Η στρατιωτική επίθεση στη Λιβύη με εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αποτελεί ένα ποιοτικό άλμα, μια κατάφωρη καταπάτηση της βασικής αρχής της ειρηνικής συνύπαρξης, που είναι η μη επέμβαση ενός κράτους στα εσωτερικά ενός άλλου δηλαδή η αφαίρεση του δικαιώματος του να διαλέγει την κυβέρνηση και τον τρόπο της διακυβέρνησής του. Αν γίνει δεκτή η λογική αυτής της επέμβασης τότε κάθε εσωτερική διαπάλη σε μια χώρα που θα παίρνει αιματηρά χαρακτηριστικά θα δίνει το δικαίωμα στα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να της επιβάλλουν διακυβέρνησή και διαμοιρασμό της εξουσίας ανάλογα με την ισχύ του καθενός από αυτά. Αν αυτό το γεγονός συνδυαστεί με το ότι ανάμεσα σε αυτά τα 5 κράτη τα 3 κυρίαρχα είναι η υπερεπεμβατική και αλαζονική ΗΠΑ, η προσαρτησιακή νεοχιτλερική Ρωσία και η οικονομικά άπληστη Κίνα, καταλαβαίνει κανείς ποια εποχή βαρβαρότητας στις διεθνείς σχέσεις ανοίγει η επέμβαση της Λιβύης.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα αν εξετάσει κανείς τα πράγματα πιο συγκεκριμένα.

Φαινομενικά επι κεφαλής της επέμβασης στη Λιβύη είναι οι δυο μη φασιστικές και λιγότερο τραμπούκικες χώρες από τις 5 του Συμβουλίου Ασφαλείας και η αποστολή που διατείνονται πως διεκπεραιώνουν είναι η άμυνα των αμάχων ή για τους πιο ανοιχτά επεμβασίες η νίκη της «παναραβικής δημοκρατικής εξέγερσης» πάνω στην δικτατορία Καντάφι. Αυτή η εικόνα κρύβει την αληθινή φύση αυτού που συμβαίνει που είναι η κυριαρχική είσοδος στη Μεσόγειο και στον Κόλπο του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.

Στις σημερινές αραβικές εξεγέρσεις συμμετέχουν και δημοκράτες επειδή αυτές στέκονται απέναντι σε καθεστώτα που είναι όντως αυταρχικά ή και δικτατορικά. Αλλά αυτό από μόνο του δεν κάνει τις εξεγέρσεις αυτές δημοκρατικές. Η πικρή πείρα της εξέγερσης κατά του Σάχη του Ιράν στα 1980 το αποδεικνύει. Δύσκολα θα βρει κανείς σήμερα ιρανούς δημοκράτες που να μην συμφωνούν στο ότι η χομεϊνική δικτακτορία ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη του Σάχη. Αυτό οφείλεται στο ότι οι νεομεσαιωνιστές ισλαμοφασίστες είχαν από την αρχή την ηγεμονία στο αντισαχικό μέτωπο χωρίς οι δημοκράτες να το ξέρουν. Σήμερα στις αραβικές εξεγέρσεις επίσης την πολιτική ηγεμονία την έχουν οι πιο μαύρες κυρίως ισλαμοφασιστικές και δευτερευόντως οι ψευτοααριστερές σοσιαλφασιστικές δυνάμεις. Αυτές έχουν παγκόσμια την εξής μίνιμουμ κοινή πλατφόρμα: «οι πλατιές μάζες δεν μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιες για τη ζωή τους γιατί έχουν μια ροπή προς την εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση κυρίως εξ αιτίας των υπερκαταναλωτικών τάσεων που τους ενσταλάζει το διεθνές κεφάλαιο το οποίο ενσαρκώνεται τελικά στο συνωμότη εβραίο του χιτλερισμού. Σαν αλλοτριωμένες οι μάζες μπορούν να απελευθερωθούν μόνο από μια φωτισμένη δικτατορία των αδιάφθορων ερμηνευτών των παλιών γραφών τύπου Ισλάμ, ή τύπου αποξηραμένου δήθεν μαρξισμού». Γι αυτό δεν θα δει κανείς σε όλες αυτές τις εξεγέρσεις πουθενά την λέξη «δημοκρατία», παρά μόνο την διφορούμενη λέξη «ελευθερία»

Για να σύρουν πίσω τους τους πραγματικούς δημοκράτες σε κάθε χώρα και για να καθησυχάσουν τους δυτικούς ιμπεριαλιστές που στηρίζουν τις προηγούμενες κοσμικές εξουσίες οι κρυφοφασίστες ηγέτες των «δημοκρατικών κινημάτων» κρύβουν την βαθιά γραμμή τους και ισχυρίζονται ότι θέλουν ένα τάχα δημοκρατικό Ισλάμ σαν εκείνο της Τουρκίας. Όμως αυτό μόλις έλεγξε το στρατό και σταθεροποίησε τελευταία την εξουσία του άρχισε να προετοιμάζει τη φασιστική του δικτατορία φυλακίζοντας δημοκράτες δημοσιογράφους και σηκώνοντας ψηλά την παγκόσμια σημαία κάθε νεοναζισμού, τον αντισημιτισμό (που ξεπλένεται σήμερα σαν αντισιονισμός). Όσο για τους δήθεν μαρξιστές κρυφοφασίστες που είναι πανίσχυροι μέσα στη νεολαία αυτών των κινημάτων αυτοί φορούν την προβιά του αιώνια αντικαθεστωτικού Τσε Γκεβάρα την ώρα που οι ίδιοι είναι άγριοι κρατικοφασίστες. Αν αυτοί οι απατεώνες έρθουν για τα καλά στην εξουσία θα ασκήσουν τέτοιες βάρβαρες δικτατορίες που όμοιές τους οι αραβικοί λαοί δεν θα έχουν ξαναζήσει.

Αλλά αυτές είναι δικές μας εκτιμήσεις και απόψεις. Εκείνοι που έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν για το ποια διακυβέρνηση θα έχουν είναι οι ίδιοι οι Λίβυοι, οι Αιγύπτιοι, οι Τυνήσιοι κλπ, ειρηνικά ή με τη βία, ρεφορμιστικά ή επαναστατικά. Κανένας τρίτος δεν μπορεί να τους αφαιρέσει το δικαίωμα τους να κάνουν επανάσταση, αλλά ούτε το δικαίωμα να υποστηρίζουν από άγνοια την χειρότερη αντεπανάσταση, ιδιαίτερα δεν το μπορούν αυτό οι νεοναζιστές και οι ηγεμονιστές αρχιεπεμβασίες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά δεν το μπορούν ούτε οι μικρομεσαίοι μπατίρηδες ιμπεριαλιστές που κάποτε υπήρξαν ηγεμόνες σε αυτό.

Όλοι αυτοί δεν επεμβαίνουν βίαια στα εσωτερικά τη Λιβύης για ένα κοινό συμφέρον, αλλά ο καθένας για το δικό του.

Οι Αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές πιστεύοντας πραγματικά ότι ήρθε η ώρα μιας δημοκρατικής οπότε γενικά δυτικόφιλης διακυβέρνησης στον αραβικό κόσμο ορμάνε με επικεφαλής τον τυχοδιώκτη και ξοφλημένο Σαρκοζύ να γίνουν οι προστάτες αυτών των νέων εξουσιών. Μάλιστα ορμάνε με ιδιαίτερη μανία οι Γάλλοι- που πάλευαν εδώ και καιρό για μια ευρωμεσογειακή ενότητα με επικεφαλής τους ίδιους- γιατί έχουν την εντύπωση ότι οι ΗΠΑ τους αιφνιδίασαν και ηγεμονεύουν ήδη μέσο των υποτίθεται υποκινούμενων από αυτές «δημοκρατικών επαναστάσεων» ακόμα και σε μια χώρα κυριαρχικής δικής τους ισχυρής επιρροής όπως είναι η Τυνησία. Αυτές λοιπόν οι δύο καθυστερημένες χώρες στο νέο σκηνικό αποφάσισαν να γίνουν τουλάχιστον προστάτες της «δημοκρατικής επανάστασης» της Λιβύης ώστε να εξασφαλίσουν ισχυρές πολιτικές και οικονομικές θέσεις στο νέο μεσογειακό τοπίο. Όσο για τους βαριά εκτεθειμένους στον μουσουλμανικό κόσμο και σε πτώση αμερικάνους ηγεμονιστές αυτοί αβαντάρανε από την αρχή τα δήθεν «δημοκρατικά κινήματα» θεωρώντας τα ότι είναι σύμμαχα του ιμπεριαλιστικού πολιτικού φιλελευθερισμού τους που τον θεωρούν ηλιθίως το ύψιστο φάρμακο απέναντι στην ισλαμοφασιστική τρομοκρατία ενώ αυτή είναι ο καλύτερος σύμμαχός της. Πάντως καμένοι οι ίδιοι από τις προηγούμενοι επεμβάσεις και στρατιωτικά παρατεντωμένοι από αυτές βάζουν και αυτοί μπροστά τώρα τους αγγλογάλλους, ιδιαίτερα τους λιγότερο εκτεθειμένους Γάλλους. Βεβαίως τις αμερικάνικες αυταπάτες τις δουλεύει σε μια εντελώς άλλη κατεύθυνση και με άλλους στόχους όπως θα δούμε παρακάτω η Χ. Κλίντον.

Η Λιβύη δεν προορίζεται ωστόσο για τους παραπάνω ανοιχτούς επεμβασίες που την κυνηγάνε με το ντουφέκι. Προορίζεται για τους πιο «διακριτικούς» και γι αυτό πολύ πιο επικίνδυνους ιμπεριαλιστές, αυτούς του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας που έχουν δίπλα τους σε χαμηλότερη, αλλά στρατηγικά καίρια θέση, το Ιράν. Αυτοί με γενικό ηγέτη τον επιστήμονα στην προβοκάτσια Πούτιν παίζουν τώρα με τη Λιβύη το ίδιο βρώμικο αλλά νικηφόρο παιχνίδι που παίξανε στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Εκεί σπρώξανε τους δυτικούς ιμπεριαλιστές να επιτεθούν στις προηγούμενες ανεξάρτητες τριτοκοσμικές ηγεσίες, τις εξοντώσανε και τελικά αποσπάσανε την εξουσία οι ίδιοι μέσο εγκαθέτων τους.

Στο Αφγανιστάν οι Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές προβοκάρανε τους δίκαια πολύ εχθρικούς τους Ταλιμπάν (λόγω σοβιετικής κατοχής) στέλνοντας δίπλα τους σαν τάχα συμπαραστάτες την δικιά τους προβοκατόρικη Αλ Κάιντα. Αυτή έκανε τη σφαγή των δίδυμων πύργων και προκάλεσε την εισβολή-κατοχή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Οι δεσμοί της Αλ Κάιντα με τη Ρωσία προκύπτουν από την πολιτική ανάλυση και τα διεθνή και τοπικά αποτελέσματα της δράσης της Αλ Κάιντα ενώ πιο συγκεκριμένα στοιχεία γι αυτούς τους δεσμούς αποκάλυψε και γι αυτό κυρίως το λόγο δολοφονήθηκε με πολώνιο από την ΚαΓκεΜπε ο πρώην πράκτοράς της Λιτβινένκο. Οι ΗΠΑ διώξανε τους Ταλιμπάν από την εξουσία με την «διακριτική» βοήθεια της Ρωσίας. Γιατί λίγοι θυμούνται ότι η Ρωσία ψήφισε στον ΟΗΕ υπέρ της απόφασης 1333 του2000 που ουσιαστικά σήμαινε εισβολή στο Αφγανιστάν και ακόμα λιγότεροι ότι έδωσε βάσεις στις υποτελείς της χώρες στην πρώην ΕΣΣΔ -και δίνει- στα αεροπλάνα των ΗΠΑ για βομβαρδισμούς. Τη θέση των Ταλιμπάν την κατέλαβε εύκολα η Βόρεια Συμμαχία όταν αρχηγός της έγινε ο πρώην αρχιασφαλίτης των κατοχικών δυνάμεων της ΕΣΣΔ. Χρειάστηκε γι αυτό η δολοφονία από την Αλ Κάιντα του ιστορικού αρχηγού της και ηγέτη της αντιρώσικης αντίστασης Μασούντ. Πρωθυπουργός έγινε ο ρωσόφιλος και ιρανόφιλος Καρζάι. Οι ίδιοι οι αντιρώσοι Ταλιμπάν έγιναν αντιδυτικοί και συνέχισαν να συνεργάζονται με την Αλ Κάιντα. Αντίθετα οι Αμερικανοί εισβολείς με τους οποίους προηγούμενα είχαν προσπαθήσει να συνεργαστούν οι Ταλιμπάν στα ενεργειακά ζητήματα γίνανε μισητοί στο Αφγανιστάν σαν ανοιχτοί εισβολείς και καταχτητές.

Στο Ιράκ οι προβοκάτορες του Πούτιν κάνανε τον Σαντάμ δολοφονικό στόχο με το συστηματικά οργανωμένο ψέμα του ρωσόφιλου και ιρανόφιλου Ελ Μπαραντέι, επικεφαλής τότε της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, ότι ο Σαντάμ έχει πυρηνικά. Ο Ελ Μπαραντέι σήμερα είναι επίδοξος διάδοχος του Μπουμπάρακ επικεφαλής των βασικών νεολαίων ηλεκτρονικών οργανωτών της «δημοκρατικής επανάστασης» της Αιγύπτου που ξεκίνησαν την πολιτική τους πορεία σαν οργανωτές διαδηλώσεων υπέρ της Χαμάς το 2008. Οι Αμερικάνοι έκαναν την ωμή επίθεση και σύντριψαν τον τριτοκοσμικό δικτάτορα με εισβολή κατοχή. Οι Ρώσοι κατήγγειλαν και αυτοί δραστήρια τον Σαντάμ για τα πυρηνικά αλλά του έκαναν ταυτόχρονα τον φίλο καταψηφίζοντας την εισβολή στο Ιράκ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Όμως στη συνέχεια αναγνώρισαν στον ΟΗΕ και συνδιαχειρίστηκαν παρασκηνιακά την κατοχή οπότε την διάλυση του Μπάαθ και τη διαδοχή του από τους φιλοϊρανούς σιίτες. Οι ΗΠΑ εισπράξανε πάλι τελικά και όπως ήταν φυσικό το καθολικό μίσος και από τους σουνίτες του Μπάαθ από τους οποίους αφαίρεσαν με βία την εξουσία και από τους ιρανόφιλους σιίτες στους οποίους την έδωσαν. Έτσι το κενό του αντιιρανικού Μπάαθ το κατέλαβαν οι ιρανόφιλοι σιίτες και οι πιο αντιδυτικοί και ρωσόφιλοι από τους σουνίτες και τους κούρδους. Αυτό ήδη έχει μεταφραστεί σε καλά πετρελαϊκά συμβόλαια σήμερα γι αυτούς. Με λίγα λόγια οι δυτικοί ιμπεριαλιστές τινάξανε την ελιά και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, γίνανε μισητοί στους δύο λαούς σαν καταχτητές, και μάζεψαν τον καρπό οι ρώσοι και ο άξονας γενικότερα που έκαναν τη μια στιγμή τον φίλο στους εισβολείς και τη άλλη στα θύματα των εισβολών. Έτσι ο Άξονας σαν συμμαχία Ιράν-Ρωσία- Κίνα ηγεμονεύει σήμερα στις δύο χώρες έχοντας στήσει νέες, ξενόδουλες και εντελώς διεφθαρμένες δικατορίες. Από την αρχή αυτών των επεμβάσεων ακόμα και πριν από αυτές η ΟΑΚΚΕ παρατηρώντας την ρώσικη στρατηγική στη Ελλάδα και στα Βαλκάνια επί 20 χρόνια και αναλύοντάς την κάτω από το φως της μαοϊκής «στρατηγικής θεωρίας των 3 κόσμων» είχε προβλέψει αυτήν την εξέλιξη εκθέτοντάς την σε με μια αρκετά εκτεταμένη αρθρογραφία.

Αυτός ο διπλός στρατηγικός άθλος του Άξονα να μετατρέψει τους δύο μεγαλύτερους εχθρούς της ίδιας και του Ιράν σε φίλους δεν επιτεύχθηκε μόνο χάρη στην βλακώδη αποκοτιά των ΗΠΑ, που οφείλεται στο βάθος στο ότι αυτοί έχουν χάσει πια την παλιά τους ισχύ αφού είναι μια υπερδύναμη σε στρατηγική πτώση αλλά διατηρούν το παλιό τους θράσος. Επιτεύχθηκε χάρη και στη συνειδητή φιλοαξονική γραμμή δύο ηγετών τους που είναι οι μοιραίοι Κλίντον.

Οι ρώσοι νεοχιτλερικοί αξιοποιώντας την πείρα της τσαρικής διπλωματίας και τον επίσης υπερσυγκεντρωτικό αστυνομικό χαρακτήρα του σημερινού ρώσικου κράτους αναζητούν από τον καιρό της χρουστσφικής ΕΣΣΔ στενούς φίλους μέσα στην κορυφή της πολιτικής ηγεσίας των ανταγωνιστών τους ιμπεριαλιστών . Ο τσαρισμός πέτυχε πελώρια διπλωματικά κέρδη το 19^ο αιών χάρη στη συνεργασία του με τον άγγλο Υπ. εξωτερικών και πρωθυπουργό Πάλμερστον για τον οποίο ο Μαρξ είχε καταλήξει ότι ήταν πράκτορας του Τσάρου. Ο Παλμερστον πατούσε πάνω στα στενά συμφέροντα του αγγλικού εμπορικού κεφαλαίου το οποίο ήθελε ειρήνη με τη Ρωσία κυρίως για τα σιτηρά αλλά ο ίδιος ταυτιζόταν πρακτικά μαζί της σε όλη τη γραμμή. Οι Κλίντον έχουν σε μεγάλο βαθμό αποσπάσει την πολιτική εκπροσώπηση των πιο ισχυρών μερίδων του εξαγωγικού μονοπωλιακού κεφαλαίου των ΗΠΑ, βασικά εκείνου της νέας τεχνολογίας που χρειάζεται ανέφελη διεθνή αγορά οπότε πολιτική συνεργασίας με την Ρωσία σαν ηγέτη του φασιστικού Άξονα που θέλει την ανατροπή του σημερινού στάτους κβο. Μέσα από αυτήν την ισχυρή θέση οι Κλίντον κάνουν όμως πράγματα που χτυπάνε στην καρδιά οποιαδήποτε απλά υφεσιακή αμερικάνικη στρατηγική και ταιριάζουν εντελώς με τη ρώσικη. Αυτοί ανέβηκαν αρχικά χάρη στους στενούς φιλικούς και πολιτικούς τους δεσμούς με τον Στρόουμπ Τάλμποτ που από την αρχή της καριέρας του διαμορφώνει την κυρίαρχη υφεσιακή διπλωματική σκέψη για τη Ρωσία και τον οποίο ο Κλίντον έκανε υφυπουργό εξωτερικών σε όλη την προεδρία του. Ο ίδιος ο Τάλμποτ ξεκίνησε σαν ο μεταφραστής των απομνημονευμάτων του Χρουστσόφ που είναι το επίσημο εγχειρίδιο με το οποίο ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός εξαπατά και καθησυχάζει εδώ και δεκαείες τη Δύση. Εχει κατηγορηθεί για την κραυγαλέα ρωσοφιλία του και τις υπερβολικά στενές του σχέσεις με τον ρώσο πρεσβευτή στις ΗΠΑ . Οι Κλίντον δέθηκαν επίσης νωρίς με τους Γκορ πατέρα και γιο που εκπροσωπούσαν πολιτικά τη δυναστεία των μεγαλοπετρελαιάδων Χάμερ που με την κάλυψη των Ροκφέλερ άρχισαν να συνεργάζονται με την σοσιαλιστική ΕΣΣΔ από την εποχή των λενινιστικών εκχωρήσεων και συνέχισαν ακόμα πιο στενά και έντονα μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ . Αλλά αυτά τα στοιχεία μόνα τους δεν αποδεικνύουν μια ορισμένη βρώμικη πολιτική, αποκαλύπτουν μόνο κάποιες αυξημένες δυνατότητες να πραγματοποιηθεί. Εκείνες που μιλάνε είναι οι συγκεκριμένες πολιτικές των Κλίντον.

Οι παρεμβάσεις των Κλίντον ήταν αποφασιστικές για τις εσκεμμένα αφανείς ακόμα νίκες της ρώσικης διπλωματίας στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ σε ένα μικρό ακόμα βαθμό στο Πακιστάν και τώρα στις κατακλυσμιαίες ανακατατάξεις στον αραβικό κόσμο.

Στο Αφγανιστάν ήταν οι Κλίντον που χτύπησαν λυσσαλέα επί χρόνια σαν κύριους εχθρούς των ΗΠΑ τους φανατικά αντιρώσους Ταλιμπάν, τους εμπόδισαν να κατασκευάσουν σε συνεργασία με την αμερικάνικη UNOCAL έναν πετρελαϊκό αγωγό που θα περνούσε από τη Κασπία στον Ινδικό απελευθερώνοντας την από τον γεωστρατηγικό εγκλωβισμό της Ρωσίας και του Ιράν, και τους απομόνωσαν διπλωματικά. Τελικά τους έστειλαν στα νύχια της Αλ Κάιντα που έσπευσε τάχα να τους βοηθήσει οικονομικά. Αυτή όμως τους προβόκαρε χτυπώντας τις ΗΠΑ. Έτσι οι Κλίντον προκάλεσαν τη συντριβή τους και την άνοδο των ρωσό-ιρανόφιλων στην εξουσία του Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν μαζί με το Πακιστάν είναι στρατηγικός κρίκος για το χερσαίο στρατιωτικό πέρασμα της Ρωσίας στον θερμό Ινδικό. Σύμφωνα με τον Μάο Τσε Τουνγκ αυτός ήταν (και πιστεύουμε ότι είναι και τώρα) στρατηγικός όρος για να ξεκινήσει η σοσιαλιμπεριαλιστική ΕΣΣΔ τον πόλεμό της ενάντια στη Δύση. Τώρα η Κλίντον οξύνει τις σχέσεις του Πακιστάν με τις ΗΠΑ απευθύνοντάς του την κατηγορία ότι υποθάλπει την Αλ Κάιντα και βομβαρδίζοντάς το. Έτσι δυναμώνει εκεί τον ισλαμοφασισμό ενώ παράλληλα υπονομεύει πολιτικά όσο μπορεί τους δυτικόφιλους και αφήνει ανενόχλητους τους φιλοϊσλαμιστές.

Ο ρόλος των Κλίντον στο Ιράκ ήταν ακόμα πιο καίριος. Τοποθέτησαν έναν Τένετ στην ηγεσία της ΣΙΑ. Αυτός φρόντισε να ενοχοποιήσει χωρίς στοιχεία τον βασικό εχθρό του Ιράν, τον Σαντάμ Χουσείν για τα πυρηνικά και για την τρομοκρατία και να παραπλανήσει έτσι συστηματικά τις ΗΠΑ ανοίγοντας της το δρόμο για την καταστροφική εισβολή στο Ιράκ. (Ήταν ο ίδιος Τένετ που είχε προηγούμενα βοηθήσει στην πτώση του φιλοδυτικού Μπερίσα στην Αλβανία υπέρ του φιλοανατολικού Φάτος Νάνο και ο υπεύθυνος του βομβαρδισμού της κινέζικης πρεσβείας στο Βελιγράδι που διευκόλυνε τους κινέζους ηγέτες να φουντώσουν τον αντιαμερικανισμό στην Κίνα). Η Κλίντον ήταν στη συνέχεια αυτή που περισσότερο απ όλους στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ούρλιαζε για να γίνει η εισβολή στο Ιράκ αλλά ήταν η πρώτη που ζήτησε αποχώρηση του στρατού των ΗΠΑ από αυτό όταν σταθεροποιήθηκε εκεί η εξουσία του Ιράν! Ο άνθρωπος που οργάνωσε την εκκαθάριση του ιρακινού κράτους από το Μπααθ και την παράδοσή του στους ιρανόφιλους ήταν ο κυβερνήτης Λ. Π. Μπρέμερ επίσης τοποθετημένος προηγούμενα από τον Κλίντον στη θέση του αρχηγού της αντιτρομοκρατίας των ΗΠΑ.

Ένα ακόμα πιο σύνθετο εγχείρημα εξελίσσεται τώρα και στη Λιβύη όπου η Ρωσία παίζει το εξής λεπτό και βρώμικο παιχνίδι. Σε συμμαχία με το Ιράν, και με προπαγανδιστικό εργαλείο την Αλ Τζαζίρα του φιλικού της εμιράτου του Κατάρ αβάνταρε την εξέγερση της Βεγγάζης προσποιούμενη όμως η ίδια περίπου την αντίθετη σε αυτήν, και παριστάνοντας την ενδιάμεση, διστακτική, σχεδόν φιλική προς τον Καντάφι δύναμη. Το ίδιο παιχνίδι έπαιξε και στην Τυνησία και στην Αίγυπτο. Είναι αλήθεια ότι η Ρωσία δεν εξυπηρετείται από μια καθαρή νίκη των ισλαμοφασιστών γιατί αυτοί έχουν μέσα τους ισχυρές εθνικιστικές αλλά και έντονα ιρανόφιλες τάσεις. Η Ρωσία πετυχαίνει καλύτερα τη δικιά της κυριαρχία μέσα από τον ψευτοαριστερό και ψευτοδιεθνιστικό σοσιαλφασισμό. Με τον ενδιάμεσο ρόλο της η Ρωσία θα μπορεί να εκκαθαρίζει μέσω των ισλαμοφασιστών τους κανταφικούς, μέσω των κανταφικών τους απείθαρχους ισλαμοφασίστες και μέσω και των δύο προηγούμενων τους κοντόφθαλμους δημοκράτες που ακολούθησαν την αντιδραστική εξέγερση και στη Λιβύη και στις άλλες χώρες.

Όμως η ίδια η Ρωσία στην πράξη ενθάρρυνε τους δυτικούς ιμπεριαλιστές να «τινάξουν την ελιά» δηλαδή να τσακίσουν ωμά τον τριτοκοσμικό Καντάφι και τον λιβυκό στρατό που ως τώρα του έμεινε πιστός. Αυτός ο στρατός αρνήθηκε να παραδώσει χωρίς όρους την εξουσία στους μεταμφιεσμένους ισλαμο- και σοσιαλ-φασίστες όπως έκαναν οι στρατοί του Μπεν Αλί και λιγότερο του Μουμπάρακ κάτω από την πολιτική πίεση της προεδρίας Ομπάμα-Κλίντον, και πάντα πιο της μυστικής «διακριτικής» διπλωματίας της «ενδιάμεση ή και φιλικής» Ρωσίας. Ήταν ένας ειδικός προεδρικός απεσταλμένος του Μεντβέντεφ, ο Αλεξ. Σαλτανοβ τελευταίος ξένος διπλωμάτης που είδε στις τον Μπουμπάρακ πριν την παραίτησή του.

Για να ενθαρρύνουν όμως αποφασιστικά τους δυτικούς -που είναι πιο διστακτικοί λόγω της πικρής τους πείρας στο Ιράκ να βομβαρδίσουν τη Λιβύη και να εξοντώσουν τον Καντάφι- οι «καλές» Ρωσία και Κίνα δεν έβαλαν βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας όπως έκαναν στο Ιράκ, όπου οι αμερικάνοι ήταν αποφασισμένοι να προχωρήσουν έστω και μόνοι τους, αλλά έκαναν μόνο αποχή. Όμως από την ώρα που είχε σχηματιστεί η πλειοψηφία του 10-5 η αποχή ισούτο με «ναι» στους βομβαρδισμούς. Επίσης αυτή η πλειοψηφία του 10-5 έγινε δυνατή επειδή ψήφισαν «ναι» στο Συμβούλιο Ασφαλείας δύο χώρες πολύ στενά δεμένες με τη Ρωσία, η Νότια Αφρική και ο υπόδουλος πλέον στον άξονα Λίβανος της Συρίας-Χεζμπολλάχ. Όμως οι δυτικοί είχαν βάλει έναν επι πλέον όρο για να χτυπήσουν τη Λιβύη: να έχουν μαζί τους τις αραβικές χώρες για να μην εκτεθούν ξανά στους μουσουλμάνους σαν σταυροφόροι μετά το πάθημα του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Έτσι η Ρωσία υποχρέωσε ακόμα και τις πιο αντιδυτικές χώρες του Αραβικού Συνδέσμου -που έχει σαν πανίσχυρο επικεφαλής του τον επίσης φιλικό της Αμρ Μουσά-να βγάλουν απόφαση και αυτοί υπέρ του βομβαρδισμού της Λιβύης. Τις προηγούμενες μέρες η ίδια η Ρωσία είχε επίσης ψηφίσει με όλο το Συμβούλιο Ασφαλείας την πρώτη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (την 1970) για εμπάργκο στη Λιβύη και παραπομπή της στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αυτή η απόφαση άνοιξε πολιτικά το δρόμο στην κρίσιμη απόφαση 1973 του ΣΑ για τους βομβαρδισμούς.

Μόλις οι Αγγλία-Γαλλία-ΗΠΑ μπήκαν στην παγίδα και άρχισαν να «τινάζουν την ελιά» αμέσως η διπρόσωπη Ρωσία, ο υποχείριός της όπως αποδείχτηκε και μόνο από αυτό το γεγονός αραβικός Σύνδεσμος καθώς και η επίσης διπρόσωπη Κίνα διαμαρτυρήθηκαν ότι δεν είχαν συμφωνήσει για ένα τέτοιο τίναγμα της ελιάς αλλά για ένα πιο μαλακό , δηλαδή ισχυρίστηκαν ότι οι βομβαρδισμοί δεν έπρεπε να έχουν νεκρούς αμάχους (που στην πραγματικότητα ήταν και ελάχιστοι). Αυτό είναι κωμικό να το λέει η παρέα του Πούτιν που έσφαξε σε ελάχιστο χρόνο 200.000 αμάχους ισοπεδώνοντας το Γκρόζνυ και όλη τη Τσετσενία. Γενικά είναι να εξοργίζεται κανείς με όλους αυτούς τους υποκριτές επεμβασίες που τους έπιασε ο πόνος για τους εκατοντάδες νεκρούς άμαχους που προκάλεσε ο Καντάφι (αν υποθέσουμε ότι γι αυτούς δεν φταίει καθόλου η αντιπολίτευση) αλλά άφησαν την Τσετσενία, το Νταρφούρ, τη Βοσνία και τη Ρουάντα να έχουν δύο εκατομμύρια νεκρούς αμάχους μέσα σε ανείπωτα μαρτύρια πολλαπλάσιων πριν κουνήσουν το δαχτυλάκι τους. Γιατί αν υπήρχε δημοκρατικός ΟΗΕ θα όφειλε να επέμβει από την πρώτη στιγμή σε αυτές τις περιπτώσεις επειδή πρόκειται είτε για εισβολές κάποιων χωρών σε κάποιες άλλες είτε για ωμές γενοκτονίες.

Ο άξονας από δω και μπρος θα καταδικάζει τους αγγλογάλλους σαν σφαγείς και εισβολείς και όσο ο Καντάφι θα αντιστέκεται και αυτοί θα κατεβαίνουν στο έδαφος για χερσαίες επιχειρήσεις οι λαοί όλο και περισσότερο θα τους αντιπαθούν . Ταυτόχρονα όμως και ο Καντάφι θα φθείρεται στρατιωτικά γιατί οι επιδρομείς δεν θα σταματάνε αν δεν πάρουν κάτι που θα αποτρέψει τον εξευτελισμό τους. Έτσι η Ρωσία θα αρχίσει να παριστάνει πιο ενεργητικά τον δήθεν ειρηνοποιό ενδιάμεσο μεταξύ Καντάφι, Αγγλογάλλων και Βεγγάζης αναλαμβάνοντας την «αντιιμπεριαλιστική ενοποίηση και ανεξαρτησία του λιβυκού έθνους» μέσο μιας τάχα ενδιάμεσης λύσης που θα είναι ούτε Καντάφι-ούτε Δύση, και ούτε Τρίπολη-ούτε Βεγγάζη.

Όμως έτσι υπάρχει ο κίνδυνος κάποια στιγμή οι Αγγλογάλλοι κάτω από μια κατακραυγή στην Ευρώπη να σταματήσουν τη βρωμοδουλειά οπότε ο Καντάφι μπορεί να μείνει στη θέση του θριαμβευτής και τότε και η Ρωσία θα χάσει . Γι αυτό νομίζουμε ότι αυτή θα συνεχίσει να ενθαρρύνει τους Αγγλογάλους στον τραμπουκισμό. Από την άλλη αυτή οφείλει να έχει μέσα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, οπότε κι μέσα στη Λιβύη, έναν ενεργητικό επεμβατικό ρόλο όπως είχε και στη διάρκεια των βομβαρδισμών στο Ιράκ. Για τις ανάγκες αυτού του διπλού παιχνιδιού ο καγκεμπίτης Πουτιν έχει από καιρό δημιουργήσει δύο Ρωσίες. Η μία είναι η επίσημη δήθεν φιλελεύθερη Ρωσία του Μεντβέντεφ, μέσο της οποίας η μία και αληθινή ναζιστική Ρωσία του Πούτιν καθησυχάζει τη Δύση ότι είναι ειρηνόφιλη. Η άλλη είναι η δήθεν πατριωτική αντιιμπεριαλιστική Ρωσία με επικεφαλής τον ίδιο τον Πούτιν η οποία περιθάλπει πάντα με στοργή και φανατίζει ενάντια στη Δύση τα τριτοκοσμικά θύματα των ρωσο-δυτικών επεμβάσεων. Με λίγα λόγια ο Μεντβέντεφ θα συμμετέχει λίγο ή περισσότερο στο ράβδισμα της ελιάς, ενώ ο «στρατηγικότερος» Χίτλερ, ο Πούτιν θα ειδικεύεται ως το τέλος στο μάζεμα του καρπού. Κάθε πράκτορας της Ρωσίας στον κόσμο ήδη υποδύεται κυρίως έναν από αυτούς τους δύο ρόλους. Στην Ελλάδα πχ ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς σαν δήθεν δυτικοί παίζουν το ρόλο του ραβδούχου, ενώ η Παπαρήγα και ο Τσίπρας υποδύονται πάντα και χωρίς δυσκολία τον συλλέκτη του καρπού. Αυτοί δηλαδή οδηγούν ενάντια στην ΕΕ και τις ΗΠΑ κάθε δυσαρέσκεια του λαού που προκύπτει από την πολιτική των ρωσόφιλων ραβδούχων , ιδιαίτερα κατευθύνουν προς τα εκεί τη δυσαρέσκεια της «λαϊκής» ΝΔ και του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ .

Το μάζεμα του καρπού πάντως στη Λιβύη ήδη έχει αρχίσει, (αν και η Ρωσία θα κερδίσει παγκόσμια οφέλη στον τρίτο κόσμο για τον τάχα αντιδυτικό της ρόλο στη Λιβύη αν και αυτή τη φορά πολλοί θα καταλάβουν τη βρωμερή και επιθετική διπροσωπία της). Ο Καντάφι λοιπόν πριν ακόμα την απόφαση 1973 και μετά την 1970, δηλαδή αφού η Ρωσία είχε προσυπογράψει την παραπομπή του στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, καλούσε τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία για να τους δώσει το λιβυκό πετρέλαιο που μόλις έχασε η Δύση. Για να οργανωθεί καλύτερα το «μάζεμα τη ελιάς» έχει οριστεί από την αρχή της κρίσης σαν μεσολαβητής ανάμεσα στον Καντάφι και στη Δύση, ή μάλλον καλύτερα ανάμεσα στην Τρίπολη και την Βεγγάζη, ο επίσης διπρόσωπος Ερντογάν. Ήδη τώρα τελευταία αυτός μεσολαβεί στο πιο κεντρικό για το μέλλον μέτωπο, αυτό ανάμεσα στο Ιράν και τη Σαουδική Αραβία για τη σύγκρουση στο Μπαχρέιν. Για να κάνει και αυτός το φίλο στον Καντάφι, και αυτός μετά την απόφαση επίθεση του ΟΗΕ βάζει ένα ουσιαστικά μόνο πολιτικής σημασίας βέτο στο ΝΑΤΟ να μην πολεμήσει σαν τέτοιο δίπλα στους θορυβημένους αγγλογάλους. Από την άλλη συνεχίζει να καλεί τον Καντάφι να παραιτηθεί και να δώσει τη θέση του σε έναν κοινά αποδεκτό από τις δύο πλευρές ηγέτη. Κοινά αποδεχτός σήμερα σημαίνει αρεστός στον άξονα που παίζει φαινομενικά πάντα στο κέντρο κάθε παγκόσμιας διπολικής αντιπαράθεσης.

Όποιος αφήσει ανενόχλητη τη Ρωσία να παίξει στο κέντρο ενός διπόλου, στον έναν από τους δύο πόλους του οποίου ανήκει ο ίδιος, είναι νεκρός. Αν δηλαδή ο Καντάφι δεν καλέσει τη Ρωσία να καθαρίσει τη θέση της, δηλαδή να διαλέξει αν είναι με τον ίδιο ή με τη Γαλλία -Αγγλία τώρα που δέχεται έναν «μεσαιωνικό πόλεμο» όπως λέει με ασύλληπτο θράσος ο Πούτιν που ενέκρινε αυτό το μεσαιωνικό πόλεμο, δεν έχει πιθανότητες νίκης. Γιατί θα χτυπιέται απ έξω από τη Δύση και θα μαχαιρώνεται από μέσα από τη Ρωσία που θα περιδιαβαίνει διαρκώς το διαρκώς βομβαρδιζόμενο επιτελείο του ώσπου να βρει κανέναν προδότη για να γίνει ο κοινής αποδοχής «διάδοχός» του. Αυτή είναι και η παλιανθρωπιά όλης αυτής της δήθεν αντιιμπεριαλιστικής ψευτοαριστεράς τύπου ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΑΡ κλπ. Το σημείο στο οποίο αυτή αποκαλύπτεται σαν πουτινική, η απόδειξη ότι συμμετέχει σαν ένα σκυλί του Κρεμλίνου στο κυνήγι τη αλεπούς είναι ότι αρνείται να υποστηρίξει σαν κυβέρνηση της Λιβύης εκείνη του Καντάφι όσο και αν είναι η μόνη που δέχεται τα πυρά των επεμβασιών του ΟΗΕ και η μόνη που αντστέκεται σε αυτά. Αντίθετα λέει: «ούτε ιμπεριαλιστές επιδρομείς- ούτε Καντάφι». Αυτό σημαίνει ότι είναι με τους επιδρομείς. Είναι σαν να έλεγε κανείς έλληνας το 40 ούτε οι Ιταλοί-ούτε ο δικτάτορας Μεταξάς που θα ισοδυναμούσε να είναι με τον Μεταξά. Αλλά οι απόγονοι των τροτσκιστών δεν συγκινούνται από τέτοια.

Παίρνουμε αυτή τη θέση παρά τα παλιά διεθνή εγκλήματα του Καντάφι –όπως το να σκοτώνει εκατοντάδες αθώους πολίτες ξένων χωρών κατεβάζοντας επιβατικά αεροπλάνα ή να επεμβαίνει διαμελιστικά σε ξένες χώρες όπως στο Τσαντ- εγκλήματα που για τόσες δεκαετίες έχουμε καταγγείλει. Αλλά δεν τον βομβαρδίσανε ποτέ γι αυτά επειδή όταν τα έκανε τον προστάτευαν οι νεοναζιστές του Κρεμλίνου που τα σχέδιά τους υπηρετούσαν σε τελική ανάλυση αυτά τα εγκλήματα. Αντίθετα τον βομβαρδίζει τώρα ο ΟΗΕ επειδή ο συγκεκριμένος δικτάτορας προσπάθησε και αποδεσμεύτηκε σε μεγάλο βαθμό από τον εναγκαλισμό της Ρωσίας τα τελευταία 6 χρόνια. Τον βομβαρδίζει και θέλει να τον εξοντώσει ο ΟΗΕ ακριβώς γιατί προσέγγισε την οπωσδήποτε πιο δημοκρατική ΕΕ και κυρίως επειδή έσπασε τον θανάσιμο ενεργειακό βρόγχο που σφίγγει ολοένα γύρω από την τελευταία η Ρωσία. Η μεγάλη οργή της Ρωσίας για τον Καντάφι οφείλεται κυρίως στο ότι αυτός αρνήθηκε να κάνει διαχειριστή την Γκαζπρομ στην διοχέτευση φυσικού αερίου προς την ΕΕ μέσο του υποθαλάσσιου αγωγού προς την Ιταλία, δηλαδή αρνήθηκε να μετατρέψει τη χώρα του σε στραγγαλιστή της ΕΕ.

Οι μικρομεσαίοι ευρωπαίοι μπατίρηδες ιμπεριαλιστές δεν φαντάζονται ασφαλώς τώρα πάνω στην ιερή βουλιμία τους ότι παίζουν με μανία αυτό ακριβώς το εναντίον τους παιχνίδι των επίδοξων στραγγαλιστών τους. Τουλάχιστον μέσα στις ΗΠΑ, που είναι ακόμα υπερδύναμη, υπάρχει μια γραμμή που μυρίζεται ότι κάτι δεν πάει καλά σ αυτήν την «δημοκρατική επανάσταση αστραπή» και θέλει «να την στρίψει» . Όμως και εδώ είναι η Κλίντον για να παίξει και εδώ τον πιο κεντρικό και εξαιρετικά αποφασιστικό ρόλο υπέρ τη Ρωσίας.

Είναι η Κλίντον που προσδιόρισε από την αρχή της θητεία της σαν κοιτίδες της Αλ Κάιντα οπότε και έμμεσα σαν κύριους αντικειμενικούς εχθρούς των ΗΠΑ όχι τόσο το Ιράν και τη Συρία, δηλαδή τους τροφοδότες των γενοκτόνων της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, ούτε τις ισλαμοφασιστικές αντιπολιτεύσεις των δυτικόφιλων μουσουλμανικών κρατών που εμπνέονται από την Αλ Κάιντα, αλλά όλα τα δυτικόφιλα κράτη του μουσουλμανικού κόσμου ιδιαίτερα τη Σ. Αραβία και το Πακιστάν που ακριβώς οι ισλαμοφασίστες πολεμούν πιο σκληρά από κάθε άλλο. Το επιχείρημα της Κλίντον, της Ρωσίας και κάθε νεοναζί και αντισημίτη ήταν ότι αυτές οι φιλοδυτικές ηγεσίες αυτών των κρατών γεννάνε την Αλ Κάιντα μέσα από την δικιά τους αντιδημοκρατία, τη διαφθορά και τον πλούτο. Δηλαδή σύμφωνα με αυτούς η Αλ Κάιντα δεν είναι δημιούργημα των χειρότερων νεοχιτλερικών μονοπωλιστών αλλά γέννημα της αυθόρμητης οργής των καταπιεσμένων μαζών. Ασφαλώς οι νεοχιτλερικοί μονοπωλιστές αξιοποιούν την οργή των καταπιεσμένων μαζών για να δυναμώνουν τις κτηνώδεις Αλ Κάιντες αλλά είναι οι ίδιοι και μόνο οι ίδιοι που δημιουργούν, οργανώνουν, εξοπλίζουν και αποκτηνώνουν ιδεολογικά τόσο πολύ τις εξοργισμένες μάζες ώστε να τις κάνουν ικανές να ηδονίζονται εκτελώντας γυναικόπαιδα. Όποιος λοιπόν κατευθύνει σήμερα κύρια πυρά στους Μπεν Αλί, Μουμπάρακ και Φευζάλ από κοινού με τους φίλους του Ιράν, της Συρίας της Χαμάς, και της Χεζμπολάχ είναι υποστηρικτής των πραγματικών τεράτων.

Με αυτή την γραμμή η Κλίντον κάλεσε στις 13 του Γενάρη από το Κατάρ, που είναι το πιο φιλορώσικο-φιλοιρανικό εμιράτο και έδρα της Αλ Τζαζίρα, του πολιτικοϊδεολογικού καθοδηγητή όλου του μουσουλμανικού, αυτές τις δυτικόφιλες ηγεσίες να αλλάξουν πορεία και να εκδημοκρατιστούν. Δηλαδή ενώ δεν κούνησε πριν ένα χρόνο το δαχτυλάκι της για να υποστηρίξει την γνήσια δημοκρατική εξέγερση του λαού του Ιράν ενάντια στους ακόμα περισσότερο διεφθαρμένους και πλούσιους ισλαμοναζί που την πνίξανε στο αίμα και στο βασανιστήριο, κήρυξε τελικά σε εξέγερση τους πανέτοιμους γι αυτό ισλαμοφασίστες και τους «αριστερούς» αντισημίτες ενάντια στις λιγότερο φασιστικές κυβερνήσεις του μουσουλμανικού κόσμου και ενάντια στη Δύση. Το ιδεολογικοπολιτικό προπαγανδιστικό έδαφος είχε ετοιμαστεί καλά σε όλο του μουσουλμανικό κόσμο επί 10 χρόνια από την Αλ Τζαζίρα. Αυτή στα σεμινάριά της πρόσθεσε την κατάλληλη στιγμή μερικούς μήνες εντατικών μαθημάτων με επιλεγμένες και με τον κατάλληλο ρυθμό διαρροές του αμερικάνικου υπουργείου εξωτερικών, δηλαδή με τις διαρροές του Wikileaks που την αντικειμενική πολιτική τους ευθύνη έχει σαν υπ. εξωτερικών η ίδια Κλίντον. Αυτές οι διαρροές απέδειξαν στο κατάλληλα δουλεμένο αραβικό πλήθος αυτό που τους είχε ειπωθεί χίλιες φορές από τους ισλαμο- και σοσιαλ-φασίστες, ότι δηλαδή όλοι οι μη ρωσόφιλοι άραβες ηγέτες είναι πάμπλουτα παράσιτα, πράκτορες της Δύσης και του Ισραήλ . Την ίδια στιγμή έπεφτε το σύνθημα από την υπουργό εξωτερικών της ως τώρα πιο αντιεξεγερτικής και αντιλαϊκής υπερδύναμης ότι η εξέγερση εναντίον των φιλοδυτικών αυταρχικών ηγετών στον μουσουλμανικό τρίτο κόσμο επιτρέπεται. Έτσι όλοι οι δυσαρεστημένοι φασίστες αλλά και οι χωρίς βαθύ πολιτικό κριτήριο δημοκράτες κατέβηκαν στο δρόμο. Την ίδια ώρα άνθρωποι του αμερικάνικου ΥΠΕΞ καλούσαν παρασκηνιακά στρατιωτικά ηγετικά στελέχη σε πραξικόπημα κατά των πολιτικών τους αρχηγών. Έτσι έγινε στην Τυνησία για τον Μπεν Αλί, με λίγο περισσότερη πίεση έπεσε ο Μουμπάρακ, ενώ ο Καντάφι με το στρατό του αντιστάθηκε και δεν παραδόθηκε στην εξέγερση που απέδειξε στη συνέχεια τον αντιδραστικό αντιπατριωτικό και φιλοϊμπεριαλιστικό χαρακτήρα της. Τότε η Κλίντον ανέλαβε μαζί με την αντιπρόσωπο των ΗΠΑ στο Σ. Ασφαλείας του ΟΗΕ δύο καίριες δουλειές, ή μία ήταν να μαζέψει όλους τους ψήφους που ήταν απαραίτητοι για να περάσει στον ΟΗΕ η απόφαση της επίθεσης στη Λιβύη, και η άλλη, η πιο σημαντική, να κάμψει τις έντονες αντιρρήσεις ενός μέρους της αμερικάνικης πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας για την εμπλοκή. Αυτές, όπως εκφράστηκαν από τον υπουργό άμυνας Γκέητς ήταν πολιτικές και στην καρδιά του ζητήματος γιατί αφορούσαν σοβαρές αμφιβολίες για τις πραγματικές προθέσεις της αντιπολίτευσης της Βεγγάζης και ανησυχίες για τον κίνδυνο του διαμελισμού της χώρας.

Οι δημοκράτες και αντιιμπεριαλιστές σε όλο τον κόσμο πρέπει να υποστηρίξουν την αντίσταση της Λιβύης όσο αυτή συνεχίζει να είναι αντικειμενικά αντίσταση σε όλους τους επιδρομείς του ΟΗΕ δηλαδή και στους νεοχιτλερικούς του άξονα. Το ότι ο Καντάφι κάνει ήδη το σοβαρό πολιτικό λάθος, το σύμφυτο με την αντιδραστική του ιδεολογία, να αναζητεί στρατηγική συμμαχία με τον άπειρα πιο κτηνώδη άξονα Ρωσίας και Κίνας ενάντια σε μια γαλλική και αγγλική κυβέρνηση που στο εσωτερικό τους και στα υπόλοιπα διεθνή ζητήματα συμπεριφέρονται σε γενικές γραμμές πολύ πιο δημοκρατικά και πολύ λιγότερο επιθετικά-επεμβατικά είναι ανησυχητική αλλά προς το παρόν δεν αλλάζει τη θέση μας υπέρ του. Αυτή η θέση θα αλλάξει μόνο αν ο Καντάφι και το καθεστώς του υποταχθούν στον Άξονα και μεταφέρουν τον πόλεμο εξω από τη Λιβύη ενάντια σε αμάχους ή ενάντια σε χώρες που δεν ευθύνονται γι αυτόν με πράξεις τύπου Αλ Κάιντα όπως ο ίδιος ο Καντάφι κάποια στιγμή απείλησε ότι θα κάνει.

Σε κάθε περίπτωση η στάση μας σαν κομμουνιστών διεθνιστών θα κρίνεται και στη Λιβύη και παντού αλλού σε όλη αυτή τη θυελλώδη εποχή που έρχεται πάντα από ένα πράγμα, από τα συνολικά συμφέροντα του παγκόσμιου προλεταριάτου και των κρατών και των λαών του κόσμου. Αυτά τα συμφέροντα διακυβεύονται τώρα κυρίως στη μικρή Λιβύη. Αν αυτή υποταχτεί στον Άξονα η επέλαση του τελευταίου θα είναι σαρωτική από τη νότια Μεσόγειο ώς τον Κόλπο των πετρελαίων και από εκεί ως το Πακιστάν. Σε μια τέτοια περίπτωση η Ευρώπη θα οδηγηθεί σε ενεργειακό λιμό και από εκεί σε πολιτική διάσπαση και τελικά θα δεχτεί στρατιωτική επίθεση. Γι αυτό πρέπει να απαιτήσουμε τώρα αμέσως σταμάτημα της επίθεσης στην Λιβύη και καμιά άλλη εσωτερική ανάμειξη αλλά σεβασμό αυτής της μικρής χώρας. Πρέπει οπωσδήποτε να μείνουν έξω από αυτήν όλα τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πρέπει ιδιαίτερα οι υπερδυνάμεις να μείνουν μακριά από όλες τις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες. Καλύτερα να κάνουν αυτές τα λάθη τους παρά να κάνουν οι υπερδυνάμεις και οι άλλοι σιχαμεροί ιμπεριαλιστές τις ένοπλες νουθεσίες τους.

Αθήνα 23/3/2011