Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΙΡΑΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Το άρθρο που ακολουθεί αφορά εκδήλωση συμπαράστασης που διοργάνωσε η Επιτροπή Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στα Προπύλαια το Σαββάτο 13 Νοέμβρη, όταν συμπληρωνόταν η 31η μέρα της απεργίας πείνας, και δημοσιεύτηκε στο μπλογκ της ΟΑΚΚΕ στις 15/11. Θέμα της εκδήλωσης, που την πρακολούθησαν πάνω από 130 άτομα, ήταν οι αγωνιζόμενες ενάντια στο ισλαμοναζιστικό καθεστώς γυναίκες του Ιράν.
Ήταν η πρώτη ανοιχτή συγκέντρωση που την ευθύνη της διοργάνωσης ενάλαβαν οι ίδιοι οι ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες και όχι κάποιοι άλλοι που έχουν εμφανιστεί σαν συμπαραστάτες τους αλλά έχουν προβάλλλει τα δικά τους συνθήματα και αιτήματα σαν αιτήματα και συνθήματα των απεργών πείνας. Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στο ΣΕΚ σαν «Κίνηση - Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή», που το κεντρικό σύνθημα του για τα ανοιχτά σύνορα το φώναζε σε κάθε κοινή συγκέντρωση του με την Επιτροπή των Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβαρύνει τους ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης εμφανίζοντάς τους σας μέρος του οικονομικού μεταναστευτικού ζητήματος που συγκεντρώνει τόσες αντιθέσεις και όχι σαν μέρος του δημοκρατικού αντιφασιστικού αγώνα στο Ιράν και την Ελλάδα.
Η συγκέντρωση του Σαββάτου πραγματοποιήθηκε χωρίς φανφάρες και κούφια λόγια μέσα σε ένα κλίμα συγκίνησης με μια απλότητα- και θα λέγαμε μερικές φορές και με μια αδεξιότητα- που έχουν μόνο αυθεντικά κινήματα μη προστατευόμενα από το καθεστώς. Οι συγκεντρωμένοι είχαν μαζευτεί αυθόρμητα ολόγυρα από τους απεργούς πείνας δείχνοντας έτσι τη συμπαράστασή τους σε αυτούς.
Την συγκέντρωση άνοιξε ο εκπρόσωπος της Επιτροπής των Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στην Ελλάδα Ριμπουάρ Γκομπαντί ο οποίος εισήγαγε και τους άλλους ομιλητές. Ο Ριμπουάρ ανάλυσε τους λόγους για τους οποίους οι ίδιοι ζητάνε πολιτικό άσυλο και στη συνέχεια διάβασε ένα κείμενο-διακήρυξη των αγωνιζομένων εναντίον του ισλαμικού καθεστώτος ιρανίδων γυναικών.
Στη συνέχεια μίλησε σαν εκπρόσωπος των ελλήνων συμπαραστατών στους απεργούς ο σ. Η. Ζαφειρόπουλος ο οποίος ανέλυσε τους λόγους για τους οποίους σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα έχει επιβάλει ένα τρομακτικό φράγμα σιωπής στην απεργία πείνας των ιρανών πολιτικών προσφύγων. Ο σύντροφος κάλεσε τους έλληνες δημοκράτες να συμμετέχουν με συγκεκριμένο πρακτικό τρόπο στη δημιουργία ενός πλατιού κινήματος βάσης που θα μπορέσει να σπάσει αυτό το φράγμα για να πετύχουν οι ιρανοί απεργοί το στόχο τους. Είπε ότι όπως οι ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες, ενώ ανήκουν σε διαφορετικά πολιτικά ρεύματα κατάφεραν και ενώθηκαν πάνω σε δυο σημεία: καταγγελία του ιρανικού φασισμού, και καταγγελία της υποστήριξης του ελληνικού πολιτικού καθεστώτος στο ιρανικό, έτσι μπορούν να ενωθούν και οι δημοκράτες συμπαραστάτες.
Στη συνέχεια διαβάστηκε η κεντρική ομιλία, που ήταν ένα κείμενο της απεργού πείνας Μαντάνα Ντανεσνιά (η οποία λίγο μετά διακομίστηκε στο νοσοκομείο όπου δέχτηκε θεραπεία με ορούς). Το κείμενο αναφερόταν στην ανυπόφορη κατάσταση των γυναικών στο Ιράν που χαρακτηρίζεται από το ότι δεν αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι με αξιοπρέπεια και ίσοι με τους άλλους. Η ίδια δεν μπορούσε να διαβάσει το κείμενο αφού, όπως είναι γνωστό, έχει το στόμα της ραμμένο αλλά στάθηκε δίπλα στη σ. Ά. Παλαβιτσίνη που το διάβασε. Το κείμενο αυτό σκόρπισε μεγάλη συγκίνηση σε συνδυασμό με τη θέα της απεργού που δεν μπορούσε να σταθεί καλά όρθια αφού έχει πολύ αδυνατίσει. Αυτό έδειξε σε όλους όσοι είχαν την τύχη να είναι εκεί τις αστείρευτες δυνάμεις ενός λαού που πιστεύει στο δίκιο του. Τις ομιλίες έκλεισε ο ελληνοιρανός συμπαραστάτης του αγώνα Βαγγέλης Σαχ που ζήτησε τη μεγαλύτερη δυνατή συμπαράσταση του ελληνικού λαού. Ένα μικρό κάλεσμα διεθνούς συμπαράστασης στα αγγλικά για όσους ήταν ξένοι έκανε ο ιρανός δημοκράτης Ασκάν Ουσεφί.
Η συγκέντρωση παρόλο που έγινε με πολύ μικρό χρόνο προετοιμασίας εν τούτοις συσπείρωσε αρκετούς πολίτες, ιδιαίτερα φοιτητές που δεν είχαν ξαναέρθει κοντά στους πρόσφυγες άλλη φορά. Αυτή τους η ενέργεια έχει μια ιδιαίτερη αξία. Όλοι μας μείναμε συγκλονισμένοι από τη δύναμη και την αποφασιστικότητα αυτών των ανθρώπων και όλοι μας πήραμε κουράγιο από αυτή τους τη στάση. Μερικοί μας είπαν ότι ανησύχησαν βαθιά από την φρικτή σιωπή του ελληνικού πολιτικού κόσμου και αναρωτήθηκαν για τα βάσανα που περιμένουν τον ελληνικό λαό αν οι ένοχοι δεσμοί Αθήνας Τεχεράνης δυναμώσουν.
Οι ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες πρέπει οπωσδήποτε να αποσπάσουν το πολιτικό άσυλο που δικαιούνται και εμείς να σταθούμε δίπλα τους για να μην χρειαστεί αυτοί οι σπουδαίοι αγωνιστές της δημοκρατίας να επιβάλλουν ανεπίστρεπτες βλάβες στην υγεία τους!