ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

 

Ηχηρές επιδοκιμασίες (κυρίως) και χλιαρές καταγγελίες (λιγότερο) από τα κομματικά επιτελεία και ένα γενικό μούδιασμα απορίας μέσα στο λαό συνάντησε στη χώρα μας η πρωτοβουλία Παπανδρέου να καλέσει εν μέσω θέρους(!) τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου στην Αθήνα.

Όχι μόνο αυτό, αλλά και ουσιαστικά να εμφανιστεί ως ο νέος «καλύτερος φίλος» του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, μετά την αιφνίδια επιδείνωση ,με πρωτοβουλία της Άγκυρας, των παραδοσιακά συμμαχικών, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ. Αυτό το έκανε προχωρώντας –επιφανειακά- σε σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας - Ισραήλ και σε συμφωνία στρατιωτικών διευκολύνσεων, κυρίως σε ό,τι αφορά τις κομβικότατης σημασίας για το Τελ Αβίβ ισραηλινές αεροπορικές ασκήσεις.

 

Tην ίδια ώρα στη χώρα μας, προετοιμάζεται πολύπλευρα και επιστημονικά το  μελλοντικό ούρλιασμα του ναζιστή Ρώσου κατοχικού και «Έλληνα» ταγματασφαλίτη μπόγια: Είναι η καθεστωτική προστασία των κανιβαλικών αντισημιτικών λιβέλων του Κ. Πλεύρη.  Είναι οι εμπρησμοί εβραϊκών συναγωγών, όπως στα Χανιά, που καταλήγουν στα μουλωχτά σε απαλλαγές των ενόχων. Είναι ο χυδαίος αντισημιτισμός που δουλεύουν ιδεολογικά μέσα στις μάζες οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ, παρέα με τους φασίστες του ΛΑΟΣ, που τώρα περνάει «καθαριστήριο» για να μεταμορφωθεί σε συγκυβερνητικό κόμμα κι έχει κόψει τις ανοιχτές αντισημιτικές κραυγές.

Στη χώρα αυτή λοιπόν λίγο πριν δικαστούν στις 22 του Σεπτέμβρη οι δημοκράτες και αντιναζιστές που τόλμησαν να πούνε ανοιχτά πως ο ναζισμός έχει φτερούγες υπεράσπισης μέσα στη δικαιοσύνη, γίνεται δεκτός ο πρωθυπουργός του «κράτους – δολοφόνου», κατά τα «εθνικά» ΜΜΕ, του Ισραήλ. Και μάλιστα ένας πρωθυπουργός του Ισραήλ που είναι σωβινιστής και γενικά αντιπαλαιστίνιος, σε αντίθεση με τη γενικά ειρηνόφιλη  γραμμή του κεντρώου-φιλελεύθερου Καντίμ της Τζίπι Λίβνι και του Εργατικού Κόμματος του Έχουντ Μπάρακ.

Αυτά είναι πράγματα ακραία αντιφατικά -φαινομενικά- για όποιον αναζητά στοιχειώδεις αρχές, αρχή μέση και τέλος στο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη του ελληνικού λαού από τους διαχειριστές των πολιτικών ρευμάτων στη χώρα μας και τα ανατολικά αφεντικά τους.

Ένα κομμάτι της φιλελεύθερης διανόησης (βλ. άρθρο Ριχάρδου Σωμερίτη, ΤΟ ΒΗΜΑ, 17/08) επισήμανε αυτή την αντινομία, μια χώρα δηλαδή στην οποία ανθεί κάθε είδους αντισημιτικό και νεοχιτλερικό «λουλούδι», να μεταμορφώνεται εν μία νυκτί σε στρατηγικό δήθεν σύμμαχο του Ισραήλ. Την απέδωσε ωστόσο στο ελληνικό τυχοδιωκτικό και χωρίς χαρακτήρα ωφελιμιστικό πνεύμα, που δήθεν σπεύδει να εκμεταλλευτεί «αντιτουρκικά» την επιδείνωση των σχέσεων Άγκυρας – Τελ Αβίβ.

 

Η αλήθεια ωστόσο κρύβεται πολύ βαθύτερα και αφορά το σύνολο των ανακατατάξεων που φέρνει το δυνάμωμα των θέσεων του σοσιαλιμπεριαλισμού στην Τουρκία αλλά και παγκόσμια και την αντίστοιχη προσπάθειά του να σφίξει την τανάλια στο λαιμό της Δύσης, ενεργειακά και γεωστρατηγικά, στη Μέση Ανατολή.

Αυτή η προσπάθεια του σοσιαλιμπεριαλισμού έχει δυστυχώς στο επίκεντρό της -σαν εργαλείο- την πάλη για τη χειραφέτησή του που δίνει ο λαός της Παλαιστίνης. Και την έχει γιατί η Ρωσία μέσω της Συρίας και των ισλαμοφασιστών έχει χώσει σαν επικεφαλής και δήθεν σαν πιο «ριζοσπάστες» στην αντιισραηλινή πάλη τους χαφιέδες της, με τη μορφή του ηγετικού επιτελείου της Χαμάς.

Αυτοί οι ισλαμοφασίστες πουλάνε στρατηγικά τον παλαιστινιακό λαό, αφού το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι μια ανεξάρτητη πατρίδα για το λαό της Παλαιστίνης. Κείνο που ενδιαφέρει αυτούς και κυρίως τα αφεντικά τους είναι δύο πράγματα: αφ’ενός, να φτιαχτεί παρέα με όλη την ισλαμική και αραβική καθυστέρηση και αντίδραση το μέτωπο κατά του Ισραήλ, που σαν κράτος – καταφύγιο για τους Εβραίους παγκόσμια αποτελεί και θα αποτελεί πάντα στόχο κάθε φασισμού. Αφ’ετέρου, μέσα από αυτό το μέτωπο να τσακίζεται κάθε ενδιάμεση μετριοπαθής, φιλοδυτική ή εθνικοανεξαρτησιακή δύναμη στη Μέση Ανατολή, που στέκεται εμπόδιο στα σχέδια του σοσιαλιμπεριαλισμού για παγκόσμια ηγεμονία. Πρώτες στη σειρά σε αυτή την κατηγορία δυνάμεων είναι η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και η Ιορδανία, που επιμένουν διδαγμένες από την πείρα τους, να θεωρούν σήμερα τους ισλαμοναζήδες του Ιράν μεγαλύτερο κίνδυνο από το Ισραήλ και να μη μπαίνουν στη στρούγγα του πανισλαμιστικού αντιδυτικού μετώπου.

 

Οι Παπανδρέου – Σαμαράς – Καρατζαφέρης τώρα, υπό τη γενική μπαγκέτα του πρώτου, αφήνουν να λυσσάει μέσα στις μάζες ο συνομωσιολογικός «αντικαπιταλισμός» που έχει στο κέντρο του την «παγκόσμια συνομωσία των Εβραίων χρηματιστών της Wall Street» σαν εξήγηση για την αδήλωτη χρεοκοπία της χώρας. Παράλληλα, ο «φιλελεύθερος» αυτός «σοσιαλδημοκράτης» πρωθυπουργός, που δεν έχει αρθρώσει μια λεξούλα καταδίκης για την υπεράσπιση του ισλαμοφασισμού και της τρομοκρατίας κατά δυτικών αμάχων από την ψευτοαριστερά και το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται εγκαρδιότατος στο πλάι όχι του «συντρόφου» του στη «Σοσιαλιστική Διεθνή» Μπάρακ αλλά του πιο σωβινιστή πρωθυπουργού του Ισραήλ την τελευταία δεκαετία.

Στο πλάι ενός Νετανιάχου, που κυβερνά μαζί με τους ακροδεξιούς αντι-άραβες ρατσιστές του Ρωσο-Ισραηλινού Λίμπερμαν. Και μάλιστα δίνοντάς του την πολυπόθητη διέξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο έφερε τις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις ο προβοκάτορας ισλαμοφασίστας Ερντογάν, βοηθούμενος και από τις αντιπαλαιστινιακές εκδηλώσεις της ισραηλινής σωβινιστικής δεξιάς στο θέμα των εποικισμών.

Το παιχνίδι του διεθνούς κλίμακας προβοκάτορα Παπανδρέου είναι απίστευτο. Ο «μάγος» αυτός, ενώ φροντίζει να στηρίζει όσο περισσότερο μπορεί τον «ειρηνόφιλο» Ερντογάν κατά των «ανθελλήνων και πολεμοκάπηλων» κεμαλιστών, παράλληλα υποδύεται τον ευήκοο υποδοχέα των ισραηλινών προβληματισμών για τον «εξτρεμισμό» των ισλαμοφασιστών της Τουρκίας. Εξτρεμισμό που δεν είναι τίποτ’ άλλο από όχημα του Ερντογάν για να παίξει ηγεμονικό ρόλο σε όλη την Εγγύς και Μέση Ανατολή παρέα με τους μουλάδες του Ιράν, να απομονώσει την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία και να σβήσει από το χάρτη τους κεμαλιστές αντιπάλους του.

Παράλληλα, ο τυχοδιώκτης αυτός πρωθυπουργός και αρχηγός του «όλου ΠΑΣΟΚ», που επιτάχυνε τη χρεοκοπία  της χώρας του, ταρακούνησε την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία κι έμπασε κατ’ εντολή της Ρωσίας το ΔΝΤ μες στην καρδιά της ενωμένης Ευρώπης, εμφανίζεται στη Δύση σαν εγγυητής της ασφάλειας του δυτικόφιλου Ισραήλ απέναντι στον ισλαμοφασιστικό κίνδυνο. Δίνει δηλαδή στο Ισραήλ τη δυνατότητα για αεροπορικές κυρίως στρατιωτικές ασκήσεις, καθώς αυτό λόγω της μικρής του έκτασης, χρειάζεται βάθος εδάφους και εναερίου χώρου άλλης χώρας για την εξάσκηση των πιλότων της Πολεμικής του Αεροπορίας. Χώρου που μέχρι πρότινος του έδιναν οι δυτικόφιλοι κεμαλιστές της Άγκυρας. Η συμφωνία βέβαια είναι ευρύτερη και προβλέπει ουσιαστικά δυνατότητα χρήσης και χερσαίου χώρου από τους Ισραηλινούς, π.χ. στην Πελοπόννησο, οδηγώντας το Νετανιάχου σε ενδεικτικές της πολιτικής του τυφλωμάρας θριαμβολογίες και εκδηλώσεις αγάπης προς τους Έλληνες προβοκάτορες.

Ταυτόχρονα ο Παπανδρέου καθησυχάζει τους Άραβες πως δεν αλλάζει προσανατολισμό, αλλά αντίθετα τους κλείνει το μάτι ότι μπορεί τώρα να παίξει από καλύτερες θέσεις το ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους ίδιους! Μετατρέπεται δηλαδή απέναντι σε όλους, Δύση, Ισραήλ, μετριοπαθείς Άραβες και ισλαμοφασίστες στον απόλυτο μεσολαβητή και διαπραγματευτή, ρόλο που παλιότερα του είχαν αρνηθεί! Μεσολαβητικός είναι και ο ρόλος που ήδη παίζει η Ρωσία στο μεσανατολικό, όμως η Ρωσία, όπως και οι ΗΠΑ, είναι πολύ μεγάλη και επίφοβη για να είναι ένας πειστικός και ευλύγιστος μεσολαβητής. Έτσι στη θέση της σε αυτόν τον ρόλο θα μπορεί να τον παίζει χίλιες φορές καλύτερα η μικρή και «ανιδιοτελής» Ελλάδα.

 

Η τακτική προσέγγιση με το Ισραήλ ανακουφίζει τον Ερντογάν, αδυνατίζει το μέτωπο Αιγύπτου-Σ. Αραβίας, διευκολύνει την αντιΕΕ πολιτική Παπανδρέου

 

Όμως ο σημαντικότερος ρόλος του Παπανδρέου στο ρώσικο γεωστρατηγικό παιχνίδι αυτή τη στιγμή εντοπίζεται κατά τη γνώμη μας στο γεγονός πως στο σημείο που έχει φτάσει η απομόνωση του Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο, η ασφυξία του κράτους του Τελ Αβίβ θα μπορούσε ξαφνικά να οδηγήσει σε απρόβλεπτες και δυσμενείς για τη Ρωσία και τον Ερντογάν εξελίξεις στην Άγκυρα. Αυτό σε μια περίοδο που με όχημα αληθινές σε ένα βαθμό ή, το πιο πιθανό, στημένες στην κύρια πλευρά συνομωσίες τύπου «Εργκενεκόν» και «Βαριοπούλας» οι Ερντογάν – Γκιουλ έχουν βαλθεί να ξεπατώσουν όλο το μηχανισμό που κρατούσαν στα χέρια τους οι κεμαλιστές στρατιωτικοί, που ιδεολογικά εκφράζονται από το δίπολο «εθνικιστικό κοσμικό κράτος – συμμαχία με τη Δύση και το Ισραήλ». Σταδιακά ο Ερντογάν μειώνει την παροχή οξυγόνου στους κεμαλιστές, που πληρώνουν τον παλιό πραξικοπηματισμό και τη γενική αντιλαϊκότητά τους, αν και μεγάλο μέρος του τουρκικού λαού σωστά διαβλέπει τον κίνδυνο και διαδηλώνει υπέρ του κοσμικού – αστοδημοκρατικού προσανατολισμού της Τουρκίας. Τελευταία ο Ερντογάν κέρδισε μια μεγάλη μάχη απέναντι στο στρατό αρνούμενος να εγκρίνει οποιαδήποτε προαγωγή αξιωματικού εμπλέκεται στην έρευνα για την υπόθεση «Βαριοπούλα».

Εννοούμε το εξής: Αν ο Παπανδρέου δεν έδινε εναέριο χώρο στο Ισραήλ την ώρα που του τον έκλεινε η Τουρκία, αν δηλαδή η Ελλάδα και η Τουρκία ήταν ταυτόχρονα εχθρικές στο Ισραήλ, τότε το Ισραήλ θα ήταν στρατιωτικά εντελώς στριμωγμένο και περικυκλωμένο από τον φανατικά αντιισραηλινό περιφερειακό άξονα Συρίας-Ιράν του οποίου ένα νέο δυστυχισμένο απόκτημα είναι ο Λίβανος. Γιατί ποτέ δεν θα τολμούσαν οι τρομαγμένες από το Ιράν πολιτικές ηγεσίες της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και της Ιορδανίας να δώσουν οποιαδήποτε ανοιχτή στρατιωτική και διπλωματική στήριξη στο Ισραήλ και μάλιστα σε ένα επεκτατικό Ισραήλ σαν αυτό του Νετανιάχου.  Αν το τολμούσαν η για χρόνια δουλεμένη από τους ίδιους αντιισραηλινή και συχνά αντισημιτική λαϊκή βάση τους θα ξεσηκωνόταν εναντίον τους. Σε μια τέτοια λοιπόν περίπτωση γεωπολιτικής ασφυξίας του Ισραήλ η αμερικάνικη υπερδύναμη αλλά σε ένα βαθμό και η ΕΕ θα ένοιωθαν πως αργά ή γρήγορα θα έχαναν το μοναδικό  ασφαλές στήριγμα τους στο μεσανατολικό πετρελαϊκό χώρο. Έτσι θα έψαχναν να σπάσουν αυτόν τον αποκλεισμό του Ισραήλ στο πιο αδύνατο σημείο του.  Αυτό το σημείο είναι η Τουρκία στην οποία ο αντισημίτης και αντιισραηλινός Ερντογάν έχει ακόμα απέναντί του, αν και αδυνατισμένο τον κεμαλικό στρατό. Αυτόν τον στρατό τον έχει παραμερίσει ‘όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο ο Ερντογάν αλλά και η Δύση, που συμμαχούσε ως τώρα με τον Ερντογάν εναντίον των κεμαλιστών πιστεύοντας το παραμύθι του πρώτου ότι ο ίδιος εκπροσωπεί  την δημοκρατία στο εσωτερικό της Τουρκίας και την ειρήνη στο εξωτερικό. Αν η Δύση δει τον Ερντογάν να ενώνεται απόλυτα με το Ιράν και να πνίγει το Ισραήλ τότε θα αναθεωρήσει τη στάση της απέναντι του και θα προσεγγίσει τους στρατηγούς. Βέβαια σήμερα στις ΗΠΑ είναι στην εξουσία η διπλωματία της ρωσόφιλης Κλίντον, αλλά και αυτή δεν κάνει ότι θέλει στις ΗΠΑ, όπως δεν κάνει και ο υφεσιακός απέναντι στον νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν πρόεδρος Ομπάμα.  Εκεί η αστική τάξη έχει πολλές ισχυρές πτέρυγες μέσα και στο ρεπουμπλικανικό κόμμα και στο δημοκρατικό που επεμβαίνουν και επιβάλουν πολιτική στους προέδρους όταν κρίνουν ότι θίγονται τα στρατηγικά συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

 

Μια συμμαχία δηλαδή των λιγότερο υφεσιακών προς το σοσιαλιμπεριαλισμό τάσεων της αμερικανικής μονοπωλιακής αστικής τάξης θα μπορούσε, σε συμμαχία με τους κεμαλιστές, να αλλάξει άρδην τους συσχετισμούς στην Άγκυρα υπέρ του κεμαλικού στρατοπέδου, ακόμα και με τις παραδοσιακά αντιδημοκρατικές πραξικοπηματικές μέθοδες που ξέρει καλά από το παρελθόν να εφαρμόζει το γενικό επιτελείο των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων απέναντι σε  κάθε εχθρό του, συνήθως προοδευτικό ή ενίοτε και αντιδραστικό (Ερμπακάν).

Ωστόσο τούτη την ώρα ο Ερντογάν, στη μάχη του με τον παραδοσιακό αμερικανόφιλο τούρκικο εθνικισμό, έχει δυο ισχυρά χαρτιά. Απ’ τη μια, τη δημοκρατική αντιμιλιταριστική μάσκα που φοράει για να κάνει εισοδισμό στην ενωμένη Ευρώπη. Απ’ την άλλη, τη ρώσικη πολιτική της «ειρήνευσης» στο Αιγαίο και την Κύπρο από το 1999 και δώθε, που ακολούθησε την επίσης ρώσικης έμπνευσης και υποκίνησης διαμάχη των δυο νατοϊκών χωρών στα 1964-1999, με κύριο πυροδότη τον προβοκάτορα Ανδρέα Παπανδρέου.

Έτσι ο τουλάχιστο ρωσόδουλος, αν όχι καθαρά πράκτορας της Ρωσίας Ερντογάν κατάφερε να έχει πίσω του όλο αυτό το διάστημα την ΕΕ και τις ΗΠΑ στη «δημοκρατική» μάχη που δίνει δήθεν κατά ενός αντιδημοκρατικού και στρατοκρατικού κατεστημένου. Μάχη που θα καταλήξει βέβαια, αν νικήσει, στο δικό του ισλαμοφασιστικό νέο-οθωμανικό κατεστημένο, που απλώς δε θα είναι αντιρώσικο σα την παλιά αντιτσαρική φεουδαρχική Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά πιστό τσιράκι ή έστω σύμμαχος του πουτινισμού.

 

Αν λοιπόν οι σαπισμένοι πια αλλά δυνατοί πολιτικο-στρατιωτικά αμερικάνοι ιμπεριαλιστές προχωρούσαν σε ανατροπή του ισλαμοφασιστικού ερντογανισμού παρέα με τους τούρκους στρατηγούς, θα κλονιζόταν συθέμελα η στρατηγική των καγκεμπιτών. Να γιατί ο κατά τα άλλα «φίλος των Αράβων» Παπανδρέου, με ορντινάντσες του τον ακροδεξιό Σαμαρά και το φασίστα Καρατζαφέρη, και με χλιαρούς, ίσα για τα μάτια, επικριτές του, ουσιαστικά αβανταδόρους του, τους Κουβέλη-Τσίπρα-Παπαρήγα, μεταμορφώνεται σε «κύκνο» της ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας: Δίνει μια διέξοδο στην περικύκλωση του Ισραήλ και έτσι βγάζει το φίλο του, και κουμπάρο του προκατόχου του ρωσόδουλου Καραμανλή, Ερντογάν από τη δύσκολή θέση, τον σώνει και τον αφήνει απερίσπαστο να δώσει τη «μάχη» για την πλήρη φασιστικοποίηση της τουρκικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, που μπροστά της, ο κεμαλικός αμερικανόφιλος φασισμός του Εβρέν του 1980 θα μοιάζει παρωνυχίδα.

Κι όχι μόνο, αλλά ο Παπανδρέου επισείει στη Δύση ότι τώρα που έγινε απόλυτα «δυτικός», εκείνη δεν πρέπει ούτε να διανοείται να βοηθήσει τους κεμαλιστές, που τάχα θέλουνε να βάλουνε μπουρλότο στο νατοϊκό Αιγαίο, σε αντίθεση με τον «καλό φίλο» της Ελλάδας Ερντογάν.

 

Την ίδια ώρα, η διεθνής προπαγανδιστική μηχανή του νεοναζιστικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης, με ενορχηστρωτή την πρώτη, απέκρυψε το στημένο και προβοκατόρικο χαρακτήρα της αποστολής του τουρκικού πλοιαρίου «Mavi Marmara» ως πρωτοπορίας της νηοπομπής του «Free Gaza» προς τη Λωρίδα της Γάζας τον περασμένο Μάη. Απέκρυψε έτσι και την ακροδεξιά ισλαμιστική πολιτική ταυτότητα των επιβαινόντων, και αυτών που σκοτώθηκαν στη σύγκρουση με τους κομάντος του ισραηλινού στρατού, το ρόλο της «μη» κυβερνητικής τουρκικής IHH που οργάνωσε την αποστολή και τους δεσμούς της με τον ισλαμοφασίστα «νέο-Οθωμανό» Ερντογάν κλπ.

Στην Αίγυπτο πάλι φουντώνουν τα σενάρια για τη μετά – Μουμπάρακ εποχή, με το σοσιαλιμπεριαλισμό να καραδοκεί και να ετοιμάζεται να ιππεύσει (αν δε το ‘χει κιόλας ήδη κάνει) πάνω στους σωβινιστές υπεραντιδραστικούς Αδελφούς Μουσουλμάνους. Μια ενδεχόμενη τέτοια εξουσία των τελευταίων στην Αίγυπτο, αν ειδικά έχει διαβρωθεί από τη Ρωσία, θα στήσει ένα ακόμα πιο πλατύ, εφιαλτικά ισλαμοφασιστικό σκηνικό στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, και θα χτυπήσει στη ρίζα τον θετικό αντι-ιρανισμό των δυτικόφιλων και  σοβινιστικών αστικών τάξεων της περιοχής. Ένας ισχυρός ισλαμιστής και αντιισραηλινός Ερντογάν αποδυναμώνει παραπέρα τη θέση της Αιγύπτου σαν μιας μεγάλης δύναμης στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο.

Το δημοψήφισμα της 12ης του Σεπτέμβρη στην Τουρκία για την αλλαγή του Συντάγματος σε κατεύθυνση αποδυνάμωσης των ερεισμάτων του στρατού δείχνει ακόμη μία φορά πως ο φασισμός δίνει «αριστερή» ή ακόμα και «δημοκρατική» μορφή στην πάλη για την επικράτησή του. Μαζί με τη διαδοχή στην Αίγυπτο –αν επαληθευτούν οι φήμες για την υγεία του προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ- θα αποτελέσουν κόμβους για να φανεί κατά πόσο ο σοσιαλιμπεριαλισμός θα πετύχει την πλήρη απομόνωση του Ισραήλ σε όλο τον ευρύτερο γεωπολιτικό του χώρο, καθώς και, κυρίως, αν θα πετύχει την άσκηση περαιτέρω πίεσης σε Ιορδανία και Σαουδική Αραβία.

‘Άλλωστε, και μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα της άλλης υπερδύναμης, των ΗΠΑ, υπάρχει ισχυρή τάση η οποία είχε χαράξει στο παρελθόν την εγκληματική αντιτριτοκοσμική γραμμή σύγκρουσης με τη Σαουδική Αραβία σα δήθεν προστάτη της αντιδυτικής τρομοκρατίας (γραμμή Μπιλ Κλίντον – Τζον Κέρρυ). Κι αυτό, τη στιγμή που οι Σαουδάραβες σεΐχηδες, παρά τη φεουδαρχική τους ιδεολογική καθυστέρηση, αποτελούν μαζί με την Αίγυπτο και το Πακιστάν σημαντικότατο αλεξικέραυνο στη δράση του φασιστικού Άξονα. Είναι η ίδια γραμμή που τελικά επιβλήθηκε και στην τάση Μπους μέσα στο Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα μετά από τη ρώσικη-ισλαμοφασιστική προβοκάτσια της 11/9/2001 στο Μανχάταν. Αυτή οδήγησε στο τσάκισμα των φανατικά αντι-σοσιαλιμπεριαλιστών Ταλιμπάν και στην παράδοση του Αφγανιστάν στους χαφιέδες δοσίλογους της Ρωσίας του Μπρέζνιεφ τη δεκαετία του ’80 Ντοστόμ και Φαχίμ, της ηγεμονευόμενης από τη Ρωσία Βόρειας Συμμαχίας και τελικά στον επίσης ρωσόφιλο και ιρανόφιλο Καρζάι.

 

Από την άλλη πλευρά, η διέξοδος Παπανδρέου στον επεκτατιστή σωβινιστή Νετανιάχου είναι κίνηση μπιλιάρδου. Δια της καραμπόλας η πραγματική χείρα βοηθείας είναι όχι τόσο προς τον ίδιο τον πρωθυπουργό του Ισραήλ και το σωβινιστικό κόμμα του, το «Λικούντ», αλλά κύρια προς τους πράκτορες της Συρίας και της Ρωσίας μέσα στην Παλαιστίνη, δηλαδή προς τη Χαμάς.

Όσο ο απρόβλεπτα τόσο φανατικά «δυτικός» Παπανδρέου θα ενισχύει τις λιγότερο διαλλακτικές με το παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα πλευρές της ισραηλινής αστικής τάξης που εκπροσωπούνται επίσημα από το Νετανιάχου, τόσο οι χαμασίτες, άνθρωποι του Κρεμλίνου θα έχουν προβοκατόρικα πατήματα για τη φασιστική τους βία κατά ισραηλινών αμάχων. Σε τελική ανάλυση, για να δουλεύουν την παλαιστινιακή μάζα στην αντιδραστική-νεομεσαιωνική και αντεθνική γραμμή του ισλαμικού χαλιφάτου σε όλη τη Μ. Ανατολή, με την εξαφάνιση του «επάρατου» Ισραήλ.

 

Τέλος, χάρη στην εκδούλευση που κάνει στο Ισραήλ ο Παπανδρέου θα μπορεί να εξασφαλίσει από τις ΗΠΑ άμεσα στρατηγικά ανταλλάγματα για την ρώσικη υπερδύναμη, όπως είναι οι στρατιωτικές βάσεις για το ρώσικο στόλο Ρωσία. Όπως και οι ΗΠΑ έτσι και η Ρωσία δεν μπορεί να έχει βάσεις στη μία από τις δύο χώρες του Αιγαίου αν δεν έχει και στην άλλη. Γιατί αν έχει μόνο στη μία τότε η άλλη θα θεωρήσει ότι η Ρωσία μεροληπτεί υπέρ του αντιπάλου της. Για να αποσπάσει λοιπόν η Ρωσία βάσεις στην Τουρκία πρέπει να έχει και στην Ελλάδα. Σε μια υποτιθέμενη φιλο-ισραηλινή Ελλάδα οι φιλικές προς τη Ρωσία ΗΠΑ των Ομπάμα-Κλίντον μπορούν πιο εύκολα να αποδεχτούν ρώσικες  βάσεις παρά σε μια αντιισραηλινή και φιλο-ιρανική Τουρκία. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν ταυτόχρονα με την επίσκεψη Νετανιάχου ήρθαν οι δηλώσεις του αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού της Ρωσίας Βλάντιμιρ Βισότσκι ότι η Ελλάδα και η Τουρκίας έχουν διάθεση να παραχωρήσουν βάσεις στο ρώσικο στόλο. Για την Ελλάδα αναφέρθηκε η Σύρος με την παράλληλη σύνδεσή της από τη φασιστική – λαλιωτική «Αυριανή» με «οικονομικό αντάλλαγμα πολλών εκατομμυρίων ευρώ» για τη χρεοκοπημένη Ελλάδα. Αυτά δε μπορούν εύκολα να περάσουν στα ψιλά από τους ιθύνοντες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.  Ειδικά όταν μιλάμε για δυο χώρες – αγκωνάρια της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.

 

Ο Παπανδρέου ο Γ’ έκανε επισήμως τον ανήξερο για τις ρώσικες αυτές σκέψεις, αν και το «αφεντικό» από τη Μόσχα μίλησε για ΔΙΑΘΕΣΗ Ελλάδας και Τουρκίας για παραχώρηση ναυτικών βάσεων, χωρίς να υπάρξει επίσημη διάψευση δια διπλωματικής οδού ούτε από την Αθήνα ούτε από την Άγκυρα.

Να γιατί πρέπει ο παπατζής αυτός να υποδυθεί ακόμη και τον «απόλυτο» Αμερικάνο, βγαίνοντας από τα «δεξιά» ακόμη και σε δυνάμεις μέσα στην ΕΕ που βλέπουν με σκεπτικισμό την γενικά μη φιλειρηνική διάθεση που εκδηλώνει η υπερδεξιά σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση.

Με ανάλογο τρόπο ο Παπανδρέου προσπαθεί να βγει σαν «απόλυτος» Αμερικάνος, για να παίξει, όπως έκανε και με την προσφυγή στο ΔΝΤ, το χαρτί μιας ρωσοαμερικάνικης ενότητας για την καθυπόταξη της ΕΕ στις ελληνικές προβοκάτσιες. Ήδη προωθώντας τη «σκέψη Παπανδρέου», αυτός σε πρόσφατο αποκαλυπτικό άρθρο του στην ιστοσελίδα της κυβέρνησης αυτός αποδίδει την παγκόσμια κρίση και την ελληνική χρεωκοπία στο δυτικό μονοπώλιο και στην ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς.

Τι ξεδιαντροπιά για το γιο και πολιτικό συνεχιστή του γενάρχη του παρασιτισμού, της κρατικοκαπιταλιστικής σαπίλας, του γραφειοκρατισμού, της διαφθοράς των μαζών και κυρίως του παραγωγικού σαμποτάζ Ανδρέα Παπανδρέου! Αυτός, που θα ‘πρεπε μαζί με την κλίκα Σημίτη-Λαλιώτη και τον Καραμανλή να διαπομπευτούν σε όλη την Ευρώπη για τον τρόπο με τον οποίο διασπαθίστηκαν οι κοινοτικές ενισχύσεις δεκαετιών για να ταϊζεται η κρατικογραφειοκρατική ακρίδα και η νέα ολιγαρχία, βγαίνει κι από πάνω!

Σαν προωθημένος δηλαδή «αριστερός» σοσιαλδημοκράτης, σαν άλλος κνίτης Τσίπρας, οικτίρει το λαό για όσα του επισώρευσε δήθεν ο άκριτος και υπερβολικός οικονομικός φιλελευθερισμός!

Αν δε το σχέδιο της Μόσχας περιλαμβάνει, που όλα ως τώρα δείχνουν  πως περιλαμβάνει, περαιτέρω αποσταθεροποίηση της ΕΕ και του Ευρώ μέσο της επαναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους, το παιχνίδι του προβοκάτορα πρωθυπουργού υποχρεωτικά περνάει από το ρωσοαμερικάνικο μέτωπο! Ειδικά με μία Κλίντον απόλυτα φιλική στον Άξονα και αντιτριτοκοσμική, κι έναν Ομπάμα απόλυτο καιροσκόπο επεμβασία ιμπεριαλιστή, είναι σίγουρο πως η Μέρκελ που θα αντιδρούσε πρώτη σε μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση θα βρισκόταν σε διασταυρούμενα πυρά Μόσχας και Ουάσιγκτον.

Και σε μια τέτοια περίπτωση πως θα μπορούσε κανείς έναν τύπο που πια, σαν δήθεν στρατηγικός σύμμαχος του Ισραήλ, είναι τόσο «δυτικός», και με αποδείξεις να τον καταγγείλει ανοιχτά για μπουρλοτιέρη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος; Ο τύπος αυτός είναι ικανός πια να διαλύσει την οικονομική βάση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, το ευρώ, χρεωκοπώντας το σαν νόμισμα διεθνών συναλλαγών, και ταυτόχρονα να περιδιαβαίνει περιχαρής τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με τις πλάτες του Ομπάμα και από πίσω των αφεντικών του Πούτιν-Μεντβέντεφ.

Κι όλα αυτά, ενώ στη Μέση Ανατολή ο άλλος, ο πραγματικός φίλος του Παπανδρέου, ο σπουδαγμένος στη Μόσχα και «επιστήμονας» αντισημίτης Αμπάς σπρώχνει πάντα κι αυτός το Ισραήλ να χτυπήσει τη Χαμάς, δήθεν με τη στήριξή του.  Όταν όμως πέφτει έπειτα η πρώτη σφαίρα, κηρύσσει «εθνική ενότητα» κατά του Ισραήλ στο όνομα της προστασίας των αμάχων, που η Χαμάς βέβαια χρησιμοποιεί προβοκατόρικα και χωρίς οίκτο σαν ανθρώπινες ασπίδες.

 

Παράλληλα, ο Αμπάς χιλιοπουλάει την υπόθεση του εθνικού αγώνα για μια δημοκρατική Παλαιστίνη δίπλα σε ένα ασφαλές και δημοκρατικό Ισραήλ, πουλώντας και τη γενικά εθνική και αντιιμπεριαλιστική Φατάχ «του» όταν τη σφάζουν στη Γάζα οι χαφιέδες των Ρωσίας – Συρίας υπό τον χαμασίτη «πρωθυπουργό» Χανίγιε.

 

Το διακομματικό σύστημα κάνει πλάτες στο στρατηγικό παιχνίδι Παπανδρέου

 

Βέβαια, στην Ελλάδα, λίγοι τα καταλαβαίνουν όλα τούτα αλλά όλο και περισσότεροι τα μυρίζονται. Γιατί δε μπορεί να γεμίζει η Αθήνα «εξαγριωμένους» σοσιαλφασίστες και ναζήδες αντι-ισραηλινούς για τον προβοκατόρικο πόλεμο που ξεκίνησε η Χεζμπολλάχ στο Λίβανο το 2006 κι όταν έρχεται στην Αθήνα το ζωντανό σύμβολο του δήθεν «κράτους – δολοφόνου» κατά τον Έλληνα ψευτοαριστερό, να μην μαζεύονται ούτε 200 νοματαίοι και να «ξεφτιλίζονται» δήθεν τόσο ωμά οι μηχανισμοί ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ.

Ο ακροδεξιός και αποστάτης παλιότερα του κόμματος στο οποίο ηγείται, ο Σαμαράς, απασχολημένος με το να διαγράφει εκπροσώπους της βασικότερης τάσης της ΝΔ από την ίδρυσή της, της ευρωπαιόφιλης, δικαιολόγησε τη στήριξή του στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στο θέμα Νετανιάχου με δήθεν οικονομικο-αναπτυξιακά κριτήρια. Δηλαδή, με την προσέλκυση μέρους των 400.000 Ισραηλινών τουριστών που παραδοσιακά πήγαιναν κάθε χρόνο στην Τουρκία.

Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που στελεχώνει όλο τον κομματικό του μηχανισμό με ακροδεξιούς σωβινιστές αντισημίτες και που βγήκε αρχηγός με σημαία την πάλη κατά του δήθεν «υπερβολικού» ατλαντισμού και δυτικισμού της Μπακογιάννη, με τη στήριξη μάλιστα κάθε σοσιαλφασίστα σε αυτή τη χώρα (π.χ. ο κνίτης και υμνητής της ρώσικης κατοχής του Αφγανιστάν τη δεκαετία του ‘80 Γ. Δελαστίκ, στέλεχος του ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του οργάνωνε την αντι-Μπακογιάννη εκστρατεία από το «Έθνος» του Μπόμπολα).

Κι ο Σαμαράς λοιπόν με μαγικό ρώσικο ραβδάκι μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε «φίλο του Ισραήλ». Ωστόσο καμία εφημερίδα του ΠΑΣΟΚ δε θα τον αποκαλέσει «φίλο του κράτους-δολοφόνου», όπως βέβαια και καμιά εφημερίδα της ΝΔ δεν αποκάλεσε έτσι τον «πρωθυπουργό της χώρας μας».

 

Το δε φασιστικό ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη «ξέχασε» τη ρητορεία περί του «Εβραίου που μυρίζει αίμα» και την υπεράσπιση από τους βουλευτές του Α. Γεωργιάδη και Θ. Πλεύρη του καλέσματος σε αντισημιτική γενοκτονία του Κ. Πλεύρη «Εβραίοι – Όλη η Αλήθεια». Σήμερα, υποκριτικά αποκαλεί -για ξεκάρφωμα- τους συντρόφους του στο φαιοκόκκινο μέτωπο ψευτοΚΚΕ - ΣΥΝ «ακραία στοιχεία με στείρες αγκυλώσεις» καλώντας σε σύσφιξη (!!) των σχέσεων της Ελλάδας με το Ισραήλ.

Από την άλλη η δήθεν αριστερά κρατάει την στρατηγική αντιισραηλινή γραμμή για να μην ξεχνιέται το έθνος, όμως δεν την προβάλλει με το γνωστό της πάθος για να είναι σίγουρες οι ΗΠΑ ότι αυτή η γραμμή θα είναι μόνιμη.

Έτσι η ψευτο-Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη, πνευματικού τέκνου του γλοιώδη ρωσόδουλου και αντισημίτη Κύρκου, καταδικάζει με το ανάλογο «δημοκρατικό – νηφάλιο» για την περίσταση ύφος τη νεόκοπη συνεργασία «με τη μιλιταριστική κυβέρνηση του Ισραήλ».  Καλεί ταυτόχρονα σε μέτωπο για να αποφευχθεί η παγκόσμια σύγκρουση που θα ξεσπάσει αν υπάρξει επίθεση στο Ιράν, χωρίς καμία καταδίκη του ιρανικού ισλαμοναζισμού στο θέμα της άρνησης του Ολοκαυτώματος ή στην καταστολή του ηρωικού ιρανικού δημοκρατικού κινήματος. Και φυσικά η «Δ.Α.» του Κουβέλη μας παραπέμπει στις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ, δηλαδή στα εκτρώματα-συνισταμένες του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που προκύπτουνε κύρια μετά από τα ρωσο-κινέζικα βέτο.

Ο ΣΥΝ, που ουδέποτε ενοχλήθηκε από τις χειραψίες των στελεχών του με τον ματωβαμένο σφαγέα Βοσνίων Κάρατζιτς ή του Καραμανλή με τον σφαγέα της Τσετσενίας Πούτιν, χαρακτήρισε πρόκληση «τη θερμή χειραψία» των δύο πρωθυπουργών. Οι έμπειροι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ, αφού κατήγγειλαν τα «αμερικάνικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από τις κινήσεις Παπανδρέου», πέταξαν μέσω της Παπαρήγα το αντισημιτικό τους σχολιάκι για τα «30 αργύρια του Ιούδα» που είναι η έλευση Ισραηλινών τουριστών στη χώρα μας. Αργύρια με αντάλλαγμα αυτή να γίνει «ορμητήριο του κράτους – δολοφόνου», του μοναδικού τέτοιου κατά τον κνιτισμό, που θεωρεί ακόμη τη γενοκτονική Σερβία του 1991-2000 «αντιιμπεριαλιστή» άγγελο επί της Γης και τη βοσνιακή αντίσταση «υποκινούμενη από τον ιμπεριαλισμό»…

 

Αυτό που αναδεικνύεται ανάγλυφα από όλη αυτή την ιστορία είναι πόσο βαθιά και πατημένη ενότητα έχει επιτύχει το πεντακομματικό συντονιστικό που καθοδηγεί και ενώνει τις 6 πια, μαζί με τη «Δ.Α» του Κουβέλη, ηγεσίες των κοινοβουλευτικών κομμάτων και ολοκληρώθηκε σαν τέτοιο με την εκλογή του Καραμανλή στην ηγεσία της ΝΔ στα 1997. Οι πιο απίθανες τούμπες και αλλαγές τακτικών δεν προκαλούν καμία αναταραχή, κανένα κλυδωνισμό, καμιά διάσπαση σε κανέναν από τους 6 κομματικούς μηχανισμούς κι επιτελεία.

 

Ακόμα και τα εχθρικά στην φιλοανατολική πολιτική, εθνικά ή μισοδημοκρατικά ρεύματα μέσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σέρνονται πίσω από τις επιλογές των φυτευτών πουλημένων στο σοσιαλιμπεριαλισμό ηγεσιών των δύο κομμάτων. Αδυνατούν να κατανοήσουν πώς κοιμούνται «φίλοι της Χαμάς» και ξυπνάνε «φίλοι του Νετανιάχου», πώς κοιμούνται «αναπτυξιακοί ευρωπαίοι» και ξυπνάνε «οικολόγοι αντικαπιταλιστές» και χρεοκοπημένοι, γενικά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις τις οποίες επιβάλει ο φασισμός στον οποίο έχουν υποτάξει στρατηγικά τη χώρα οι σοσιαλφασίστες και φασίστες ρωσόδουλοι.

Ωστόσο κάθε τι γεννά νομοτελειακά το αντίθετό του. Όσο ξεσκεπάζεται η τραμπούκικη, επιθετική, φασιστική πολιτική των πρακτόρων και συμμάχων του Κρεμλίνου, τόσο αυθόρμητα και στη συνέχεια πιο συνειδητά θα διαμορφώνεται το πλατύ ενιαίο μέτωπο. Θα είναι ένα μέτωπο τάξεων, λαών, εθνών, κυβερνήσεων και κρατών, ακόμα και αντίπαλων ιμπεριαλισμών κατά του νεοναζιστικού άξονα, που θα τον στείλει αργά ή γρήγορα στα αζήτητα της ιστορίας. Και αυτόν και, μαζί του, τα κατά τόπους τσιράκια του.