Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, Η ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Οι ηγεσίες των Σοσιαλδημοκρατών και των Πράσινων στη Γερμανία, παρά το δημοκρατικό χαρακτήρα του μεγαλύτερου όγκου των οπαδών ειδικά των πρώτων, είναι γνωστό πως χορεύουνε από χρόνια στον ταμπουρά που τους βαράει η Ρωσία. Μάλιστα  ο πρώην αρχηγός του SPD και καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ αποδείχτηκε αρχι-πράκτορας του Πούτιν, που του εξασφάλισε και σημαίνουσα θέση στο ρώσικο μονοπώλιο του φυσικού αερίου μετά τη «συνταξιοδότησή» του.

Το Σάββατο 18 του Σεπτέμβρη το μεσημέρι, με ηγήτορες του νέους αρχηγούς των δύο αυτών κομμάτων, Γκάμπριελ και Ροτ, κάποιες δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές επιχείρησαν να αναστήσουν στο Βερολίνο το παλιό «καλό» σοβιετικής κοπής και καθοδήγησης «αντιπυρηνικό κίνημα». Το κίνημα δηλαδή με το οποίο η Μόσχα αποδυνάμωνε ενεργειακά και στρατιωτικά τη Δυτική Ευρώπη ώστε να είναι αυτή πιο εύκολο θύμα για τα δόντια των σοσιαλιμπεριαλιστών.

Αφορμή για τη διαδήλωση αποτέλεσε η απόφαση της συγκυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελευθέρων υπό την Άγκελα Μέρκελ να αναστείλει τουλάχιστο μέχρι το 2036 το κλείσιμο και της τελευταίας πυρηνικής μονάδας παραγωγής ενέργειας, με προοπτική μάλιστα αναθεώρησης και λειτουργίας τους ακόμη και αργότερα. Σήμερα στη Γερμανία λειτουργούνε 17 τέτοιες μονάδες (δυο τις έκλεισε το 2003-2005 ο Σρέντερ με τους Πράσινους)

Φυσικά πολλοί που διαδηλώνουνε είναι καλών διαθέσεων άνθρωποι, που έχουν πιστέψει πως τα πυρηνικά εργοστάσια απειλούν την υγεία των ίδιων και των παιδιών τους. Δίπλα τους βέβαια κουρνιάζει και ο μεσαίωνας του αντιπυρηνισμού από την πλευρά του «εραστή της φύσης», πρωτογονιστή που αρνείται την πρόοδο της τεχνολογίας και της ανθρωπότητας.

Το πρόβλημα είναι πως η Ρωσία, που κύριο όπλο της για την υποδούλωση κρατών, εθνών και λαών, είναι σήμερα η ενεργειακή αλυσίδα με την οποία τους δένει, καναλιζάρει τούτα τα αυθόρμητα ρεύματα σε μια και μόνη τελικά πρόταση: έμφαση στο «αμόλυντο» φυσικό αέριο. Που φυσικά το προμηθεύει, ανοιγοκλείνοντας τις στρόφιγγες ανάλογα με τα κέφια της, η εξαιρετικά στενή και ολιγομελής, κρατικοφασιστική αστική τάξη της Ρωσίας, με αρχηγό τον Πούτιν.

Σ’ αυτή τη φάση λοιπόν, όποιος χτυπάει την  πυρηνική ενέργεια, ειδικά στην Ευρώπη, ακούσια ή εκούσια στέκεται σε αντιδραστικές θέσεις. Κι αυτό γιατί ακόμη ούτε ο ήλιος ούτε ο αέρας ούτε το νερό που πέφτει μπορούνε να μας δίνουνε σταθερές και επαρκείς ποσότητες για τις ενεργειακές ανάγκες της σύγχρονης παραγωγής και ζωής. Πόσο μάλλον για την παραγωγή της Γερμανίας, που σε όγκο βρίσκεται μαζί με την κινέζικη στην πρώτη θέση στον κόσμο.

Για χρόνια ακόμη οι λαοί θα χρειάζονται το πετρέλαιο, το κάρβουνο και φυσικά την επαναστατικής σημασίας πυρηνική ενέργεια. Αυτό σημαίνει παράλληλα πραγματικά λαϊκά δημοκρατικά κινήματα για την επιβολή στους καπιταλιστές και στο κάθε αστικό κράτος της μέγιστης δυνατής ασφάλειας, παρά το ψηλό κόστος, για τις πυρηνικές μονάδες, καθώς και έμφαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Δεν πρέπει να ξεχνούν οι λαοί πως το μεγαλύτερο πυρηνικό έγκλημα στην ιστορία είναι ρώσικο και σοσιαλφασιστικό, και το διέπραξε η κλίκα Γκορμπατσόφ στο Τσερνομπίλ. Εκεί αντί να παίρνει τα αναγκαία μέτρα, μείωνε την ασφάλεια των αντιδραστήρων για να εξοικονομεί λεφτά για τεθωρακισμένα και πολεμικά αεροπλάνα. Κι όχι μόνο, αλλά για μέρες έκρυβε την αλήθεια για την έκρηξη τον Απρίλη του 1986, σκορπώντας καρκίνο στους λαούς της Ευρώπης.

Όλα τούτα δε σημαίνουν πως η σημερινή γερμανική κυβέρνηση έχει καμιά συνεπή αντι-ρώσικη γραμμή. Αντίθετα, σε γενικές γραμμές έχει αποδεχτεί το ρόλο του στρατηγικού εταίρου της Μόσχας, με καλύτερους βέβαια όρους απ’ ότι το έκαναν οι υφεσιακοί σοσιαλδημοκράτες. Στην ίδια γραμμή, αν και λιγότερο, βαδίζει και ο παλιότερα κάπως πιο αντι-σοσιαλφασίστας Γάλλος Σαρκοζύ.

Σε τελική ανάλυση, το βασικό είναι πως η καρδιά του Δεύτερου Κόσμου, η Δυτική Ευρώπη, πρέπει πάνω απ’ όλα να θωρακιστεί απέναντι στον κύριο επεκτατιστή εχθρό της, που απειλεί να την κάνει μια χαψιά. Να θωρακιστεί και ενεργειακά και στρατιωτικά. Οι λαοί θα έχουν το χρόνο, νηφάλια, να μετρήσουν, με επιστημονικούς όρους, τα συν και τα πλην των διάφορων ενεργειακών προτύπων προς όφελος των επόμενων γενεών. Τούτη την ώρα, το κύριο είναι να αντισταθούν στον επελαύνοντα σοσιαλιμπεριαλιστικό φασισμό. Σ’ αυτόν που κλείνει στρόφιγγες φυσικού αερίου και βάνες πετρελαίου για να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, όπως έκανε στην Ουκρανία του πατριώτη Γιούστσενκο και τον πέταξε από την εξουσία.

 Όλα τα υπόλοιπα, ειδικά στη χώρα του «πράσινου» πρωθυπουργού Παπανδρέου, που σαμποτάρει ακόμη και την «πράσινη» ανάπτυξη  των φωτοβολταϊκών (για την οποία μας έχει πάρει τα αυτιά) προς όφελος της Ρωσίας, είναι σαπουνόφουσκες.