Άλλη χώρα, που να εμφανίζεται σαν δημοκρατική, στην οποία το άσπρο να γίνεται μαύρο με τέτοια ευκολία, χωρίς κανένας να έχει το θάρρος να μιλήσει τη γλώσσα της στοιχειώδους αλήθειας, δύσκολα θα βρει κανείς στον πλανήτη. Η αντιστροφή, η ψευδολογία, η καλλιέργεια της συλλογικής αμνησίας, όπως τις έχει τελειοποιήσει ο σοσιαλφασισμός, έχουν γίνει κανονικές επιστήμες στην Ελλάδα.

Ο κρυφοφασίστας Σαμαράς, αφού πρώτα δημιούργησε σε επίπεδο γραμμής μια « νέα » ΝΔ, λαϊκιστική μέχρι το μεδούλι και με υιοθέτηση συνθημάτων από το οπλοστάσιο του σοσιαλφασισμού των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ, άρχισε τους αποκεφαλισμούς όσων διαφωνούσαν μαζί του στην Κοινοβουλευτική και Ευρωκοινοβουλευτική της Ομάδα. Μπακογιάννη, Μαρκογιαννάκης, Κιλτίδης, Αυγενάκης,  Σκυλακάκης είδαν την πόρτα της εξόδου, ενώ ο Κοντογιάννης έφυγε μόνος του ανεξαρτητοποιούμενος από την Κ.Ο. της ΝΔ και καταγγέλοντας την έξαλλη λαϊκίστικη γραμμή Σαμαρά στις 24/11 το μεσημέρι. Δεν είναι μυστικό πως, μετά την ίδρυση της « Δημοκρατικής Συμμαχίας » από τη Ντ. Μπακογιάννη, πολλοί αντισαμαρικοί βουλευτές της ΝΔ γλυκοκοιτούν προς το νέο φορέα, αρνούμενοι την « αντιμνημονιακή » κούφια ρητορεία του ακροδεξιού « ηγέτη » τους.

Τα εξωφρενικά αρχίζουν με το Σαμαρά να ρίχνει μέσω του γλοιώδη σοσιαλφασίστα Μανώλη, πρώην αρχισυνδικαλιστή της ΔΑΚΕ, τη γραμμή περί « νέας Αποστασίας ». Συσχετίζει δηλαδή τη σημερινή αποχώρηση στην οποία εξωθεί ο ίδιος διάφορους μισοδημοκράτες βουλευτές της ΝΔ, με τα γεγονότα του 1965 και το ρόλο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, σαν αποχωρήσαντα τότε από την « Ένωση Κέντρου » σε συνεργασία με το Παλάτι.

Η συγκεκριμένη αποχώρηση – αποστασία βουλευτών από την « Ένωση Κέντρου » και η δημιουργία του κόμματος του « Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κέντρου - ΦΙΔΗΚ », με σχηματισμό κυβέρνησης μειοψηφίας τον Ιούλη του 1965 με τη στήριξη της αντιδημοκρατικής δεξιάς ΕΡΕ, είναι καταδικασμένη στη συνείδηση του δημοκρατικού λαού. Κι αυτό γιατί δεν έγιναν εκλογές ώστε οι αποχωρήσαντες του Κέντρου να τεθούν στην κρίση του λαού, αλλά αντίθετα επέλεξαν να βυσσοδομούν με το Παλάτι πέρα κι έξω από κάθε λαϊκή νομιμοποίηση.

Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Όπως γνωστή είναι και η σπέκουλα του αρχι-σοσιαλφασίστα Ανδρέα Παπανδρέου πάνω σε αυτά τα γεγονότα και τότε που διαδραματίστηκαν για να φέρει την Ελλάδα κάτω από την κυριαρχία της ήδη αστικής ΕΣΣΔ αλλά και, ιδιαίτερα, από το 1984 και μετά. Στη δεύτερη αυτή περίοδο επέλεξε να χτυπήσει το Μητσοτάκη όχι για τα πραγματικά του αμαρτήματα, αλλά σαν δυτικόφιλο και αρνούμενο να κινηθεί, μαζί με τη δυτική ΝΔ του, προς τη Μόσχα. Ο παπανδρεϊκού αυτού τύπου αντιμητσοτακισμός ήταν και είναι φασισμός, και μάλιστα με καγκεμπίτικη και σταζίτικη « βοήθεια » (βλ. ψεύτικες φωτογραφίες Μητσοτάκη με Γερμανούς κατοχικούς κλπ. προβοκάτσιες Στάζι-Λαλιώτη).

Στην πραγματικότητα βέβαια ο μεγαλύτερος σύγχρονος αποστάτης και προδότης του ιστορικού κόμματος της δυτικόφιλης αστικής τάξης, της ΝΔ, είναι ο σημερινός αρχηγός της.  Αυτός τη μαχαίρωσε στην πλάτη το 1993, δημιουργώντας την « Πολιτική Άνοιξη », οξύνοντας τον αντιευρωπαϊκό εθνικιστικό παροξυσμό, αποσπώντας βουλευτές από την κυβερνητική πλειοψηφία και τελικά ρίχνοντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη το Σεπτέμβρη του 1993. Πώς αλλιώς θα ερχόταν άλλωστε στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου και πώς θα έμπαινε με τα μπούνια ο Κόκκαλης στον ΟΤΕ και στο τζόγο χωρίς τη βοήθεια του ρωσόδουλου κρυφοφασίστα Σαμαρά ;

Το Μάρτη του 1995, σαν ΠΟΛ.ΑΝ. πια, ο Σαμαράς μαζί με το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει για Πρόεδρο το Στεφανόπουλο, χτυπώντας τη στρατηγική της -υπό τον εθνικιστή μη ρωσόδουλο Έβερτ- ΝΔ και αποτρέποντας μια κρίση που μπορεί να γκρέμιζε τον Παπανδρέου από την εξουσία, τη στιγμή μάλιστα που αυτός επιχειρούσε να διασύρει το Μητσοτάκη.

Αυτός λοιπόν ο απερίγραπτος αποστάτης και προδότης του κόμματός του Σαμαράς, βάζει τα τσιράκια του να χρεώνουν στην 11χρονη το 1965 Μπακογιάννη « γενετική προδιάθεση » για « αποστασίες » και άλλες φασιστικές αθλιότητες.

Βέβαια, η Μπακογιάννη δεν είναι καμιά πραγματική δημοκράτισσα και ποτέ δεν έχει δώσει καμία μάχη αρχών ενάντια στη σοσιαλφασιστική γραμμή Σαμαρά και πριν από αυτόν του Καραμανλή. Ουσιαστικά έχει απλώς υιοθετήσει την λιγότερο δεξιά αλλά εξίσου καταστροφική πολιτική της « στήριξης του μνημόνιου » και σε ένα βαθμό του ίδιου του Παπανδρέου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Μπακογιάννη δεν πολεμάει καθόλου το παραγωγικό σαμποτάζ της ψευτοαριστεράς και των ρωσόδουλων μες στο ΠΑΣΟΚ, και το χειρότερο ουσιαστικά παρατάσσεται με τη νέα κρατικοδίαιτη ολιγαρχία των Μπόμπολα, Κόκκαλη και Βγενόπουλου και κυρίως με τους νέους σοσιαλφασίστες αποικιοκράτες της COSCO και της Γκάζπρομ. Όλος της ο φιλελευθερισμός είναι οικονομικός και αντιδραστικός και όχι πολιτικός δημοκρατικός αφού επικεντρώνεται στη μείωση του μεροκάματου, είτε στο δημόσιο όπου έχει νόημα μόνο για τους πιο ψηλούς μισθούς της διεφθαρμένης και τεμπέλικης γραφειοκρατίας, είτε στον ιδιωτικό τομέα όπου κάθε μείωση είναι σκέτη κοινωνική αντίδραση και αποτελεί χτύπημα στην ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση της χώρας.

Με πιο απλά λόγια, η γραμμή Μπακογιάννη – « Δημ. Συμμαχίας », παρά το γεγονός ότι στις προθέσεις της και στο επίπεδο της πολιτικοκοινωνικής  βάσης βρίσκεται αριστερότερα εκείνης τόσο του Σαμαρά όσο και του Παπανδρέου, είναι μακροπρόθεσμα -ασύνειδη έστω- προβοκάτσια υπέρ του σοσιαλφασισμού και τελικά, και υπέρ της σαμαρικής « νέας » ΝΔ.

Αλλά πάει πολύ ο αρχιαποστάτης του κόμματός του και πιστός υπηρέτης της ρώσικης πολιτικής, ο δουλικός του αρχι-ρώσου Καραμανλή (βλ. δηλώσεις περί « μεγέθους του ανδρός » μετά την ήττα στις εκλογές του 2009), εκείνου που τον έβγαλε ουσιαστικά αρχηγό για να συνεχιστεί ο εκρωσισμός της ακόμα δυτικόφιλης σε στελεχικό επίπεδο ΝΔ, να βγαίνει με συνθήματα περί…αποστασίας του ’65 !!

Ο σκληρός αβερωφικός δεξιός και άρα φιλοΕΡΕτζής, σκληρός αντικομμουνιστής ΟΝΝΕΔίτης του ’82 Σαμαράς,  μας προέκυψε το 2010 δήθεν υπερασπιστής του αντιπαλατιανού δημοκρατισμού των Ιουλιανών του 1965.  Όλα μπορούν να συμβούν και όλα τα απίθανα θα τα δούμε υπό το γκουβέρνο του -ταυτόχρονα-νεοτσαρικού και « κόκκινου » ιμπεριαλισμού της Μόσχας. Άλλωστε τα ντόπια τσιράκια του δεν φημίζονται για τον ισχυρό χαρακτήρα και τις αρχές τους, κι είναι έτοιμα για κάθε τούμπα προκειμένου να διατηρήσουν την εύνοια των αφεντικών τους.