Η ΗΡΩΪΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΩΝ ΙΡΑΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΕΙΝΑΙ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟ ΦΡΑΓΜΑ ΣΙΩΠΗΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ ΤΩΡΑ!

Από τις 14 του Οχτώβρη, ο χώρος των Προπυλαίων του Πανεπιστημίου της Αθήνας έχει γίνει το πανευρωπαϊκό επίκεντρο της πάλης ενάντια στην πιο κτηνώδικη φασιστική διχτατορία του πλανήτη, εκείνη των ισλαμοναζήδων μουλάδων του Ιράν που έχει για αρχηγό και διεθνή εκπρόσωπό της το Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ.
40 νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι, διανοούμενοι, επιστήμονες, τεχνίτες κι εργάτες, που εκπροσωπούνε σχεδόν κάθε δημοκρατική, αντιφασιστική και αντι-ισλαμοφασιστική τάση μέσα στο Ιράν αλλά και στην ιρανική διασπορά στο εξωτερικό (που ξεπερνά τα 5 εκατομμύρια σε έναν ιρανικό πληθυσμό 70 εκατομμυρίων), αρχίσανε ένα μεγάλο αγώνα στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας μας. 25 απ’ αυτούς άρχισαν απεργία πείνας ράβοντας ταυτόχρονα τα στόματά τους με βελόνα και κλωστή.

Αυτό το κάνανε σαν απάντηση στην άθλια, αντιδημοκρατική και φιλοφασιστική τακτική του ελληνικού κράτους, με επίσημο εκπρόσωπό της την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, μόνου αυτού σε όλη την ΕΕ, να τους αρνείται τη χορήγηση πολιτικού ασύλου.
Αυτή η άρνηση δεν πατάει σε καμία ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθετική διάταξη, δεν έχει δηλαδή καμία απολύτως νομική βάση, πέρα από το αίσχος των αγαστών σχέσεων του ελληνικού καθεστώτος με τους ισλαμοφασίστες του Ιράν. Όλες οι υπόλοιπες ευρωενωσιακές χώρες χορηγούν πολιτικό άσυλο στους Ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες χωρίς συζήτηση και με ελάχιστες διαπιστώσεις.
40 άνθρωποι, πολλοί απ’ αυτούς χρόνια στη χώρα μας και με μικρά παιδάκια που μιλούν μονάχα ελληνικά, άλλοι που έφτασαν πρόσφυγες εδώ μετά την πρόσφατη δημοκρατική έγερση του ιρανικού λαού κατά του καθεστώτος το 2009. Άνθρωποι που αν γυρίσουν στο Ιράν τους περιμένει η κρεμάλα, τα βασανιστήρια, οι ανελέητοι ξυλοδαρμοί και η ταπείνωση από τη ματοβαμένη ιρανική διχτατορία.
Αυτοί οι άνθρωποι, που αποτελούν τον ορισμό του πολιτικού πρόσφυγα και των κυνηγημένων θυμάτων ενός φασισμού, από την 1η του Σεπτέμβρη έκαναν επανειλημμένες εκκλήσεις από τα Προπύλαια για να ακουστεί το απόλυτα δίκαιο αίτημά τους για την αναγνώρισή τους ως πολιτικών προσφύγων. Ζήτησαν υποστήριξη από πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς, ζήτησαν από τα μέσα ενημέρωσης να τους επιτρέψουν να ακουστεί η αγωνιώδης δημοκρατική κραυγή τους για άσυλο, για να μην επιστρέψουν πίσω στους δήμιους τους μουλάδες του Ιράν.

Σαν καλοπροαίρετοι και τίμιοι άνθρωποι, οι Ιρανοί αγωνιστές πίστευαν ότι βρίσκονται στο έδαφος μιας δημοκρατικής χώρας, μέλους της Ενωμένης Ευρώπης, στην οποία θα μπορούσαν να βρουν καταφύγιο από το φασιστικό τρομοκρατικό κατατρεγμό. Με έκπληξη αλλά και με οργή, διαπίστωσαν τελικά πως η Ελλάδα είναι ένα δεύτερο, «λεπτό» και καλλωπισμένο Ιράν μέσα στην Ευρώπη. Είδαν τον Γ. Παπανδρέου να σφίγγει εγκάρδια το χέρι του ισλαμοναζιστή Αχμαντινετζάντ στη Νέα Υόρκη στις 22 του Σεπτέμβρη, είδαν ένα πέπλο σιωπής να καλύπτει κάθε τους κίνηση και έκκληση, έγιναν αποδέκτες ιταμών προτάσεων από μέρους των ελληνικών κρατικών αρχών για ανανεώσεις αδειών παραμονής για μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς καμία αναγνώρισή τους ως δημοκρατών αγωνιστών που κινδυνεύει η ζωή τους, γενικά βίωσαν την απαξίωση του δημοκρατικού και αντιφασιστικού τους αγώνα και φρονήματος.
Έτσι, οι μισοί περίπου απ’ αυτούς πήραν την απόφαση να ξεκινήσουν απεργία πείνας ράβοντας τα στόματά τους, να ασκήσουν δηλαδή βία στον εαυτό τους για να ακουστεί η φωνή τους. Όπως -έντονα πάντα- δηλώνουν καθημερινά, οι αγωνιστές στις ιρανικές φυλακές ράβουν το στόμα τους για να δείξουν στα ανθρωποειδή που τους βασανίζουν ότι δεν πρόκειται να προδώσουν τους συναγωνιστές τους. Η ίδια κίνηση στη χώρα μας έχει την έννοια ότι όσο μιλούσαν, συναντούσαν ένα φράγμα αποσιώπησης του αγώνα και των αιτημάτων τους. Άρα ο μόνος τρόπος για να ακουστούν ήταν να μιμηθούν τους φυλακισμένους συναγωνιστές τους και την πράξη τους. Ράβοντας τα στόματα τους οι Ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες είναι οι πρώτοι κάτοικοι αυτής εδώ της χώρας που έχουν την τιμή αποκαλύπτουν και να καταγγέλουν με τον πόνο τους τον κρυμμένο φασισμό της, την περίτεχνη αλλά τρομακτική στην ουσία της κατάργηση της ελευθερίας του λόγου που επιβάλλεται από τις ηγεσίες των 6 κοινοβουλευτικών κομμάτων πάνω σε όλο τον ελληνικό λαό.

Το ότι οι ιρανοί απεργοί πείνας βρίσκονται απέναντι σε έναν φασισμό φανερώνεται και συμβολικά από το ότι την ίδια μέρα, 14 του Οχτώβρη, που ξεκινούσε η απεργία πείνας, ο αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας Οικονόμου συναντούσε τον Ιρανό υπαρχηγό της αστυνομίας, δηλαδή της αστυνομίας των βασανιστηρίων, στην Αθήνα, και μάλιστα με πρώτο θέμα συζήτησης το ζήτημα «της μετανάστευσης». Στο βαθμό που Έλληνες μετανάστες στο Ιράν δεν υπάρχουν και οι οικονομικοί μετανάστες από το Ιράν στη χώρα μας είναι σχετικά λίγοι, όλοι καταλαβαίνουν πως οι συνομιλίες αφορούσαν το μέλλον των Ιρανών αντιφασιστών πολιτικών προσφύγων. Η φωτογραφία που αποτυπώνει τη θερμότητα της συνάντησης των δυο αρχηγών και την παραλαβή ενός δώρου του Ιρανού αρχιβασανιστή από τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. πρέπει να μείνει χαραγμένη και να στιγματιστεί στο μυαλό και στην καρδιά κάθε δημοκράτη και αντιφασίστα. Κι αυτό κυρίως για να καταλάβει με τι καθεστώς έχουμε να κάνουμε όχι στο φασιστικό Ιράν, αλλά στη δήθεν δημοκρατική Ελλάδα.

Ήδη τη φωτογραφία αυτής της συνάντησης, μαζί με εκείνη της χειραψίας Παπανδρέου - Αχμαντινετζάντ και μία που απεικονίζει τον αρχιναζιστή, υμνητή του Χίτλερ, Κώστα Πλεύρη και τον πρώην αρχιχρυσαυγίτη Δ. Ζαφειρόπουλο σε εκδήλωση της Πρεσβείας του Ιράν στη χώρα μας, οι απεργοί πείνας τις εκθέτουν στα Προπύλαια σε μεγέθυνση από την Επιτροπή Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στην Ελλάδα.

Από τις 14 του Οχτώβρη λοιπόν, μες στο κέντρο της Αθήνας, χτυπάει η καρδιά του ελληνικού αλλά και του διεθνούς αντιφασιστικού αγώνα, με πρωτοπόρους εκπροσώπους του τους Ιρανούς αγωνιστές. Είναι σημαντικό το ότι ο απλός λαός, άνθρωποι κάθε ηλικίας, περνούν, υπογράφουν συμπαραστεκόμενοι (μέχρι σήμερα οι υπογραφές ξεπερνούν τις 10.000), μελετούν τις φωτογραφίες που συνδέουν τον ιρανικό φασισμό με τον ελληνικό κρυφοφασισμό του καθεστώτος, συγκινούνται από την ευγένεια, την ψυχή, το φρόνημα αυτών των βασανισμένων από το φασισμό ανθρώπων. Ο δημοκρατικός λαός μας, όσο αφιόνι κι αν έχει φάει, δεν ξεχνάει το φασισμό που βίωσε και ο ίδιος με τη χούντα του 1967-1974, τα δικά του βάσανα. Ένα κομμάτι της καρδιάς του είναι πάντα ζεστό για κάθε κατατρεγμένο για τις δημοκρατικές του ιδέες άνθρωπο.
Αυτό το συναίσθημα ενισχύεται ακόμη περισσότερο σε όσους γνωρίζουν αυτούς τους ανθρώπους από λίγο πιο κοντά, έρχονται σε επαφή μαζί τους κι ακούνε τις προσωπικές τους διαδρομές και ιστορίες, που τις διηγούνται με τη μεγαλύτερη σεμνότητα. Το πώς χωριστήκανε βίαια από τις οικογένειές τους, πώς πολλοί απ’ αυτούς υποφέρανε τα βασανιστήρια στα μπουντρούμια του ισλαμοφασισμού, με πόσες δυσκολίες και κινδύνους κατάφεραν να δραπετέψουνε από την πατρίδα τους, που δε θα μπορέσουν να την ξαναδούνε πια παρά μονάχα όταν εκεί νικηθεί ο φασισμός και ξαναπετάξει φύλλα το δέντρο της δημοκρατίας.

Όλα αυτά είναι φυσικό να συγκινούν και να οργίζουν παράλληλα κάθε δημοκρατικό άνθρωπο. Δε συγκινούνε όμως καθόλου τους αποκτηνωμένους σοσιαλφασίστες των 6 ηγεσιών των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Αυτοί, σαν τσιράκια του Άξονα Μόσχας – Πεκίνου – Τεχεράνης και κάθε φασισμού επί γης, αρκεί αυτός να είναι αντιδυτικός, έχουν επιβάλλει μέσω του διακομματικού τους συντονισμού μια συνομωσία της σιωπής, την οποία και έχουν επιβάλλει στα ελεγχόμενα και εξαρτώμενα από το κράτος ιδιωτικά και κρατικά τηλεοπτικά κανάλια που διαμορφώνουνε και τη συνείδηση του μέσου ανθρώπου σε εποχές γενικής ύφεσης της πολιτικοποίησης, ειδικά σε ό,τι αφορά τα διεθνή ζητήματα.
Η ζεστασιά των μεμονωμένων δημοκρατών και λαϊκών ανθρώπων που λένε μια κουβέντα συμπαράστασης, αντιρροπίζεται από ένα πολιτικό εμπάργκο σε οποιαδήποτε μαζική κίνηση συμπαράστασης. Ένας τέτοιος αγώνας σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα της Ευρώπης θα είχε συνεγείρει μάζες και θα είχε κατακλύσει τα ιστολόγια, τοπικές και πανεθνικές εφημερίδες, ραδιόφωνα και τελικά θα είχε μπει στη δημόσια σφαίρα.
Εδώ όμως, στην αστοδημοκρατική στη μορφή και σοσιαλφασιστική στο βάθος Ελλάδα, οι περισσότεροι από τους απεργούς πείνας έχουν μπει ήδη δύο και τρεις φορές στο νοσοκομείο και έχουν ήδη αδυνατίσει σωματικά. Υπάρχουν ανάμεσα τους περιπτώσεις ανθρώπων με βαλβίδα στην καρδιά και άλλων πάνω από 50 χρονών που μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία, που τους βάζουν ορούς και ξαναγυρίζουν και έχουν αιματολογικά ευρήματα που τους οδηγούν αναπόδραστα σε μόνιμες βλάβες στην υγεία τους. Κάποιοι έχουν χάσει 15 κιλά από το βάρος τους. Το χειρότερο μαρτύριο το περνάνε οι 9 πλέον (είχαν ξεκινήσει 6) απεργοί με τα ραμένα στόματα. Αυτοί υποφέρουν από επίμονες μολύνσεις και πόνους στα χείλια που τις αντιμετωπίζουν, όσο γίνεται, με αντισηπτικά, αντιφλεγμονώδη και αντιβίωση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ράβουν τα χείλη τους με εγχειρητικά ράμματα που κρατάνε λίγες μέρες και απορροφούνται από τον οργανισμό αλλά με κλωστή. Επίσης πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι και ψυχολογικά οδυνηρό το να μην μπορεί κανείς να μιλήσει κάτω από τέτοιες συνθήκες στρες.
Οι απεργοί πείνας έχουν κάνει επανειλημμένες εκκλήσεις για συμπαράσταση ή έστω για διαύλους ώστε να απευθυνθούν στο πλατύ κοινό, στις μάζες. Αλλά οι σκληρόψυχοι καθεστωτικοί φίλοι του Αχμαντινετζάντ, με τη στάση τους ουσιαστικά τους δηλώνουν : «Πρώτα θα πεθάνετε, και μετά θα πάρετε άσυλο, για να μάθετε να εκθέτετε τον αντιδυτικό και αντισημίτη, φασίστα φίλο μας Αχμαντινετζάντ κι εμάς τους δήθεν Ευρωπαίους σαν συμμάχους του».

Εκείνοι πάντως που θα μείνουν κατάπτυστοι για την στάση τους απέναντι στους Ιρανούς αντιφασίστες και πρέπει να λογοδοτήσουν πολιτικά στο δημοκρατικό και αριστερό κόσμο, είναι οι πολιτικοί αγύρτες των ηγεσιών ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ. Αυτοί οι υπάλληλοι του ρώσικου φασισμού εδώ και 55 χρόνια, με το ΣΥΝ μάλιστα να έχει το εκλογικό του περίπτερο για τις Δημοτικές Εκλογές («Ανοιχτή Πόλη») πίσω από τις τέντες των απεργών πείνας, δεν έχουν αρθρώσει λέξη στην τηλεόραση στην οποία μιλάνε καθημερινά για τους ιρανούς απεργούς ενώ διαθέτουν και εφημερίδες και τους σταθμούς «902 Αριστερά στα FM» και «105,5 Στο Κόκκινο». Την ίδια στάση έχουν οι υπόλοιπες οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι ψευτομαοϊκοί του ΚΚΕ(μ-λ) και των διαρρηκτών («ΜΛΚΚΕ»), οι τροτσκιστές, η «Κίνηση για Ανασύνταξη 18-55» και οι λεγόμενοι αναρχικοί, με εξαίρεση την πολύ καλή στάση που κρατάει το διαδικτυακό «Πολιτικό Καφενείο». Το ΣΕΚ, όχι ανοιχτά-κομματικά αλλά σαν «Κίνηση - Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή», εμφανίζεται πως κάνει δραστήριες κινήσεις υπέρ των Ιρανών. Όμως οι όποιες κινήσεις του γίνονται σε μια καταστροφική για τον αγώνα τους γραμμή, ότι η κυβέρνηση δεν τους δίνει άσυλο για να μην υποχρεωθεί τάχα στη συνέχεια να δώσει άσυλο στους 40.000 μετανάστες που έχουν κάνει αίτηση για να πάρουν πολιτικό άσυλο. Αυτή είναι σε τελική ανάλυση μια μερική εφαρμογή του αιτήματος της μονιμοποίησης των εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικών μεταναστών σύμφωνα με την υπεραντιδραστική γραμμή των «ανοιχτών συνόρων». Αν οι Ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες έβαζαν το αίτημά τους έτσι στον ελληνικό λαό θα οδηγούνταν σε απόλυτη πολιτική απομόνωση μέσα στις μάζες, σε μια στιγμή που η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό με προβοκατόρικο τρόπο για να ενισχύσει τους ρατσιστοφασίστες. Οι Ιρανοί απεργοί όμως ξεκαθάρισαν αρκετά νωρίς το ζήτημα και πρόβαλαν με την γνωστή πια αφίσα τους σαν την βασική πλευρά της πάλης τους για πολιτικό άσυλο την πάλη ενάντια στον ιρανικό φασιστικό καθεστώς και, ακόμα πιο πολύ, την πάλη ενάντια στην υποστήριξη που δίνει το ελληνικό κράτος στο φασιστικό αυτό καθεστώς.
Οι δήθεν λοιπόν αριστεροί ηγέτες είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες σε βάρος των Ιρανών πολιτικών προσφύγων, γιατί ενώ απλοί άνθρωποι και εγκλωβισμένοι αριστεροί άνθρωποι που τους ακολουθάνε έχουν κλονιστεί και συγκινηθεί από τον αγώνα των απεργών πείνας με τα ραμένα στόματα, αυτοί σπέρνουνε σαν ψίθυρο μέσα στους προοδευτικούς ανθρώπους πως ο Αχμαντινετζάντ είναι «αντιιμπεριαλιστής αντιστασιακός» στους Αμερικάνους, και επομένως, η συμπαράσταση στους δημοκράτες του Ιράν είναι «υποταγή στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό». Σε έναν αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο οποίος παρά την από φασιστική μπάντα αντιδυτική πολιτική του Αχμαντινετζάντ, κάλυψε τις συνομιλίες -χέρι βοήθειας- του Παπανδρέου με τον Αχμαντινετζάντ. Αυτό γιατί ο πρώτος προσφέρει εναέριο χώρο στο Ισραήλ για τα αεροπορικά του γυμνάσια σε αντικατάσταση του τούρκικου που αφαίρεσε ο ρωσόδουλος Ερντογάν αλλά γιατί στο βάθος ελπίζει ότι αυτός ο διπρόσωπος απατεώνας Παπανδρέου ίσως μεσολαβήσει και διευκολύνει μια συνεννόηση μεταξύ Δύσης και Ιράν, για να συνεχιστούν οι μπίζνες των αμερικάνικων μονοπωλίων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή χωρίς πολλές σκοτούρες για τη φασιστική δικτατορία στο Ιράν.
Άλλωστε, και μεταξύ των ίδιων των συγκεκριμένων Ιρανών αντιφασιστών, δεν υπάρχει καμία συμπάθεια για το ρόλο των αμερικάνων ιμπεριαλιστών στο διεθνές στερέωμα. Ωστόσο όπως πολύ σωστά δηλώνουν, άλλο ζήτημα είναι οι ΗΠΑ και η διεθνής πολιτική τους, άλλο το Ισραήλ και η πολιτική του και άλλο ο τρομακτικός φασισμός του Ιράν, που τους κυνηγάει να τους κρεμάσει. Όμως όλα αυτά οι νεοφασίστες ηγέτες των ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ, και τελικά όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, τα ακούνε κινέζικα ή σφυρίζουν αδιάφορα. Το παν είναι να εκτελείται η αποστολή που τους έχει αναθέσει το αφεντικό τους ο Πούτιν: «από το πρωί μέχρι το βράδυ θα μιλάτε ενάντια στη Δύση και θα υποστηρίζετε στην πράξη τους φιλικούς μου φασισμούς. Τα υπόλοιπα είναι δική μου δουλειά».
Αναπαράγουν δηλαδή την επιχειρηματολογία του ισλαμοφασιστικού καθεστώτος, με την οποία μάλιστα ως όχημα στέλνονται στην κρεμάλα και στα μπουντρούμια οι πιο πρωτοπόροι αντιφασίστες του πλανήτη, δηλαδή οι Ιρανοί δημοκράτες, που δεν είναι τυχαίο πως στις διαδηλώσεις τους και απαντώντας στο καθεστωτικό «Θάνατος στο Ισραήλ, Θάνατος στην Αμερική» που έριχναν οι μουλάδες το 2009, απαντούσαν στις τελευταίες διαδηλώσεις τους: «Θάνατος στη Ρωσία, Θάνατος στην Κίνα».

Η παγωμάρα και η παράλυση του λαού, που δε τον αφήνει με όλη του την καρδιά να κατέβει στα Προπύλαια και να ενωθεί με τα αδέρφια του, τους Ιρανούς δημοκράτες με τα βασανισμένα κορμιά και την αγέρωχη ψυχή, είναι ακριβώς αυτή η βρώμικη εξακομματική δήθεν αντιιμπεριαλιστική προπαγάνδα. «Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», κι αφού για τους καθεστωτικούς φασίστες και σοσιαλφασίστες ο εχθρός είναι οι ΗΠΑ, αυτό σημαίνει πως οι ισλαμοναζήδες μουλάδες του Αχμαντινετζάντ πρέπει να είναι φίλοι μας.
Σιγά-σιγά η υποδειγματικά δημοκρατική και άψογη στάση των Ιρανών πολιτικών προσφύγων δημιουργεί ρήγματα και αφυπνίζει. Δεν είναι τυχαίο πως αντιδράσανε στη στημένη προβοκάτσια που τους έγινε τις πρώτες μέρες της απεργίας τους με σκοπό να συνδεθούνε με τρομοκρατικές ομάδες. Έγινε δηλαδή ένα ύποπτο τηλεφώνημα στο Ελληνικό Προξενείο του Λος Άντζελες από δήθεν υποστηρικτή τους που απειλούσε με «δυναμικές» ενέργειες σε βάρος ελληνικών πρεσβειών. Η Επιτροπή Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στην Ελλάδα που ηγείται της απεργίας πείνας απάντησε αμέσως πως ο αγώνας τους είναι ειρηνικός και δημοκρατικός και δεν μπορεί να περιλαμβάνει μια βία που θα τους απομόνωνε από τον ελληνικό λαό.
Το ίδιο υποδειγματική είναι και η στάση των Ιρανών αγωνιστών σε μια προσπάθεια που γίνεται από πολλές πλευρές και βέβαια από την κυβέρνηση να εξισωθούν με τους οικονομικούς μετανάστες στη χώρα μας, που ήρθαν εδώ για δουλειά και ψωμί αλλά δε τους κυνηγάει το καθεστώς της χώρας τους και που πολλές φορές μέσα στη απελπισία τους επικαλούνται το πολιτικό άσυλο χωρίς να είναι πραγματικά πολιτικοί πρόσφυγες . Οι Ιρανοί αγωνιστές πάντα τονίζουν πως η ιδιότητά τους είναι εκείνη του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ πρόσφυγα, και πως δεν ήρθαν εδώ επειδή πεινούσανε αλλά επειδή τους κυνηγάει ο πιο κτηνώδης φασισμός.
Το φρόνημα, η συλλογικότητα και η γνησιότητα του αγώνα τους φάνηκαν σε όλους όταν οι δύο προβεβλημένες μορφές τους, αρνήθηκαν πριν από λίγες ημέρες (σ.σ. τέλη του Οχτώβρη) και πέταξαν στα μούτρα των εκπροσώπων του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη τη χορήγηση πολιτικού ασύλου σε αυτούς τους ίδιους, χωρίς παράλληλη ικανοποίηση του αιτήματος για όλους τους συναγωνιστές τους. Τέτοιοι άνθρωποι, τέτοιοι αγωνιστές δε μοιάζουνε με τους σοσιαλφασίστες μπαγαμπόντηδες, ψεύτες και υποκριτές. Είναι γνήσιοι αντιφασίστες, από τους πιο ευγενικούς, τίμιους και πρωτοπόρους ανθρώπους του καιρού μας. Και ακριβώς επειδή είναι τέτοιοι δέχονται την απομόνωση και τα πιο σκληρά χτυπήματα από το διακομματικό ελληνικό καθεστώς. Δεν είναι τυχαίο ότι στην 17η μέρα της απεργίας πείνας η Μαντάνα, η απεργός με το ραμένο στόμα, εμβληματική μορφή του αγώνα, και πολύ αδυνατισμένη από την πολυήμερη απεργία, δέχτηκε τραμπούκικη επίθεση την 1η του Νοέμβρη το βράδυ και τραυματίστηκε έξω από το σπίτι της από ροπαλοφόρους τραμπούκους που ήταν ανεβασμένοι σε μηχανή. Μόνο κτήνη θα το κάνανε αυτό και μόνο ένα κτηνώδες κρυφοδικτατορικό καθεστώς θα ήθελε και θα μπορούσε να κρύψει και αυτή την κτηνωδία από τα τηλεοπτικά κανάλια, ώστε αυτή να μην γίνει γνωστή στην πλατιά μάζα.

Γι’ αυτό πρέπει κάθε δημοκράτης, κάθε ελεύθερος άνθρωπος να ενώσει τη φωνή του με τη δική τους. Πρέπει όλος ο δημοκρατικός λαός να εκφράσει έμπρακτα την αλληλεγγύη του και να πιέσει την κλίκα του Παπανδρέου να χορηγήσει πολιτικό άσυλο στους Ιρανούς αντιφασίστες, να την αναγκάσει δηλαδή αντικειμενικά και παρά τη θέλησή της να αναγνωρίσει, έστω και έμμεσα τον καταπιεστικό χαρακτήρα του ιρανικού καθεστώτος. Κυρίως όμως πρέπει να εξαναγκαστούν και να πάρουν θέση όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα και οι οργανώσεις που λουφάζουν τώρα πίσω από το κρατικό φράγμα σιωπής για να κρύψουν το μίσος τους στους απεργούς.

Καλούμε κάθε δημοκρατικό μέλος ή ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κάθε μη δηλωμένα φασιστικού πολιτικού κόμματος ή οργάνωσης, να πιέσει την ηγεσία του κόμματός ή της οργάνωσής του να πάρει θέση, να εξηγηθεί και να απολογηθεί για την απανθρωπιά που δείχνει απέναντι σε αγωνιστές της λευτεριάς και της δημοκρατίας, στους πρωτοπόρους εκπροσώπους του ιρανικού λαού.

Τα Προπύλαια πρέπει έστω και τώρα να γίνουν επίκεντρο της δημοκρατικής πάλης και σε αυτήν εδώ την πολύπαθη χώρα. Οι δημοκράτες, οι απλοί λαϊκοί άνθρωποι, εργάτες, υπάλληλοι, διανοούμενοι κι επιστήμονες, πρέπει να κάνουν την υπόθεση των Ιρανών αντιφασιστών δική τους.

Η ΟΑΚΚΕ βρίσκεται συνεχώς κοντά στους απεργούς πείνας, τόσο μαζικά όσο το επιτρέπουν οι σχετικά λίγες δυνάμεις της δίνοντας τους κάθε δυνατή υποστήριξη. Αυτό συγκινεί βαθιά και εμψυχώνει παραπέρα τους Ιρανούς αγωνιστές της λευτεριάς και της δημοκρατίας, ενώ και η ίδια η ΟΑΚΚΕ παίρνει κουράγιο και έμπνευση από τον ηρωικό αγώνα τους για τις αντιφασιστικές μάχες του μέλλοντος και στη χώρα μας. Πρέπει το κίνημα συμπαράστασης να πλατύνει ΑΜΕΣΑ πριν να είναι αργά. Οι άνθρωποι αυτοί είναι στα όριά τους γιατί δεν παίζουνε ούτε τρώνε στα κρυφά τα βράδια, όπως κάνανε και κάνουνε διάφοροι σοσιαλφασίστες σε ψευτοαπεργίες «πείνας» που κρατάνε 90 και 100 μέρες.
Έχουν το μέτωπό τους καθαρό και είναι αποφασισμένοι να πάνε μέχρι το τέλος για να λευτερωθεί η πατρίδα τους από τον εσωτερικό φασισμό και να γυρίσουνε εκεί μαζί με τα παιδιά τους. Μέχρι να γίνει αυτό, ζητάνε πολιτικό άσυλο χωρίς όρους και για τους 40 αγωνιστές, που αποτελούνε εκπροσώπους όλων των τάσεων της ιρανικής αντιφασιστικής αντιπολίτευσης. Γι αυτό το τελευταίο οι απεργοί είναι διπλά περήφανοι, καθώς στα πλαίσια έστω του μερικού αυτού αλλά με κύρος αγώνα ξεπεράστηκε στην πράξη, στη ζωή μια πολυδιάσπαση που κατατρώγει για χρόνια τη αντι-ισλαμοφασιστική αντιπολίτευση, και επιτεύχθηκε μια ψηλού επιπέδου ενότητα και συντροφικότητα μέσα στην πάλη. Πολιτικά υπεύθυνοι για ό,τι συμβεί στους υπέροχους αυτούς αγωνιστές, θα είναι πρώτα και κύρια η κλίκα Παπανδρέου, και δευτερευόντως όλοι ανεξαιρέτως οι ηγέτες του εξακομματικού φασισμού και της χυδαίας και απροκάλυπτης αποσιώπησης.

Όλοι δίπλα στους Ιρανούς αγωνιστές της δημοκρατίας και του αντιφασισμού. Η νίκη τους θα είναι νίκη κάθε δημοκρατικού, κάθε ελεύθερου ανθρώπου όπου γης.