Η επιβίωση της χώρας μας, όμως, πριν ακόμα και από την απελευθέρωση από τους αμερικάνους, θα εξασφαλιστεί, σύμφωνα με τη Σπίθα, κάτω από την ομπρέλα της Κίνας και της Ρωσίας που θα αναλάβουν να μας χαρίσουν, να μας δανείσουν, να επενδύσουν, να φέρουν εκατομμύρια τουρίστες, που θα αναλάβουν επίσης την άμυνά μας και με τις βάσεις που θα δοθούν στους ρώσους, με την προμήθεια πολεμικού υλικού και την κάλυψη γενικά όλων των αναγκών του έθνους.

Η Σπίθα προτείνει: «να δημιουργηθεί ένα συμπαγές μέτωπο των Κρατών-Εθνών, που με βάση την παραδοχή από αυτά του ιδεολογικού μας στίγματος, που θεωρεί την ανάδειξη των Κρατών-Εθνών σε βασικούς παράγοντες άμυνας στα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και με την υιοθέτηση της άποψης ότι η βασική διεθνής αντίθεση περνά κάθετα μέσα σε κάθε Κράτος-Έθνος, ώστε να αλλάξει όλη η ως σήμερα εικόνα που έχουμε για την τακτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί για την άμυνα και σε συνέχεια για την επίθεση των ανεξάρτητων πολιτών».

O χαρακτήρας του απελευθερωτικού αγώνα: «Με τον τρόπο αυτό η βασική διεθνής αντίθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του Κακού και του Καλού περνά κάθετα μέσα σε κάθε Κράτος-Έθνος και γίνεται η κυρίαρχη αντίθεση που χωρίζει τους «Κακούς» της κάθε χώρας, δηλαδή το σύνολο των δυνάμεων της εξάρτησης από την Υπερδύναμη, από τους «Καλούς», δηλαδή τους ανεξάρτητους πολίτες της κάθε χώρας που δεν δέχονται και αντιστέκονται στον νέο ολοκληρωτισμό που απειλεί το σύνολο της ανθρωπότητας. Κάθε άλλου είδους αντίθεση που χώριζε έως τώρα τις κοινωνίες των Κρατών-Εθνών που βρίσκονται στο στόχαστρο, εξακολουθεί μεν να υπάρχει, αποκτά όμως δευτερεύουσα σημασία μπροστά σ’ αυτή τη βασική αντίθεση που η έκβασή της θα σημάνει το τέλος είτε ένα νέο ξεκίνημα του κάθε λαού…».

Σύμφωνα με τα παραπάνω οι λαοί, οι κοινωνικές τάξεις, τα κοινωνικά κινήματα και οι κοινωνικές αντιθέσεις συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά οι άνθρωποι πρέπει να καταφύγουν στο τελευταίο τους καταφύγιο, στο «Κράτος-Έθνος», για να δώσουν τον ΑΓΩΝΑ ΥΠΑΡΞΗΣ εναντίον των Αμερικάνων. Η έκβαση του αγώνα θα είναι «το τέλος είτε ένα νέο ξεκίνημα του κάθε λαού». Η αμερικάνικη υπερδύναμη αναδεικνύεται ως το απόλυτο «Κακό» στο σώμα της ανθρωπότητας και ο νεοναζιστικός άξονας, ο αντίπαλός του, ως το «Καλό». Ενδιάμεσες δυνάμεις στον αγώνα εξόντωσης δεν υπάρχουν. Οι «Καλοί» είναι οι δικοί μας και οι «Κακοί», με κεφαλαία, είναι οι αμερικάνοι και οι προδότες φιλοαμερικάνοι. Τα «Κράτη Έθνη» έχουν λοιπόν ένα καθήκον, να εξοντώσουν τους αμερικάνους και τους υποστηρικτές τους, τους «Κακούς», με τη χειρότερη μαζική βία, την εθνικιστική. Η ανθρωπότητα πρέπει να απαλλαγεί, όπως αναφέρεται σε άλλο σημείο των κειμένων, από τους εκμαυλιστές αμερικάνους που έχουν διεισδύσει οικονομικά, ηθικά και πολιτιστικά στα νευρικά γάγγλια όλης της ανθρωπότητας οδηγώντας την σε ένα αμερικάνικο ελεγχόμενο Υπερέθνος.

Πίσω φυσικά από τους αμερικάνους δεν μπορεί παρά να είναι οι εβραίοι, η παγκόσμια ενοποιητική δύναμη και ο σκληρός πυρήνας του απόλυτου κακού, όπως φρόντισε να υπενθυμίσει τελευταία ο αντισημίτης Θεοδωράκης, οπότε ο νέος παγκόσμιος πόλεμος που θα εξαπολύσει ο νεοναζιστικός άξονας Ρωσίας-Κίνας, ο απελευθερωτικός αγώνας της «Σπίθας», είναι πόλεμος ολοκληρωτικής εξόντωσης του αντιπάλου.

Οι δυνάμεις του «Καλού» υπάρχουν ήδη για τη Σπίθα. Είναι τα «Κράτη –Έθνη» που είναι ήδη συσπειρωμένα σε διάφορους βαθμούς στον άξονα Ρωσίας- Κίνας και αμύνονται ενάντια στο στρατόπεδο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, καθώς και οι «Καλοί» στο εσωτερικό τους, ανεξάρτητα από το αν είναι «κεντρώοι ή αναρχικοί», «δεξιοί ή αριστεροί», «πλούσιοι ή φτωχοί» «μορφωμένοι ή αμόρφωτοι». Κοινωνικές αντιθέσεις αυτού του τύπου, όπως σημειώσαμε, είναι δευτερεύουσες για τη Σπίθα, δεν παίζουν δηλαδή ουσιαστικό ρόλο στον αγώνα ύπαρξης των εθνών. Το κράτος- έθνος είναι εκείνο που ενώνει όλους αυτούς για να σωθούν, όχι μόνο από την οικονομική εκμετάλλευση αλλά κυρίως από το γενικό ηθικό και πολιτιστικό εκμαυλισμό τους από την υπερδύναμη που θέλει να επιβάλλει μια άεθνη, όπως είπαμε και προηγουμένως, παγκόσμια κατάσταση ενός μοναδικού Υπερέθνους.

Το απελευθερωτικό μέτωπο, ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στους υποστηρικτές του, περιλαμβάνει σήμερα ΚΑΤΑ ΑΠΌΛΥΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ τους μεγαλύτερους φασισμούς της γης, τη Συρία, το Ιράν, την Κίνα, τη Βόρειο Κορέα, τη Ρωσία και την Κούβα. Η Βενεζουέλα, Βολιβία, Ινδία και Βραζιλία έχουν ήδη έτοιμη τη θέση τους στο μέτωπο του «Καλού». Η Ελλάδα ως η πιο φιλορώσικη χώρα είναι αυτονόητο ότι θα συμμετέχει αποφασιστικά στο πλευρό του νεοναζιστικού άξονα.

Η εφαρμογή του μεγάλου σχεδίου της Σπίθας, για την εξόντωση του αμερικάνικου έθνους και των υποστηρικτών του, προβλέπει την ιδεολογική σφυρηλάτηση του εσωτερικού μετώπου με τα «ελληνοπρεπή» ιδεώδη: «να αναδιπλωθούμε στον εαυτό μας, για να αναζητήσουμε δύναμη από τις παραδόσεις που ο καθένας κλείνει μέσα του και στη συνέχεια να συναντήσουμε τους αληθινούς πατριώτες που νοιώθουν και σκέφτονται όπως εμείς».... «Να ξαναβρούμε το νόημα της Ελληνικής Παιδείας, του Ελληνικού Πολιτισμού και του Ελληνικού Ήθους. Των λέξεων «Εθνική Υπερηφάνεια» και «Πατρίδα».

Kαι ακολουθούν τα εθνορατιστικά: «Οι ξένοι και τα όργανά τους μας έχουν μολύνει τις έννοιες «Αλήθεια», «Ειλικρίνεια», «Τιμιότητα», «Ευγένεια», «Σεβασμός», «Αλληλεγγύη», «Φιλοξενία» επιβάλλεται: «Ειδικό πρόγραμμα μύησης στην Ελληνική Παιδεία που να περιλαμβάνει την Ιστορία, τη Φιλοσοφία, την Τέχνη και τις Ιδέες από προκλασική εποχή, αρχαιότητα, ελληνιστικούς χρόνους, Βυζάντιο, τον ελληνισμό κατά την Οθωμανική κατοχή και τους νεότερους χρόνους, από το 1821 έως σήμερα»… «Απαραίτητη είναι η μέριμνα του Δημοσίου για τη δημιουργία των συνθηκών μέσα στις οποίες θα μπορέσει να αναπτυχθεί η Πολιτιστική Εθνική Αναγέννηση με τη δυνατότητα συμμετοχής του Λαού στην οικοδόμηση ενός καθαρά νεοελληνικού πολιτισμού στηριγμένου επάνω στις ιστορικές, πνευματικές και πολιτιστικές της παραδόσεις». Γιατί «έχει σημασία η αντιπαράθεση της διαχρονικής ελληνικής παράδοσης, ιστορικής και πνευματικής, με τα ανάλογα ρεύματα της κάθε εποχής»….

Ο λαός για τη Σπίθα είναι υπαρκτός μόνο με κεφαλαίο γράμμα, όταν εκπληρώνει δηλαδή ως υποκείμενο την ιστορική αποστολή του Έθνους, την οικοδόμηση ενός καθαρά νεοελληνικού πολιτισμού. Μέχρι τότε είναι ανύπαρκτος, τον αντιμετωπίζει ως υποκείμενη κατηγορία του «Κράτους- Έθνους», που δεν ταυτίζεται με το λαό, από τον οποίο πηγάζει η εξουσία και επομένως η δύναμη της αντίστασης στον εχθρό. Οι κοινωνικές τάξεις και οι κοινωνικές αντιθέσεις, τα κόμματα και τα οργανωμένα κοινωνικά κινήματα, είναι υπαρκτά για τη Σπίθα, όπως και για κάθε άλλο έθνος, όπως είπαμε πριν, αλλά χωρίς πρακτική σημασία. Όλα αυτά είναι ένα άθροισμα μηδενικών σε σύγκριση με την αξία της συμμετοχής του «Κράτους- Έθνους» στον αφανισμό του «Κακού». Γι’ αυτό το λόγο η Σπίθα λέει ότι δεν είναι κόμμα αλλά «κίνηση ανοργάνωτων και ανεξάρτητων πολιτών». Προβάλλει επομένως η ίδια σαν το κόμμα του έθνους, που σαν τέτοιο είναι το ένα και μοναδικό κόμμα, αλλά σαν τέτοιο, δηλαδή σαν μοναδικό δεν μπορεί να είναι κόμμα της αστικής δημοκρατίας. Οι ανεξάρτητοι πολίτες είναι ανεξάρτητοι από αυτά ακριβώς τα «άλλα» κόμματα και από κάθε ιδέα κόμματος του όποιου αστικοδημοκρατικού πολιτικού συστήματος γιατί συμμετέχουν στο ένα και μοναδικό κόμμα με την ιστορική αποστολή να οργανώσει πολιτικά τη φυλή και να εξοντώσει τους αμερικάνους. Οι εχθροί στο εσωτερικό, οι εθνοπροδότες δηλαδή, πρέπει σύμφωνα με τη λογική της «Σπίθας» να βρίσκονται παντού γιατί ο αμερικάνος εχθρός ως καταχθόνια υπερφυσική δύναμη μπορεί και εισχωρεί στα γάγγλια της κοινωνικής ζωής κάθε κράτους και τελικά κάθε ανθρώπου που στερείται βαθιάς εθνικής παιδείας. Μπορεί έτσι να φωλιάζει άνετα ακόμα και στην κυβέρνηση του φιλορώσου (για τους σπιθικους προφανώς φιλοαμερικάνου) Παπανδρέου: «Μάλιστα, αυτοί οι κύκλοι που ανέλαβαν την αποδόμηση του εθνικού, ιστορικού και παραδοσιακού μας χαρακτήρα, αγκαλιάστηκαν από την παρούσα κυβέρνηση τοποθετούμενοι σε υψηλές θέσεις στον πιο ευαίσθητο τομέα της διάπλασης της σκέψης, της συνείδησης και του χαρακτήρα των νέων Ελληνίδων και Ελλήνων, στο υπουργείο Παιδείας. Είναι δε χαρακτηριστικό το ότι δόθηκαν νέα ονόματα στα υπουργεία, μόνο και μόνο για να εξαλειφθεί η λέξη «Εθνικό, Εθνικός». Όπως και η Μακεδονία και το Αιγαίο (άραγε ποιους ενοχλούν;). Σκεφτείτε επί τέλους, αγαπητοί συμπατριώτες, δίχως τον φανατισμό των κομματικών παρωπίδων. Κατά τη γνώμη σας, τι σηματοδοτεί αυτή η απέχθεια προς τη λέξη «Έθνος»; Ποιος έχει συμφέρον να εξαλείψει τη λέξη και την έννοια «Έθνος», που αποτελεί την κύρια συγκολλητική δύναμη που μας ενώνει όλους, Δεξιούς, Κεντρώους, Αριστερούς, πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους, αμόρφωτους, όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες…»

Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα του Ιού στις 30/1/2011 που παραθέτουμε ολόκληρο:

Η «Σπίθα» φιλοδοξεί, όπως λέει να δώσει φωτιά στον κάμπο, αρκεί οι εχθροί να μην τη σβήσουν. Το έθνος τότε θα βαδίσει με όπλο τον, ας τον πούμε εμείς Δ΄ Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, ενάντια στον εχθρό. Όμως αυτός ο πολιτισμός, το ιδεολογικό όπλο του αγώνα, είναι σε αντίφαση με τον ίδιο του τον εαυτό. Και είναι αντιφατικός γιατί παρουσιάζεται από τη μια με την κλασική εθνικιστική μορφή και περιεχόμενο, για να συσπειρώσει τους εθνικιστές, αλλά από την άλλη είναι ένας πολιτισμός υποτελής, με την κινητήρια δύναμη του πολέμου για την εθνική σωτηρία να βρίσκεται έξω από το έθνος και συγκεκριμένα στον πυρήνα του «Καλού», στον ναζιστικό άξονα Ρωσίας Κίνας. Τι σόι εθνικισμός είναι αυτός χωρίς ανωτερότητα απέναντι σε όλους τους άλλους εθνικισμούς και πολιτισμούς, χωρίς εθνική αυτοτέλεια; Εδώ βρίσκεται και η απάντηση στο κύριο, στο βασικό ζήτημα για το τι είναι πραγματικά η «Σπίθα» και ποια είναι η πολιτική της.

Για την πληρότητα λέμε ότι στην επετηρίδα του φασισμού, ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός ήταν ο αρχαίος, ο δεύτερος ο βυζαντινός, και ο τρίτος, αυτός του εθνοφασίστα Μεταξά, δηλαδή η συγχώνευση του πρώτου και του δεύτερου με τη λαϊκή παράδοση. Και φυσικά σαν «εθνικοί» πολιτισμοί δεν χωρούσε μέσα τους ούτε τρίχα από τους άλλους ξένους «εθνικούς» πολιτισμούς. Ο Μεταξάς θαύμαζε τα φασιστικά καθεστώτα του Μουσολίνι και του Χίτλερ, όμως το φασιστικό του όραμα, η δημιουργία δηλαδή του Γ΄ Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, ήταν αμιγές ελληνικό. Ούτε τόλμησε ποτέ αυτός ο φασίστας να καλέσει τους ιδεολογικά φιλικούς του φασισμούς, τον γερμανικό και τον ιταλικό σώσουν το έθνος του όπως ξεδιάντροπα κάνει η Σπίθανα. Τι σχέση έχει με αυτά ο υποτελής «εθνικισμός» της Σπίθας, που κατά τα άλλα δανείζεται όλη την ιδεολογική της κατασκευή από τον τρίτο ελληνοχριστιανικό πολιτισμό του Μεταξά;

Είναι απίστευτη η δουλοπρέπεια και το θάμπος της Σπίθας του Ελληνικού Πολιτισμού, του Ελληνικού Ήθους και της Περηφάνιας, της Εθνικής Μύησης, της Πολιτιστικής Αναγέννησης και της οικοδόμησης ενός καθαρά Νεοελληνικού Πολιτισμού, μπροστά στο νεοναζιστικό άξονα, που φτάνει στο σημείο να πιστεύει ότι είναι δυνατόν αυτός να πληρώσει χωρίς ανταλλάγματα το δημόσιο χρέος. «Πληροφορίες που έχουν δημοσιευθεί και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αναφέρουν ότι η Ελλάδα ευρισκόμενη σε κακή οικονομική κατάσταση και στα πρόθυρα πτωχεύσεως, δέχθηκε προ καιρού προτάσεις:

Όσες εθνικιστικές κορώνες και αν σηκώνει η Σπίθα δεν πείθει ότι πρόκειται για ένα εθνικιστικό ακροδεξιό ή κλασσικό εθνοφασιστικό κίνημα Αυτό που κάνει η Σπίθα συνολικά στις διακηρύξεις της είναι να παραδίδει το ελληνικό έθνος, αλλά και κάθε έθνος, στο ρώσικο και στο κινέζικο πολεμικό μονοπώλιο, να το προσφέρει υπόδουλο στα σχέδια για την παγκόσμια κυριαρχία τους.

Ο εθνικισμός της «Σπίθας» δεν είναι εκείνος ο ρηχός πατριωτισμός που κοιτάζει το πιο στενό και άμεσο συμφέρον της πατρίδας του αδιαφορώντας για όλα τα άλλα έθνη, τα δίκια και τα συμφέροντά τους. Η Σπίθα δανείζεται κλασικές φασιστικές ιδεολογικές θέσεις περί πολιτισμού, ήθους, ελληνικότητας, παράδοσης κλπ, εθνικιστικές κατηγορίες δηλαδή οικείες στους ακροδεξιούς και τους εθνικοφασίστες, ακόμα και στους χοντροκέφαλους ανεξάρτητους από ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις πατριώτες, για να τους συσπειρώσει στο σοσιαλφασιστικό ρωσόδουλο μέτωπο που καθοδηγεί το ψευτοΚΚΕ. Η «Σπίθα» βεβαια δεν εμφανίζεται ως αριστερή όπως εμφανίζονται τα σοσιαλφασιστικά κόμματα, για να μην απομακρύνει τους εθνικιστές που είναι ο κορμός της . Όμως η κοινή βάση που ενώνει το σοσιαλφασισμό με τη «Σπίθα» είναι ο κρατικοφασιστικός καπιταλισμός και ο ρατσιστικός αντιιμπεριαλισμός. Μόνο που τον ακροδεξιό του αντικαπιταλισμό ο σοσιαλφασισμός τον εμφανίζει σαν αριστερό αντικαπιταλισμό και τον εθνορατσιστικό του αντιιμπεριαλισμό σαν γνήσιο δημοκρατικό αντιιμπεριαλισμό. Η κοινή βάση των ξενόδουλων σοσιαλφασιστών και των επίσης ξενόδουλων φασιστών είναι το μίσος στον πλούτο του αντίπαλου, στην τεχνολογία του, και τελικά στη όποια δικιά του εσωτερική υλική ή κοινωνική δύναμή. Οι παραγωγικές σχέσεις πάνω στις οποίες γεννιέται ο προοδευτικός αριστερός αντικαπιταλισμός δεν υπάρχουν ούτε για το φασισμό αλλά ούτε και για τον σοσιαλφασισμό. Θαμπωμένη βρίσκεται η «Σπίθα» μπροστά στα πλούτη του κινέζικου ναζιστικού μονοπώλιου. Τι είναι το κρατικό χρέος μας μπροστά σ’ αυτά τα πλούτη αναφωνεί! Την περιουσία των πλούσιων μετράει ο Ριζοσπάστης και τη δείχνει ως το αντικείμενο της απαλλοτρίωσης του κεφαλαίου από το λαό, ενώ η πραγματική σοσιαλιστική επανάσταση είναι η ιδιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων από τους άμεσους παραγωγούς αλλά και αυτή η ιδιοποίηση δεν είναι ιδιοποίηση πραγμάτων είναι κυρια οικοδόμηση νέων σχέσεων παραγωγής σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους και η δημιουργία ενός νέου υλικού και πολιτιστικού πλούτου μέσα από αυτές τις σχέσεις!

Οι θεωρίες του ρώσικου ναζιστικού μονοπώλιου στην πραγματικότητα δεν στρέφονται μόνο ούτε στρέφονται κυρίως ενάντια σε κράτη κυβερνήσεις, κόμματα και πολιτικές φιλικές προς τις ΗΠΑ. Αυτά είναι τα προσχήματα. Στρέφονται στην ουσία ενάντια στον πολιτικό και οικονομικό δημοκρατισμό, ενάντια στην αναπόφευκτη παγκοσμιοποίηση της παραγωγής, της επιστήμης και της κουλτούρας, ενάντια στον δυτικό τεχνικό πολιτισμό στον οποίο περιλαμβάνεται η προσπάθεια για την υλική ανάπτυξη των ατομικών καταναλωτικών μέσων, στρέφονται ενάντια στον αθεϊσμό και στην προοδευτικού τύπου ελεύθερη ατομικότητα. Δηλαδή στρέφονται ενάντια σε ότι είναι προοδευτικό μέσα στον καπιταλισμό δηλαδή σε ότι τελικά σκοτώνει ο ίδιος ο καπιταλισμός όταν φτάνει στο κρατικομονοπωλιακό ιμπεριαλιστικό στάδιο του και το κληρονομεί η σοσιαλιστική επανάσταση. Γι’ αυτό και η Σπίθα μιλάει για ελληνικό τρόπο ζωής, για αυτάρκεια και καταναλωτισμό και όταν πρόκειται για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων πετάει μόνο δυο κουβέντες για ξεκάρφωμα. Πουθενά δεν υπάρχει στο πρόγραμμά της η απάντηση στη διαπίστωσή της ότι παράγουμε λιγότερα από όσα καταναλώνουμε. Η απάντηση των αστών είναι βάλτε φόρους και μειώστε τους μισθούς. Η απάντηση της «Σπίθας» ποια είναι; Είναι «Κίνα Βοήθα». Κατά τα άλλα καταγγέλλει τη Μέρκελ και το Σαρκοζύ σαν δικτάτορες και τη γερμανική δημοκρατία σαν τέταρτο ράιχ. Τα δύο μεγάλα ναζιστικά στρατιωτικά μονοπώλια απαιτούν νέο μοίρασμα του κόσμου μέσα από ένα παγκόσμιο πόλεμο. Γι’ αυτό και το ρώσικο μονοπώλιο προπαγανδίζει με τα κόμματα πρακτορεία του σε όλο τον κόσμο την υπεριμπεριαλιστική θεωρία του περί μιας δήθεν Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας που διοικεί όλο τον κόσμο για λογαριασμό όλου του χρηματιστικού κεφάλαιου ή του κεφάλαιου γενικά, για να μπορεί να εμφανίζεται ως ο σωτήρας η θετική Αντι-Αυτοκρατορία του Καλού που θα σώσει τον κόσμο, στο πεδίο της πολιτικής και του πολέμου. Την ώρα δηλαδή που η αμερικάνικη υπερδύναμη είναι σε ασταμάτητη κατρακύλα οικονομικά, στρατιωτικά και πάνω απ όλα πολιτικά, οι δύο νεοναζιστικές υπερδυνάμεις -που κερδίζουν έδαφος σε όλους αυτούς τους τομείς- κατασκευάζουν προπαγανδιστικά την πρώτη σαν έναν απόλυτο μπαμπούλα ώστε να σύρουν τα κράτη και τους λαούς της γης πίσω τους για προστασία τάχα από τον μπαμπούλα αυτό και μετά να τους μασήσουν με την ησυχία τους.

Η θεωρία της «Σπίθας» είναι η θεωρία του ρώσικου στρατιωτικού μονοπώλιου για την παγκόσμια κυριαρχία προσαρμοσμένη και κατανοητή για τους μη ρώσους εθνικιστές. Η πιο επιθετική από αυτές τις θεωρίες είναι ο «Νέο- Ευρασιατισμός» του Αλεξάντερ Ντούκιν που έχει μια αρχή: Η Ασία και η Ευρώπη αποτελούν ένα γεωπολιτικό και πολιτιστικό υπερ-έθνος δηλαδή ένα υπερεθνικό όλο που έχει ενιαία συμφέροντα και που γι αυτό πρέπει να ενωθεί στο εσωτερικό του πέρα από ξεχωριστά έθνη και κράτη για να αντιμετωπίσει και να συντρίψει τον ένα μεγάλο και κοινό εχθρό του που είναι οι ΗΠΑ. Επικεφαλής και καρδιά αυτής της Ευρασίας είναι η Ρωσία, που όμως συνεργάζεται ισότιμα με τους άλλους ισχυρούς πόλους της Ευρασίας που είναι η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν και τελευταία η ισλαμοφασίζουσα Τουρκία. Σύμφωνα με τη «θεωρία» αυτή για να νικήσει την Αμερική η Ευρασία πρέπει πρώτα να συντρίψει μέσα της ότι είναι φιλικό προς τις ΗΠΑ. Όχι μόνο στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο αλλά και στο πολιτιστικό.

Η «Σπίθα» βέβαια δεν μιλάει για Ευρασία γιατί αλλιώς τα ίδια τα μέλη της θα την έπαιρναν με τις πέτρες αφού ο επίσημος αρχηγός της Ευρασίας είναι η Ρωσία και κανείς πραγματικός εθνικιστής δεν θέλει ξένο αφεντικό στο κεφάλι του. Όμως από την ώρα που στο πρόγραμμα της «Σπίθας» το ρόλο του στρατιωτικού αρχηγού και σωτήρα παίζει η Ρωσία και το ρόλο του οικονομικού αρχηγού και σωτήρα της χώρας μας παίζει η Κίνα, η θεωρία της Σπίθας και η θεωρία του νεο-Ευρασιατισμού είναι στην ουσία τους αδελφές. Ο πραγματικός πατριώτης θέλει για τη χώρα του πολύπλευρη εσωτερική υλική ανάπτυξη, ιδιαίτερα επιστημονικο-βιομηχανική ανάπτυξη και ταυτόχρονα στρατιωτική ανεξαρτησία στηριγμένη στην παλλαϊκή άμυνα και σε μια τεχνολογικά ανεπτυγμένη πολεμική βιομηχανία, δηλαδή ότι ακριβώς δεν τολμάει καν να αναφέρει στο πρόγραμμά της η «Σπίθα».