Παρά την πρωτοφανή προετοιμασία από το ρωσόδουλο πεντακομματικό συντονιστικό και τις συνδικαλιστικές του οργανώσεις, η χθεσινή κρατική κινητοποίηση ενάντια στους «ταξικούς» εχθρούς και στους εχθρούς του «έθνους», την τρόικα και την ΕΕ, απέτυχε. Ενώ από την περασμένη άνοιξη μέχρι σήμερα η κυβέρνηση κλιμάκωσε άγρια το χτύπημα στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, με τις μειώσεις των μισθών, το ασφαλιστικό, την υπερφορολόγηση και το τσάκισμα της αγοράς, ο όγκος της συγκέντρωσης και της διαδήλωσης ήταν πολύ κάτω από το μισό από τις αντίστοιχες καθεστωτικές κινητοποιήσεις της άνοιξης του 2010.

Ο λαός με την αποχή του από την κρατική διαδήλωση απέρριψε το φασιστικό κάλεσμα του ρωσόδουλου πεντακομματικού συντονιστικού και γελοιοποίησε τα σχέδια των διοργανωτών για τη μετατροπή της πλατείας Συντάγματος σε πλατεία Ταχίρ, πράγμα που διαδιδόταν επί μέρες με SMS και ψιθύρους και που είχε προαναγγείλει ο Αλαβάνος προχθές (αυτός, αν και φανερά καταπτοημένος, βρήκε το θράσος να δηλώσει σήμερα στους δημοσιογράφους ότι οι διαδηλωτές κατάφεραν... να κρατήσουν την πλατεία Συντάγματος επί 5 ολόκληρες ώρες!, λες και προσπάθησε κανείς να τους διώξει). Βεβαίως η μικρή μαζικότητα δεν πέτυχε να δώσει μια μπούκα στη Βουλή, κάτι που επίσης ψιθυριζόταν, ούτε μια καλή συγκέντρωση αναρχοφασιστών για θεαματικές συγκρούσεις με την αστυνομία.

Έτσι πήγαν πίσω τα σχέδια των ρωσόδουλων για πολιτική ανωμαλία, γρήγορο εκφασισμό στο εσωτερικό της χώρας και διάσπαση της ΕΕ στο εξωτερικό. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα παραιτηθούν. Ίσα ίσα, θα δοκιμάσουν με βία, προβοκάτσιες και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα. Όμως αυτά όλο και περισσότερο θα τους εκθέτουν και θα αφυπνίζουν το λαό, ιδιαίτερα τους οπαδούς των δύο μεγάλων κομμάτων. Αν, για παράδειγμα, ο Παπανδρέου τολμήσει να προχωρήσει σε εκλογές, θα υποστεί μεγάλες εσωκομματικές απώλειες στο σχεδιασμό των νέων ψηφοδελτίων-λιστών και πολλοί θα αρχίσουν να υποπτεύονται ότι, εκτός από αρχηγός της κυβέρνησής του, ο Παπανδρέου είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός του μεγαλύτερου μέρους της κυβέρνησής του και του κόμματός του.

Το ότι ο λαός αρνείται ακόμα να ακολουθήσει το σοσιαλφασισμό παρά τα σκληρά βάσανά του και την έλλειψη διεξόδου από την κυβερνητική πολιτική και την πολιτική της τρόικας δείχνει ότι έχει βαθύτερο πολιτικό κριτήριο απ’ όσο νομίζουν οι ψεύτικοι σωτήρες του, που αργά αλλά σταθερά τον φαρμακώνουν με δηλητήριο χυμένο μέσα στο ποτήρι μιας υποτιθέμενης ταξικής και αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αυτό δίνει αρκετό χρόνο στην ΟΑΚΚΕ να οργανωθεί καλύτερα και να παλέψει με τη γραμμή του αντιφασιστικού μετώπου για τη σωτηρία του λαού και της χώρας από την πείνα και την καταστροφή και για αποτροπή της φαιοκόκκινης δικτατορίας που με γοργά βήματα ετοιμάζεται.

Όμως ο χρόνος δεν είναι άπειρος, γιατί και η υπομονή του λαού δεν είναι άπειρη και η  διεστραμμένη φαντασία των ρωσόδουλων αναζητάει διαρκώς νέες απάτες και είδωλα για να αγκαλιάσουν οι μάζες. Πρέπει ιδιαίτερα να ματαιώσουμε την απόπειρά τους να κατασκευάσουν ένα κόμμα χωρίς ιστορία, οπότε χωρίς φθορά, ένα κόμμα χωρίς αριστερά και χωρίς δεξιά, οπότε χωρίς διανοητικές ταλαντεύσεις και χωρίς εχθρούς, δηλαδή ένα κρατικό κόμμα που θα είναι μια ασφαλής μήτρα για τους βυθιζόμενους στη χρεωκοπία μικροαστούς. Αυτό το κόμμα είναι το τερατούργημα του κρατικού σωλήνα που λέγεται Σπίθα και το οποίο όλο το πολιτικό καθεστώς το έχει αφήσει στο απυρόβλητο, ώσπου να καρδαμώσει αρκετά για να  μπορέσει να σκοτώσει κάθε δημοκρατισμό. Χθες η Σπίθα είχε μόνο 700 άτομα στη διαδήλωση, αλλά ήταν το μόνο που είχε κάποιο παλμό. Πρέπει να τους ξεσκεπάσουμε κατά προτεραιότητα. Αλλά πιο πολύ πρέπει απέναντι σ’ αυτούς, αλλά και σε όλους τους φαιοκόκκινους, να υψώσουμε -εκτός από την ορθότητα μιας γραμμής- και την ισχύ της. Γιατί η υλική δύναμη είναι σε τελική ανάλυση η μόνη γλώσσα την οποία καταλαβαίνει ο φασισμός.