Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 κιόλας, η εξαγωγή κεφαλαίων μπήκε στην ημερήσια διάταξη για τον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό, που ακολούθησε και ξεπέρασε σε μακρο-οικονομική οξυδέρκεια και τους Ρώσους δασκάλους του. Ειδικά δε την τελευταία 8ετία, με την άνοδο του Χου Τζιντάο στην ηγεσία του ναζιστικού πια «Κ»Κ Κίνας, η εξαγωγή κεφαλαίων τείνει να αποκτήσει προτεραιότητα σε σχέση με την εξαγωγή εμπορευμάτων (τυπικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλιστικού-μονοπωλιακού χαρακτήρα της οικονομίας μιας χώρας), δεμένη μάλιστα και με μια πολύ συμπαγή γεωπολιτική στρατηγική άλωσης του πυρήνα του παλιού Δεύτερου Κόσμου, της ΕΕ (στο Δεύτερο Κόσμο ανήκει και ο μεγάλος στόχος προς καταβρόχθιση των Κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών, η Ιαπωνία).

Όπως λοιπόν σημειώνει με καθυστέρηση ο ευρωπαϊκός τύπος (κύρια ο γαλλικός), η δημοσιονομική κρίση, κύρια της Ελλάδας αλλά δευτερευόντως της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, έχουν εξελιχθεί σε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Κίνα να εισχωρήσει στο ευρωπαϊκό μισο-δημοκρατικό οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης, με την εξής στρατηγική: αγορά μέρους του δημόσιου χρέους και στήριξη των ελλειμματικών χωρών μέσω αγοράς κρατικών ομολόγων (με χρήμα από τα τεράστια αποθεματικά - πλεονάσματα του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού) με αντάλλαγμα αποικιακούς όρους για επένδυση των κινέζικων κεφαλαίων σε ευρωπαϊκό έδαφος. Όπως μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά ο γαλλικός Le Monde, ο στόχος της Κίνας είναι η ουσιαστική οικονομική αποσύνδεση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ.

Είναι ο ίδιος στόχος –το λεγόμενο dιcouplage- που δουλεύει από τη δεκαετία του ’70 και η Ρωσία (όχι τόσο οικονομικά όσο γεωστρατηγικά), στόχο τον οποίο είχε καταγγείλει η επαναστατική τότε Λαϊκή Κίνα και το ΚΚ Κίνας των Μάο Τσε Τουγνκ – Τσου Ενλάι, που θεωρούσε ξεκάθαρα μικρότερο κακό για την Ευρώπη τη συμμαχία με την κατερχόμενη υπερδύναμη των ΗΠΑ από την πρόσδεσή της στο άρμα της νεοχιτλερικής -δήθεν «σοβιετικής» τότε- Ρωσίας. Με αυτή τη λογική οι Κινέζοι κομμουνιστές συμβούλευαν τους τότε Έλληνες μαοϊστές κομμουνιστές του ΕΚΚΕ και του ΜΛΚΚΕ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 να μην αντιτίθενται στη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ, που την έβλεπαν σαν ανάχωμα στις δυο υπερδυνάμεις, κυρίως στη Ρωσία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πλέον οι κινέζικες επενδύσεις στην Ευρώπη είναι τριπλάσιες από τις αντίστοιχες στις ΗΠΑ. Το 2009, στην Ευρώπη οι Κινέζοι επένδυσαν 3,35 δισεκατομμύρια δολάρια έναντι 1,52 δις επενδύσεων στις ΗΠΑ. Παράλληλα, σύμφωνα και με όσα παραδέχονται οι ίδιοι οι Κινέζοι ιθύνοντες, το λιμάνι του Πειραιά θα αποτελέσει γι’ αυτούς πανευρωπαϊκής σημασίας κέντρο προώθησης των συμφερόντων τους μες στην ΕΕ. Ήδη έχουν προαναγγείλει το ενδιαφέρον τους για τον ελληνικό σιδηρόδρομο, μέσω του οποίου θα κατακλύσουν την Ευρώπη με τα πάμφθηνα, λαθραία ή μη, προϊόντα τους, ενώ ετοιμάζουν και γιγάντιο σύμπλεγμα – επιχειρησιακό κέντρο logistics στο μεγαλύτερο ελληνικό λιμάνι, 10 χιλιόμετρα από το κέντρο της -στα όρια της αποικιοποίησης- χώρας μας.

Οι Κινέζοι ενισχύουν την παρουσία τους σε λιμάνια και αεροδρόμια, τόσο της Γερμανίας όσο και της Ιταλίας (όπου ήδη ελέγχουν, σε συνεργασία αλλά και διαπάλη με τη Μαφία, το λιμάνι της Νάπολι), έχουν ήδη αναλάβει την κατασκευή μεγάλου αυτοκινητοδρόμου στην Πολωνία, επενδύουν σε Ουγγαρία και Τσεχία, ενώ ετοιμάζουν ειδικές ζώνες βιομηχανικής δραστηριότητας σε Ιρλανδία και Γαλλία.

Η κινέζικη επιθετική εξαγωγή κεφαλαίου, όπως και η επέλαση με τις εξαγωγές πάμφθηνων εμπορευμάτων, βρίσκει αντιστάσεις από τμήματα του μη μονοπωλιακού κεφαλαίου των ευρωπαϊκών χωρών, που συντρίβεται από τον ανταγωνισμό τόσο της Κίνας όσο και των δυτικών μονοπωλίων που εκμεταλλεύονται το κινέζικο μεροκάματο, και ζητάει -και σωστά- αντιμονοπωλιακά μέτρα οικονομικού προστατευτισμού με ψηλή φορολόγηση τόσο στις κινέζικες εξαγωγές όσο και στα δυτικοευρωπαϊκά μονοπώλια που μεταφέρουν την παραγωγή στην Κίνα.

Από την πλευρά της, η Κίνα πολεμάει κυρίως το δολλάριο και λιγότερο το ευρώ, ζητώντας ως αντάλλαγμα το να μη συναινεί η ΕΕ στις αμερικανικές πιέσεις για υποτίμηση του κινέζικου νομίσματος γιουάν, το οποίο οι Κινέζοι νεοναζήδες κρατάνε τεχνητά χαμηλά με τη συνεχή αγορά δολλαρίων. Παράλληλα, με τη νεφελώδη υπόσχεση να «βοηθήσουν» όταν οι καταχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες -κύρια η Ελλάδα- ξαναβγούν στις αγορές για δανεισμό, δίνουν την ψευδαίσθηση σε ένα τμήμα των ευρωπαϊκών μαζών ότι δρουν αντίρροπα προς τους «διεθνείς τοκογλύφους», τους οποίους επικαλείται συνεχώς η διεθνής κνίτικη-ρώσικη προπαγάνδα, η οποία φυσικά ουδέποτε αναφέρεται στο σκανδαλώδες, ακόμη και για τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, κινέζικο εμπορικό και νομισματικό ντάμπινγκ.

Το παράδειγμα της Προβλήτας 2 του ΣΕΜΠΟ στο λιμάνια του Πειραιά δείχνει ότι η παγκόσμια ρουφήχτρα προς τα τάρταρα του παγκόσμιου μεροκάματου και των εργατικών δικαιωμάτων ήρθε για να μείνει και στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αν το εργατικό κίνημα, το καταπροδομένο από τους πουλημένους στο δυτικό μονοπώλιο σοσιαλδημοκράτες και -κυρίως- από τους πουλημένους στη Ρωσία σοσιαλφασίστες ψευτοκομμουνιστές, δεν αντισταθεί στοιχειωδώς στην κινέζικη εισβολή, το τριτοκοσμικό μεροκάματο και η σύγχρονη δουλεία θα γίνουν απτή πραγματικότητα μέσα στα κάστρα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, τα ποτισμένα με το αίμα και τον ιδρώτα του για πάνω από 3 αιώνες.

Ένα άλλο σημαντικότατο στοιχείο που αναδεικνύεται μέσω των εξελίξεων αυτών -και που δικαιώνει όλότελα την ανάλυση της ΟΑΚΚΕ- είναι το πόσο σημαντική για την κινέζικη διείσδυση στην Ευρώπη ήταν η μεθοδευμένη από τους ρωσόδουλους προβοκάτορες, με πρώτο τον Γ. Παπανδρέου, χρεοκοπία της Ελλάδας. Η ελληνική δημοσιονομική χρεοκοπία και η τιτάνια προσπάθεια της ΕΕ να την αποφύγει ώστε να μην κλονιστεί το ευρώ, ακολουθούμενη από τις συνεχείς προβοκάτσιες Παπανδρέου -«πιστόλι στο τραπέζι», εισαγωγή ΔΝΤ μες στην Ευρώπη, τράπεζα Λαζάρ, ναζιστική τριπλή δολοφονία στην Μαρφίν, απειλή εθνικών εκλογών κλπ.- οδήγησαν ουσιαστικά σε ένα φαύλο κύκλο διολίσθησης της αξιοπιστίας όλων των δεύτερης κλίμακας οικονομιών της ΕΕ, κύρια του ευρωπαϊκού νότου. Και όλα αυτά έγιναν όχι για να υποδουλωθεί η Ελλάδα στους δυτικούς δανειστές όπως διατείνονται όλα σχεδόν τα κόμματα και τα ΜΜΕ αλλά στους ανατολικούς ιμπεριαλιστές. Το αφεντικό δεν είναι ο δανειστής που στην πραγματικότητα κρατάει στα χέρια του τα εκατοντάδες δις των τοξικών ελληνικών κρατικών ομολόγων αλλά αυτός που χώνεται στην τσακισμένη χώρα και την αγοράζει φέτα-φέτα. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια.

Μαζί λοιπόν με τη δυτικού σπεκουλαδόρικου τύπου χρεοκοπία της Ιρλανδίας μέσω της χρεοκοπίας των τραπεζών της (και όχι ανατολικού σαμποταριστικού τύπου όπως της Ελλάδας), το σκηνικό ήταν έτοιμο: ο από μηχανής θεός με τα συσσωρευμένα από το αίμα του κινέζικου προλεταριάτου κεφάλαια, ο σύμμαχος του μεγαλύτερου εχθρού της Ευρώπης και όλης της ανθρωπότητας, της πουτινικής νεοναζιστικής Ρωσίας, δηλαδή η νεοναζιστική Κίνα, ήρθε τάχα να σώσει τη γερασμένη δευτεροκοσμική Ευρώπη.

Μια Ευρώπη που δεν έχει το κουράγιο να στείλει στον αγύριστο την Ελλάδα των κομπιναδόρων και κομπραδόρων που την κυβερνούν και που τη σαμποτάρουν προς όφελος των ανατολικών φασιστικών ιμπεριαλισμών. Η τραγική έλλειψη χαρακτήρα των άπληστων ευρωπαϊκών μονοπωλιστών και η πλήρης έλλειψη διορατικότητας των πολιτικών τους εκπροσώπων οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη νεοναζιστική Κίνα στο να αποκτήσει κράτη – βάσεις μέσα στην ΕΕ, οπότε θα μπορεί πια, μαζί με την παμπόνηρη και έμπειρη ρώσικη διπλωματία, να είναι «εσωτερικός» διαμορφωτής της ευρωπαϊκής πολιτικής. Και τούτο ειδικά απ’ τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι μονοπωλιστές έχουν βάλει μπουρλότο οι ίδιοι στα θεμέλια της ΕΕ, ενισχύοντας την οικονομική ενοποίηση χωρίς αντίστοιχα βήματα σε επίπεδο πολιτικής ενοποίησης. Μέχρι να τα κάνουν αυτά, αν τα κάνουν, θα είναι όμηροι του κάθε σοσιαλφασίστα προβοκάτορα Παπανδρέου. Δεν είναι πάντως τυχαίο πως οι δύο πρώτες χώρες που ανοίγουν τόσο αγόγγυστα την οικονομία τους στην κινέζικη διείσδυση –Ελλάδα και Πορτογαλία- είναι εκείνες με τα δύο πιο ισχυρά και υποτίθεται «σκληρά αντικαπιταλιστικά» σοσιαλφασιστικά κόμματα (ψευτοΚΚΕ και «Κ»Κ Πορτογαλίας).

Η Πορτογαλία μάλιστα, με τις προνομιακές σχέσεις που έχει σαν πρώην αποικιοκρατική δύναμη με χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής (π.χ. Αγκόλα, Βραζιλία), αποτελεί πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Κινέζους σοσιαλιμπεριαλιστές για να μεγιστοποιήσουν τα ανοίγματά τους στον Τρίτο Κόσμο, να τον εξαρτήσουν ακόμη πιο βαθιά (ήδη το έχουν πετύχει με σειρά χωρών της υποσαχάριας Αφρικής) και να ολοκληρώσουν τη στρατηγική περικύκλωση του δυτικού ιμπεριαλιστικού κόσμου από τον Άξονα, με τη χρήση της ναζιστικής αντιδυτικής δημαγωγίας, στην οποία διαπρέπουν εδώκαι 50 χρόνια οι «κολλητοί» τους του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού.

Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν ένα και μόνο δρόμο για να αντισταθούν: να ανασυνταχθούν μέσα από λαϊκά δημοκρατικά αντιφασιστικά μέτωπα σε κάθε χώρα, που στον πυρήνα τους θα έχουν το ταξικό δημοκρατικό ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης. Έξω οι Κινέζοι δουλοκτήτες και οι Ρώσοι ενεργειακοί εκβιαστές, καθώς και τα τσιράκια τους από την Ευρώπη. Αντιμονοπωλιακά μέτρα για να σταματήσει η κατρακύλα του ευρωπαϊκού μεροκάματου και της ευρωπαϊκής πραγματικής υλικής παραγωγής. Ψωμί και δικαιώματα για τους εργάτες από το ευρωπαϊκό μονοπώλιο, που ξέχασε γρήγορα την εμπειρία του από το Χίτλερ και το Μόναχο και θέλει, ακόμα πιο ξεμωραμένο, να επαναλάβει τα ίδια εγκληματικά λάθη. Στήριξη στο δημοκρατικό αγώνα του κινέζικου λαού για να νικήσει και να συντρίψει τη διχτατορία των ναζιστών ψευτοκομμουνιστών αστών νέου τύπου. Αυτός είναι ο δρόμος για την όξυνση της ταξικής πάλης σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο και σε όλο τον κόσμο, που θα ανοίξει το δρόμο για τις νέες σοσιαλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις, για το τρίτο και νικηφόρο κύμα της εφόδου των πληβείων όλης της Γης στον ουρανό.