ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΤΑ ΟΙΝΟΦΥΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

Πάλη ενάντια στους σαμποταριστές
Πάλη για την επιβίωση μέσα στην κρίση με εργατικό έλεγχο και με ένα νέο εργατικό συνδικαλισμό, ανεξάρτητο από την εργοδοσία και την παλιά συνδικαλιστική αριστοκρατία

Εδώ και χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη ένας πόλεμος ενάντια στις βιομηχανίες της περιοχής των Οινοφύτων. Με πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος και του Ασωπού, διάφορες δήθεν οικολογικές οργανώσεις επιχειρούν να κλείσουν τα περισσότερα εργοστάσια της περιοχής. Πρόσφατα μάλιστα πέτυχαν μια θετική για τις θέσεις τους εισήγηση προς το Ε΄ τμήμα του ΣτΕ, στο οποίο έχουν προσφύγει. Με βάση αυτήν την εισήγηση, ο κίνδυνος να κλείσουν καταρχάς πέντε σημαντικά εργοστάσια (ΕΠΑΛΜΕ, Ε.Α.Β, ΜΑΪΛΛΗΣ, EUROPA PROFIL ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ, ALUMINCΟ) είναι πολύ σοβαρός.
Πρέπει να υπάρξει άμεση αντίδραση από τους εργάτες καταρχάς των πέντε αυτών εργοστασίων. Σ’ αυτήν τους την πάλη θα πρέπει επίσης να συσπειρώσουν και τους άλλους εργάτες των γύρω εργοστασίων, αλλά και τους κατοίκους των Οινοφύτων και του νότιου Ευβοϊκού.
Ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα, και ιδιαίτερα στην Αθήνα, που είναι το κέντρο της πολιτικής ζωής. Αν αυτός ο αγώνας χαθεί, τότε όλη η περιοχή θα γεμίσει βιομηχανικά ερείπια, γιατί οι καταστροφείς της βιομηχανίας των Οινοφύτων θα ενθαρρυνθούν και θα επιχειρήσουν να κλείσουν και άλλα εργοστάσια. Οι ζωές χιλιάδων εργαζομένων θα καταστραφούν και οι οικογένειές τους θα οδηγηθούν στην πείνα και την απόγνωση.
Αν οι διάφοροι φίλοι του καθαρού Ασωπού ήταν έντιμοι και δεν εξυπηρετούσαν άλλα συμφέροντα, θα ζητούσαν να γίνει άμεσα βιολογικός καθαρισμός των λυμάτων της βιομηχανικής περιοχής και να λειτουργήσει κανονικά η συλλογή των λυμάτων από το σταθμό που υπάρχει στα Οινόφυτα, καθώς επίσης και να γίνει η νέα ΒΕΠΕ με όλους τους κανόνες της σύγχρονης εγκατάστασης βιομηχανιών, και όχι να ζητούν να μη γίνει τίποτα. Έτσι, και ο Ασωπός θα ήταν καθαρός και η βιομηχανία θα ζούσε.
Αυτός ο πόλεμος κατά της βιομηχανίας των Οινοφύτων είναι μέρος ενός μεγαλύτερου πολέμου δεκαετιών ενάντια στη βιομηχανία της χώρας και ενάντια σε κάθε μεγάλη παραγωγική επένδυση.
Να λίγα παραδείγματα των καταστροφών που έχουν προκαλέσει οι σαμποταριστές που επικαλούνται το περιβάλλον: Διακοπή του στρατηγικής σημασίας για τη γεωργία έργου της εκτροπής του Αχελώου. Σταμάτημα της ΒΙΠΕ Τανάγρας, όπου θα κατασκευάζονταν 300 εργοστάσια. Ματαίωση κατασκευής μιας σειράς εργοστασίων της ΔΕΗ, όπως τώρα του εργοστασίου λιθάνθρακα της ΔΕΗ στο Αλιβέρι, του εργοστασίου της ΔΕΗ στα Βάτικα Λακωνίας, του εργοστασίου της ΔΕΗ στον Αστακό. Προσπάθεια να κλείσουν τα μεταλλεία εξόρυξης της ΛΑΡΚΟ στην Εύβοια και στο Μαντούδι. Κλείσιμο των νταμαριών του Μαρκόπουλου. Ματαίωση της επένδυσης της Μεταλλουργίας χρυσού στη Χαλκιδική και στη Θράκη. Προσπάθεια ματαίωσης ΚΕΛ Ασπροπύργου. Κλείσιμο του εργοστασίου της Τζένεραλ Μέταλ στην Αυλίδα. Καταστροφή του εργοστασίου των Πετροχημικών στο Μεσολόγγι. Κλείσιμο των μεταλλείων Σκαλιστήρη στην Εύβοια. Ματαίωση των τουριστικών επενδύσεων στην Ηλεία, στην Κρήτη και στη Χαλκιδική. Αφήνουμε το κλείσιμο πολλών εργοστασίων με τη μέθοδο της απεργίας μέχρις εσχάτων πάνω σε κρίση του εργοστασίου, όπως της Πιρέλι, της Γκουντ Γίαρ και άλλων πολλών.
Η πιο βασική αιτία που επικαλούνται οι σαμποταριστές για την παρεμπόδιση χιλιάδων επενδύσεων είναι ο χαρακτηρισμός όλων των εκτάσεων της χώρας ως δασικών, σύμφωνα με το άρθρο 24 του Συντάγματος, ως προστατευόμενων (Ραμσάρ, Νατούρα) ως αγροτικών, ως αρχαιολογικού ενδιαφέροντος κτλ.
Αυτό το σαμποτάζ γίνεται με την εξής μέθοδο: μερικές στημένες επιτροπές κατοίκων προσφεύγουν στο βιομηχανοκτόνο Ε΄ τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αυτό τότε ή καθυστερεί να βγάλει απόφαση, οπότε η επένδυση ματαιώνεται λόγω οικονομικής αιμορραγίας, ή αποφασίζει να κλείσει κατευθείαν το εργοστάσιο.
Το παραγωγικό σαμποτάζ γίνεται με τη γενική πολιτικο-ιδεολογική θέση ότι οι μεγάλες επενδύσεις γίνονται για τα κέρδη των μεγάλων καπιταλιστών και σε βάρος του λαού, οπότε είναι καλό να ματαιώνονται. Όποιος τις υποστηρίζει κατηγορείται από το ΣΥΝ, το ψευτοΚΚΕ και τους διάφορους οικολόγους ότι είναι όργανο του καπιταλιστή-επενδυτή. Αυτή είναι μια αντεργατική, αντιμαρξιστική και προβοκατόρικη θέση. Γιατί από την καπιταλιστική επιχείρηση δεν παράγεται μόνο το κέρδος, αλλά και ο μισθός των εργατών. Γι’ αυτό και οι συνειδητοί εργάτες δε ζητάνε ποτέ να κλείσει μια επιχείρηση ή να ματαιωθεί μια επένδυση. Σε επαναστατικές εποχές ζητάνε απλά να περάσει η επιχείρηση στα χέρια των εργατών τους για λογαριασμό όλης της κοινωνίας. Σε άλλες εποχές ζητάνε καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ψηλότερη αμοιβή από τον καπιταλιστή ιδιοκτήτη και να μην καταστρέφεται το περιβάλλον και η υγεία του λαού. Άλλωστε, χωρίς την ύπαρξη της μεγάλης επιχείρησης δεν υπάρχει σύγχρονη εργατική τάξη, ούτε ταξική πάλη, ούτε σοσιαλιστική επανάσταση. Οι μόνοι που θέλουν να κλείνει μια οποιαδήποτε επιχείρηση είναι οι αντίπαλοι καπιταλιστές ή οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί.
Στην Ελλάδα ο ιμπεριαλισμός που θέλει να κλείνει επιχειρήσεις είναι σήμερα ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός. Η σημερινή Ρωσία του Πούτιν δεν έχει καμιά σχέση με την παλιά σοσιαλιστική Ρωσία του Λένιν και του Στάλιν. Μέσα από μια μακρόχρονη ταξική πάλη τα στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος που είχαν πάρει το δρόμο του καπιταλισμού υφάρπαξαν την εξουσία της εργατικής τάξης. Χρησιμοποίησαν για τη δική τους καλοπέραση τον πλούτο που είχε για χρόνια συσσωρεύσει με τη σκληρή δουλειά της η εργατιά και μετατρέψανε την πρώτη χώρα του σοσιαλισμού σε μια φασιστική ιμπεριαλιστική χώρα. Όταν η αμερικάνικη υπερδύναμη άρχισε να παρακμάζει κάτω από την αντίσταση των λαών, τότε η ρώσικη υπερδύναμη χρησιμοποίησε τον αντιαμερικανισμό για να γίνει σαν δήθεν προστάτης τους ένας νέος δυνάστης. Είναι αυτοί οι νέοι ιμπεριαλιστές και οι έλληνες άνθρωποί τους που μετατρέψανε -φυλακίζοντας και δολοφονώντας τα στελέχη του και το γραμματέα του Ζαχαριάδη- το παλιό ηρωικό ΚΚΕ από επαναστατικό κόμμα σε ένα πρακτορείο των δικών τους ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την παγκόσμια ηγεμονία, σε συνεργασία με την επίσης ιμπεριαλιστική Κίνα. Οι νέοι ρώσοι αστοί φτιάξανε στη συνέχεια και το Συνασπισμό, για να χωθεί στο ΠΑΣΟΚ και να ανεβεί μέσω αυτού στην εξουσία. Αυτά τα δύο κόμματα θέλουν τη χώρα μας μισογκρεμισμένη και κατεστραμμένη, για να μπορούν να την εξαρτήσουν πιο εύκολα και να υπηρετήσει τα αντιδραστικά σχέδιά τους. ΨευτοΚΚΕ και ΣΥΝ είναι υπερδεξιά κόμματα με αριστερή εμφάνιση.
Να γιατί όσοι θέλουν να γκρεμίσουν τις βιομηχανίες από λάθος πεποίθηση ή από ιδιοτέλεια προστατεύονται και καθοδηγούνται πολιτικά, οργανωτικά και ιδεολογικά από το αυτοονομαζόμενο ΚΚΕ και κυρίως από το Συνασπισμό.
Γιατί κάποιοι κάνουν βιομηχανικό σαμποτάζ; Αυτό θα το βρει κανείς αν κάνει την εξής παρατήρηση:
Ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ, που καθοδηγούν και προστατεύουν πολιτικά τους διάφορους αντιβιομηχανιστές, επιτρέπουν επενδύσεις -και μάλιστα σκανδαλωδώς χαριστικές- μόνο από ενός είδους καπιταλιστές, αυτούς που έχουν σχέση με τη Ρωσία, όπως από τους Κόκκαλη, Μπόμπολα, Γερμανό, Μυτιληναίο, Βγενόπουλο (ΑΚΕΛ στην Κύπρο), ή επενδύσεις απευθείας από τη Ρωσία και τη φιλική της Κίνα (αγωγός πετρελαίου, λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης). Όλες τις άλλες επενδύσεις από ιδιώτες ή από το κράτος τις καταργούν. Έτσι, ενώ είναι οι πρώτοι που ευθύνονται για την αποβιομηχάνιση και αποεπένδυση της Ελλάδας, ρίχνουν την ευθύνη στην ΕΕ ότι τάχα δε θέλει τη βιομηχανία. Όμως δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί μόνο η Ελλάδα έχει φτάσει στα πρόθυρα της χρεωκοπίας ανάμεσα σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Το συνειδητό κλείσιμο των πιο μεγάλων εργοστασίων και η ματαίωση νέων μεγάλων βιομηχανικών, αλλά και τουριστικών και εμπορικών κτιριακών επενδύσεων τα τελευταία 20 χρόνια είναι η κύρια αιτία της στρατηγικής αποβιομηχάνισης και αποεπένδυσης της Ελλάδας, και γι’ αυτό της χρεοκοπίας της.
Οι ηγεσίες Σαμαρά-Καραμανλή στη ΝΔ όσο και Α. Παπανδρέου-Σημίτη-Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ δεν έκαναν και δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν αυτή την τεράστια υπονόμευση της οικονομίας και της ζωής των εργαζομένων. Αντίθετα, υπονόμευαν και καρατομούσαν όσα στελέχη τους προσπαθούσαν να σταματήσουν αυτό το απέραντο σαμποτάζ. Ούτε και προσπάθησαν ποτέ να σταματήσουν την καταστροφική μανία του ΣτΕ με κάποια νομοθετική ρύθμιση που θα αφορούσε στην εξουσία του. Συμπεριφέρονται και αυτοί έτσι, γιατί και αυτοί προσανατολίζουν την εξωτερική πολιτική της χώρας μας προς το νέο-ιμπεριαλιστικό άξονα Ρωσίας – Κίνας.
Να γιατί μετά τις τελευταίες εκλογές μπήκε επικεφαλής του υπουργείου Περιβάλλοντος ένα στέλεχος του ΣΥΝ, η Μπιρμπίλη, που τσακίζει κάθε επένδυση, να γιατί Ειδικός Γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος και Ενέργειας τοποθετήθηκε η Μ. Καραβασίλη, ένα μέλος των οικολόγων του ΙΤΑΠ, οι οποίες διακηρύττουν σε κάθε ευκαιρία ότι πρώτο τους μέλημα θα είναι ο καθαρισμός του Ασωπού, δηλαδή το κλείσιμο των εργοστασίων, αφού δε ζητάνε βιολογικό καθαρισμό και άλλα μέτρα που διαφυλάσσουν τις βιομηχανίες.
Απέναντι σ’ αυτό το σαμποτάζ η ντόπια βιομηχανική αστική τάξη δεν προβάλλει παρά μικρή ή και καθόλου αντίσταση. Αυτό το κάνει για δυο λόγους: 1) Γιατί αυτά τα δύο κόμματα έχουν ξεπουλήσει τους εργάτες και έχουν εξασφαλίσει στα αφεντικά φτηνά μεροκάματα, συμβιβασμό και υποταγή των εργατών στην υπερεκμετάλλευσή τους, και 2) επειδή η ντόπια βιομηχανική αστική τάξη φοβάται ότι, αν δεν κάνει τα χατίρια των αντιβιομηχανικών κομμάτων, αυτά θα μπορούν με δήθεν οικολογικά και ταξικά προσχήματα να τους κλείσουν την επιχείρηση και να χάσουν τα κέρδη τους.
Εμείς ως εργάτες δεν έχουμε συμφέρον να κλείνουν τα εργοστάσια όχι γιατί δε θέλουμε να μη χάσει το αφεντικό τα κέρδη του, αλλά γιατί όταν έχουμε δουλειά και έχουμε εξασφαλίσει την επιβίωσή μας μπορούμε ευκολότερα να οργανωθούμε για καλύτερα μεροκάματα, για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, για μια πιο ανθρώπινη ζωή. Ταυτόχρονα θα έχουμε ένα εργοστάσιο έτοιμο, όταν θα κάνουμε πραγματική σοσιαλιστική επανάσταση και η εργατική τάξη πάρει την πολιτική εξουσία, για να δουλέψει και να αναπτυχθεί γρηγορότερα η οικονομία μας και εμείς να ζούμε καλύτερα.
Από την άλλη μεριά όμως οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να γίνουν βουβοί ακόλουθοι και τρομαγμένα θύματα της κάθε εργοδοσίας, όταν αυτή απαιτεί θυσίες από αυτούς. Πρέπει να μη δεχτούν εύκολα τέτοιου είδους καλέσματα και να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο να διατηρήσουν την παλιά κατάστασή τους είτε με κρατικές ενισχύσεις στην εταιρεία, ιδιαίτερα αν πρόκειται για βιομηχανία, είτε με διανομή για ένα διάστημα στους μισθούς κάποιου μέρους από τα κέρδη της προηγούμενης χρονιάς, αν αυτά ήταν ψηλά. Αν, παρόλα αυτά, οι εργαζόμενοι υποχρεωθούν να δεχτούν λιγότερες ώρες δουλειάς, θα πρέπει προηγουμένως να απαιτήσουν από την εργοδοσία να έχουν μια σαφή εικόνα της κατάστασης της επιχείρησης. Πρέπει δηλαδή να ξέρουν πόσο έχουν πέσει πραγματικά οι δουλειές, αν πράγματι αυτές έχουν πέσει από την κρίση ή από ρεμούλες της διοίκησης, να μάθουν ποια είναι η γενική κατάσταση στη διεθνή αγορά για τις αντίστοιχες επιχειρήσεις του κλάδου και οπωσδήποτε να απαιτήσουν να κάνει θυσίες πρώτα η ίδια η εργοδοσία, στην οποία περιλαμβάνονται και τα πιο καλοπληρωμένα στελέχη της. Για να τα μάθουν να τα ελέγχουν όλα αυτά οι εργαζόμενοι πρέπει να εξασφαλίσουν ότι θα έχουν πρόσβαση στα λογιστικά στοιχεία της επιχείρησης. Γιατί είναι πολύ πιθανό η εκμετάλλευση ορισμένων εργοδοτών να βαθύνει και το ποσοστό της υπεραξίας να μεγαλώσει πάνω στην κρίση με πρόσχημα την κρίση και αυτό να συνεχιστεί και μετά το ξεπέρασμα της κρίσης. Στην πραγματικότητα πρέπει πάνω στην κρίση να δυναμώσει ο εργατικός συνδικαλισμός, και μάλιστα η πιο επαναστατική πλευρά του, που είναι ο εργατικός έλεγχος. Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι ότι ο εργατικός έλεγχος προϋποθέτει ένα νέο συνδικαλιστικό κίνημα με δραστήρια και μαζική συμμετοχή σε αυτόν των πιο τίμιων στοιχείων σε κάθε χώρο δουλειάς, που ως τώρα έχουν μεν κύρος μέσα στους εργαζόμενους, αλλά είναι περιθωριοποιημένα από τις επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αν οι εργάτες δεν μπουν μαζικά οι ίδιοι στον εργατικό έλεγχο και τον εναποθέσουν — στις υπάρχουσες κομματικές ή στις εργοδοτικές συμμορίες, αυτές θα γίνουν ακόμα πιο ξεπουληματικές ή διεφθαρμένες, ακόμα πιο αυταρχικές ή ακόμα πιο σαμποταριστικές απ’ όσο προηγούμενα. Με το τελευταίο εννοούμε τις δημαγωγίες των ψευτοαριστερών συνδικαλιστών, που την ώρα που το εργοστάσιο έχει πολύ λιγότερη δουλειά από πριν λένε: καμιά μείωση ωρών εργασίας επειδή τάχα η εργοδοσία έχει συσσωρευμένα άπειρα κέρδη από παλιά, οπότε, αν δεν πληρώσει, πρέπει να γίνει απεργία διαρκείας. Πρόκειται για απάτη με στόχο τη δημαγωγία ή το σαμποτάζ.
Το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ τόνιζε ότι η απεργία πρέπει να γίνεται αφού εξεταστεί η κατάσταση της εταιρείας. Ο αγώνας δεν πρέπει να κλείνει ένα εργοστάσιο, ενώ η ψευτοαριστερά έχει κλείσει εργοστάσια με απεργίες διαρκείας σε ώρες κρίσης μιας επιχείρησης (π.χ. Πιρέλλι).
Γι’ αυτούς τους λόγους προϋπόθεση του εργατικού ελέγχου για την επιβίωση των εργατών και της επιχείρησης μέσα στην κρίση είναι η όξυνση της ταξικής πάλης και με την εργοδοσία και με την υπάρχουσα συνδικαλιστική αριστοκρατία.
Νομίζουμε λοιπόν ότι σ’ αυτή την φάση οι εργαζόμενοι θα πρέπει, να προσπαθούν να οργανωθούν συνδικαλιστικά σε νέες παρατάξεις ενιαίου δημοκρατικού μετώπου κάνοντας τα πρώτα βήματα ακόμα και συνωμοτικά, δηλαδή μακριά και από τους ανθρώπους της εργοδοσίας και από τα στελέχη των κομματικοσυνδικαλιστικών παρατάξεων, ιδιαίτερα των ψευτοαριστερών, που είναι συχνά και οι πιο τραμπούκοι, όταν εμφανιστεί ένα νέο τίμιο εργατικό κίνημα.
Το πρώτο, πάντως, και το πιο βασικό καθήκον όλων των πρωτοπόρων εργατών είναι να μην κλείσει κανένα εργοστάσιο, ιδιαίτερα κανένα εργοστάσιο στα Οινόφυτα, που είναι ο τελευταίος και μεγαλύτερος βιομηχανικός πνεύμονας της Ελλάδας.