Ο πολυετής πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας μέσω του φυσικού αερίου μπήκε σε μια νέα φάση, σε φάση μεγάλης υποχώρησης για την Ουκρανία. Αυτή δοκίμασε ένα τεράστιο πλήγμα για την πολιτική και την οικονομική της ανεξαρτησία, καθώς και για την εθνική της κυριαρχία, ενώ την ίδια στιγμή και ως δια μαγείας τα παζάρια για την τιμή ή για τις ποσότητες του εισαγόμενου καυσίμου, που δυο φορές οδήγησαν στην επιβολή από το Κρεμλίνο ενεργειακής ασφυξίας, σταμάτησαν. Η συμφωνία που υπόγραψαν οι δύο κρατικοί ηγέτες Μεντβέντιεφ και Γιανουκόβιτς στις 21 Απρίλη προβλέπει τη μείωση έως και 30% της τιμής του εισαγόμενου από την Γκαζπρόμ φυσικού αερίου με αντάλλαγμα την για πολλές δεκαετίες εκχώρηση ουκρανικού εδάφους για τις ανάγκες του ρωσικού στόλου! Το ίδιο διάστημα τρεις ακόμα σημαντικές προτάσεις τέθηκαν στο τραπέζι από τους Ρώσους: η ενοποίηση των μεταφορών των δύο χωρών, η συγχώνευση της ρωσικής Γκαζπρόμ με την ουκρανική εταιρεία παροχής αερίου-πετρελαίου Ναφτογκάζ και η εταιρική συνεργασία στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας.

Αυτό που στην ουσία «επιτεύχθηκε» με τις πιο πάνω κινήσεις ήταν η ίδια η σε μεγάλο βαθμό απορρόφηση της Ουκρανίας από τη Ρωσία των νέων τσάρων. Γιατί μόνο σαν απορρόφηση μπορούμε να δούμε τη μόνιμη παρουσία ενός εχθρικού στρατού στο έδαφος μιας χώρας που εδώ και δεκαετίες επιδιώκει την ανεξαρτητοποίηση από αυτόν τον εχθρό. Η ανεξαρτητοποίηση μάλιστα δυσχεραίνεται ακόμα περισσότερο απ’ τη στιγμή που η ναυτική βάση στη Σεβαστούπολη –που συμφωνήθηκε να λειτουργεί για το ρωσικό στόλο 25 χρόνια επιπλέον (!) από την προσυμφωνημένη αποχώρησή του στα 2017– βρίσκεται σε περιοχή (στην Κριμαία) όπου ζει η ρωσική μειονότητα. Αυτό είναι ένα ισχυρό εργαλείο της Μόσχας για τη διενέργεια πολιτικών εκβιασμών σε βάρος των γειτόνων της. Στην περίπτωση της Γεωργίας η παραπάνω πολιτική κατέληξε σε ανοιχτό πόλεμο, που οδήγησε στο φρικαλέο διαμελισμό της. Θυμόμαστε ότι ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας είχε συμμετάσχει ενεργά σ’ αυτόν τον επιθετικό πόλεμο.

Όμως οι φιλοδοξίες των στρατοκρατών του Κρεμλίνου ξεπερνούν κατά πολύ την προσάρτηση μερικών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων ουκρανικής γης. Η στρατιωτική κατοχή της πλούσιας Ευρώπης είναι το μεγάλο όνειρο που δραστηριοποιεί τους νέους χίτλερ του Κρεμλίνου, και για την επίτευξή του η προσάρτηση της Ουκρανίας αποτελεί σημαντικό σταθμό. Όπως επισήμανε ο πρόεδρος της Γεωργίας Σαακασβίλι, ο ρώσος πρωθυπουργός «δεν κρατά μυστικό το ότι προσπαθεί να ανακτήσει ένα είδος σοβιετικής αυτοκρατορίας… Η Ουκρανία λίγο πολύ για αυτούς έχει τακτοποιηθεί (…). Ακούω πολύ να λέγεται [στις ΗΠΑ] ότι ο ψυχρός πόλεμος τελείωσε», είπε. «Μπορεί να τελείωσε για την Αμερική, αλλά σίγουρα δεν έχει τελειώσει για το Βλαντίμιρ Πούτιν» (Wall Street Journal, 22/4). Αυτή η φράση θέτει και μία πολύ σημαντική διάσταση του ζητήματος, που εξηγεί την ικανότητα του ρωσικού μονοπωλίου να επεκτείνεται παγκόσμια, συχνά υπερνικώντας τα εμπόδια που του βάζουν οι χοντρόπετσοι και όλο και πιο παρακμασμένοι δυτικοί ιμπεραλιστές. Αυτοί δε βλέπουν την ώρα να παραδίδουν τις μικρές χώρες στους τσάρους προκειμένου να εξασφαλίζουν οι ίδιες μια προσωρινή ειρήνη, ή μάλλον μια αυταπάτη ειρήνης μ’ αυτούς.

Η πολύτιμη βοήθεια που παρέχουν στους νέους χίτλερ οι δυτικοί ιμπεριαλιστές εξηγείται ταξικά από την προσπάθειά τους να διασφαλίσουν τα άμεσα οικονομικά τους συμφέροντα, και πιο ειδικά τη λειτουργία των αγορών τους, σε βάρος των λαών και των χωρών του υπόλοιπου κόσμου. Στην περίπτωση της Ουκρανίας οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές διευκόλυναν με την «ουδέτερη» στάση τους τον επιθετιστή να κατευθύνει τις πολιτικές εξελίξεις εκεί επιβάλλοντας στη χώρα ένα στυγνό ενεργειακό εμπάργκο. Όπως ακριβώς είχαμε προβλέψει, αυτό οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην αναρρίχηση των φιλορωσικών δυνάμεων στην εξουσία. Στις αρχές του έτους ουκρανικός λαός κλήθηκε να επιλέξει για πρόεδρο της χώρας έναν από τους δύο υποψήφιους που ευνόησαν πολιτικά οι χειρισμοί της Μόσχας και ο υφεσιασμός της Δύσης: την προβοκατόρισσα ψευτοδημοκράτισσα και διασπάστρια Τιμοσένκο –που είχε πετύχει συμφωνία με τον Πούτιν για την άρση του εμπάργκο– και τον ανοιχτά ρωσόδουλο Γιανουκόβιτς, που έγινε τελικά ο πρόεδρος. Διαθέτοντας ισχνή πλειοψηφία στη Βουλή, ο τελευταίος κατόρθωσε να σχηματίσει κυβέρνηση μόνο με τη χρήση πραξικοπηματικών μεθόδων. Έτσι πέρασε ένα νόμο, που, κατά παράβαση του Συντάγματος, επέτρεψε την προσχώρηση μεμονωμένων βουλευτών στον πολιτικό του συνασπισμό, ένα μέτωπο ανοιχτά φιλο-πουτινιστών, ψευτοκομμουνιστών και κεντριστών. Εκείνη τη ζοφερή για την Ουκρανία στιγμή οι διεθνείς αγορές, δηλαδή τα δυτικά ιμπεριαλιστικά παχύδερμα, αναθάρρησαν και το χρηματιστήριο του Κιέβου σημείωσε άνοδο 30%. Ο Πέτερ Φάνεκε, υψηλόβαθμο στέλεχος της Κεφαλαιακής Αναγέννησης στην Ουκρανία, Λευκορωσία, Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, εξηγεί: «Πολιτικά, υπάρχει προβληματισμός για τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για να καθιερωθεί αυτός ο συνασπισμός, αλλά πιστεύω ότι η αγορά και οι ευρωπαίοι παρατηρητές είναι πρόθυμοι να κάνουν τα στραβά μάτια προς χάριν της σταθερότητας» (Financial Times, 12/3). Και προσθέτει: «Η εκτίμησή τους είναι ότι με νέο πρόεδρο και έμπιστη κυβέρνηση θα υπάρξει μεγαλύτερη σταθερότητα στην Ουκρανία, και ως προς τη σχέση της με τους μεγάλους της γείτονες, τη Ρωσία και την Ευρώπη» (η υπογράμμιση δική μας).

Στην πραγματικότητα, αυτή η «σταθερότητα» ήταν η υπογραφή της ατιμωτικής συμφωνίας με την οποία η Μόσχα έδεσε με γερές αλυσίδες το μικρό μα γενικά ατίθασο γείτονά της. Η ευημερία που προσφέρεται στον ουκρανικό λαό είναι κάθε άλλο παρά αληθινή. Σύντομα οι ουκρανικές μάζες, που εξαιτίας της κρίσης ζουν σήμερα με δάνειο του ΔΝΤ, θα νιώσουν στο πετσί τους ένα ακόμα μεγαλύτερο κύμα οικονομικής εξαθλίωσης, που θα το προκαλέσει η κατασπατάληση των πόρων της χώρας τους από τα αφεντικά του Κρεμλίνου και από τους φιλικούς του ολιγάρχες. Η χώρα θα μετατραπεί σε προμηθευτή της ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας και σε μεταφορέα ρωσικού αερίου προς την Ευρώπη, ενώ οι όποιες διευκολύνσεις (π.χ. μείωση της τιμής του αερίου) θα αποδειχτούν πλασματικές κάποια στιγμή, όταν η μονοπώληση των ενεργειακών πηγών από τη Ρωσία και τους συμμάχους της θα οδηγήσουν σε νέα, σκληρότερη τιμολογιακή πολιτική. Την ίδια στιγμή ο ρωσικός στόλος θα έχει γίνει τοποτηρητής της πολιτικής ζωής της χώρας.

Ο ουκρανικός λαός δε θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα αυτή την πορεία προς την καταστροφή. Αυτό απέδειξαν οι μαζικές κινητοποιήσεις ανήμερα της επικύρωσης της συμφωνίας από το ουκρανικό κοινοβούλιο, και ιδιαίτερα η υποδοχή που επιφύλαξαν οι ουκρανοί πατριώτες στους ρωσόδουλους προωθητές της μέσα στην αίθουσα του κοινοβουλίου κατά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας, που μετέτρεψε τη βουλή σε πεδίο μάχης, αναγκάζοντας τα κυβερνητικά στελέχη να ανοίξουν ομπρέλες προκειμένου να αποφύγουν τη βροχή από αβγά που εκτοξεύονταν εναντίον τους.

Εκείνη τη στιγμή οι υποτακτικοί του Κιέβου φάνταζαν σαν τα πιο γελοία και ποταπά υποκείμενα σε όλο τον πλανήτη. Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερη εξουσία αποκτούν αυτοί οι υποτελείς μέσα στη χώρα τους, τόσο πιο ανίσχυροι γίνονται. Όπως λέει και το αρχαίο γνωμικό: «Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τους προδότες ουδείς».