεκρή και, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, «ο θάνατός της υπήρξε αποτέλεσμα της πτώσης της από το μπαλκόνι ενός άλλου διαμερίσματος στο οποίο φιλοξενείτο». Ο πατέρας της Ραντσέβα προσέφυγε στις 26 Μαΐου 2004 στο ΕΔΑΔ, με τα γνωστά επακόλουθα.

Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΙΑΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

Ας ξαναγυρίσουμε στις πολιτικές εξελίξεις στο Κυπριακό, για να καταλάβουμε τι ήταν αυτό που έκανε τους ρωσόδουλους να λυσσάξουν τόσο, ώστε να ξεθάψουν το πτώμα του Παπαδόπουλου και να δολοφονήσουν το Χατζηκωστή.
Μέσα στο Δεκέμβρη του 2009 η Ευρωπαϊκή Ένωση επρόκειτο να αξιολογήσει την πορεία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, και ειδικότερα την εκπλήρωση ή μη των υποχρεώσεων που αυτή είχε αναλάβει έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας: άνοιγμα λιμανιών και αεροδρομίων σε κυπριακά πλοία και αεροπλάνα, εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών.
Από τα πρώτα προσχέδια συμπερασμάτων που είχε υποβάλει η σουηδική προεδρία στο επικείμενο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ γινόταν φανερό, όπως γράφει χαρακτηριστικά η Ελευθεροτυπία (6 Δεκέμβρη 2009), ότι «ήταν ένα προκλητικό χάδι προς την Τουρκία. Στο κείμενο εκφράζεται η απογοήτευση των 27 για τη μη εκπλήρωση των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η Τουρκία (…) Όχι μόνο, λοιπόν, δεν τίθεται από την πλευρά της προεδρίας θέμα επιβολής κυρώσεων κατά της Άγκυρας, αλλά αφήνει την παράλειψη αυτή να διαιωνιστεί (…) Ενώπιον των έντονων αντιδράσεων της Λευκωσίας και των Αθηνών, η σουηδική προεδρία υπέβαλε ένα δεύτερο τροποποιημένο κείμενο, στο οποίο έχουν γίνει κάποιες βελτιώσεις», αλλά «για επιβολή κυρώσεων κατά της Άγκυρας δεν τίθεται ζήτημα». Δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση έπαιρνε θέση ανοιχτά υπέρ της κυβέρνησης Ερντογάν σε σύγκρουση με την Κύπρο. Αυτό γινόταν για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια, κατά τα οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν μία και μόνη πολιτική, την ολομέτωπη επίθεση στην Τουρκία για αμαρτίες που έκαναν και δεν έκαναν στο Κυπριακό.
Έτσι, στην Καθημερινή (3 Δεκ. 2009) δημοσιεύεται άρθρο του Αθανάσιου Έλλις με τον τίτλο Η Αθήνα υπέρ της Άγκυρας, όπου γίνεται φανερό το σιγοντάρισμα στο οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω.
Η εξήγηση γι’ αυτή τη στάση είναι ότι, όσο βρίσκεται στην εξουσία ο ρωσόφιλος Ερντογάν, τόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και ο Χριστόφιας του κάνουν πλάτες, όπως συμβαίνει και με το ρωσόδουλο τουρκοκύπριο ηγέτη Ταλάτ, τον οποίο ο Χριστόφιας επανειλημμένα έχει χαρακτηρίσει «σύντροφο», αφού στο παρελθόν είχαν σπουδάσει μαζί στη Μόσχα, σε εποχές που για να σπουδάσεις στη σοσιαλφασιστική Σοβιετική Ένωση έπρεπε να είσαι πατενταρισμένο κομματόσκυλο.
Το σιγοντάρισμα όμως του Ερντογάν, ενόψει μάλιστα της οξύτατης σύγκρουσής του με τους κεμαλιστές (βλέπε υπόθεση Εργκενεκόν) και της όλο και στενότερης σχέσης του με τη Ρωσία του Πούτιν (πρόσφατα πήγε και πάλι στη Μόσχα και συμφώνησε με τους Ρώσους την ίδρυση σταθμού πυρηνικής ενέργειας), αλλά ακόμη περισσότερο το σιγοντάρισμα του Ταλάτ, ενόψει των επικείμενων (τον Απρίλιο του 2010) εκλογών στα Κατεχόμενα της Κύπρου, οπότε προβλέπεται ήττα του από τον όχι και τόσο ελεγχόμενο από τον Ερντογάν Έρογλου, σκοντάφτει στο ισχυρό ελληνοκυπριακό μπλοκ ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ, στο οποίο είναι ανακατεμένο το δίκαιο αντικατοχικό και εθνοανεξαρτησιακό πνεύμα με τον κλασικό ελληνικό εθνικισμό. Αυτό το μπλοκ, όπως όλος ο τυφλός εθνικισμός σε Ελλάδα και Κύπρο, ήταν ρωσόφιλο για δεκαετίες, δηλαδή όσο η Ρωσία έκανε αντιτούρκικη πολιτική, όμως τώρα δεν είναι διατεθειμένο να παρακολουθήσει το Χριστόφια στις αλλεπάλληλες φιλοΕρντογάν «στροφές» του, στις οποίες τον υποχρεώνει η εξυπηρέτηση της ρώσικης διπλωματίας. Οι αντιστάσεις στην Κύπρο είναι ακόμη ισχυρές και εκφράζονται κυρίως από ανώτατα στελέχη τόσο του ΔΗΚΟ (κυρίως από το γιο του μακαρίτη προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, πρωταγωνιστή της φιλορώσικης τάσης του ελληνικού εθνικισμού, του Νικόλα) όσο και της ΕΔΕΚ. Η παλιά συμμαχία των εθνικιστών της Κύπρου με τα τσιράκια της Ρωσίας, δηλαδή με το ΑΚΕΛ και έμμεσα με τη ίδια τη Ρωσία, αρχίζει να μεταβάλλεται σε πόλεμο.
Ας παρακολουθήσουμε λίγο αυτόν τον πόλεμο.

ΙΣΧΥΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Στην εφημερίδα Σημερινή (2 Δεκ. 2009) του Χατζηκωστή δημοσιεύεται -λίγο πριν δολοφονηθεί- άρθρο με τον τίτλο Τέλος Μαρτίου πλαίσιο συμφωνίας και υπότιτλο Τρέχουν να προλάβουν τον… Έρογλου, Χριστόφιας και Ταλάτ, υπονοώντας υπόγεια συμφωνία μεταξύ των δύο παλιών «συντρόφων».
Στην ίδια εφημερίδα την επόμενη μέρα (3 Δεκ. 2009) η έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν για την ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ (είναι οι κυανόκρανοι στην Κύπρο) καταγγέλλεται από το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ ως αποενοχοποιητική για την Τουρκία, ενώ το ΑΚΕΛ του Κυπριανού διαβλέπει τόσο θετικά όσο και αρνητικά στοιχεία… Σ’ ό,τι αφορά την επικείμενη αξιολόγηση της πορείας ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, τόσο το ΔΗΚΟ όσο και η ΕΔΕΚ επιμένουν στην επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία «ακόμη κι αν χρειαστεί η Κυπριακή Δημοκρατία να ασκήσει μονομερώς το δικαίωμα αρνησικυρίας, σε περίπτωση που η Άγκυρα δεν εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της έναντι της ΕΕ και της Κύπρου».
Λίγες σελίδες παρακάτω διαβάζουμε: Αλώβητη η Τουρκία… Δεύτερο προσχέδιο χωρίς κυρώσεις ή επιπτώσεις. Εδώ η λέξη «αλώβητη» έχει μπει επίτηδες με ειρωνική απόχρωση, γιατί ο Χριστόφιας είχε υποσχεθεί (χρησιμοποιώντας την ίδια λέξη) στους κυβερνητικούς εταίρους του ακριβώς ότι η Τουρκία δε θα έβγαινε αλώβητη από την αξιολόγηση αυτή. Είναι φυσικό λοιπόν αυτοί να αισθάνθηκαν προδομένοι και ήταν προδομένοι από την εξέλιξη αυτή. Επίσης, στις 9 Δεκ. 2009 το πρωτοσέλιδο της ίδιας εφημερίδας γράφει: «Κενές περιεχομένου αποδείκτηκαν οι διακηρύξεις του Προέδρου. Φεύγει αλώβητη η Τουρκία από το “ραντεβού”. Όροι για παγοποίηση έξι κεφαλαίων, από τα οποία τα 4 είναι μπλοκαρισμένα!»
Η Καθημερινή (4 Δεκ. 2009) αναφέρει ότι ο τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Εγκεμέν Μπαγίς εμφανίστηκε βέβαιος ότι «ουδεμία πρακτική συνέπεια θα έχει για την Τουρκία η συνεχιζόμενη άρνησή της να ανοίξει, ως έχει υποχρέωση, τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στο κυπριακό εμπόριο».
Οι οξύτατες αντιδράσεις που έχουν προκληθεί κυρίως στο εσωτερικό του ΔΗΚΟ απ’ όλην αυτή την κατάσταση κάνει το σύμμαχο του Χριστόφια -πρόεδρο του ΔΗΚΟ και της Βουλής- Μάριο Καρογιάν -που, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι ρωσόφιλος- να απειλήσει με διαγραφή τρία ανώτατα στελέχη: τον αναπληρωτή πρόεδρο του κόμματος Γιώργο Κολοκασίδη, τον αντιπρόεδρο Νικόλα Παπαδόπουλο και το βουλευτή Ζαχαρία Κουλία. Ο τρίτος, μάλιστα, κατηγόρησε ανοιχτά το ΑΚΕΛ ότι βρίσκεται πίσω από τις αποφάσεις του Καρογιάν, ενώ στις 6 Δεκέμβρη δημοσιεύεται στη Σημερινή δήλωσή του ότι το ΑΚΕΛ στοχεύει μέχρι και στη διάσπαση του ΔΗΚΟ. Τελικά, η σύγκρουση αυτή εκτονώθηκε προσωρινά χωρίς διαγραφές (Σημερινή, 8 Δεκ. 2009: «Παύσατε πυρ αποφάσισαν στο ΔΗΚΟ»).

ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Μια από τις σοβαρότερες κατηγορίες των κύπριων εθνικιστών εναντίον του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ είναι ότι, στην προσπάθειά τους να δώσουν το φιλί της ζωής στον Ταλάτ, επιχειρούν να ξαναφέρουν στη ζωή το πεθαμένο σχέδιο Ανάν, το οποίο το 2004 είχε καταψηφιστεί στο ελληνοκυπριακό δημοψήφισμα με το συντριπτικό ποσοστό 76%.
Ο «σύντροφος» Ταλάτ, επιβεβαιώνοντας στην ουσία τα παραπάνω, δήλωσε σε συνέντευξή του στο ΡΙΚ (Σημερινή, 5 Δεκ. 2009) για την εκ περιτροπής προεδρία, που ήταν πρόταση του Χριστόφια, ότι «έτυχε διαπραγμάτευσης και καθορίστηκε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Σχεδίου Ανάν. Φυσικά και συμφωνούμε μαζί της, αλλά όχι έτσι όπως είναι η πρόταση. Είναι θέμα αρχής για εμάς. Το κεφάλαιο παραμένει ανοιχτό».
Οι έντονες διαφωνίες των εθνικιστών εκδηλώθηκαν ακόμη και στην πρόταση Χριστόφια οι εντατικές συνομιλίες με τον Ταλάτ να γίνουν όχι σε δημόσιο χώρο, όπως μέχρι τότε, αλλά στις κατοικίες των δύο ηγετών. Το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ διαφώνησαν με το Χριστόφια τόσο για το ζήτημα αυτό, καθώς θεώρησαν ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε de facto νομιμοποίηση των Κατεχομένων (αφού η κατοικία του Ταλάτ βρίσκεται στην κατεχόμενη Κηρύνεια), όσο και για την εντατικοποίηση του ρυθμού της διαπραγμάτευσης. Τελικά, κάτω από τη γενική κατακραυγή, ακυρώθηκαν οι δύο κατοικίες ως τόπος συνάντησης των δύο ηγετών και προκρίθηκε ως καλύτερη λύση η κατοικία του Ειδικού Αντιπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο Ζεριχούν.

ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ-ΤΑΛΑΤ

Αυτόν ακριβώς τον τίτλο είχε η Σημερινή στις 8 Δεκέμβρη 2009 στην 4η σελίδα της (με υπότιτλο Για εσαεί κοινή διακυβέρνηση της Κύπρου!), ενώ στο πρωτοσέλιδό της έγραφε Βουίζει η Τουρκία για συμμαχία Χριστόφια-Ταλάτ. Εκεί αναφέρεται ότι η αγγλόφωνη εφημερίδα Χουριέτ Ντέιλι Νιουζ «αφήνει να εννοηθεί ότι η όλη πρόταση για τη διακυβέρνηση σκοπό έχει να διασφαλίσει την πολιτική επιβίωση του Ταλάτ (…) Άμεσο αποτέλεσμα τούτου θα ήταν να κυριαρχεί, σε απροσδιόριστη χρονική περίοδο, η συμμαχία ΑΚΕΛ-Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (σσ: είναι το κόμμα του Ταλάτ) και να μοιράζονται την εξουσία οι Χριστόφιας-Ταλάτ ή οι εκλεκτοί τους».
Η Σημερινή (10 Δεκ. 2009), επίσης, στο πρωτοσέλιδό της αναφέρει ότι, «ενώ το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ παρουσιάζονταν, μέχρι προχθές, με έντονες διεκδικητικές θέσεις, όσον αφορά την αντίδραση της Κυπριακής Δημοκρατίας στην αξιολόγηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, απαιτώντας κυρώσεις, ξαφνικά χθες υπαναχώρησαν και σχολίασαν μάλλον θετικά τις κινήσεις της κυπριακής κυβέρνησης (…) Εντελώς διαφορετική τοποθέτηση διατύπωσε ο αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ Ν. Παπαδόπουλος». Τι σημαίνει αυτή η διατύπωση της Σημερινής; Σημαίνει ότι οι ρωσόδουλοι είχαν καταφέρει να πνίξουν σε μεγάλο βαθμό τις αντιστάσεις των εθνικιστικών δυνάμεων μέσα στο ΔΗΚΟ και το ΕΔΕΚ και έμενε μόνο ο Ν. Παπαδόπουλος να αντιστέκεται επικεφαλής των εθνικιστών, έχοντας στο πλευρό του ένα μεγάλο ΜΜΕ, όπως είναι η Σημερινή και το τηλεοπτικό συγκρότημα του Χατζηκωστή. Από εκείνη την ώρα ο Χατζηκωστής έπρεπε να πεθάνει, οπότε ο Ν. Παπαδόπουλος θα έμενε χωρίς φωνή. Αυτό ήταν πιο συνετό από το να εκτελεστεί ο Παπαδόπουλος, που έχει συγκεντρώσει στο πρόσωπό του τη συμβολική ισχύ του «όχι» του πατέρα του στο σχέδιο Ανάν και που, αν δολοφονούνταν, θα έμπαιναν πελώρια ερωτηματικά και θα εκδηλώνονταν τεράστιες αντιστάσεις ενάντια σε κάθε νέο σχέδιο τύπου Ανάν. Όμως ένα χτύπημα στο πολιτικό κύρος του μακαρίτη Παπαδόπουλου και μια προειδοποίηση στο γιο του -και μέσα από αυτό σε όλους τους διαφωνούντες- δόθηκε. Έτσι οι ρωσόδουλοι ξέθαψαν τη σωρό του Παπαδόπουλου στον ένα χρόνο από το θάνατό του και επιδόθηκαν πιο δραστήρια στο πολιτικο-διπλωματικό παιχνίδι τους. Στη συνέχεια, με αφορμή τις επικείμενες για το Γενάρη δικοινοτικές διαπραγματεύσεις, προσπάθησαν να ελιχθούν έτσι ώστε να ωφεληθούν και ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ. Έγραφε σχετικά η Σημερινή (13 Δεκ. 2009): «Αξιόπιστη διπλωματική πηγή είναι πέραν του δέοντος διαφωτιστική. Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουμε τη χημεία των δύο να χαθεί. Και είμαστε σε μια κρίσιμη χρονική καμπή, όπου και οι δύο χρειάζονται σωσίβια, ο καθένας για τη δική του κοινότητα… Ο κ. Ταλάτ πάει σε μια εκλογική διαδικασία, όπου, εάν δεν βοηθηθεί, θα χάσει από τον… κλώνο του κ. Ντενκτάς. Ο κ. Χριστόφιας θέλει διαπραγματευτικά δώρα που θα του επιτρέψουν να τα χρησιμοποιήσει ως πιστοποιητικά πατριωτισμού. Τα δυο δεν βρίσκονται σε αντίθεση. Μια ενδιάμεση συμφωνία με αποδεκτούς όρους, κυρίως από την πλευρά Χριστόφια, στις βασικές του ανησυχίες θα μπορούσε να εξυπηρετήσει και τον κ. Ταλάτ να κερδίσει τις εκλογές στο βορρά…». Και σε άλλο σημείο: «Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και όλες τις ενδείξεις, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ θα χάσει (…) Ίσως να μη χρειάζεται καν μια ενδιάμεση συμφωνία, παρά μόνο να φανεί καθαρά ότι μπαίνουμε σε τροχιά τελικής συμφωνίας (…) διαφορετικά ο Ταλάτ θα δει την πλάτη του Ντερβίς Έρογλου».
Σε ομιλία του σε εκδήλωση για την κοπή της βασιλόπιτας στα γραφεία της ΚΕ του ΑΚΕΛ ο Χριστόφιας δήλωσε για τις τουρκοκυπριακές εκλογές: «Δεν παίρνω θέση ποιος θα εκλεγεί. Αυτό είναι υπόθεση της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Ο καθένας μας όμως γνωρίζει πολύ καλά (…) ποιοι είναι πιθανόν να συμμαχήσουν με τα διάφορα στρατιωτικά και τα βαθιά κατεστημένα και τα βαθιά κράτη για να μην υπάρξει λύση στο Κυπριακό». Νομίζουμε πως εδώ επιχειρείται ολοφάνερα η σύνδεση του Έρογλου με τους τούρκους κεμαλιστές.
Όχι άδικα, λοιπόν, ο αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ Ν. Παπαδόπουλος κατήγγειλε ανοιχτά το Χριστόφια ότι «μετατρέπει τη διαπραγματευτική διαδικασία σε προεκλογική εκστρατεία και την ελληνοκυπριακή κοινότητα σε εκλογικό επιτελείο του Ταλάτ» (Σημερινή, 7 Γενάρη 2010).
Την ίδια στιγμή ο Ταλάτ, ενόψει των διαπραγματεύσεων και σε μια προσπάθεια να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του, καταθέτει πακέτο προτάσεων που κινούνται ανοιχτά σε μια κατεύθυνση όχι ομοσπονδίας, αλλά συνομοσπονδίας. Χαρακτηριστικές είναι δύο προτάσεις: α) Στο νέο εταιρικό κράτος ο πρόεδρος κι ο αντιπρόεδρος θα έχουν δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου, και β) χωρίζεται σε βόρειο και νότιο ο εναέριος χώρος της Κύπρου, δηλαδή σε δύο χωριστά FIR.

ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ανακαλύπτεται η αφαίρεση της ελληνικής σημαίας από τον ιστό δίπλα στον τάφο του Τάσσου Παπαδόπουλου και βρίσκεται λίγο αργότερα σκισμένη στην κοίτη του ποταμού δίπλα στο νεκροταφείο. Βεβηλώνεται ο τάφος του επίσης πρώην προέδρου Σπύρου Κυπριανού (αφαίρεση σημαίας, σπάσιμο καντηλιών), κι αυτά σε διάστημα μόλις δύο ημερών. Όμως ο Χριστόφιας πιέζεται αφόρητα. Η γραμμή του της ενότητας με τον Ταλάτ αντιμετωπίζει όλο και μεγαλύτερη πίεση και αναγκάζεται να αναδιπλωθεί.
Σε συνεδρίασή του το Άτυπο Συμβούλιο Αρχηγών των κυπριακών κομμάτων υπό τον Χριστόφια απορρίπτει τις προτάσεις Ταλάτ και ο αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ Ν. Παπαδόπουλος βλέπει να έρχεται σχέδιο λύσης χειρότερο κι από του Ανάν (Σημερινή, 11 Γενάρη). Επίσης διαφωνεί για άλλη μια φορά με τους χειρισμούς και τη στρατηγική του Χριστόφια. Τα πράγματα εξελίσσονται άσχημα για τη ρώσικη διπλωματία και το άλμα του ΑΚΕΛ προς το νέο ρώσικο σχέδιο Ανάν κινδυνεύει να γίνει ένα πραγματικό σάλτο μορτάλε.
Το ίδιο βράδυ δολοφονείται ο Άντης Χατζηκωστής.
Ο προσεκτικός αναγνώστης ίσως να παρατήρησε πως οι αναφορές μας στον Τύπο έγιναν κυρίως με βάση την εφημερίδα Σημερινή. Αυτό δεν έγινε τυχαία, ούτε γιατί δεν προσφέρονταν κι άλλες εφημερίδες για να στοιχειοθετήσουμε τα λεγόμενά μας, αλλά για να καταδειχθεί γιατί οι ρωσόδουλοι επέλεξαν να δολοφονήσουν το Χατζηκωστή: φαίνεται πως η εφημερίδα αυτή ήταν το προπύργιο της αντίστασης κατά του Χριστόφια και επηρέαζε βαθιά την κυπριακή κοινή γνώμη. Άλλωστε, την επομένη της δολοφονίας στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας και σε ανυπόγραφο άρθρο με τον τίτλο Δεν υποκύπτουμε στην τρομοκρατία συνδέονται ευθέως τα γεγονότα της βεβήλωσης της σορού του Παπαδόπουλου και του τάφου του Κυπριανού με τη δολοφονία Χατζηκωστή, ενώ, αντίθετα, ο εκπρόσωπος Τύπου της κυπριακής Αστυνομίας Μιχάλης Κατσουνωτός ευθύς εξαρχής απέκλεισε ως κίνητρα της δολοφονίας τα πολιτικά (Σημερινή, 17 Γενάρη).
Σε άρθρο του στο Έθνος (που το αναδημοσιεύει η Σημερινή στις 14 Γενάρη) ο Δελαστίκ σημειώνει πως «το συγκρότημα ΔΙΑΣ υπήρξε το προπύργιο στα ΜΜΕ του μετώπου του ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, την κρίσιμη περίοδο 2003-2004». Βέβαια, ο Δελαστίκ, ως γνήσιος φιλορώσος, αφήνει να εννοηθεί πως το Χατζηκωστή τον έφαγαν οι Δυτικοί, που ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν.
Η κυπριακή αστυνομία συλλαμβάνει τρεις υπόπτους και καταζητεί έναν τέταρτο, το Γρηγόρη Ξενοφώντος, που θεωρείται ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας. Και, εντελώς μα εντελώς τυχαία, αυτός ο τύπος, που τη στιγμή που γράφεται το άρθρο είναι ασύλληπτος παρά το διεθνές ένταλμα σύλληψής του, βρίσκεται να έχει διαφύγει στη Μολδαβία, σε μια ρωσοκρατούμενη δηλαδή χώρα!!!
Μετά από λίγες μέρες με υπόδειξη ενός από τους συλληφθέντες συλλαμβάνονται ως ηθικοί αυτουργοί δύο αδέλφια, η Έλενα Σκορδέλη και ο Αναστάσης Κρασοπούλης, γιατί σε συνάντησή τους υποσχέθηκαν στους δολοφόνους χρηματική αμοιβή και μόνιμη δουλειά στο σταθμό Σίγμα.
Η όλη προσπάθεια που γίνεται είναι να αποδειχθεί ότι τα κίνητρα της δολοφονίας δεν ήταν πολιτικά, αλλά προσωπικές διαφορές. Η πρώην συνεργάτις του Χατζηκωστή, που είχε σεβαστό ποσοστό στις επιχειρήσεις του (γύρω στο 20% λέγεται, μαζί με τον αδελφό της), που τσακώθηκε μαζί του για ζητήματα της επιχείρησης, απολύθηκε από το σταθμό και γι’ αυτό τον εκδικήθηκε βάζοντας να τον δολοφονήσουν. Αυτό το σκηνικό στήνεται γύρω από τη δολοφονία.
Εμείς δεν είμαστε Σέρλοκ Χολμς. Συνδυάζοντας όμως τα πολιτικά γεγονότα όπως τα εκθέσαμε πιο πάνω στην ανάλυσή μας, καταλήγουμε στο πολιτικό συμπέρασμα πως τον δολοφόνησαν οι ρωσόδουλοι ή και οι ίδιοι οι Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές, κάτι διόλου ασυνήθιστο στην Κύπρο και γενικά διόλου αταίριαστο με την ταχτική τους «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος». Δεν μπορούμε δηλαδή να αποκλείσουμε το γεγονός της επιχειρηματικής αντιζηλίας ή των υπέρμετρων φιλοδοξιών της κυρίας, όπως ακούστηκε από τα κανάλια. Όμως, ακόμη και αν αυτό είναι αλήθεια, από μόνο του δεν μπορεί να εξηγήσει πώς αυτή η γυναίκα χωρίς κάποια σοβαρή ενθάρρυνση και κυρίως χωρίς κάποιον κατάλληλο σχετικά «αξιόπιστο» δολοφονικό μηχανισμό που θα της προσφερόταν θα μπορούσε να φτάσει στην πελώριων πολιτικών συνεπειών δολοφονία του Χατζηκωστή.

Ο ΛΥΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ

Στο μεταξύ ο Χριστόφιας έστειλε επιστολή στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (11 Γενάρη), στην οποία, παρά το γεγονός ότι θεωρούσε δίκαιη την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων, από την άλλη παραδεχόταν ευθέως ότι οι προτάσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς «περιέχουν μερικά από τα στοιχεία που περιλάμβαναν οι προτάσεις Ανάν για την εκτελεστική εξουσία». Στο ίδιο κείμενο εμφανίζει μερικές από τις τουρκοκυπριακές προτάσεις χειρότερες από αυτές του σχεδίου Ανάν. Τέλος, με αφορμή τις καταγγελίες που δέχθηκε για την εκ περιτροπής προεδρία, υποστήριξε ότι η πρόταση αυτή περιεχόταν σε όλα τα σχέδια Ανάν (Σημερινή, 19 Γενάρη).
Αυτή η επανειλημμένη αναφορά του σε προβλέψεις του ήδη νεκρού σχεδίου Ανάν ψύλλιασαν τους Κύπριους ότι πάει να βάλει από το παράθυρο ό,τι αυτοί είχαν βγάλει κλωτσηδόν από την πόρτα με το δημοψήφισμα του 2004. Έτσι, κατηγορήθηκε ο Χριστόφιας από το Ν. Παπαδόπουλο για παρασπονδία («για να ξεφύγουμε από την τουρκική αδιαλλαξία παραπέμπουμε στο σχέδιο Ανάν (…) ο Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγηκε με ρητή δέσμευσή του έναντι του ΔΗΚΟ ότι δεν πρόκειται να επαναφέρει λύση παρόμοια με το σχέδιο Ανάν», στη Σημερινή, 21 Γενάρη).
Η Ρωσία στο μεταξύ με το στόμα του Λαβρόφ σε συνέντευξη Τύπου, για να στηρίξει το Χριστόφια, χαιρέτισε τις απευθείας διαπραγματεύσεις Χριστόφια-Ταλάτ χαρακτηρίζοντάς τες «πολύ σωστή τακτική» (Σημερινή, 23 Γενάρη) και καταδικάζοντας την «οποιαδήποτε πίεση έξωθεν, τα οποιαδήποτε τεχνητά ακραία χρονικά όρια και φυσικά την οποιαδήποτε διαιτησία». Οι Ρώσοι δηλαδή, αφού επί δεκαετίες τορπίλισαν όποιες προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού εκπορεύτηκαν από τη Δύση (αυτό το κατάφεραν κυρίως μέσω του υποτακτικού τους Ανδρέα Παπανδρέου), μέσω των οποίων προσπαθειών οι προβλέψεις για το μελλοντικό ενιαίο κυπριακό κράτος ήταν απείρως καλύτερες για τους Κύπριους από τις σημερινές προτάσεις, τώρα που το παιχνίδι ήρθε στα δικά τους χέρια (βλέπε Χριστόφιας και Ταλάτ) θέλουν να εξοβελίσουν τη Δύση απ’ αυτό. Μονά ζυγά δικά τους.
Σήμερα αποδεικνύεται πόσο σωστή ήταν η αρχειακή θεση της ΟΑΚΚΕ, που τότε, σε αντίθεση με τους φιλοευρωπαίους αστοφιλελεύθερους σε Κύπρο και Ελλάδα (ΔΗΣΥ και Μπακογιάννη στη ΝΔ), κατήγγειλε το σχέδιο Ανάν επί της αρχής του, καθώς επέβαλλε ιμπεριαλιστική ηγεμονία στην Κύπρο. Τότε η Ρωσία είχε αρνηθεί αυτό το σχέδιο όχι στην αρχή του, αλλά γιατί όπως ήταν τότε οι διεθνείς και εσωτερικοί πολιτικοί συσχετισμοί σε Κύπρο-Ελλάδα και Τουρκία την ηγεμονία στο νησί θα την εξασφάλιζαν με το σχέδιο Ανάν οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί και όχι ο ρώσικος.
Πάντως, οι αντιστάσεις στην Κύπρο καλά κρατούν.
Ο Ν. Παπαδόπουλος σε συνέντευξή του στη Σημερινή (24 Γενάρη) αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να αποχωρήσει το ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση, ενώ μεγάλη κόντρα έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε Χριστόφια και ΕΔΕΚ, τα στελέχη της οποίας είναι αγανακτισμένα μετά την επίθεση Χριστόφια κατά του προέδρου της Γιαννάκη Ομήρου, επειδή αυτός δήλωσε ότι με την κατάθεση του τουρκικού εγγράφου για τη διακυβέρνηση έχει κονιορτοποιηθεί η βάση διαπραγμάτευσης. Ο Χριστόφιας του είχε επιτεθεί λέγοντας: «Νομίζω ότι είναι στο μυαλό του κ. Ομήρου που έχει κονιορτοποιηθεί, ή όποιου λέει τέτοια πράγματα, η βάση των συνομιλιών». Ο Ομήρου αποκάλεσε τα λόγια αυτά ανοίκειους χαρακτηρισμούς. Και τα άλλα κυπριακά κόμματα όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρόβαλαν αντιστάσεις στο Χριστόφια. Ακόμη και ο εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Οικολόγων δήλωσε για το δεύτερο τριήμερο διαπραγματεύσεων ότι «είναι δίκαια που πολλοί αμφισβητούν ακόμα και το λόγο ύπαρξης των διαπραγματεύσεων».
Υπάρχει λοιπόν μια κινητικότητα θετική, θα λέγαμε, στα κυπριακά πράγματα. Εκεί ο κόσμος αντιστέκεται ακόμη στους ρωσόδουλους και τους αναγκάζει σε συνεχείς στροφές και ελιγμούς. Το τι θα καταφέρει είναι ακόμη ανοιχτό. Σε τελική ανάλυση, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο κυπριακός λαός και σημαντικό τμήμα της πολιτικής του ηγεσίας αντιστέκονται.