Ο ρωσοκινέζικος άξονας διεκδικεί την ηγεσία του ΔΝΤ μετά την πτώση του Στρος Καν

Στα μέσα Μάη έγινε η σύλληψη Στρος Καν για απόπειρα βιασμού στις ΗΠΑ. Η είδηση προκάλεσε τριγμούς σε μία ήδη διασπασμένη λόγω της ελληνικής κρίσης Ευρώπη που έχει εξαναγκαστεί από αυτή την κρίση να έχει συνεταίρο το ΔΝΤ στη διαχείριση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Λίγες μέρες μετά τη σύλληψη οι χώρες του ρωσοκινέζικου άξονα εγείρουν ανοιχτά αξιώσεις για τη διαδοχή στο ΔΝΤ.

Δεν υπάρχει τίποτα στην υπόθεση Στρος Καν που να μην βρωμάει πολιτική προβοκάτσια μεγάλου βεληνεκούς και από αστυνομική και, κυρίως από πολιτική άποψη.

Θεωρούμε ότι είναι εξαιρετικά απίθανο ενώ έχει ήδη αρχίσει την εκστρατεία του για την εκλογή του στην προεδρία της Γαλλίας, δηλαδή της πολιτικά ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας, ο ισχυρότερος υποψήφιος να είναι στα 62 χρόνια ένας τόσο ασυγκράτητος σάτυρος ώστε να επιχειρήσει να βιάσει, και ουσιαστικά να καταφέρει να βιάσει χωρίς την απειλή φονικού όπλου, μια άγνωστή του εργαζόμενη γυναίκα χωρίς να έχει προηγούμενα ή μετά πάρει κανένα μέτρο κάλυψης του εγκλήματος του. Ακόμα πιο απίθανο μας φαίνεται το ότι αυτός ο κατά γενική ομολογία ευφυέστατος άνθρωπος την ώρα που επιχειρεί τη διαφυγή του στο εξωτερικό τηλεφωνεί στο ξενοδοχείο για να πάρει πίσω το κινητό του λέει ότι είναι στο αεροδρόμιο και έτσι κάνει πανεύκολη τη σύλληψή του από την αστυνομία. Δίπλα σε αυτά τα εξαιρετικά περίεργα γεγονότα έρχεται να προστεθεί μια σύμπτωση σε αστυνομικό επίπεδο. Το θύμα της επίθεσης του κατηγορούμενου σάτυρου μπήκε να καθαρίσει τη σουίτα του χωρίς να χρειαστεί να ανοίξει την πόρτα οπότε χωρίς να καταγραφεί ηλεκτρονικά η κίνησή της επειδή τάχα συμπτωματικά ήταν ήδη μέσα ένας σερβιτόρος που είχε αφήσει μισάνοιχτη την πόρτα ο οποίος επίσης συμπτωματικά δεν είχε πάρει είδηση ότι υπήρχε άνθρωπος μέσα σε αυτήν και έτσι άφησε την καμαριέρα να μπει μόνη της μέσα πράγμα που απαγορεύεται σε αυτού του επιπέδου τα ξενοδοχεία.

Αλλά πέρα από τις αντιφατικές συνθήκες αυτού του καταγγελλόμενου εγκλήματος είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή και πρωτοφανής η ετοιμότητα ενός ολόκληρου μηχανισμού που κινήθηκε από την πρώτη στιγμή στις ΗΠΑ του ρωσόφιλου Ομπάμα για να τον καταδικάσει σε επίπεδο κοινής γνώμης και να τον σκοτώσει πολιτικά, δηλ 1) Η ανεξέλεγκτη διαρροή της φήμης ότι ο Στρος Καν άφησε τρέχοντας το ξενοδοχείο του για να μπει σε ένα αεροπλάνο για τη Γαλλία. Η αλήθεια ήταν ότι έφυγε με όλες τις αποσκευές του και μάλιστα, όπως είπαμε πιο πάνω ειδοποίησε το ξενοδοχείο ότι είναι στο αεροδρόμιο για να του επιστραφεί το κινητό που είχε ξεχάσει! 2) Η αρχική άρνηση του δικαστηρίου να δεχτεί το αίτημα για απελευθέρωση του με εγγύηση μέχρι τη δίκη με το σκεπτικό ότι ήταν κατεξοχήν ύποπτος φυγής την ώρα που όπως είπαμε παραπάνω είχε αποδείξει ότι δεν ήθελε να δραπετεύσει. 3) Η μεταφορά του σε μία από τις πιο γνωστές κακόφημες φυλακές της Νέας Υόρκης (Ράικερς) όπου έμεινε για τρεις μέρες. 4) Μετά από νέα προσφυγή των δικηγόρων του το δικαστήριο διεταξε κατ’ οίκον περιορισμό και ηλεκτρονική παρακολούθηση (!!!)

Αυτή ήταν μία σαφής επιχείρηση πολιτικής και ηθικής εξόντωσης πριν γίνει οποιαδήποτε δίκη. Μια τέτοια μεταχείριση θα άρμοζε σε έναν σκληροπυρηνικό εγκληματία με βεβαρημένο ποινικό μητρώο και αδιάσειστα στοιχεία ενοχής. Το αποτέλεσμα ήταν η άμεση σχεδόν παραίτηση του Στρος Καν από την προεδρία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ο γαλλικός τύπος καταγγέλλει σκευωρία και αμφισβητεί την ιστορία της καμαριέρας που είναι γεγονός ότι έχει πολλά κενά.

Ο Στρος Καν καταγγέλλει τον Πούτιν!

Ο Στρος Καν θα αποσυρόταν από το ΔΝΤ το 2012 για να διεκδικήσει την προεδρία της Γαλλίας με αντίπαλο του τον Σαρκοζί. Αλλά οι διώκτες του και διοργανωτές αυτής της πολιτικής προβοκάτσιας φαίνεται ότι δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι τότε.

Η πολιτική προβοκάτσια είναι εκείνη η μέθοδος με την οποία εξοντώνει ένας εγκληματίας τον εχθρό του αφού τον μετατρέψει σε ένοχο ενός εγκλήματος που δεν διέπραξε. Πρόκειται για μια μορφή βίας που για να αποδώσει χρειάζεται την κινητοποίηση πολλών δυνάμεων που να λειτουργούν σε συνωμοτικό επίπεδο και μία τέτοια κινητοποίηση έγινε στην υπόθεση Στρος Καν. Τέτοια βία μπορούν να ασκούν ενάντια σε παγκόσμιους στόχους μόνο υπερσυγκεντρωτικές διπλωματικές μηχανές όπως είναι οι φασιστικές. Μια τέτοια μηχανή διαθέτει σήμερα η νεοχιτλερική Ρωσία του Πούτιν.

Αυτήν κατάγγειλε ο ίδιος ο Στρος Καν! Η καταγγελία ήρθε στη δημοσιότητα από ένα φίλο του Στρος Καν, βουλευτή του σοσιαλιστικού κόμματος που έδωσε συνέντευξη σε ένα γαλλικό κανάλι στις 29/4. Μετέφερε συγκεκριμένα ότι ο Στρος Καν του είχε πει πριν τη σύλληψη του πως οι Ρώσοι και συγκεκριμένα ο Πούτιν συμμάχησαν με τη Γαλλία για να τον διώξουν από το ΔΝΤ και να τον σταματήσουν από την υποψηφιότητα της προεδρίας. Το Κρεμλίνο ανησύχησε όταν η είδηση πήρε αρκετή δημοσιότητα ώστε να εμφανιστεί στη βρετανική εφημερίδα “British Daily Mail”.

Έτσι, ο γραμματέας τύπου του Πούτιν υποχρεώθηκε σε απάντηση, ένα μήνα μετά (!), ότι η συγκεκριμένη καταγγελία είναι αστήρικτη και «δεν είναι καν αστεία» χωρίς όμως να προσθέσει ούτε μία κουβεντούλα παραπάνω για το αν υπήρξε ή όχι σκευωρία και για το αν το Κρεμλίνο θεωρεί τον Στρος Καν πολιτικό φίλο ή πολιτικό αντίπαλο (δικτυακή πύλη Rt.com, 23/05/2011).

Πως έγινε η Ρωσία του Πούτιν να είναι τόσο θανάσιμος εχθρός του ως τα τέλη του 2010 πολύ φιλικού απέναντι στη Ρωσία και στην Κίνα και γενικά στις BRIC Στρος Καν; Φαίνεται ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση άλλαξε πολλά δεδομένα σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.

Συγκεκριμένα ο Στρος Καν που έδωσε τεράστια ώθηση ειδικά στην Κίνα μέσα στο ΔΝΤ είχε ανησυχήσει εξαιρετικά από την ενδυνάμωση της τελευταίας μέσα από την κρίση απέναντι σε μία όλο και πιο αδυνατισμένη Ευρώπη και επικέντρωνε την πολιτική του στην ευρωπαϊκή ανάπτυξη δείχνοντας μάλιστα σαν αδύναμους κρίκους για την Ευρώπη στον τομέα της ανάπτυξης την Ελλάδα και την Ιρλανδία. Αυτά είπε σε συνέντευξη του στο γαλλικό κανάλι F2 που δημοσιεύεται στην Καθημερινή, στις 21/2/2011: «(Ο Στρος Καν) δεν έκρυψε τις ανησυχίες του για μια Ευρώπη που δεν κατορθώνει να πάρει το δρόμο της ανάπτυξης και που διατρέχει το σοβαρό κίνδυνο «να υποβαθμισθεί σε σχέση με την Ασία»… «Αποφύγαμε την κατάρρευση» δήλωσε, «δεν αποφύγαμε όμως την ταλαιπωρία του κόσμου που υποφέρει». Υπογράμμισε ότι η αντιμετώπιση της κοινωνικής κρίσης είναι «η βασική ιδέα» που καθοδηγεί τη δράση του. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΔΝΤ πολλές χώρες της G20 έχουν την αίσθηση ότι η κρίση τελείωσε, με συνέπεια να είναι λιγότερο συνεργάσιμες από ό,τι ήταν στην αρχή της κρίσης.

«Τώρα καθένας στρέφεται στα εσωτερικά εθνικά του προβλήματα. Έτσι οι Κινέζοι που έχουν 10% ανάπτυξη, δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Μια Ευρώπη όπου η ανάπτυξη είναι αδύναμη, το χρέος μεγάλο, όπου οι τιμές των πρώτων υλών θα μας δημιουργήσουν προβλήματα, όπου ο κόσμος υποφέρει από την ανεργία και επομένως ο κίνδυνος υποβάθμισής της σε σχέση με την Ασία είναι πραγματικός» δήλωσε.

Στο ερώτημα εάν η οικονομική λιτότητα μπορεί να θεωρηθεί ως η «μοιραία» λύση για την Ευρώπη, ο Ντομινίκ Στρος-Καν αναφέρθηκε καταρχάς στην ανάγκη διατήρησης μιας τάξης στις οικονομίες των χωρών και μιας σώφρονος πολιτικής, «εκείνο όμως που είναι σημαντικό είναι να δοθεί νέα ώθηση στην ανάπτυξη. Ορισμένες χώρες τα καταφέρνουν καλύτερα όπως η Γερμανία που έχει καλύτερη ανάπτυξη από τη Γαλλία, υπάρχουν όμως και άλλες χώρες που είναι σε χειρότερη κατάσταση όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία», πρόσθεσε.

Ο πρόεδρος χαρακτήρισε ως «μεγάλη ιδέα» την υποστήριξη των «κοινών μεγάλων έργων στην Ευρωπαϊκή Ένωση» που θα μπορούσαν να βοηθήσουν για την ανάπτυξη. «Εγώ υποστηρίζω την ιδέα αυτή» είπε, «θα πρέπει όμως να συμφωνήσουν και όλες οι χώρες- μέλη, πράγμα που δεν συμβαίνει. Θεωρώ ότι κάθε χώρα μόνη της είναι πολύ μικρή σε σχέση με τους γίγαντες που είναι η Κίνα, η Βραζιλία, οι ΗΠΑ».

Χρησιμοποιώντας την αυξανόμενη οικονομική δύναμη τους η Κίνα, η Ρωσία και οι οικονομικοί σύμμαχοί τους Βραζιλία και Ινδία (που έχουν ιδρύσει την οικονομική συμμαχία «BRIC») πέτυχαν σε διάσκεψη των G20 να αποφασιστεί η αύξηση των συμμετοχών τους στο ΔΝΤ και η παράδοση από την Ευρώπη δύο θέσεων στο εκτελεστικό συμβούλιο του ΔΝΤ υπέρ τους. Αυτά ανακοίνωσε το ΔΝΤ σε δελτίο τύπου στις 5 Νοεμβρίου 2010 και ο Στρος Καν δεσμεύτηκε να υλοποιήσει αυτές τις αλλαγές έως το 2012.

Ωστόσο, λίγο αργότερα τον Μάρτη του 2011, ο ίδιος σαν πρόεδρος του ΔΝΤ επιχείρησε να ανακόψει την επέλαση του άξονα στο ΔΝΤ. Η σύγκρουση δρομολογήθηκε όταν παραιτήθηκε από την κεντρική συμβουλευτική επιτροπή του ΔΝΤ που καθορίζει την πολιτική του, ο πρόεδρος του και υπουργός Οικονομικών της Αιγύπτου Youssef Boutros Ghali. Η παραίτηση του ήταν άμεσο αποτέλεσμα της καρατόμησης του από τον Μουμπάρακ στον ανασχηματισμό που έκανε λίγο πριν από την πτώση του κάτω από την πίεση της ελεγχόμενης από τον ισλαμοφασισμό αιγυπτιακής εξέγερσης. Ο Youssef Boutros Ghali είχε εκλεγεί στη προεδρία της επιτροπής τον Οκτώβρη 2009 επί προεδρίας Στρος Καν κερδίζοντας τη θέση από τον υπουργό οικονομίας της Ινδίας (μέλους της BRIC). Σκόπευε να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του ΔΝΤ για την οποία θεωρούνταν ότι είχε όλα τα απαιτούμενα προσόντα (στοιχεία από wikipedia).

Δύο υποψήφιοι διεκδίκησαν τη θέση του, ο υπουργός οικονομικών της ρωσόφιλης κυβερνησης της Νότιας Αφρικής, και ο υπουργός οικονομικών της Σιγκαπούρης ο οποίος εκλέχτηκε τελικά έχοντας την υποστήριξη του Στρος Καν (στοιχεία από δικτυακή πύλη African Investor.com και τη Wikipedia).

Πριν λίγες μέρες με κοινή δήλωση τους οι χώρες της BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) από κοινού με τη Νότια Αφρική ζητούν να μην εκλεγεί ευρωπαίος πρόεδρος στο ΔΝΤ, δηλαδή να μην εκλεγεί η γαλλίδα υπουργός Οικονομίας του Σαρκοζί, Λαγκάρντ, που είναι και η μόνη Ευρωπαία υποψήφια. Η δήλωση αυτή έγινε στις 24/05/2011, μία μέρα μετά την επίσημη διάψευση της καταγγελίας του Στρος Καν από το γραφείο τύπου του Πούτιν και είναι αναρτημένη στην επίσημη ιστοσελίδα του ΔΝΤ (IMF) σαν δελτίο τύπου 11/195. Είναι πολύ χαρακτηριστικό για το πόσο η Κίνα ήθελε μια ντροπιαστική για τη Γαλλία καθαίρεση του Στρος Καν το δημοσίευμα της δεμένης με την κινεζική κυβερνηση εφημερίδας του Χονγκ Κονγκ Wenwei Po ότι «το σκάνδαλο Στρος Καν είναι ντροπή για τη Γαλλία και θα μπορούσε να αλλάξει το μηχανισμό επιλογής της ηγεσίας του ΔΝΤ».

Καταλαβαίνει κανείς τι θα σημαίνει να έχει την προεδρία του ΔΝΤ ένας έμπιστος του ρωσοκινέζικου άξονα. Πρόκειται για έναν παράγοντα που θα δουλεύει διαρκώς για τη διάσπαση, την εξάρτηση και την καταρράκωση της Ευρώπης. Το καλό στην υπόθεση είναι ότι μέχρι τώρα οι ευρωπαίοι δεν έχουν διασπαστεί από τις ρωσοκινεζικές μανούβρες και υποστηρίζουν ενιαία και έντονα την υποψηφιότητα Λαγκάρντ για την προεδρία του ΔΝΤ. Ασφαλώς θα ήταν καλό πράγμα να ερχόταν ένας τριτοκοσμικός σαν αντικαταστάτης του Σρος Καν αλλά όχι ένας άνθρωπος του φασιστικού άξονα.