Η θέση της ΟΑΚΚΕ για το θερμό επεισόδιο Τουρκίας - Ισραήλ και για το ζήτημα του αποκλεισμού της Γάζας

Το θερμό επεισόδιο ανάμεσα στον ισραηλινό στρατό και την τούρκικη ναυαρχίδα του στολίσκου που έπλεε προς τη Γάζα δεν είχε καθόλου να κάνει με την όποια βοήθεια στον παλαιστινιακό λαό αλλά ήταν μια καλοστημένη διεθνούς εύρους πολιτική προβοκάτσια.  Την άμεση πολιτική και επιχειρησιακή  διαχείριση αυτής της προβοκάτσιας την είχε ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν, αλλά  την πολιτική της καθοδήγηση την έχει η ρώσικη διπλωματία. Αυτή επικεφαλής του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν έχει σαν στόχο μέσα από αυτήν την προβοκάτσια  να δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα για μια νέα παγκόσμιας κλίμακας διπλωματική εκστρατεία του άξονα με στόχο τη δημιουργία νέων στρατηγικών συσχετισμών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και από εκεί σε όλο τον κόσμο. Το συγκεκριμένο κέντρο της επίθεσης του άξονα και άμεσο πολιτικό θύμα της προβoκάτσιας, το Ισραήλ, επιλέχθηκε μόνο σαν ένα μέσο, σαν ο αδύναμος κρίκος  ενός  πολύ ευρύτερου εχθρικού προς τον άξονα μετώπου που είναι σε πρώτο πλάνο οι ανεξάρτητες από το νεοχιτλερικό άξονα μη φασιστικές αραβικές και μουσουλμανικές  χώρες και λαοί και ακόμα βαθύτερα οι δημοκρατικές και μισοδημοκρατικές χώρες της Ευρώπης που διαρκώς και δίχως να το νιώσουν περικυκλώνονται στρατηγικά από το νεοναζιστικό άξονα. Λέμε ότι το Ισραήλ είναι ο αδύνατος κρίκος όλης αυτής της αλυσίδας επειδή αυτό ήδη έχει για δεκαετίες δαιμονοποιηθεί από τον άξονα με την ανάσυρση και μεθοδική καλλιέργεια  του κανιβαλικού αντισημιτισμού, που σήμερα εμφανίζεται σαν «αντισιωνισμός», αλλά και με την προβοκατόρικη εκμετάλλευση του επεκτατισμού ισχυρών τμημάτων της άρχουσας τάξης του Ισραήλ που εγκληματικά καταπατούν το δικαίωμα των Παλαιστινίων στη δημιουργία του κράτους τους. Είναι αυτοί οι ίδιοι που έχουν υποστηρίξει τις πιο μισητές και ταυτόχρονα βλακώδεις επεμβατικές περιπέτειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στον αραβικό και στο μουσουλμανικό  τρίτο κόσμο. Έτσι μπόρεσαν οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου να δηλητηριάσουν με το νεο-αντισημιτισμό τη σκέψη της παγκόσμιας αριστεράς, κι έτσι να αφήσουν τους λαούς χωρίς άμυνες.

Κύριος και άμεσος στόχος της τελευταίας προβοκάτσιας ήταν και είναι  να σπάσει η διεθνής πολιτικοστρατιωτική και οικονομική απομόνωση των ισλαμοναζήδων της Χαμάς που κυβερνάνε τη Γάζα και να ενταφιάσουν κάθε προσπάθεια της Φατάχ να διατηρήσει την πολιτική υπεροχή της στην Παλαιστίνη. Αυτό απαιτούσε σήμερα επειγόντως ένα πράγμα: Να τσακιστεί η απόπειρα της Αιγύπτου να διαχωριστεί απόλυτα και αποφασιστικά από τη Χαμάς και το «κράτος της» στη Γάζα. Μόνο  έτσι θα μπορεί να συγκρατηθεί  ένα ευρύτερο μέτωπο αντίστασης στους ισλαμοναζήδες του Ιράν αλλά και στους φασίστες της Συρίας που σχηματίζεται αντικειμενικά και θα δυναμώνει αναπόφευκτα όσο οι φασισμοί του άξονα επελαύνουν παντού στο μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό το αυθόρμητο μέτωπο τριτοκοσμικών λαών και κρατών έχει να αντιμετωπίσει  και την κατευναστική προς τους φασισμούς του άξονα και ταυτόχρονα  προβοκατόρικη υπέρ αυτού παγκόσμια ιμπεριαλιστική επεμβατική πολιτική των ΗΠΑ.

Αυτό το αντικειμενικά αντιναζιστικό μέτωπο έχει σήμερα σαν πρωτοπορία  εκείνες τις δυνάμεις της Φατάχ  που αντιστέκονται πραγματικά στο φασισμό της Χαμάς, το ηρωικό δημοκρατικό κίνημα του ιρανικού λαού, τους δημοκράτες του εξαρτημένου από τη Συρία Λιβάνου και εκείνους του εξαρτημένου από το Ιράν Ιράκ, αλλά εν μέρει και κρατικές ηγεσίες σαν αυτές της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας, του Πακιστάν  και άλλων ανεξάρτητων χωρών της βόρειας Αφρικής και της Ασίας.

Η απαίτηση των ισλαμοφασιστών για το σπάσιμο του ισραηλινού εμπάργκο είναι απλά το πρόσχημα για την πολύ στρατηγικότερη επιχείρηση διεθνούς νομιμοποίησης της Χαμάς και στη συνέχεια για την αναγνώρισή της σαν μια ντεφάκτο κυβέρνηση της Γάζας. 

Αν η Χαμάς μπορέσει να γίνει η ντεφάκτο κυβέρνηση της Γάζας, από εκεί και πέρα θα μπορεί να συντρίψει πολιτικά και στρατιωτικά τον πραγματικό εθνικό εκπρόσωπο των Παλαιστίνιων που είναι η Φατάχ και να γίνει σταδιακά εκείνη η κυβέρνηση της Δυτικής Όχθης  και τελικά ο ηγεμόνας και δυνάστης όλου του παλαιστινιακού έθνους. Αν αυτό συμβεί τότε μια δράκα πρακτόρων του Κρεμλίνου σαν ηγέτες μιας αντισημιτικής «ιερής Παλαιστίνης» θα μπορούν να κινούν εκατομμύρια μουσουλμανικών λαών στο δρόμο της παγκόσμιας αντιδυτικής τζιχάντ για λογαριασμό του αφεντικού τους του οποίου είναι οι πιο απόλυτοι υποτακτικοί μέσα σε όλο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ηγέτες της Χαμάς είναι  οι μόνοι υποτιθέμενοι εκπρόσωποι ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος που έφτασαν να αναγνωρίσουν το διαμελισμό της Γεωργίας και την προσάρτηση ενός μέρους της, της Αμπχαζίας από την υπερδύναμη που λέγεται Ρωσία. Γι αυτό άλλωστε είναι ορκισμένοι εχθροί και αρνητές του μόνου δυνατού  ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, αυτού της Δυτικής Όχθης και της Γάζας δίπλα στο Ισραήλ.

Ένας παράλληλος στρατηγικός  στόχος της προβοκάτσιας είναι να εξουδετερωθεί οριστικά η αντίσταση της κοσμικής Τουρκίας  στον ισλαμοφασισμό έτσι ώστε αυτή η χώρα- γεωπολιτικό κλειδί  να οδηγηθεί μέσω του πράκτορα της Ρωσίας Ερντογάν στα χέρια του νεοχιτλερικού άξονα. Αν αυτό συμβεί τότε η Ευρώπη θα αποκοπεί από την Ανατολική Μεσόγειο,  τη Μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία αφού τον αποκλειστικό έλεγχο σε αυτούς τους δρόμους θα τους έχει ο ρώσικος στρατός και στόλος χάρη στο αντιευρωπαϊκό ορθοδοξοφασιστικό και ισλαμοφασιστικό μπλοκ Τουρκίας –Ελλάδας που θα φράζει για τη Δύση τα Στενά και το Αιγαίο.

Το ισραηλινό εμπάργκο στη Γάζα είναι μόνο ένα πρόσχημα. Το πιο βαθύ πρόβλημα του άξονα είναι με την Αίγυπτο

Λέμε ότι το ισραηλινό εμπάργκο στη Γάζα είναι ένα πρόσχημα γιατί αυτό έχει σχετικά μικρή πρακτική σημασία για την οικονομική  ζωή της Γάζας και κυρίως για την πολιτική επιβίωση της Χαμάς σε σχέση με το πρόβλημα που πρόκειται σε λίγο να δημιουργήσει στη Χαμάς το τείχος της Αιγύπτου.

Σήμερα υπάρχει μια μεγάλη δίοδος προς τον έξω κόσμο της Γάζας για όλα τα εμπορεύματα που δεν είναι τρόφιμα (τα οποία αντίθετα από όσα λένε οι φίλοι της Χαμάς περνάνε χωρίς ουσιαστικά εμπόδια από τα περάσματα της Γάζας που ελέγχει το Ισραήλ), είναι αυτή στο νότο της Γάζας η οποία δεν συνορεύει με το Ισραήλ αλλά με την Αίγυπτο. Προς το παρόν όλα τα εμπορεύματα περνάνε με παράνομα  τούνελ από την Αίγυπτο προς τη Γάζα, και μάλιστα περνάνε σε μεγάλη κλίμακα αφού τα τούνελ αυτά εκτιμούνται σε αριθμό ανάμεσα σε 900 και 1100. Μέσα από αυτά περνάνε και αυτοκίνητα κομμένα σε 4 κομμάτια και αυτά συναρμολογούνται μέσα στη Γάζα. Τελευταία έχουν κατασκευαστεί τούνελ τόσο μεγάλης διαμέτρου ώστε περνάνε τα αυτοκίνητα ολόκληρα. Ανάμεσα σε αυτά τα τούνελ υπάρχουν αρκετά που είναι αποκλειστικά στα χέρια της Χαμάς και χρησιμεύουν για το πέρασμα όπλων προς αυτήν (Monde, 11. 10. 2009). Κάτω από αυτές τις συνθήκες το ισραηλινό εμπάργκο δεν έχει καμιά άλλη δικαιολογημένη βάση παρά το να εμποδίζει τη Χαμάς να εμφανίζεται διεθνώς σαν μια ντεφάκτο νόμιμη κυβέρνηση της Γάζας. Αυτή τη βάση θέλει να καταργήσει η πολιτική εκστρατεία των τούρκων ισλαμοφασιστών που είναι σε εξέλιξη και όχι να σπάσει το ισραηλινό εμπάργκο για το καλό τάχα του λαού της Γάζας. Αυτό αποκαλύπτεται πολύ καθαρά με το ότι αποκρύπτεται  από τους δήθεν φίλους της Γάζας το πολύ πιο ουσιαστικό και  πολύ καταστροφικό για τη Χαμάς αιγυπτιακό εμπάργκο που ήταν ως χθες ήδη σε εξέλιξη στο πέρασμα της Ραφάχ.

Τι συμβαίνει με τη Ραφάχ. Πριν το Ισραήλ αποχωρήσει εντελώς από τη Γάζα, δηλαδή μέχρι το 2005, και αυτό το νότιο σύνορο το έλεγχε το Ισραήλ. Μόλις αποχώρησε το Ισραήλ εντελώς από τη Γάζα το σύνορο έμεινε από την πλευρά της Γάζας στα χέρια της Παλαιστινιακής αρχής και από την άλλη πλευρά στα χέρια της Αιγύπτου.  Τότε συνάφθηκε μια συμφωνία (Συμφωνία της Ραφάχ) ελέγχου των συνόρων μεταξύ Αιγύπτου και Παλαιστινιακής Αρχής με εγγυητή την ΕΕ που πρόβλεπε γενικά ότι τα σύνορα αυτά θα ήταν ανοιχτά, όπως άλλωστε και τα σύνορα της Γάζας με το Ισραήλ. Όταν όμως το 2007 ήρθε με φασιστική δικτατορία στην εξουσία η Χαμάς σφάζοντας τις δυνάμεις της Φατάχ, η αποστολή της ΕΕ αποχώρησε, και έμεινε μόνη της στα σύνορα η Αίγυπτος απέναντι στη Χαμάς. Αλλά η Χαμάς αρνήθηκε και αρνείται ακόμα να  συμφιλιωθεί με οποιονδήποτε τρόπο με την Παλαιστινιακή αρχή παρόλες τις επίμονες προσπάθειες της Αιγύπτου από το 2007. Έτσι για την Αίγυπτο, όπως και για τη Φατάχ και για την Παλαιστινιακή αρχή, όπως για όλες τις μη ισλαμοφασιστικές αραβικές χώρες η εξουσία της Χαμάς στη Γάζα είναι παράνομη, και στην ουσία διασπαστική στο εθνικό παλαιστινιακό κίνημα. Επιπλέον αυτή η εξουσία είναι φιλο-ιρανική. Αυτό σημαίνει ότι με μια Χαμάς μόνη της στην εξουσία στη Γάζα και με ελευθερία στις κινήσεις της προς την Αίγυπτο, θα υπήρχε δυνάμωμα των πολιτικών και επιχειρησιακών δεσμών της με τους συγγενικούς της ισλαμοφασίστες  Αδελφούς Μουσουλμάνους της Αιγύπτου και ταυτόχρονα θα σήμαινε τη δημιουργία μιας Γάζας-μικρού Ιράν στα σύνορα της Αιγύπτου. Αλλά το Ιράν - που είναι εξαγωγέας της ισλαμοφασιστικής «επανάστασης» σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο και ταυτόχρονα φιλοδοξεί να γίνει πυρηνική δύναμη - είναι για την Αίγυπτο ένας εχθρός μεγαλύτερος από το Ισραήλ, όπως και για τη Σαουδική Αραβία, όπως και για την Ιορδανία, όπως και για αρκετά κράτη του Κόλπου.  Έτσι η Αίγυπτος αρνήθηκε το άνοιγμα  των συνόρων της με την Γάζα. Όμως το κλείσιμο των συνόρων έσπασε στην πράξη με τα τούνελ που προαναφέραμε.

Η Αίγυπτος δεν χτύπησε αρχικά με στρατιωτικό τρόπο αυτά τα τούνελ γιατί δεν ήθελε να φτάσει στο σημείο να συλλάβει ή να σκοτώσει παλαιστίνιους και έτσι να κατηγορηθεί από τους ισλαμοφασίστες σαν συνεργάτης του Ισραήλ. Μάλιστα αρχικά κατηγορήθηκε γι αυτό από το Ισραήλ και απάντησε ότι η Γάζα, όσο δεν υπάρχει ανεξάρτητο  παλαιστινιακό κράτος, είναι ευθύνη του Ισραήλ και αν θέλει ας έρθει αυτό στα νότια σύνορα να τα ελέγξει απέναντι στη Χαμάς. Το Ισραήλ απέρριψε αυτήν την πρόταση για να μην εμπλακεί σε νέες εξ επαφής αιματοχυσίες με τη Χαμάς. Όμως στη συνέχεια μετά τους προβοκατόρικους βομβαρδισμούς της Χαμάς του 2008 που έφεραν την αντεπίθεση του Ισραήλ και την πτώση της μη επιθετικής τάσης Ολμέρτ-Λίβνι του Ισραήλ, ανέβηκαν στην εξουσία  οι σοβινιστές- επεκτατιστές των τάσεων Νετανιάχου και Λίμπερμαν  και όλο και  περισσότερο από αυτούς και άλλους κύκλους προωθείται η ιδέα  να αποκοπεί  η Γάζα από το υπό ίδρυση παλαιστινιακό κράτος και να δοθεί στην Αίγυπτο που κατείχε τη Γάζα ως το 1967. Ελπίζουν ταυτόχρονα ότι έτσι θα αναλάβει η Αίγυπτος να «καθαρίσει» με τη Χαμάς ενώ ξέρουν ότι αυτή δεν θα επιτρέψει ποτέ να γίνει η Γάζα λιμάνι  του Ιράν. Ήδη ήρθε στη δημοσιότητα ένα τέτοιο σχέδιο του κόμματος του Λίμπερμαν, του Μπειτένου (Monde, 30/5/2010).

Δεν ξέρουμε πόση πρακτική βαρύτητα έχει αυτή η μανούβρα των επεκτατιστών του Ισραήλ, αλλά φαίνεται ότι η Αίγυπτος δεν είναι διατεθειμένη να γίνει ούτε ο τροχονόμος της Χαμάς προς την Αίγυπτο, αλλά ούτε και θέλει σε αυτή τη φάση να γίνει ο στρατιωτικός τιμωρός της Χαμάς πράγμα που σήμερα θα την έφερνε σε σύγκρουση με το κομμάτι του παλαιστινιακού λαού που την ακολουθεί. Έτσι ενέτεινε τις προσπάθειές της μέσα στο 2009 για να υπογραφεί  μια συμφωνία συμφιλίωσης Φατάχ και Χαμάς ώστε να υπάρχει μια αντιπροσωπευτική και νόμιμη εξουσία στη Γάζα . Η Φατάχ υπέγραψε τη συμφωνία συμφιλίωσης αλλά η Χαμάς  επιμένοντας ως το τέλος δεν την υπέγραψε. Αποδείχτηκε έτσι ότι οι πράκτορες του Κρεμλίνου θέλουν για τον εαυτό τους όλη την εξουσία στην Παλαιστίνη, αλλά και από τακτική άποψη  τρέμουν ότι μια συμφιλίωση τους με τη Φατάχ  τώρα σημαίνει εκλογές και τις εκλογές θα τις χάνανε και στη Δυτική Όχθη και ακόμα περισσότερο στη Γάζα. Εκεί γίνονται όλο και πιο μισητοί όχι μόνο για τη δικτατορία τους αλλά επειδή πλουτίζουν από τις μίζες για τα τούνελ και για τα εμπορεύματα που περνάνε, δηλαδή από το λαθρεμπόριο την ώρα που η μεγάλη μάζα του πληθυσμού πεινάει. Αν το Ισραήλ άνοιγε τα δικά του περάσματα για το εμπόριο  που τώρα έτσι κι αλλιώς γίνεται παράνομα,  που σημαίνει ανυπόφορα ακριβά για οποιαδήποτε ανάπτυξη της Γάζας,  η Χαμάς θα έχανε τα τεράστια έσοδα της που θα τα κέρδιζε η Παλαιστινιακή αρχή. Τούτο γιατί το Ισραήλ είναι υποχρεωμένο να παραδίνει σε αυτήν τους δασμούς που εισπράττει από το εμπόριο προς και από κάθε παλαιστινιακό έδαφος.

Γιατί ο άξονας απέτυχε με την κατά μέτωπο επίθεση του στην Αίγυπτο

Με το που αρνήθηκε λοιπόν  η Χαμάς στις αρχές του 2010 την υπογραφή του συμφώνου, η Αίγυπτος κινήθηκε αποφασιστικά για να τελειώσει με τα εντελώς πια διάτρητα σύνορά της με τη Γάζα και να ανατρέψει και το όποιο στρατηγικό σχέδιο του Ισραήλ, αλλά εν μέρει τακτικά και της Χαμάς, να της ξεφορτώσουν το πρόβλημα. Γι αυτό ξεκίνησε ένα μεγάλο τεχνικό έργο. Πρόκειται για ένα αδιαπέραστο τείχος  μεγάλου πάχους από χάλυβα και μήκους πολλών χιλιομέτρων που χώνεται μέσα στη γη σε βάθος 20 μέτρων και θα φράξει το δρόμο σε κάθε τούνελ στο νότιο σύνορο της Γάζας. Τα τούνελ δεν μπορούν  να περάσουν κάτω από τα 20 μέτρα γιατί εκεί βρίσκεται ο υδάτινος υπόγειος ορίζοντας της περιοχής. Σε λίγους μήνες το τείχος αυτό θα είναι έτοιμο που θα σήμαινε ότι η Χαμάς θα έχανε την οικονομική της ισχύ, θα έχανε τα τελευταία λείψανα της κυβερνητικής αξιοπιστίας της, δηλαδή δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια οικονομική διέξοδο το λαό της Γάζας, και θα έμενε μόνη της απέναντι στο Ισραήλ αλλά και στην Παλαιστινιακή αρχή που δεν έχει διαφωνήσει ως τώρα με το αιγυπτιακό τείχος και απαιτεί μόνο από το Ισραήλ την άρση του εμπάργκο. Μόνο η Χαμάς θέλει οπωσδήποτε ανοιχτό το σύνορο προς την Αίγυπτο για να μην την ενοχλεί το οικονομικό μπλόκο του Ισραήλ, μπλόκο που τη βοηθάει πολιτικά για να σπάσει το πολιτικό μπλόκο  που της έχει επιβληθεί από όλα τα στοιχειωδώς δημοκρατικά κράτη της γης. Κυρίως όμως η Χαμάς μόνο από την Αίγυπτο μπορεί να προμηθεύεται το βασικό εργαλείο και για την εξουσία της που στηρίζεται στη βία και για τις προβοκάτσιές της ενάντια στο Ισραήλ: Τα όπλα. Μόνο αν σπάσει το δυτικό και ισραηλινό πολιτικό μπλόκο και μετά από αυτό το στρατιωτικό θα μπορέσει η Χαμάς να γίνει αρχηγός της Δυτικής Όχθης των Παλαιστινίων και από εκεί χειριστήριο πασών των αντισημιτικών εκστρατειών του νεοχιτλερικού άξονα. Να γιατί  η Χαμάς κινήθηκε δραστήρια  διπλωματικά και με διαδηλώσεις μέσα στη Γάζα ενάντια στην Αίγυπτο για τη διακοπή του τείχους στη Ραφάχ, δηλαδή ενάντια στην απειλή ενός μελλοντικού μπλόκου, ενώ από το 2009 δεν έχει ξεσηκώσει  μαζικές διαδηλώσεις μέσα στη Γάζα ενάντια στο εν ενεργεία σκληρό εμπορικό και γι αυτό πολύ πιο οδυνηρό για το λαό της Γάζας μπλόκο του Ισραήλ.

Το κίνημα της Χαμάς στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010 ενάντια στο αιγυπτιακό τείχος, το βοήθησε η διπλωματία του νεοχιτλερικού άξονα, χρησιμοποιώντας τότε για πρώτη φορά την ΙΗΗ, τη διάσημη πια σήμερα ισλαμοφασιστική «μη κυβερνητική» οργάνωση του Ερντογάν που ηγήθηκε του στολίσκου για τη Γάζα.  Η ΙΗΗ έστειλε τότε μια «ανθρωπιστική» αποστολή που θα αποβιβαζόταν με πλοίο της στην Αίγυπτο και από εκεί θα έκανε πορεία προς τη Ραφάχ  όπου και η Χαμάς ετοίμαζε διαδήλωση στην άλλη πλευρά των συνόρων. Η Αίγυπτος μπλόκαρε το πλοίο της ΙΗΗ σε ένα αιγυπτιακό λιμάνι  και εμπόδισε την αποστολή να φτάσει στην  Ραφάχ. Το ίδιο απέτυχαν, δηλαδή ήταν άμαζες, και οι διαδηλώσεις που οργάνωσε η Χαμάς στα διόδια της Ραφάχ και ήταν προγραμματισμένες να συμπέσουν με την άφιξη της ΙΗΗ. Το αποτέλεσμα ήταν η Χαμάς να ξεσπάσει στην αιγυπτιακή αστυνομία των συνόρων που είχε συνολικά δύο νεκρούς (Monde, 6 και 8 Γενάρη 2010). Έτσι η Αίγυπτος συνέχισε να κτίζει το τείχος, ιδιαίτερα αφότου η διπλωματική προσπάθεια της Χαμάς έσπασε τελικά τα μούτρα της στη Σαουδική Αραβία που παρά τις εκκλήσεις και το αγωνιώδες εκεί  ταξίδι του αρχηγού της Χαμάς Μεσάλ αρνήθηκε να πάρει θέση κατά της Αιγύπτου στο ζήτημα του τείχους αφού η Χαμάς δεν υπέγραφε τη συμφιλίωση με τη Φατάχ  και πιο ουσιαστικά γιατί δεν διαχώρισε τη θέση του από το Ιράν (Monde, 13 Γενάρη 2010).

Όμως ούτε η Χαμάς, ούτε η Ρωσία, ούτε το Ιράν, ούτε η Τουρκία του Ερντογάν μπορούσαν να ρίξουν το βάρος τους σε μια εκστρατεία ενάντια στο εμπάργκο με κύριο μέτωπο ενάντια στην Αίγυπτο. Γι αυτό έπνιξαν το φιάσκο τους στη Ραφάχ και δεν ενοχοποίησαν σε καμιά στιγμή επίσημα την Αίγυπτο που τους έφραξε το δρόμο. Ο πρώτος και βασικότερος λόγος είναι ότι χτυπώντας μετωπικά την Αίγυπτο θα έχαναν οριστικά όλες τις ενδιάμεσες αραβο-μουσουλμανικές χώρες σε μια στιγμή που το αντι-ισλαμοναζιστικό μέτωπο έχει υπόκωφα δυναμώσει στη λαϊκή του βάση όσο ο ισλαμοφασισμός δυναμώνει στην κορυφή της εξουσίας του  Ιράν, του Ιράκ αλλά και της πιο νεοφώτιστης σε αυτόν Τουρκίας. Και έχει δυναμώσει ψυχικά και πολιτικά ιδιαίτερα στη βάση της Φατάχ και κυρίως στην πλειοψηφία του ιρανικού λαού που κρατιέται να μην  γκρεμίσει την ισλαμοναζιστική ηγεσία του μόνο από την ωμή τρομοκρατία της. Ο δεύτερος αλλά πολύ σημαντικός λόγος που έκανε προβληματική μια διεθνή ανοιχτή αντι-αιγυπτιακή εκστρατεία ήταν ότι η παγκόσμια  κοινή γνώμη θα μάθαινε ότι στην ουσία διαμορφωνόταν ένα άτυπο Αιγυπτιο-Φατάχ μπλόκο κατά της Χαμάς και μάλιστα πιο αδιαπέραστο από ότι το ισραηλινό. Έτσι θα έμπαινε σε σκέψεις, θα έψαχνε τα πράγματα, και θα ανακάλυπτε τελικά ότι η μεγάλη βαρβαρότητα στη Γάζα δεν είναι το εξωτερικό της μπλόκο από το Ισραήλ ή την Αίγυπτο αλλά το εσωτερικό της μπλόκο από τη Χαμάς, το Ιράν και τη Συρία. Τελικά θα ανακάλυπτε ότι η Γάζα δεν μπορεί να είναι free (ελεύθερη) από το Ισραήλ πριν απελευθερωθεί από τη Χαμάς και τους άλλους ισλαμοφασίστες.

Αυτό αποδείχτηκε άλλωστε και στην πράξη αφού η Γάζα απελευθερώθηκε από το Ισραήλ  και από κάθε μπλόκο του το 2005 και μετά έπεσε χωρίς κανένα λόγο στη σκλαβιά της Χαμάς. Δεν υπάρχει στα χρονικά της σύγχρονης εσωτερικής πολιτικής ζωής του Ισραήλ μια τόσο  έντονη σύγκρουση στο εσωτερικό  του ανάμεσα στις δυο γραμμές της «ειρήνης και του πολέμου» όσο εκείνη του 2005 που ήταν αποτέλεσμα της βίαιης απομάκρυνσης από τον ισραηλινό στρατό των χιλιάδων εβραίων εποίκων  που ήταν εγκατεστημένοι στη Γάζα μετά το 1967. Κι όμως από τότε οι επιθέσεις της Χαμάς από τη Γάζα με πυραύλους εναντίον του αντί να μειωθούν κλιμακώθηκαν. Είναι πράγματι αποκαλυπτικό ότι αυτή η αποχώρηση του Ισραήλ χτυπήθηκε από τη Γάζα από την οποία αυτό αποχώρησε και όχι από τη Δυτική Όχθη στην οποία παρέμεινε σαν κατοχική στρατιωτική δύναμη. Αυτό το φαινομενικό παράδοξο έχει μια απλή πολιτική εξήγηση: Η Δυτική Όχθη είναι ακόμα η βάση της εθνικής παλαιστινιακής εξουσίας, είναι  ακόμα η βάση της Φατάχ και του προπλάσματος της μελλοντικής παλαιστινιακής εξουσίας που είναι η Παλαιστινιακή Αρχή. Αυτή η Αρχή όπως όλες οι πραγματικές εθνικές παλαιστινιακές δυνάμεις είδαν την αποχώρηση των ισραηλινών από τη Γάζα σαν ένα πολύ θετικό βήμα για την πορεία της χώρας τους προς την ανεξαρτησία. Αντίθετα οι ρωσόδουλοι φασίστες της Χαμάς είδαν την αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα σαν ένα μεγάλο κίνδυνο γιατί δεν θέλουν την ίδρυση του μόνου δυνατού παλαιστινιακού κράτους αλλά και του μόνου σταθερού επειδή θα βασίζεται στη δικαιοσύνη και την ιστορική αναγκαιότητα, αυτού δίπλα στο κράτος του Ισραήλ. Γι αυτό η Χαμάς δυνάμωσε τις επιθέσεις της στο Ισραήλ μετά την αποχώρηση του από τη Γάζα. Αυτό δεν το έκανε για να το διώξει και από τη Δυτική Όχθη όπως διατείνεται, αλλά για να προκαλέσει τις αντεπιθέσεις του και μέσα από αυτές να εμφανιστεί σαν μια πιο πατριωτική δύναμη από τη Φατάχ και έτσι να μπορέσει να ασκήσει πάνω της τη δικτατορία της μέσα στη Γάζα και μετά σε όλη την Παλαιστίνη. Η ψυχή της πολιτικής της Χαμάς, όπως και η ψυχή της πολιτικής όλου του νεοχιτλερικού άξονα είναι η προβοκάτσια, ιδιαίτερα η αντισημιτική προβοκάτσια.

Με την ανέγερση λοιπόν του αιγυπτιακού τείχους που θα ολοκληρωνόταν σε λίγους μήνες και τη σθεναρή στάση της Σ. Αραβίας κατά της συμμαχίας Ιράν-Χαμάς ο κίνδυνος για μια πολιτική απομόνωση και συντριβή της Χαμάς ήταν για πρώτη φορά τόσο κοντινός.

Χρειαζόταν μια προβοκάτσια μεγάλης ολκής που θα είχε σαν στόχο το Ισραήλ για να την αποτρέψει.  Έτσι αν ο «σιωνιστικός  σατανάς», γινόταν για μια ακόμα φορά αποτρόπαιος γρήγορα θα γινόταν και το κάθε εμπάργκο του αποτρόπαιο και μόλις γινόταν αυτό αποτρόπαιο πως θα μπορούσε η αραβική και μουσουλμανική Αίγυπτος να εμφανίζεται ότι το ενισχύει από το νότο της Γάζας; Με λίγα λόγια η Αίγυπτος θα χτυπιόταν από σπόντα αφού η μετωπική εναντίον της, αν και διακριτική, εκστρατεία του  άξονα αποδείχτηκε εντελώς αναποτελεσματική.

Η προβοκάτσια της «ανθρωπιστικής» αρμάδας του Ερντογάν.

 Έτσι μπήκε σε κίνηση η «ανθρωπιστική» αρμάδα των ισλαμοναζιστών του Ερντογάν πλαισιωμένη από τα καραβάκια των συντρόφων τους σοσιαλφασιστών δηλαδή δήθεν αριστερών της Free Gaza Movement κάτω από την κοινή ενοποιητική πια και για τα δύο αυτά ρεύματα παγκόσμια σημαία του νεο-αντισημιτισμού που εμφανίζεται πλέον σαν αντισιωνισμός για να μπορούν οι φασίστες αντισημίτες να ενώνονται με τους δήθεν κόκκινους αντισημίτες .

Το ότι η σύγκρουση έγινε με πρωτοβουλία κυρίως ενός κράτους, της Τουρκίας και όχι κάποιων κινηματικών ακτιβιστών αποδείχτηκε από τα γεγονότα.

Κατ αρχήν η εκστρατεία είχε την πλήρη πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης Ερντογάν. Η πολιτική γραμμή της εκστρατείας ήταν το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας χωρίς ταυτόχρονα να επιβληθεί οποιοσδήποτε περιορισμός στη φασιστική εξουσία της Χαμάς εκεί, χωρίς δηλαδή να υπάρξει παράλληλα με την απαίτηση για τον τερματισμό του εμπορικού εμπάργκο οποιαδήποτε πολιτική καταδίκη της και βάθαιμα της απομόνωσής της και οποιαδήποτε απαίτηση για συνέχιση του στρατιωτικού εμπάργκο. Ο Ερντογάν μάλιστα εκθείασε ανοιχτά τη Χαμάς σαν οργάνωση πατριωτών αγωνιστών, αυτή τη Χαμάς που δηλώνει ότι θέλει να εξαφανίσει με τη βία από το χάρτη και το κράτος και τους εβραίους κατοίκους του Ισραήλ και κάνει στην πράξη ότι μπορεί γι αυτό, και που ταυτόχρονα ασκεί στο εσωτερικό της Γάζας μια αιματηρή δικτατορία κατά της εθνικής παλαιστινιακής ηγεσίας της Φατάχ και κατά της Παλαιστινιακής αρχής. Αυτού τους είδους το φιλο-Χαμάς σπάσιμο του εμπάργκο ήταν ταυτόχρονα εδώ και ένα χρόνο η επίσημη γραμμή της τουρκικής κυβέρνησης Ερντογάν που υποδέχτηκε με θέρμη τη Χαμάς πρόσφατα στην Τουρκία, όπως προηγούμενα και το αφεντικό του ο Πούτιν στη Μόσχα. Την αποστολή στη Γάζα την οργάνωσε η ΙΗΗ που πρωτοείδαμε στη Ραφάχ. Αυτή  η «μη κυβερνητική» οργάνωση είναι πολύ στενά δεμένη με τον Ερντογάν, ισλαμοφασιστική, και επίσης δεμένη στενά με τη Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ, και είναι όπως και αυτή ανοιχτά αντισημιτική. Η ΙΗΗ αγόρασε το πλοίο ναυαρχίδα της αποστολής έναντι 1,8 εκατομμυρίων δολλαρίων (!) και το φόρτωσε με 5000 τόνους υλικό πολλών εκατομμυρίων Ευρώ.

 Η τουρκική αποστολή επεδίωξε τη δημιουργία νεκρών στους κόλπους της γιατί αντιμετώπισε αυτή πρώτη με βία τους ισραηλινούς στρατιώτες που κατέβηκαν στο πλοίο και ήταν κατάλληλα οπλισμένη και προετοιμασμένη  για να προκαλέσει νεκρούς στους κόλπους της χωρίς να σκοτώσει. Τα μέλη της αποστολής ισχυρίζονται ότι οι τούρκοι στρατιώτες χρησιμοποίησαν πρώτοι βία πυροβολώντας τους αναίτια. Όμως πέρα από το ότι αυτό δεν έχει καμιά στοιχειώδη πολιτική και στρατιωτική λογική (γιατί οι ισραηλινοί να σκοτώσουν οποιονδήποτε πριν επιχειρήσουν να οδηγήσουν το πλοίο εκεί που ήθελαν; ) οι άνθρωποι της ΙΗΗ δεν έχουν ούτε ένα βίντεο, από τα πάμπολλα που δείχνουν, για να στηρίξουν αυτό τον ισχυρισμό τους. Κι όμως το καράβι τους ήταν γεμάτο ιντερνετικές και τηλεοπτικές συνδέσεις (κυρίως του Al jazeera) ακριβώς έτσι όπως συνηθίζουν οι ισλαμοφασίστες όταν πάνε για μεγάλες προβοκάτσιες. Αντίθετα τα βίντεο που δίνει στη δημοσιότητα ο ισραηλινός στρατός δείχνει καθαρά αρκετούς και ανελέητους ξυλοδαρμούς με λοστούς των ισραηλινών στρατιωτών μόλις αυτοί κατέβαιναν από τα ελικόπτερα.  Ισχυρότατη ένδειξη για το ότι οι τούρκοι ισλαμοφασίστες «ακτιβιστές» πήγαιναν για βίαιη αναμέτρηση  ήταν ότι η αποστολή αρνήθηκε να ανεβάσει στο πλοίο προβεβλημένα πολιτικά πρόσωπα από την Τουρκία από τη Βόρεια Κύπρο απ όπου αναχώρησε. Το ότι οι ισλαμοφασίστες ακτιβιστές χρησιμοποίησαν βία με όπλα χαμηλής φονικότητας, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά επικίνδυνα, όπως είναι οι σιδηρολοστοί, δείχνει πόσο μελετημένο ήταν το αποτέλεσμα που επεδίωξαν. Χρησιμοποίησαν δηλαδή τόση πολύ βία όση χρειάστηκε για να προκαλέσουν φονικά πυρά και νεκρούς από τον ισραηλινό στρατό, αλλά και τόση λίγη βία ώστε να μην σκοτωθεί κανένας ισραηλινός στρατιώτης. Αυτό ήταν απαραίτητο για να βγει η  γνωστή πετυχημένη εικόνα: «Το εβραϊκό κτήνος σκοτώνει αθώους αγωνιστές». Ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν μπορούσε όμως να βγει από τύπους σαν τους συνασπισμαίους του Free Gaza , αυτούς τους «κρατικούς επαναστάτες» που έχουν μάθει τόσα χρόνια να αγωνίζονται  πλήττοντας  σε συνθήκες απόλυτης πολιτικής και προσωπικής ασφάλειας. Αυτό το αποτέλεσμα ήθελε «μάρτυρες», δηλαδή αποφασισμένους αυτόχειρες. Μόνο τέτοιοι επιτίθενται με σιδηρολοστούς σε ένα πάνοπλο σύγχρονο στρατό. Τέτοιους διέθετε ο ισλαμικός στρατός του Χίτλερ όπως και ο κάθε ισλαμικός στρατός του νεοναζιστικού άξονα. Δεν πρόκειται για ήρωες αφού οι αυτόχειρες αυτοί πιστεύουν ότι αμείβονται πηγαίνοντας στον παράδεισο, όμως σε αντίθεση με τους μέσους συνασπισμαίους είναι τουλάχιστον πραγματικά συνεπείς στις τραγικά λαθεμένες πεποιθήσεις τους και γι αυτό είναι αποφασισμένοι  να πεθάνουν. Να γιατί ανέλαβαν αυτοί και όχι οι «αριστεροί» σοσιαλφασίστες να κάνουν τη βασική προβοκάτσια. Και να γιατί βρέθηκε προ εκπλήξεως η ισραηλινή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία μπροστά σε αυτήν την αντίδραση.

Η διπλωματική προετοιμασία και τα πολιτικά αποτελέσματα της προβοκάτσιας υπέρ του άξονα και κατά του Ισραήλ. Η Αίγυπτος υποχωρεί.

Τα πολιτικά αποτελέσματα της προβοκάτσιας ήταν συντονισμένα σε μια κλίμακα πολύ μεγαλύτερη από τις δυνατότητες του όποιου Ερντογάν και επιβεβαιώνουν την τρομακτική διπλωματική ισχύ και το συντονισμό των προβοκατόρων που καθοδήγησαν την επιχείρηση σε επίπεδο κορυφής. Αποδεικνύεται από τα πράγματα ότι ήταν η Ρωσία, η επικεφαλής  όλης της διπλωματίας του άξονα, αυτή που είχε προλειάνει το διπλωματικό και πολιτικό έδαφος πάνω στο οποίο θα διεξαγόταν ενάμιση μήνα μετά η καθαυτό προβοκάτσια από τον Ερντογάν. Η προετοιμασία αυτή ήταν η διπλωματική καταδίκη του ισραηλινού εμπάργκο με δύο κινήσεις.

 Η βασικότερη ήταν η σύγκληση στη Μόσχα με πρωτοβουλία του Πούτιν του Κουαρτέτου για τη Μέση Ανατολή που έχει αναλάβει να διαχειρίζεται την «ειρήνευση» στο ισραηλο-παλαιστινιακό δηλαδή τον πόλεμο που κάθε τόσο το κουαρτέτο προκαλεί. Το κουαρτέτο περιλαμβάνει την ΕΕ, τον ΟΗΕ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία και είναι ένα ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα που ευνοεί πάνω απ όλους τη Ρωσία γιατί αυτή είναι η μόνη από τους τέσσερις παράγοντες που μπορεί και κινείται όχι μόνο και όχι τόσο εξωτερικά όπως οι ΗΠΑ αλλά κυρίως εσωτερικά μέσω πρακτόρων με τους οποίους ελέγχει χώρες και κόμματα και θεσμούς χωρίς να εκτίθεται όπως κάνει η εντελώς ωμή και αλαζονική αμερικάνικη διπλωματία που μόνο την τελευταία στιγμή καταλαβαίνει πάντα πόσο απομονωμένη και τελικά αποτυχημένη είναι. Σήμερα η Ρωσία ελέγχει και το ίδιο το Κουαρτέτο αφού την ΕΕ την εκπροσωπεί σαν υπουργός της η ξετσίπωτα ρωσόφιλη Άστον, τις ΗΠΑ η Κλίντον, που είναι πιο λεπτά αλλά και από συζυγική παράδοση αφοσιωμένη στη ρώσικη διπλωματία, και τον ΟΗΕ ο συναινετικά από ΗΠΑ και Ρωσία οριζόμενος πρόεδρος του που γι αυτό δεν είναι ποτέ ενοχλητικός για καμιά υπερδύναμη. Το Κουαρτέτο λοιπόν αποφάσισε ξαφνικά να βάλει θέμα εμπάργκο στη Γάζα και να αποφασίσει ομόφωνα ότι αυτό πρέπει να διεξάγεται σύμφωνα με την απόφαση 1860 του ΟΗΕ του 2009 που επικροτεί  το στρατιωτικό εμπάργκο και μάλιστα σαν τη μόνη λύση για να σταματήσει η Χαμάς τους βομβαρδισμούς στο Ισραήλ και να σταματήσει εκείνο την αιματηρή αντεπίθεσή του στη Γάζα. Αλλά ως τώρα τη 1860 ούτε το Ισραήλ, ούτε η Χαμάς την έχουν αποδεχτεί και κανείς άλλος ως τώρα δεν την είχε φέρει στην επιφάνεια. Το Ισραήλ δεν θέλει την απόφαση 1860 για το είδος του εμπάργκο που επιβάλλει στη Χαμάς. Δηλαδή η 1860 επιτρέπει γενικά στα εμπορεύματα εκτός από όπλα να μπαίνουν στη Γάζα, που σημαίνει ότι θα μπαίνουν και τα εμπορεύματα από τα οποία εύκολα μπορούν να δημιουργηθούν όπλα και οχυρωματικά έργα. Αυτό το γενικά σωστό επιχείρημα το πάει το Ισραήλ στην άκρη του και έτσι απαγορεύει ουσιαστικά τις υποδομές, τα κτίρια, κάθε βιομηχανία και γενικά όλη τη σύγχρονη ζωή στη Γάζα, πράγμα που κανείς δημοκρατικός άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί. Το ενδιαφέρον εδώ δεν είναι μόνο η στιγμή που μπήκε το ζήτημα, αλλά από το ποιον μπήκε και το πως μπήκε. Δηλαδή αντί να βάλει το ζήτημα του εμπάργκο η Χαμάς χαλώντας τον κόσμο στη Γάζα με τις επίμονες και μαζικές διαδηλώσεις που τόσο καλά ξέρει να οργανώνει, το βάζει ο Πούτιν που δεν έχει διστάσει όχι απλά εμπάργκο να κάνει στην Τσετσενία αλλά να ισοπεδώσει κυριολεκτικά την πρωτεύουσά της. Από την άλλη ενώ το εμπάργκο συνολικά για τα όπλα έσπαγε στην πράξη στη Ραφάχ κανείς Πούτιν και κανένα Κουαρτέτο δεν είχε συγκινηθεί. Τέλος και το σημαντικότερο, ένα διεθνές σώμα σαν το Κουαρτέτο που έχει αναλάβει να λύσει το ισραηλο-παλαιστινιακό το λιγότερο που θα έκανε  πριν από κάθε αναφορά του στο εμπάργκο στη Γάζα θα ήταν να αποδοκιμάσει  τη  Χαμάς. Γιατί αυτή επιμένει στον υπονομευτικό και καταστροφικό ρόλο της στις προσπάθειες συνύπαρξης των δύο λαών, καθώς επιμένει στην καταστροφή του Ισραήλ και καταργεί με την τρομοκρατική βία όποιο παλαιστινιακό όργανο και κόμμα θέλει αυτή τη συνύπαρξη. Δηλαδή το Κουαρτέτο καλύπτει τον πιο ωμό εχθρό της διαδικασίας που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας και ζητάει από τους άλλους να κάνουν διάφορα πράγματα. Αυτή η στάση εξηγείται από το ότι το πρώτο όργανο του κουαρτέτου, ο Πούτιν, είναι ο μεγάλος προστάτης της Χαμάς, αυτός που πρώτος έσπασε την πολιτική απομόνωση της καλώντας την στη Μόσχα τη χρονιά που πέρασε. Έβαλε λοιπόν πρώτος αυτός το ζήτημα της άρσης του εμπάργκο  στο Κουαρτέτο και όχι η Χαμάς στους δρόμους της Γάζας για να μην φανεί ότι ο πρώτος δουλεύει για τη δεύτερη αλλά ότι απλά πρόκειται για μια ουδέτερη πρωτοβουλία των επιτρόπων των άτακτων λαών και των άτακτων φραξιών.

Ο γενικότερος συντονισμός πίσω από αυτόν τον τρόπο εισαγωγής του ζητήματος του εμπάργκο φάνηκε λίγο μετά τη συνεδρίαση της Μόσχας οπότε και ο Μπαν Κι Μουν σαν γραμματέας του ΟΗΕ ζήτησε διακοπή του εμπάργκο και πολλοί άλλοι άρχισαν ξαφνικά να φρίττουν με αυτό. Ο δόλος αυτής της ξαφνικής ευαισθησίας που θα συνεπάρει μετά από λίγο όλους τους στολίσκους αλλά και την ανενημέρωτη και πραγματικά ευαίσθητη ανθρωπότητα βρίσκεται στο ότι  το «κάτω το εμπορικό εμπάργκο» έγινε  «κάτω το εμπάργκο» συνολικά που χωρίς οποιαδήποτε καταγγελία της Χαμάς σημαίνει ένα πράγμα: «άρση του στρατιωτικού εμπάργκο» και πολιτική αναγνώριση της Χαμάς.

Η απόφαση του Κουαρτέτου έγινε δυνατή και ήταν αποτελεσματική επειδή η ΕΕ είναι απασχολημένη στο να μαζέψει τα κομμάτια της από τους ρωσόδουλους σαμποταριστές που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεωκοπία και από εκεί όλη την ΕΕ στην οικονομική κρίση και στην έντονη εσωτερική πολιτική διαμάχη. Έτσι μπόρεσε και λειτούργησε με μεγάλη άνεση στις κινήσεις της η  Άστον. Και το σπουδαιότερο: Στην προεδρία των ΗΠΑ βρίσκεται ο ακραιά υφεσιακός απέναντι στον άξονα και με αντισημιτικό παρελθόν Ομπάμα και ΥΠΕΞ  του είναι η Κλίντον. Αυτό το δίδυμο πάει τις ΗΠΑ, που είναι  χωμένες μέχρι το λαιμό στην κινούμενη άμμο του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, όπου θέλουν η Ρωσία και η Κίνα. Έτσι είναι λυμένα  τα χέρια της ρώσικης διπλωματίας και γενικά της διπλωματίας του άξονα παντού στον κόσμο και πιο πολύ στη Μέση Ανατολή.

 Έτσι ετοιμάστηκε το διπλωματικό έδαφος ώστε αμέσως μετά  την επιτυχία της προβοκάτσιας Ερντογάν  να έρθει πανέτοιμη από τα πριν η διεθνής πολιτική ομοβροντία:

1) Έγινε άμεσο κάλεσμα των ισραηλινών πρεσβευτών για επίδοση διαμαρτυρίας  σε χρόνο μηδέν από τους τρεις ρωσόφιλους πρωθυπουργούς της ευρωπαϊκής ηπείρου Ερντογάν, Παπανδρέου, Θαπατέρο και αργότερα ακολούθησαν και άλλοι στην ΕΕ. Ο Παπανδρέου προχώρησε μάλιστα αυτόματα και στην ακόμα μεγαλύτερης πολιτικής και στρατιωτικής σημασίας κίνηση να διακόψει τα κοινά γυμνάσια με το Ισραήλ. Η Ελλάδα ήταν η μόνη διέξοδος που είχε μείνει στο Ισραήλ για να εκπαιδεύσει τους πιλότους του πάνω από μεγάλες χερσαίες περιοχές, δηλαδή σε συνθήκες στρατηγικού βάθους, μετά την απόφαση της Τουρκίας εδώ και μήνες να απαγορεύσει αυτά τα γυμνάσια που γίνονταν  επί δεκαετίες πάνω από το δικό της έδαφος. Το Ισραήλ δεν διαθέτει τέτοιες περιοχές. Όχι τυχαία ήταν αυτές οι τρεις αυτές χώρες που στείλανε τους περισσότερους φιλοχαμασίτες κρατικούς «μη κυβερνητικούς» «ακτιβιστές» στο στολίσκο της Free Gaza της οποίας η πιο διαπρεπής εκπρόσωπος ιδρύτρια του, η Gr. Berlin, δηλώνει ανοιχτά ότι το Ισραήλ πρέπει να καταργηθεί σαν εβραϊκό κράτος.

2) Υπήρξε άμεσο κάλεσμα (30.5) της ΕΕ (Άστον) για να σταματήσει ο αποκλεισμός της Γάζας χωρίς οποιαδήποτε καταγγελία στη Χαμάς ή οποιοδήποτε πολιτικό μέτρο εναντίον της. Την επόμενη μέρα η Άστον εξέδωσε μαζί με τον ρώσο ΥΠΕΞ Λαβρόφ κοινό ανακοινωθέν στο οποίο ΕΕ και Ρωσία ζητούν επίσης το σπάσιμο του εμπορικού αποκλεισμού της Γάζας χωρίς να υπάρξει σε αυτήν οποιαδήποτε πολιτική καταγγελία της Χαμάς και ταυτόχρονα προβάλουν το αίτημα για μια «αμερόληπτη έρευνα» για το επεισόδιο που σημαίνει α) έμμεση απόρριψη της θέσης του Ισραήλ ότι δεν επιτέθηκε αυτό πρώτο με άσκηση δολοφονικής βίας και β) ότι θα μπει και ο νεοναζιστικός άξονας στο παιχνίδι της εκτίμησης των γεγονότων με τους κατάλληλους εκπροσώπους εκτιμητές. Συνήθως εκτός από τους ανοιχτούς δικούς του εκτιμητές ο άξονας εξασφαλίζει χάρη στη στρατηγική του πολλαπλού εισοδισμού και τους εκτιμητές των τρίτων  χωρών. Η ηγεσία του άξονα ξέρει ότι χωρίς την κατάρριψη της θέσης του Ισραήλ, που είναι η μόνη λογική και η μόνη που βγαίνει από το υλικό που υπάρχει ως τώρα, η  προβοκάτσια καταρρέει.

3) Ακολουθεί επείγουσα σύγκληση του Συμβούλιου Ασφαλείας που έβγαλε απόφαση που καταδικάζει το Ισραήλ και καλεί για «έρευνα του επεισοδίου», ενώ και από τη διπλωματική μηχανή των ΗΠΑ αρχίζει να σερβίρεται η ρώσικη θέση για «αμερόληπτη έρευνα» (Times NY,  4/6).

4) Ακολουθεί η ανακοίνωση του Γ.Γ του ΟΗΕ κατά του Ισραήλ με κάλεσμα επίσης  για σπάσιμο του εμπάργκο χωρίς επίσης καμιά καταγγελτική αναφορά στη Χαμάς.

5) Γίνεται άμεση συνεδρίαση της Αραβικής Λίγκας που έβγαλε απόφαση-κάλεσμα για άμεσο σπάσιμο του εμπάργκο «με κάθε μέσο» δηλαδή ακόμα και με χρήση στρατιωτικής βίας κατά του Ισραήλ. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καμιά καταγγελία στη Χαμάς για την επιμονή της στην καταστροφή του Ισραηλινού κράτους και την επιθετική διασπαστική της πολιτική απέναντι στην Παλαιστινιακή Αρχή και τη Φατάχ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες στάθηκε δυνατή η τρομακτική σε ένταση αντι-Ισραήλ ομοβροντία όλων των βασικών διεθνών οργάνων και έτσι ο άμεσος ειδικός στόχος της νεοχιτλερικής διπλωματίας επιτεύχθηκε τουλάχιστον σε πρώτη φάση:  ύστερα από όλα αυτά η Αίγυπτος βρέθηκε σε τεράστια διπλωματική πίεση πριν κιόλας από την παραπάνω αναφερόμενη συνεδρίαση της Αραβικής Λίγκας και άνοιξε εντελώς το πέρασμα της Ραφάχ. Η Αίγυπτος έχει ξανανοίξει άλλες δύο φορές τη Ραφάχ κάτω από ανάλογη φιλοΧαμάς πίεση αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν ανακοινώνει εάν και πότε θα την ξανακλείσει. Αλλά και αν δεν την ξανακλείσει  εφόσον η κατασκευή του τείχους ματαιωθεί οριστικά θα πρόκειται για τη συνέχιση της σημερινής κατάστασης, δηλαδή για ένα ουσιαστικό μερικό εμπάργκο υπέρ των λαθρεμπόρων της Χαμάς. Γι αυτό πιστεύουμε η κινητοποίηση υπέρ της Χαμάς θα συνεχιστεί με μεγάλη ένταση ώστε να παγιοποιηθεί αυτός ο πρώτος και πιο άμεσος στόχος της προβοκάτσιας, δηλαδή η οριστική ματαίωση της κατασκευής του τείχους από την Αίγυπτο. Αν αυτό συμβεί  τότε το ισραηλινό εμπάργκο θα είναι μόνο ένας βασανιστικός για το λαό της Γάζας  στραγγαλισμός που θα δυναμώνει πολιτικά και τη Χαμάς και τον αντισημιτισμό του άξονα. Μόνο έτσι θα μπορεί  να προχωρήσει ο επόμενος στόχος του άξονα που είναι η πολιτική νομιμοποίηση της Χαμάς, δηλαδή να υποχρεωθεί το Ισραήλ και η Δύση να συζητήσουν άμεσα ή εκ του σύνεγγυς με τη Χαμάς για τους όρους τάχα της άμβλυνσης  του εμπάργκο. Ήδη ο ίδιος ο Ερντογάν πέρασε από την αρχική φρασεολογία κατά του εμπάργκο στην ανοιχτή υπεράσπιση της Χαμάς χαρακτηρίζοντας τους φασίστες αυτούς αγωνιστές και πατριώτες. Εννοείται ότι ο ίδιος, εκμεταλλευόμενος πάλι στο έπακρο τους 9 τούρκους νεκρούς, προχωράει με ταχύτητα  στην προκατασκευασμένη ρήξη της συμμαχίας της Τουρκίας με το Ισραήλ και σε τέτοια αντισημιτικού είδους έχθρα με αυτό ώστε να κόψει την ανάσα των ανεξαρτησιακών και φιλοδυτικών κοσμικών πολιτικών δυνάμεων της Τουρκίας και πριν αυτοί προλάβουν να αντιδράσουν  να  μετατρέψει τη χώρα του πολιτικά σε ένα νέο Ιράν, και μάλιστα ακόμα πιο πολύτιμο για τη Ρωσία αφού θα βρίσκεται στις πύλες της ΕΕ και μέσα στο ΝΑΤΟ.

Η στάση των δημοκρατών απέναντι στις αντισημιτικές προβοκάτσιες του νεοχιτλερικού άξονα

Το μεγάλο ερώτημα είναι πως πρέπει να αντιδράσει η παγκόσμια αντιφασιστική δημοκρατία και σε αυτήν και στις άλλες προβοκάτσιες του άξονα κατά του Ισραήλ που έρχονται και ποια στάση πρέπει πιο ειδικά να κρατήσει απέναντι στο ισραηλινό εμπάργκο.

Η βασική αδυναμία, το «στρατηγικό ελάττωμα» του Ισραήλ, που το  εκμεταλλεύονται οι προβοκάτορες είναι ο  επεκτατισμός ενός κομματιού της άρχουσας τάξης του που αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει στην πράξη την ύπαρξη και  την ανεξαρτησία του παλαιστινιακού κράτους. Δηλαδή οι σοβινιστές στο Ισραήλ στενόμυαλοι όπως όλοι οι μικροεπεκτατιστές δεν ανησυχούν τόσο για την επιβίωση του κράτους τους, που τη θεωρούν γενικά δεδομένη, αλλά το θέλουν μεγαλύτερο, που στη συγκεκριμένη  περίπτωση σημαίνει μεγαλύτερο σε βάρος του παλαιστινιακού κράτους. Αυτός ο επεκτατισμός δεν τους επιτρέπει  να έχουν μαζί τους την πλειοψηφία του παλαιστινιακού λαού, που έχει αρχίσει να υποφέρει και αυτός από τους ισλαμοναζήδες, και κυρίως δεν τους επιτρέπει να στηριχθούν στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Έτσι όταν το Ισραήλ δέχεται τις γενοκτονικές επιθέσεις και οποιεσδήποτε προκλήσεις από τους νεοναζήδες ή τις βλέπει να έρχονται, δεν τις προβάλει επίμονα στα διεθνή φόρα και δεν ζητάει στήριξη στα πολιτικά, δικαστικά και άλλα θεσμικά όργανα γιατί εκεί θα έπρεπε να δείχνει συνέπεια των λόγων με τις πράξεις του. Έτσι αντιδρά πάντα μονομερώς και κυρίως στρατιωτικά στις προκλήσεις και έτσι δέχεται νέα πολιτικά πλήγματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κόσμος δεν μαθαίνει τίποτα από τις πραγματικές αντιθέσεις και τα πραγματικά πολιτικά διακυβεύματα στην περίπλοκη ισραηλοπαλαιστινιακή διαμάχη και βλέπει μόνο τα άμαχα θύματα (όταν δεν είναι ένοπλα που παριστάνουν τα άμαχα) που προκαλεί κάθε φορά το Ισραήλ διογκωμένα στο έπακρο από την προπαγάνδα του άξονα. Επίσης ο κόσμος δεν βλέπει τίποτα η βλέπει ελάχιστα από τα εγκλήματα των ισλαμοφασιστών και ακόμα λιγότερο καταλαβαίνει από τη βρώμικη πολιτική τους να προκαλούν επίτηδες δικά τους άμαχα θύματα πυροβολώντας το Ισραήλ μέσα από τις μάζες. Μόνο αν ακολουθούσε μια πολιτική δίκιου και ειρήνης απέναντι στις εθνικές απελευθερωτικές παλαιστινιακές δυνάμεις που εκπροσωπούνται σήμερα από τη Φατάχ, το Ισραήλ θα έπαιρνε μαζί του τους λαούς οπότε θα μπορούσε να απωθήσει πολιτικά τους προβοκάτορες ή αν χρειαζόταν να τους απωθήσει στρατιωτικά θα είχε πολύ περισσότερη διεθνή πολιτική υποστήριξη και όχι απομόνωση όπως σήμερα. Τι σημαίνει πολιτική δίκιου και ειρήνης στο Παλαιστινιακό; Σημαίνει επιστροφή του Ισραήλ στα σύνορα προ του 1967, απόλυτο και άμεσο σταμάτημα των εποικισμών στη Δυτική Όχθη με ταυτόχρονη δέσμευση ότι οι υπάρχοντες εκεί ισραηλινοί οικισμοί θα ξηλωθούν σταδιακά στα χρόνια που έρχονται, και ότι η Ανατολική Ιερουσαλήμ θα παραδοθεί στους Παλαιστίνιους για να γίνει η πρωτεύουσα τους. Όσο το Ισραήλ δεν τσακίζει τους σοβινιστές-επεκτατιστές μέσα του καμιά από τις δίκαιες άμυνές του απέναντι στους νεοναζήδες κανίβαλους που θέλουν την καταστροφή του και τη γενοκτονία των κατοίκων του δεν θα εξασφαλίζει την πλατιά διεθνή υποστήριξη.

Και τούτο γιατί το Ισραήλ δεν είναι ένα κράτος όπως αλλά σχετικά πρόσφατα  διαμορφωμένα κράτη του τρίτου κόσμου που έχουν επεκτατικές βλέψεις. Είναι το κράτος που η καταστροφή του αποτελεί την ενοποιητική παγκόσμια σημαία του σύγχρονου αντισημιτισμού και μάλιστα του νεοχιτλερικού ιμπεριαλισμού του άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.  Εννοούμε δηλαδή ότι οι αντισημίτες και οι νεοχιτλερικοί όπου γης χρησιμοποιούν τις επεκτατικές σοβινιστικές τάσεις που υπάρχουν στο Ισραήλ για να  μετατρέψουν αυτό και μόνο αυτό από μια τοπική οντότητα που είναι σε ένα ξεχωριστό παγκόσμιο τέρας που αυτό και μόνο αυτό πρέπει να καταστραφεί σαν κράτος. Οι αντισημίτες αποκαλύπτονται στο εξής:  Όχι μόνο δεν κατηγορούν και δεν ζητούν την κατάργησή τους αλλά υποστηρίζουν με θέρμη άλλα κράτη πολύ πιο μεγάλα και πολύ πιο επεκτατικά από το Ισραήλ που μάλιστα διαπράττουν πραγματικές  γενοκτονίες και επιχειρούν προσαρτήσεις όπως η Ρωσία στην Τσετσενία και στη Γεωργία ή η Σερβία στην Βοσνία και στην Κροατία,  ή το Σουδάν  στους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς του. Οι αντισημίτες λατρεύουν τις πολλαπλάσιες και συνήθως εντελώς απρόκλητες σφαγές  των φασιστών του άξονα και αναρριγούν με ιερό ρίγος για οποιοδήποτε θύμα του ισραηλινού επεκτατισμού.  Αλλά εξοργίζονται ακόμα και όταν το Ισραήλ απαντάει με δίκαιη βία όταν δέχεται επιθέσεις στους δικούς του αμάχους και μάλιστα επιθέσεις με γενοκτονική αντισημιτική λογική.

Στην πραγματικότητα το Ισραήλ δεν διαφέρει από το τραγικό εκείνο είδος μικρών κρατών που δέχονται φασιστική κανιβαλική βία και έχουν ταυτόχρονα επεκτατικές τάσεις μέσα στην άρχουσα τάξη τους. Το Ισραήλ μοιάζει ιδιαίτερα από αυτήν την άποψη με την Κροατία του σοβινιστή Τούντζμαν το 1990 που από τη μια δεχόταν γιγαντιαία επίθεση ακρωτηριασμού από την ορθοδοξοφασιστική και ρωσόφιλη Σερβία  και την ίδια στιγμή, πάλι με την ενθάρρυνση της ρώσικης διπλωματίας επεδίωκε να ακρωτηριάσει και να αποσπάσει  ένα κομμάτι του «απόλυτου» θύματος που ήταν η Βοσνία.

Εμείς στεκόμαστε απέναντι στο σημερινό Ισραήλ όπως σταθήκαμε απέναντι στην Κροατία στα 1991-1995. Την υποστηρίξαμε αποφασιστικά ενάντια στο νεοχιτλερικό άξονα που  αντιπροσωπευόταν από την απόλυτα επεκτατική, τον «απόλυτο θύτη» Σερβία αλλά ήμασταν στο πλευρό της Βοσνίας και εναντίον της Κροατίας όταν αυτή επιχειρούσε σχεδόν ταυτόχρονα το διαμελισμό της Βοσνίας από κοινού με τη Σερβία.  Υποστηρίζουμε λοιπόν το Ισραήλ αποφασιστικά και παντού σε κάθε επίθεση και σε κάθε προβοκάτσια που δέχεται από το νεοχιτλερικό άξονα και από τα τοπικά εξαρτήματά του τη Χαμάς και τη  Χεζμπολλάχ, που κρύβονται πίσω από το δίκαιο παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, αλλά είμαστε αποφασιστικά υπέρ της Φατάχ και ενάντια στο Ισραήλ όταν αυτό καταπιέζει τους Παλαιστίνιους και εμποδίζει τη δημιουργία  του κράτους τους, ιδιαίτερα όταν επιδιώκει τον κατατεμαχισμό και τη διάλυση της Δυτικής Όχθης και την περικύκλωση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ  μέσω του εποικισμού.

Πρέπει βέβαια να παραδεχτούμε ότι στο ισραηλοπαλαιστινιακό οι αντιθέσεις είναι πολύ πιο περίπλοκες από ότι στο κροατοβοσνιακό από κάθε άποψη και βέβαια από την άποψη του κύριου εχθρού. Γιατί οι Παλαιστίνιοι, που είναι σήμερα στόχος και από τους ισλαμοφασίστες της  Χαμάς και από τους επεκτατιστές του Ισραήλ, δεν μπορούν να διακρίνουν ακόμα όπως τότε οι Βόσνιοι, ποιος είναι  ο κύριος εχθρός τους.  Για τους Βόσνιους ήταν οι σέρβοι ορθοδοξοφασίστες γιατί αυτός ήταν ο πιο κτηνώδης ανοιχτός εξωτερικός εχθρός τους. Για τις εθνικές όμως παλαιστινιακές δυνάμεις ο εξωτερικός ανοιχτός εχθρός ήταν πάντα ως τώρα  οι ισραηλινοί επεκτατιστές. Αντίθετα η Χαμάς ήταν αρχικά ένας πολύ αμφίβολος φίλος, στη συνέχεια ένας εσωτερικός εχθρός, και μόνο τελευταία πολλοί στη Φατάχ  πιστεύουν και σωστά ότι η Χαμάς και όχι το Ισραήλ είναι  ο κύριος εξωτερικός εχθρός τους.

Αυτό οφείλεται στο βάθος στη μεταβατικότητα της περιόδου που διανύουμε και έχει σαν αποτέλεσμα ο παλαιστινιακός λαός να είναι ακόμα διασπασμένος και σε σύγχυση και σε κάθε ευκαιρία ένα κομμάτι είναι έτοιμο να ακολουθήσει τους ισλαμοναζήδες ενάντια στο Ισραήλ. Αλλά ένας πολύ σημαντικός λόγος που τα πράγματα δεν ξεκαθαρίζουν εδώ είναι ότι η καγκεμπίτικη Ρωσία του πολλαπλού εισοδισμού δεν ελέγχει μόνο τη Χαμάς αλλά έχει στα χέρια της και την προεδρία της Φατάχ μέσω του διπρόσωπου Αμπάς. Αυτός στα 1982 πήρε  ντοκτορά στη Μόσχα για μια βρωμερή αντισημιτική διατριβή που αρνείται το ολοκαύτωμα («Η μυστική διασύνδεση μεταξύ των Ναζί και των ηγετών του σιωνιστικού κινήματος») και γράφτηκε κάτω από την καθοδήγηση του αρχικαγκεμπίτη της Μέσης Ανατολής Πριμακόφ (Wikipedia).  Σήμερα ακολουθεί μια τακτική που διευκολύνει  τη Χαμάς να πάρει την εξουσία και δεν επιτρέπει ποτέ στην Φατάχ να πολεμήσει τη Χαμάς αποφασιστικά. Ταυτόχρονα πουλάει όσο του χρειάζεται τη Δυτική Όχθη στους ισραηλινούς σοβινιστές, κάνει το φίλο στις ΗΠΑ (που τρελαίνονται γι αυτόν γιατί τους εξαφαλίζει έστω και μια λυκο- ειρήνη με το Ισραήλ) ενώ από κάτω χύνει στον παλαιστινιακό λαό όλο το αντισημιτικό του δηλητήριο. Χαρακτηριστικά αρνείται να αλλάξει το παλαιστινιακό σύνταγμα που ζητάει την καταστροφή του ισραηλινού κράτους και κάθε φορά εμποδίζει την ενότητα των παλαιστίνιων με τον ισραηλινό λαό όπου τον τελευταίο τον χτυπάνε οι ισλαμοφασίστες. Κάτω από αυτές τις συνθήκες συμβαίνει συχνά όπως και στο τελευταίο τουρκο-ισραηλινό επεισόδιο η Παλαιστινιακή αρχή να τοποθετείται κατά του Ισραήλ υπέρ της Χαμάς και του ισλαμοφασισμού γενικότερα.

Σε μια τέτοια εποχή μετάβασης και σύγχυσης οι θέσεις που προβάλουν οι δημοκράτες αντιφασίστες όλου του κόσμου πρέπει να ενώνουν τον ισραηλινό, τον παλαιστινιακό και τους άλλους αραβικούς λαούς. Αυτό πρέπει να συμβαίνει και για το εμπάργκο στη Χαμάς. 

Κατ αρχήν η Αίγυπτος έχει κάθε δικαίωμα να σταματήσει τα λαγούμια της Χαμάς στο σύνορά της χτίζοντας το τείχος της ή με όποιον άλλο τρόπο μπορεί. Κάθε κράτος έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να ελέγχει τα σύνορά του, ιδιαίτερα όταν δίπλα του έχει άτυπα κράτη στα χέρια φασιστών δολοφόνων και προβοκατόρων που κρατούν λαούς σε ομηρία και διασπούν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Πρέπει λοιπόν το Ισραήλ να αναλάβει τις ευθύνες του στη Γάζα και να δείξει τι θέλει στα αλήθεια να κάνει με τη Χαμάς και όχι να κρύβεται όπως τώρα υποκριτικά πίσω από τα διάτρητα σύνορα Γάζας- Αιγύπτου.

Το ισραηλινό εμπάργκο είναι δίκαιο μόνο σε ότι αφορά την πολιτική αποδυνάμωση της ισλαμοναζιστικής Χαμάς και τον αφοπλισμό της. Είναι άδικο όμως και δυναμώνει πολιτικά τη Χαμάς ενάντια στο Ισραήλ όταν συνθλίβει και ρίχνει στην πιο μεγάλη αθλιότητα τον παλαιστινιακό λαό της Γάζας. Αν αυτό συνεχιστεί με την υπόθεση ότι η Αίγυπτος θα μπορέσει τελικά να ελέγξει το σύνορο της Ραφάχ  η Γάζα θα υποφέρει τόσο πολύ, που το Ισραήλ θα αυτοκτονήσει πολιτικά αν επιμείνει στο εμπάργκο. Ήδη σιγά-σιγά αυτοκτονεί. Το εμπάργκο λοιπόν στο εμπόριο πρέπει να τερματιστεί αμέσως και να διατηρηθεί το στρατιωτικό εμπάργκο –όσο αυτό δεν έχει μισοκαταργηθεί ως τώρα στην πράξη από το νότιο σύνορο της Γάζας.  Το πρόβλημα είναι όπως γράψαμε παραπάνω ότι το ελεύθερο εμπόριο θα καταργήσει τελικά και το στρατιωτικό εμπάργκο γιατί υπάρχουν χιλιάδες εμπορεύματα που επιδέχονται διπλή χρήση (στρατιωτική και πολιτική). Έτσι το στρατιωτικό εμπάργκο είναι δυνατό μόνο για λίγο χρόνο, ακόμα και αν υπάρξουν και σώματα διεθνών ελεγκτών μέσα στη Γάζα που θα επιτηρούν βήμα –βήμα το που πάνε  τα εμπορεύματα που επιδέχονται διπλή χρήση (στρατιωτική και πολιτική).  Αυτοί θα παρατείνουν απλά το χρόνο στον οποίο θα παιτηθεί μια ουσιαστική λύση, που μπορεί να είναι μόνο δεμένη με την πτώση της Χαμάς από την εξουσία.

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι και το στρατιωτικό εμπάργκο του Ισραήλ στη Γάζα είναι σε τελική ανάλυση αδύνατο. Και είναι αδύνατο για πολιτικούς λόγους όσες μπόμπες και αν τρώει από τη Χαμάς το Ισραήλ  γιατί η καταπιεστική και επεκτατική πολιτική του απέναντι στη Δυτική Όχθη δεν επιτρέπει στους Παλαιστίνιους σαν λαό να εξεγερθούν συνολικά ενάντια στη Χαμάς στη Γάζα. Η Γάζα μπορεί να απελευθερωθεί  από τη Χαμάς μόνο από τους ίδιους τους Παλαιστίνιους,  ιδιαίτερα από τις εθνικές παλαιστινιακές δυνάμεις που η βάση τους είναι σήμερα κυρίως στη Δυτική Όχθη. Όσο όμως αυτές οι δυνάμεις είναι φυλακισμένες και μισοαφοπλισμένες από το Ισραήλ, όσο είναι εξοργισμένες με το σταδιακό καταφάγωμα του εδάφους τους από το συνεχιζόμενο ισραηλινό εποικισμό και όσο εύκολα αφοπλίζονται πολιτικά από τον κρυφοχαμασίτη Αμπάς, ποιος θα απελευθερώσει τη Γάζα;  Θα την απελευθερώσει ο μισητός στους κατοίκους της ισραηλινός στρατός που για να μην έχει πολλούς νεκρούς  το 2009 βομβάρδιζε μαζί με τους χαμασίτες που τον στόχευαν μέσα από το πλήθος και μερικούς αμάχους;

Καλή και πειστική απάντηση του Ισραήλ σε κάθε αντισημιτική ναζιστική προβοκάτσια που στήνεται ενάντια του στη στεριά ή στη θάλασσα μπορεί να υπάρξει μόνο αν συνδυάζεται με την έμπρακτη αναγνώριση του δικαιώματος των Παλαιστίνιων να έχουν ελεύθερο το κράτος τους. Μόνο έτσι θα μπορεί να καταφεύγει στα διεθνή όργανα και σταδιακά να ξανακερδίσει την διεθνή κοινή γνώμη όπως τα πρώτα χρόνια του που είχε ασπίδα του τον συνεπή αντιναζιστικό αγώνα των ιδρυτών του στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Μόνο  με μια συμμαχία του Ισραήλ με ότι πιο δημοκρατικό και πατριωτικό υπάρχει μέσα στο εθνικό παλαιστινιακό κίνημα και μέσω αυτού με όλα τα μη ισλαμοφασιστικά αραβικά κράτη και κινήματα είναι δυνατό να αντέξουν όλοι αυτή στη συντονισμένη αφόρητη πίεση του νεο-χιτλερισμού. Μόνο έτσι το Ισραήλ μπορεί να σωθεί από μια ασύλληπτης έκτασης γενοκτονία και η Παλαιστίνη να μην ρουφηχτεί και να μην διαλυθεί σαν εθνικό κίνημα από τη Χαμάς και τον άξονα, δηλαδή να μην έχει τη θλιβερή μοίρα της Παλαιστίνης του Χατζι Αλ Χουσεϊνί που χαντάκωσε τον παλαιστινιακό λαό κάνοντας τον σύμμαχο του Χιτλερ. Το Ισραήλ και η Παλαιστίνη πρέπει ζήσουν μαζί  και σε ενότητα. Το έχουν επιχειρήσει αυτό οι δυο λαοί και οι προσπάθειές τους έχουν ως τώρα υπονομευτεί και αποτύχει από τις επεμβάσεις και τις ίντριγκες των υπερδυνάμεων ιδιαίτερα εκείνες των νεοχιτλερικών. Όμως μετά από κάθε αποτυχία η γνώση τους βαθαίνει και ωριμάζουν πολιτικά ενώ οι διασπαστές βγαίνουν στην επιφάνεια. Η εμπειρία αυτής της πολύπλοκης και παρατεταμένης πάλης είναι γενικότερη σε όλους τους λαούς της Μέσης Ανατολής και του κόσμου. Η πορεία των προβοκατόρων δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη και το τέλος τους θα είναι πολύ άσχημο.

Αθήνα, 5 Ιούνη 2010