Μετά τις 25 του Μάρτη του 2010, ημέρα της συνάντησης κορυφής των ηγετών των 27, ούτε η Ελλάδα ούτε η ΕΕ θα είναι όπως πριν. Ο λόγος είναι ότι η Ελλάδα, που ήδη είχε δηλητηριαστεί από την πολύχρονη ρώσικη διείσδυση, δηλητηρίασε πολιτικά και οικονομικά τον σκληρό πυρήνα και την ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ενοποίησης που είναι η Ευρωζώνη, χώνοντας μέσα στην τελευταία ένα ξένο σώμα, που θα της γίνεται όλο και πιο εχθρικό. Πρόκειται για το ΔΝΤ, που από τις 25/3 κατοχυρώθηκε σαν αναγκαίος παράγοντας επίλυσης των εσωτερικών οικονομικών και πολιτικών αντιθέσεών των χωρών της Ευρωζώνης. Αυτές τις αντιθέσεις τις έχει έχει ήδη γονιμοποιήσει και οξύνει στο έπακρο η ελληνική έρπουσα χρεωκοπία, που ήδη αποκαλύπτεται όλο και πιο πολύ σαν μεθοδευμένη. Η επαίσχυντη συμφωνία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 25/3 είναι ένα από τα μεγαλύτερα διπλωματικά επιτεύγματα των νέων τσάρων του Κρεμλίνου στα χέρια των οποίων η μικρή χώρα μας έχει γίνει εδώ και 30 χρόνια ένα ευλύγιστο διπλωματικό εργαλείο διάσπασης και διάλυσης της ΕΕ.

Στρατηγικός στόχος η αποσύνθεση της Ευρωζώνης και η «συναινετική» με την ΕΕ στροφή της Ελλάδας προς τον άξονα

Ο στρατηγικός στόχος της ελληνικής διπλωματίας είναι να αποδειχτεί ότι η ΕΕ είναι ανίκανη να σώσει την Ελλάδα από τη χρεωκοπία ώστε αυτή να μπορεί να καταφύγει τελικά για τη σωτηρία της στην οικονομική βοήθεια από τις χώρες του νεοναζιστικού άξονα, δηλαδή από την Κίνα, τη Ρωσία και τις συμμάχους τους στον πετρελαϊκό κόλπο, ταυτόχρονα όμως παραμένοντας μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Στην ουσία μια τέτοια βοήθεια όχι μόνο δεν θα διευκολύνει καθόλου την Ελλάδα αλλά θα την καταστήσει απόλυτο πολιτικό και οικονομικό υποχείριο του ρωσοκινεζικού νεοναζιστικού άξονα. Ιδιαίτερα θα διευκολύνει την πανίσχυρη χρηματιστικά Κίνα, που ακόμα έχει μικρή οικονομική ισχύ στη χώρα μας-αντίθετα με τους κομπραδόρους κρατικοκαπιταλιστές της Ρωσίας τύπου Μπόμπολα, Κόκκαλη, Βγενόπουλου - να αποκτήσει μια μεγάλη οικονομική αποικιακή βάση μέσα στην ΕΕ και μέσα στην Ευρωζώνη. Ήδη μετά την είσοδό της με αποικιακούς όρους στο λιμάνι του Πειραιά, η Κίνα θα απαιτήσει σαν αντάλλαγμα για κάθε φαινομενικά φτηνό δάνειο ή για κάθε επενδυτικό κεφάλαιο που θα φέρει στην Ελλάδα την κυριαρχική πρόσβαση της στις χερσαίες επικοινωνίες και το τραπεζικό σύστημα της χώρας μας. Με αυτόν τον τρόπο οι νεοαποικιστές φασίστες θα εξασφαλίσουν έναν δίαυλο του λαθρεμπορίου τους και των χρηματιστικών τους επιχειρήσεων προς την καρδιά της Ευρώπης. Αυτό πιστεύουμε είναι το νόημα της πρότασης που ζυμώνεται από πολιτικούς παράγοντες και διαρρέεται στον ελληνικό τύπο για παράδοση του ΟΣΕ αλλά και της Εθνικής Τράπεζας στην Κίνα.
Αν η προσφυγή στην Κίνα και στη Ρωσία και στους φίλους τους στον Κόλπο γινόταν έτσι ωμά αυτό θα έθετε την Ελλάδα αυτόματα οικονομικά εκτός Ευρωζώνης και πολιτικά εκτός ΕΕ. Ήδη αυτό το επεχείρησε κατ αρχήν για να δοκιμάσει αντιδράσεις ο Παπανδρέου στα τέλη του Γενάρη στέλνοντας τη σύμβουλό του αμερικάνικη χρηματιστηριακή τράπεζα Γκόλντμαν Σαχς στην Κίνα για να φέρει από κει ένα δάνειο δεκάδων δις. Όποια και αν ήταν η πρόθεση του Παπανδρέου το αποτέλεσμα ήταν να γίνει ένας παγκόσμιος σάλος, η ΕΕ να το εκλάβει αυτό - και σωστά - σαν αποχώρηση της Ελλάδας από το Ευρώ και ταυτόχρονα σαν χρεωκοπία, οπότε τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας ανέβηκαν σε πρωτοφανή ύψη. Παρακάτω θα δούμε ότι η ίδια η μεθοδευμένη ύψωση των σπρεντ είναι μια από τις βασικές πλευρές της όξυνσης της έρπουσας χρεωκοπίας από τον προβοκάτορα πρωθυπουργό. Όμως αυτή η μεθόδευση δεν έχει καθόλου σα στόχο την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Στόχος της είναι να γίνει η χώρα μας βάση της Ανατολής μένοντας μέσα στη Δύση γιατί αυτό ακριβώς συμφέρει την Ανατολή. Ειδικά η Ρωσία δεν θέλει καθόλου την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ αφού για την είσοδό της σε αυτό πάσχισαν με τόσο πάθος και με τόσες πλαστογραφίες οι πράκτορές της πρωθυπουργοί, και πιο πολύ ο «δημοκράτης» Σημίτης (που μόλις προχθές συναντήθηκε με τον αρχηγό του ελληνικού ρωσοκίνητου νεοναζισμού Καρατζαφέρη). Η ρώσικη διπλωματία δεν θέλει να χάσει έναν τόσο πολύτιμο και αφοσιωμένο υπηρέτη-εισοδιστή σαν την Ελλάδα που μαζί με την Κύπρο διαθέτει δύο ψήφους και δύο βέτο μέσα σε όλα τα κοινοτικά όργανα της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Μόνο έτσι μπορεί η Ρωσία άνετα να δολοπλοκεί διπλωματικά σε συνεργασία με τους κατά καιρούς πράκτορες, φίλους και υφεσιακούς πολιτικούς σε όλη την Ευρώπη.
Έπρεπε λοιπόν η προσφυγή της Ελλάδας στους ανατολικούς φασισμούς για μια δανειοδότηση-σωτηρία ή για μεγάλης κλίμακας εξαγορές δημόσιου πλούτου και για αποικιακές επενδύσεις να γίνει με την έγκριση της Ευρωζώνης. Για μια τέτοια δουλειά χρειάζονταν δύο πράγματα: Πρώτο και κύριο χρειαζόταν να εμφανιστεί στην κοινή γνώμη μέσα και έξω από την Ελλάδα σαν αδιαμφισβήτητο γεγονός το ότι η Ευρωζώνη δεν μπορεί από μόνη της να δανείσει και να σώσει την Ελλάδα. Δεύτερο χρειαζόταν αυτή η ανικανότητα της Ευρωζώνης να συνδυαστεί με το να βάλει εντός της για να τη βοηθήσει στη διαδικασία της διάσωσης, ένα τρίτο σώμα, όπως είναι το ΔΝΤ. Αυτό το σώμα έχει δύο καλά για τους ιντριγκαδόρους του άξονα. Το ένα, που δεν είναι το πιο σημαντικό, είναι ότι το ΔΝΤ είναι τόσο αποκρουστικό στους λαούς αλλά και στις κυβερνήσεις των περισσότερων κρατών που κάνει νόμιμη στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης κάθε «εξωσυζυγική» σχέση της Ελλάδας με έναν οποιονδήποτε μη ευρωπαίο προστάτη. Το άλλο , το κύριο, είναι ότι το ΔΝΤ είναι ο χώρος οικονομικής διαχείρισης μέσα στον οποίο συναντιέται σήμερα ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός, δηλαδή όχι μόνο ο δυτικός, αλλά και ο ανατολικός που όπως θα δούμε έχει τη δυναμική της ανόδου αντίθετα με το δυτικό. Όπως ο ΟΗΕ στο καθαρά πολιτικό επίπεδο χρησιμοποιήθηκε από τη ρωσοκινεζική διπλωματία για να περάσουν η Κύπρος, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Σερβία από τη Δύση και από τον Τρίτο Κόσμο στην ανατολική σφαίρα επιροής, έτσι και το ΔΝΤ, μπορεί να χρησιμεύσει σαν μια συμβολική και ουσιαστική γέφυρα για το οικονομικό πέρασμα της Ελλάδας (γιατί το πολιτικό έχει ήδη συντελεστεί) από το δυτικό οικονομικό χώρο στον ανατολικό. Σε μια τέτοια μετάβαση το ρόλο του κρίσιμου και αμοιβαία έμπιστου κρίκου τον παίζουν οι ΗΠΑ των Ομπάμα-Κλίντον (του πρώτου σαν ακραίου υφεσιακού απέναντι στον ρωσοκινεζικό άξονα, της δεύτερης σαν αφοσιωμένης φίλης της Ρωσίας από την εποχή της προεδρίας Μπιλ Κλίντον).

Λίγα για τη δυναμική του ΔΝΤ

Για τον πολύ κόσμο το ΔΝΤ (το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) είναι ένα όργανο της αμερικάνικης πολιτικής και οικονομικής ηγεμονίας στον πλανήτη. Όμως πλέον είναι τέτοιο μόνο στη μορφή γιατί αυτή η ηγεμονία έχει παύσει στην πράξη προ πολλού. Ναι μεν οι ΗΠΑ, και μόνο αυτές, ανάμεσα σε όλες τις χώρες μέλη του ΔΝΤ διατηρούν ακόμα το δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις του αλλά δεν έχουν πια τη δύναμη να δανείζουν το ΔΝΤ και μέσω αυτού τον πλανήτη ούτε καν σε συμμαχία με τις δύο μεγαλύτερες σε συναλλαγματικά αποθέματα δυτικές χώρες, τη Γερμανία και την Ιαπωνία. Τώρα οι ιμπεριαλιστικά κατερχόμενες ΗΠΑ, χτυπημένες από τη μεγάλη κρίση, είναι ο μεγαλύτερος χρεώστης στον κόσμο ενώ ο μεγαλύτερος πιστωτής είναι η ευνοημένη από την κρίση σοσιαλιμπεριαλιστική μισοδουλοκτητική Κίνα. Αυτή με τα 2,5 τρισεκατομμύρια δολλάρια του πλεονάσματός της, σε μικρότερο βαθμό η Ρωσία με τα 300 δις της και η σύμμαχός τους καπιταλιστικά ανεπτυγμένη πλέον Βραζιλία του Λούλα με τα 200 δις τους παίζουν ένα πελώριο ρόλο στο διεθνή δανεισμό. Ειδικά η Κίνα δανείζει έξω από το ΔΝΤ περισσότερο από όσο το ΔΝΤ, ιδιαίτερα στην Ασία και στην Αφρική.
Έτσι από την άνοιξη του 2009 αυτές οι τρεις χώρες με επικεφαλής την Κίνα και σε συνενόηση με την επίσης πλεονασματική Ινδία απαιτούν να αντικατασταθεί το δολλάριο σαν το κύριο διεθνές αποθεματικό νόμισμα από ένα νέο κοινό διεθνές νόμισμα του είδους SDR (special drawing rights) που ήδη συμβατικά χρησιμοποιεί το ΔΝΤ στις συναλλλαγές του. Ήδη πάνω στο ζενίθ της οικονομικής κρίσης των δυτικών ιμπεριαλιστών σε μια επίδειξη ισχύος και δήθεν καλής θέλησης οι χώρες αυτές πρόσφεραν στα μισοάδεια ταμεία του ΔΝΤ περίπου 80 δις δολλάρια (η Κίνα τα 50δις από αυτά) ενώ πρόσφατα η Κίνα και η Ινδία αγόρασαν το μεγαλύτερο μέρος του αποθέματος του ΔΝΤ σε χρυσό (400 δις δολλάρια) και προτείνουν αύξηση των μειωμένων αποθεματικών του ταμείου από τα 250 δις δολλάρια που είναι σήμερα σε 750 δις.
Σαν αντάλλαγμα και επιστέγασμα για όλες αυτές τις παροχές οι ανερχόμενες αυτές ιμπεριαλιστικές ή απλά καπιταλιστικές χώρες ζητάνε νέο ρόλο στην κατανομή των ψήφων μέσα στον ΔΝΤ που σημαίνει στην ουσία αναγνώριση της αυξημένης πολιτικής ισχύος τους μέσα σε αυτό. Αυτή η ισχύς μεγαλώνει από την ικανότητα του άξονα Ρωσίας-Κίνας να συσπειρώνει πίσω του και να υποτάσσει τις χώρες του τρίτου κόσμου που έχουν υποφέρει πολύ από την δυτική ιμπεριαλιστική γραμμή του ΔΝΤ. Όχι τυχαία στην ηγεσία του ταμείου βρίσκονται δύο άνθρωποι που δείχνουν εξαιρετικό ζήλο και ενθουσιασμό για την ισχυροποίηση ειδικά της Κίνας μέσα στο Ταμείο. Ο ένας είναι ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Στρος Καν, και ο άλλος, που έχει και την πιο νευραλγική θέση του πολιτικά υπεύθυνου του ΔΝΤ, είναι ο σημερινός υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Γκάιτνερ. Αυτός έφτασε να υπερασπίσει την πρόταση της Κίνας για κατάργηση του δολλαρίου σαν διεθνούς αποθεματικού νομίσματος ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών από τους δυτικούς. Ασφαλώς είναι πολύ καλό πράγμα το δολλάριο να μην παίζει έναν ηγεμονικό ρόλο στις διεθνείς συναλλαγές και ακόμα καλύτερο να χάσουν οι ΗΠΑ το βέτο τους στο ΔΝΤ (με το 17% μόνο των ψήφων που διαθέτουν σε αυτό). Όμως είναι καταστροφή να δίνει μαθήματα μιας νέας νομισματικής παγκόσμιας τάξης και να ηγείται σε αυτή η πιο ανοιχτά φασιστική χώρα του κόσμου που κέρδισε τα πλεονάσματά της συντρίβοντας το μεροκάματο του κινέζικου και μέσω αυτού του παγκόσμιου βιομηχανικού προλεταριάτου.

Η μεθόδευση της εισόδου του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη μέσα από την απομόνωση της Γερμανίας

Φτάνουμε λοιπόν στο ερώτημα: Πως η μικρή συμμορία των προβοκατόρων που διοικεί τη χώρα μας σε επίπεδο κορυφής μπόρεσε να αναδείξει την αδυναμία της ΕΕ να βοηθήσει την Ελλάδα και κυρίως πως μπόρεσε να χώσει το ΔΝΤ μέσα σε αυτήν; Πραγματικά δεν ήταν καθόλου εύκολο. Αλλά δεν ήταν και πολύ δύσκολο για μια χώρα σαν τη δική μας όπου υπάρχει μόνο ένα κυρίαρχο κόμμα, το ρώσικο που με τα πέντε κεφάλια του στα πέντε κόμματα φαίνεται προς τα έξω σαν να εκπροσωπεί όλο τον ελληνικό λαό, και για μια ΕΕ που δεν έχει καμιά πολιτική γραμμή για τίποτα το σημαντικό αλλά μόνο δεκάδες αστικές φράξιες μέσα στις οποίες εύκολα ψαρεύουν στα θολά νερά οι πράκτορες εισοδιστές και οι φίλοι της ρώσικης πολιτικής.
Τα βασικά στοιχεία της τακτικής του Παπανδρέου, που διαχειρίστηκε διπλωματικά αυτήν την τακτική εκ μέρους όλου του καθεστώτος, για να μην πάρει δάνειο η χώρα μας αποκλειστικά από την ΕΕ ήταν δύο: Το ένα ήταν να βάλει την ΕΕ να δηλώσει επίσημα και προκαταβολικά ποια ήταν η ικανότητά της να δανείσει την Ελλάδα χωρίς να της ζητάει δανεικά. Αυτό ήταν το περίφημο «πιστόλι πάνω στο τραπέζι». Το άλλο ήταν να πιέζει την ΕΕ για να δώσει επειγόντως μια τέτοια απάντηση με το να σηκώνει ασταμάτητα και τεχνητά τα ελληνικά επιτόκια δανεισμού διακηρύσσοντας ανεπίσημα σε όλο τον πλανήτη τον άμεσο κίνδυνο χρεωκοπίας χωρίς όμως να δηλώνει χρεωκοπία. (Τα επιτόκια εκδηλώνουν το συγκριτικό οικονομικό τους βάρος μέσω των σπρεντ. Αυτή είναι η διαφορά που έχουν τα επιτόκια με τα οποία δανείζεται από τις διεθνείς αγορές μια οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ από τα επιτόκια με τα οποία δανείζεται ο πιο αξιόπιστος δανειζόμενος της ΕΕ, η Γερμανία).
Το πρώτο από τα στοιχεία της παραπάνω τακτικής είναι το πιο βασικό και το πιο αποκαλυπτικό για τον προβοκατόρικο χαρακτήρα της πολιτικής Παπανδρέου. Αν η κυβέρνηση ζητούσε δανεικά από την ΕΕ θα μπορούσε να τα πάρει επίσημα από αυτήν αρκεί να επικαλείτο άμεση και επείγουσα αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της και να ζητούσε δανειοδότηση. Κυρίως όμως θα μπορούσε να τα πάρει χωρίς να επικαλεσθεί κίνδυνο χρεωκοπίας αρκεί να τα έπαιρνε ανεπίσημα, δηλαδή όχι απευθείας από τα κράτη αλλά από τις μεγάλες τράπεζες αυτών των κρατών. Ο Παπανδρέου δεν ήθελε ούτε το ένα ούτε το άλλο γιατί απλά δεν ήθελε δάνειο μόνο από την ΕΕ. Γιατί αν έπαιρνε δάνειο σωτηρίας μόνο από την ΕΕ πάνω σε μια χρεωκοπία θα έδενε αντικειμενικά ακόμα περισσότερο την Ελλάδα πολιτικά και οικονομικά με μια ΕΕ από την οποία όπως είπαμε ήθελε να απομακρυνθεί οικονομικά για να προσδέσει τη χώρα στους ανατολικούς ιμπεριαλιστές. Αντίθετα αν τα έπαιρνε και μέσα από το ΔΝΤ θα έμπαινε στην καρδιά της Ευρώπης σαν πολιτικός συνδιαχειριστής της ελληνικής κρίσης ο ανερχόμενος πολιτικο-οικονομικά ρωσοκινεζικός άξονας.
Ο Παπανδρέου ήξερε ότι επίσημα και χωρίς να επικαλεστεί άμεσο κίνδυνο χρεωκοπίας δεν θα μπορούσε να δανειστεί από την ΕΕ επειδή δεν θα μπορούσε να το δεχτεί αυτό στις σημερινές συνθήκες οποιαδήποτε κυβέρνηση και οποιαδήποτε πολιτική δύναμη της Γερμανίας. Όχι γιατί η Γερμανία είναι φασιστική όπως λένε οι έλληνες φασίστες και σοσιαλφασίστες αλλά ακριβώς αντίθετα γιατί είναι η λιγότερο φασιστική χώρα της ΕΕ. Και είναι τέτοια επειδή ο φασισμός της έχει νικηθεί με παγκόσμια εισβολή και κατοχή της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας αφού πρώτα η ίδια εισέβαλε και έκανε κατοχή παντού.
Οι προβοκάτορες έχουν στρέψει τον ελληνικό λαό και εν μέρει έχουν καταφέρει να στρέψουν και αρκετές χώρες της Ευρώπης ενάντια στη Γερμανία δείχνοντας την σαν έναν άκαρδο ιμπεριαλισμό που δεν βοηθάει μια μικρή χώρα που πεθαίνει επειδή τάχα θέλει η ίδια να πλουτίζει περισσότερο. Όμως όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με την ιστορία της συγκρότησης της ΕΕ και ειδικά του Ευρώ ξέρουν ότι η γερμανική αστική τάξη αλλά και οι γερμανοί πολίτες γενικότερα τρέμουν όσο τίποτα άλλο ένα πράγμα: τον πληθωρισμό. Αυτόν τον συνδέουν με την προπολεμική οικονομική κρίση της Γερμανίας η οποία έφερε το φασισμό στην εξουσία και αυτός τον πόλεμο και την καταστροφή της. Αυτός είναι ο λόγος που η Γερμανία φρόντιζε πάντα μετά τον πόλεμο με σχολαστικότητα ώστε το δημοσιονομικό της έλλειμμα και το χρέος της να είναι πολύ χαμηλά και έτσι το μάρκο να μένει σταθερό. Όμως με την εισαγωγή του Ευρώ η δυνατότητα κάθε ευρωπαϊκής χώρας να ελέγχει μόνη της το νόμισμα και τον πληθωρισμό της χάθηκε. Από την άλλη δεν ήταν δυνατή μια κεντρική οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρώπη, γιατί αυτό δεν το θέλουν οι εθνικιστές και πολλοί μονοπωλιστές της ΕΕ, οπότε δεν μπορεί να υπάρχει κεντρικός έλεγχος του πληθωρισμού, όπως πχ στις ομοσπονδιακές ΗΠΑ. Έτσι η Γερμανία προκειμένου να εγκαταλείψει το μάρκο της απέσπασε από όλες τις άλλες χώρες του Ευρώ τη διαβεβαίωση ότι καμιά δεν θα επέτρεπε στο δημοσιονομικό της έλλειμμα και το δημόσιο χρέος της να ξεπεράσουν ορισμένα στενά όρια (το 3% και το 60% αντίστοιχα) ώστε να μην τυπωθεί ποτέ ένα πληθωριστικό Ευρώ. Επίσης θεσμοθετήθηκε το ότι δεν θα μπορούσε ένα κράτος της Ευρωζώνης να δανειστεί από ένα άλλο για να μειώσει το έλλειμμά του γιατί έτσι θα μπορούσε να αυξάνεται ως τα ακραία του όρια το μέσο συνολικό κρατικό χρέος της Ευρωζώνης. Προβλέφθηκε όμως μία εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Μία χώρα της Ευρωζώνης θα μπορούσε να δανειστεί απευθείας από μια άλλη και γενικά από την ΕΕ αν προέκυπταν εξαιρετικές συνθήκες για αυτή χώρα. Αυτές δεν προσδιορίζονται συγκεκριμένα στις συνθήκες αλλά όλοι συμφωνούν, και η Γερμανία, ότι η άμεση απειλή κήρυξης ανοιχτής χρεωκοπίας μιας χώρας του Ευρώ και η επίσημη προσφυγή της στην Ευρωζώνη για δανεισμό είναι μια τέτοια εξαιρετική συνθήκη γιατί τότε μπαίνει άμεσο ζήτημα κύρους και κινδύνου για το ίδιο Ευρώ.
Γι αυτό τον τελευταίο λόγο είδαμε ότι ιδιαίτερα οι γερμανοί αλλά και άλλοι ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες και αξιωματούχοι της ΕΕ τόνιζαν καθαρά ότι δεν μπορούσαν να προβούν σε δανεισμό στην Ελλάδα γιατί η Ελλάδα δεν έχει ζητήσει τέτοιο δανεισμό. Και πράγματι ο Γ. Παπανδρέου τόνιζε ασταμάτητα ότι δεν ζητάει και δεν θέλει δάνεια από την ΕΕ αλλά μόνο μια πρακτική εγγύηση από αυτήν ότι θα μπορεί να πάρει δάνειο από αυτήν αν η χώρα χρεωκοπήσει. Ισχυρίστηκε ότι αυτό το ήθελε γιατί η χώρα του δεν απειλείτο πραγματικά από χρεωκοπία, ιδιαίτερα από την ώρα που άρχισε να παίρνει και τελικά πήρε σκληρά μέτρα λιτότητας, αλλά από την επίθεση των κερδοσκόπων που ανέβαζαν τα σπρεντ για να οδηγήσουν σε πραγματική χρεωκοπία τη χώρα.

Το βρώμικο παιχνίδι του Γ.Π με το «γεμάτο πιστόλι»

Δηλαδή ο Παπανδρέου ισχυριζόταν και ισχυρίζεται αντίθετα από την πραγματικότητα και έξω από κάθε οικονομική λογική ότι δεν είναι ο κίνδυνος χρεωκοπίας που ανεβάζει τα σπρεντ όλο αυτόν τον καιρό αλλά ότι η άνοδος των σπρεντ φέρνει τον κίνδυνο χρεωκοπίας. Όμως αυτός που δανείζει μια χώρα με ψηλά επιτόκια το κάνει γιατί ενσωματώνει μέσα στο ψηλό επιτόκιο που ζητάει τον κίνδυνο η χώρα να χρεωκοπήσει και τελικά να μην πάρει τα λεφτά του ή να πάρει ένα μέρος από αυτά. Υπάρχει βέβαια και ένα είδος σπεκουλαδόρων που αγοράζουν κίνδυνο χρεωκοπίας, όπως πχ ασφάλιστρα κινδύνου χρεωκοπίας μιας χώρας (τα περίφημα CDS) χωρίς να αγοράζουν ταυτόχρονα και τα κρατικά ομόλογα της ποντάροντας ακριβώς στην χρεωκοπία της. Αλλά και αυτοί οι τελευταίοι εκτιμάνε την γενική κίνηση μιας χώρας και την «ατμόσφαιρά» της προς την χρεωκοπία, όμως δεν μπορούν να την προκαλέσουν παρά μόνο να την επιταχύνουν. Αποδείχτηκε άλλωστε στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας ότι η πώληση CDS ήταν και έμεινε ελάχιστη όσο ο Παπανδρέου μίλαγε για συνομωσία των κερδοσκόπων. Επίσης αποδείχτηκε ότι οι περισσότεροι από όσους αγόρασαν ομόλογα στην πρώτη περίοδο, που τα σπρεντ άρχισαν να ανεβαίνουν αλλά ήταν ακόμα σχετικά χαμηλά, και που ο Παπανδρέου πάλι τους κατηγορούσε για συνωμότες σπεκουλαδόρους, έχουν μέχρι τώρα χάσει λεφτά γιατί τα σπρεντ συνεχίζουν να αυξάνονται δηλαδή τα ομόλογα που έχουν στα χέρια τους έχουν χάσει πολλή από την αξία τους. (Το ύψος των σπρεντ των ομολόγων είναι αντιστρόφως ανάλογο της αξίας ενός ομολόγου)
Στη βάση λοιπόν όλης αυτής της σάπιας επιχειρηματολογίας ο Παπανδρέου δήλωνε στην Ευρωζώνη: «Δώστε μου εσείς την εγγύηση ότι θα με δανείσετε όποτε χρειαστώ τα λεφτά σας, οπότε δεν θα χρεωκοπήσω, οπότε οι κερδοσκόποι δεν θα με κυνηγάνε, οπότε τα σπρεντ μου θα πέσουν, όποτε δεν θα χρειαστεί να δανειστώ από εσάς τα κράτη της Ευρωζώνης αλλά από τις αγορές με χαμηλά σπρεντ σαν κανονική χώρα της Ευρωζώνης».
Πρόκειται για μια απίστευτη σκέψη παπατζή αντάξια ενός γιου παπατζή και εγγονού παπατζή. Μα και μόνο αν κανείς αναζητάει επίμονα κάποιον εγγυητή έναντι επαπειλούμενης χρεωκοπίας σημαίνει ότι έχει ήδη χρεωκοπήσει. Επίσης στην πράξη όταν κανείς βάζει εγγυητή για να πάρει δάνειο από κάποιον τρίτο σημαίνει στην ουσία ότι παίρνει δάνειο από τον ίδιο τον εγγυητή.
Κι όμως αυτή η παπατζίδικη απαίτηση του Παπανδρέου έπιασε στην παρακμασμένη αστική τάξη της Δύσης που είδε σε αυτήν την πρόθεση ενός ηγέτη να μη δηλώσει την τόσο ταπεινωτική και επώδυνη χρεωκοπία της χώρας του ώστε να την κρατήσει οικονομικά πιο ισχυρή και ανεξάρτητη και ταυτόχρονα να μην χρεώσει τους εταίρους της με το δικό της χρέος. Στην πραγματικότητα αυτή η απαίτηση του τζέντλεμαν ήταν για να φέρει σε απόλυτη πολιτική αδυναμία τη Γερμανία, να την απομονώσει και τελικά να ρίξει σε αυτήν την ευθύνη του μη δανεισμού της Ελλάδας αποκλειστικά από την Ευρωζώνη. Τι έκανε δηλαδή ο Παπανδρέου με το να ζητάει μια εγγύηση από την Ευρωζώνη ώστε να μπορεί τάχα να συνεχίζεται να δανείζεται από αλλού, αλλά να μην ζητάει δάνειο σωτηρίας από την ίδια την Ευρωζώνη; Υποχρέωνε την οικονομική καρδιά της ΕΕ και της Ευρωζώνης, τη Γερμανία να δώσει μια εγγύηση δανεισμού που πολιτικά δεν μπορούσε να δώσει για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω, δηλαδή δεν μπορούσε να δώσει επίσημα λεφτά σε μια χώρα της Ευρωζώνης που δεν χρεωκόπησε.

Η Μέρκελ πρότεινε άπλετη ανεπίσημη δανειοδότηση της Ελλάδας και ο Παπανδρέου την αρνήθηκε

Αρχικά η Γερμανία νομίζοντας ο Παπανδρέου ήθελε μόνο δανεισμό για να σωθεί, του πρότεινε να του δώσει λεφτά ανεπίσημα και μάλιστα πολλά λεφτά. Αυτό είναι κάτι που κρύβει επιμελώς η κυβέρνηση Παπανδρέου και όλο το καθεστωτικό σκυλολόι των 5 κομμάτων που τον ακολουθούν γιατί είναι αυτό που αποκαλύπτει την δολιότητα και τον καταστροφικό και αντιευρωπαϊκό χαρακτήρα της κοινής «εθνικής πολιτικής» πάνω στην κρίση. Δεν ξέρουμε πως ξέφυγε από την καθεστωτική λογοκρισία ένα δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας της 21 Μαρτίου που υπογράφεται από τον δημοσιογράφο Μ. Αγρολάμπο πάντως αυτό αποκαλύπτει τις κρίσιμες στιγμές των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων που προηγήθηκαν μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου πριν από τη συμφωνία της 25 Μαρτίου.

Εκεί αναφέρεται ότι με «εντολή Μέρκελ βρέθηκε τις τελευταίες ημέρες του Φεβρουαρίου στην Αθήνα ο Γιόζεφ Ακερμαν, σε «επίσκεψη εργασίας» με αποκλειστικό θέμα τη διαχείριση της κρίσης χρέους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Η γερμανική «πρόταση διαχείρισης της κρίσης» είχε γνωστοποιηθεί από την Deutsche Bank στην ελληνική κυβέρνηση με τη μορφή ανεπίσημου εμπιστευτικού κειμένου, τρεις εβδομάδες πριν από την επίσκεψη Ακερμαν και συγκεκριμένα στις 7 Φεβρουαρίου. Η ομάδα που το επεξεργάστηκε συνόδευσε τον τραπεζίτη στην Αθήνα (26-28 Φεβρουαρίου), για να συζητήσει τις τεχνικές παραμέτρους με τους εμπειρογνώμονες του υπουργείου Οικονομικών. Το βασικό κομμάτι αυτού του κειμένου αναφέρεται στην αντιμετώπιση των κερδοσκοπικών επιθέσεων.
Σύμφωνα με την εκτίμηση της ομάδας Ακερμαν, οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας στην τριετία 2010-2012 υπολογίζονται σε 150 δισ. ευρώ και για την εξυπηρέτησή τους χρειάζονται συντονισμένες ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης και των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Σύμφωνα με το σενάριο, οι γερμανικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους (γαλλικές και ελβετικές κατά πρώτο λόγο) θα κινούνταν συντονισμένα στις επόμενες ομολογιακές εκδόσεις του ελληνικού Δημοσίου, ώστε να πέσει η καμπύλη των επιτοκίων μέχρι το φθινόπωρο σε λογικά επίπεδα, δηλαδή γύρω στις 150-200 μονάδες πάνω από το γερμανικό επιτόκιο βάσης, εκεί όπου κυμαίνεται και το κόστος δανεισμού της Ιρλανδίας.
Ο ίδιος ο Γ. Ακερμαν επισήμανε ότι τα ελληνικά ομόλογα είναι συγκεντρωμένα σε λίγα ευρωπαϊκά χαρτοφυλάκια και αν η Ελλάδα αφεθεί στην τύχη της, το πρόβλημα μπορεί να εξελιχθεί σε ντόμινο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Οι συζητήσεις πάγωσαν την παραμονή της συνάντησης Μέρκελ - Παπανδρέου στο Βερολίνο, με την έκδοση ομολόγου 10ετούς διάρκειας από τον ΟΔΔΗΧ, στις 4 Μαρτίου, συνολικού ποσού 5 δισ. ευρώ. Το τεστάρισμα των αγορών που επιχείρησε το οικονομικό επιτελείο έγινε χωρίς συνεννόηση με τη γερμανική τράπεζα και ερμηνεύτηκε στο Βερολίνο ως απόρριψη του γερμανικού σχεδίου.
Για το κρίσιμο διάστημα Απριλίου-Μαΐου, οπότε η ελληνική οικονομία θα χρειαστεί περίπου 22 δισ. ευρώ για την αναχρηματοδότηση του χρέους, η γερμανική πρόβλεψη ήταν πως η καμπύλη θα κυμανθεί στις 260 μονάδες πάνω από το γερμανικό επιτόκιο. Ωστόσο δεν δόθηκε καμία άλλη εγγύηση και το ζήτημα έκλεισε από την ίδια τη Μέρκελ μία εβδομάδα μετά, στη συνάντηση με τον Γ. Παπανδρέου».
Το έγκλημα του Παπανδρέου να απορρίψει την παραπάνω γερμανική πρόταση ήδη έχει στοιχίσει πρακτικά πολλά δισ στη χώρα μας μόνο σε επίπεδο δανεισμού αφού εδώ μιλάμε για δανεισμό με 4,5% έως 5% (και σπρεντ αντίστοιχα 150 και 350 μονάδες βάσης), ενώ ο Παπανδρέου δανείζεται με 6,5% και σπρεντ στις 350 μονάδες βάσης.

Ο πόλεμος με τη Γερμανία και η είσοδος του ΔΝΤ στην καρδιά της ΕΕ.

Για να ακυρώσει κάθε δυνατότητα ανεπίσημου δανεισμού από την ΕΕ με βασικό συντελεστή του τη Γερμανία ο Παπανδρέου κατήγγειλε την εξαιρετικά σημαντική πολιτική απόφαση κορυφής της 11 του Φλεβάρη ότι η Ευρωζώνη θα στηρίξει την Ελλάδα αν χρειαστεί. Αυτή η απόφαση συνδεόταν με την παραπάνω πρόταση της Γερμανίας και αποτελούσε το πολιτικό πλαίσιο της εφαρμογής της. Ο βασικός ωστόσο σκοπός του ελληνικού πεντακομματικού καθεστώτος ήταν να υποχρεωθεί η Γερμανία να δανείσει επίσημα την Ελλάδα, και επειδή αυτή δεν θα μπορούσε να το κάνει, να μπει σαν σωσίβιο της Γερμανίας το ΔΝΤ στηνΕυρωζώνη. Για να σπάσουν οι αντιστάσεις της Γερμανίας (αλλά και μερικών άλλων χωρών της Ευρωζώνης σαν την Ολλανδία και την Αυστρία), ο Παπανδρέου αποδύθηκε σε μία κούρσα τρόμου και εκβιασμού όλης της Ευρώπης που την απειλούσε με το ότι μια χρεωκοπία της Ελλάδας, θα σήμαινε χρεωκοπία όλης της Νότιας Ευρώπης, βάθαιμα της ύφεσης στον ευρωπαϊκό Βορρά και εξεγέρσεις και πολιτική αστάθεια παντού. Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός έκανε ότι μπορούσε με τα οικονομικά και πολιτικά μέτρα που έπαιρνε και με τις διαδόσεις που καθοδηγούσε για να δυναμώνει την εικόνα άμεσης χρεωκοπίας και για να ανεβάζει ασταμάτητα τα σπρεντ. Μ αυτό το σκοπό άλλωστε κατέβαινε και ο από ότι φαίνεται συνένοχός του υπουργός οικονομικών Παπακωνσταντίνου για να δανειστεί στις αγορές. Γιατί όποτε μπορούσε να εισπράξει λεφτά με ανεκτά επιτόκια το έκανε ελάχιστα (8 δις στις 27 Γενάρη από τα 25δις που μπορούσε να πάρει) και όποτε δεν μπορούσε να δανειστεί κατέβαινε και έσπαγε τα μούτρα του (Με δυσκολία 5 δις στις 4 Μάρτη και τραγικά τον Απρίλη). Για να γίνει πιο πειστικός ότι πραγματικά ήθελε μια επίσημη λύση από την ΕΕ ο Παπανδρέου αποφάσισε να πάρει τα οικονομικά μέτρα που ζητούσε η ΕΕ, δηλαδή να ματώσει τη φτωχολογιά κόβοντας μισθούς και αυξάνοντας τους έμμεσους φόρους και να αυξήσει υπέρογκα τους άμεσους φόρους για να χτυπήσει την πιο παραγωγική και μη διεφθαρμένη πλευρά της αστικής και μικροαστικής τάξης. Ταυτόχρονα εξαπέλυσε τις ΑΔΕΔΥ, τις ΓΣΕΕ, τις ΔΕΚΟ του καθώς και το πάντα πρόθυμο για τις καθεστωτικές αντιΕΕ «εξεγερτικές λιτανείες » ΠΑΜΕ σε απανωτές συγκεντρώσεις και μισοαπεργίες όλο το Φλεβάρη και το μισό Μάρτη (και πάλι τελευταία για λόγους που θα εξηγήσουμε τελευταία. Αυτές ήταν άμαζες και κούφιες όπως όλες οι δίχως πραγματικό αποτέλεσμα 24ωρες απεργίες της δημοσιοϋπαλληλίας των ΔΕΚΟ στις οποίες δεν μετέχει ποτέ το πραγματικό προλεταριάτο, δηλαδή εκείνο του ιδιωτικού τομέα. Όμως αυτές εντυπωσιάζουν τους διεθνείς τραπεζίτες και τους κούφιους διεθνείς πολιτικούς αναλυτές ιδιαίτερα όταν το καθεστώς εξαπολύει δίπλα στους καθώς πρέπει συνδικαλιστές και τους σπασιματίες ψευτοαναρχικούς στο κέντρο της πόλης. Αυτό το τελευταίο το κάνει συνήθως το καθεστώς όταν οι κινητοποιήσεις είναι πολύ άμαζες (όπως εκείνη στις 11 του Μάρτη κοντά στην κορύφωση της πίεσης στη Γερμανία).
Αυτόν τον κλοιό στην Γερμανία τον δυνάμωνε το πεντακομματικό των προβοκατόρων με την διαρκή άνοδο των σπρεντ. Σε αυτό ο πιο ειδικός ήταν ο Παπανδρέου που με το να μιλάει διαρκώς για κίνδυνο χρεωκοπίας και με το να διεκδικεί επίσημη εγγύηση έναντι χρεωκοπίας έβαζε τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στο χώρο της χρεωκοπίας. Άλλωστε τα οικονομικά μέτρα που πήρε χτυπούσαν την κατανάλωση ενώ εμπόδιζαν και ακύρωναν την παραγωγή και έκαναν και κάνουν όχι μόνο σταρτηγική αλλά και άμεση οικονομική και πολιτική ζημιά στη χώρα. Με την εκτίναξη των σπρεντ που οφείλεται κυρίως σε αυτήν την ατμόσφαιρα καταστροφής που μεθοδικά καλλιεργεί ο κύκλος Παπανδρέου με κατάλληλες διαρροές του τύπου «είμαστε στο χείλος της χρεωκοπίας», «δεν υπάρχει σάλιο στο ΙΚΑ», αλλά και με την πραγματική παραγωγική καταστροφή οι τράπεζες δεν μπορούν να δανειστούν με χαμηλά επιτόκια στη διεθνή αγορά -παρά μόνο πολύ μετρημένα από την ΕΚΤ- όποτε έχουν πάψει σχεδόν εντελώς να δανείζουν την εσωτερική αγορά. Επίσης τα δάνεια που έχουν παλιότερα δώσει λόγω αφαίμαξης της αγοράς με τα μέτρα υπερφορολόγησης του μικρομεσαίου κεφάλαιου και της μείωσης των μισθών στο δημόσιο γίνονται όλο και πιο επισφαλή στην αποπληρωμή τους. Ταυτόχρονα με το άνοιγμα των βιβλιαρίων τραπεζικών καταθέσεων τάχα για την πάλη ενάντια στη φοροδιαφυγή και με τις προηγούμενες κατάλληλες διαρροές για φορολόγηση των καταθέσεων, περίπου 10 δις Ευρώ έφυγαν για το εξωτερικό οπότε και η θέση των τραπεζών γίνεται όλο και ασφυκτικότερη και ο φαύλος κύκλος διευρύνεται. Δηλαδή η δημοσιονομική κρίση στην χώρα μας γίνεται κρίση τραπεζική, αντίστροφα με ότι έγινε σε όλες τις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Αυτό συμφέρει πολύ τους δοσίλογους του άξονα γιατί θα μπορούν να πουλήσουν πάμφθηνα σε αυτόν τράπεζες, χρεωκοπημένα εργοστάσια, ακίνητα κλπ . Οι καταστροφή της χώρας είναι οξυγόνο γι αυτούς.
Με την χειροτέρευση της θέσης των τραπεζών έπαιρναν νέα ώθηση τα σπρεντ, ο φαύλος κύκλος πλάτυνε και έμπαινε όλο και πιο έντονη από τον Παπανδρέου η έμμεση πλην σαφής απειλή: «Αν με αφήσετε να χρεωκοπήσω θα χρεωκοπήσουν και άλλοι και το Ευρώ σας θα βυθιστεί». Αυτό το ενδεχόμενο της αλυσιδωτής οικονομικής και κοινωνικής αντίδρασης -που στην πραγματικότητα δεν είναι υπαρκτό γιατί καμιά χώρα της Ευρωζώνης δεν βρίσκεται στο ελληνικό πολιτικοοικονομικό χάλι- προκαλούσε ανησυχίες σε όλες τις κυβερνήσεις και ο κλοιός έσφιγγε παραπέρα γύρω από τη Γερμανία για να εγκαταλείψει επί τέλους αυτή την αδιάλλακτη στάση της και να δώσει λεφτά στην Ελλάδα για να σώσει το Ευρώ..
Έτσι οι ρωσόδουλοι είχαν παράλληλα αρχίσει μετά τις 11 του Φλεβάρη και τη συνέχισαν ως τις 25 του Μάρτη μια άμεση πολιτική επίθεση ενάντια στη Γερμανία μέσα και έξω από τη χώρα. Κατ αρχήν το πεντακομματικό καθεστώς κορυφής πιάστηκε από λίγα ανόητα δεξιά-εθνικιστικά δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου και άρχισε να κατηγορεί με τα ντόπια εθνοφασιστάκια-παπαγαλάκια που έβγαλε από το κλουβί τους τη Γερμανία για ρατσισμό, για ναζισμό και για τη γερμανική κατοχή κλπ. Στον ίδιο χρόνο ο Παπανδρέου άρχισε να βάζει μεγαλύτερη σφήνα ανάμεσα στην Γαλλία και στη Γερμανία υποσχόμενος στην πρώτη ότι θα αγοράσει έξι γαλλικές φρεγάτες 2,5 δις Ευρώ -σε ώρες πείνας του ελληνικού λαού- αρκεί ο Σαρκοζί να επιμείνει στο να πιέζει τη Μέρκελ για ένα συγκεκριμένο πακέτο εγγύησης προς την Ελλάδα. Στο ίδιο διάστημα μπήκε σε κίνηση όλη η ρώσικη διπλωματική μηχανή. Η Κλίντον έκανε ότι μπορούσε για να δώσει πολιτική στήριξη στον Παπανδρέου διευκολύνοντας την πρόσκλησή του από τον Ομπάμα. Στις ΗΠΑ ο Παπανδρέου συναντήθηκε με τον Γκάιθνερ, τον πραγματικό πολιτικό αρχηγό του ΔΝΤ. Επίσης σταθερά οι πολύ φιλικοί της Κλίντον Ταιμς της Νέας Υόρκης καλούσαν ακατάπαυστα την Γερμανία να μην ρίξει με τη στάση της σε κρίση την ΕΕ και ίσως όλον τον κόσμο. Ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ζαπατέρο που είναι όσο ρωσόδουλος και ο Παπανδρέου δούλεψε με αυτοθυσία γι αυτόν σε όλα τα επίπεδα, το ίδιο και ο πρόεδρος της ΕΕ Ρομπάι που σαν προϊόν συναίνεσης είναι τουλάχιστον εγκεκριμένος από τους ρωσόφιλους της ΕΕ. Δίπλα στον Παπανδρέου ήταν και οι ψευτοαριστεροί σοσιαλφασίστες της Γερμανίας και παντού οι διαβρωμένοι από τον πιο ηλίθιο υφεσιασμό κρατικο-σοσιαλδημοκράτες. Έτσι οι τιποτένιοι που διοικούν τη χώρα μας από το τοπικοί έγιναν παγκόσμιοι προβοκάτορες. Όλοι μιλάνε γι αυτούς αν και χωρίς κανένα θαυμασμό. Η μόνη χώρα του κόσμου που σκέφτηκε να πάει μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου από τη Δύση στην Ανατολή την ώρα που όλες οι άλλες κινούνταν έδειξε επί τέλους την εκτρωματική και καταστροφική ιδιαιτερότητα των ηγετών της.

Η Γερμανία και η Μέρκελ σπάνε και χώνουν στην καρδιά της ΕΕ το πολιτικοοικονομικό όργανο των υπερδυνάμεων

Αυτό το αντιγερμανικό και αντιΜέρκελ διεθνές μέτωπο αποδείχτηκε τρομακτικό σε αποτελεσματικότητα αφού έξυσε και έβγαλε στην επιφάνεια όλες τις εσωτερικές κρυμένες αντιθέσεις της ΕΕ, ιδιαίτερα τη γαλλογερμανική αντίθεση που τώρα λόγω κρίσης είναι πιο έντονη από ποτέ. Η Μέρκελ ειδικά βρέθηκε στο δίλημμα ή να οδηγήσει τη Γερμανία σε πλήρη πολιτική απομόνωση και να γίνει μισητή από όλη την Ευρώπη πράγμα που ισοδυναμεί με καταστροφή για μια εμπορική και βιομηχανική δύναμη, ή να χάσει την γερμανική κοινή γνώμη, οπότε τις επερχόμενες εκλογές της 9 Μάη και την Καγκελαρία.
Εκεί στα μέσα του Μάρτη ήρθε να της δώσει το τρύπιο σωσίβιο του ΔΝΤ ο Παπανδρέου. Ήδη της είχε προτείνει από τις 11 Φλεβάρη να μπει στο παιχνίδι του δανεισμού μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ, δηλαδή έκανε αυτό που θα ήταν αδιανόητο για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο στον κόσμο. Αυτή την πρόταση της πρωτοέριξε ο ίδιος ο Παπανδρέου στην συνάντηση του με Μέρκελ-Σαρκοζί- Τρισέ-Ρομπάι-Γιούνκερ-Ζαπατέρο στο παρασκήνιο της συνεδρίασης κορυφής των χωρών της Ευρωζώνης στις 11 του Φλεβάρη.
Το ότι τη βασική πρόταση για εισαγωγή του ΔΝΤ στις 11 του Φλεβάρη και μετά την έκανε ο ίδιος ο Παπανδρέου, επικαλούμενος μάλιστα τις ...φιλικές του σχέσεις με τον Στρος Καν, αναφέρεται σε πολλά δημοσιεύματα ιδιαίτερα της δικιάς του «Ελευθεροτυπίας» της 12 του Φλεβάρη. Αλλά δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς περισσότερο. Ήδη στις 11 του Φλεβάρη ο Παπανδρέου αποδέχτηκε χωρίς καν έναν αντίθετο υπαινιγμό να μπει το ΔΝΤ στην Ελλάδα με τη μορφή του ειδικού επί της τεχνογνωσίας των εξοντωτικών μέτρων λιτότητας δίπλα στους επιτηρητές της Κομισιόν και της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας). Αυτά τα μέτρα που αρχικά έκανε πως δεν τα ήθελε για να καθησυχάσει τους Πασόκους του, άρχισε λίγο μετά και κατά καταρρακτώδη τρόπο να τα νομοθετεί. Μάλιστα άρχιζε να τα νομοθετεί στην χειρότερη τους εκδοχή, την εκδοχή ΔΝΤ. Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι την πρόταση για προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ την ανακοίνωσε πρώτος σαν επίσημη συμβουλή προς τον Παπανδρέου ο προιστάμενός του ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ στην επίσκεψη του πρώτου στη Μόσχα στις 21 του Φλεβάρη. Ο Παπανδρέου όχι μόνο δεν σχολίασε αρνητικά αυτήν την πρόταση, αλλά σαν καλός υπάλληλος λίγες μέρες μετά έριξε ανοιχτά στο υπουργικό του συμβούλιο τη θέση για προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ. Αυτήν την υπεραντιδραστική θέση την πέρασε στην κυβέρνησή του και στη χώρα σαν τάχα έναν πολιτικό εκβιασμό, ένα «κόλπο» προς την Γερμανία και την ΕΕ του τύπου: «θα πάω στο ΔΝΤ αφού η ΕΕ δεν θέλει να με δανείζει», ενώ για να δείξει την αποφασιστικότητά του σε αυτήν την κατεύθυνση πήγε και στην Ουγγαρία για να δει πως εφαρμόστηκε εκεί η προσφυγή της χώρας αυτής της ΕΕ, (αλλά όχι της Ευρωζώνης), στο ΔΝΤ. Στην πραγματικότητα η πρόθεση του Παπανδρέου ήταν από την αρχή η συνεπιτήρηση της χώρας μας και η συνδανειοδότηση της από την ΕΕ και ΔΝΤ για τους λόγους που εκθέσαμε στην αρχή και όχι η προσφυγή σκέτα στο ΔΝΤ.
Η Μέρκελ και μαζί της όλη η γερμανική αστική τάξη υπέκυψαν τελικά ευρωαντλαντικές πιέσεις υπό την μπαγκέτα ενός πράκτορα της Ρωσίας και στις 25 του Μάρτη και δέχτηκαν αρχικά σε μια όχι πολύ συγκεκριμένη βάση τη «λύση» ΕΕ- ΔΝΤ. Ιδιαίτερα έντονες ήταν ως το τέλος οι αντιστάσεις του γερμανικού οικονομικού επιτελείου με προεξάρχουσες εκείνες του υπουργού οικονομικών Σόιμπλε. Επίσης πολύ έντονες ήταν εκείνες του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Τρισέ που καταλάβαινε ότι με την είσοδο του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη για τη συνδιαχείριση του χρέους μιας χώρας μέλους της Ευρωζώνης, η πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία της ΕΚΤ και της Ευρωζώνης θα πήγαινε περίπατο. Ο Γιούνκερ και ο Μπαρόζο που αρχικά αντιστάθηκαν μετά δέχτηκαν τη μικτή λύση.
Το γιατί πάρθηκε αυτή η τερατώδης απόφαση από την Ευρωζώνη και ειδικά από τη Γερμανία αποκαλύπτεται τώρα που η Ελλάδα φαίνεται πως προσφεύγει στο μηχανισμό ΔΝΤ-ΕΕ. Ο βασικός λόγος ήταν ότι την δανειοδότηση προς την Ελλάδα θα αναλάμβανε να την ξεκινήσει το ΔΝΤ οπότε η ΕΕ θα έδινε λεφτά πολύ αργότερα και η Γερμανία τελευταία, έτσι η Μέρκελ θα έδινε την πάλη για την πολιτική της επιβίωση από πολύ πιο ασφαλή πολιτική θέση. Επίσης θα είχε έτσι η Γερμανία το χρόνο να μην δώσει τελικά το μερτικό της, αν η κατάσταση καλυτέρευε στην Ελλάδα ή εκτιμάμε ότι θα είχε τη δυνατότητα να το ανταλλάξει σε είδος με σκοτεινές συμφωνίες τύπου ΟΤΕ ή άλλες κοινοπραξίες με τους ανατολικούς όπως ψιθυρίζεται για τον ΟΣΕ.
Όλα δείχνουν ότι τα παραπάνω στοιχεία συμφωνίας δεν έχουν κλείσει ακόμα οριστικά γι αυτό ο Παπανδρέου δεν έχει ακόμα καταφύγει στο ΔΝΤ. Αλλά και σε όσο βαθμό τα στοιχεία κλείνουν φαίνεται πως κλείνουν στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του ρόλου του ΔΝΤ στη σχέση ΔΝΤ-ΕΕ και όχι του ρόλου της ΕΕ παρόλο που αυτή βάζει τα πιο πολλά λεφτά. Για να πετύχει αυτήν την κυριαρχία του ΔΝΤ στο μηχανισμό διάσωσης ο Παπανδρέου παρ όλο που έφυγε καταχαρούμενος και αυτοσυγχαιρόμενος από την φρικτή συμφωνία της 25 Μάρτη, αφήνοντας την ΕΕ μαχαιρωμένη στο πάτωμα, άρχισε μετά από δύο μέρες να ξανασηκώνει στα ουράνια τα σπρεντ και να απειλεί τους πάντες με χρεωκοπία της Ελλάδας λέγοντας στο υπουργικό συμβούλιο της 6 Απρίλη ότι «Στο τραπέζι υπάρχουν και οι δικές μας προτάσεις, όπως και οι προτάσεις των σοσιαλιστών για ένα μηχανισμό στήριξης πιο αποτελεσματικό, πιο πρακτικό και πιο γρήγορο για τις δανειακές ανάγκες των χωρών. Η συζήτηση θα ανοίξει με την ομάδα εργασίας που προτάθηκε και υιοθέτησε ο πρόεδρος της Ε.Ε. Βαν Ρόμπαϊ. Εκεί θα συμμετάσχουμε για να μπορέσουμε να προωθήσουμε μια πιο αποτελεσματική πρόταση». Αυτό όλοι το ερμήνευσαν και σωστά ως τροποποίηση τουλάχιστον της ερμηνείας της συμφωνίας της 25 Μαρτίου. Δηλαδή ο Παπανδρέου είναι το «βαθύ λαρύγγι» ή ο εντολέας του «βαθιού λαρυγγιού» που όλοι αναζητούν. Οι λέξεις αποτελεσματικό, πρακτικό και γρήγορο σημαίνουν ΔΝΤ γιατί αυτό διαρκώς δηλώνει ότι θα δώσει αμέσως τα λεφτά και με χαμηλό επιτόκιο. Στη συνέχεια ως συνήθως ο Παπανδρέου παρερμήνευσε τα ίδια τα λόγια του αλλά συνέχισε να σηκώνει τα σπρεντ της Ελλάδας και να μειώνει την αξία του Ευρώ κάνοντας καταδικασμένες εκ των προτέρων απόπειρες δανεισμού από τις αγορές. Ταυτόχρονα έχει σχεδιάσει πανελλαδικές κινητοποιήσεις των πασόκων του, του ΣΥΝ του και του αρχηγού όλου το φαιοκόκκινου καθεστώτος «ταξικού» ΠΑΜΕ για την επόμενη βδομάδα, χωρίς πάλι να προσφεύγει στο δανειστή ή αλλιώς στο «γεμάτο πλέον πιστόλι». Δηλαδή από την φάση όπου ο προβοκάτορας έλεγε: «βάλτε ένα γεμάτο πιστόλι στο τραπέζι αλλιώς πεθαίνω και πεθαίνετε όλοι» μπήκαμε τώρα στην τελική φάση όπου ο προβοκάτορας λέει: «θα σας πάρω όλους μαζί μου στο θάνατο αν δεν δώσετε το πιστόλι στον πιο γρήγορο, πιο πρακτικό πιο αποτελεσματικό πιστολά». Ο εκβιασμός έχει ξεκινήσει σχεδόν από την επόμενη μέρα της 25 Μάρτη όταν ο Στρος Καν βγήκε να πει, και τότε μόνο που είχε κλείσει η συμφωνία, ότι τον πρώτο λόγο στο δανεισμό, δηλαδή τον πρώτο λόγο στην «αλληλεγγύη της Ευρωζώνης» θα τον έχει το ΔΝΤ. Αυτό σημαίνει «φιλική δράση» υπέρ της Ελλάδας από την Κίνα και τη Ρωσία από τα παρασκήνια του ΔΝΤ για να πιάνουν εξαιρετικές θέσεις στο προσκήνιο της οικονομικής πολιτικής ζωής της Ελλάδας. Αυτές οι διευκολύνσεις θα διευκολύνονται άπειρα από τις ΗΠΑ των Κλίντον και Γκάιτνερ ενώ και οι πιο αντιανατολικοί παράγοντες των ΗΠΑ θα γοητεύονται από την ιδέα ότι η Ελλάδα έχει πια κυβέρνηση που πιάνει τους τρομοκράτες. Να γιατί ο ρυθμιστής όλου του κόσμου της πολιτικής βίας στην Ελλάδα, δηλαδή φασιστών, μπάτσων και σοσιαλφασιστών αποφάσισε να αποσύρει από τη σκακιέρα του και να επιδείξει στις ΗΠΑ ένα μικροπυρήνα των εξαρχείων για να γιορταστεί η νίκη της 25 του Μάρτη όπου οι ΗΠΑ και Ρωσία αποφάσισαν από κοινού να σώσουν ένα φτωχό αποπαίδι της τάχα άκαρδης γερμανικής Ευρώπης.

Η αθλιότητα της ευρωπαϊκής αστικής τάξης στην υπηρεσία των ραδιούργων και προβοκατόρων εχθρών της

Βεβαίως δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι η πρόταση Παπανδρέου για ΕΕ-ΔΝΤ πρόσφερε και ένα άλλο δέλεαρ προς την ΕΕ: Ο ελληνικός λαός και οι λαοί της Ευρώπης θα κατηγορούν το ΔΝΤ για τη σκληρότητα των μέτρων που και η ΕΕ ήθελε να παρθούν σε βάρος των εργαζομένων της χώρας μας. Έχουμε ξαναπεί και είναι γεγονός ότι η οικονομική ανάλυση της ΕΕ για την ελληνική κρίση στηρίζεται στην ταξικά ενστιχτώδικη αλλά και πλήρη άγνοιας για τα ελληνικά πράγματα αντίληψη ότι για την κρίση ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας φταίνε οι ψηλές εργασιακές και εξωεργασιακές απολαβές και όχι το διοικητικό-πολιτικό σαμποτάρισμα και η συντριβή των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων της.
Αλλά και να ξέρανε την αλήθεια οι ευρωπαίοι ηγέτες, σαν εκπρόσωποι των στενών οικονομικών συμφερόντων των «εθνικών» μονοπωλίων τους που είναι και όχι των μακροπρόθεσμων πολιτικών τους συμφερόντων και των συμφερόντων των λαών τους, ποτέ ως τώρα δεν αντιμετώπισαν πολιτικά τον ελληνικό σοσιαλφασισμό που τους διασπά και τους διαλύει στα Βαλκάνια, στο Κυπριακό, στο Μακεδονικό, στο Βοσνιακό κλπ. Αυτό το κάνουν γιατί η κάθε μία από τις χώρες και τα μονοπώλιά αυτών των χωρών θέλουν τις μπίζνες τους με την Ελλάδα και κυρίως θέλουν να εξασφαλίζουν την επιφανειακή πολιτική τους ενότητα αναβάλλοντας διαρκώς να αντιμετωπίσουν πάντα μέσα από γλοιώδεις συμβιβασμούς και το πιο ασήμαντο τραμπουκάκι που πληγώνει αυτήν την ενότητα. Ένας άλλος πιο άμεσος λόγος που η Γερμανία το βουλώνει είναι γιατί ο προβοκάτορας πρωθυπουργός μας είναι το καμάρι όλης της ευρωπαϊκής αστικής τάξης επειδή μοστράρεται εκεί σαν ο θαυματοποιός, ο θηριοδαμαστής, ο άνθρωπος που πέρασε τη σκληρότερη οικονομική πολιτική που διανοήθηκε ποτέ ευρωπαϊκή χώρα σε ένα λαό τάχα τόσο ατίθασο που κάθε τόσο καίει και σπάει τις πόλεις του, που κλείνει τους δρόμους και τα λιμάνια του, που σκοτώνει μερικούς από τους καπιταλιστές του και κλείνει τα εργοστάσιά στα οποία δουλεύει. Που να φανταστούν οι άσχετοι ότι ο ίδιος ο ελληνικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία ούτε συμμετέχει σε τέτοιες «επαναστάσεις» ούτε τις αγαπάει. Και ότι αυτές είναι απλά η πορεία του βαθύτερου και ισχυρότερου καθεστωτικού πυρήνα της χώρας προς την πιο απόλυτη δικτατορία και για λογαριασμό του πιο κτηνώδους ιμπεριαλισμού που υπήρξε ποτέ.

Μια σημείωση σχετικά με την προβοκατόρικη δημιουργία κλίματος άμεσης χρεωκοπίας:
Η κυβέρνηση πρόβαλε μόνιμα τον τελευταίο καιρό την απαίτηση για μια επίσημη εκδήλωση αλληλεγγύης από την Ευρωζώνη τονίζοντας ότι δεν θέλει να δανείζεται με ψηλά επιτόκια, προφανώς εννοώντας τα 4,5% και 5% που της πρότεινε εκείνη τη στιγμή η Γερμανία, αλλά με τα χαμηλότερα επιτόκια με τα οποία δανείζονταν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, δηλαδή τα επιτόκια ανάμεσα στο 3,5% και 4,5% . Με αυτά τα επιτόκια και ακόμα παρακάτω από αυτά, θα μπορούσε να δανειστεί και η Ελλάδα αρκεί να μην έσπευδε ο Παπανδρέου μόλις ήρθε στην εξουσία να ανακοινώσει στην υφήλιο τα τρομερά νούμερα στα οποία εκτιμούσε ότι θα έφτανε το έλλειμμα με το οποίο θα έκλεινε το 2009. Πρέπει αυτό το σημείο να το κατανοήσουμε για να καταλάβουμε πως ο Παπανδρέου ενεργοποίησε και επιτάχυνε τη διαδικασία χρεωκοπίας. Δεν διατυμπάνισε δηλαδή όταν ήρθε στην εξουσία στις αρχές του Οκτώβρη το δημοσιολογικό έλλειμμα που υπήρχε πραγματικά στα τέλη του Σεπτέμβρη, αλλά αυτό που εκτιμούσε ότι θα υπήρχε στα τέλη του χρόνου, δηλαδή μετά από 4 μήνες. Αν δεν τρομοκρατούσε τις αγορές χρήματος με εκείνο το ξαφνικό 12,7% μέσα σε αυτούς τους μήνες ο Παπανδρέου θα μπορούσε να δανειστεί πολύ φτηνά (κάτω από 4%) τεράστια ποσά από τις διεθνείς αγορές ενώ στο μεταξύ θα είχε την ευκαιρία να γεμίσει τα κρατικά ταμεία μέσα από δύο νομοθετικές πράξεις που είχαν μπει ήδη σε εφαρμογή από την προηγούμενη κυβέρνηση : τους φόρους από τη νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων και τους φόρους από την αγορά νέων αυτοκινήτων που θα προκαλούσε ο νόμος της απόσυρσης. Ο Παπανδρέου μόλις ήρθε ακύρωσε και τους δύο νόμους. Επίσης φρόντισε ώστε στους 4 μήνες ως το τέλος του χρόνου να ακυρώσει ή να διακόψει όλα τα μεγάλα έργα που είχε προαναγγείλει η προηγούμενη κυβέρνηση: όπως τους οδικούς άξονες της Αττικής, την εκτροπή του Αχελώου, τα ενεργειακά, δηλαδή και τα πράσινα (φωτοβολταϊκά και αιολικά) και τα κλασικά (λιγνιτικά και λιθανθρακικά), ενώ ακύρωσε όλα τα ρυθμιστικά για την ανάπτυξη και τα τοπικά και τα γενικά, όπως ήταν το ρυθμιστικό για τον τουρισμό. Πάνω απ όλα ακύρωσε κάθε κατανομή των εκατοντάδων δις στα πλαίσια του ΕΣΠΑ αναβάλλοντας την για το 2010. Όμως το κυριότερο είναι ότι τσάκισε με το κλίμα χρεωκοπίας όλη την αγορά. Τον διακόπτη της ατμόσφαιρας χρεωκοπίας δεν ήταν αρκετό να τον ενεργοποιήσει η θορυβώδης αναγγελία του 12,7 του ελλείμματος τον Οκτώβρη, ούτε τα ενθαρρυμένα από τον Παπανδρέου αγροτικά μπλόκα, γιατί ως τα μέσα του Νοέμβρη τα σπρεντ δεν είχαν ανεβεί πάνω από τις 200 μονάδες. Τον διακόπτη τον ενεργοποίησε η ανάρτηση στην ιστοσελίδα της Τράπεζας της Ελλάδας μιας προειδοποίησης του διοικητή της Τράπεζας Προβόπουλου ότι από δω και μπρος πρέπει οι εμπορικές τράπεζες της χώρας να προσέξουν γιατί έχουν δανειστεί πολλά λεφτά (42 δισ) με φτηνό επιτόκιο από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Αυτό μπορούσε να το πει με εμπιστευτικές επιστολές στις εμπορικές Τράπεζες. Όμως αυτός το διατυμπάνισε σε όλες τις αγορές που πίστεψαν ότι το πιστωτικό σύστημα είναι σε μεγάλη κρίση την ώρα που οι ελληνικές εμπορικές τράπεζες δεν ήταν καθόλου εκτεθειμένες σε τοξικά προίόντα και ήταν λίγο εκτεθειμένες στα Βαλκάνια. Από εκεί ξεκίνησε η διαδικασία της μεγάλης υποβάθμισης των τραπεζών. Οι ξένοι αναλυτές ακόμα αναρωτιούνται γιατί το έκανε αυτό ο Προβόπουλος. Είναι επίσης χαρακτηριστικό το εξής στοιχείο για το πόσο το οικονομικό επιτελείο προσπαθούσε να φουσκώσει σε όλο αυτό το διάστημα τα αρνητικά οικονομικά στοιχεία. Όταν ο Όλι Ρεν ήρθε στην Αθήνα για να ελέγξει τα δημοσιονομικά και να προτείνει τα σκληρά του μέτρα ο Παπακαωνσταντίνου δεν ενημέρωσε το Ρεν για μια είσπραξη φόρου από πετρελαιοειδή ύψους 250 εκ. Ευρώ! Έτσι τα έσοδα Φεβρουαρίου ήταν μειωμένα κατά 2% σε σχέση με τα αντίστοιχα του 2009. Αν είχαν μπει τα 250 εκατομμύρια τότε τα έσοδα του Φεβρουαρίου θα ήταν αυξημένα κατά 4% σε σχέση με τα περυσινά και αυτό θα άλλαζε και την εικόνα και τα μέτρα λιτότητας. Πως εξήγησε αυτό το λάθος το υπ. Οικονομικών; Με το ότι επρόκειτο για μια αμέλεια της εφορίας Αμαρουσίου!! Ο Παπακωνσταντίνου ζήτησε το ζήτημα να κρατηθεί μυστικό. (εφημερίδα Πολιτική, 21 Μάρτη).