(Κείμενo όπως γράφτηκε για το τελευταίο φύλλο της Νέας Ανατολής -18/3- πριν την επαίσχυντη απόφαση του Συμβούλιου Ασφαλείας για την στρατιωτική επίθεση στη Λιβύη. Αυτή η απόφαση δικαιώνει το πλαίσιο των εκτιμήσεών του)

Γράφουμε στο πρώτο άρθρο μας ανακοίνωση στο blog για τον εμφύλιο στην Λιβύη ότι είναι η Ρωσία που οργανώνει στο βάθος την εκδίωξη του Καντάφι από την εξουσία με την ταυτόχρονη διάσωση του ό,τι χειρότερου υπάρχει στο καθεστώς του. Φαινόταν αρχικά ότι οι ΗΠΑ θα συμβάλανε όπως και στην Αίγυπτο και στην Τυνησία σ’ αυτό το σχέδιο επεμβαίνοντας όχι μόνο με πολιτικό όπως ως τώρα αλλά και με στρατιωτικό τρόπο όπως έκαναν στο Ιράκ για την ανατροπή του Σαντάμ. Ωστόσο τις τελευταίες ημέρες παρακολουθήσαμε μία μεταστροφή της αμερικανικής στάσης. Ενώ δηλαδή η Ουάσιγκτον προσανατολιζόταν προς την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και είχαν ήδη ξεκινήσει οι προετοιμασίες, ξαφνικά ο αμερικανός υπουργός άμυνας Ρ. Γκέιτς διαπίστωσε ότι η επιβολή μιας τέτοιας ζώνης θα απαιτούσε «μια μεγάλη επιχείρηση σε μια μεγάλη χώρα» και ότι θα τέντωνε παραπέρα τις ήδη πολύ απλωμένες αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις». Τι μπορεί να συνέβη;

Η Λιβύη είναι πράγματι αρκετά μεγάλη χώρα σε έκταση αλλά είναι πολύ μικρή σε πληθυσμό και ακόμα πιο μικρή σε στρατό. Επίσης οι ΗΠΑ είναι ξεπεσμένες σαν υπερδύναμη και είναι παρατεντωμένες σε δύομιση θέατρα πολέμου (Αφγανιστάν, Ιράκ, Πακιστάν) πάντα όμως βρίσκεται αραχτός ένας αμερικάνικος στόλος στη Μεσόγειο για μια ώρα ανάγκης. Έτσι είναι πολύ περίεργο που όταν ο Γκέιτς πρόβαλε τις αντιρήσεις του για την επιβολή μιας Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων στη Λιβύη η ρωσόδουλη Κλίντον δεν έβγαλε μιλιά για να υποστηρίξει την επέμβαση όπως θα έκανε σε άλλες περιστάσει πχ στο Ιράκ, όπου πάλι η Ρωσία διαφωνούσε και μάλιστα πολύ πιο έντονα για μια στρατιωτική επέμβαση και όχι χλιαρά όπως τώρα.

Τι συνέβη λοιπόν; Γιατί σταμάτησε ξαφνικά η αμερικάνικη στρατιωτική μηχανή και δεν χτύπησε τον Καντάφι, πράγμα που άλλαξε καίρια τους πολιτικοστρατιωτικούς συσχετισμούς εκεί; Τι έγινε και τη στιγμή που όλοι έκαναν την πολιτική κηδεία του Καντάφι και πρώτος απ ολους ο Μεντβέντεφ (λέγοντας ότι ο Καντάφι είναι πολιτικά νεκρός) αυτός ξαφνικά αναστήθηκε και πήρε σβάρνα τους ισλαμοφασίστες; Μήπως αυτός ο εκκεντρικός δικτάτορας νίκησε δύο υπερδυνάμεις; Είναι αλήθεια ότι ο στρατός του Καντάφι και ο ίδιος έδειξαν έναν αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και ένα πνεύμα αντίστασης απέναντι κυρίως στην ωμή δυτική ιμπεριαλιστική επέμβαση και στους ισλαμοφασίστες πραξικοπηματίες της Βεγγάζης. Αυτό είναι κάτι το πολύ σημαντικό και στο μέλλον θα έχει την θετική επίδρασή του. Αν ο Καντάφι παραδινόταν εύκολα τότε στην εξουσία θα ερχόταν όχι ο οποιοσδήποτε λαός της Λιβύης αλλά οι χειρότερες πλευρές του καθεστώτος του σε συνεργασία με τις χειρότερες δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Αυτό θα δεκαπλασίαζε την ορμή των καλυμένα αντιδραστικών κινημάτων στον αραβικό κόσμό και το κάθε καθεστώς θα έπεφτε εκεί για να παραδώσει τη θεση του σε ότι χειρότερο είχε μέσα του. Όμως εκτιμάμε ότι η αντίσταση του ηγετικού μπλοκ Καντάφι δεν ήταν αρκετή για να το μετατρέψει σε πραγματικό νικητή των υπερδυνάμεων που οργάνωσαν τον πραξικόπημα. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε έναν τρίτο και έναν δεύτερο κόσμο που να αντιστέκονται και όχι να είναι πολιτικο-ιδεολογικά συμβιβασμένοι με τις δύο (αν όχι 3 πλέον μαζί με την Κίνα) υπερδυνάμεις. Μόνο επειδή οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν επενέβησαν στρατιωτικά ενάντια στο μπλοκ Καντάφι αυτό μπόρεσε να νικήσει σε πόλεμο εκ παρατάξεως ισλαμοφασίστες που δεν είχαν ούτε αεροπορία ούτε πυροβολικό.

Τι συνέβη λοιπόν; Γιατί η Ρωσία που είναι ενάντια στον Καντάφι δεν έσπρωξε τον Ομπάμα και βέβαια την δικιά της Κλίντον για βομβαρδισμό της αεροπορίας του Καντάφι, ή έστω για μια απαγόρευση των πτήσεων της οπότε θα τέλειωνε την επέλασή ανατολικά γρήγορα; Η Ρωσία δεν θα λερωνόταν σε μια τέτοια περίπτωση γιατί η δουλειά θα γινόταν όπως και με τον Σαντάμ, δηλαδή η Ρωσία θα ψήφιζε όχι στην στρατιωτική επέμβαση στο Συμβούλιο Ασφαλείας και οι ΗΠΑ ή ακόμα και η Γαλλία ή η Αγγλία θα την πραγματοποιούσαν.

Αλλά από την άλλη γιατί η Ρωσία ψήφισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ όλα τα άλλα στρατηγικά στραγγαλιστικά μέτρα που πρότεινε η Δύση κατά του Καντάφι; Δηλαδή γιατί ο άξονας ψήφισε υπέρ του εμπάργκο στην πώληση όπλων στη Λιβύη, υπέρ της δέσμευσης των καταθέσεων του Καντάφι και της κυβέρνησης του στο εξωτερικό, υπέρ της απαγόρευσης ταξιδιών στο εξωτερικό του Καντάφι και 16 ηγετικών του στελεχών; Επίσης γιατί Κίνα και Ρωσία συνυπέγραψαν στις 28 Φλεβάρη για πρώτη φορά στην ιστορία τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας παραπομπή ενός καθεστώτος, του Λιβυκού, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης του οποίου τη δικαιοδοσία ως τώρα ποτέ δεν αναγνώριζαν; Γιατί λίγες μέρες μετά, στις 2 του Μάρτη μαζί με όλες τις χώρες του κόσμου αποφάσισαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να διώξουν την Λιβύη από μέλος της Επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Αλλά και πως έγινε και ψήφισαν κατά του Καντάφι στο Συμβ. Ασφαλείας στις 28 του Μάρτη όλες οι αραβικές και αφρικανικές ισλαμοφασιστικές χώρες, δηλαδή όλοι οι σύμμαχοι της ρώσικης διπλωματίας; Και πως ήρθε αυτή η συγκλονιστική στιγμή να παρομοιάζει ο εκπρόσωπος της Λιβύης στον ΟΗΕ Αμπντουραχάμ Μοχαμέντ Σαλγκάμ τον Καντάφι με τον Πολ Ποτ και τον Χίτλερ και τότε τα μέλη του Συμβούλιου Ασφαλείας από τις αραβικές χώρες να ρίχνονται στην αγκαλιά του κλαίγοντας; Μάλιστα σύμφωνα με την Μοντ της 3 του Μάρτη αυτή η συγκλονιστική σκηνή ήταν αυτή που εκανε τη Ρωσία να κάνει στροφή 180 μοιρών στο Συμβούλιο Ασφαλείας και να ψηφίσει τις κυρώσεις. Όλα αυτά τα μέτρα δεν σκοτώνουν τώρα τον Καντάφι αλλά μακροπρόθεσμα τον σκοτώνουν γιατί του προκαλούν πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ασφυξία.

Γιατί η Ρωσία και η Κίνα αρνούνται να ολοκληρώσουν το δημοκρατικό «ψυχικό» τους και δεν αφήνουν με τρόπο τη Δύση να βομβαρδίσει και να τελειώσει τον Καντάφι; Και πως γίνεται και οι ίδιοι οι εξεγερμένοι της Βεγγάζης να αρνούνται επί μέρες τον βομβαρδισμό της αεροπορίας του Καντάφι από το ΝΑΤΟ στο όνομα «της μη επέμβασης του ιμπεριαλισμού στα εσωτερικά της Λιβύης» την ώρα που από την πρώτη στιγμή ζήτησαν την επέμβαση του ιμπεριαλισμού μέσα από όλες τις άλλες κυρώσεις που ψηφίστηκαν στον ΟΗΕ κατά του καθεστώτος Καντάφι;

Αυτά τα αλληλένδετα αινίγματα έχουν την απάντησή τους στο ένα και ενιαίο από την αρχή ρώσικο σχέδιο που εκτελείται από πολλές πλευρές χάρη στον γνωστό στους αναγνώστες μας πολλαπλό εισοδισμό της ρώσικης διπλωματίας σε όλες τις πλευρές μιας διεθνούς σύγκρουσης. Το ίδιο σχέδιο ξεπροβάλλει μέσα από τη στάση της ηγεσίας της αντι-Καντάφι αντιπολίτευσης στη Λιβύη, το ίδιο μέσα από το βρώμικο δίδυμο Ομπάμα-Κλίντον, το ίδιο μέσα από τον Αραβικό Σύνδεσμο και την Ισλαμική Συνδιάσκεψη, το ίδιο μέσα από την υπουργό εξωτερικών της ΕΕ Άστον και τον Κάμερον. Αυτό που φαίνεται σαν αντιφατικό σε αυτό το σχέδιο απλά μαρτυράει την πολυπλοκότητα και την ευκαμψία του.

Όσο οι εξελίξεις προχωράνε θα μπορούμε να δούμε καθαρότερα την τακτική της Μόσχας. Το πιθανότερο είναι ότι το Κρεμλίνο χρησιμοποιεί τον ισλαμοφασισμό για να συνθλίψει τον Καντάφι αλλά από την άλλη φαίνεται ότι ανησυχεί ότι δεν μπορεί να ελέγξει μια νέα ισλαμοφασιστική εξουσία στη Λιβύη όπως και σε κάθε άλλη αραβική πετρελαίκή χώρα. Γιατί κάθε τέτοια εξουσία κινδυνέυει να βρεθεί κάτω από την ευρύτερη πολιτικοστρατιωτική επιροή του Ιράν και των αντιδυτικών εθνικιστών κάθε ξεχωριστής αραβικής χώρας. Ιδιαίτερα τώρα που ετοιμάζονται να καταρρεύσουν κάτω από τα συντονισμένα χτυπήματα της Μόσχας και των προβοκατόρων Ομπάμα-Κλίντον όλες οι ανεξάρτητες μοναρχίες των πετρελαίων με πρώτη την Σαουδική Αραβία, τα μυαλά των μουλάδων του Ιράν κινδυνεύουν να σαλέψουν από μεγαλομανία γιατί το ισχυρό στρατιωτικό τους άντρο θα βρεθεί μαζί με το μισο-σιίτικο Ιράκ στο κέντρο ενός ανοχύρωτου Κόλπου δηλαδή στο Κέντρο της μεγαλύτερης πετρελαικής θάλασσας του πλανήτη. Προσέξαμε ήδη ότι η Ρωσία και στην Τυνησία και στην Αίγυπτο δούλεψε για μια αλλαγή καθεστώτος από τα μέσα, δηλαδή για ένα πραξικόπημα μέσα στο στρατό με το ισλαμο-και σοσιαλ-φασιστικό κίνημα απ έξω να κάνει στη συνέχεια εγχειρήσεις μέσα στις κυβερνήσεις και μέσα στο στρατό. Πιστεύουμε ότι και στη Λιβύη η Ρωσία θα επιδιώκει εγχείρηση μέσα στο λιβυκό στρατό και κυρίως στις ειδικές δυνάμεις γύρω από τον Καντάφι και όχι μια ισλαμοφασιστική ένοπλη εξέγερση που θα μπορούσε να την ελέξει τελικά το Ιράν.

Αυτός είναι πιθανότατα και ο κύριος λόγος που οι Ομπάμα- Κλίντον και η Μόσχα δεν γκρεμίζουν τώρα δα τη βασιλική δυναστεία στο Μπαχρέιν και δεν το δίνουν στην σιίτικη πλειοψηφία του που είναι ιρανόφιλη, ούτε δίνουν στους σκληρούς ισλαμοφασίστες την εξοπλισμένη με ρώσικα όπλα Υεμένη, ούτε το Ομάν.

Αυτά τα «καλούδια» με πρώτη τη μεγάλη τροφοδότη της Νότιας ΕΕ σε φυσικό άεριο Λιβύη δεν είναι για τα δόντια των μουλάδων του Ιράν αλλά του Κρεμλίνου. Αν αυτό ελέγξει τη Λιβύη ελέγχει όλο το φυσικό αέριο της ΕΕ (το φυσικό αέριο της Αλγερίας που επίσης σπάει κάπως τον ενεργειακό αποκλεισμό της ΕΕ είναι λιγοστό), ελέγχει στρατιωτικά την Βόρεια Αφρική και από εκεί μπορεί να ελέγξει και το πετρέλαιο του Κόλπου. Για να ελέγξει λοιπόν τη Λιβύη η Μόσχα πρέπει να μετατρέψει το καθεστώς Καντάφι σε άδειο κέλυφος χωρίς να παραδυναμώσει τον ανοργάνωτο ακόμα ισλαμοφασιστικό όχλο της Βεγγάζης. Αυτό μάλλον σημαίνει ότι οι δύο δυνάμεις της Λιβύης πρέπει να ισορροπούν σχετικά αλληλοεγχειριζόμενες και αλληλοεξουδετερούμενες από μία Μόσχα που θα παίζει το μεσολαβητή, είτε ή ίδια απ ευθείας, είτε καλύτερα μέσο πιστών πρακτόρων, όπως είναι ο Ερντογάν, η ο Παπανδρέου ή ακόμα και ο Τσάβες, που ήδη προτείνουν τις υπηρεσίες τους.

Να λοιπόν γιατί σε πρώτη φάση η Μόσχα έφτιαξε και γιγάντωσε την ισλαμοφασιστική αντιπολίτευση της Βεγγάζης και της έδωσε φτερά μέσα από την Αλ Τζαζίρα της, τους Ομπάμα-Κλίντον της, τις λαίδες Άστον της (η οποία σημειωτέον πρώτη στην ΕΕ ξεσπάθωσε κατά του Καντάφι), τους Κάμερόν της, τους άφθονους φίλους της στον αραβικό Σύνδεσμο και στην ισλαμική Διάσκεψη και πάνω απ όλα μέσα από τους ηλίθιους φιλελεύθερους όλου του πλανήτη που θα πέθαιναν για να ικανοποιήσουν το «δημοκρατικό δικαίωμα» των ισλαμο- και σοσιαλ-ναζιστών να απαιτούν την εξόντωση των Εβραίων. Αυτή η δουλειά βγήκε καλά στη ρώσικη διπλωματία στην Τυνησία και την Αίγυπτο γιατί οι παλιές εκεί εξουσίες παρέλυσαν και οι δυτικόφιλοι στο στρατό και στην πολιτική εξουσία υπέκυψαν πολιτικά στους ισλαμοφασίστες «επαναστάτες» και βασικά στους ρωσόδουλους κεντριστές (Ελ Μπαραντέι). Όμως στη Λιβύη όπου ο Καντάφι λειτουργούσε σαν αρχιφύλαρχος και έσερνε στενά και προσωπικά πίσω του έναν ηγετικό πυρήνα του στρατού, κυρίως των ειδικών δυνάμεων οι ρώσοι δεν μπόρεσαν να ανοίξουν το μεγάλο ρήγμα που ήθελαν. Όμως δεν αποτόλμησαν μια δυτική στρατιωτική επίθεση γιατί αυτή είχε τον κίνδυνο να μετατρέψει τη Λιβύη σε Ιράκ, δηλαδή να δώσει μεγάλη ισχύ στους ισλαμοφασίστες εκτός στρατού. Αντίθετα αν περιμένανε το πολιτικοοικονομικό αδυνάτισμα αυτού του στρατού και της κανταφικής ολιγαρχίας μέσα από τον διεθνή αποκλεισμό και την ασταμάτητη πίεση της αντιπολίτευσης θα μπορούσαν να ανοίξουν ρήγματα. Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι ο στρατός στη Λιβύη έχει μια ρωσόφιλη πολιτική παράδοση και ρώσικα όπλα.

Ήταν φυσικό λοιπόν που μετά από αυτά τα αδειάσματα ο Καντάφι που είχε πιστέψει στην Ευρώπη και θα μπορούσε να της λύσει το μισό πρόβλημα της εξάρτησης από το ρώσικο αέριο (ήδη την προμήθευε με το 30% των αναγκών της) κάλεσε τους υποτιθέμενους ευεργέτες του στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, τη Ρωσία και την Κίνα να πάρουν στα χέρια τους μεγάλο μέρος από το λιβυκό φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Αυτό το έκανε επιδεικτικά καλώντας τους πρεσβευτές της Ρωσίας, της Κίνας και της Ινδίας στη σκηνή του την Κυριακή στις 12 του Μάρτη.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι η Ρωσία θα δεχτεί την πρόταση του και θα τον αφήσει να ξανακάτσει στην εξουσία έστω και άσχημα τσουρουφλισμένος;

Ποιον άφησε στη θέση του από αυτούς τους τριτοκοκοσμικούς δικτάτορες η Ρωσία όταν χάσανε τα όποια δυτικά τους ερείσματα; Κανέναν. Και τώρα που άρχισε με τον Καντάφι δεν νομίζουμε ότι θα σταματήσει. Γι αυτό θα τον έχει διαρκώς διεθνώς υπό περιορισμό και θα κρατάει πάντα ζωντανό πολιτικά και όποτε χρειαστεί στρατιωτικά το Προσωρινό Εθνικό Συμβούλιο, ενώ στο μεταξύ θα ξεδοντιάζει μέρα με τη μέρα το στρατόπεδο του Καντάφι ώσπου να φάει και τον ίδιο. Ήδη ο Ερντογάν που προσποιείται τον πιο καλό φίλο του Καντάφι και αυτοπροτείνεται σαν μεσολαβητής, καταδικάζει απόλυτα κάθε δυτική στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη και του ζήτησε σύμφωνα με δήλωσή του ίδιου στην τηλεόραση Αλ Αραμπίγια «να ορίσει στην θέση του κάποιον που να έχει την εμπιστοσύνη του λιβυκού λαού» που σημαίνει και των δύο πλευρών. Ένα πρόσωπο αποδεκτό και από τις δύο πλευρές, κάτω από τις σημερινές συνθήκες θα μπορεί να είναι μόνο ένας ρώσος ανθύπατος. Αυτός ακριβώς είναι ο ύψιστος σκοπός κάθε μεσολάβησης μεταξύ Τρίπολης και Βεγγάζης.

Ασφαλώς κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα πρέπει να δεχτεί μια τέτοια μεσολάβηση και ένα τέτοιο τέλος για την Λιβύη. Οι άνθρωποι που θέλουν την εθνική απελευθέρωση και την κρατική ανεξαρτησία της Λιβύης και κυρίως την ειρήνη σε όλη τη Μεσόγειο και στον κόσμο πρέπει να απαιτούν τώρα δα το σταμάτημα κάθε ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη που σήμερα εκδηλώνεται κύρια μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πρέπει δηλαδή να ακυρωθούν όλες οι κυρώσεις ενάντια στην κυβέρνηση Καντάφι πόσο μάλλον που η εξέγερση της Λιβύης δεν απέδειξε πουθενά τον δημοκρατικό και στοιχειωδώς αυθόρμητο της χαρακτήρα* και να αναγνωριστεί από όλα τα κράτη η κυβέρνηση Καντάφι σαν η μόνη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Αν ο λαός της Λιβύης αποδείξει με τον σκληρό, μαζικό και παρατεταμένο αγώνα του και στην επαφή του με τους άλλους λαούς ότι θέλει μια άλλη κυβέρνηση τότε κάθε δημοκρατική κυβέρνηση στον κόσμο μπορεί να τους δώσει όπλα και ασφαλή μετόπισθεν στο αντάρτικό τους. «Απελευθερώσεις» χωρών ερήμην των λαών τους από τους Ναζι-Πούτιν, τους αναιδείς μισομπατήρηδες «πλανητάρχες» τύπου Ομπάμα και από τις τροτσκίστριες λαίδες Άστον χάρη σε μερικές καλοοργανωμένες ψευτοαυθόρμητες διαδηλώσεις ή ξαφνικά οπλισμένα αντάρτικα υπό την σκέπη της Αλ Τζαζιρα και του ΒΒC δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γενικευτούν.

*Ακόμα αναρωτιούνται οι δυτικοί δημοσιογράφοι και δεν μπορεί κανείς τους να απαντήσει σύμφωνα με την Μοντ της 2Μάρτη του 2004 πως έγινε και σηκώθηκε ταυτόχρονα σε όλη τη Λιβύη η παλιά σημαία της Λιβύης του καθεστώτος του βασιλιά Ιντρίς και μάλιστα από νεολαίους που δεν την είχαν δει ποτέ τους, ούτε πάλι πως ξαφνικά σε μια μέρα παιζόταν στα κινητά όλης της εξεγερμένης νεολαίας ο εθνικός ύμνος της Λιβύης επί Ιντρίς που πάλι κανείς τους ως τότε δεν είχε ακούσει. Αυτό συν ότι η μεγαλύτερη οργάνωση της αντιπολίτευσης της Βεγγάζης είναι η ισλαμοφασιστική Λιβυκή Μαχόμενη Ισλαμική Ομάδα, συν ότι η κεντρική πολιτική κραυγή όλου του κινήματος είναι «ο Αλλάχ είναι μεγάλος», συν η ταυτόχρονη ξαφνική αποσκίρτηση ολόκληρων μονάδων του λιβυκού στρατού σε όλα τα σημεία της χώρας υπέρ των επαναστατών βρωμάει φασιστικό πραξικόπημα από 1000 χιλιόμετρα.