Η ΟΑΚΚΕ έκανε παρέμβαση με δύο ανακοινώσεις που αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα της για τις απεργίες της 10 και 24 Φλεβάρη. Σε αυτές η ΟΑΚΚΕ καταγγέλλει το συνδικαλιστικό πραξικοπηματισμό που αποφασίζει τις απεργίες χωρίς συνελεύσεις στους χώρους εργασίας και τη φασιστική αντιευρωπαϊκή δημαγωγία του καθεστώτος που έχουν κάνει σημαία τους οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καλύπτοντας τη δικιά τους εγκληματική πολιτική του παραγωγικού σαμποτάζ που είναι η κύρια αιτία της χρεωκοπίας της χώρας και της εξαθλίωσης του ντόπιου και του μεταναστευτικού προλεταριάτου. H ελάχιστη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα σε αυτές τις απεργίες παρά το βάθεμα της κρίσης και το χτύπημα που δέχονται οι εργαζόμενοι από τα μέτρα, αποδεικνύει το ότι οι εργαζόμενοι έχουν γυρίσει τις πλάτες τους στους σοσιαλφασίστες του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η ΟΑΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους σε πάλη ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ, ενάντια στην παρασιτική γραφειοκρατία και ενάντια στη ληστρική κρατική ολιγαρχία αλλά και πάλη για έναν ελάχιστο μισθό επιβίωσης για όλους τους ανέργους και για την οργάνωση της λαϊκής αλληλοβοήθειας στο πρότυπο της ΕΑΜίτικης Λαϊκής Αλληλεγγύης.

Όχι στα ψευτοταξικά κινήματα του πεντακομματικού καθεστώτος
Όχι στην αντιδραστική απεργία της 10 του Φλεβάρη

Η χώρα και ο λαός μας έχουν μπλέξει με μια αδίστακτη διακομματική συμμορία διπρόσωπων και πουλημένων που την οδηγούν στην καταστροφή. Καλούμε όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους σε ένα μέτωπο αντίστασης στην αποσύνθεση της χώρας, στο φασισμό και στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου. Οι τίμιοι εργαζόμενοι που νοιάζονται για τα πραγματικά ταξικά τους συμφέροντα δεν πρέπει να υποστηρίξουν τα δήθεν «ταξικά διεκδικητικά κινήματα» του καθεστώτος όπως είναι από κάθε άποψη και αυτό της 10 του Φλεβάρη. Η στάση μας πρέπει να είναι αυτή που έχουμε διαγράψει σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν: Πρέπει να ζητάμε σε κάθε χώρο δουλειάς να πραγματοποιείται μια αρκετά μαζική συνέλευση των εργαζομένων με δημοκρατικούς όρους. Σε αυτήν πρέπει να επιχειρηματολογούμε υπέρ της θέσης για τη μη συμμετοχή στην απεργία. Αν η πλειοψηφία αποφασίσει πραγματικά δημοκρατικά να συμμετέχει πρέπει να συμμετέχουμε κι εμείς παρά τη διαφωνία μας. (πχ στις ΕΛΜΕ γενικά δεν υπάρχει δημοκρατία, έτσι πρέπει να προσπαθούμε να συνεδριάσει ο σύλλογος κάθε σχολείου). Συμπεριφερόμαστε έτσι για να μπαίνουν οι βάσεις για έναν δημοκρατικό συνδικαλισμό από τα κάτω σε κάθε χώρο δουλειάς. Αν δεν είναι δυνατή η πραγματοποίηση συνέλευσης στο συγκεκριμένο χώρο δουλειάς, ζυμώνουμε πάλι κατά της συμμετοχής στην απεργία αλλά αφουγκραζόμαστε τις διαθέσεις των συναδέλφων. Αν η πλειοψηφία θέλει να απεργήσει απεργούμε και εμείς. Πάντα το κριτήριο είναι οι διαθέσεις και η ενότητα της βάσης του κινήματος των εργαζομένων. Αυτό ισχύει και στους χώρους δουλειάς της δημοσιοϋπαλληλίας όπου οι περισσότεροι υπάλληλοι είναι καλοί άνθρωποι σε λάθος θέση.

Γιατί λοιπόν λέμε «όχι στη συμμετοχή στην απεργία της 10 του Φλεβάρη»;

Κατ αρχήν οι πεντακομματικοί συνδικαλιστικοί ηγέτες της απεργίας είναι σάπιοι, ιδιαίτερα οι ηγέτες και πολιτικοί εκμεταλλευτές της που είναι αυτοί του ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ. Είναι η πρώτη φορά που απεργία της ΑΔΕΔΥ παραδίνεται πολιτικά στο ψευτοΚΚΕ. Αυτό γίνεται χάρη στους Παπανδρέου και Σαμαρά που φρόντισαν μέσο της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ να διαχωριστεί για πρώτη φορά η ΑΔΕΔΥ από τη ΓΣΕΕ και να κατεβεί μαζί με το ΠΑΜΕ. Με αυτόν τον τρόπο ένα χαλαρό συνδικάτο με πολλές πολιτικές τάσεις μέσα του όπως είναι η ΑΔΕΔΥ κατεβαίνει σε απεργία και συγκέντρωση μαζί με ένα καλά οργανωμένο κομματικό στρατό όπως είναι το ψευτοΚΚΕ που έχει απλά σαν προμετωπίδα το ΠΑΜΕ.
Αυτή δεν είναι τυχαία κίνηση από τους Παπανδρέου-Σαμαρά. Ο διακομματικός σοσιαλφασισμός αποφάσισε να παραδώσει την κρατική υπαλληλία στο ψευτοΚΚΕ, δηλαδή στο κόμμα που εκπροσωπεί τις χειρότερες πλευρές της, όπως είναι το πλιάτσικο, η τεμπελιά, ο αυταρχισμός και η υπεροψία απέναντι στους πολίτες. Από μια άποψη τα πράγματα έρχονται έτσι κατά κάποιον τρόπο στη θέση τους γιατί ποτέ το ψευτοΚΚΕ δεν υπήρξε κόμμα της εργατικής τάξης. Αυτή εργάζεται στο μεγάλο της όγκο στον ιδιωτικό τομέα και όχι τυχαία ποτέ δεν συμμετέχει η ελάχιστα συμμετέχει στις απεργίες είτε του ΠΑΜΕ είτε της ΓΣΕΕ. Το ψευτοΚΚΕ ήταν πάντα το κόμμα που ήθελε να μετατρέψει τους εργάτες σε κρατικούς υπαλλήλους, ήταν δηλαδή το κατεξοχήν κόμμα της κρατικής υπαλληλίας μόνο που η κρατική υπαλληλία δεν το χώνευε για δυο λόγους: πρώτον γιατί όπως ο καθένας σε αυτή τη χώρα έχει δοκιμάσει το φασισμό του και δεύτερο γιατί το περνούσε κάπως για εργατικό με την έννοια όμως του αγροίκου και του μισολούμπεν ανθρώπου που αποδίδουν οι μικροαστοί στους εργάτες. Αυτήν την ελεεινή εικόνα συντηρούν για τους εργάτες αυτοί του ψευτοΚΚΕ επειδή δεν θέλουν εργάτες αλλά λούμπεν τραμπούκους. Νομίζουμε πάντως ότι ούτε τώρα, δηλαδή ακόμα και πάνω στη μείωση των μισθών τους, θα συμπαθήσουν οι κρατικουπάλληλοι τους δήθεν «ταξικούς» σοσιαλφασίστες, δύσκολα θα συμμετέχουν στην απεργία τους και ακόμα λιγότερο νομίζουμε ότι θα συμμετέχουν στη συγκέντρωση της 10 του Φλεβάρη για την οποία το ψευτοΚΚΕ «παίζει όλα του τα λεφτά» και θα κατεβάσει στο δρόμο και τους πεθαμένους.
Αλλά ανεξάρτητα από την ταξική φύση του ψευτοΚΚΕ-ΠΑΜΕ και των συνδικαλιστών της ΑΔΕΔΥ και ανεξάρτητα από την παγωμάρα των υπαλλήλων των εργατών και των εργαζομένων απέναντί τους η απεργία της 10 του Φλεβάρη δεν έχει τίποτα το προοδευτικό ούτε στο πολιτικό και συνδικαλιστικό περιεχόμενό της.
Καταρχήν η μέθοδος με την οποία πάρθηκαν οι αποφάσεις για την απεργία και για τα αιτήματά της είναι όπως συνήθως ο καθαρός πραξικοπηματισμός κορυφής δηλαδή σχεδόν κανένα πρωτοβάθμιο σωματείο δεν ζύμωσε τα αιτήματα και τις μορφές πάλης και δεν αποφάσισε με μια οποιαδήποτε συνέλευση τη συμμετοχή του σε αυτήν την απεργία.
Ύστερα, το βασικό συνδικαλιστικό αίτημα της απεργίας -που είναι οι αυξήσεις και μάλιστα οι μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς της δημόσιας υπαλληλίας την ώρα που οι μισθοί της μειώνονται σημαντικά με τα νέα μέτρα- είναι προβοκατόρικο ενώ είναι και αντιδραστικό από την ώρα που δεν συνοδεύεται από το αίτημα για πάλη ενάντια στη λούφα, στη διαφθορά και στην μη αξιολόγηση της κρατικής υπαλληλίας. Το αίτημα για αυξήσεις αυτής της κρατικής γραφειοκρατικής υπαλληλίας, την ώρα που η εργατική τάξη χάνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες τη δουλειά της ή πεθαίνει στη δουλειά, κάνει αυτήν την απεργία ιδιαίτερα αντιπαθητική στις εργαζόμενες μάζες του ιδιωτικού τομέα και γι αυτό εξαιρετικά διασπαστική και προβοκατόρικη.
Τέλος, η βασική πολιτική πλατφόρμα της απεργίας που είναι χοντρικά το «όχι στα μέτρα που επιβάλουν οι αγορές και η ΕΕ» είναι και προβοκατόρικη και φασιστική. Τη μείωση των μισθών και την πείνα δεν την φέρνει η ΕΕ που χάρισε δεκάδες δις στους κομματικούς στρατούς αυτών των χρυσοκάνθαρων πρακτόρων που είναι ταυτόχρονα ζητιάνοι και εκμαυλιστές. Είναι αντίθετα η ΕΕ που τώρα βυθίζεται και αυτή εξ αιτίας της χρεωκοπίας των προβοκατόρων που βρίσκονται στην υπηρεσία της ρώσικης υπερδύναμης. Το μόνο έγκλημα της ΕΕ είναι που προτείνει εκείνη τα καθιερωμένα για την παγκόσμια αστική τάξη μέτρα πείνας που είναι έτσι κι αλλιώς υποχρεωμένοι να επιβάλουν οι σαμποταριστές που κυβερνάνε τη χώρα μας προκειμένου να βρουν δανεικά. Ούτε προκάλεσαν τη χρεωκοπία οι αγορές που τόσα χρόνια τροφοδοτούσαν με ένα μείγμα ευπιστίας και κοντόθωρης κερδοσκοπίας με δις ζεστό χρήμα αυτούς τους πλαστογράφους των στατιστικών. Ουσιαστικά την ελληνική χρεωκοπία την προκάλεσαν οι εντολείς και καθοδηγητές των αντιδραστικών ψευτοταξικών κινημάτων που από πάνω τους έχουν το συντονιστικό των 5 κομματικών ηγεσιών και πιο πάνω τον φασιστικό ρωσοκινεζικό άξονα που ευθύνεται για τις τρείς μεγάλες κατάρες της χώρας: το παραγωγικό σαμποτάζ, την νέα ληστρική ολιγαρχία και νεο-αποικιοκρατία, και την απέραντη κρατικογραφεικρατική ακρίδα.

Απεργίες και άλλοι ταξικοί αγώνες μέσα στη μεγάλη θύελλα που έρχεται είναι ζωτικά αναγκαίοι και θα πρέπει να οργανωθούν αλλά πρέπει να γίνουν και θα γίνουν ακριβώς ενάντια στο καθεστώς που διοργανώνει αυτές εδώ τις ψευτοαπεργίες και αυτά τα ψευτοκινήματα. Δηλαδή οι νέοι αγώνες θα πρέπει να είναι κυρίως ενάντια στις 5 κομματικές ηγεσίες, ενάντια στους νέους ολιγάρχες και αποικιοκράτες, και ενάντια στους φασιστικούς και σαμποταριστικούς στρατούς της κρατικοκομματικής ακρίδας, ιδιαίτερα εκείνους της ψευτοαριστεράς. Το μόνο που χρειαζόμαστε για να ξεκινήσουν και για να πετύχουν αυτοί οι αγώνες είναι λίγο χρόνο ακόμα πολιτικής μισοδημοκρατίας. Έτσι θα προλάβουν να ζυμωθούν οι ιδέες της νέας δημοκρατικής και ταξικής πρωτοπορίας, δηλαδή της νέας επαναστατικής πρωτοπορίας που θα μπει μπροστά και θα φωτίσει και θα οργανώσει το δρόμο του επαναστατικού αυθόρμητου.

Αθήνα 9/2/2010

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Όπως και η απεργία της 10 του Φλεβάρη των ΠΑΜΕ και ΑΔΕΔΥ έτσι και αυτή εδώ της 24 του Φλεβάρη της ΓΣΕΕ κλπ είναι μια απεργία αντιδραστική. Είναι αντιδραστική στον από τα πάνω τρόπο λήψης της απόφασης δηλαδή δίχως καμιά συνέλευση και καμιά απόφαση της βάσης και πάνω απ όλα είναι αντιδραστική στο πολιτικό και συνδικαλιστικό πλαίσιο της:
Το πλαίσιο της ΓΣΕΕ για την απεργία της 24 Φλεβάρη όπως ανακοινώνεται στην ιστοσελίδα της είναι συμπυκνωμένα το εξής:
«Να μην πληρώσουμε εμείς τη κρίση.
Αντίσταση και Αγώνας ενάντια στις απαιτήσεις και τους Εκβιασμούς των Αγορών και των κερδοσκόπων.
Οι άνθρωποι και οι Ανάγκες τους πάνω από τις Αγορές.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ «ΘΥΣΙΑΣΤΟΥΝ» ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΩΝ ΠΙΟ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΩΝ και ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ Ε. ΕΝΩΣΗΣ ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ μας ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»

Στο παραπάνω πλαίσιο αυτό δεν υπάρχει χαρακτηριστικά καμιά αναφορά στην κυβέρνηση που παίρνει τα άγρια μέτρα. Η κυβέρνηση δεν κατηγορείται για τίποτα. Εκείνοι που κατηγορούνται είναι η ΕΕ και οι αγορές. Στην πλατφόρμα της ΑΔΕΔΥ για τις 24/2, που τη συνυπογράφει και η ΓΣΕΕ, υπάρχει αναφορά στην κυβέρνηση για τα μέτρα που προωθεί, αλλά και εκεί ο τόνος είναι στην ΕΕ, στις αγορές αλλά και στους «επιχειρηματίες και τραπεζίτες που πραγματικά ευθύνονται για την κρίση». Η κυβέρνηση εμφανίζεται ότι απλά υποκύπτει σε εξωτερικές πιέσεις.
Πρόκειται για όργιο εξαπάτησης των εργαζομένων. Κάθε λέξη και φράση από τις παραπάνω είναι ψέμα, θράσος και σοσιαλφασισμός.
Όχι δεν είναι ο βασικός εχθρός του λαού οι αγορές και η ΕΕ που «απροκάλυπτα και προκλητικά» απαιτούν τα μέτρα κατά των «εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων», ούτε είναι γενικόλογα οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες.

Για τη φασιστική δημαγωγία σχετικά με τις αγορές και την ΕΕ

1ον Δεν κυνηγάνε οι αγορές την Ελλάδα να τη δανείσουν για να καλύψει το απέραντο έλλειμμά της. Είναι η Ελλάδα που βυθίζεται αύτανδρη και γι αυτό κυνηγάει αγωνιωδώς τις αγορές να της δανείσουν λεφτά και την ΕΕ να τους δώσει εγγυήσεις για να δανειστούν φτηνά από τις αγορές. Βέβαια οι δανειστές είναι καπιταλιστές και πράγματι σαν τέτοιοι σκέφτονται τα κέρδη τους και κυρίως την ασφάλεια των κεφαλαίων τους και όχι την ανεργία, ούτε την πείνα των μαζών. Δεν θα τους πείραζε να διωχθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και να μην έχουν να φάνε επειδή έτσι πέφτει γρήγορα το δημόσιο έλλειμμα. Επίσης τους αρέσουν πολύ οι βαριοί έμμεσοι φόροι που αντικειμενικά χτυπάνε πολύ τη φτωχολογιά επειδή έχουν επίσης άμεσα αποτελέσματα στη μείωση του χρέους. Τέλος η ΕΕ πιστεύει όπως όλοι οι ξένοι δανειστές και οι οικονομικοί αναλυτές ότι η χαμηλή ελληνική παραγωγικότητα οφείλεται στη μεγάλη ελληνική γραφειοκρατία και στους σχετικά ψηλούς μισθούς και δεν έχει ιδέα ούτε νοιάζεται να μάθει πως έγινε και καταστράφηκε η ελληνική βιομηχανία και η έρευνα. Αν το έκανε θα ανακάλυπτε το παραγωγικό σαμποτάζ. Αλλά αν το ανακάλυπτε όλοι αυτοί που την κατηγορούν τώρα για αναλγησία θα την κατηγορούσαν για ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας ή ότι για το κέρδος θέλει να καταστρέψει την ατμόσφαιρα, τα δάση και τα νερά της χώρας.
Το ζήτημα είναι ποιος βούλιαξε την Ελλάδα μέσα στα πελώρια χρέη. Αυτός είναι ο κύριος εχθρός. Και αυτός δεν είναι ούτε οι αγορές, ούτε η ΕΕ, ούτε γενικά οι επιχειρηματίες. Είναι βασικά οι σαμποταριστές της παραγωγής, και μετά η απέραντη τεμπέλικη και διεφθαρμένη γραφειοκρατία και η νέα ληστρική κρατική ολιγαρχία. Δηλαδή είναι όλοι εκείνοι που δεν τους αναφέρει και δεν τους κατηγορεί ποτέ η ΓΣΕΕ , η ΑΔΕΔΥ το ΠΑΜΕ, ο ΣΥΝ, το ψευτοΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, δηλαδή είναι όλοι εκείνοι που με τους εγκάθετους συνδικαλιστές τους καλούν από τα κανάλια τους στην ψευτοαπεργία του καθεστώτος της 24/2.
Αυτοί επί 30 ολόκληρα χρόνια τσάκισαν μεθοδικά τη σύγχρονη παραγωγή και την έρευνα στην πόλη και στην ύπαιθρο, αυτοί παρέδωσαν όλα τα δανεικά ή χαρισμένα κεφάλαια της ΕΕ και όλου του πλανήτη στη γραφειοκρατική ακρίδα και στη ληστρική κρατική ολιγαρχία να τα μετατρέψουν σε καταναλωτικά μέσα. Είναι αυτοί που κατέστρεψαν ένα πελώριο πολύτιμο κεφάλαιο που φταίνε για το τεράστιο και ίσως μοναδικό στον κόσμο –σε ποσοστό - εμπορικό έλλειμμα. Αυτό το τελευταίο είναι η βαθύτερη αιτία του πελώριου εξωτερικού χρέους και του πελώριου δημόσιου ελλείμματος της χώρας μας. Ήδη η παραγωγική βάση της χώρας μας έχει καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό και αν δεν συντριβούν πολιτικά οι σαμποταριστές και δεν ξεμπλοκαριστούν κεφάλαια ντόπια και ξένα και δεν ξεκινήσουν άμεσα μεγάλες επενδύσεις οι εργαζόμενοι θα φτωχύνουν οπωσδήποτε και πολύ άσχημα. Επειδή η απόδοση των νέων παραγωγικών επενδύσεων δεν θα είναι στιγμιαία, ακόμα κι αν γίνουν ένα δημοκρατικό λαϊκό κίνημα πρέπει πρώτα να φροντίσει να μην φτωχύνουν άλλο οι ήδη φτωχοί, ιδιαίτερα οι ήδη άνεργοι και μισοάνεργοι. Γι αυτό πρέπει να παλέψει για να φορολογηθούν βαρύτερα τα ατομικά εισοδήματα των ραντιέρηδων και των άλλων φοροφυγάδων αστών μικρών και μεγάλων. Αυτό βέβαια μπορεί να επιτευχθεί σε τελική ανάλυση μόνο με τη βοήθεια ενός κινήματος λαϊκού δημοκρατικού ελέγχου που ανάμεσα στα άλλα θα μπορεί να περιορίσει τη διαφθορά των εφοριακών και των άλλων διεφθαρμένων υπαλλήλων. Επίσης θα μπορούν να μειωθούν τα έξοδα της λαϊκής οικογένειας για υγεία, παιδεία με το να αξιολογηθεί αμέσως από μια έστω αστική δημοκρατική πολιτική εξουσία που σημαίνει σε μεγάλο βαθμό και από τους πολίτες η δουλειά της κρατικής υπαλληλίας που πάντως δεν μπορεί να αμείβεται ψηλότερα από τους υπόλοιπους εργαζόμενους ιδιαίτερα όταν δεν δουλεύει ή μισοδουλεύει όπως σήμερα. Αυτά είναι απλά αστικά δημοκρατικά μέτρα, αλλά στην Ελλάδα απαιτούν ολόκληρη κοινωνική επανάσταση που θα ξεκινήσει σαν αντιφασιστική.
Η αιτία της χρεοκοπίας της Ελλάδας είναι λοιπόν σε πρώτο επίπεδο εσωτερική και μόνο σε βαθύτερο επίπεδο είναι εξωτερική. Δεν είναι όμως εξωτερική με την έννοια του δυτικού χρηματιστικού κεφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους, δηλαδή με την έννοια των ΗΠΑ και ΕΕ, όπως λέει το καθεστώς. Είναι εξωτερική με την έννοια του ρώσικου κρατικού φασιστικού μονοπωλίου που διείσδυσε μέσω πρακτόρων στην Ελλάδα (πρακτόρων τύπου Α. και Γ. Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή β΄, Φλωράκη, Κύρκου και Παπαρήγα) και κατάφαγε τη χώρα από μέσα οργανώνοντας όλα τα ελαττώματα του έθνους σε πολιτικό κίνημα και καταστρέφοντας έτσι σε βάθος παραγωγικές δυνάμεις και διαφθείροντας σε μεγάλο βαθμό την πολιτική ιδεολογία των μαζών. Είναι αυτή η αρμαθιά των πρακτόρων που τσάκισε τη σύγχρονη παραγωγική επιχείρηση που επιβίωνε στον παγκόσμιο ανταγωνισμό των αγορών για να την αντικαταστήσει με το ανατολικό κρατικοδίαιτο ληστρικό έκτρωμα των Μπόμπολα, Κόκκαλη, Μυτιληναίου και τώρα του δήθεν εθνικού καπιταλιστή Βγενόπουλου.
Η ευθύνη των δυτικών καπιταλιστών και της ντόπιας μη κρατικοδίαιτης αστικής τάξης δεν είναι ότι οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία αλλά ότι ανέχτηκαν και συχνά υποστήριξαν τη φασιστική της εξωτερική πολιτική στα δυτικά Βαλκάνια όπως ανέχτηκαν ή και υποστήριξαν όλη την επιθετική εξωτερική πολιτική του πάτρωνα αυτής της πολιτικής, της Ρωσίας του Πούτιν. Επίσης είναι ευθύνη των δυτικών αστών και σε ένα βαθμό της μεγάλης ντόπιας μη κρατικοολιγαρχικής αστικής τάξης ότι πολύ καλά συνεργάστηκαν οικονομικά με τις απατεωνίστικες κυβερνήσεις των ρωσόδουλων όπως έδειξε η περίπτωση της Ζήμενς της G. Sachs αλλά και η ανοχή της ΕΕ και των ιδιωτικών ελληνικών τραπεζών στις λογιστικές απάτες της Αθήνας από το 2000 και μετά. Αυτή η στάση είναι σύμφυτη με την προσπάθεια κάθε κεφαλαίου να αποσπάει κέρδη ακόμα και από τον χειρότερο υπόκοσμο και από το χειρότερο φασισμό αν μέσα σε αυτόν λειτουργεί ήδη οποιοδήποτε άλλο ανταγωνιστικό του κεφάλαιο. Η αποθέωση αυτής της αποκτήνωσης είναι η συμμαχία του δυτικού μονοπωλιακού κεφαλαίου με τους κινέζους ναζί μονοπωλιστές. Είναι επίσης γεγονός ότι οι διεθνείς δανειστές πράγματι σαν ψυχροί καπιταλιστές δεν νοιάζονται για το πόσο θα πεινάσουν οι μάζες, ούτε για την κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα μας. Νοιάζονται για τα κέρδη τους και κυρίως για την ασφάλεια των κεφαλαίων τους.
Όμως και αυτοί οι καπιταλιστές δεν λειτουργούν έτσι όπως λένε οι φαιοκόκκινοι για να ελαφρώσουν τη δικιά τους εγκληματική θέση και να στρέψουν το λαό ενάντια στους δικούς τους εχθρούς. Είναι αλήθεια πως μερικοί από αυτούς, κυρίως οι αμερικάνικες επενδυτικές τράπεζες, κερδίζουν τώρα σπεκουλάροντας στην πτώση των ελληνικών ομολόγων και στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Όμως οι περισσότεροι είναι αυτοί που για μια δεκαετία δάνειζαν την Ελλάδα με χαμηλά επιτόκια σπεκουλάροντας στην ανάπτυξη της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ και τελικά έχασαν χοντρά τα δις τους σε αυτήν την κρίση γιατί δάνειζαν σε μπαταχτσήδες. Γιατί με το ελληνικό κραχ τα ομόλογα που είχαν στα χέρια τους υποτιμήθηκαν και αυτοί άρχισαν να τα πουλάνε όσο- όσο για να μην χάσουν τα πάντα. Γι αυτό το πάθημα κυρίως ανέβηκαν τα σπρεντ που είναι τόσο πιο ψηλά όσο πιο κάτω έχει πέσει η αξία των ομολόγων και όχι επειδή κάποια νέα καθαρά τζογαδόρικα κεφάλαια μπήκαν στο παιχνίδι πάνω στο κραχ. Η ουσία είναι ότι κανένας δανειστής δεν θα ξαναδώσει λεφτά αν δεν βεβαιωθεί ότι θα τα πάρει πίσω με τον τόκο του και αυτό ο τόκος είναι τόσο πιο ψηλός όσο το ρίσκο είναι μεγαλύτερο.
Όμως μόνο σοσιαλφασίστες, μόνο τύποι σαν τους έλληνες καθεστωτικούς εργατοπατέρες που καλούν στην απεργία της 24 του Φλεβάρη θα τολμούσαν να πουν ότι για την πείνα του λαού που έχει αρχίσει να δυναμώνει και θα δυναμώσει κι άλλο ο κύριος υπεύθυνος είναι οι αγορές, η ΕΕ και οι οικονομικά φιλελεύθεροι αστοί και όχι τα αφεντικά τους οι σαμποταριστές που κατέστρεψαν την παραγωγική βάση της χώρας και τη γέμισαν αντιπαραγωγικούς στρατούς παρασίτων κάθε είδους. Είναι αυτοί που στέλνουν τώρα τη χώρα στους τοκογλύφους και μετά γλύφουν την ΕΕ ή την απειλούν ότι θα την καταστρέψουν αν δεν μεσολαβήσει να πάρουν δάνεια από καθώς πρέπει κυρίους.

Γιατί δεν κινείται η εργατική τάξη

2ον Σε ότι αφορά τα «κατακτημένα δικαιώματα» που βάζει η πλατφόρμα της ΓΣΕΕ και Σία: Δεν υπάρχουν γενικά και αόριστα δικαιώματα και κατακτήσεις που ποδοπατούν δήθεν τώρα οι αγορές, η ΕΕ και το κεφάλαιο όταν πετσοκόβουν τους μισθούς των υπαλλήλων και ταράζουν τη χώρα στη φορολογία. Οι αληθινές καταχτήσεις και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού έχουν προ πολλού ποδοπατηθεί, πολύ πριν από την κρίση και τώρα απλά θα ποδοπατηθούν ακόμα περισσότερο. Αλλά γι αυτό το γεγονός δεν υπάρχει απολύτως κανένα ουσιαστικό σύνθημα από τη ΓΣΕΕ. Κι όμως εδώ και χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, αυτό του ιδιωτικού τομέα στην πόλη και στην ύπαιθρο, στη μεγάλη επιχείρηση και ιδιαίτερα στη μικρή, το ντόπιο και το μεταναστευτικό προλεταριάτο έχουν χάσει σχεδόν κάθε δικαίωμα. Μαύρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, προσβολές από την εργοδοσία, εύκολες απολύσεις, και πάνω απ όλα ανεργία. Κι όμως αυτό το συνδικαλιστικό καθεστώς φροντίζει τώρα και φρόντιζε πάντα αποκλειστικά την κρατική υπαλληλία και μάλιστα την πιο παρασιτική. Τη φρόντιζε με το κυνηγητό κάθε αξιολόγησης και με τη φιλική της στάση υπέρ της τεμπελιάς και υπέρ της διαφθοράς που ποτέ δεν τις κατήγγειλε και υπέρ της διόγκωσης αυτής της υπαλληλίας που πάντα την υποστήριζε. Τώρα πάνω στη χρεοκοπία πάλι αυτήν υποστηρίζει Όμως αυτή δεν έχει πια ούτε το ηθικό, ούτε το παραγωγικό κύρος για να υποστηρίξει τα δήθεν κεκτημένα της. Λέμε δήθεν κεκτημένα γιατί αυτά δεν είναι καταχτημένα με αγώνα, είναι παραχωρημένα από τη σοσιαλφασιστική πτέρυγα του καθεστώτος σαν ένα αντάλλαγμα για να έχει έναν αφοσιωμένο σύμμαχο μέσα στο κράτος ώστε να επιβάλει την καλυμμένη πολιτική δικτατορία της στον πολιτικό και στον οικονομικό τομέα. Δεν υπάρχουν κεκτημένα για αυτήν την κρατική υπαλληλία που στο μεγαλύτερο όγκο της δουλεύει και παράγει ελάχιστα όταν η υπόλοιπη εργατική τάξη βασανίζεται στη σκληρή δουλειά ή στην ανεργία.
Γι αυτό η εργατική τάξη δεν κουνάει το δαχτυλάκι της τώρα που πιο πολύ χτυπιέται η κρατική υπαλληλία. Όσοι παρακολουθούν λίγο τα συνδικαλιστικά πράγματα ξέρουν ότι η καθαυτό εργατική τάξη, αυτή του ιδιωτικού τομέα, δεν κατεβαίνει καθόλου εδώ και πάνω από μια δεκαετία στις τελετουργικές διακομματικές 24ωρες απεργίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ, όπως επίσης δεν κατεβαίνει και το υπαλληλικό προλεταριάτο του ιδιωτικού τομέα. Και κάνουν πολύ καλά. Ξέρει αυτό το σκληρά εργαζόμενο προλεταριάτο το δίχως σιγουριά και δίχως μέλλον ότι δεν πήρε ποτέ την παραμικρή συνδικαλιστική βοήθεια από τη μόνιμη δημόσια υπαλληλία που δεν τη θεωρεί εργαζόμενη αλλά μισοεργαζόμενη στην καλύτερη περίπτωση και καθαρά παρασιτική στη χειρότερη. Νοιώθει μέσα του το παραγωγικό προλεταριάτο ότι αυτή η υπαλληλία, ιδιαίτερα η παρασιτική, δεν ζει απλά από την υπεραξία που απομυζά από το ίδιο η ντόπια και η διεθνής αστική τάξη, αλλά από τη βαριά φορολογία, δηλαδή από το μισθό του ίδιου του παραγωγικού προλεταριάτου. Τι να αγαπήσει άλλωστε σε αυτήν; Τη φοβερή περιφρόνηση που αντιμετωπίζει μπροστά στα γκισέ της γραφειοκρατικής ταλαιπωρίας του, ή ότι το πιο συνηθισμένο σύνθημα των δημοσιο-υπαλληλικών κινημάτων όταν ζητάνε αυξήσεις είναι το «αυξήσεις για να είμαστε αξιοπρεπείς;». Αυτό είναι ένα φασιστικό σύνθημα που το πρωτοέριξε η ΟΛΜΕ στους καθηγητές και σημαίνει ότι ο καθηγητής δεν είναι ένας απλός μισοπρολετάριος υπάλληλος σαν τους άλλους, αλλά ένας «λειτουργός» που η «πολιτεία» του έχει αναθέσει το βαρύ καθήκον να εκπολιτίσει τα παιδιά του λαού.
Να γιατί η τάξη των καταραμένων δεν κατεβαίνει στις 10 και στις 24 του Φλεβάρη παρόλη την επίμονη κρατική προπαγάνδα από την τηλεόραση. Οι εργάτες δεν ξέρουν ακόμα πολιτική οικονομία και δεν έχουν στα χέρια τους τα νούμερα των στατιστικών που τους τα κρύβουν οι ψευτοαριστερές παρατάξεις. Αν τα ήξεραν θα ποδοπατούσαν κυριολεκτικά αυτούς τους απατεώνες που επαναλαμβάνουν ότι υπάρχουν άφθονα λεφτά για όλους τους εργαζόμενους και του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα αρκεί να βάλουν οι μεγαλοαστοί, ιδιαίτερα οι βιομήχανοι τα χέρια στη τσέπη τους. Έχουμε αποδείξει με σημαντικά άρθρα (που μπορεί να τα βρει κανείς στην ιστοσελίδα μας) ότι επειδή είναι σαμποταρισμένη και γι αυτό πολύ περιορισμένη η μεγάλη σύγχρονη επιχείρηση στην Ελλάδα, ιδιαίτερα η βιομηχανική, τα συνολικά κέρδη αυτής της τάξης δεν θα έκαναν καμιά διαφορά αν μοιράζονταν στα εκατομμύρια του προλεταριάτου της πόλης και της υπαίθρου που απασχολείται σε μικροεπιχειρήσεις. Αυτά τα κέρδη ήταν πολλά σε κάποιες περασμένες χρονιές και αν αρκετά από αυτά μοιράζονταν μέσα από σκληρούς διεκδικητικούς αγώνες στους εργαζόμενους αυτών των επιχειρήσεων, αυτοί θα μπορούσαν να ζήσουν καλύτερα, αλλά μόνο αυτοί. Αλλά οι σοσιαλφασίστες δεν καθοδήγησαν ποτέ τα τελευταία χρόνια καμιά απεργιακή οικονομική διεκδίκηση στον ιδιωτικό τομέα παρά μόνο αν οι ίδιοι ήταν σε δυσμένεια από τη διεύθυνση της επιχείρησης ή αν το εργοστάσιο δεν πήγαινε καλά οπότε εκτιμούσαν ότι μπορούσαν να το κλείσουν με μια απεργία διαρκείας. Αυτή είναι η διαφορά αυτών των εργατοπατέρων από τα πραγματικά κινήματα εργαζομένων που αρχίζουν να ξεσπάνε πάνω στην κρίση ενάντια σε μερικά μονοπώλια της Ευρώπης (Τοτάλ, Λουφτχάνσα κλπ)
Όμως εδώ στην Ελλάδα πάνω στην κρίση οι εργατοπατέρες λένε όλο ψέματα και γι αυτό κανείς σοβαρός εργαζόμενος σε κανένα χώρο δουλειά δεν τους ακούει: Λένε ότι τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων έχουν αυξηθεί ενώ με ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν μειωθεί σημαντικά γιατί οι δουλειές έχουν πέσει ακόμα σημαντικότερα και το προσωπικό τους επίσης που είναι η πηγή των κερδών τους επίσης έχει μειωθεί παρά την εντατικοποίηση που εν μέρει εξουδετερώνει αυτή τη μείωση. Ειδικά οι τράπεζες που είναι γεμάτες τοξικά κρατικά ομόλογα και όλο και περισσότερο χάνουν τη ρευστότητα τους βρίσκονται πιο κοντά σε μια χρεοκοπία από οποιαδήποτε άλλο κεφάλαιο. Μόνο οι σοσιαλφασίστες λένε ότι έχουν ανεβεί τα κέρδη τους και ότι γενικά υπάρχουν δις στα σεντούκια τους. Μόνο οι κρατικοολιγάρχες πλουτίζουν ακόμα αυτήν την περίοδο αλλά και αυτοί δεν κατέχουν ακόμα τέτοιο σημαντικό τμήμα του συνολικού κεφαλαίου ώστε η κατάσταση να άλλαζε ουσιαστικά με μια διανομή των κερδών τους. Γι αυτό δεν θα άλλαζε σημαντικά η κατάσταση της πλειοψηφίας των εργαζόμενων μαζών αλλά ούτε καν του ελλείμματος με τη μεγαλύτερη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων, ούτε βέβαια των μικρομεσαίων. Αντίθετα μια υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων όπως θέλουν οι σοσιαλφασίστες πάνω στην κρίση του τραπεζικού συστήματος, κρίση που οφείλεται κύρια στον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας, θα τσάκιζε μια ώρα αρχύτερα το δυτικού τύπου εμποροβιομηχανικό κεφάλαιο, πράγμα που τόσο θέλουν οι Παπανδρέου, Παπαρήγα, Τσίπρας κλπ.
Να γιατί τη μείωση του ελλείμματος όλοι ανεξαίρετα οι δανειστές της χώρας τη βλέπουν κύρια μέσα από τη μείωση των μισθών της καθαυτό κρατικής υπαλληλίας. Αυτοί οι μισθοί είναι σε όγκο 4 φορές πιο μεγάλοι από τον όγκο των καθαρών κερδών του κεφαλαίου. Έτσι το βλέπει και η ίδια η κυβέρνηση γι αυτό τους μειώνει αλλά κάνει πως αυτό το κάνει κάτω από την πίεση των ξένων. Έτσι πετυχαίνει δύο πράγματα, α) να συνεχίζει να παριστάνει το φίλο του υπαλληλικού στρατού που η ίδια πιο πολύ από όλους διόγκωσε και που τον χρειάζεται πολιτικά και β) που είναι και το σπουδαιότερο, να καλλιεργεί την αντίθεση και το μίσος του ελληνικού λαού ενάντια στην ΕΕ και πιο πολύ ενάντια στο πολιτικό και οικονομικό της κέντρο που είναι η Γερμανία.
Είναι αυτές τις μέρες που οικοδομείται από τους σοσιαλφασίστες το αντιευρωπαϊκό και ειδικά το αντιγερμανικό μίσος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο δηλαδή που ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σηκώνουν στις 24 του Φλεβάρη για πρώτη φορά την κατεξοχήν σημαία του σοσιαλφασισμού και σημαία του ψευτοΚΚΕ, τη σημαία της πάλης ενάντια στην ΕΕ. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο δεν πρέπει κανείς να συμμετέχει στις συγκεντρώσεις και πορείες αυτής της μέρας.
Το αντιευρωπαϊκό πολιτικοσυνδικαλιστικό πλαίσιο τής 24 του Φλεβάρη είναι σημαδιακό και θα το βλέπουμε όλο και περισσότερο από εδώ και μπρος να ξετυλίγεται στους εργατικούς χώρους και στην πολιτική ζωή γενικότερα. Έχουμε έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που προβοκάρουν εκείνους από τους οποίους ζητάνε δάνεια και πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Αυτοί έκαναν ότι μπορούσαν για να επιταχύνουν την κρίση, μιλώντας για «εντατικές», «τιτανικούς» και δεν «υπάρχει σάλιο» και την ίδια ώρα ματαίωναν την είσπραξη από το κράτος δις ευρώ από τους υμιυπαίθριους και από την απόσυρση των παλιών αυτοκινήτων, απειλούσαν με φορολόγηση των τόκων των καταθέσεων διώχνοντας δις κεφαλαίων, ανέστειλαν τη διανομή των δις του ΕΣΠΑ σε χιλιάδες επιχειρήσεις, ματαίωναν και ματαιώνουν δραστήρια επενδύσεις δεκάδων δις ενώ παίρνουν μέτρα κατά των βιομηχανικών στην Αττική, ιδιαίτερα των φαρμακοβιομηχανιών.

Ο εκβιασμός και η προβοκάτσια Παπανδρέου

Στην πραγματικότητα η μέθοδος με την οποία θέλουν να πάρουν ευρωπαϊκή χρηματοδότηση είναι ο εκβιασμός στην ΕΕ ότι αν αυτή και βασικά η Γερμανία, δεν τους δώσει λεφτά αυτοί θα κηρύξουν χρεοκοπία οπότε το Ευρώ θα βυθιστεί και ίσως η ίδια η ΕΕ διαλυθεί. Είναι μια απειλή τύπου ισλαμοναζί καμικάζι οπότε ελπίζουν ότι τα χρήματα που θα πάρουν από την ΕΕ όντας αποτέλεσμα εκβιασμού, δηλαδή αποτέλεσμα εκδήλωσης πολιτικής ισχύος θα έχουν σαν αποτέλεσμα να μην υποταχτεί η Ελλάδα στις ανάγκες μιας στενής ευρωπαϊκής οικονομικής, οπότε τελικά και πολιτικής επιτήρησης. Μια τέτοια επιτήρηση δεν τη θέλουν όχι από εθνικοανεξαρτησιακό πάθος αλλά αντίστροφα γιατί αυτή τελικά θα έχει σαν αποτέλεσμα να ξεσκεπαστεί το φιλορώσικο και φιλοκινέζικο παιχνίδι τους. Μια τέτοια επιτήρηση δεν θα επιτρέψει πρακτικά τη γιγαντιαία διείσδυση πάνω στην κρίση της Ρωσίας και της Κίνας στο οικονομικό-πολιτικό επίπεδο, δεν θα επιτρέψει την συνέχιση της ισχύος της παρασιτικής υπαλληλίας, δεν θα επιτρέψει την υπερμεγέθυνση της κρατικής ληστρικής ολιγαρχίας, και πάνω απ όλα δεν θα επιτρέψει τη συνέχιση του βιομηχανικού σαμποτάζ τουλάχιστον στον ίδιο ρυθμό. Για αυτό ο Παπανδρέου επαναλαμβάνει ασταμάτητα ότι δεν θέλει δωρεάν λεφτά από την ΕΕ, αλλά πολιτική στήριξη απλά για να δανειστεί πιο φτηνά από τις αγορές, δηλαδή από τρίτους, τα λεφτά που έχει ανάγκη. Αυτό σημαίνει ότι θέλει να ακολουθήσει μια αντιευρωπαϊκή πολιτική με τα λεφτά που θα πάρει με ευρωπαϊκές εγγυήσεις ή και απ ευθείας από την ΕΕ. Η ΕΕ ιδιαίτερα η Γερμανία έχει αρχίσει να θυμώνει με αυτόν τον εκβιασμό, γι αυτό βλέπει κανείς αυτές τις εκδηλώσεις οργής από το γερμανικό τύπο αλλά και ευρύτερα από τον ευρωπαϊκό. Το ότι μέσα σε αυτήν την οργή ταυτίζονται από τους γερμανούς αστούς με το γνωστό αντιδραστικό τρόπο οι μάζες του εργαζόμενου ελληνικού λαού με τους προβοκάτορες πράκτορες που εδώ και 30 χρόνια κυβερνάνε τη χώρα, είναι κυρίως επειδή οι προβοκάτορες έχουν κρύψει από τους ευρωπαϊκούς λαούς την άλλη Ελλάδα. Μιλάμε για την Ελλάδα ενός λαού που δουλεύει σκληρά και τίμια όσο και αν δηλητηριάζεται από τη σάπια μέχρι το μεδούλι φαιοκόκκινη πολιτική ηγεσία του.
Ο προβοκάτορας πρωθυπουργός οργανώνει διαρκώς απεργίες από την ώρα που ξέσπασε η κρίση για να προβάλει τις δικές του απαιτήσεις και γενικά των ρωσόδουλων σαν εθνικές απαιτήσεις και τελευταία για να απαντήσει επίσης στην ευρωπαϊκή γενικά δίκαιη οργή με την άδικη οργή που ο ίδιος υποδαυλίζει ενάντια στην ΕΕ. Γι αυτό οργανώνει επικεφαλής όλου του σοσιαλφασισμού και όλου του έθνους τις απεργίες με τα τρακτέρ, με τους τελωνειακούς και με τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που κλείνουν τα σύνορα της χώρας μας σαν σύνορα μιας ευρωπαϊκής χώρας. Γ ι αυτό προσπαθεί να είναι πάντα πετυχημένες οι απεργίες αυτές βάζοντας την ΠΑΣΚΕ να τις οργανώνει ενώ ο ίδιος κάνει πως δεν τις θέλει. Σε όλο αυτό το παιχνίδι παίζει όπως έπαιζε ο πατέρας του στο μακεδονικό. Η ρώσικη διπλωματία τους έχει διδάξει και τους δύο ότι μια πολύ μικρή δύναμη αλλά πολιτικά αποφασισμένη μπορεί να σύρει από τη μύτη μια πολύ μεγάλη οικονομική δύναμη σαν την ΕΕ που όμως πολιτικά είναι χαλαρή και ασύνδετη. Το Ευρώ είναι η αντίφαση της ΕΕ που έχει πάει στην άκρη της: Έχουμε εδώ ένα σκληρό παγκόσμιο νόμισμα χωρίς κεντρική πολιτική πίσω του οπότε μπορεί να ανατιναχτεί από έναν τόσο δα μικρό πολιτικό προβοκάτορα μέσα του.
Είναι πραγματικά τραγωδία για τους συνειδητούς εργάτες να παίξουν έστω και λίγο το πολιτικό παιχνίδι ενός πρωθυπουργού που τους οδηγεί μαθηματικά στη φρικτότερη πείνα και στη στρατηγική υπανάπτυξη της χώρας τους. Να γιατί πρέπει να προπαγανδίζουμε την αποχή από την αντιδραστική ταξικά και πολιτικά φασιστική απεργία της 24 του μήνα και οπωσδήποτε να μην συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις της μέρας αυτής που απευθύνονται βασικά στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και στις κυβερνήσεις της ΕΕ.
Το εργατικό διεκδικητικό κίνημα ενάντια στην πείνα και την παραγωγική καταστροφή είναι ακόμα σαν γενικό κίνημα στο στάδιο της πολιτικής ζύμωσης. Θα μπορεί σε αυτή την ενδιάμεση φάση να γίνει πρακτικό κίνημα μόνο σε συγκεκριμένους χώρους, και σε συγκεκριμένους κλάδους της παραγωγής. Θα είναι εκεί που θα παλεύουμε να μην κλείνουν επιχειρήσεις αλλά πάντα θα φροντίζουμε η ταξική και πατριωτική αντίσταση στους σαμποτέρ να συνδυάζεται με εργατικό έλεγχο για άμυνα στους καπιταλιστές ιδιοκτήτες. Παντού θα εφαρμόζουμε την τακτική του ενιαίου ταξικού μετώπου στη βάση της αντιφασιστικής δημοκρατικής πάλης. Αυτό το μέτωπο μπορεί να γκρεμίσει τις συμμορίες από τα παλιά συνδικάτα και να πάρει τη συνδικαλιστική εξουσία σε αρκετούς χώρους.
Στο κεντρικό ενοποιητικό πλαίσιο αυτών των αγώνων θα είναι η πάλη ενάντια στην υλική εξαθλίωση του λαού. Γι αυτή δεν αρκεί μόνο η πάλη ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ, ενάντια στην παρασιτική γραφειοκρατία και ενάντια στη ληστρική κρατική ολιγαρχία αλλά και πάλη για έναν ελάχιστο μισθό επιβίωσης για όλους τους ανέργους και για την οργάνωση της λαϊκής αλληλοβοήθειας στο πρότυπο της ΕΑΜίτικης Λαϊκής Αλληλεγγύης. Όπως και να αντιδράσει η ΕΕ απέναντι στους προβοκάτορες ένα είναι σίγουρο. Πρέπει να περιμένουμε έναν εφιάλτη και πρέπει να αντισταθούμε σε αυτόν. Έτσι ο λαός θα υψωθεί σε νέα συνείδηση και οργάνωση. Έτσι θα μπορεί να διώξει τους φαιοκόκκινους και να κυβερνήσει τη χώρα.