ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΨΕΥΤΟΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Να ανοίξει το ρώσικο κράτος τα αρχεία του

Την 1^η Αυγούστου κλείνουν 37 χρόνια από την δολοφονία ( 1/8/1973) του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και τους συνεργάτες του. Οι δολοφόνοι είπαν τότε ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πέθανε από καρδιά, ενώ 17 χρόνια αργότερα το 1990 ο ίδιος ο ρώσικος τύπος «αποκάλυψε» ότι αυτοκτόνησε, δηλαδή ότι κρεμάστηκε τάχα από ένα σωλήνα του καλοριφέρ. Οι πολιτικοί επίγονοι των δολοφόνων, που είναι οι ηγέτες του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ καθώς και εκείνοι όλων των ρευμάτων που υποτάχτηκαν στο σοσιαλφασισμό, θέλουν «δικό» τους τώρα τον Ζαχαριάδη, τον μεγάλο επαναστάτη ηγέτη του ελληνικού και του διεθνούς προλεταριάτου, για να ξεπλένουν στο όνομά του τα σημερινά εγκλήματά τους κατά του προλεταριάτου και όλου του έθνους. Σαν παράδειγμα η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, η τροτσκιστική ΔΕΑ και ο γεροκνίτης Αλαβάνος επικαλούνται την Ζαχαριαδική πολιτική του μετώπου για τη αναβάθμιση των ταγμάτων εφόδου που καίνε και καταστρέφουν πόλεις και «απεργοσπάστες» και αυτό το ονομάζουν Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής!

Η επέμβαση Σουσλόφ-Χρουστσόφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ

Οι καταβολές του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ βρίσκονται στην επέμβαση της σουσλοφικής- χρουτσωφικής κλίκας στα εσωτερικά του παλιού πραγματικού ΚΚΕ από το 1953 και μετά με στόχο να απομακρυνθούν όλες οι εκλεγμένες ηγεσίες του ΚΚΕ σε όλες τις οργανωτικές βαθμίδες και να αντικατασταθούν από τα διεφθαρμένα άτομα της κλίκας αυτής, ώστε να μετατραπεί το ηρωίκό αυτό κόμμα σε εργαλείο της ρώσικης σοσιαλιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη ανοιχτή επέμβαση του ΚΚΣΕ στα εσωτερικά των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων. Αυτή η επέμβαση που πραγματοποιήθηκε μέσω των σοσιαλφασιστών αργότερα ιδρυτών του του ψευτοΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ δεν μπορούσε παρά να είναι εξαιρετικά βίαιη και ωμή γιατί το ΚΚΕ είχε δοκιμαστεί όσο λίγα ΚΚ στον μαζικό αντιφασιστικό αγώνα και στην προλεταριακή επανάσταση. Γι’ αυτό και οι έλληνες προδότες του μαρξισμού καταλαμβάνουν διακεκριμένες θέσεις ανάμεσα στους μεγαλύτερους προδότες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Η επέμβαση της σοσιαλφασιστικής κλίκας Σουσλόφ-Χρουστσόφ του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ άρχισε να εκδηλώνεται από το 1953 στην ισχυρότερη οργάνωση του κόμματος στις ανατολικές χώρες,  στην Κομματική Οργάνωσης της Τασκένδης (ΚΟΤ), στο Ουζμπεκιστάν,  που τα μέλη της αποτελούσαν και το βασικό κορμό των μαχητών του ΔΣΕ (του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας). Εκεί άρχισε να χώνει ύπουλα η κλίκα Σουσλόφ- Χρουστσόφ δικούς της ανθρώπους στην καθοδήγηση των οργανώσεων της Τασκένδης. Λέμε ύπουλα γιατί δεν μεσολαβούσε οποιαδήποτε πάλη γραμμών αλλά διορισμοί. Αυτοί οι «αναρριχητές» με την προστασία ενός  τμήματος του σοβιετικού κομματικού μηχανισμού άρχισαν στη συνέχεια  να απειλούν, να διαφθείρουν, να εκβιάζουν, ακόμα και να τραμπουκίζουν σε βάρος ορισμένων μελών του κόμματος προκειμένου αυτά  να υποταχτούν στην αναθεωρητική γραμμή τους.

Στις 9/9/1955 η 5^η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του πραγματικού ΚΚΕ, η τελευταία νόμιμη ολομέλειά του, καθαίρεσε το διεφθαρμένο αυτό, ουσιαστικά διορισμένο από τους σοβιετικούς Γραφείο στην ΚΟΤ και διόρισε νέο μέχρι την Συνδιάσκεψη που θα έκανε την εκλογή του νέου Γραφείου της ΚΟΤ . Η απόφαση αυτή της ΚΕ ακύρωνε και καταδίκαζε στην πράξη, χωρίς βέβαια να την κατονομάζει ακόμα, την ανάμιξη των σουσλοφικών σοσιαλφασιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ. Σε ανταπάντηση αυτής της απόφασης  δόθηκε από τους σοβιετικούς στα τσιράκια τους το σύνθημα της ανοιχτής φασιστικής επίθεσης στα γραφεία της ΚΟΤ του ΚΚΕ. Οι πολιτικοί πατεράδες και παππούδες του σημερινού ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ επιτέθηκαν λοιπόν την ίδια μέρα, το απόγευμα στις 9 του Σεπτέμβρη του 1955 με 300 τραμπούκους φραξιονιστές από τα χειρότερα μέλη του κόμματος στα γραφεία της ΚΟΤ για να τα καταλάβουν. Είχαν  σιδεροσωλήνες, πέτρες και μαχαίρια.  Οι λίγοι εκείνη την ώρα υπερασπιστές των γραφείων ειδοποίησαν την αστυνομία που δεν εμφανίστηκε. Έτσι έδωσαν μάχη μόνοι τους με τους τραμπούκους για δυο ολόκληρες ώρες και αυτοί δεν μπόρεσαν να τα καταλάβουν. Στο μεταξύ μαζεύτηκαν χιλιάδες μέλη του κόμματος  στα γραφεία της ΚΟΤ που περικύκλωσαν τους μαχαιροβγάλτες  και τους αφόπλισαν. Τότε ήρθε η αστυνομία για να τους σώσει αφού αυτοί πρόλαβαν και μαχαίρωσαν κάποιους  από τους υπερασπιστές του κόμματος. Όμως η αστυνομία αντί να συλλάβει τους μαχαιροβγάλτες συνέλαβε τους υπερασπιστές των γραφείων και τους πέρασε από δίκη! Γενικά από την επόμενη  μέρα οι τραμπούκοι έδερναν, απειλούσαν και κατήγγειλαν  στην αστυνομία  μερικά από τα πιο δραστήρια μέλη της τεράστιας  κομματικής νόμιμης πλειοψηφίας. Ακολούθησαν φυλακίσεις των υπερασπσιτών του κόμματος με την κατηγορία του χουλιγκανισμού και εξαπολύθηκε εναντίον τους μια τεράστια τρομοκρατία από την αστυνομία και τις αρχές.

 Οι διαδικασίες που ακολούθησαν για την εκλογή του νέου καθοδηγητικού οργάνου ανέδειξαν παρόλους αυτούς τους διωγμούς στην συντριπτική τους πλειοψηφία τους πιστούς στην ηγεσία του κόμματος. Όμως η Συνδιάσκεψη δεν έγινε με εντολή των σουσλοφικών που σε λίγες ημέρες προχωρούσαν στο ρεβιζιονιστικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Μετά το 20^ο Συνέδριο ακολούθησε το 1956 η 6^η ολομέλεια του ΚΚΕ στην οποία επενέβη μια επιτροπή που σκάρωσαν οι Σουσλόφ-Χρουστσόφ από έξι κομμουνιστικά κόμματα, το  ΚΚΣΕ, το Πολωνικό, το Ουγγρικό, το Βουλγαρικό, το Ρουμανικό, και το Τσεχοσλοβάκικο που πραξικοπηματικά και με την πολιτική και ψυχολογική πίεση και κυρίως τη βία του ρώσικου κράτους καθαίρεσε τον Ζαχαριάδη και διόρισε νέα ΚΕ με επικεφαλής της τους προδότες Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη, που έγιναν οι πρώτοι ηγέτες του ψευτοΚΚΕ και αργότερα του ΚΚΕ εσωτερικού αντίστοιχα. Επικεφαλής της νευραλγικής ΚΟ Τασκένδης ορίστηκε ο Δημητρίου, αργότερα ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού. Όταν οι πραξικοπηματίες έβαλαν για συζήτηση στις οργανώσεις της Τασκένδης τις αποφάσεις της 6^ης ολομέλειας αντιμετώπισαν την καταδίκη τους από την συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών επιτροπών, την συντριπτική πλειοψηφία των μελών του κόμματος και στη συνέχεια οι επιτροπές συντονίστηκαν σε ένα κοινό όργανο ανεξάρτητο από την διορισμένη ηγεσία της ΚΟ Τασκένδης. Ακολούθησαν οι μαζικές διαγραφές της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του κόμματος από την συντριπτική μειοψηφία των σοσιαλφασιστών!!! Σε μια περίπτωση στην Τασκένδη μερικά άτομα διέγραψαν πάνω από δύο χιλιάδες μέλη!!! Αυτή είναι η πολιτική κληρονομιά του ψευτοΚΚΕ, του ΣΥΝ, των «ευαίσθητων δημοκρατών» του ΚΚΕεσωτερικού και όλων των οργανώσεων που έχουν σήμερα παραδοθεί στο σοσιαλφασισμό. Ένα νέο, πελώριο κύμα από διώξεις, απειλές,  διαγραφές, εξαγορές συνειδήσεων των πιο αδύναμων και μια τεράστια βία εξαπολύθηκε πάλι στα μέλη του κόμματος. Το 1957 οι έλληνες πράκτορες του σοσιαλιμπεριαλισμού κατ εντολήν των αφεντικών τους διέγραψαν τον αγαπημένο ηγέτη του κόμματος και αδιαμφισβήτητο αρχηγό του ΔΣΕ Ν. Ζαχαριάδη ως προδότη βιάζοντας κυριολεκτικά τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του! Το κατάπτυστο  “Πόρισμα για την υπόθεση του Ν. Ζαχαριάδη” της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ), διορισμένης από την “7η Ολομέλεια” (Φλεβάρης 1957) τελειώνει ως εξής: “Οπωσδήποτε, όμως η περίπτωση του Ν. Ζαχαριάδη δείχνει ότι ο τυχοδιωκτισμός, η περιφρόνηση και καταπάτηση των λενινιστικών κομματικών αρχών, της κομματικής ηθικής, ο αντικομματικός και αντισοβιετικός κατήφορος οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού”.

Το 1962 τον Μάιο οι σοσιαλφασίστες δεν επέτρεψαν να γιορταστεί στην Τασκένδη  η επέτειος για το κατέβασμα της χιτλερικής σημαίας από την Ακρόπολη. Ξεκινούν συλλήψεις και εξαπολύεται το πιο μεγάλο πογκρόμ με την αστυνομία και τους λυσσασμένους για εκδίκηση και εξουσία σοσιαλφασίστες ακόμα και πάνω στα σακατεμένα κορμιά των τραυματισμένων μαχητών του ΔΣΕ και μελών του πραγματικού ΚΚΕ που επέμεναν να ακολουθούν τον ηγέτη τους.  Τώρα η βία είναι πρωτοφανής. Τραυματίες, συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, φυλακίσεις και εξορίες στη Σιβηρία. Έτσι μέσα σε λίγες ώρες με ξαφνικό αποχωρισμό από την οικογένεια και τους φίλους στάλθηκε για εξόντωση στους πάγους της Σιβηρίας ο ανθός του ΚΚΕ και του ΔΣΕ.  Διώξεις πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες ανατολικές χώρες και η σύγκρουση γενικεύτηκε σε ολόκληρο το κόμμα όπου οι συντριπτικές πλειοψηφίες διαγράφονταν από τις μειοψηφίες ή απομακρύνονταν από το κόμμα με διάφορες μεθόδους.

Ο ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ ΕΠΙΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ.

Το 1962 λοιπόν ο Ζαχαριάδης παρουσιάστηκε στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα και εγγράφως ζήτησε να επιστρέψει στην Ελλάδα για να δικαστεί. Όχι βέβαια γιατί αποκήρυξε τις αρχές του αλλά για να καταθέσει τον απολογισμό του επαναστατικού ΚΚΕ τον απολογισμό της δικιάς του δράσης και την ιστορική αλήθεια μέσω του δικαστηρίου στον ελληνικό λαό. Είναι ο μόνος τρόπος που έμεινε στο Ζαχαριάδη για να ολοκληρώσει τη στάση της μπολσεβίκικης του συνέπειας απέναντι στο ελληνικό και στο διεθνές προλεταριάτο, καθώς το επαναστατικό ΚΚΕ τότε είχε μετατραπεί στην ηγεσία και στην πολιτική του γραμμή σε ένα εντελώς αντεπαναστατικό πραχτόρικο κόμμα, εργαλείο του σοσιαλιμπεριαλισμού για την παγκόσμια κυριαρχία του. Και όπως είναι γνωστό οι κομμουνιστές πριν απ’ όλα λογοδοτούν στην εργατική τους τάξη και στο λαό τους που είναι το μετερίζι από όπου δούλεψαν για την παγκόσμια επανάσταση. Αυτή είναι η μπολσεβίκικη στάση για το έθνος και το κόμμα. Με αυτή του τη στάση υπογραμμίζει αυτός ο διεθνιστής την αντίθεσή του στο καθεστώς που τον κρατούσε έγκλειστο καθώς και στο εγκάθετο εργαλείο αυτού του καθεστώτος που ήταν η ηγεσία του ψευτοΚΚΕ.  Αντίθετα οι ξενόδουλοι σοσιαλφασίστες λογοδοτούν στα αφεντικά τους.  Όπως διαβάζουμε και στο Βήμα στο άρθρο της ερευνήτριας Τομαή στις 4/7/2010 «Ο σοβιετικός Τύπος τηρούσε κυριολεκτικά σιγήν ιχθύος για την επιστολή Ζαχαριάδη, όμως η εφημερίδα «Νόβα Μακεντόνια» των Σκοπίων στο φύλλο της 16ης Σεπτεμβρίου 1962 θα κατηγορήσει τον Ζαχαριάδη ανοιχτά για την απόφασή του να θελήσει να επιστρέψει στην Ελλάδα γράφοντας ότι «η προοπτική του ήτο να οργανώση νέας προκλήσεις(προβοκάτσιες), ακόμη πιο σοβαρούς,εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος και των αδελφών κομμουνιστών και εργαζομένων κομμάτων» (ΑΠ 1029/1, γενικός πρόξενος Β. Ελευθεριάδης από Σκόπια). Αντίθετα, η θύελλα που ξέσπασε στον ελληνικό Τύπο υπήρξε μνημειώδης, με την «Αυγή» να κατηγορεί «Το Βήμα» και το συγκρότημα Λαμπράκη ότι παίζουν το παιχνίδι της ΚΥΠ, την «Απογευματινή» να αναφέρεται σε «Αθλιότητες», το ΚΚΕ να καταγγέλλει τους Ζαχαριάδη, Βαφειάδη ως συνεργούς της κυβέρνησης, τον Παπανδρέου να καταγγέλλει την ΚΥΠ ως υπερκυβέρνηση του τόπου κτλ.» (οι υπογραμμίσεις με μαύρα δικές μας). Δηλαδή η Αυγή και το ενιαίο τότε ψευτοΚΚΕ (η διάσπαση μεταξύ ψευτοΚΚΕ και ΚΚΕεσωτερικού έγινε το 1968),  όπως και οι ντόπιοι φασίστες θορυβήθηκαν από κοινού για το ενδεχόμενο της επιστροφής του Ζαχαριάδη και μιας δίκης που θα ήταν ο τάφος του ψευτοΚΚΕ και του σοσιαλιμπεριαλισμού, ενώ θα σήμαινε  και μια αναζωπύρωση της αντιφασιστικής πάλης. Με μια φωνή δηλαδή ζήτησαν σοσιαλφασίστες και φασίστες, «κομμουνιστές» και αντικομουνιστές, την απαγόρευση της καθόδου του Ζαχαριάδη, επομένως και την κράτησή του στην εξορία. Αυτή ήταν η προετοιμασία της συγκρότησης του σημερινού φαιοκόκκινου μετώπου. Η επιστροφή του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ στη Ελλάδα, δηλαδή ο απολογισμός και η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, η καταγγελία από αυτόν του ΚΚΣΕ και του ψευτοΚΚΕ ήταν γι αυτούς δουλειά της ΚΥΠ! Τι το παράξενο σε αυτά; Δεν ήταν οι σοσιαλφασίστες του Φλωράκη και του Α. Παπανδρέου και οι φασίστες κάτω από την προστασία του Μητσοτάκη που έκαψαν 27 χρόνια αργότερα σε αγαστή εγκληματική συνεργασία τους φακέλους της ασφάλειας για να εξαφανίσουν την ιστορική αλήθεια και τις ευθύνες του φασισμού και για να ενώσουν για πάντα τους παλιούς φαιούς φασίστες με τους σοσιαλφασίστες; Δεν εξαφάνισαν έτσι τις αποδείξεις κάθε προδοσίας του λαού μαζί και τους προδότες;  Ο φάκελος Ζαχαριάδη και τα αρχεία του ΚΚΕ αλλά και του ψευτοΚΚΕ στη Ρωσία και στην Ελλάδα που φυλάσσονται από τον φίλο τους αρχικαγκεμπίτη Πούτιν, σαν μυστικό υψίστης κρατικής ασφάλειας για τη Ρωσία, είναι μέρος της ιστορίας της χώρας και δίνουν πλήρη στοιχεία για τον ρόλο και τις σχέσεις κομμάτων και κρατών πολιτικών προσώπων και επιγόνων που τους ψηφίζει ακόμα σήμερα ο λαός. Η εκκαθάριση της πολιτικής ζωής της χώρας και στον τομέα του εμφυλίου  πρέπει να είναι και η απαίτηση κάθε δημοκρατικής κυβέρνησης και κάθε δημοκρατικού κόμματος. Δημοκρατική απαίτηση όλου του λαού και του έθνους  και περισσότερο της εργατικής τάξης και όσων αναφέρονται σε αυτήν πρέπει να είναι οι εξηγήσεις  του ρώσικου κράτους, του Πούτιν, και των πολιτικών επιγόνων του ελληνικού σοσιαλφασισμού για τη δολοφονία του γραμματέα ενός ελληνικού κόμματος που μάλιστα συμβαίνει να είναι το μεγάλο και ηρωικό ΚΚΕ. Πρέπει η σημερινή Ρωσία να εξηγήσει γιατί δεν φέρνει στην επιφάνεια τα περιστατικά της εξορίας και του θανάτου του γραμματέα ενός ελληνικού κόμματος που ο ίδιος απέδειξε και στην πράξη και στα λόγια ότι δεν αναγνώριζε το ρώσικο κράτος και το ΚΚΣΕ σαν τον φυσικό δικαστή του, και που ζήτησε ως έλληνας πολίτης, ως επαναστάτης και ως κομμουνιστής να δικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη. Αφού το ρώσικο κράτος εξακολουθεί να κρατάει μυστικά αυτά τα περιστατικά ενοχοποιεί ακόμα περισσότερο τον εαυτό του και μάλιστα αποδεικνύει ότι υπάρχει ζωντανή συνενοχή και συνέχεια ανάμεσα σε εκείνους που δολοφόνησαν τότε το Ν. Ζαχαριάδη και εκείνους που τώρα καλύπτουν με την θωρακισμένη σιωπή τους αυτή τη δολοφονία. Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα:

Πως μπορεί να είναι ειλικρινές ένα κράτος που μιλάει για θάνατο από καρδιακό νόσημα ενός ηγέτη ελληνικού πολιτικού κόμματος και ύστερα από 17 χρόνια να λέει ότι αυτοκτόνησε; Γιατί ενώ το ρώσικο κράτος αφαίρεσε, όπως και σε πολλούς άλλους, την ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα δεν τους επέτρεπε να φύγουν από την ΕΣΣΔ και τους κρατούσε εξόριστους στους πάγους; Αφαίρεση αυτής της ιδιότητας σήμαινε  πρακτικά ότι δεν αναγνώριζαν τον ηγέτη του ΔΣΕ, όπως και πολλούς άλλους επαναστάτες, ούτε ως απλό μαχητή του ΔΣΕ! Έτσι του αφαίρεσαν κάθε κρατική παροχή για να κρατηθεί στη ζωή. Η πολύχρονη, συστηματική, βιολογική,  εξουθενωτική μέθοδος εξόντωσης του Ζαχαριάδη από το ρώσικο κράτος, χώρια από τη δολοφονία του που συνάγεται λογικά από τα γεγονότα,  έχει αποτυπωθεί και σε μία φωτογραφία όταν βρίσκονταν στη ζωή, ακόμα και στην φωτογραφία του στο φέρετρο. Το ρώσικο κράτος είναι υπόλογο γιατί μετά την αφαίρεση της ιδιότητας του πολιτικού πρόσφυγα η KGB κατασκεύασε , την εποχή της περεστρόικα,  ένα φανταστικό πολίτη με το όνομα  Νικολάι  Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ  που ήταν ο Ζαχαριάδης που του απαγόρευσαν την έξοδο από τη χώρα και τον οδήγησαν χωρίς δίκη στην εξορία του Σουργκούτ.  Είναι υπόλογο το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλιστικό καθεστώς γιατί στην εξορία του Σουργκούτ  κράτησε απομονωμένο τον αρχηγό ενός ιστορικού και θρυλικού ελληνικού κόμματος χωρίς καμιά απόλυτα επαφή με τον έξω κόσμο για να κατασκευάζει η KGB και οι συνεργάτες της με αλλεπάλληλες πλαστογραφίες το πολιτικό πορτρέτο του κατά πως συνέφερε τα διπλωματικά και ιδεολογικοπολιτικά συμφέροντα του ΚΚΣΕ και της Ρωσίας. Η ΚGB  κατασκεύασε μετά το 1962, όπου τον έστειλε για πλήρη αποκλεισμό και για αργό θάνατο στους πάγους του Σοργκούτ, έναν φανταστικό Ζαχαριάδη,  που τους αναγνώριζε τάχα ως κομμουνιστές και το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλιστικό καθεστώς ως σοσιαλιστικό! Με ποιο δικαίωμα το ρώσικο κράτος χρησιμοποιούσε με αυτή την διεστραμμένη κτηνωδία τον αρχηγό ενός μεγάλου ελληνικού κόμματος για να κάνει εξωτερική πολιτική με το κόμμα πραχτορείο του που είναι το ψευτοΚΚΕ;  Η ιστορία και η πολιτική ζωή της χώρας και του επαναστατικού κινήματος δεν μπορεί να είναι μπλοκαρισμένη στα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών του Πούτιν. Το ζήτημα παραμένει ανοιχτό για όλο τον πολιτισμένο κόσμο και ειδικότερα για τους έλληνες δημοκράτες και επαναστάτες αλλά και για όλο το ελληνικό έθνος. Οι πολιτικές ευθύνες θα αποδοθούν όσος καιρός και αν περάσει. Υπόλογοι είναι οι πολιτικοί επίγονοι των δολοφόνων, το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ, αλλά και η ΚΟΕ, η Ανασύνταξη, το ΚΚΕ μ-λ, και το Μ-λ ΚΚΕ που αναφέρονται στο παλιό ηρωικό ΚΚΕ και δεν ζητούν την αποκάλυψη και την πολιτική καταδική των ρώσων σοσιαλφασιστών δολοφόνων του κόμματος αυτού του αρχηγού του αλλά και μιας σειράς πιστών σε αυτόν στελεχών και μελών του .

Γιατί ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός δολοφόνησε τον Ζαχαριάδη.

Το 1973 το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλιστικό κράτος που είχε εξαφανίσει, όπως είδαμε,  από τα χαρτιά του το Ζαχαριάδη, τον εξαφάνισε και βιολογικά με την συνεργασία των πολιτικών παπούδων του ψευτοΚΚΕ και του ΚΚΕεσωτερικού για να μην κατέβει στην Ελλάδα. Με την εκτιμώμενη από όλους τότε κατάρρευση της χούντας, με μια αποκατάσταση κάποιας μορφής αστοδημοκρατισμού που θα ακολουθούσε, θα ήταν αδύνατο να εμποδιστεί για πολύ η κάθοδος του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα. Αυτό θα έδινε ένα τεράστιο χτύπημα από το οποίο δεν θα συνερχόταν ποτέ το βασικό πρακτορείο της Ρωσίας στη Ελλάδα, το ψευτο ΚΚΕ. Ποιος θα ακολουθούσε το μικρό τότε κόμμα του Φλωράκη, του Τσολάκη, του Καλούδη και Σία όταν θα υπήρχε ο ζωντανός θρύλος, ο Ζαχαριάδης, με την τεράστια ακτινοβολία, το κύρος και τη μεγάλη υποστήριξη της μάζας των πολιτικών προσφύγων που θα έρχονταν μαζί του; Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Ζαχαριάδης δεν ήταν σε θέση να συγκροτήσει γρήγορα το νέο κομμουνιστικό κόμμα στην κατεύθυνση του ΚΚ Κίνας, η Ρωσία οπωσδήποτε θα στερούνταν το ψευτοΚΚΕ,  δηλαδή το πιο πολύτιμο πολιτικό και ιδεολογικό εργαλείο του για τη διείσδυση και την εξάρτηση της Ελλάδας. Όλα θα ήταν διαφορετικά. Η δολοφονία του γερόλυκου της επανάστασης ήταν μια κίνηση υποχρεωτική για το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και για τα σχέδια της ηγεμονίας του στην Ελλάδα και όχι μόνο. Γιατί το κύρος του Ν. Ζαχαριάδη ήταν πελώριο και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα σε μια στιγμή που ο κύριος εχθρός των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών ήταν το φιλοσταλινικό ΚΚ της Κίνας του Μάοτσετουνγκ.

Από το 1962 μέχρι και την δολοφονία του πηγαινοέρχονταν σύμφωνα με δικές τους μαρτυρίες στο Σοργκούτ οι επικεφαλής του ψευτοΚΚΕ για να τον αναγκάσουν να αναγνωρίσει το καθεστώς Σουσλόφ-Μπρέζνιεφ ως επαναστατικό, τους εαυτούς τους σαν την νόμιμη ηγεσία του ΚΚΕ και το κόμμα τους σαν συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ. Λίγο πριν τη δολοφονία, τον Ιούλη του 1973  ο Φλωράκης έστειλε το μέλος του ΠΓ του ψευτοΚΚΕ Λουλέ στο Σοργκούτ, για τελευταία φορά, για να αποσπάσει από τον Ζαχαριάδη τουλάχιστον την ανοχή του στο ψευτοΚΚΕ. Αυτός γύρισε άπρακτος. Έτσι τα αφεντικά ένα μήνα μετά δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη. Αυτό που έκανε ο Ζαχαριάδης με την ανυπότακτη και γενναία στάση του στην απόλυτη μοναξιά της παγωμένης εξορίας του στο Σοργκούτ ήταν να δηλώνει επί 11 χρόνια απλά παρών, να μην αναγνωρίζει δηλαδή ούτε το ρώσικο καθεστώς ως επαναστατικό ούτε και τους σοσιαλφασίστες λακέδες του σοσιαλιμπεριαλισμού σαν ηγεσία του ΚΚΕ και επομένως ούτε και το ψευτοΚΚΕ σαν συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ. Αυτή είναι η τελευταία και πιο μεγάλη προσφορά του  κομμουνιστή ηγέτη στην ελληνική και στην παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Έτσι το αίμα του παλιού μεγάλου ΚΚΕ, τις υποθήκες του αντιφασιστικού αγώνα και τις σημαίες του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ο Ν. Ζαχαριάδης τα παρέδωσε πολιτικά με αυτή τη στάση του εκεί που πραγματικά ανήκουν, στο επαναστατικό προλεταριάτο και στην πραγματική αριστερά. Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός και οι πραξικοπηματίες προδότες του μαρξισμού του ψευτοΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού, που αυτός καθοδήγησε ενάντια στο ΚΚΕ και στο Ζαχαριάδη καταδικάστηκαν έμμεσα, αν και ξεκάθαρα, με αυτή του τη στάση αφού αυτοί του είχαν στερήσει κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο.

Ο Ζαχαριάδης με αυτή του τη στάση όχι μόνο άφησε ανοιχτό τον επαναστατικό δρόμο στους συντρόφους του που τον έζησαν από κοντά και στους άλλους, τους νεώτερους που τον γνώρισαν από τις ιστορικές αφηγήσεις και τα κομματικά ντοκουμέντα, αλλά δίδαξε στην πράξη μια πολύ βαθιά στάση αρχής, την στάση: «τραβάτε το δρόμο σας, μην προδίνετε τις πεποιθήσεις σας και τολμήστε να πάτε και κόντρα στο πιο ισχυρό ρεύμα όταν χρειαστεί». Το να σηκωθεί δηλαδή κάποιος ηγέτης  κομμουνιστικού κόμματος μιας μικρής χώρας και να πει μόνος αυτός και πρώτος ως τότε στον κόσμο, στους ηγέτες του ως τότε «ιερού» ΚΚΣΕ, τους Σουσλόφ-Χρουστσόφ κλπ ότι παραβιάζουν τις διεθνιστικές αρχές στις σχέσεις τους με ένα άλλο κομμουνιστικό κόμμα, δεν ήθελε απλά ψυχικό σθένος και φυσική γενναιότητα, ήθελε γιγαντιαίο επαναστατικό χαρακτήρα, ένα απέραντο βάθος πεποιθήσεων και μια ασύλληπτη πολιτική οξυδέρκεια. Αυτή είναι μια μοναδικού βάρους παρακαταθήκη για τους έλληνες μαρξιστές των εποχών που έρχονται και που θα έρθουν. Είναι μια απόδειξη ότι αντίθετα ακριβώς με την σιχαμερή και δίχως ανεξάρτητη οντότητα αστική του τάξη το ελληνικό επαναστατικό προλεταριάτο μπορεί να έχει δυνατό χαρακτήρα και να κρατάει μια στάση αρχών ως το τέλος δηλαδή να είναι στην ουσία του και όχι μόνο στη μορφή του επαναστατικό και διεθνιστικό.

Ο κατασκευασμένες «απόψεις» του Ζαχαριάδη από  την KGB

Αλλά πρέπει κανείς να σκεφτεί ευρύτερα πολιτικά για να αποφαίνεται για τη γνησιότητα τέτοιων εγγράφων. Αν ο Ζαχαριάδης είχε γράψει ένα τέτοιο κείμενο δεν θα σάπιζε στην απομόνωση αλλά θα περιφερόταν εκείνη την εποχή με τιμητική συνοδεία στη Μόσχα και στην Αθήνα από τους σοβιετικούς. Γιατί μέχρι το 1978 όπου το ΚΚ Κίνας ουσιαστικά αποκήρυξε τον μαοισμό που η καρδιά του και η σημαία του είναι η Πολιτιστική Επανάσταση τίποτα δεν απασχολούσε και δεν στοίχειωνε τόσο πολύ τη σουσλοφική ΕΣΣΔ σε παγκόσμια κλίμακα όσο η βαθιά ιδεολογική και πολιτική ζημιά που της προκαλούσε ο μαοϊσμός.   Σε αυτόν ήδη είχαν προσχωρήσει οι πιο συνεπείς ζαχαριαδικοί  (Νεμέρτσικας, Κιτσικόπουλος, Λακαρέας κλπ) που σάπιζαν μαζί με αυτόν σε άλλες σιβηρικές εξορίες και που ζητούσαν να τους επιτραπεί να πάνε στην Κίνα. (Δημοσιεύουμε αλλού στο ίδιο φύλλο το περίφημο γράμμα τους προς τις σοβιετικές αρχές). Το να πάρει το ΚΚΣΕ μαζί του ενάντια στο ΚΚ Κίνας και τον Μάο τον περίφημο αρχηγό της πρώτης μετά το β παγκόσμιο πόλεμο αντιαμερικάνικης επανάστασης στον πλανήτη θα ήταν μια πελώριου μεγέθους κατάχτηση του στο επίπεδο της διεθνούς προπαγάνδας. Το να τον πάρει μάλιστα μαζί του μέχρι του σημείου που αυτός να  δηλώνει ότι «η Σοβιετική Ένωση αποτελεί τον κύριο στόχο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού από την ηγεσία της αντίδρασης στις ΕΠΑ, πρέπει νάναι το καθοριστικό κριτήριο στην πολιτική τοποθέτηση για τους κομμουνιστές σ' όλον τον κόσμο»   την ώρα που οι πραγματικοί κομμουνιστές στον κόσμο έφτυναν με επικεφαλής το ΚΚ Κίνας κατά εκατομμύρια τη «Σοβιετική» Ένωση μετά την εισβολή της το 1968 στην Τσεχοσλοβακία αυτό θα ήταν ο πιο ακριβός άθλος. Γιατί λοιπόν να μην διαδόσει παντού αυτό το γράμμα ο Σουσλόφ και το άφησε να διακινείται στα ασήμαντα σε διαστάσεις πλαίσια της ελληνικής επαναστατικής αριστεράς για να μένει απλά αυτή κολλημένη στην ΕΣΣΔ;  Αλλά πως θα το διέδιδε αφού η ίδια αυτή Σοβιετική Ένωση θα είχε θαμένο ζωντανό τον υποτιθέμενο συγγραφέα της βαρυσήμαντης αυτής δήλωσης; Δεν θα κάγχαζε όλη η ανθρωπότητα με την μακάβρια αντίφαση και δεν θα ζητούσε την απελευθέρωση του για να κάνει αυτή τη δήλωση στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου; Η αλήθεια τέτοιου είδους επιστολών είναι τόσο αστεία όσο και ο ισχυρισμός του ασφαλίτη στο δικαστήριο ότι ο βασανισμένος κατηγορούμενος «εαμοβούλγαρος» η «αναρχοκομμουνιστής» έπεσε από τις σκάλες και χτύπησε. Στο μήνυμα που είχε τάχα συντάξει ο Ζαχαριάδης για να παραδοθεί μεταξύ άλλων στο Φλωράκη λίγο πριν την δολοφονία του και μετά την επίσκεψη του Λουλέ, δημοσιεύει το Βήμα ότι τάχα έγραφε: «Το Χαρίλαο τον ξέρω, όσο μπορώ να τον ξέρω, σαν άξιο κουκουέ, με στέρεο κομματικό έρμα, δοκιμασμένο, με κατάρτιση και μυαλό που θα του επιτρέψουν, αφτό το πιστέβω, να τα βγάλει πέρα»»
Αυτή η επιστολή που μπορεί και να μη υπάρχει καν, ακόμα και σαν πλαστή, βάζει το ζήτημα ότι η κράτηση στο Σουργκούτ ήταν ανεξάρτητη από την αναγνώριση της ηγεσίας του ψευτοΚΚΕ και του σοβιετικού καθεστώτος! Επομένως δεν τον δολοφόνησε το ρώσικο καθεστώς και το ψευτοΚΚΕ αφού αυτός τα είχε και τα δυο αναγνωρίσει -απόδειξη και αυτή η επιστολή- αλλά αυτοκτόνησε.

Γιατί «αυτοκτόνησαν» τον Ζαχαριάδη

Στις «συζητήσεις» του φιμωμένου Ζαχαριάδη με τις ηγεσίες του ΚΚΣΕ και του ψευτοKKE  βρίσκουμε και την υποτιθέμενη απειλή της αυτοκτονίας του. Την είχε διατυπώσει τάχα ο Ζαχαριάδης σε επιστολή του (από 26.6.1973) προς το ΚΚΣΕ, το ψευτο KKE και τα δύο από τα τρία παιδιά του, τον Σήφη και την Ολγα. Σε αυτήν ανέφερε ότι μετά τις αλλεπάλληλες απεργίες πείνας που είχε κάνει από το 1966 – αυτές πράγματι υπήρχαν γιατί υπάρχει φωτογραφία που δείχνει την εξαιρετική του αδυναμία. Αυτές τις απεργίες πείνας προφανώς είχαν θορυβήσει εντόνως τις ηγεσίες του ΚΚΣΕ και του KKE που προσπάθησαν επανειλημμένως να τις σταματήσουν με απεσταλμένους τους – Έτσι σύμφωνα με τις επιστολές ο Ζαχαριάδης προειδοποιούσε ότι «αν δεν αρθούν όλα τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης, ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης από τη Σοβιετική Ενωση κτλ., κτλ.», τότε «την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης διαμαρτυρίας, θ' αφτοκτονήσω». Στο αντίγραφο του δήθεν γράμματος προς τα παιδιά του υπήρχε και το εξής «στερνόγραφο»: «Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους». Με την παράκληση μάλιστα να γίνει γνωστό «στους κληρονόμους του κουφαριού μονάχα ύστερα απ' την 1 (πρώτη) Αυγούστου 1973» (Π. Ανταίος, «N. Ζαχαριάδης. Θύτης και θύμα», εκδόσεις Φυτράκη, 1991). Πρόκειται για γράμματα που επιβαρύνουν τη θέση των  σοσιαλφασιστών που βάζουν στο στόμα του φιμωμένου συνομιλητή τους ό,τι τους συμφέρει. 

Στα 1990, ότι είχε μείνει οργανωμένο από το μ-λ κίνημα σε όλο τον κόσμο είχε περάσει πολιτικά με το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό γιατί είχε περάσει με αυτόν ο τελευταίος μεγάλος παγκόσμιος εχθρός της, το ΚΚ Κίνας. Μόνο σε μια γωνιά του κόσμου, στην Ελλάδα η μικρή ΟΑΚΚΕ έμενε στον επαναστατικό μαρξισμό αλλά τότε έδινε έναν πολύ μοναχικό αγώνα καθώς ελάχιστοι τότε συμφωνούσαν  στην ανάλυσή και στην πάλη της με κύριο εχθρό το σοσιαλιμπεριαλισμό. Μόνο τότε λοιπόν μπορούσε η ΚαΓκεΜπε να βγάλει τη λάσπη περί αυτοκτονίας με τον ρωσικό τύπο της περεστρόικα για να πετύχει ένα στόχο: να συμφιλιώσει μετα θάνατο τον Ζαχαριάδη με το δολοφόνο του, δηλαδή ψευτοΚΚΕ. Με την υποτιθέμενη αυτοκτονία ο Ζαχαριάδης κόνταινε για να φτάσει περίπου στο ύψος των εχθρών του και μάλιστα τόσο όσο χρειαζόταν για να αρχίσει τάχα να συζητάει μαζί τους και να ζητάει τη μεσολάβησή τους απέναντι στις ρώσικες αρχές. Εμφανίζεται αυτός ο τρομερός επαναστάτης να κρατάει σαν όμηρο την ίδια τη ζωή του και τελικά να ζητάει βοήθεια και κατανόηση από υποκείμενα που τον είχαν καταπροδώσει και τα σιχαινόταν σαν την γυναίκα του την Κουκούλου (που οι μαχητές της Τασκένδης την βάφτισαν Ηρωδιάδα) , τον Λουλέ, τον Φλωράκη, κλπ. Η απεργία πείνας είναι τελείως άλλο πράγμα. Στην επαναστατική απεργία πείνας, όπως αυτές του Ζαχαριάδη, ο απεργός μπορεί να παλεύει και ως την τελευταία του πνοή, αλλά στην πραγματικότητα απεργεί για να ζήσει και όχι για να πεθάνει. Ποτέ ο Ζαχαριάδης δεν θα πέθαινε χωρίς να παλέψει και ακόμα λιγότερο ποτέ δεν θα έβαζε ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Μόνο ένας τέτοιος “μικρός” Ζαχαριάδης λοιπόν θα μπορούσε να έχει γράψει γράμματα που θα εκθειάζανε το κόμμα των διωκτών του σαν αυτό το τάχα“τελευταίο” που ονομάζει το θλιβερό τσιράκι των σοβιετικών και αγαπημένο της ελληνικής αντίδρασης Χαρ. Φλωράκη «άξιο κουκουέ, με στέρεο κομματικό έρμα, δοκιμασμένο, με κατάρτιση και μυαλό που θα του επιτρέψουν, αφτό το πιστέβω, να τα βγάλει πέρα» . Αυτοκτονία και πολιτική προδοσία του αληθινού Ζαχαριάδη από τον κατασκευασμένο Ζαχαριάδη πάνε μαζί. Μόνο ένας φουκαράς που θα είχαν αρχίσει να τον δέρνουν οι τύψεις και οι συναισθηματισμοί με τους διώκτες και δήμιους του θα μπορούσε να αυτοκτονήσει και μάλιστα λίγο πριν έρθει η δημοκρατία στην Ελλάδα. Και το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να αδράξει έναν οξυδερκή ηγέτη, και μάλιστα έναν επαναστάτη που άντεξε τόσα χρόνια στους πάγους, είναι η ταλάντευση για τη φύση του ψευτοΚΚΕ το 1973 όταν αυτό είχε ολότελα σαπίσει και απομακρυνθεί από κάθε ίχνος μαρξισμού στη θεωρία και την πράξη ή έστω η ταλάντευσή του και η απελπισία του για τις πολιτικές εξελίξεις την ώρα και που ο πιο άσχετος παρατηρητής της πολιτικής ήξερε ότι η ελληνική δικτατορία παρέπαιε και από την άνοιξη του 1973 μετά την εξέγερση της  νομικής μόνο απελπιστικά δεν ήταν τα πράγματα.
Όχι. Η «αυτοκτονία» του Ζαχαριάδη δεν είναι ανακάλυψη του 1973, αλλά της περεστρόικας, αυτής της οργανωμένης και καλά σκηνοθετημένης βύθισης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» για την ανάδυση μιας πανίσχυρης Ρωσίας που θα ένωνε σε νέα βάση το σφυροδρέπανο με την ορθοδοξία και τον τσαρισμό, στο γνωστό φαιοκόκκινο μέτωπο. Η «αυτοκτονία» του Ζαχαριάδη είναι τόσο καλά σκηνοθετημένη όσο και η «αυτοκτονία» της ΕΣΣΔ και μάλιστα από τον ίδιο σκηνοθέτη.
Έτσι λοιπόν το 1991 που ήρθαν τα οστά του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα ήταν δυνατό για τους φυσικούς και πολιτικούς θύτες του, το Χ. Φλωράκη και την Α. Παπαρήγα να σταθούν δίπλα στο φέρετρο του θύματός τους για να αποδείξουν ότι είναι οι δικοί του άνθρωποι και ότι αποτελούν τη συνέχεια του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ. Η ΟΑΚΚΕ εκείνη την μέρα κραύγαζε ενάντια στην απάτη αλλά τα ΜΜΕ έκαναν πως δεν  την είδαν και δεν την άκουσαν για να πνίξουν ως συνήθως τη φωνή της. Τώρα προσπαθούν να χωρέσουν ένα λιοντάρι μέσα σε μια μπαμπούσκα ακρωτηριάζοντας το επαναστατικό του πνεύμα και έργο με ένα απύθμενο θράσος. Γιατί μένουν κατάπτυστες οι πράξεις και οι αποφάσεις τους ενάντια στον ανθό του ελληνικού προλεταριάτου και τον ηγέτη του. Τα λάθη του αληθινού ΚΚΕ, στα οποία πάντα σπεκούλαραν οι προδότες -αν και συνήθως λέγανε λάθη τα σωστά- πρέπει να ιδωθούν στο πλαίσιο μιας ιστορικής εποχής, της εποχής της Τρίτης Διεθνούς και να εξεταστούν μέσα σε εκείνο το πλαίσιο και στις συγκεκριμένες συνθήκες, να μελετηθεί η πάλη των πολιτικών γραμμών, να ιδωθεί με τα όσα στοιχεία μας έδωσε κατοπινά ή ζωή, η γραμμή για το αντιφασιστικό μέτωπο, και να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες ώστε να μπορέσει το προλεταριάτο και το νέο ΚΚΕ να προετοιμάσουν τις νέες νικηφόρες εφόδους τους.

Σε ότι αφορά το Ν.Ζαχαριάδη αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αποτελούσε πάντα την αριστερή γραμμή μέσα στο ΚΚΕ απέναντι σε όποιο ψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος κι αν βρέθηκε απέναντί του και αυτό αποδεικνύεται α) από το ότι οι πιο δραστήριοι εχθροί του ήταν και παραμένουν εχθροί του μαρξισμού και της επανάστασης και β) από την κατάληξη όλων των πολιτικών τους επιγόνων που συνωστίζονται σήμερα στην αυλή του Περισσού, του ΣΥΝ και της ακόμα πιο υποκριτικής και σάπιας δήθεν επαναστατικής αριστεράς.