Σα να μην έφτανε το παραγωγικό σαμποτάζ, που έφερε τη βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση και την ακήρυχτη χρεοκοπία, ήρθε η υποκινημένη από τους ίδιους ανθρώπους καταρρακτώδης λαθρομετανάστευση, ιδιαίτερα εκείνη του τελευταίου χρόνου, για να ολοκληρώσει το έγκλημα, για να ρίξει κι άλλο την ήδη πεσμένη αξία της εργατικής δύναμης και το βιοτικό επίπεδο του λαού, για να γιγαντώσει το ρατσισμό και να αναδείξει στην εξουσία τα πιο αποκρουστικά στοιχεία του ρωσόδουλου πολιτικού καθεστώτος. Το ονομάζουμε έγκλημα γιατί είναι προϊόν συνειδητής προσπάθειας και συνενοχής ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος που έχει επικεφαλής του την ψευτοαριστερά.

Το χειρότερο είναι ότι οι συνέπειες αυτού του εγκλήματος ξεπερνούν τα όρια της χώρας για να δώσουν το περίγραμμα μιας γιγαντιαίας διεθνούς πολιτικής προβοκάτσιας που παίζεται σε βάρος της Ευρώπης με πρωτοστάτες τους Παπανδρέου-Ερντογάν και παρά πίσω τους Αχμαντινετζάντ-Καρζάι..

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια τεράστια επιχείρηση διακίνησης οικονομικών μεταναστών, προερχόμενων κυρίως από το Αφγανιστάν, το Ιράν (κυρίως αφγανοί του Ιράν), το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και πιο πρόσφατα από την Αλγερία και το Μαρόκο. Οι δουλέμποροι τους φέρνουν μέσω Τουρκίας στην Ελλάδα κι από κει οι περισσότεροι ελπίζουν ότι θα φτάσουν στη δυτική Ευρώπη δίνοντας το αντίστοιχο τίμημα στους δουλεμπόρους. Οι περισσότεροι στέλνονται κατευθείαν στο κέντρο της Αθήνας από την αστυνομία, στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο πολλά άτομα μέσα σε λίγα τετραγωνικά, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνθήκες διαβίωσης αποκρουστικές. Έτσι το έγκλημα ανθίζει κι εμφανίζονται σιγά-σιγά στις περιοχές όπου διαβιούν μαφιόζικα κυκλώματα τα οποία εξαπλώνονται. Το σύνθημα «ανοιχτά σύνορα» που ανοιχτά η ψιθυριστά φωνάζει η ψευτοαριστερά, σε μια στιγμή όπου όλα αυτά τα προβλήματα παραμένουν άλυτα και το φάσμα της πείνας και της χρεοκοπίας πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, είναι εγκληματικό τόσο για τους ίδιους τους μετανάστες, που με την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωής καταλήγουν να ζουν έτσι απάνθρωπα, όσο και για το σύνολο του λαού αυτής της χώρας που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια πίσω στη βαρβαρότητα δηλαδή στο νεοναζισμό. Αυτός ο τελευταίος ζει σήμερα και αναπτύσεται επίτηδες από τους προβοκάτορες που κυβερνάνε τη χώρα χάρη στη αντίθεση των μαζών, ιδιαίτερα των άνεργων, στα μετανασταυετικά γκέτο που δημιουργούνται στην πρωτεύουσα και σε μερικές άλλες πόλεις.

Στο ζήτημα αυτό είναι ενωμένοι οι χειρότερου είδους φιλελεύθεροι και οι σοσιαλφασίστες. Οι πρώτοι διατυμπανίζοντας ότι η μαζική μετανάστευση ρίχνει παραπέρα τα μεροκάματα και οι δεύτεροι κραυγάζοντας ότι ο αναπτυγμένος κόσμος θα πρέπει να πληρώσει τώρα το τίμημα της μακροχρόνιας εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου. Σήμερα όμως δε γνωρίζουμε καμία χώρα στον πλανήτη που να αντέχει να απορροφά απεριόριστα όλο τον πληθυσμό του αναπτυσσόμενου κόσμου, πόσο μάλλον η χρεωκοπημένη Ελλάδα. Άλλωστε για τους λαούς αυτούς η λύση στο πρόβλημα δεν είναι η φυγή στις αναπτυγμένες χώρες αλλά η επανάσταση στον ίδιο τον τρίτο κόσμο ενάντια στις ντόπιες αστικές τάξεις, τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό. Για να διασφαλίσουν την οικονομική και πολιτική τους βιωσιμότητα απέναντι σε μια τέτοια εισβολή, και κυρίως το στοιχειώδη δημοκρατισμό τους τα κράτη προορισμού οδηγούν πίσω στη χώρα τους τους λαθρομετανάστες που συλλαμβάνουν στα σύνορά τους. Ποτέ καμιά δημοκρατική χώρα και καμιά σοσιαλιστική χώρα δεν άφησε ανοιχτά τα σύνορά της είτε σε πρόσωπα είτε σε εμπορεύματα. Μόνο οι αρνητές της εδαφικής ακεραιότητας και της κρατικής κυριαρχίας των χωρών, δηλαδή οι φίλοι του πιο ακραίου φιλελεύθερου οικονομικού ιμπεριαλισμού και, κυρίως οι σοσιαλφασίστες φίλοι του νεοναζιστικού άξονα αρέσκονται στο να ποδοπατούν σύνορα. Οι δημοκράτες και αντιιμπεριαλιστές πατριώτες δέχονται μονο την εθελοντική πτώση των συνόρων αν το αποφασίσουν οι δύο χώρες και οι δύο λαοί και στις δύο πλευρές των οποιωνδήποτε συνόρων.

Αυτό συμβαίνει σήμερα στο εσωτερικό της ΕΕ. Τέτοιου είδους εθελοντική πτώση συνόρων είναι αυτή ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ και πρέπει να την φυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού γιατί αποτελεί ταυτόχρονα ανάχωμα στους μεγάλους επιθετικούς και επεμβατικούς ιμπεριαλισμούς και ανάχωμα στις εθνικιστικές και ναζιστικές απιθέσεις στο εσωτερικό κάθε χώρας.

Αν όμως σε αυτές τις συνθήκες μια χώρα της ΕΕ άνοιγε τα σύνορά της σε άλλες χώρες εκτός ΕΕ αυτό θα καταργούσε την ΕΕ. Και αυτό κάνουν οι ρωσόδουλοι προβοκάτορες που κυβερνούν τη χώρα μας. Εδώ και χρόνια αφήνουν τα σύνορα ανοιχτά ή μισάνοιχτα στους λαθρομετανάστες και μετά λένε στην ΕΕ: «Άνοιξτε και εσείς τα σύνορά σας στους λαθρομετανάστες γιατί εμείς δεν χωράμε άλλους». Στην ουσία βάζουν στην ΕΕ και σε κάθε μια από τις χώρες που την αποτελούν το πολιτικό δίλημμα: ή γεμίζετε και εσύ μετανάστες δυναμώνοντας παντού τους νεοναζήδες και τους εθνικοφασίστες σας οπότε δυναμώνουν οι διαλυτικές δυνάμεις εντός της ΕΕ ή γίνεστε τοποτηρητές των ελληνικών συνόρων και ερχόσαστε σε διαρκείς τριβές με την Ελλάδα και τις διακρατικές της σχέσεις οπότε στο βάθος καταργείτε τους εθελοντικούς και δημοκρατικούς όρους συνύπαρξης των κρατών της Ένωσης.

Είναι ακριβώς το αντίστοιχο δίλημμα με εκείνο που βάζουν οι ίδιοι προβοκάτορες στις χώρες του Ευρώ σε σχέση με το ελληνικό χρέος. Λένε καθημερινά εδώ και ένα χρόνο σε αυτές: «Η πληρώνετε το χρέος μας ή χρεωκοπούμε και σας ανατινάζουμε μαζί με το ευρώ σας».

Στην πραγματικότητα πίσω από τη διακίνηση ανθρώπινης σάρκας απ’ την Ανατολή και το Νοτο στην Ελλάδα δεν κρύβονται αυθόρμητες μεταναστευτικές πι΄σεις λαών αλλά ολόκληρες κρατικές πολιτικές. Πάνω από όλους είναι υπεύθυνη η τουρκική πολιτική ηγεσία, που δεν φυλάει το εδαφός της και αρνείται την επαναπροώθησή των λαθρομεταναστών με την απατηλή δικαιολογία ότι δεν γνωρίζει πως έφτασαν στην Ελλάδα. Μετά αμέσως υπεύθυνη είναι η ελληνική ηγεσία, που αν ήθελε να προστατέψει τον τόπο αλλά και την Ευρώπη από το ογκώδες μεταναστευτικό ρεύμα θα είχε ασκήσει κάθε είδους πίεση στον Ερντογάν για να δεχτεί την επαναπροώθηση οπότε θα τέλειωνε και το κύμα στα σύνορα. Όμως οι Παπανδρέου-Ερντογάν, που είναι και οι δύο μαριονέτες του ρωσο-κινεζικού χιτλερικού άξονα, θέλουν να χρησιμοποιήσουν αυτή την μεταναστευτική σάρκα σαν εργαλείο εκβιασμού της Ευρώπης με απώτερο σκοπό τη διάλυσή της. Με άλλα λόγια, την απειλούν με τον τρόπο τους ότι αν δεν υποκύψει στα συμφέροντα του άξονα θα την πνίξουν στους μετανάστες, όπως έχουν ήδη κάνει σε κάποιες συνοικίες της Αθήνας. Γι αυτό το λόγο πίσω από το δίδυμο Παπανδρέου-Ερντογάν στην πηγή των μεταναστευτικών ρευμάτων και πάνω στους βασικούς μεταναστευτικούς δρόμους είναι οι επίσης φιλικές προς τον άξονα κυβερνήσεις Αχμαντινετζάντ και Καρζάι. Να τέλος γιατί οι ρωσόδουλοι φωνάζουν χρόνια στην ΕΕ το σύνθημα «Όχι στην Ευρώπη φρούριο» (που είναι σωστό μόνο σε ότι αφορά τους πολιτικούς πρόσφυγες και την επανένωση των οικογενειών των μακρόχρονα μεταναστών),

Ο εκβιασμός που ασκείται στη χώρα μας και στην ΕΕ μέσω του μεταναστευτικού δουλεμπόριου από τους ψευτοδιεθνιστές και ψευτοφιλάνθρωπους προβοκάτορες που κυβερνάνε τη χώρα μας μπορεί και πρέπει να δοθεί σε δύο επίπεδα: Το πρώτο είναι το εσωτερικό πολιτικό επίπεδο, το δεύτερο το διπλωματικό και το τρίτο και το λιγότερο ουσιαστικό, το αστυνομικό.

Στο διπλωματικό επίπεδο αντίθετα από το αίτημα που προβάλλουν επίμονα οι ρωσόδουλοι προβοκάτορες ΛΑΟΣ, ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ να ανοίξει η ΕΕ τα σύνορά της προς την Ελλάδα που σημαίνει να υποταχτεί στους ρωσόφιλους προβοκάτορες Παπανδρέου, Ερντογάν Αχμαντινετζάντ, Καρζάι, οι δημοκράτες πρέπει να προβάλουν το αίτημα της διεθνούς πολιτικής καταγγελίας των παραπάνω σαν εχθρών της ΕΕ και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Αν ένα τέτοιο πολιτικό κίνημα αποκτήσει μαζικότητα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη θα ξεσκεπάσει και θα συντρίψει σε ελάχιστο χρόνο την προβοκατόρικη πολιτική των 4 παραπάνω κυβερνήσεων.

Τέλος σε ότι αφορά τα σύνορα. Ακόμα και στην καλύτερη δυνατή διεθνή διπλωματική κατάσταση μια αστυνομική φύλαξη των συνόρων είναι απαραίτητη. Όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός θα πρέπει να υπάρχουν σύνορα. Όσο υπάρχουν σύνορα αυτά θα πρέπει να φυλάγονται ότι και να λένε οι σοσιαλφασίστες. Όσο για εκείνους που λένε ότι πρέπει να υπάρχει φύλαξη συνόρων αλλά όχι και συρματοπλέγματα αυτοί είναι απλά οι πιο υποκριτές από τους παραπάνω αντιδραστικούς. Τα σύνορα είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν. Όταν υπάρχουν μόνο το πρακτικό κόστος είναι αυτό που τα αποτρέπει από το να είναι τείχη, (αν και τα έθνη έστησαν τελικά τα σύνορα τους κατά προτίμηση εκεί που υπήρχαν φυσικά τείχη). Αλλά και όταν τα σύνορα είναι συρματοπλέγματα είναι χιλιάδες φορές ευγενέστερα από το όταν είναι ναρκοπέδια. Αλλά αυτές οι ευγενικές ψυχές δεν τολμάν να ζητήσουν στα σοβαρά την κατάργηση των ναρκοπεδίων γιατί αυτα αποτελούν τα καθαυτό σύγρονα σύνορα δηλαδή την άμυνα κατά της όποιας στρατιωτικής εισβολής και όποιος απαιτεί την κατάργησή τους πρέπει να απαιτεί και την κατάργηση τώρα δα των στρατών αρχίζοντας από εκείνον της χώρας του. Αυτό σημαίνει να αναλάβει κανείς το βάρος να γίνει ένας παιδαριώδης πασιφιστής ή να εναποθέτει την άμυνα της χώρας του σε τρίτους ή να γίνει εθελόδουλος.

Όμως πρέπει να σημειώνουμε πάντα τρία πράγματα: 1. ότι το όχι στα ανοιχτά σύνορα δεν σημαίνει σύνορα κλειστά στους πολιτικούς πρόσφυγες στους οποίους πρέπει να δίνεται σύντομα πολιτικό άσυλο, ούτε κλειστά σε μέλη οικογενειών που θέλουν να ενωθούν με τους δικούς τους που είναι οι εγκατεστημένοι από καιρό μετανάστες. Μιλάμε παραπάνω για τους πραγματικούς πολιτικούς πρόσφυγες που διώκονται για τις δημοκρατικές τους ιδέες και για τα θύματα γενοκτονικών εκκαθαρίσεων και όχι για την τεράστια μάζα εκείνων που εμφανίζονται σαν πολιτικοί πρόσφυγές και είναι απλοί οικονομικοί μετανάστες. Ο σοσιαλφασισμός θέλει να βαφτίζει τους οικονομικούς μετανάστες πολιτικούς πρόσφυγες για να βρίσκει δημοκρατικό άλλοθι στην ΕΕ για την προβοκατόρικη πολιτική του της μεταναστευτικής πλημμυρίδας. Από την άλλη μπορεί έτσι να πνίγει τους αληθινούς πολιτικούς πρόσφυγες μέσα σε μια θάλασσα ψεύτικων πολιτικών προσφύγων και έτσι να στερεί από τους δεύτερους το πολιτικό άσυλο που δικαιούνται. Αυτό κάνει με τους πρόσφυγες από τις πιο μεγάλες δικτατορίες, όπως είναι αυτή του Ιράν που είναι όλες φιλικές προς τις χώρες του άξονα.

2^ο Ότι το όχι στα ανοιχτά σύνορα δεν πρέπει να σημαίνει ελευθερία στις φασιστικές αστυνομικές και γενικότερα κρατικές συμπεριφορές απέναντι στους μετανάστες αλλά αδυσώπητη πάλη ενάντια στους φασίστες στην αστυνομία, στο λιμενικό, και στις κρατικές αρχές γενικά. Είναι κτηνωδία να αφήνει μια χώρα σε φιλοχρυσαυγίες αστυνομικούς και λιμενικούς το καθήκον να εμποδίσουν τους μετανάστες να μπουν από τα σύνορα ή να τους μεταφέρουν σε άθλιους χώρους στρατοπέδευσης ώσπου να επαναπροωθηθούν και να τους επιφυλάσσουν εκεί την πιο βάναυση μεταχείρηση. Βέβαια η απάντηση σε αυτά τα φαινόμενα δεν είναι και πάλι τα «ανοιχτά σύνορα» αλλά η πάλη για τον εκδημοκρατισμό της χώρας ενάντια στην φαιοκόκκινη πανούκλα και κύρια ενάντια στις ναζιστικές και κρυφοναζιστικές συμμορίες, δηλαδή ενάντια σε κόμματα τύπου Χρ Αυγής και ΛΑΟΣ. Ειδικά η θέση εκτός νόμου της Χρ. Αυγής είναι η πρώτη και βασική δημοκρατική θέση στο μεταναστευτικό και αμέσως μετά είναι εκείνη για τη μονιμοποιήση και τα πολιτικά δικαιώματα στους εγκατεστημένους μετανάστες.

Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι ένα από τα πιο κρίσιμα αυτή τη στιγμή προβλήματα για τον τόπο. Αν δεν λυθεί άμεσα θα μετατρέψει σύντομα τη χρεωκοπία της χώρας μας, την πείνα και την ανεργία για τους πολλούς σε ένα ισχυρό φασιστικό ρεύμα μέσα στη χώρα μας αλλά και στην ΕΕ.