ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟ-ΟΛΙΓΑΡΧΗ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ Ο ΠΑΟ!!

Τους τίτλους τέλους της κυριαρχίας του στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός έγραψε το δυτικόφιλο και σχετικά ανεξάρτητο από το σοσιαλφασισμό κεφάλαιο της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Με μια λιτή ανακοίνωση πραγματικού αυτοχειριασμού, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, μεγαλομέτοχος ως τα σήμερα της ΠΑΕ, ουσιαστικά παραδίδεται στο μέτωπο του νέου κρατικο-ολιγάρχη κομπραδόρου Βγενόπουλου με τον εφοπλιστή Πατέρα, χαρίζοντας(!) τους το 25% των μετοχών της ΠΑΕ και αποδίδοντάς τους τον πλήρη πια έλεγχο του πλειοψηφικού πακέτου (μαζί με τους μικρότερης εμβέλειας κεφαλαιοκράτες Νίκα, Ξυλά, Πολέμη, Βεκρή, που γενικά παίζουν συνειδητά ή ασύνειδα το παιχνίδι του Mr. Mig).

Μετά τις ικεσίες σε ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ να αναλάβουν την προεδρία της ΠΑΕ (η Κανέλλη αρνήθηκε για να μη χαλάσει η αντικαπιταλιστική μόστρα του φασιστικού κόμματος με το οποίο συνεργάζεται, ο Κωνσταντόπουλος δέχτηκε), έρχεται η υποταγή στις διαθέσεις μιας έξαλλης εξέδρας κατάλληλα δουλεμένης από το νέο-φασίστα ολιγάρχη Βγενόπουλο, που σε χρόνο dt έχει ρουφήξει τον ανθό της όποιας παραγωγής έχει απομείνει σε τούτη δω τη χώρα. Κι αυτό παρά το ό,τι, στο φιλικό με τη Τζένοα (22/8), η πλειοψηφία της μη οργανωμένης εξέδρας αποδοκίμαζε τους κλακαδόρους χουλιγκάνους του αναίτιου αντιβαρδινογιαννισμού (δες εφημερίδες 23/8). Αναίτιου με την έννοια ότι στις μεταγραφές και στη γενικότερη οργάνωση του ποδοσφαιρικού τμήματος, η πλευρά Βαρδινογιάννη γενικά ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της εξέδρας ή αλιώς «λαϊκό αίσθημα» για ισχυρή αγωνιστικά ομάδα.

Είναι η ίδια πάντα ιστορία. Ο δυτικός αστός, ανίκανος να καλέσει τη μάζα των δημοκρατικών οπαδών του σε μάχη κατά της κατάφορης καταπίεσης που ασκεί σε όλη την κοινωνία ο σοσιαλφασίστας αστός (π.χ. βλέπε «στωικότητα» -πλην εξαιρετικών περιπτώσεων- Βαρδινογιάννη απέναντι στο καθεστώς Κόκκαλη 1996-2008), απλά υποχωρεί στην πρώτη ανοιχτή μάχη που καλείται να δώσει! Χάνεται μέσα στις ραδιουργίες του σοσιαλφασίστα αστού, ηττάται, υποχωρεί, με αντάλλαγμα να διατηρήσει ένα φεουδάκι εξουσίας στη νέα κατάσταση ή καλύτερα αποχωρεί πριν η ντοπαρισμένη εναντίον του εξέδρα του κάψει και την Παιανία και το εργοστάσιο

Και η προεδρία Κωνσταντόπουλου (σα να λέμε μπήκε ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα) απ’ αυτή τη σκοπιά πρέπει να ιδωθεί.

Τώρα έχουμε τις δυο μεγαλύτερες ομάδες της χώρας ελεγχόμενες στο ποδοσφαιρικό τους τμήμα από το σοσιαλφασιστικό μπλοκ καθώς ο Κόκκαλης έκανε στρατηγικό συμπαίκτη και μισοαντικαταστάτη του του τον επίσης φίλο του Βγενόπουλου Μαρινάκη. Και τις δυο φορές το έργο ήταν απαράλλαχτο. Ο φασισμός πάτησε πάνω στην ταπείνωση της πλατιάς μάζας των οπαδών μέσα από τις πολύχρονες ήττες που τις έφερναν οι ελεγχόμενες από το ανατολικό καθεστώς διατησίες και πιο πολύ η πολύ καλή διαβρωτική δουλειά που έκανε αυτό το καθεστώς στις δυο εξέδρες. «Πέτρινα χρόνια» στον Ολυμπιακό (1987-1997), «δεκαετία της ντροπής» στον Παναθηναϊκό (1997-2009 με το διάλειμμα του 2004). Πολύ πιθανό τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ να «ξεχάσει» τα «πουλιά» που δήθεν ζούνε στα μπάζα του αποβιομηχανισμένου Βοτανικού, και να αφήσει να γίνει το νέο γήπεδο, δεδομένου ότι τώρα και ο ΠΑΟ είναι «ομάδα του λαού».

Η αντίσταση της δημοκρατικής πλατιάς μάζας των οπαδών του ΠΑΟ θα κρίνει κατά πόσο θα περάσει ολοκληρωτικά το νέο «ύφος και ήθος» (κατά την έκφραση του γενάρχη του σοσιαλφασισμού Λαλιώτη) στη φυσιογνωμία της ιστορικής αυτής ομάδας.