ΙΡΑΝ: ΟΙ ΨΕΥΤΟ-ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΣ ΣΠΕΥΔΟΥΝ ΝΑ ΧΑΛΙΝΑΓΩΓΗΣΟΥΝ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

Μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη η ιρανική εξέγερση έχει πλέον εισέλθει σε νέα φάση. Είναι η στιγμή που, βλέποντας το αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγηθεί, οι εξεγερμένοι δημοκράτες εγκαταλείπουν το πατρονάρισμα της «μεταρρυθμιστικής» ηγεσίας τους Μουσαβί για να πλήξουν την καρδιά της ισλαμοφασιστικής χούντας, που είναι οι μουλάδες και τα ναζιστικά ένοπλα σώματα. Ο δυτικός Τύπος μεταφέρει το κλίμα που επικρατεί εκείνες τις μέρες στους δρόμους της Τεχεράνης:
«Στις κινητοποιήσεις της Δευτέρας έλειπε εμφανώς ο πολιτικός τόνος των προηγούμενων διαδηλώσεων», γράφουν οι Νιου Γιορκ Τάιμς στις 11/12. «Δεν υπήρχε καμία ένδειξη του αντιπολιτευόμενου ηγέτη Μιρ Χουσέιν Μουσαβί, ενός μετριοπαθούς προσώπου που υποστηρίζει την αλλαγή μέσα στα πλαίσια του συστήματος, και λίγοι ήταν αυτοί που φορούσαν το ανοιχτό πράσινο σήμα της καμπάνιας του. Αντιθέτως, οι διαδηλωτές, νεολαίοι οι περισσότεροι, έβαλαν ανοιχτά στο στόχαστρο τον ανώτατο ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Αλί Καμενέι, τραγουδώντας “Ο Καμενέι ξέρει ότι ήρθε η ώρα του!” Σήκωσαν σημαίες από τις οποίες το σύμβολο του Αλλάχ –που προστέθηκε μετά την ιρανική επανάσταση του 1979– είχε απαλειφθεί. Το πιο σοκαριστικό: ορισμένοι έκαψαν μια εικόνα του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, του πατέρα της επανάστασης».
Εκείνες τις μέρες ο πρώην πρωθυπουργός Μουσαβί ανακοινώνει τη λήξη της εκλογικής αντιπαράθεσης, για να διευκρινίσει ότι το πρόβλημα τώρα είναι «η ίδια η φύση του καθεστώτος» (Μοντ, 15/12). Στόχος αυτού του διπρόσωπου καιροσκόπου είναι στην πραγματικότητα όχι η κατάρρευση του φασιστικού καθεστώτος, αλλά μία λεπτή χειρουργική επέμβαση που θα επιτρέψει στις φιλορώσικες πολιτικές δυνάμεις να ασκήσουν τον απόλυτο έλεγχο πάνω σ’ αυτό το καθεστώς. Πρόκειται δηλαδή για μια εγχείρηση ανάλογη με εκείνη που έγινε από το ρώσικο σοσιαλμπεριαλισμό, και πέτυχε, στη Σερβία.
Η Ρωσία δεν μπορεί με τίποτα να συγχωρήσει στο Ιράν την απροθυμία του να της παραχωρήσει την υψηλή εποπτεία του πυρηνικού του προγράμματος. Μαζί με τις ΗΠΑ και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες μέσα στην ΕΕ έχουν προτείνει στη χώρα ο εμπλουτισμός του απαιτούμενου ουρανίου της να γίνεται κυρίως στη Ρωσία και δευτερευόντως, στη συνέχεια, στη Γαλλία. Το Ιράν αρχικά δέχτηκε την πρόταση με το ρωσόφιλο Αχμαντινετζάντ στην πρώτη γραμμή, αλλά υπήρξαν μεγάλες αντιστάσεις από τους υπόλοιπους ιρανούς εθνικιστές και στην κυβέρνηση και ιδιαίτερα στην αντιπολίτευση, όπου ο Ραφσαντζανί έχει την πιο καθαρά αντιρώσικη γραμμή. Αυτός έχει τόση δύναμη, ώστε παραμένει ακόμα αρχηγός του συμβουλίου των Ειδικών και του συμβουλίου Διάκρισης Αποτελεσματικότητας, και τον Ιούνη οι φίλα προσκείμενοι σ’ αυτόν διαδήλωσαν ανοιχτά τα αντιρωσικά τους αισθήματα στο κέντρο της Τεχεράνης. Έτσι η πρόταση τελικά απορρίφθηκε. Ακόμα και ο Μουσαβί αναγκάστηκε να ακολουθήσει αυτό το ρεύμα, για να μην υπερφαλαγγιστεί από τον Ραφσατζανί.
Το καθεστώς λοιπόν τρέμει, γιατί το δημοκρατικό κίνημα ριζοσπαστικοποιείται, καθώς η πιο συνειδητή -και γι’ αυτό αντιρώσικη- πλευρά του δυναμώνει και αισθάνεται ότι πραγματικά απειλείται η ύπαρξή του. Να γιατί ξαφνικά επανεμφανίζεται ο Μουσαβί με το «πράσινο κίνημά» του για να αναλάβει ξανά την ηγεσία εμφανιζόμενος ως μάρτυρας, ώστε να κοντρολάρει το δημοκρατικό κίνημα. Αφορμή στάθηκε η κηδεία του μεταρρυθμιστή κληρικού Μονταζερί και η καταστολή των διαδηλώσεων στη θρησκευτική γιορτή της Ασούρα στις 27/12, κατά την οποία σκοτώθηκε -μεταξύ άλλων- ο ανεψιός του Μουσαβί από τις δυνάμεις ασφαλείας.
Με τη βοήθεια της ρωσικής κυβέρνησης, που δήλωνε ότι το αντιπολιτευτικό κίνημα στο Ιράν δεν έχει στόχο την ανατροπή του καθεστώτος, αλλά ορισμένες μόνο «μεταρρυθμίσεις», ο Μουσαβί θα ξεκαθάριζε στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του: «Είμαστε εθνικιστές, θρησκευόμενοι και πιστοί στο Σύνταγμα, δε θέλουμε να ανατρέψουμε το σύστημα, αλλά να το μεταρρυθμίσουμε. Είναι ακόμα δυνατή μία πολιτική λύση» (Μοντ, 2/1/10).
Και τη λύση την πρότεινε ο ίδιος προτάσσοντας ένα σχέδιο πέντε σημείων, που προβλέπει τη λογοδοσία της κυβέρνησης ενώπιον του κοινοβουλίου και της δικαιοσύνης, την υιοθέτηση ενός νόμου για τη διεξαγωγή ελεύθερων και διαφανών εκλογών, την απελευθέρωση και αποκατάσταση των πολιτικών κρατουμένων, ελευθερία του Τύπου και νομιμοποίηση των διαδηλώσεων. Στην ουσία εκείνο που προτείνει ο Μουσαβί είναι μία ανακατανομή της εξουσίας μέσα στα πλαίσια του καθεστώτος. Το δρόμο για την εφαρμογή αυτού του σχεδίου άνοιξε μία επιτροπή της ιρανικής βουλής, που έκρινε τον εισαγγελέα Σαΐντ Μορταζαβί, σύμμαχο του Αχμαντινετζάντ, ένοχο για τη δολοφονία τριών αντιφρονούντων μέσα στο κέντρο κράτησης Καχριζάκ το περασμένο καλοκαίρι (ΝΥΤ, 11/1).
Να σημειώσουμε εδώ ότι πρόεδρος του κοινοβουλίου είναι ο Αλί Λαριτζανί, φίλος της Ρωσίας και γέφυρα ανάμεσα στο Μουσαβί και τον Καμενεΐ. Αυτός βοήθησε από τη θέση του το Μουσαβί να αναβαθμιστεί στα μάτια της εκτελεστικής εξουσίας διαχωρίζοντάς τον από τους πραγματικούς δημοκράτες. «Δε θα πρέπει, σε αυτή την υπόθεση», εξήγησε με νόημα, «να ταυτίσουμε εκείνους που συνδιαλέγονται με εκείνους που διέπραξαν ασέβεια –απέναντι στον ηγέτη– και με εκείνους ακόμα που έπληξαν τη δομή των θεσμών –τους βίαιους διαδηλωτές» (Μοντ, 3/1). Οι πρώτοι είναι οι ευνοούμενοι του Κρεμλίνου, και γι’ αυτό «καθωσπρέπει» συνομιλητές της κυβέρνησης. Οι δεύτεροι είναι οι «απόβλητοι» της κοινωνίας, όλοι όσοι θέλουν την ανατροπή της θεοκρατικής δικτατορίας, την ελευθερία λόγου και την ειρηνική πορεία της χώρας.
Το μέλλον του Ιράν θα κριθεί από το αν οι δημοκράτες θα μπορέσουν να απαγκιστρωθούν από την ηγεμονία των ρωσόφιλων προβοκατόρων μέσα στο δημοκρατικό κίνημα και να τραβήξουν το δρόμο μιας πραγματικής λαϊκής και αντι-ισλαμοφασιστικής επανάστασης ή αν θα αφήσουν τους πρώτους να πραγματοποιήσουν τα πραξικοπήματά τους μέσα στο κράτος προκειμένου να παρατείνουν τη δικτατορία και να προετοιμάσουν τον ιρανικό λαό για έναν επεκτατικό πόλεμο ενάντια στη Δύση στο πλευρό της νεοτσαρικής υπερδύναμης και ως υπόδουλοι σ’ αυτήν.