ΟΙ ΠΟΥΤΙΝ ΜΕΝΤΒΕΝΤΕΦ ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΠΕΡΑ

Στα 1964 ο μεγάλος προλετάριος επαναστάτης ηγέτης Μάο Τσετούνγκ είχε περιγράψει τη Ρωσία του καιρού του σαν «μια δικτατορία γερμανικού φασιστικού τύπου, μια δικτατορία χιτλερικού τύπου». Μισό αιώνα μετά η πιο πάνω διαπίστωση έχει διατηρήσει όλη της τη ζωντάνια και μάλιστα είναι ακόμα πιο επίκαιρη από πριν. Βρισκόμαστε πάνω στη στιγμή όπου η ταχτική του ψόφιου κοριού δίνει γρήγορα τη θέση της στην πολιτική της ανοιχτής επίθεσης για την κατάχτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας. Σε μια τέτοια κρίσιμη καμπή, η πολιτική εξουσία στη Ρωσία είναι υποχρεωμένη να εμφανιστεί γυμνή μπροστά σε όλο τον κόσμο και χωρίς το κύρος που θα της προσέδιδε η προηγούμενη αστοδημοκρατική της περιβολή, σαν το βασιλιά του παραμυθιού που εμφανίστηκε μια μέρα ολόγυμνος μπροστά στους υπηκόους του πέφτοντας θύμα της δικής του αλαζονικής ματαιοδοξίας.

Το ξεγύμνωμα της αλαζονικής εξουσίας των νέων τσάρων έχει ήδη ξεκινήσει για να αποκαλύψει λίγο-λίγο την τυπωμένη πάνω στο σώμα αυτής της εξουσίας σιχαμερή σφραγίδα της διαβόητης αλλά αποσυρμένης για χρόνια στα παρασκήνια KGB. Η μυστική αυτή αστυνομία δε σταμάτησε ποτέ να κινεί τα νήματα της επίσημης κρατικής πολιτικής: να διορίζει και να παύει κρατικούς ηγέτες, να ξεπλένει στο εξωτερικό τα κέρδη από τις κάθε λογής παράνομες δραστηριότητές της, να σχεδιάζει και να υλοποιεί προβοκάτσιες και εκτελέσεις πολιτικών της αντιπάλων μέσα ή έξω απ’ τη Ρωσία, να οργανώνει πογκρόμ εθνοτήτων και εξωτερικές επεμβάσεις. Σήμερα όμως που οι πολεμικές προετοιμασίες του ρωσο-κινεζικού άξονα για την κατάχτηση της Ευρώπης έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί, απαιτούνται πιο σκληρά μέτρα για τον έλεγχο της εσωτερικής κατάστασης κάτι που το υπάρχον επίσημο νομικό πλαίσιο δεν επιτρέπει. Και υπάρχουν πολλά μέτωπα τα οποία οι μονοπωλιστές του Κρεμλίνου θα προτιμούσαν να είχαν προλάβει.

Ένα τέτοιο ζήτημα είναι εκείνο του διάσημου δημοσιογράφου της κρατικής τηλεόρασης Βλαντίμιρ Πόζνερ, ο οποίος προκάλεσε μεγάλο σάλο προσφάτως όταν σχολίασε αρνητικά την ορθόδοξη θρησκεία αναφερόμενος στη βλαβερή επίδραση που έχει ασκήσει ιστορικά στη χώρα του. Τώρα ο Πόζνερ κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του αλλά όχι ακόμα και τη φωνή του. Ένα άλλο, πολύ μεγάλο ζήτημα είναι η υπόθεση της δολοφονίας της δημοκράτισσας δημοσιογράφου Νατάλια Εστεμίροβα πέρυσι τέτοιον καιρό στην Τσετσενία. Η υπόθεση πήρε το Φλεβάρη μιαν απρόβλεπτη τροπή όταν πρόσωπο που ηγείται των ερευνών αποκάλυψε ανώνυμα ότι οι αρχές γνωρίζουν ποιος είναι ο δολοφόνος αλλά αδυνατούν να τον πιάσουν (ΝΥΤ, 25/2). Μια άλλη ιδιαίτερα χαρακτηριστική υπόθεση είναι εκείνη της Τατιάνα Καζάκοβα, μιας δημαρχίνας ενός μικρού χωριού στη μακρινή Σιβηρία, που αντέδρασε νομικά στην επέκταση μιας κατασκευής η οποία κινδυνεύει να στερήσει από το χωριό όλα τα αποθέματα ζεστού νερού. Το δυστύχημα είναι ότι η κατασκευή αυτή χρησιμεύει σαν θέρετρο και σαν κέντρο αναμόρφωσης της KGB, η οποία έσπευσε να κάνει φύλλο και φτερό τη ζωή της Καζάκοβα και να εισβάλει με οπλισμένους μασκοφόρους στα σπίτια των συνεργατών της προκειμένου να την ενοχοποιήσει. Το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθεί η ίδια η καταγγέλλουσα και να δικαστεί για παράβαση καθήκοντος και εκλογική νοθεία. Όταν ο σύντροφός της έδωσε συνέντευξη στους Τάιμς, δύο μυστικοί τον επισκέφτηκαν και του συνέστησαν να μην το ξανακάνει (4/7). Πάντως το θέμα έχει προσλάβει παγκόσμιες διαστάσεις.

Παντού βλέπουμε ότι εμφανίζονται αντιστάσεις που προκαλούν ρήγματα στην κυριαρχία των σοσιαλφασιστών του Κρεμλίνου και οι μυστικές υπηρεσίες μοιάζουν ανίκανες να τις προλάβουν στη γέννησή τους, αφενός γιατί υπάρχει ακόμα ένα σύνταγμα που βρίσκεται σε ισχύ, αλλά κυρίως γιατί ο ρωσικός λαός αισθάνεται ακόμα αρκετά ελεύθερος για να μην προβάλει αντίσταση.     

Με ένα νόμο, λοιπόν, που πέρασαν οι δύο βουλές κι επικύρωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Μεντβιέντεφ, η ομοσπονδιακή υπηρεσία ασφαλείας (διάδοχος της KGB) διευρύνει τις αρμοδιότητές της και θα μπορεί από δω και στο εξής να αποτρέπει αντικαθεστωτικές δραστηριότητες των πολιτών, προειδοποιώντας τους ότι με αυτές μπορούν να οδηγηθούν σε παράβαση του νόμου. Ο νόμος δεν ξεκαθαρίζει πώς ακριβώς θα γίνονται οι προειδοποιήσεις ούτε και τον τρόπο με τον οποίο αυτές θα λειτουργούν εξαναγκαστικά. Στην αρχική του μορφή πάντως όριζε σαφείς ποινές για τους εν δυνάμει παραβάτες. Σύμφωνα με άλλες διατάξεις που πέρασαν, προβλέπεται επίσης 15ήμερη κάθειρξη και πρόστιμα σε άτομα που παρεμποδίζουν τη δουλειά των πρακτόρων της KGB, μια πρόβλεψη που ως τότε εφαρμοζόταν μόνο για τους αστυνομικούς και τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατήγγειλαν το νομοσχέδιο σαν ένα χτύπημα στις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου που είναι το τεκμήριο της αθωότητας και η νομική βεβαιότητα της ενοχής. «Η χώρα μας τώρα αντιμετωπίζει φανερά ένα δίλημμα – να ακολουθήσει το μακρύ και δύσκολο μονοπάτι προς την κυριαρχία της δικαιοσύνης, ή έναν αντισυνταγματικό περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων και την επιστροφή στη νομική τυραννία, τον εκφοβισμό των αντιφρονούντων, και τον έλεγχο των ειρηνικών δραστηριοτήτων των πολιτών από τις ειδικές υπηρεσίες», γράφουν σε επιστολή τους 20 ηγετικά στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων.

Ωστόσο, κανένα τέτοιο δίλημμα δε φαίνεται πραγματικά να απασχολεί τους ιθύνοντες του Κρεμλίνου, και καθώς η πλάστιγγα γέρνει με αδυσώπητη ορμή προς το δεύτερο σκοτεινό και επικίνδυνο μονοπάτι της ανοιχτής νομικής τυραννίας και του απροκάλυπτου αυταρχισμού, οι αυταπάτες του κόσμου σχετικά με τη φύση και τις επιδιώξεις του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος γρήγορα διαλύονται. Μεταξύ αυτών είναι και η αυταπάτη των δυτικών χοντρόπετσων μονοπωλιστών που θέλει τον αρχηγό του κράτους, τον πρόεδρο της σοσιαλφασιστικής Ρωσίας Μεντβιέντεφ να είναι ένας δημοκράτης μεταρρυθμιστής, αντίπαλος τάχα του Πούτιν. Αυτός ο σχετικά πιο λάιτ εκπρόσωπος του καθεστώτος έχει ήδη απομονωθεί πολιτικά από τη δημοκρατική κοινή γνώμη, και απομονώθηκε ακόμα περισσότερο όταν παραδέχτηκε πως σε σχέση με το νέο νόμο, «ό,τι συμβαίνει τώρα – θα ήθελα να γνωρίζετε – έγινε με τις δικές μου άμεσες οδηγίες» (στο ίδιο). Αυτή βέβαια δεν είναι καθόλου δημοκρατική στάση. Στην πραγματικότητα, όσο θα εντείνεται και θα απλώνεται προς κάθε κατεύθυνση η καθεστωτική βία, όσο θα εγκαθιδρύεται το αστυνομικό κράτος του τρόμου, όλο και λιγότεροι δημοκράτες και τίμιοι άνθρωποι που διαθέτουν κάποιο πόστο στον κρατικό μηχανισμό θα είναι σε θέση μέσα σ’ αυτόν να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους.

Η Έλα Παμφίλοβα έδειξε ότι δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία όταν παραιτήθηκε από την ηγεσία του Συμβουλίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα υπό το ρώσο πρόεδρο και δήλωσε με απογοήτευση ότι δεν πρόκειται να ασχοληθεί ξανά με την πολιτική και με τη δημόσια διοίκηση. Τα αίτια μπορούν να αναζητηθούν όχι μόνο στην αντίθεσή της στο νέο νόμο που υπόγραψε ο Μεντβιέντεφ, αλλά και στην οξυμένη αντιπαράθεσή που είχε με το νεοναζιστικό κίνημα της φιλοπουτινικής νεολαίας «Νάσι» καταγγέλλοντας μέλη της οργάνωσης για πρακτικές χιτλερικού τύπου, όπως είναι το κάψιμο βιβλίων αντιφρονούντων ή των καρφωμένων σε παλούκια ομοιωμάτων κεφαλών που ανήκουν σε «ανεπιθύμητα» πολιτικά πρόσωπα (βλ. Ελευθεροτυπία, 31/7): «Τρομάζω στην ιδέα ότι αυτά τα παιδιά θα έλθουν στην εξουσία ύστερα από λίγα χρόνια, γιατί αυτά τα δημιουργήματα κάποιων δικών μας πολιτικών τεχνολογιών πουλάνε την ψυχή τους στον διάβολο, έκαιγαν βιβλία, δεν θυμάμαι και κάποιο ομοίωμα. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Οι άνθρωποι; Είναι τρομακτικό και ανεπίτρεπτο. Εκεί στο Σελιγκέρ (σ.σ. λίμνη μεταξύ Μόσχας και Αγίας Πετρούπολης) ήταν ο πρόεδρος, ο Σουρκόφ (σ.σ. θεωρούμενος ως ιδεολόγος του Κρεμλίνου), δεν ξέρω αν τα είδαν όλα αυτά και ποια ήταν η αντίδρασή τους», είχε δηλώσει η ίδια στο ραδιοσταθμό «Ηχώ της Μόσχας» για να απειληθεί από εκπροσώπους των «Νάσι» με δικαστική εναντίον της προσφυγή.

Η Παμφίλοβα, [που φαίνεται ότι είναι μια από τους πολλούς αφελείς αστοφιλελεύθερους που δίνουν δημοκρατική νομιμοποίηση στους φασίστες ώσπου αυτοί να σταθεροποιηθούν στην εξουσία και μετά καταλαβαίνουν τι έκαναν] χτύπησε στην καρδιά του προβλήματος, έθιξε το χιτλερικό προσανατολισμό της επίσημης ρωσικής κρατικής πολιτικής και γι’ αυτό οδηγήθηκε σε παραίτηση. Όμως η ισχύς αυτού του καθεστώτος είναι επιφανειακή και πολύ προσωρινή και οφείλεται στο γεγονός ότι προς στιγμήν μπορεί να κρύβει τα εγκλήματά του από τις μάζες οπότε οι αντιστάσεις που προς το παρόν συναντά στο διάβα του είναι αρκετά μεμονωμένες.

Προς το παρόν όσοι μπόρεσαν και είδαν κάτω από την ακτινοβολία και τα ψέμματα της εξουσίας και κατάλαβαν πόσο γυμνός είναι ο βασιλιάς τόλμησαν να τον αψηφήσουν. Οι πολιτόφσκαγιές, οι εστεμίροβες και μια σειρά άλλοι ρώσοι δημοκράτες δημοσιολόγοι που δολοφονήθηκαν από τον Πούτιν δείχνουν ότι η παράδοση του ρώσικου λαού να αγωνίζεται ασυμβίβαστα και με αυτοθυσία ενάντια σε κάθε απολυταρχία συνεχίζεται ακάθεκτη κάτω από την επιφάνεια των γεγονότων. Αυτός ο λαός μπορεί να επαναστατεί τόσο εκρηκτικά όσο για ολόκληρες περίοδες μπορεί να πέφτει στην πολιτική απάθεια και την ιδιώτευση. Όμως η ιστορία έχει δείξει τουλάχιστον δύο φορές, το 1905 και το  ότι όταν επαναστατεί δεν μένει στην αστική δημοκρατία αλλά φέρνει τα πάνω κάτω στην κοινωνική πράξη και σκέψη του πλανήτη. Αυτό το ξέρει πολύ καλά ο κομπλεξικός και σαδιστής καγκεμπίτης γι αυτό κάθε τόσο κάνει το σούπερμαν που σώνει τη Ρώσια ώστε να μην αναλάβει ο ίδιος ο ρώσικος λαός να την σώσει από τον ίδιο.