Στο άρθρο μας για τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής είχαμε αναλύσει πως σε αυτή την υπόθεση οι μετανάστες χρησιμοποιούνται από το καθεστώς για να επιτεθούν στην ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση με στόχο τα «ανοιχτά σύνορα» για όλη την Ευρώπη. Η ανάλυση αυτή επιβεβαιώθηκε μετά τη συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ (ουσιαστικού εργολάβου της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών) και κυβέρνησης για επιστροφή των 300 στην Κρήτη με κύριο και βασικό αντάλλαγμα τη δέσμευση για κυβερνητική εκστρατεία για την αναθεώρηση της συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να δώσει καθεστώς ανοχής στους 300 που σύμφωνα με το γράμμα του νόμου θα είναι για έξι μήνες με δυνατότητα παράτασης και στη βάση της πολιτικής συμφωνίας που έγινε θα είναι επ’ αόριστω. Εγγυητής της εφαρμογής αυτής της συμφωνίας θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική κηδεμονία του οποίου παρέδωσε το καθεστώς τους μετανάστες.

Σε επινίκιο άρθρο της Αυγής (10/03/2011) διαβάζουμε ότι «Αξίζει δε να σημειωθεί ότι με ευθύνη του υπουργείου Εργασίας ξεκινούν συζητήσεις και επαφές για την αλλαγή του Δουβλίνου ΙΙ με πρώτο στόχο την ανακατανομή της ευθύνης για τις μεταναστευτικές ροές σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης». Θυμίζουμε ότι η συνθήκη αυτή διασφαλίζει τον έλεγχο των ευρωπαϊκών συνόρων γιατί υποχρεώνει κάθε χώρα να αναλάβει έναν τέτοιο έλεγχο μέσα στα πλαίσια της μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ που έχει σαν πυλώνες της νόμιμης μετανάστευσης τις ανάγκες κάθε κράτους σε εργατικό δυναμικό και το πολιτικό άσυλο. Έτσι κάθε χώρα αναλαμβάνει την ευθύνη να φροντίσει για κάθε μετανάστη που μπαίνει χωρίς χαρτιά στο έδαφος της καθώς και να μην τον αφήσει να περάσει τα σύνορα της χώρας προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αν ο παράνομος μετανάστης περάσει σε άλλη χώρα, αυτή θα τον υποχρεώσει να επιστρέψει σε αυτή τη χώρα που βρέθηκε αρχικά.

Η συζήτηση για αναθεώρηση του Δουβλίνου ΙΙ από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης είχε ξεκινήσει πριν από την απεργία των 300 αλλά με πολύ χαμηλούς τόνους και σαν μία εντελώς γενική κατεύθυνση. Κατά τη διάρκεια της απεργίας των 300 αυτό άλλαξε. Στο Συμβούλιο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες στις 24/02/2011 ένα μήνα περίπου μετά την έναρξη της απεργίας πείνας ο Παπουτσής σαν εκπρόσωπος εκεί της κυβέρνησης ζήτησε «να δημιουργηθεί δεσμευτικό σύστημα αναλογικής κατανομής προσφύγων ή ευάλωτων ομάδων (ανεξαρτήτως αναγνώρισης καθεστώτος διεθνούς προστασίας), με βάση συγκεκριμένα κριτήρια (οικονομική δυνατότητα και πληθυσμός των κρατών μελών) και να αναθεωρηθεί ο Κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» στην κατεύθυνση της προσωρινής αναστολής των μεταφορών μετά από αίτηση του επιβαρημένου κράτους μέλους και της κατάργησης του κριτηρίου της πρώτης παράνομης εισόδου» (ηλεκτρονική σελίδα Καθημερινής, 24/02).

Σε όλη την περίοδο της απεργίας πείνας τα σφυριά του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος χτυπούσαν σε αυτό τον ίδιο σκοπό. Στις 08/02/2011 η Παπαρρήγα συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό. Μετά τη συνάντηση δήλωσε ότι η κυβέρνηση πρέπει να διεκδικήσει την αναθεώρηση του Δουβλίνου 2, να μην εφαρμόζει αυτή την απόφαση και να δώσει έγγραφα στους ανθρώπους που θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα. Ακόμα και ο Καρατζαφέρης μέσα στη Βουλή εγκατέλειψε για λίγο το ρόλο του διώκτη των μεταναστών και απηύθυνε έκκληση στην κυβέρνηση να κάνει κάτι για αυτούς τους ανθρώπους! Αυτό το λόγο του Καρατζαφέρη στη Βουλή χρησιμοποίησε ο Ραγκούσης σε συνέντευξη του για να υπερασπίσει τη συμφωνία που κλείστηκε: «Κοιτάξτε, εμείς είχαμε βάλει τρεις στόχους, πρέπει να σας το πω απερίφραστα και ανεπιφύλακτα. Είχαμε βάλει τρεις στόχους. Πρώτον, πραγματικά, να μην κινδυνέψει καμιά ανθρώπινη ζωή. Θυμάστε, ακόμα και τον κ. Καρατζαφέρη την περασμένη βδομάδα που είπε μέσα από τη Βουλή: επιτέλους κάντε κάτι να μην πεθάνει κανένας. Αυτό είπε μέχρι και ο κ. Καρατζαφέρης». (γραφείο τύπου υπουργού, συνέντευξη 10/03). Πράγματι αυτό είπε όντως για να σπάσει και αυτός το Δουβλίνο 2 τάχα σαν σύμμαχος των μεταναστών (!!)

Οι σοσιαλφασίστες ψευτοεπαναστάτες «αλληλέγγυοι» (Δίκτυο, Κόντρα, ΣΥΡΙΖΑ) που εμφανίζονται φίλοι των μεταναστών ενώ τους φέρνουν σε διαρκώς χειρότερη θέση απομονώνοντας τους από το λαό και αφήνοντας τους στο έλεος των ναζιστών, και τους οποίους αναγνώρισε το κράτος σαν «εκπροσώπους», αντικατέστησαν αυτό το αίτημα με μία σειρά αιτημάτων μαζικής νομιμοποίησης (όπως η χορήγηση αδειών στους 300 για ανθρωπιστικούς λόγους). Η ικανοποίηση τους θα σήμαινε επίσης ανοιχτή παραβίαση της Δουβλίνο ΙΙ από την πλευρά της Ελλάδας. Αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο. Μπορεί το καθεστώς να πρόβαλε κάποιες δηλώσεις συμπαράστασης στην απεργία πείνας, αλλά οι πραξικοπηματικές μέθοδοι που ακολούθησαν οι σοσιαλφασίστες με τις οποίες προβόκαραν τους ίδιους τους μετανάστες ξεσήκωσαν ένα μεγάλο κύμα δυσαρέσκειας μέσα στο λαό, αλλά και σύγκρουση μέσα στην ίδια την κυβέρνηση. Χαρακτηριστικά δείγματα της σύγκρουσης μέσα στο ΠΑΣΟΚ ήταν από τη μία η επίθεση του Πάγκαλου στον ΣΥΡΙΖΑ ότι θέλει νεκρούς και από την άλλη η σωσίβια λέμβος που του έριξε ο Βενιζέλος όταν βγήκε να διαμαρτυρηθεί για τους κυβερνητικούς χειρισμούς που δεν «έδιναν λύση». Η ίδια η υφυπουργός εργασίας Νταλάρα δήλωσε σε δελτίο ειδήσεων ότι μέσα στην κυβέρνηση συγκρούονταν δύο γραμμές, αυτή που ήθελε συλλήψεις και απελάσεις και αυτή που ήθελε συμβιβασμό.

Η καλύτερη και πιο δίκαια λύση θα ήταν να δίνονταν καθαρές νομιμοποιήσεις σε όσους το δικαιούνταν με ατομική εξέταση της κάθε περίπτωσης μετανάστη και το καθεστώς της ανοχής για περιορισμένο χρονικό διάστημα στους υπόλοιπους σύμφωνα με το νόμο που ισχύει. Αλλά αυτά θα τα πάλευε ένα κίνημα που θα υπεράσπιζε τα δικαιώματα των μεταναστών και όχι ένα κίνημα εναντίον τους όπως αυτά που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η πολιτική βάση όμως πάνω στην οποία λήφθηκαν αυτά τα μέτρα η βάση της αναθεώρησης του Δουβλίνου ΙΙ είναι καταστροφική και για το λαό μας και για τους μετανάστες και για τους λαούς της Ευρώπης, ενώ η μορφή που πήρε ο αγώνας τους κυρίως με την κατάληψη της νομικής και μετά με αυτήν την προκλητική απεύθυνση στο λαό που είχαν οι εκπρόσωποι μετανάστες των απεργών πείνας, του τύπου: «θέλετε δεν θέλετε θα μας νομιμοποιήσετε» μέσα σε συνθήκες ανεργίας βάθυνε την εθνορατσιστική αντίθεση, και δούλεψε μαζικά για τους ναζιστές. Η προβοκάτσια του ΣΥΝ είναι ασύλληπτη σε επιπτώσεις ιδιαίτερα αν το καθεστώς συνεχίζει να εισάγει τους παράνομους μετανάστες κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Η δημοκρατία πρέπει να απαντήσει με τα μέτρα που παραθέσαμε στο αντίστοιχο άρθρο της προηγούμενης Νέας Ανατολής.