ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΛΙΜΕΝΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ Η ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Είναι γνωστό σε κάθε καλοπροαίρετο και προοδευτικό άνθρωπο πως σήμερα η παγκόσμια παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών διεξάγεται με όρους καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και αλλοτρίωσης του άμεσου παραγωγού. Αυτό ισχύει σε ολόκληρη την οικουμένη, μιας και σήμερα δεν υπάρχει καμία χώρα της λαϊκοδημοκρατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού.
Ωστόσο εκμετάλλευση από εκμετάλλευση και θάνατος από θάνατο διαφέρει, και πολλές φορές μπορεί να διαφέρει όσο τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης από τη μισοδημοκρατία της αντιφασιστικής Ευρώπης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Γιατί τα λέμε όλα τούτα; Επειδή στις 16 του Σεπτέμβρη το Ευρωπαϊκό Τμήμα του Διεθνούς Συμβουλίου Λιμενεργατών (IDC), σε συνεδρίασή του στην Αθήνα με την παρουσία εκπροσώπων από πάνω από 100 λιμάνια και μετά από έκθεση της Ένωσης Λιμενεργατών Πειραιά, κήρυξε την 29η του Σεπτέμβρη μέρα κινητοποιήσεων κατά των πρακτικών της COSCO στα ευρωπαϊκά λιμάνια με αιχμή τον Πειραιά. Και όχι μόνο, αλλά κάλεσε και την ΕΕ να μην κλείνει τα μάτια της μπροστά στην επιβολή όρων εργασίας στρατοπέδου μέσα στο έδαφός της.
Στην ανακοίνωση της IDC αναφέρεται μεταξύ άλλων:
…Αποτελεί μία παγκόσμια στρατηγική που εκπορεύεται από την πλέον επιθετική καπιταλιστική αντίληψη και είναι αντίθετη με τις κοινωνικές αντιλήψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (…) η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να παραμένουν στο περιθώριο και να κλείνουν τα μάτια μπροστά στη συνεχή και κατάφωρη παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα στην εργασία, την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, το δικαίωμα σύστασης συνδικαλιστικών οργανώσεων και άσκησης συνδικαλιστικής δράσης και το δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης.
Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω, η Ευρωπαϊκή Ζώνη του IDC συμφώνησε ομόφωνα τα εξής:
1. Να υποστηρίξει τον αγώνα των εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά και την απαίτησή τους για εργασιακά δικαιώματα για τη θέσπιση και υλοποίηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
2. Καλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση να παρέμβει ως εγγυητής για το σεβασμό των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων από ευρωπαϊκές και μη ευρωπαϊκές εταιρείες.
3. Καλεί την Ελληνική Κυβέρνηση να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της όσον αφορά τα κοινωνικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.
4. Καλεί την COSCO να αναγνωρίσει το δικαίωμα των εργαζομένων στον Προβλήτα ΙΙ του λιμένα του Πειραιά να ασκήσουν συνδικαλιστική δραστηριότητα με τη σύσταση συνδικαλιστικής οργάνωσης, και το δικαίωμα αυτή να γίνει μέρος μιας ομοσπονδίας και της ΓΣΕΕ, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία.
5. Καλεί όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στις απεργίες και στις κινητοποιήσεις που διοργανώνονται στις 29 Σεπτεμβρίου 2010 και να εστιάσουν ιδιαιτέρως στις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης στα λιμάνια και στα δικαιώματα των εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά.
6. Καλεί την COSCO να σταματήσει αμέσως τις αντισυνδικαλιστικές πρακτικές της.
7. Η Ευρωπαϊκή Ζώνη του IDC συμφώνησε μετά από δύο μήνες να επανεκτιμήσει τα αποτελέσματα των ανωτέρω μέτρων και, αν το κρίνει απαραίτητο, να αποφασίσει περαιτέρω απεργιακές κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά.
Εκείνο που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι το εξής: υπάρχει ο γενικά θετικός χαρακτήρας της επικέντρωσης του προβλήματος στις σοσιαλφασιστικές πρακτικές καταστρατήγησης κάθε εργατικού δικαιώματος και δικαίου από πλευράς COSCO (σαν ακραία ανάλγητες καπιταλιστικές). Αυτό είναι άθλος, ειδικά για τη χώρα μας όπου ο λαός μαθαίνει απ’ το πρωί ως το βράδυ πως οτιδήποτε δεν είναι ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο μονοπώλιο είναι εξ ορισμού καλύτερο ή, έστω, λιγότερο κακό.
Ωστόσο το κουτσό ποδάρι του σοσιαλδημοκρατικού παγκόσμιου και ευρωπαϊκού συνδικαλισμού τύπου IDC βρίσκεται αφ’ ενός στη σίτισή του από το ιμπεριαλιστικό δυτικό μονοπώλιο, αφ’ετέρου στην ιδεολογική του συγγένεια με την ψευτοαριστερά και το σοσιαλφασισμό.
Η γραμμή του IDC εντάσσει τις πρακτικές του κινέζικου ΚΡΑΤΙΚΟΥ κολοσσού που λέγεται COSCO στο ευρύτερο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλισμού, μην κάνοντας σαφή τη διάκριση μεταξύ των χωρών του δυτικού μισοδημοκρατισμού, με το ελεύθερο έστω και πουλημένο συνδικάτο που λειτουργεί με την κάλυψη των συλλογικών συμβάσεων και της εργατικής νομοθεσίας, και του ανατολικού σφαγείου, με τα μεροκάματα του μισού και του ενός ευρώ (αυτό βέβαια στην Κίνα και όχι ακόμα στην Ελλάδα) και την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε προστασίας και νομικοσυνδικαλιστικής δικλείδας για τον εργαζόμενο.
Οποιαδήποτε όμως κριτική που θα ξεχωρίζει τον κινέζικο, κτηνώδικα εκμεταλλευτικό καπιταλισμό από εκείνον του μισοδημοκρατικού βορρά πρέπει να στρέφεται υποχρεωτικά και ενάντια στα δυτικά μονοπώλια, που έτρεξαν να ρουφήξουν κέρδη από την υπερεκματάλλευση του κινέζικου προλεταριάτου, που οι Ντενγκ Ξιάο Πινγκ και σία του κλέψανε την κρατική εξουσία στα 1978 και στη συνέχεια το ταπείνωσαν και το υποδούλωσαν.
Μια τέτοια κριτική στο δυτικό μονοπώλιο θα σήμαινε κιόλας σήμερα αντιμονοπωλιακά μέτρα και πολιτική δασμών τέτοια που θα έφραζε το δρόμο στο πλημμύρισμα των αγορών της Δύσης με την πάμφθηνη δουλοπαροικιακή κινέζικη παραγωγή. Αυτό όμως δε μπορούν να το κάνουν οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί του δυτικού μονοπωλίου, όπως είναι οι Ομπάμα, Σαρκοζί και Μέρκελ. Και φυσικά δεν μπορούν να το ζητήσουν οι σιτιζόμενοι από τα υπερκέρδη αυτού του κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτες συνδικαλιστές, οι οποίοι ωστόσο βρίσκονται τρία κλικ πιο αριστερά από τον υπηρέτη της Ρωσίας και της Κίνας κνίτη του ψευτοΚΚΕ, που στο Ριζοσπάστη του δεν έγραψε κουβέντα για την κινητοποίηση, κάνοντας ανοιχτά «αντικαπιταλιστικές» πλάτες στην COSCO.
Η Ομοσπονδία Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδας (ΟΜΥΛΕ) και η Ένωση Λιμενεργατών πραγματοποίησαν στα γρήγορα και στα μουλωχτά, όπως-όπως δηλαδή, μια 3ωρη στάση εργασίας στις 29 του Σεπτέμβρη και κάπου εκεί η σεμνή τελετή έλαβε τέλος, με την εκκωφαντική σιωπή όλων των καθεστωτικών ΜΜΕ, η οποία δεν έγινε καμία προσπάθεια από τους καθεστωτικούς αυτούς συνδικαλιστές να σπάσει ή να διαρραγεί.
Άλλωστε είναι όλοι τους συνένοχοι, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, για το ιστορικής σημασίας ξεπούλημα και τη διάσπαση των εργατών του λιμανιού με την αποδοχή της ξεχωριστής σύμβασης, οπότε ουσιαστικά και του χωριστού σωματείου για τους εργάτες της COSCO.
Αυτό που είναι το πιο εξοργιστικό σε σχέση με την απόβαση του κινέζικης νεοφασιστικής αποικιοκρατίας στο έδαφος της χώρας μαςείναι η στάση της λεγόμενης «Αριστεράς», που διεκδικεί μάλιστα με απύθμενο θράσος τη μονοπωλιακή εκπροσώπηση των εργαζόμενων μαζών της χώρας μας.
Αφού λοιπόν ψευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ (ενιαίος τότε με Αλαβάνο - Τσίπρα - Κουβέλη στις γραμμές του) πρωτοστάτησαν στις απεργίες των λιμενεργατών ενάντια στους δυτικούς ανταγωνιστές της COSCO (και πρώτα απ όλους στην MSC), για να διευκολυνθεί το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά στην πρώτη, σήμερα έχουν το θράσος να εντάσσουν τις αθλιότητες των κινέζων δουλοκτητών στο ευρύτερο «νεοφιλελεύθερο» πλαίσιο της «δυτικής αγοράς», του «μνημονίου» και της ευρωενωσιακής ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων κτλ.
Θυμίζουμε ότι δεν υπήρξε μεγαλύτερη προδοσία εργατικού κινήματος από αυτήν που διέπραξαν ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ, μαζί με τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ των λιμενεργατών υπέρ της κρατικής κινεζικής COSCO. Όλοι αυτοί είναι συνυπεύθυνοι, γιατί στα τέλη του περασμένου χρόνου έκαναν μια πολυήμερη απεργία εναντίον, υποτίθεται, της COSCO, που τη σταμάτησαν αποδεχόμενοι να πάρουν πρόωρη σύνταξη και να αποχωρήσουν οι παλιοί καλά πληρωμένοι εργαζόμενοι του ΟΛΠ από την προβλήτα 2 και να προσληφθούν εκεί από την COSCO νέοι φτηνοί εργαζόμενοι με άλλη σύμβαση και προφανώς με άλλο σωματείο.
Δηλαδή όλοι αυτοί έφεραν το κινέζικο κάτεργο μέσα στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Επιπλέον τις πρόωρες μεγάλες συντάξεις και αποζημιώσεις στους παλιούς εργαζόμενους, ύψους 80 εκατομμυρίων ευρώ, αντί να τους πληρώσει η COSCO, ανέλαβε να τους πληρώσει ο ΟΛΠ, δηλαδή το ελληνικό Δημόσιο. Με λίγα λόγια, η χρεοκοπημένη Ελλάδα ανέλαβε να επιδοτήσει την υπερπλεονασματική Κίνα για να ξεζουμίσει αυτή ακόμα πιο αποτελεσματικά τους έλληνες εργάτες!!!
Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη την απεργία την έκαναν τα ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ πριν εγκατασταθεί η COSCO στην προβλήτα 2, με αποτέλεσμα αυτή να μη χάσει δεκάρα, αλλά να χάσει μόνο ο ΟΛΠ που τη λειτουργούσε ως τότε (χώρια τα 80 εκ. ευρώ των αποζημιώσεων). Βεβαίως, το ψευτοΚΚΕ και σε ένα βαθμό ο ΣΥΝ, όπως το συνηθίζουν, έκαναν πως διαφωνούν με το σταμάτημα της απεργίας εκείνης, αλλά αυτό ήταν για να μην πάρουν ευθύνη για την ιστορική προδοσία.
Γιατί, αν το ΠΑΜΕ ή η Αυτόνομη Παρέμβαση ήταν αντίθετοι με εκείνη την επαίσχυντη συμφωνία με την COSCO (μέσω ΟΛΠ τότε), θα χάλαγαν τον κόσμο στους δρόμους και στη ΓΣΕΕ. Στις κινητοποιήσεις όμως για το λιμάνι ειδικά το ψευτοΚΚΕ έδωσε ρέστα, μη στέλνοντας ούτε για τα μάτια πάνω από 10 νοματαίους του σε κάθε κινητοποίηση, ενώ ο ΣΥΝ, αν και πιο μαζικός για να παίζει μες στο κίνημα, ποτέ δε χτύπησε την Κίνα σα φασιστική, αλλά τά ‘βαζε κύρια με τον Καραμανλή, που τον παρουσίαζε σα «δυτικό» ξεπουλητή εθνικού πλούτου λόγω δήθεν νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας.
Αφού λοιπόν αυτά τα πολιτικά τέρατα βοήθησαν τα αφεντικά τους να πάρουν το λιμάνι, τώρα σα ΣΥΡΙΖΑ (το ψευτοΚΚΕ που ελέγχει το Εργ. Κέντρο Πειραιά σε συνεργασία με το ΣΥΝ δε βγάζει κιχ) μέσω του βουλευτή Πειραιά Δρίτσα υποβάλλουν ανώδυνες επίκαιρες ερωτήσεις στη Βουλή προς την υπουργό Εργασίας Κατσέλη για το εργασιακό χάλι της κινέζικης πια προβλήτας ΙΙ του ΣΕΜΠΟ. Όμως αυτές τις επερωτήσεις τις υποβάλλουν «στη ζούλα», ώστε να μαθαίνουν μόνο οι καταπιεσμένοι λιμενεργάτες της προβλήτας 2 πόσο καλός φίλος τους είναι τάχα ο ΣΥΝ, αλλά να μη μαθαίνει ο εργαζόμενος ελληνικός λαός πόσο εχθρός του είναι το κινέζικο φασιστικό αφεντικό.
Αλλά και αυτές οι διαμαρτυρίες «στη ζούλα» γίνονται στα πλαίσια της γενικής αντινεοφιλελεύθερης πλατφόρμας του ΣΥΝ, που είναι η φιλοφασιστική πλατφόρμα όλου του καθεστώτος. Όταν έρχεται ο φασισμός σε μια χώρα και εσύ καταγγέλλεις σαν κύριο εχθρό τον όποιο φιλελευθερισμό, νέο η παλιό, είσαι καθαρά με το φασισμό. Ας φανταστούμε στις παραμονές του Β΄ παγκόσμιου πολέμου τι θα γινόταν αν η παγκόσμια Αριστερά είχε κύριο εχθρό της όχι το γερμανοϊταλικό φασισμό, αλλά τον αγγλοαμερικάνικο φιλελευθερισμό.
Ο ΣΥΝ λοιπόν καταγγέλλει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εργατών της προβλήτας 2 από την COSCO σαν να μη συμβαίνει τίποτα διαφορετικό εκεί, σαν αυτή να είναι μια ακόμη τυπική περίπτωση παραβίασης από έναν οποιοδήποτε κεφαλαιοκράτη των δικαιωμάτων των εργατών. Γι’ αυτούς τους αγύρτες το να σου βγάζουν τα νύχια και να σου κάνουν ηλεκτροσόκ δεν έχει καμία διαφορά από το να μη σου δίνουν το δικαίωμα της πρόσβασης στα ΜΜΕ ή να σου μειώνουν τις δυνατότητες πρόσληψης στο Δημόσιο.
Έχουν ισοπεδώσει τις διαφορές αστικής δημοκρατίας και φασισμού (σ’ αυτό διαπρέπουν και οι αναρχοφασίστες φίλοι τους), γιατί να μην ισοπεδώσουν και τις διαφορές δυτικού φιλελεύθερου καπιταλισμού, που επιτρέπει το ελεύθερο, έστω και πουλημένο, συνδικάτο, με τον καπιταλισμό της ανατολικής κρατικο-φασιστικής απόλυτης εκμετάλλευσης που βάζει το πιστόλι στον κρόταφο; Η ισοπέδωση πάντα είναι προς όφελος του φασισμού.
Από την άλλη πλευρά, η κοινή πια εφημερίδα των ψευτομαοϊκών της ΚΟΕ, των κνιτών της ΚΕΔΑ και του αρχηγού της «εθνικής αντίστασης στο μνημόνιο» Αλαβάνου, ο Δρόμος, κηρύσσει ανένδοτο αγώνα κατά της νεοαποικιοκρατίας της COSCO. Μόνο που ξεχνάει πως οι όντως αποικιοκρατικής μορφής επενδύσεις Κίνας και Κατάρ έρχονται όχι σαν συμπλήρωμα, αλλά ως αντίρροπη κίνηση στις ντόπιες και δυτικές επενδύσεις. Άχνα δεν έχουν βγάλει αυτοί οι κύριοι για το παραγωγικό σαμποτάζ, την προβοκατόρικη χρεοκοπία που προώθησε ο ρωσόδουλος Παπανδρέου και για το στόχο του, που ήταν ακριβώς να μπαίνει το ιρανόφιλο και ρωσόφιλο Κατάρ και η Κίνα στη χώρα μας και να την αγοράζει τζάμπα, ενώ οι κοντόφθαλμοι και οικονομιστές Ευρωπαίοι επιχαίρουν μπας και σωθεί η ελληνική -σε μαύρο χάλι- οικονομία και επιβιώσει έτσι και το ευρώ σαν νόμισμα διεθνών συναλλαγών.
Για τους Αλαβάνους και τους ΚΟΕτζήδες οι κινέζικες επενδύσεις και τα κατάρικα τουρμπάνια είναι μέρος του δυτικού μνημονίου, της επιβαλλόμενης από ΔΝΤ-τρόικα πολιτικής. Οπότε το κάλεσμά τους είναι ξεκάθαρο: να τελειώνουμε με τη Δύση και την ΕΕ, κάτω ο νεοφιλελευθερισμός για να γλιτώσουμε κι από τους Κινέζους. Θεωρούν δηλαδή την Κίνα σαν -ακραία έστω- εκδοχή του δυτικού καπιταλισμού κι όχι σα φασιστικό κάτεργο της εργατιάς και της φτωχολογιάς, αλλά και της δημοκρατικής διανόησής της. Δεν τη θεωρούν δηλαδή καν σαν κάτι το διαφορετικό και σε ένα βαθμό αντίρροπο του δυτικού τύπου καπιταλισμού, που λειτουργεί έστω και στο μονοπωλιακό επίπεδο σε μεγάλο βαθμό με όρους αγοράς και ελεύθερου ανταγωνισμού, πράγμα που σύμφωνα με τον Λένιν απαιτεί ένα μίνιμουμ πολιτικού δημοκρατισμού.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι κύριοι ουδέποτε έχουν γράψει μια κουβέντα συμπαράστασης για τους δημοκράτες διανοούμενους που στενάζουν στα κινέζικα κελιά, ούτε για τους απεργούς που ανταμείβονται με μια σφαίρα στο σβέρκο. Το μόνο που διαφημίζουν είναι κανένα ραμολιμέντο, σοσιαλφασίστα του «Κ»Κ Κίνας, όταν ζητάει «λιγότερο οικονομικό φιλελευθερισμό», δηλαδή σκληρότερο κρατικό καπιταλισμό με πλήρη διατήρηση του φασισμού σε πολιτικό επίπεδο.
Για το ψευτοΚΚΕ όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά. Όποιος μιλάει για δημοκρατία σε μια χώρα, είναι αμερικάνος πράκτορας. Γι’ αυτούς υπάρχει ένα ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο σε όλη τη γη, δεν υπάρχουν ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (κι αν υπάρχουν, δεν αφορούν τους λαούς), η Κίνα είναι με όλες τις στρεβλώσεις της σοσιαλιστική χώρα. Είναι η γραμμή της COSCO και της GAZPROM μες στη χώρα, ο ανοιχτός λακές και χαφιές της Ρωσίας (και συνακόλουθα της Κίνας) που δυσφημεί το σφυροδρέπανο, τον κομμουνισμό και κάθε τίμιο εργατικό και σοσιαλιστικό αντικαπιταλισμό.
Ωστόσο τα ψέματα τελειώσανε. Το εργατικό κίνημα θα ξυπνήσει μες στον εφιάλτη της κινέζικης δουλοκτησίας. Οι φραστικοί αριστερισμοί με την κρατική επιχορήγηση στην τσέπη και τις ρωσοκινέζικες πλάτες θα φαντάζουν όλο και πιο υποκριτικοί και κούφιοι. Ο λαός θα αναρωτιέται πού πήγαν οι «φιλεργάτες» κνίτες των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, που ξαφνικά θα «χάνονται» όποτε θα πρέπει να παλέψουν κατά του Ρώσου, Κινέζου, ιρανόφιλου Άραβα «επενδυτή» ή κατά του ρωσόδουλου έλληνα ολιγάρχη. Αργά ή γρήγορα θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.
Η Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ θα σταθεί στην πρωτοπορία αυτής της διαδικασίας.