Μέχρι την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, δεν έχει γίνει ξεκάθαρο το κατά πόσο οι προτεινόμενες αλλαγές στα μισθολογικά όρια στον ιδιωτικό τομέα, με το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, θα ισοπεδώσουν τελείως ή όχι το επίπεδο αποδοχών που καθορίζουνε οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις.

Ένα ερώτημα είναι: από την ψήφιση του νομοσχεδίου και μετά το μόνο κατώτατο όριο για κάθε επιχείρηση θα είναι τα 740 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, οπότε πραχτικά οι κλαδικές συμβάσεις θα είναι ένα κουρελόχαρτο ή η αναδιαπραγμάτευση αποδοχών θα αφορά μονάχα επιχειρήσεις με σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης και για ορισμένο χρονικό διάστημα το πολύ 2 (1+1) χρόνων;

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Πεταλωτή και το γενικά έγκυρο «Βήμα» (την ηλεκτρονική του έκδοση δηλαδή), μάλλον συμβαίνει το δεύτερο σε επίπεδο διακηρήξεων. Όμως πρακτικά είναι πολύ πιο πιθανό να καταλήξουμε στο πρώτο στις συντριπτικά πιο πολλές επιχειρήσεις όπου δεν υπάρχουν επιχειρησιακά συνδικάτα ή όταν υπάρχουν αυτά είναι στα χέρια της εργοδοσίας ή μιας πουλημένης σε αυτήν ή συμβιβασμένης κομματικής γραφειοκρατίας. Επίσης οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να επαφίενται στις επιθεωρήσεις εργασίας που θα μεσολαβούν για να ελέγχουν το κατά πόσο μια επιχείρηση χαροπαλεύει οπότε υποτίθεται θα χρειάζεται την μείωση μισθών και ποια είναι ακμαία και απλά χρησιμοποιεί την αναδουλειά σαν πρόσχημα για να ρίξει τους μισθούς. Ειδικά μάλιστα η λύση της μείωσης των μισθών σαν μέσο επιβίωσης μιας επιχείρησης σε κίνδυνο χρεωκοπίας δεν φαίνεται καθόλου λογική και πειστική. Όταν μια επιχείρηση δεν πάει καλά λόγω κρίσης είναι γιατί μειώνεται η δουλειά της, δηλαδή η παραγωγή της. Αυτό σημαίνει ότι κάποια λύση σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να είναι η μείωση του συνολικού όγκου της εργασίας, που σημαίνει είτε απολύσεις είτε μείωση του χρόνου εργασίας με αντίστοιχη μείωση των αποδοχών, δηλαδή με διατήρηση της τιμής της εργατώρας. Αυτό είναι επώδυνο για τους εργαζόμενους αλλά τουλάχιστον είναι κάτι που μπορούν κάπως να ελέγξουν, να εξηγήσουν και να μετρήσουν. Ξέρουν δηλαδή οι εργαζόμενοι από άμεση εμπειρία πότε πέφτουν και πότε ανεβαίνουν οι δουλειές τους. Όμως η μείωση των μισθών με διατήρηση του χρόνου εργασίας δηλαδή η υποτίμηση τη εργατικής τους δύναμης ενώ αυτή συνεχίζει να απασχολείται με τον ίδιο όγκο παραγωγής δείχνει ότι η παραγωγή δεν έχει πέσει, ότι οι δουλειές δεν έχουν πέσει οπότε γιατί η επιχείρηση κινδυνεύει να κλείσει λόγω κρίσης και εν πάσει περιπτώσει πως αποδεικνύεται πότε η επιχείρηση έχει κρίση και πότε δεν έχει, ή ποτέ η κρίση ξεκίνησε και πότε τερματίστηκε και τελικά ποιος θα αποφασίζει για όλα αυτά; Θα αποφασίζει ο επιθεωρητής εργασίας ή οι συνδικαλιστές του αφεντικού ή αυτοί του ΠΑΜΕ που είτε θα συνεργάζονται με το αφεντικό σε βάρος των εργατών ή αν δεν συνεργάζεται το αφεντικό μαζί τους θα κοιτάνε να κλείσουν το εργοστάσιο;

Είναι τέτοια η εμπειρία από το πούλημα των καθεστωτικών συνδικαλιστών, αλλά και από τη διαφθορά των Επιθεωρήσεων Εργασίας, όπως και όλης της κρατικής μηχανής, που κανένας δε μπορεί να εγγυηθεί ότι οι εργοδότες δε θα χρησιμοποιήσουν και την λιγότερο αντεργατική ρύθμιση έτσι που να πετύχουνε να συμπιέσουνε το ήδη πεσμένο και ξευτελισμένο εργατικό μεροκάματο στον ιδιωτικό τομέα.

Από την άλλη υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος με αυτή η ρύθμιση να διαπραγματεύεται το επιχειρησιακό σωματείο την πτώση του μισθού με την εργοδοσία ερήμην των ίδιων των εργατών που τρέμουν τις απολύσεις. Αυτό θα σημάνει την ενδυνάμωση των σοσιαλφασιστών συνδικαλιστών κάθε πολιτικής τάσης που θα μπορούν να διαχειρίζονται την τιμή της εργατικής δύναμης των εργαζομένων του χώρου τους και να την χρησιμοποιούν σαν αντάλλαγμα για να πετυχαίνουν οι ίδιοι καλύτερες θέσεις εξουσίας για λογαριασμό του φαιοκόκκινου καθεστώτος που εκπροσωπούν μέσα στις ιδιωτικές επειχειρήσεις,

Γι αυτούς τους λόγους δεν πρέπει να δεχτούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα το νέο νομοσχέδιο όποια τελική μορφή και να πάρει αυτό, αλλά να το πολεμήσουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να το πολεμήσουν με το επιχείρημα του σκληρού σοσιαλφασισμού ότι οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια που κινδυνεύουν να κλείσουν δεν πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις αλλά ότι δεν πρέπει να τις κάνουν με τη μορφή της μείωσης του ύψους του μισθού (για τις ίδιες ώρες δουλειάς όπως πριν) και κυρίως ότι δεν πρέπει να εκχωρήσουν στις διεφθαρμένες συνδικαλιστικές τους ηγεσίες-εργοδοτικές και κρατικοσυνδικαλιστικές- και στις επιθεωρήσεις εργασίας το δικαίωμα να διαχειρίζονται με κρατική βούλα τις όποιες υποχωρήσεις ή τις όποιες συγκρούσεις με την εργοδοσία στα μισθολογικά εφόσον σήμερα δεν υπάρχει ούτε εργατική δημοκρατία στα συνδικάτα ούτε εργατικός έλεγχος. Αν θέλουν οι εργάτες να διαπραγματευτούν οποιαδήποτε υποχώρηση σε κάποιες επιχειρήσεις θα πρέπει να το κάνουν μέσο της δικιάς τους αυτοοργάνωσης και με αληθινό δημοκρατικό και διαφανή εργατικό έλεγχο στα στοιχεία της επιχείρησης και χωρίς ένα νέο εξαναγκαστικό νόμο που θα προβλέπει μειώσεις μισθών πιο κάτω από τις σημερινές κεντρικές και κλαδικές συμβάσεις.

Το προλεταριάτο και η φτωχή υπαλληλία νομίζουμε πως θα δουν πια μες στον εφιάλτη της υλικής στέρησης και του οικονομικού και ευρύτερου εργασιακού στριμώγματος την ανάγκη να ξεκινήσουνε πάλι από το μηδέν τον γνήσιο, τον πραγματικό, τον ταξικό, το δικό τους σε τελική ανάλυση αληθινό εργατικό συνδικαλισμό. Αυτός ο νέος εργατικός συνδικαλισμός θα είναι βέβαια σε όλα διαφορετικός από τον καθεστωτικό, γι’ αυτό και ο τελευταίος (ειδικά σα φασιστικό ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ) θα τον χτυπήσει εν τη γενέσει του με ρουφιανιλίκια ή και με φυσική βία. Θα έχει γερά ποδάρια σε κάθε χώρο δουλειάς, τους πιο τίμιους και φωτεινούς ανθρώπους για μπροστάρηδές του, πραγματική αυτοθυσία, ταξική και ανθρώπινη αλληλεγγύη, δημοκρατικό ήθος. Δε θα ξεχωρίζει τους εργαζόμενους με βάση το τι κόμμα ψηφίζουν, αλλά στη βάση κάποιων βασικών ταξικών αρχών που θα ενοποιούνε όλους τους δημοκρατικούς εργάτες. Δε θα σημαίνει βόλεψη και μάσα, λούφα και παραλλαγή για τον εκλεγμένο εκπρόσωπο των εργατών, αλλά ίσα ίσα παραπάνω ευθύνη απέναντι στην τάξη. Τα βασικά του στοχεία θα είναι: