Μπορεί η Ρωσία από σοσιαλιστική και ειρηνόφιλη χώρα που ήταν μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα να έχει σήμερα μετατραπεί σε μια σοσιαλιμπεριαλιστική επιθετική υπερδύναμη, αλλά η ιμπεριαλιστική Δύση παραμένει όπως ακριβώς και στις παραμονές του β΄ παγκόσμιου πολέμου: χοντρόπετση, κοντόφθαλμη και σε παρακμή. Αυτό απέδειξε η πρόσφατη καθιερωμένη σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Λισσαβόνα, που για πολλούς αναλυτές ολοκλήρωσε την περίοδο του ψυχρού πολέμου καθώς η Μόσχα έπαψε πλέον να θεωρείται εχθρός και συμμετείχε ισότιμα στις διαδικασίες της συνόδου. Όπως τόνισε ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, Ράσμουσεν, «για πρώτη φορά στην ιστορία, το ΝΑΤΟ και η Ρωσία θα συνεργαστούν για να αμυνθούν», ενώ το πνεύμα της συνόδου συμπυκνώνει όσο τίποτα άλλο η περιβόητη δήλωση Ομπάμα ότι: «Βλέπουμε τη Ρωσία σαν εταίρο και όχι σαν ανταγωνιστή» (El Pais, 21/11).

Το φαινόμενο αυτό της «οριστικής» συμφιλίωσης των δύο βασικών ανταγωνιστικών μπλοκ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη συγκινεί ίσως πολλούς καλοπροαίρετους ανθρώπους, και θα συγκινούσε ίσως ακόμα κι εμάς εάν δεν ανήκε στη σφαίρα της μεταφυσικής. Γιατί καμιά αντίθεση δεν εξομαλύνεται ποτέ στα καλά καθούμενα, και ο ρώσικος πόλος στη ρωσο-αμερικανική και ρωσο-ευρωπαϊκή αντίθεση δεν είναι δυνατό να εξαφανιστεί στο όνομα της πάλης ενάντια σε κάποιους σκοτεινούς και «ασαφείς» ως προς την πηγή τους κινδύνους, όπως εμφανίζεται να είναι η τρομοκρατία ή η πειρατεία. Εκείνος που για χρόνια έχει προετοιμάσει την κατοχή της πλούσιας Ευρώπης για λογαριασμό του μέσα από εισοδιστικές ταχτικές και με το κίνημα για τον αφοπλισμό, που υποκίνησε το διαμελισμό της Βοσνίας, που κατέσφαξε την Τσετσενία και στραγγάλισε την Ουκρανία (και κατ’ επέκταση ολόκληρη την εξαρτημένη από το αέριο Ευρώπη) δεν ξυπνάει μια μέρα έχοντας μεταμορφωθεί σε φιλοευρωπαίο και φιλοδυτικό. Εκείνος που μόλις πρόπερσι εισέβαλε και διαμέλισε τη μικρή Γεωργία – μια χώρα που επιθυμούσε διακαώς να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και αποτελεί τη μοναδική ενεργειακή διέξοδο της Ευρώπης – δεν είναι δυνατό ξαφνικά να αποσύρεται από το προσκήνιο. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα και φαίνεται σα ρωσική παραίτηση είναι ο ολοένα εντεινόμενος υφεσιασμός των δυτικών μονοπωλίων – που βρίσκονται σε πτώση – απέναντι στον ολοένα ανερχόμενο ρωσο-κινεζικό νεοναζιστικό ιμπεριαλιστικό άξονα. Το αποκορύφωμα όλης αυτής της κατρακύλας ήταν η σύνοδος της Λισσαβόνας.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κτηνωδία που έχουν επιδείξει το τελευταίο διάστημα οι ιμπεριαλιστές της Δύσης απέναντι στους λαούς, μεγαλύτερη ίσως και από τις εγκληματικές και προβοκατόρικες εισβολές τους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ για να λογαριασμό των ρώσων και ιρανών στρατοκρατών. Η ασυνειδησία τους έφτασε μέχρι το σημείο να εμπιστευτούν στην αντίπαλη και μεγαλύτερη πυρηνική υπερδύναμη του πλανήτη τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα της αντιπυραυλικής άμυνας για ολόκληρη την Ευρώπη και τη βόρεια Αμερική. Για να το πετύχουν αυτό χρειάστηκε να απαλείψουν το όνομα του Ιράν σαν απειλή από το τελικό κείμενο προκειμένου να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του ρωσόφιλου Ερντογάν, που έστειλε εκεί τον πρωθυπουργό του, Γκιουλ, σε μια προσπάθεια να φέρει ρήξη στις σχέσεις Ευρώπης-ΗΠΑ. Σύμφωνα με το Reuters (20/11), οι συνδαιτημόνες συμφώνησαν στην αναβίωση ενός προγράμματος για την προστασία των ΝΑΤΟϊκών και ρωσικών δυνάμεων από πυραυλική απειλή, το οποίο είχε ανασταλεί μετά τη ρωσική εισβολή στη Γεωργία. Ταυτόχρονα, και την ώρα που το Κρεμλίνο εκσυγχρονίζει το πυραυλικό του οπλοστάσιο, ο Ομπάμα κατάφερε τους Ρεπουμπλικάνους να επικυρώσουν τη συμφωνία ΣΤΑΡΤ για τον περιορισμό των πυρηνικών όπλων για να μη διαταραχθεί έτσι το κλίμα εμπιστοσύνης που έχει οικοδομηθεί ανάμεσα στους «πρώην» αντιπάλους. Το δημοσιευμένο κείμενο του στρατηγικού προγράμματος που πρόκειται να ακολουθήσει η Συμμαχία τα επόμενα 10 χρόνια είναι αρκετά σαφές ως προς τις σχέσεις του ΝΑΤΟ με τη Μόσχα:

«Η συνεργασία ΝΑΤΟ-Ρωσίας είναι στρατηγικής σημασίας αφού συμβάλλει στη δημιουργία ενός κοινού χώρου ειρήνης, σταθερότητας και ασφάλειας. Το ΝΑΤΟ δεν αποτελεί απειλή για τη Ρωσία. Αντιθέτως: θέλουμε να δούμε μια πραγματική στρατηγική εταιρική σχέση ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, και θα ενεργήσουμε αναλόγως, με την προσδοκία της αμοιβαιότητας από την πλευρά της Ρωσίας».

Και παρακάτω αναφέρει: «Είμαστε αποφασισμένοι:

Να χρησιμοποιήσουμε το πλήρες δυναμικό του Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ρωσίας για διάλογο και κοινή δράση με τη Ρωσία».

Το «αντάλλαγμα» της ενεργής συμμετοχής των Ρώσων στα βορειοατλαντικά πράγματα φαίνεται πως ήταν η βοήθειά τους στον σε εξέλιξη αδίκο πόλεμο των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Το Κρεμλίνο συμφώνησε να συνδράμει τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα επιτρέποντας τον ανεφοδιασμό τους μέσα από το ρωσικό έδαφος και προσφέροντας στρατιωτικά ελικόπτερα Μι-17 στην κυβέρνηση της Καμπούλ. Μια τέτοια βοήθεια όμως θα ήταν δώρο άδωρο για τους δυτικούς ιμπεριαλιστές αφού στην ουσία ενισχύει την εξουσία του ιρανόφιλου Καρζάι, ο οποίος σκοπεύει να παραμείνει στην αρχή και μετά τη δρομολογημένη για το 2014 αποχώρηση των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων. Πριν λίγο καιρό, σάλο είχαν προκαλέσει οι αποκαλύψεις για αθρόα χρηματοδότηση της κυβέρνησης Καρζάι από το καθεστώς της Τεχεράνης. Πρόκειται για μια επανάληψη του ιρακινού δράματος. Όπως συμπεραίνει η El Pais στις 25/10: «Εξίσου τραγική, γελοία κατάληξη είχε η έκβαση των δύο τελικών πολέμων των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή: τόσο στο Ιράκ όσο και στο Αφγανιστάν αυτοί έθεσαν τέλος σε κυβερνήσεις που ήταν εχθρικές απέναντι στο Ιράν για να παραδώσουν την εξουσία σε συμμάχους ή φίλους της Τεχεράνης».

Στην προσπάθειά τους λοιπόν να διατηρήσουν τη διαρκώς φθίνουσα επιρροή τους ανά τον πλανήτη οι αμερικανοί – και από κοντά οι ευρωπαίοι – ιμπεριαλιστές ευνοούν και ενισχύουν το ρωσο-κινεζικό και ιρανικό άξονα του πολέμου και του φασισμού επισπεύδοντας έτσι το νέο μεγάλο αιματοκύλισμα που, αν δεν εμποδιστεί από τους λαούς, κινδυνεύει να βυθίσει στη χειρότερη δυστυχία ολόκληρη την υφήλιο. Η ιστορία θα κρίνει πολύ αυστηρά ιμπεριαλιστές σαν τους Ομπάμα και Κάμερον, αλλά και Σαρκοζί και Μέρκελ που δίχως καν να ρωτήσουν τους λαούς τους και για να εξασφαλίσουν οικονομικά και γεωστρατηγικά ανταλλάγματα, έφεραν το νέο Χίτλερ στην πόρτα τους για να τους «φυλάει». Στην πάλη ενάντιά του, οι λαοί δε μπορεί παρά να λύσουν οριστικά τους λογαριασμούς τους και με τέτοιου είδους αντιδραστικούς, στέλνοντας το ιμπεριαλιστικό και εκμεταλλευτικό σύστημα που αυτοί εκπροσωπούν στον κάλαθο των αχρήστων.