H OAKKE έκφρασε τη συμπαράσταση της στον αγώνα του Ντ. Παλαιστίδη και του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου και Χάρτου κατά της απόλυσης του από τις εκδόσεις «ΑΓΡΑ» επειδή διεκδίκησε καλύτερες συνθήκες εργασίας με ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της. Η απόλυση αυτή έχει προκαλέσει μεγάλη πολιτική συζήτηση. Στη σύγκρουση αυτή μπορεί κανείς να δει γενικά προοδευτικούς διανοούμενους να παίρνουν το μέρος της “ΑΓΡΑ”, επειδή αυτός ο εκδοτικός οίκος έχει μερικά προοδευτικά χαρακτηριστικά και οι εργασιακές σχέσεις εκεί δεν είναι από τις σκληρότερες, ενώ από την άλλη κάποιες σοσιαλφασιστικές δυνάμεις βασικά της «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς» στηρίζουν αυτό τον αγώνα. Για την ΟΑΚΚΕ ένα βασικό κριτήριο για να πάρει θέση είναι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας αυτής της σύγκρουσης. Με τα στοιχεία που δίνει ο Σύλλογος και εκείνα που ισχυρίζεται η εργοδοσία συνάγεται χωρίς αμφιβολία ότι το δίκιο είναι με τον απολυμένο υπάλληλο. Ένα άλλο βασικό κριτήριο είναι και οι μέθοδοι με τις οποίες έχει επιλέξει να δώσει αυτόν τον αγώνα ο Σύλλογος Βιβλίου και Χάρτου που εδώ και πολύ καιρό δίνει συγκεριμένες συνδικαλιστικές μάχες βάσης με την εργοδοσία και από την άλλη κινείται σε επίπεδο μαζικής προπαγάνδας γιατί θέλει πραγματικά να δεθεί με τους εργαζόμενους. Παρόλα αυτά στην δήλωση της συμπαράστασής της η ΟΑΚΚΕ διαχωρίζεται από τις γενικές πολιτικές αντιλήψεις του συνδικαλιστικού ρεύματος που δίνει την πάλη για την επαναπρόσληψη του Παλαιστίδη. Αυτές είναι οι αντιφάσεις μιας ολόκληρης περιόδου όπου μέσα στο γενικό στρατόπεδο του σοσιαλφασισμού είναι εγκλωβισμένες και ταξικές και αριστερές δυνάμεις. Δημοσιεύουμε εδώ το κείμενο της ανακοίνωσης.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ ΓΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΝΤ. ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ

Η ΟΑΚΚΕ εκφράζει τη συμπαράστασή της στον Ντίνο Παλαιστίδη και στον αγώνα του Συλλόγου Υπαλλήλων Bιβλίου Xάρτου για την επαναπρόσληψη του πρώτου από τις εκδόσεις Άγρα.
Μπορεί οι εκδόσεις Άγρα να έχουν σε γενικές γραμμές ένα καλύτερο επίπεδο από το μέσο επίπεδο εργασιακών σχέσεων στο χώρο του βιβλίου, μπορεί τα βιβλία που εκδίδουν αυτές να έχουν ένα γενικά προοδευτικό χαρακτήρα πράγμα πολύτιμο σε μια κοινωνία που εκφασίζεται ραγδαία, μπορεί επίσης μια σειρά διανοούμενοι που συνεργάζονται με αυτόν τον εκδοτικό οίκο να τον υποστηρίζουν στη συγκεκριμένη διένεξη, όμως το δίκιο στην υπόθεση αυτή είναι με τον υπάλληλο Ντ. Παλαιστίδη. Και αυτό όχι επειδή ο Παλαιστίδης είναι ένας προλετάριος που απολύθηκε και ο εκδοτικός οίκος «Άγρας» ο καπιταλιστής που τον απέλυσε, οπότε συνήθως - αλλά όχι πάντα - το δίκιο είναι με τον πρώτο, αλλά επειδή αυτό μαρτυράνε τα συγκεκριμένα στοιχεία αυτής της σύγκρουσης.
Μελετώντας πολύ προσεκτικά το δημόσιο διάλογο που ακολούθησε αυτήν την απόλυση διαπιστώσαμε ότι η επίσημη τοποθέτηση της εργοδοσίας - που ήρθε μόνο μετά από μεγάλη πίεση του κινήματος συμπαράστασης στον απολυμένο εργαζόμενο- επιβεβαιώνει το δίκιο του τελευταίου.
Από κανέναν δεν αμφισβητείται κατ αρχήν ότι η συγκεκριμένη εργοδοσία επί ένα χρόνο αρνήθηκε να μιλήσει με τον υπάλληλο όταν αυτός γραπτά και επανειλημμένα τοποθετούσε τα αιτήματά του στον εργοδότη και ζητούσε συνάντηση μαζί του. Αυτή η συνάντηση πραγματοποιήθηκε μόνο μπροστά στην επιθεώρηση εργασίας στην οποία τελικά ο διαμαρτυρόμενος υπάλληλος κατέφυγε. Αυτή η στάση αποτελεί κατάφωρη περιφρόνηση του υπαλλήλου και πλήγμα στην αξιοπρέπεια του.
Στη συνέχεια από κανέναν δεν αμφισβητείται ότι μόλις η επιθεώρηση εργασίας γνωμοδότησε θετικά για τον υπάλληλο ο εργοδότης τον απέλυσε και μάλιστα τον απέλυσε σε μια στιγμή που σχεδόν όλοι απολύουν και κανείς δεν προσλαμβάνει, δηλαδή τον έριξε σε παγωμένη θάλασσα. Αυτό δείχνει και εκδικητικότητα και σκληρότητα. Ο εργοδότης παραθέτει διάφορους λόγους για να δικαιολογήσει την απόλυση που οι βασικοί έχουν να κάνουν με τις εργασιακές υποχρεώσεις του υπαλλήλου, δηλαδή με εκείνα ακριβώς τα ζητήματα για τα οποία επίμονα τόσο καιρό ζητούσε συνάντηση και συζήτηση με την εργοδοσία ο υπάλληλος. Ο μόνος μη τέτοιας φύσης λόγος απόλυσης που επικαλείται η εργοδοσία ήταν η «μη ευπρεπής συμπεριφορά» του υπαλλήλου που όμως δεν τη στοιχειοθετεί καθόλου. Έτσι η κατηγορία αυτή αιωρείται σαν λάσπη πράγμα που δεν είναι χαρακτηριστικό ευπρεπούς συμπεριφοράς από την πλευρά της. ΄Ομως όποιο λόγο και να επικαλείται η εργοδοσία αυτός δεν είναι πειστικός αλλά καθαρά προσχηματικός από τη στιγμή που η απόλυση έγινε μόνο μετά την προσφυγή του υπαλλήλου στην επιθεώρηση εργασίας και όχι πριν από αυτήν. Το ότι δεν προϋπήρχε της προσφυγής πραγματική αιτία απόλυσης επιβεβαιώνεται από το επίσης μη αμφισβητούμενο γεγονός ότι μετά την απόλυση και μετά τις πρώτες διαμαρτυρίες των εργαζομένων στην επιχείρηση, ο εργοδότης κάλεσε τον υπάλληλο να παραιτηθεί από τη σύμβαση αορίστου χρόνου που είχε και να επαναπροσληφθεί με σύμβαση ορισμένου χρόνου, πράγμα βέβαια που αυτός δεν δέχτηκε. Αυτή η στάση μπορεί να ερμηνευτεί μόνο σαν μια προσπάθεια του εργοδότη να κάνει τέτοια διαχείρηση της απόλυσης ώστε η επιχείρηση να μην εκτεθεί στο κοινό της.
Γι αυτούς τους λόγους η ΟΑΚΚΕ καλεί τον εκδοτικό οίκο «Άγρα» να επαναπροσλάβει τον Ντ. Παλαιστίδη και να συζητήσει μαζί του τις εργασιακές διεκδικήσεις που αυτός έχει τοποθετήσει από την αρχή, όπως άλλωστε ζητούν και οι εργαζόμενοι του «Άγρα» που συμπαραστέκονται στο συνάδελφό τους.
Η επιχείρηση αρνείται την επαναπρόσληψη του υπαλλήλου της και επικαλείται σαν βασική αιτία την ίδια τη διεκδικητική πάλη του Παλαιστίδη για την επαναπρόσληψή του που σύμφωνα με αυτήν «διασύρει» και «δυσφημεί» την επιχείρηση και τον ιδιοκτήτη της ενώ περιλαμβάνει και μορφές βίας όπως, «παρεμπόδιση επισκεπτών και πελατών, λέρωμα της πρόσοψης, παρεμπόδιση εργαζομένων να προσέλθουν στην εργασία τους», «υβριστικά και απειλητικά e-mail» κλπ
Στα παραπάνω έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Σαν ΟΑΚΚΕ έχουμε με ένταση αποδοκιμάσει συμπεριφορές βίαιες ή χυδαίες σε διεκδικητικούς αγώνες όπου η απέναντι πλευρά δεν έχει χρησιμοποιήσει πρώτη ανάλογα μέσα. Αυτό δεν το κάνουμε από άποψη γενικής αρχής καθώς η αστική βία ασκείται και «ειρηνικά» χάρη στην οικονομική και πολιτική υπεροχή που διαθέτει απέναντι στους εργαζόμενους, ιδιαίτερα τους ανοργάνωτους και μειοψηφικούς. Το κάνουμε γιατί τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας έχει εμφανιστεί ένα αστικό φασιστικό πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα που για να ανεβεί στην εξουσία χρησιμοποιεί συστηματικά μορφές ταξικής πάλης και ταξικής οικονομικής διεκδίκησης για να επιτεθεί απρόκλητα και για να ασκήσει ωμή και πραξικοπηματική και συχνά καταστροφική βία ενάντια στους όποιους πολιτικούς και οικονομικούς αντιπάλους του αλλά και ενάντια στο λαό τον οποίο συλλαμβάνει ως όμηρο με κάθε ευκαιρία. Αυτό το ρεύμα έχει προκαλέσει τη βαθιά και γενική απέχθεια των μαζών σε κάθε βία που δεν απαντάει σε απρόκλητη βία της άλλης πλευράς. Νομίζουμε ότι αυτό το αίσθημα προφανώς επικαλείται η συγκεριμένη εργοδοσία του Άγρα για να συσπειρώσει έναν κύκλο υποστηρικτών που θα στέκεται απέναντι στο κίνημα συμπαράστασης υπέρ του Ντ. Παλαιστίδη.
Εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε κάθε αντίδραση κάθε μεμονωμένου ανθρώπου και κάθε ομάδας που συμμετέχει λίγο ή πολύ σε ένα αρκετά πλατύ κίνημα σαν αυτό της συμπαράστασης στον Παλαιστίδη και που μπορεί να εκδηλώνεται σε κάθε σημείο της χώρας και σε κάθε μπλογκ. Όμως επειδή η χώρα είναι μικρή και τα συγκεριμένα κινήματα διεκδίκησης απέναντι στη συγκεκριμένη εργοδοσία στον ιδιωτικό τομέα είναι ελάχιστα – δεν μιλάμε για τα «κρατικο-υπαλληλικά» καθεστωτικά κινήματα συνήθως υπό την αιγίδα των 5 κομμάτων, του προέδρου της δημοκρατίας, του αρχιεπισκόπου κλπ - ξέρουμε ότι στην περίπτωση του κινήματος συμπαράστασης στον Παλαιστίδη αυτό διεξάγεται ως τα σήμερα κύρια από τον Σύλλογο Βιβλίου Χάρτου σε ένα ψηλό συνδικαλιστικό επίπεδο. Αυτό το κίνημα μιλάει στη συγκεκριμένη περίπτωση σε όλα τα ντοκουμέντα του με στοιχεία, χωρίς εξαλλοσύνες, χωρίς βρισιές και χωρίς κούφιους αφορισμούς για την ουσία της υπόθεσης. Το κυριότερο, και το εντελώς χαρακτηριστικό είναι ότι, όχι μόνο δεν προσφεύγει στη βία αλλά επιμένει ως τώρα στην ανοιχτή και παρατεταμένη πάλη με πολιτικά μέσα και μπροστά στις μάζες προφανώς γιατί προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τον πλατύ εργαζόμενο λαό ξεκόβοντας από τις χρεωκοπημένες τακτικές της κάθε «απελπισμένης και οργισμένης πρωτοπορίας». Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος για τον οποίο τελικά ο εκδότης υποχρεώθηκε να απαντήσει επί της ουσίας δια του τύπου και τελικά να φανεί η αδύναμη θέση του. Ας μην κάνει λοιπόν αυτός για μια ακόμα φορά το λάθος του πρωθύστερου, δηλαδή να ανακαλύπτει την αιτία της μη επανασπρόσληψης στο κίνημα για την επαναπρόσληψη, όπως προηγούμενα ανακάλυψε τις αιτίες της απόλυσης μόνο μετά την απόλυση. Στην πραγματικότητα η αποκατάσταση της δικαιοσύνης δεν οξύνει αλλά λύνει αντιθέσεις.
Η ΟΑΚΚΕ υποστηρίζει τον αγώνα του Συλλόγου Βιβλίου Χάρτου για την επαναπρόσληψη του Ντ. Παλαιστίδη παρά τις σοβαρές ιδεολογικοπολιτικές αντιθέσεις της με τη γενική αντίληψη του και εκείνη του ευρύτερου κινήματος συμπαράστασης σε ότι αφορά τον κύριο εχθρό των εργατών στη δοσμένη ιστορική περίοδο που για μας είναι ένας ορισμένος ιμπεριαλισμός, σε ότι αφορά την ανάγκη της σύμπηξης ενός πολύ πλατιού μετώπου για την αντιμετώπιση αυτού του ιμπεριαλισμού, ακόμα και με τα τμήματα της αστικής τάξης που θίγονται από αυτόν (αρκεί να εξασφαλίζεται η πολιτική και οργανωτική αυτονομία και τα εργασιακά δικαιώματα του προλεταριάτου), και σε ότι αφορά τη διαφορετική αντιμετώπιση από τους εργαζόμενους μιας επιχείρησης που πραγματικά σαρώνεται από την παραγωγική κρίση της από εκείνη που εκμεταλλεύεται την κρίση για να υποδουλώσει παραπέρα τους εργαζόμενους. Όμως στην προκειμένη περίπτωση αυτές οι αντιθέσεις δεν είναι καθοριστικές. Γιατί το δίκιο είναι σαφές, η μέθοδος πάλης είναι δημοκρατική και μαζική, και η γενική αντίληψη για ένα ταξικό συνδικαλισμό βάσης ενάντια στο διαρκές συνδικαλιστικό πραξικόπημα κορυφής κοινά αποδεκτή.
Πιστεύουμε ότι μια νικηφόρα έκβαση του αγώνα για την επαναπρόσληψη του Ντ. Παλαιστίδη θα έχει ευρύτερες πολύ θετικές επιπτώσεις για τη συγκρότηση κάποια στιγμή μετά από πολλές στροφές και πισωγυρίσματα ενός ευρύτερου ταξικού μετώπου υπεράσπισης των άμεσων υλικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού στην χώρα μας.

Αθήνα 26/2/2010