ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΙΡΑΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΤΩΝ

Όπως αναφέραμε και στο κεντρικό μας άρθρο για το θέμα των Ιρανών αντιφασιστών απεργών πείνας, η λύσσα του ελληνικού κρυφοφασιστικού καθεστώτος εκδηλώνεται κύρια μέσω της αποσιώπησης της απεργίας.
Στην τελευταία συνέντευξη τύπου που διοργάνωσε η Επιτροπή Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στην Ελλάδα, τη Δευτέρα 1η του Νοέμβρη, εμφανίστηκαν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού δημοσιογράφοι, εκ των οποίων όλοι, πλην ενός, ήταν ξένοι και εργάζονταν για ευρωπαϊκά δίκτυα.
Στη συνέντευξη τύπου μίλησαν κατά σειρά: εκ μέρους των Ιρανών αγωνιστών ο Ριμπουάρ Κομπάντι, εκ μέρους της Κίνησης «Ενωμένοι ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή» ο Πέτρος Κώνσταντίνου, ο σ. Ηλίας Ζαφειρόπουλος, εκ μέρους της ΟΑΚΚΕ και εκ μέρους του Συλλόγου Φοιτητών Οικονομικού Νομικής η Έλλη Πανταζοπούλου. Στο τέλος είπε δυο λόγια και ο πρόεδρος της Ένωσης Μεταναστών Εργατών στη χώρα μας.
Ακολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα από όσα ανέφεραν στις παρεμβάσεις τους ο Ριμπουάρ Κομπάντι και ο σ. Ηλίας Ζαφειρόπουλος

Ριμπουάρ Κομπάντι – Επιτροπή Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στην Ελλάδα

Σήμερα κλείσαμε δύο μήνες διαμαρτυρίας στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. Η διαμαρτυρία μας ξεκίνησε ειρηνικά από την 1η του Σεπτέμβρη και από τις 14 του Οχτώβρη, 44 μέρες μετά, όταν διαπιστώσαμε την πλήρη αδιαφορία του κράτους, ξεκινήσαμε απεργία πείνας ράβοντας τα στόματά μας.
Είχαμε συζητήσει πολλές φορές με το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και μας έλεγαν ότι δεν υπάρχει σχετικός νόμος για να μας χορηγηθεί άσυλο κλπ. Ρωτήσαμε αν πρέπει κανείς να ράψει το στόμα του σε αυτή τη χώρα για να πάρει πολιτικό άσυλο, όπως έκανε ένας συναγωνιστής μας που πήρε άσυλο τον Αύγουστο μετά από 37 μέρες απεργίας πείνας με ραμμένο το στόμα.
(…)
Στις 30 του Οχτώβρη ήρθαν εκπρόσωποι του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και μας είπαν πως βρέθηκε λύση. Είχαν μαζί τους την απάντηση στο αίτημά 18 από μας, που είχαμε περάσει από επιτροπές. Η απάντηση, με εξαίρεση 2 αιτήσεων, ήταν αρνητική. Μας χορηγούν, λένε, άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους και επικουρική προστασία για 2 χρόνια. Εμείς δε ζητήσαμε αυτό. Ζητήσαμε πολιτικό άσυλο. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, που αν γυρίσουμε στο Ιράν, εμάς και τα παιδιά μας ακόμα, μας περιμένει η φυλακή, η κρεμάλα, ο θάνατος.
Ακόμη και μόνο από τις φωτογραφίες που έχουμε εκθέσει εδώ, και με τις δράσεις μας εδώ και 2 μήνες, οι Έλληνες πλέον γνωρίζουν τι γίνεται στο Ιράν: λιθοβολισμός, θανατικές ποινές, ακόμη και μικρά παιδιά μπορεί να αντιμετωπίσουν το θάνατο, βασανιστήρια που μόνο αν τα ζήσεις μπορείς να τα πιστέψεις. Με ποιο άλλο τρόπο να μιλήσουμε για τα εγκλήματα του φασιστικού ισλαμικού καθεστώτος; Είναι ένα καθεστώς που μισεί τους ανθρώπους, όλη την ανθρωπότητα. Η ύπαρξη του ισλαμικού καθεστώτος του Ιράν είναι ασυμβίβαστη με την ανθρωπότητα, είναι ασυμβίβαστη με τη γυναικεία ελευθερία. Με το φασισμό του ισλαμισμού στο Ιράν τα εγκλήματα είναι καθημερινά. Το Ισλάμ είναι η μόνη βάση για τη νομοθεσία, δεν ισχύει καμία διεθνής σύμβαση.
Ο λαός του Ιράν δε θέλει φασισμό, ο λαός του Ιράν δε θέλει τον Αχμαντινετζάντ, ο λαός του Ιράν δε θέλει ατομική βόμβα, ο λαός του Ιράν φωνάζει εδώ και χρόνια για δημοκρατία και η απάντηση είναι τα βασανιστήρια και οι φυλακές.
Είστε δημοσιογράφοι. Οι δημοσιογράφοι στο Ιράν βιάζονται στη φυλακή για να υποταχτεί η συνείδησή τους, βιάζονται κυριολεκτικά..
Είμαστε πολιτικοί πρόσφυγες, όχι οικονομικοί μετανάστες. Σεβόμαστε όλους τους μετανάστες, όλοι έχουν δίκιο. Εμείς όμως δε φύγαμε από πείνα. Και μόνο που κάνουμε απεργία πείνας, δείχνουμε ότι δεν ήρθαμε εδώ από πείνα.

Οι αγωνιστές στο Ιράν ράβουν τα στόματά τους για να πούνε ότι δε θα μιλήσουν, δε θα υποταχτούν. Στην Ελλάδα όμως, εδώ που γεννήθηκε η λέξη «δημοκρατία», αναγκαστήκαμε να ράψουμε τα στόματά μας γιατί δε μας άκουγε κανείς. Φωνάζαμε, κανένας δε μας άκουσε. Ακόμα μας κοροϊδεύουν.
Λέγαμε στην προηγούμενη συνέντευξη τύπου, ότι μας απειλεί η πρεσβεία του Ιράν. Έχουμε φωτογραφίες και βίντεο από ανθρώπους που εργάζονται στην ισλαμική πρεσβεία που έρχονται εδώ και μας απειλούν. Και η Ελληνική Αστυνομία ουσιαστικά αρνείται να μας προστατέψει.
Το αίτημά μας, ξαναλέμε, είναι η χορήγηση πολιτικού ασύλου. Δε δεχόμαστε το άσυλο για ανθρωπιστικούς λόγους για δύο χρόνια. Είμαστε εδώ, συνεχίζουμε την απεργία πείνας, μόνη βοήθεια έχουμε τα παιδιά μας που έρχονται εδώ μετά το σχολείο, 12 παιδιά που τα περισσότερα δεν ξέρουν περσικά αλλά μονάχα ελληνικά, έχουν την ελληνική νοοτροπία.
Εμείς θέλουμε να ζήσουμε στην Ελλάδα.

Ο σύντροφος Ηλίας Ζαφειρόπουλος – Γραμματέας της Κ.Ε. της ΟΑΚΚΕ ειπε τα εξής:

Στηρίζουμε με όλη μας τη δύναμη αυτό τον αγώνα, γιατί είναι τίμιος, γεμάτος αξιοπρέπεια κι έχει άμεση σχέση με την πολιτική δημοκρατία και στη δικιά μας χώρα. Κι απ’ αυτή την άποψη, ξεπερνάει κατά πολύ το γενικό ζήτημα των προσφύγων και το γενικό ζήτημα των οικονομικών μεταναστών.
Είναι άνθρωποι που αν γυρίσουνε πίσω στο Ιράν θα σκοτωθούν. Στην καλύτερη περίπτωση, θα βασανιστούν πολύ. Αυτό το ξέρουν όλοι στην Ευρώπη και γι’ αυτό παντού στις ευρωπαϊκές χώρες δίνεται πολιτικό άσυλο στους Ιρανούς ειδικά κατά προτεραιότητα. Αυτό γιατί εκεί ο φασισμός έχει πάει στην άκρη του, και δεν έχει αυτή τη στιγμή τίποτα όμοιό του στον κόσμο.

Εδώ δεν παίρνουν άσυλο. Τους αφήνουν να το ζητάνε μέχρι του σημείου να αδυνατίσει η υγεία τους, μέχρι του σημείου να πηγαίνουν και να έρχονται με ορούς, μέχρι του σημείου να τραυματίζουν το στόμα τους, κι όλα αυτά μέσα σε μία γενική πολιτική αδιαφορία σε επίπεδο πολιτικής κορυφής. Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό κι αυτό που μας στενοχωρεί περισσότερο απ’ όλα.
Δεν είναι μόνο η κυβέρνηση. Αν θέλανε τα πολιτικά κόμματα της Βουλής που μιλάνε κάθε μέρα τώρα, μιλάνε πάντα δηλαδή αλλά τώρα μιλάνε και οι υποψήφιοι τους στις τοπικές εκλογές, κάθε μέρα, κάθε ώρα στα κανάλια θα μπορούσαν να πούνε μία λέξη. Δε μιλάω για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Μία λέξη ας λέγανε μόνο για τους πολιτικούς πρόσφυγες που βασανίζονται στα Προπύλαια αφού έχουν βασανιστεί στο Ιράν. Δεν τους δίνεται καν ο λόγος. Φράξανε τα στόματά τους όχι κυρίως για τη δικτατορία του Ιράν, αλλά κυρίως γιατί αντιμετώπισαν μία λεπτή, ύπουλη διακομματική δικτατορία στην ίδια την Ελλάδα. Κι αυτό συνεχίζεται. Όχι μόνο επειδή η κυβέρνηση Παπανδρέου σφίγγει το χέρι ενός Αχμαντινετζάντ, που κανένας δημοκρατικός άνθρωπος στον κόσμο δεν τον αναγνωρίζει, πόσο μάλλον ο ίδιος ο λαός του Ιράν, αλλά σφίγγει το χέρι ο αρχηγός της Αστυνομίας της Ελλάδας του Αρχηγού της Αστυνομίας του Ιράν. Δέχεται δώρο από τον αρχηγό των βασανιστών του Ιράν. Αυτό είναι ένα εσωτερικό πολιτικό ζήτημα. Για την Ελλάδα, όχι για το Ιράν. Ποιος αρχηγός αστυνομίας, δημοκρατικής χώρας, π.χ. Ευρωπαίος ή Ινδός, έσφιξε κατά τη διάρκεια της δικιάς μας δικτατορίας το χέρι του Μπάμπαλη;
Και πήρε ένα δώρο ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας. Τι δώρο πήρε; Τη μέρα που άρχιζε η απεργία πείνας, η αναφορά στη συζήτηση τους -η πρώτη- ήταν για τους Ιρανούς μετανάστες στην Ελλάδα. Το θέμα ήταν γι’ αυτή την απεργία, μιας και δεν υπάρχουνε Έλληνες μετανάστες στο Ιράν. Και την ίδια μέρα, κατηγορήσανε τους απεργούς ότι συνεργάζονται με τρομοκράτες Ιρανούς στο εξωτερικό.
Έχουμε την ευτυχία, την τύχη, να γνωρίσουμε έναν πραγματικό αγώνα, μια πραγματική απεργία, με διάφορες τάσεις, με διάφορες απόψεις, αλλά όλους τους απεργούς ενωμένους να συμφωνούν σε ένα πράγμα: Τέλος με αυτή τη δικτατορία.
Υπάρχει η εξής αντίληψη μέσα σε όλους δυστυχώς τους επίσημους φορείς στην Ελλάδα ειδικά μέσα στην αριστερά που πρέπει να είναι το αποκούμπι των αγώνων και των κατατρεγμένων: «η κυβέρνηση του Ιράν, φασιστική μέχρι του απόλυτου αίσχους, είναι αντίθετη με τις ΗΠΑ, είναι αντίθετη με το Ισραήλ, άρα ας μη τη διαταράξουμε, μη την ενοχλήσουμε. Μη δώσουμε άσυλο στους πρόσφυγές της».

Γι’ αυτό υπάρχει αυτή η παγωμάρα εδώ, γι’ αυτό δε μιλάνε οι τηλεοράσεις. Μόνο όταν υπάρχει διακομματική συμφωνία δε μιλάνε οι τηλεοράσεις. Μέχρι τώρα αυτές δεν έχουν μιλήσει.Μιλάνε μόνο οι εφημερίδες, οι δημοσιογράφοι έρχονται και χαιρετάνε τους ανθρώπους, θέλουνε, οι διευθύνσεις όμως δε τους αφήνουν να βάλουν το θέμα.
Ενώ ο κόσμος έρχεται και υπογράφει, 10.000 υπογραφές, υπάρχει μια θέρμη στον κόσμο, αυτό κρατάει αυτούς τους ανθρώπους να συνεχίσουν τον αγώνα τους, υπάρχει απόλυτη απόρριψη, απόλυτη παγωμάρα, απόλυτη σιωπή και φραγμός, υπάρχει δικτατορία στην κορυφή. Γι’ αυτό ανησυχούμε για το πού το πάνε.

Γιατί η ιρανική πρεσβεία δεν καλεί οποιονδήποτε για συνδαιτυμόνα της, καλεί τον ναζιστή Πλεύρη, τον πρώην υπαρχηγό της «Χρυσής Αυγής» Δημήτρη Ζαφειρόπουλο, για να μιλήσουνε για τα ζητήματα της Παλαιστίνης, των Εβραίων κλπ. Υπάρχει και η φωτογραφία εδώ στα Προπύλαια. Καλεί ναζιστές και δε διαμαρτύρεται κανείς, αντί να είναι πρώτο θέμα.
Αντίθετα σφίγγουνε τα χέρια οι αρχηγοί των αστυνομιών.
Οπότε κυνηγημένοι κι εδώ οι πρόσφυγες. Δύο φορές πρόσφυγες. Πρόσφυγες από το κράτος τους, πρόσφυγες κι από την κοινή γνώμη εδώ, που δεν ξέρει. Αν ήξερε θα τους αγκάλιαζε, αν ήξερε ότι αυτή είναι πραγματική απεργία πείνας χωρίς προσχήματα. Είναι οι κατ’ εξοχήν πολιτικοί πρόσφυγες του πλανήτη. Γράψτε γι’ αυτό. Έκκληση σε όλους τους φίλους δημοσιογράφους. Προσπαθήστε να το διοχετεύσετε και σε συναδέλφους σας.

Είναι πραγματικός αγώνας, είναι συγκινητικός αγώνας, είναι προσωπικότητες.

Αρκεί να βλέπατε πώς πετάξανε στα μούτρα της αστυνομίας, των εκπροσώπων του Υπουργού, την αναγνώριση σε κάποιους από αυτούς του πολιτικού ασύλου. Πήραν πολιτικό άσυλο άνθρωποι και είπαν «δε το θέλουμε αν δε δώσετε στους συναδέλφους μας». Εξοργισμένοι. Ποιος θα το έκανε αυτό αν δεν ήταν πραγματικός πολιτικός πρόσφυγας, με αίσθηση ομαδικότητας, συνέπειας, που προτιμάει να πεθάνει παρά να προδώσει τους συναγωνιστές του;
Μόνο πολιτικοί πρόσφυγες, συνειδητοί δημοκράτες, βαθιοί άνθρωποι θα έκαναν κάτι τέτοιο. Είναι πραγματικές προσωπικότητες. Σας το λέμε όσο τους έχουμε γνωρίσει. Είναι καλοί, έντιμοι, λεπτοί, τρυφεροί και ευγενικοί άνθρωποι.

Βέβαια, όπως και ήταν αναμενόμενο, εκτός της τηλεόρασης, η συνέντευξη τύπου πνίγηκε σε γενικές γραμμές και από τα έντυπα ΜΜΕ. Το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ) δημοσίευσε δυο λόγια από τη συνέντευξη, μεταδίδοντας πως πλην φυσικά του εκπροσώπου των Ιρανών πολιτικών προσφύγων, μίλησαν μονάχα οι εκπρόσωποι της Κίνησης «Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή» και της «Ένωσης Μεταναστών Εργατών». Η παρέμβαση της ΟΑΚΚΕ εξαφανίστηκε και στο μικρό κομμάτι που αφιέρωσε στο γεγονός η «Ελευθεροτυπία».
Το καθεστώς νομίζει ότι με τέτοια τερτίπια θα σπείρει την απογοήτευση όχι μονάχα στους Ιρανούς αντιφασίστες, αλλά και στις γραμμές της δημοκρατίας και του αντιφασισμού στη χώρα μας. Γελιούνται όμως. Η εικόνα των Προπυλαίων και των φωτογραφιών που αποκαλύπτουν το διπλό παιχνίδι Παπανδρέου και φαιοκόκκινων «αντιιμπεριαλιστών» με τους Ιρανούς ισλαμοναζήδες, αλλά και την υπόγεια ενότητά τους και με τους δικούς μας ναζιστές κανίβαλους (βλ. Κ. Πλεύρη, Δ. Ζαφειρόπουλο κλπ.) μεταφέρει ένα ξεκάθαρο αντιφασιστικό μήνυμα. Αυτό σε συνδυασμό με τη σιγή ασυρμάτου που έχει σημάνει ειδικά στις τηλεοράσεις ακόμα και μετά τον τραμπούκικο τραυματισμό μιας απεργού πείνας με ραμένο στόμα μετά από 17 μέρες απεργίας πείνας, πρέπει ήδη να έχει αρχίσει να βάζει ερωτήματα στη συνείδηση κάθε δημοκράτη. Κανένας φασισμός πάντως δεν απέφυγε τελικά να κρύψει για πολύ μια αλήθεια και να μην αποκαλυφθεί στα μάτια του λαού, και τελικά να μη συντριβεί.