Η γραμμή των πολιτικών πρακτόρων του ρωσοκινέζικου κρατικοφασιστικού κεφάλαιου είναι ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσει το κεφάλαιο που φταίει λιγότερο γι αυτήν, δηλαδή το σύγχρονο ιδιωτικό κεφάλαιο που λειτουργεί με τους όρους του σχετικά ελεύθερου ανταγωνισμού. Οι κρατικοφασίστες σε όλα τα κόμματα με επικεφαλής τους Παπανδρέου, Παπαρήγα και Τσίπρα, τα φαιοκόκκινα συνδικάτα και τα περισότερα ΜΜΕ κατηγορούν αυτό το κεφάλαιο της αγοράς ότι λήστεψε το κράτος και το λαό. Και παρουσιάζουν αυτό το κεφάλαιο σε αντιδιαστολή με τους εργαζόμενους και με το λαό γενικά που δεν έφταιξαν σε τίποτα.

Το κεφάλαιο στο οποίο χρεώνουν την χρεοκοπία είναι προφανώς το δυτικόφιλο κεφάλαιο και όχι το δικό τους, δηλαδή αυτό των ανατολικών κρατικοολιγαρχών. Αυτή η κατηγορία περνάει στον πολύ κόσμο που δεν έχει στα χέρια του επεξεργασμένα οικονομικά στοιχεία, αλλά δεν περνάει σε όσους έχουν έστω και λίγη γνώση της πραγματικής οικονομικής κατάστασης.

Το δανειακό κεφάλαιο που έπαιρνε η χώρα εδώ και χρόνια ήταν αντίστροφα ανάλογο προς την παραγωγική συσσώρευση. Αυτό εξαιτίας του παραγωγικού σαμποτάζ από τον σοσιαλφασισμό και τους πρωθυπουργούς του, που κατέστρεφαν συστηματικά το ήδη συσσωρευμένο κεφάλαιο και εμπόδιζαν την συσσώρευση νέου. Και αυτό το έγκλημα το έκαναν στις προηγούμενες δεκαετίες εκεί που όλες οι άλλες χώρες χρησιμοποιούσαν την διευρυμένη πίστη σαν τον βασικό μοχλό της υπερπαραγωγής τους, οπότε αναπόφευκτα και της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας, δηλαδή για να βάλουν στην διάθεση της καπιταλιστικής παραγωγής τεράστια κοινωνικά κεφάλαια, τις καταθέσεις δηλαδή των τραπεζών αλλά και ένα μέρος του κρατικού δανεισμού. Όταν τα επιτόκια ήταν σχεδόν μηδενικά στο ξεκίνημα της ορμητικής παραγωγικής ανάπτυξης των τελευταίων 20 χρόνων, όταν δηλαδή το κοινωνικό κεφάλαιο, το κεφάλαιο όλων των καταθετών στις τράπεζες ήταν σχεδόν δωρεάν και όλες οι χώρες επένδυαν, το ελληνικό καθεστώς φρόντιζε να μην επενδύει, να στενεύει με το σαμποτάζ την παραγωγική βάση της χώρας και να χρηματοδοτεί με τα φτηνά επιτόκια μια όλο και διευρυνόμενη ατομική κατανάλωση τελείως αναντίστοιχη με την παραγόμενη αξία από την οικονομία! Ο παρακάτω πίνακας που φτιάξαμε με στοιχεία της ICAP από την έρευνα « Η Ελλάδα σε αριθμούς 2008» δίνει το μέτρο του σαμποταρίσματος της παραγωγικής βάσης της χώρας. Ο παρακάτω απίνακας αναφέρεται στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις ΑΕ και ΕΠΕ όλων των κλάδων που είναι 25.342 και που απασχολούν πάνω από δέκα άτομα. Αυτές οι επιχειρήσεις είναι στην ουσία το μεγάλο και το μικρομεσαίο ελληνικό κεφάλαιο. Οι υπόλοιπες εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις είναι μεν κεφάλαιο αλλά κεφάλαιο που παράγει με εξαιρετικά καθυστερημένους ή ακόμα και αντιπαραγωγικούς όρους με ελάχιστους εργαζόμενους και ασήμαντα και καθυστερημένα παραγωγικά μέσα. Αυτό και μόνο αυτό το κεφάλαιο συντηρεί ο σοσιαλφασισμός και όλες οι κυβερνήσεις χωρίς όμως ποτέ να του επιτρέπουν να βγει από τη μιζέρια του και το χαροπάλεμά του. Πρόκειται για τις μικρές επιχειρήσεις με ελάχιστα ίδια κεφάλαια που τωρα πια πάνω στην κρίση δανείζονται ασταμάτητα για να καλύψουν τα λειτουργικά τους έξοδα και να χρηματοδοτήσουν τα παλιά τους δάνεια. Στον παρακάτω πίνακα δεν συμπεριλαμβάνονται οι τράπεζες.

Το κεφάλαιο των 25342 επιχειρήσεων, με την μεγαλύτερη συσσώρευση, διαθέτει ενεργητικό κεφάλαιο (το αναλλοίωτο κεφάλαιο σε ένα παραγωγικό κύκλο, ή ακόμα από λογιστική άποψη τα ίδια κεφάλαια και οι υποχρεώσεις) μόνο 243 δις με κύκλο εργασιών 169,854 δις και με συνολικό χρέος της χώρας 800 δις! Και αυτό στο τέλος της κορύφωσης του κύκλου της ανάπτυξης της προηγούμενης περιόδου!

Την ίδια περίοδο που ο σοσιαλφασισμός κατέστρεφε και παρεμπόδιζε την συσσώρευση του κεφαλαίου, κατέστρεφε και παρεμπόδιζε την παραγωγή κοινωνικού πλούτου, συσσώρευε ταυτόχρονα τεράστια χρέη αυξάνοντας την κατανάλωση του έθνους σε βάρος της παραγωγής.

Οι επενδύσεις από το εξωτερικό γενικά, που θα μπορούσαν να πλατύνουν την παραγωγική βάση, επειδή σαμποτάρονται επίσης από το καθεστώς, είναι σχεδόν μηδενικές. Το 2004 οι άμεσες επενδύσεις από το εξωτερικό ήταν 2,1 δις δολάρια το 2007 ήταν 1,91δις και το 2008 5,093 δισ. Για το 2009 και το 2010 οι ντόπιες επενδύσεις όπως και από το εξωτερικό έχουν πέσει κατακόρυφα. Το ίδιο και η βιομηχανική, η αγροτική παραγωγή, η κατανάλωση και οι υπηρεσίες. Το 2002 οι άμεσες ξένες επενδύσεις ήταν 50 εκατ δολάρια και το 1998 ήταν 85 εκατ δολάρια (!) Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Ναι εκατομμύρια δολλάρια και όχι δισ! Εκεί οδήγησαν την χώρα οι δοσίλογοι, το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ και οι ρωσόδουλοι πρωθυπουργοί τους Α και Γ Παπανδρέου, Καραμανλής ο Β και ο Σημίτης. Εκεί την οδήγησαν με την πελώρια αποεπένδυση, με το σαμποτάρισμα και αυτής της αναιμικής βιομηχανικής παραγωγής, με την απαγόρευση στην ουσία μεγάλων παραγωγικών επενδύσεων, με το σαμποτάρισμα της μεγάλης και σύγχρονης γεωργικής παραγωγής, του εμπορίου, των σύγχρονων υπηρεσιών, της έρευνας και της εκπαίδευσης. Και όλο αυτό το εγκληματικό έργο το συνεχίζουν με την υποστήριξη των φαιοκόκκινων συνδικάτων, των ΜΜΕ, του φασιστικού επίσης ρωσόδουλου ΛΑΟΣ και του επίσης ρωσόδουλου Σαμαρά. Οι δοσίλογοι συνεχίζουν το σαμποτάρισμα της παραγωγής και την συντήρηση της έρπουσας χρεωκοπίας για να παραδώσουν χειροπόδαρα δεμένη τη χώρα στον νεοναζιστικό ρωσοκινεζικό άξονα και μάλιστα με την έγκριση της ΕΕ που την πιέζουν να υποκύψει στους εκβιασμούς των. Τα νοικοκυριά βλέπουμε από το «Βήμα» ότι συνέχισαν να αυξάνουν την κατανάλωσή κυρίως με στεγαστικά δάνεια ακόμα και το 2008 και το 2009 ενώ οι αποταμιεύσεις τους ήταν μηδαμινές, οι χαμηλότερες στην ΕΕ, όπως και του κεφαλαίου. Αυτό όχι για να λύσουν κυρίως το πρόβλημα της οικογενειακής στέγης αλλά ως μία επένδυση που θα αποφέρει κάτι επιπλέον στο οικογενειακό εισόδημα.

Στην πραγματικότητα οι σοσιαλφασίστες για να εξοντώσουν το αντίπαλό τους κεφάλαιο φορτώνουν σε αυτό τα εγκλήματά τους. Όπως ακριβώς ο Χίτλερ φόρτωνε την πείνα και την δυστυχία του Γερμανικού λαού που προκαλούσε στους Εβραίους καπιταλιστές. Αν το δούμε βαθύτερα αυτό που έκανε το καθεστώς ήταν ότι χρηματοδοτούσε την λαϊκή κατανάλωση με δανεικά, και σαμπόταρε ταυτόχρονα την παραγωγική συσσώρευση του κεφαλαίου, υπέσκαπτε δηλαδή τα θεμέλια της παραγωγής γενικά της αξίας στη χώρα, τη βάση της υλικής αναπαραγωγής της ζωής. Το εγκληματικό του αυτό έργο, το εμφάνιζε στο λαό σαν πραγματικό βήμα ανόδου του βιοτικού του επιπέδου, σαν αποτέλεσμα της ξενόδουλης πολιτικής του, της ίδιας της βαρβαρότητάς του! Αυτή είναι η κλασική μέθοδος που ακολουθεί κάθε φασισμός. Πρώτα δίνει παροχές στο λαό μέχρι να απλώσει την πολιτική του επιρροή και να τον ελέγξει και ύστερα μόλις παγιώσει την πολιτική του εξουσία του ρουφάει το μεδούλι και τον οδηγεί στην καταστροφή και στον πόλεμο. Αυτός είναι ο δρόμος του Χίτλερ και του Μουσολίνι, αυτός θα είναι του Πούτιν και του Γιν Τάο αύριο, αυτός των δοσιλόγων πρακτόρων των τελευταίων στην Ελλάδα. Μαζί με το πιο σύγχρονο και γι αυτό λιγότερο απατεωνίστικο κεφάλαιο οι δοσίλογοι σκοτώνουν τώρα πάνω στην κρίση και τον «χορτασμένο» από δανεικά λαό. Ποιο είναι το επόμενο βήμα των ρωσόδουλων μετά τις παροχές στο λαό με δανεικά και μετά την οικονομική καταστροφή που προκάλεσαν στη χώρα; Είναι το ξεπούλημα της χώρας στο ναζιστικό άξονα που το οργανώνουν εκβιάζοντας την ΕΕ και όλη την Δύση να την αποδεχτεί αλλιώς θα οδηγήσουν στην χρεοκοπία την ΕΕ και όλο τον πλανήτη. Ετοιμάζονται δηλαδή να παραδώσουν ότι δεν έχουν δώσει ακόμα, τις μεταφορές, τα λιμάνια, την βιομηχανία, τις επικοινωνίες και ολόκληρη την παραγωγική βάση της χώρας στο πιο κτηνώδες μονοπώλιο, στο μεγαλύτερο δουλέμπορα της ανθρωπότητας, στο κινέζικο ναζιστικό καθεστώς και στο μεγαλύτερο πολεμικό και ενεργειακό μονοπώλιο του πλανήτη που είναι το ρώσικο;

Το γενικό μέτρο για το παραγωγικό έλλειμμα της χώρας, δηλαδή το μέτρο των επενδύσεων σε παραγωγικό και εμπορευματικό κεφάλαιο που λείπουν από την παραγωγή, μέτρο επομένως του παραγωγικού σαμποτάζ του σοσιαλφασισμού και των πρωθυπουργών του, απεικονίζεται στον παρακάτω πίνακα των εισαγωγών και εξαγωγών του ΟΟΣΑ. Ταυτόχρονα δίνουμε και το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών από την Τράπεζα της Ελλάδος. Το ΑΕΠ του 2008 ήταν σύμφωνα με τον προϋπολογισμό 239,141 δις ευρώ.

Το 2007 το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών γίνεται σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του κράτους που θα χρησιμοποιούμε στους υπολογισμούς που ακολουθούν, ίσο με 32,6 δις και το 2008 34,8 δις. Σε ποσοστά επί του ΑΕΠ είναι 13,6% και 14,5% αντίστοιχα.

Ας πάρουμε το έτος 2008. Το πελώριο έλλειμμα των τρεχουσών συνναλαγών οφείλεται ουσιαστικά στο ασύλληπτο εμπορικό έλλειμμα των 31,9 δις ευρώ. Έχουμε αφαιρέσει τα καύσιμα που δεν παράγει η χώρα. Με τα καύσιμα το εμπορικό ισοζύγιο παρουσιάζει έλλειμμα το 2008 ίσο με 44 δις ευρώ! Όπως είναι γνωστό μόνο οι τουριστικές και οι ναυτιλιακές συναλλαγές, που στον παρακάτω πίνακα εμφανίζονται στις υπηρεσίες, δεν αφήνουν να καταβαραθρωθεί το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών.

Το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας δεν παράγει επομένως αξία εμπορευμάτων 44 δις με το πετρέλαιο και επομένως λείπει από την παραγωγή μια πελώρια επένδυση σε πάγιο κεφάλαιο, σε αντικειμενοποιημένη κοινωνική εργασία, πολλαπλάσιες φορές μεγαλύτερη από την αξία των 44 δις ευρώ που είναι το παραγωγικό εμπορικό έλλειμμα του 2008 μετρημένο σε ευρώ. Σε αυτή την χαμένη παραγωγική βάση αντιστοιχούν ένα τεράστιο μεταβλητό κεφάλαιο, φόροι και κέρδη για την φθορά του πάγιου κεφαλαίου και για την επανεπένδυση. Τα 31,9 δις του χρονιάτικου τώρα εμπορικού ελλείμματος σχηματίζονται από χαμένους μισθούς, από χαμένες θέσεις εργασίας, από χαμένα κέρδη που δεν θα επανεπενδυθούν για την παραγωγή νέου πλούτου, από χαμένους φόρους ΦΠΑ, από χαμένη φορολογία εισοδήματος, φυσικών και νομικών προσώπων (επιχειρήσεων) και από χαμένες ασφαλιστικές εισφορές. Το σύνολο αυτής της χρονιάτικης χαμένης αξίας εμφανίζεται σαν χρέος των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων, των ασφαλιστικών ταμείων, και κυρίως σαν χρέος του κράτους αλλά και σαν πολύ μειωμένη αποταμίευση. Κανείς στη χώρα αυτή δεν έχει αρκετά λεφτά να πληρώσει και να συμπληρώσει αυτό το έλλειμμα. Ούτε τα νοικοκυριά, ούτε το κράτος, ούτε και οι επιχειρήσεις, ούτε καν τα χειρότερα λαμόγια μικρά και μεγάλα. Οι μόνοι που δεν γεύτηκαν χαρισμένα λεφτά ή γεύτηκαν πολύ λίγα σε σχέση με όλους τους άλλους είναι οι χαμηλά αμοιβόμενοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα στη βιομηχανία και στην αγροτική παραγωγή.

Απλά το έθνος κατανάλωνε-διασπάθιζε επί δεκαετίες αξία που δεν παρήγαγε! Αθροισμένη η αξία που δεν παράγει η οικονομία τα τελευταία 25 χρόνια εξαιτίας του παραγωγικού σαμποτάζ δίνει ένα πελώριο παραγωγικό έλλειμμα που σε χρήμα μεταφράζεται σε εκατοντάδες δις ευρώ. Και αυτό το παραγωγικό έλλειμμα δεν οφείλεται ούτε στα υπερκέρδη του κεφαλαίου, ούτε στις κλοπές, ούτε στη μίζα, ούτε στην ΕΕ και τις τράπεζες. Είναι πάνω απ όλα το αποτέλεσμα του σαμποταρίσματος της παραγωγής από τον σοσιαλφασισμό και τους πρωθυπουργούς του.

Παρακάτω δίνουμε τις καθαρές αποταμιεύσεις των επιχειρήσεων των νοικοκυριών και της καθαρής εθνικής αποταμίευσης, από τον κρατικό προϋπολογισμό, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ.

Η πρόταση του ΣΥΝ περί έκδοσης λαϊκού ομολόγου, για να χρηματοδοτήσει δηλαδή ο λαός το χρέος και όχι οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, να σωθούμε δηλαδή μόνοι μας, αποδεικνύεται από τον πίνακα δημαγωγική. Πρόκειται για την θέση του προβοκάτορα πρωθυπουργού, ότι λεφτά υπάρχουν, πρόκειται δηλαδή για τη θέση όλου του σοσιαλφασισμού, εκφρασμένη στο επεξεργασμένο πάντα επίπεδο της συνασπισμικής χαμελαιοντικής διανόησης. Λεφτά πια δεν υπάρχουν αρκετά ούτε για επενδύσεις ούτε για την εξυπηρέτηση του χρέους. Ακόμα και αν πιαστούν όλα τα λεφτά από τους φοροφυγάδες αυτά θα καλύψουν ένα μικρό ποσοστό του χρέους. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτά τα λεφτά θα φύγουν από τις τραπεζικές καταθέσεις, δηλαδή θα αφαιρεθούν από το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο για να πάνε για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους στην καλύτερη περίπτωση και στην πληρωμή άλλων κρατικοδίαιτων λαμογιών στη χειρότερη. Δηλαδή το πολύ να ανακουφιστεί το κράτος αλλά όχι η χώρα με το ότι θα υπάρξει μεταφορά πόρων από ένα χώρο της οικονομίας σε ένα άλλο. Το ίδιο θα συμβεί και αν δημευτεί η ακίνητη και κινητή περιουσία των φοροφυγάδων. Αυτό θα έχει κάποιες βραχυπρόθεσμες ανακουφιστικές συνέπειες για την χρεωκοπημένη χώρα μόνο αν οι αγοραστές της εκποιημένης περιουσίας τους έρχονται από το εξωτερικό.

Για να θολώνει το καθεστώς το σαμποτάρισμα της παραγωγής και της κοινωνικής ζωής παραλληλίζει την ελληνική κρίση με την κρίση άλλων χωρών της ΟΝΕ. Αυτό το κάνει πάλι εξαπατώντας. Συγκρίνει μόνο το ποσοστιαίο δημόσιο χρέος αυτών των χωρών με το ελληνικό που είναι πάντως πολύ περισσότερο, αλλά μετά ισχυρίζεται ότι η διαφορά δεν είναι δα και τεράστια. Έτσι κουκουλώνει την εγκληματική του πολιτική της καταστροφής στην ουσία της παραγωγικής βάσης της χώρας, την ελάχιστη συγκέντρωση του κεφαλαίου που επέβαλε και συνεχίζει να επιβάλλει βίαια στην παραγωγή. Κρύβει με αυτή τη μέθοδο τα αίτια της φτώχειας, των χαμηλών μισθών και της ανεργίας, κρύβει ότι με το σαμποτάρισμα της παραγωγής δεν υπάρχει μέλλον. Να πάρουμε σαν παράδειγμα την Ιταλία που έχει δημόσιο χρέος 115%, που συγκρίνεται με το ελληνικό. Όμως η Ιταλία έχει μια τεράστια παραγωγική βάση και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχει ακαθάριστη εγχώρια αποταμίευση το 2009 ίση με το 16,7% του ΑΕΠ, ενώ στην Ελλάδα είναι το ίδιο έτος 5%. Ταυτόχρονα το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών της είναι μόνο 2,4% ενώ στη χώρα μας είναι 14,5%. Επίσης η Ιταλία έχει μια από τις μεγαλύτερες αγορές ομολόγων όταν το ισοζύγιο των εισοδημάτων στη χώρα μας είναι ελλειμματικό κατά 9,803 δις το 2009. Το μεγαλύτερο ποσοστό του ελλείμματος των εισοδημάτων οφείλεται στις επενδύσεις χαρτοφυλακίου.

Πως αντανακλάται τώρα η παρεμπόδιση της συσσώρευσης του κεφαλαίου, το παραγωγικό σαμποτάζ, στα κρατικά έσοδα; Βασικά στην μείωση του όγκου του εισπραττόμενου ΦΠΑ, των φόρων των φυσικών προσώπων και των νομικών προσώπων (επιχειρήσεων), αφού οι φόροι είναι στην ουσία άθροισμα ποσοστιαίων κρατήσεων επί της παραγόμενης αξίας στην οικονομία, δηλαδή πάνω στους μισθούς και στην υπεραξία. Σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό ο φόρος των φυσικών προσώπων το 2008 ήταν 10,8 δις και των νομικών προσώπων 4,2 δις. Επομένως οι φόροι των φυσικών προσώπων είναι 2,57 φορές μεγαλύτεροι από εκείνους των επιχειρήσεων. Αυτό το γεγονός, η φαιοκόκκινη ΓΣΕΕ που συντηρεί ολόκληρο Ινστιτούτο μελετών, χαλκείων των στατιστικών στοιχείων λέμε εμείς, το εξηγεί με την θεωρία του ψευτοΚΚΕ. Η εργασία λέει πληρώνει διπλάσιους φόρους από το κεφάλαιο. Μάλιστα για να φανεί και αντικειμενική δίνει στις εργασίες του Ινστιτούτου της και τα ποσοστά της φορολογίας του κεφαλαίου και της εργασίας στην ΕΕ που είναι περίπου ίσα. Επομένως, σύμφωνα και με την φαιοκόκκινη ΓΣΕΕ η φορολογία του κεφαλαίου πρέπει να αυξηθεί. Το σωστό ήταν να πει ότι στην Ελλάδα η φορολογία του κεφάλαιου αποδίδει πιο λίγα έσοδα σε σχέση με άλλες χώρες επειδή το μεγάλο κεφάλαιο που βγάζει τα πολλά κέρδη μέσα στο σύνολο του κεφάλαιου -και που πληρώνει τους μεγαλύτερους φόρους γιατί ανάμεσα στα άλλα έχει και τη σχετικά μικρότερη για τον όγκο του φοροδιαφυγή- είναι μικρό στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας, πολύ μικρότερο από όσο στις άλλες χώρες. Το ψευτοΚΚΕ λέει να αυξηθεί η φορολογία του στο 45%. Κρύβουν ότι τους φόρους των επιχειρήσεων, των 4,2 δις ευρώ, στο συντριπτικά μεγαλύτερό τους ποσοστό στη χώρα μας τους πληρώνει το μεγάλο σύγχρονο κεφάλαιο, αυτό που το εμποδίζουν με το σαμποτάζ να αναπτυχθεί και μαζί του και την εργατική τάξη, κρύβουν ότι το μικρό κεφάλαιο δηλαδή οι εκατοντάδες χιλιάδες ελάχιστα παραγωγικές επιχειρήσεις των αυτοαπασχολούμενων που τους υπόσχεται η Παπαρρήγα να τους κάνει όλους δημόσιους υπάλληλους, δεν πληρώνουν τίποτα ή πληρώνουν ελάχιστα. Κρύβουν δηλαδή από τους εργάτες και τους εργαζόμενους ότι η αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων στο 45% σημαίνει πρακτικά σήμερα μόνο φόρτωμα των μεγάλων παραγωγικών επιχειρήσεων με τόσα φορολογικά βάρη που να μην είναι πια ανταγωνιστικές σε σχέση με τις ομόλογές τους στις άλλες χώρες, δηλαδή να μην μπορούν να επενδύσουν ανάλογα και τελικά να κλείσουν.

Από την έρευνα της ICAP για το 2008, στην οποία αναφερθήκαμε προηγούμενα, υπενθυμίζουμε ότι τα κέρδη προ φόρων των 25.342 ΑΕ και ΕΠΕ επιχειρήσεων του μεγάλου και του μεσαίου κεφαλαίου για το 2006 ήταν 8,57 δις ευρώ. (Εξαιρούνται οι χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις). Με φορολογία 29%, το 2006 οι επιχειρήσεις αυτές πλήρωσαν φόρο 2,48 δις. Στην ίδια έρευνα της ICAP για το 2006 βλέπουμε ότι τα κέρδη προ φόρων των 300 μεγαλύτερων επιχειρήσεων, με εξαίρεση πάλι των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων, είναι 5,14 δις. Επομένως με συντελεστή 29% πλήρωσαν φόρο 1,49 δις ευρώ. Το 2006 από τον κρατικό προϋπολογισμό βλέπουμε ότι τα φυσικά πρόσωπα πλήρωσαν φόρους το 2006 9,275 δις και οι επιχειρήσεις 4,438 δις.

Το σαμποτάρισμα της παραγωγής, η απαγόρευση της συσσώρευσης του κεφαλαίου, στερεί και έσοδα από το κράτος. Γιατί οι μεγάλες επιχειρήσεις πληρώνουν γενικά φόρους και φοροδιαφεύγουν λιγότερο. Η συγκέντρωση του κεφαλαίου εμποδίζει και την παραοικονομία που στηρίζεται κυρίως στην μικροεπιχείρηση, οπότε και τη φοροδιαφυγή. Τα χρέη του κράτους και τα ελλείμματά εξαιτίας του παραγωγικού σαμποτάζ διογκώνονται από την επί δεκαετίες χρηματοδότηση της συγκρότησης των διακομματικών διεφθαρμένων στρατών, με την επιλογή των χειρότερων στοιχείων, μέσα από μια τεράστια δημόσια υπαλληλία που κοστίζει πολλαπλάσια έξοδα στο κράτος από τα φυσιολογικά. Και δεν εννοούμε μόνο τους μόνιμους δημόσιους υπάλληλους αλλά όσους στην ουσία μισθοδοτούνται από το κράτος. Αυτοδιοίκηση, ΔΕΚΟ, συμβασιούχους κλπ. όλοι αυτοί εκτιμώνται ότι είναι πάνω από ένα εκατ. Πρόκειται για το περισσευούμενο εργατικό δυναμικό που δεν μπορεί να πιάσει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα γιατί δουλειές δεν υπάρχουν. Στην ουσία πρόκειται για χρηματοδοτούμενη από το κράτος ανεργία.

Τα αίτια της κρατικής χρεοκοπίας όπως και όλης της οικονομίας βρίσκονται στο σαμποτάρισμα της παραγωγής από τον σοσιαλφασισμό. Απόδειξη ότι καμιά χώρα δεν χρεοκόπησε στην ουσία μέχρι σήμερα εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης παρά μόνο η Ελλάδα.

Τα οικονομικά άμεσα αιτήματα μιας εργατικής και λαϊκής πολιτικής σήμερα στην Ελλάδα είναι: 1) Απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων, που σημαίνει πολιτικά καθαίρεση των σαμποταριστών από κάθε θέση εξουσίας στο κράτος και στα όποια λαικά συνδικαλιστικά και αυτοδιοικητικά όργανα, 2) Τσάκισμα με λαϊκό δημοκρατικό κίνημα και έλεγχο της κρατικογραφειοκρατικής και της κρατικοολογαρχικής ακρίδας, 3) Προοδευτική φορολογία όλων των ατομικών εισοδημάτων ιδιαίτερα εκείνου κάθε είδους κεφαλαιοκρατών αλλά ιδιαίτερα μεταφορά πόρων από την ακρίδα για την εξασφάλιση μιας υποφερτής ζωής για το ενεργό και άνεργο προλεταριάτο της πόλης και της υπαίθρου.