Η τουρκο-ισραηλινή σύγκρουση στα ανοιχτά της Γάζας μετέβαλε όλες τις ισορροπίες στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Μετέτρεψε δύο πρώην στενούς συμμάχους, την Τουρκία και το Ισραήλ σε άσπονδους εχθρούς, οδήγησε σε μισοαπομόνωση τον έναν από τους δυο κι ενίσχυσε τη θέση μιας τρίτης δύναμης που η πολιτική της προξενεί την ανησυχία της δημοκρατικής ανθρωπότητας. Πρόκειται για μια γιγαντιαίων διαστάσεων καλοστημένη προβοκάτσια που είχε προετοιμάσει με κάθε λεπτομέρεια η ρωσική διπλωματία ήδη πριν από τη σύνοδο του κουαρτέτου για τη Μέση Ανατολή στη Μόσχα στα μέσα Μάρτη και τις λεπτομέρειες της οποίας μπορεί να μελετήσει ο αναγνώστης στη σχετική εκτεταμένη ανάλυση της Νέας Ανατολής. Εδώ θα ασχοληθούμε κυρίως με τα χειροπιαστά αποτελέσματά της και το διπλωματικό παιχνίδι που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας οι περιφερειακές δυνάμεις και κυρίως η Ελλάδα μαζί με τη γειτονική Τουρκία. Η Τουρκία του Ερντογάν προοριζόταν να παίξει τον κατεξοχήν πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή την προβοκάτσια που μπήκε σε εφαρμογή το Μάη.

Τότε ήρθε στο φως το ροζ βίντεο που οδήγησε στην παραίτηση του Ντενίζ Μπαϊκάλ – του βασικότερου αντι-ισλαμοφασίστα πολιτικού μέσα στην Τουρκία – από την ηγεσία του αντιπολιτευόμενου Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος. Έτσι, παρότι η κόντρα κεμαλιστών-ισλαμοφασιστών βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, είναι γεγονός ότι το σημαντικότερο εσωτερικό εμπόδιο στην πολιτική μεταστροφή της Άγκυρας προς τη Ρωσία είχε παραμεριστεί.

Αφού ξεπεράστηκε ο σκόπελος Μπαϊκάλ, ο Ερντογάν, που ως τότε μόνο αναθέματα και απειλές μπορούσε να ξεστομίζει ενάντια στη Δύση, ξεκίνησε να κάνει πράξη τις απειλές του διατάσσοντας αλλαγή πλεύσης της χώρας. Μέσα σε πέντε μέρες η Τουρκία θα προέβαινε σε μια κίνηση που αποτελεί ανοιχτή διακήρυξη της συμμαχίας της με τους μεγάλους φασισμούς της Μ. Ανατολής: τη Συρία και το Ιράν. Εγκατέστησε συστοιχίες αντιαεροπορικών πυραύλων στα σύνορα για να εμποδίσει αμερικανικά και ισραηλινά αεροσκάφη να διεισδύσουν στον τουρκικό εναέριο χώρο, όπως γινόταν ως τώρα (βλ. Ελευθεροτυπία, 15/5). Η κίνηση αυτή έδωσε τη δυνατότητα στην Τουρκία να αναβαθμίσει τη διπλωματική της ισχύ στην ευρύτερη περιοχή και να πετύχει, με την πολύτιμη βοήθεια του άλλου μεγάλου πράκτορα της ρωσικής διπλωματίας βραζιλιάνου πρωθυπουργού Λούλα, τη συμφωνία της Τεχεράνης που προβλέπει τον εμπλουτισμό μεγάλης ποσότητας ιρανικού ουρανίου στην Τουρκία με αντάλλαγμα πυρηνικό καύσιμο για έναν αντιδραστήρα του Ιράν, μια διαπραγμάτευση που είχε διαφημιστεί από το Κρεμλίνο σαν η «τελευταία ευκαιρία» της Τεχεράνης να αποφύγει τις κυρώσεις του Συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ. Ταυτόχρονα, οι σχέσεις με την Αθήνα αναβαθμίστηκαν με τη μεγαλοπρεπή επίσκεψη Ερντογάν στη χώρα μας, η οποία «κηλιδώθηκε» μόνο από ένα φραστικό «επεισόδιο» μπροστά στις κάμερες ανάμεσα στους Παπανδρέου-Ερντογάν σχετικά με τις αερομαχίες στο Αιγαίο. Αυτό το επεισόδιο ήταν απαραίτητο για να καθησυχαστούν οι εθνικιστές και της Τουρκίας και της Ελλάδας ότι η κλασική διένεξη στο Αιγαίο καλά κρατεί, δηλαδή ότι οι δύο πρωθυπουργοί δεν πουλάνε τους εκατέρωθεν εθνικιστές τους.

Έτσι λίγες μόνο ημέρες χρειάστηκαν για να ξεδιπλωθεί ο νέος χάρτης της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής μπρος στα μάτια της έκπληκτης Δύσης, που ξαφνικά άρχισε να παραλύει από τρόμο στη διαπίστωση του θλιβερού γεγονότος ότι όλες σχεδόν οι διέξοδές της προς τη Μ. Ανατολή και την Κεντρική Ασία έχουν μπλοκαριστεί από το ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό άξονα. Στην ουσία η προβοκάτσια πέτυχε το βασικότερο στόχο της που ήταν να ανοίξει το συνοριακό πέρασμα της Ραφάχ στα σύνορα με την Αίγυπτο, δηλαδή να σπάσει το βασικό αποκλεισμό στη Γάζα και στη Χαμάς που είναι αυτός που πραγματοποιεί η Αίγυπτος εκ μέρους ουσιαστικά της ντεφάκτο Αιγυπτιακής-Σαουδαραβικής συμμαχίας. Για τις δυνάμεις του άξονα το Ισραήλ είναι ο κύριος συμβολικός εχθρός με το πρόσχημα της καταπολέμησης του οποίου αυτός θέλει να επιτεθεί σε όλους τους μεγάλους εχθρούς του παντού στον κόσμο. Στην περιοχή του Κόλπου ο μεγάλος στρατηγικός εχθρός του άξονα σήμερα είναι το Αιγυπτιακό-Σαουδαραβικό μέτωπο. Τον κλοιό αυτού του μετώπου ενάντια στη Χαμάς επιδιώξανε στην πραγματικότητα να σπάσουν και έσπασαν με τη μεγάλη προβοκάτσια τους οι δυνάμεις του άξονα και δευτερευόντως τον ισραηλινό κλοιό που λειτουργεί συσπειρωτικά για τη Χαμάς, τη Συρία και το Ιράν.

Η δουλειά πήγε τόσο καλά χάρη στη χοντροπετσιά και στη σύγχυση των δυτικών ώστε αμέσως μετά την προβοκάτσια συναντήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη χωρίς να κρύβουν τη στρατηγική τους ενότητα οι δύο πιο περιφερειακοί ηγέτες του νεοναζιστικού άξονα Αχμαντινετζάντ και Ερντογάν υπό την προστασία του αρχηγού του άξονα Πούτιν. Στη συνάντηση αυτή που έγινε επίσημα «για τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και κοινής δράσης στην Ασία», ο Πούτιν πρόσφερε τη στήριξή του στον Ερντογάν δηλώνοντας ότι αντιλαμβάνεται τα αισθήματα της κυβέρνησής του. «Θα θέσουμε το θέμα ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών, εργαζόμαστε γι' αυτό», είπε σε κοινή συνέντευξη τύπου (9/6). Με άλλα λόγια, η Ρωσία παρέδωσε στον Ερντογάν τη σημαία του ισλαμοφασισμού και ταυτόχρονα τη σημαία του ηγέτη του ισλαμικού κόσμου κόντρα στην Αίγυπτο με πιο άμεση αποστολή να σώσει τη Χαμάς από την πολιτική απομόνωση για να γίνει αυτή και όχι η όλο και πιο αδύνατη Φατάχ, ηγέτιδα δύναμη της Παλαιστίνης. Η Τουρκία είναι ιδανική γι αυτό το ρόλο γιατί αυτή, αντίθετα με το όλο και πιο απομονωμένο Ιράν, έχει το προνόμιο να συμμετέχει στα νατοϊκά όργανα. Έτσι μπορεί να ταλαντεύσει τους αμερικανούς και ευρωπαίους μονοπωλιστές και πάνω απόλα να σπάει το αντι-Χαμάς μέτωπο των ειρηνόφιλων αραβικών χωρών.

Έτσι, το επεισόδιο της 31 Μάη εγκαινίασε μια μόνιμη περίοδο εχθρότητας ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ. Οι ενέργειες της τουρκικής ηγεσίας ήταν άμεσες και πολύ δραστικές: σκληρές αντι-ισραηλινές δηλώσεις, ανάκληση του τούρκου πρέσβη στο Τελ Αβίβ, κάλεσμα του ισραηλινού ομολόγου του στην Άγκυρα για εξηγήσεις, ματαίωση τριών προγραμματισμένων κοινών στρατιωτικών ασκήσεων. Λίγο αργότερα η τουρκική εθνοσυνέλευση με διακήρυξή της κάλεσε την κυβέρνηση «να επανεξετάσει τις πολιτικές, διπλωματικές και στρατιωτικές σχέσεις με το Ισραήλ και να λάβει δραστήρια σχετικά μέτρα» (3/6). Γρήγορα στο χορό μπήκαν και άλλα πιόνια του ρωσο-κινεζικού άξονα ανά τον πλανήτη που έδειξαν να συμφωνούν με τους ισχυρισμούς του Ερντογάν ότι δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση η Χαμάς αλλά αντίθετα το Ισραήλ είναι ένα «κράτος τρομοκράτης».

Το πιο τρομερό όμως και το πιο χαρακτηριστικό ειπώθηκε στη διάρκεια της διάσκεψης της Κων/πολης. Εκεί ο Αχμαντινετζάντ είπε σε γαλλικό κανάλι ότι το τουρκο-ισραηλινό επεισόδιο «θα αλλάξει πολλά παγκόσμια ζητήματα και θα σημάνει την αντίστροφη μέτρηση για την ύπαρξη του Ισραήλ. Αυτό δείχνει ότι δεν έχει θέση στην περιοχή και ότι κανένας δεν είναι έτοιμος να ζήσει στο πλάι του». Αυτή η δήλωση έχει ιστορική σημασία γιατί αφού γίνεται στο πλαίσιο μιας συνάντησης κορυφής τριών κρατών χωρίς αυτά να διαχωρίσουν τη θέση τους άμεσα από αυτήν, σημαίνει ότι η εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ μπαίνει στην πλατφόρμα της στρατηγικής όχι πια μόνο του Ιράν αλλά και της Μόσχας και της Τουρκίας.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού συνεπής στη νεοχιτλερική γραμμή, ο Φ. Κάστρο, συνέκρινε την ισραηλινή σημαία με τη χιτλερική σβάστικα, και την καταπίεση του παλαιστινιακού λαού από μια μικρή τοπική δύναμη σαν το Ισραήλ με το χιτλερικό Ολοκαύτωμα (14/6), αποδεικνύοντας έτσι ότι ανάμεσα στη φαιοκόκκινη σημαία του «αριστερού» σοσιαλφασισμού και τη φαιοπράσινη του ισλαμοφασιστικού σοσιαλφασισμού δεν υπάρχει καμία ουσιαστική ιδεολογική διαφορά. Ο ρωσόδουλος και αρχι-αντισημίτης πρόεδρος τη Φατάχ Αμπάς μίλησε επίσης με τη σειρά του για σφαγή των τούρκων ισλαμοφασιστών από το Ισραήλ. Η πίεση στα φιλικά προς το Ισραήλ αραβικά κράτη άρχισε να γίνεται αφόρητη δίνοντας την ευκαιρία στον επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου γενικά φίλο του άξονα, Άμρ Μουσά, να επισκεφτεί τη Γάζα και να συναντηθεί για πρώτη φορά με τον «πρωθυπουργό» της Χαμάς τασσόμενος υπέρ του διαλόγου για τη συμφιλίωση με τη Φατάχ (14/6).

Κι ενώ οι δυνάμεις του σκληρού αντισημιτισμού επεμβαίνουν ανοιχτά σε Ισραήλ και Παλαιστίνη προκειμένου να πετύχουν την «πολυπόθητη» παλαιστινιακή ενότητα, δηλαδή την ενότητα του παλαιστινιακού λαού κάτω από την εξουσία των ισλαμοφασιστών δολοφόνων και εχθρών της παλαιστινιακής ανεξαρτησίας, άλλες δυνάμεις έχουν αναλάβει το ρόλο του καθησυχασμού της Δύσης μετά το πέρασμα της Τουρκίας σε ανοιχτή αντι-ισραηλινή συμμαχία με το Ιράν. Πρόκειται για την Ελλάδα και την Κύπρο, που αποτελούν το δούρειο ίππο της Ρωσίας μέσα στην Ευρώπη και οι οποίες χτύπησαν το Ισραήλ αλλά με ηπιότερες αντιδράσεις απέναντι στο Τελ Αβίβ από εκείνες της Τουρκίας. Η Αθήνα διέκοψε την ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική άσκηση που ήταν ήδη σε εξέλιξη και ανέβαλε – αλλά δε ματαίωσε – την επίσκεψη του αρχηγού της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας. Μπορεί να καταδίκασε την «αδικαιολόγητη», όπως είπε δια στόματος αναπληρωτή υπ.Εξ., «χρήση τέτοιας έντασης βίας» του ισραηλινού στρατού αλλά παρέμεινε στο περιθώριο των διεθνών διπλωματικών εξελίξεων (παρότι εμπλέκεται άμεσα στο συμβάν) και το μόνο που έκανε ήταν να υπενθυμίζει στα ευρωπαϊκά και ΝΑΤΟϊκά όργανα ότι ανάμεσα στα μέλη της αποστολής υπήρχαν έλληνες πολίτες και ότι η τυχόν υποστήριξή των δυτικών στις πρωτοβουλίες Ερντογάν θα ήταν σύμφωνη με τις προθέσεις της. Η δε Λευκωσία αρνήθηκε ανοιχτή συνεργασία με την αποστολή των ακτιβιστών και δεν τους άφησε να αποπλεύσουν απ’ τα λιμάνια της. Ο «μαλακός» ρόλος της Ελλάδας και της Κύπρου υπηρετεί τον εξής στόχο: Να μην ανησυχήσει η Δύση ότι με το πέρασμα της Τουρκίας σε ανοιχτή συμμαχία με το Ιράν κλείνει ο δρόμος της προς τη Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο γενικότερα. Δηλαδή η Ελλάδα εγγυάται ακόμα τη δυτική υπεροχή στην Ανατολική Μέσογειο και έτσι μπορεί να παίζει και τον τόσο πολύτιμο για την πολιτική του άξονα ρόλο του ενδιάμεσου απέναντι σε όλες τις πλευρές. Με λίγα λόγια οι ΗΠΑ και ιδιαίτερα η ΕΕ θα ξυπνήσουν σε λίγα χρόνια μέσα σε έναν εφιάλτη.

Η Ρωσία έχει ετοιμάσει για όλους από ένα μαξιλάρι. Δε θα μπορούσε όμως να ελπίζει ότι θα αφεθεί επ’ άπειρον να οργανώνει τις επεμβάσεις της και τα πραξικοπήματά της. Όσο περισσότερο προωθεί τις θέσεις της παγκόσμια και αποκαλύπτει το αποκρουστικό της πρόσωπο, τόσο περισσότερο θα συναντά την αντίσταση των λαών και των κρατών του πλανήτη. Η πάλη του τουρκικού λαού ενάντια στον Ερντογάν, η αντι-ισλαμοφασιστική εξέγερση του ιρανικού λαού, η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού απέναντι στη Χαμάς στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, καθώς και ο αγώνας Ισραηλινών και Παλαιστινίων για ασφαλές ισραηλινό κράτος και ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος θα συνεχίζονται μοιραία αν και συχνά υπόκωφα.