Αρχικά, το EFSF δημιουργήθηκε για να ανακοπεί το ξάπλωμα της κρίσης από την Ελλάδα στην Νότια Ευρώπη και είχε μόνο τη δυνατότητα να δανείζει τις χώρες που ήταν ή θα έμπαιναν υπό την απειλή χρεωκοπίας. Γι αυτό το λόγο προικίστηκε με ένα κεφάλαιο 750 δις Ευρώ που τα 450 δις ήταν εγγυήσεις από την Ευρωζώνη και τα 250 από το ΔΝΤ. Όμως όσο η ελληνική κρίση συνεχιζόταν και μπήκαν στο μηχανισμό διάσωσης και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία δόθηκε στο EFSF η δυνατότητα να δανείζεται για να δανείζει, δηλαδή να εκδίδει ομόλογα ώστε να μην χρειαστεί να πληρώνουν όλα τα λεφτά μόνες τους οι χώρες της ΕΕ από τα κρατικά τους ταμεία. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα προς τα ευρωομόλογα του EFSF και έγινε τον Νοέμβρη του 2010 . Στις αρχές του 2011 δόθηκαν ήδη στην Ιρλανδία και μετά στη Πορτογαλία 10 δις Ευρώ από ομόλογα που πούλησε το EFSF και που έγιναν ανάρπαστα ιδιαίτερα από την Κίνα. Όμως αυτό δεν σήμαινε ακόμα μαζική έκδοση ομολόγων γιατί ο δανεισμός της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας δεν ήταν τεράστιος και θα γινόταν σε διάστημα τριών χρόνων. Στη συνέχεια το Μάρτη του 2011 δόθηκε στο EFSF νέα μεγαλύτερη ισχύς. Ως τότε τα κεφάλαια που μπορούσε να διαχειριστεί το EFSF ήταν 250 δις Ευρώ από τα 450δις για τα οποία είχε εγγύηση από την ΕΕ. Όμως το Μάρτη του 2011 έγινε μια σύνοδος κορυφής πάλι κάτω από την πίεση της ελληνικής χρεωκοπίας, που πήγε το 250δις στα 450δις. Η ίδια αυτή σύνοδος κορυφής παρέτεινε τη ζωή του EFSF επ αόριστο ενώ έκανε και ένα άλλο μεγάλο ενδιάμεσο βήμα προς τα ευρωομόλογα: έδωσε στο EFSF τη δυνατότητα να αγοράζει κρατικά ομόλογα από την πρωτογενή αγορά, δηλαδή από τα ίδια τα κράτη.

Τώρα, δηλαδή με το δεύτερο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, το EFSF προικίζεται από τη σύνοδο κορυφής της 21 του Ιούλη με την επιπλέον δυνατότητα να αγοράζει κρατικά ομόλογα από κάθε τράπεζα η ασφαλιστικό ταμείο, ή άλλο διαχειριστή κεφαλαίων που τα έχει στα χέρια του. Αυτή είναι η δευτερογενής αγορά ομολόγων. Τέτοια ομόλογά σε στιγμές πιστωτικής αναξιοπιστίας μιας χώρας πουλιούνται μαζικά από τους κατόχους τους, οπότε η αξία τους πέφτει, οπότε κάθε νέος δανεισμός της δοσμένης χώρας γίνεται ακριβότερος και το χρέος της δυναμώνει. Αν λοιπόν κάποιος αγοράσει εκείνη στιγμή μαζικά αυτά τα ομόλογα δίνει πίστη στη χώρα που εκδίδει τα ομόλογα και έτσι συγκρατεί τις τιμές των ομολόγων της . Έτσι εμποδίζει νέες κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον αυτής της χώρας οπότε αυτή μπορεί να πάρει νέα δάνεια πουλώντας τα ομόλογά της κάπως ακριβά στην πρωτογενή αγορά. Για να καταλάβει κανείς την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην αγορά ομολόγων από την πρωτογενή και τη δευτερογενή αγορά αρκεί να σκεφτεί το εξής. Η Ελλάδα έχει σήμερα στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, δηλαδή σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, διεθνή funds 250δις Ευρώ σε ομόλογα από το συνολικό χρέος της των 350δις Ευρώ. Όταν τα ομόλογά της καταρρέανε πέρυσι και ήθελε κανείς να τα συγκρατήσει θα μπορούσε να αγοράσει απ ευθείας από το ελληνικό κράτος νέα ομόλογα και να δώσει κάποια πιστωτική δύναμη στα παλιά ομόλογα. Αλλά τι να πετύχει αν πχ αγόραζε 5 δις σε νέα ομόλογα από το ελληνικό κράτος, δηλαδή από την πρωτογενή αγορά όταν οι ιδιώτες που είχαν στα χέρια τους, δηλαδή στη δευτερογενή αγορά, τα 250 δις τα πούλαγαν με μανία σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική τους αξία για να περισώσουν ότι μπορούσαν; Σε τέτοιες στιγμές ένας μηχανισμός διαχείρησης χρέους μιας χώρας μόνο αγοράζοντας δεκάδες και εκατοντάδες δις Ευρώ μπορεί να συγκρατήσει την πτώση της τιμής των ομολόγων της.

Επίσης με την ίδια απόφαση της 21 Ιούλη το EFSF απόσπασε από τη συνοδο κορυφής της ΕΖ και μια νέα δυνατότητα: να δανείζει τα κράτη για να χρηματοδοτούν τις τράπεζές τους όταν αυτές κινδυνεύουν από χαμηλή κεφαλαιοποίηση δηλαδή όταν κινδυνεύουν να χρεωκοπήσουν επειδή πχ έχουν στα χέρια τους ομόλογα που η αξία τους έχει ξεφτιλιστεί όπως τώρα γίνεται με τα ελληνικά ομόλογα και τις ελληνικές τράπεζες που είναι φορτωμένες από αυτά. Για να κάνει αυτές τις δύο δουλειές και κυρίως για να αγοράζει ευρωομόλογα στη δευτερογενή αγορά το EFSF θα πρέπει να έχει στη διάθεση του τεράστια κεφάλαια και να εκδίδει τεράστιες ποσότητες ομολόγων . Δηλαδή τώρα πια δεν φτάνουν όχι τα 450 δις, αλλά ούτε και τα 750 δις μαζί με εκείνα του ΔΝΤ. Τώρα χρειάζονται διπλάσια και τριπλάσια κεφάλαια όπως σημειώνουν όλοι οι οικονομικοί αναλυτές. Άρα σε μια επόμενη κρίση χρέους της Ευρωζώνης, που οι δικοί μας και ίσως σε λίγο και οι κύπριοι ρωσόδουλοι προβοκάτορες αναπόφευκτα θα δημιουργήσουν, το κεφάλαιο που θα βάλει η Ευρωζώνη στο EFSF θα μεγαλώσει σημαντικά και πια η ΕΕ θα κρέμεται από τον συλλογικό διεθνή της δανεισμό και μάλιστα με τα πολύπλοκα ως αυτή τη στιγμή ευρωομόλογά της. Λέμε πολύπλοκα γιατί αυτά τα ομόλογα δεν είναι ομογενή στη σύνθεσή τους, δηλαδή δεν είναι ομόλογα όλης της Ευρωζώνης στα οποία αδιαίρετα και συνυπεύθυνα συμμετέχουν όλα τα κράτη της αλλά το καθένα συμμετέχει με ένα ποσοστό ανάλογα με το ΑΕΠ του και με ένα επιτόκιο ανάλογο με το ύψος του χρέους του, δηλαδή δεν συμμετέχουν εντελώς αδιαίρετα και συνυπεύθυνα, όπως θα ήταν με τα «ώριμα» ευρωοομόλογα που πολλοί σοσιαλφασίστες αντιευρωπαϊστές αλλά και πιο πολύ φιλελεύθεροι ευρωπαϊστές ζητάνε. Δεν έχει προς το παρόν σημασία να επιμείνουμε σε αυτό το σημείο αν και μελλοντικά νομίζουμε ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο ή έκδοση των «ανώριμων» ομολόγων στον «πιστωτικό έλεγχο με ταυτόχρονη διάσπαση» της ΕΖ από τον νεοναζιστικό άξονα. Αυτό που τώρα έχει σημασία είναι ότι με τις αλλεπάλληλες κρίσεις χρέους που δημιούργησαν οι σαμποταριστές που κυβερνάνε τη χώρα μας πέτυχαν και τους δύο στόχους που έβαλε γι αυτούς η ρώσικη υπερδύναμη σε ανύποπτο χρόνο: εμπλοκή του ΔΝΤ που την ζήτησε ο Μεντβέντεφ από τον Γ. Παπανδρέου στις αρχές του 2010 πριν οποιοσδήποτε μιλήσει για κάτι τέτοιο και «ήπια χρεωκοπία» που την προανήγγειλε πάλι πρώτος στον κόσμο ο Υπουργός οικονομικών της Ρωσίας Κουντρίν στις 19 Ιούνη του 2010. Η Ρωσία θέλει την ήπια χρεωκοπία για να είναι η Ελλάδα μέσα στην ΕΖ και όχι άγρια χρεωκοπία γιατί θα βρεθεί απ έξω οπότε η Ρωσία δεν χάσει το εργαλείο της επίδρασής της στην ΕΖ και την ΕΕ.

Οι προϋποθέσεις της ενίσχυσης του EFSF

Η εμπλοκή του ΔΝΤ και η ήπια χρεωκοπία ήταν δύο προϋποθέσεις για να δεχτεί η Ευρωζώνη και βασικά ο οικονομικός-αλλά όχι πολιτικός- ηγέτης της, η Γερμανία να αποκτήσει έναν τόσο τεράστιο ρόλο οποιοσδήποτε κεντρικός μηχανισμός διαχείρισης χρέους της Ευρωζώνης. Χωρίς τη θηριώδη αρχική συμμετοχή του ΔΝΤ στο EFSF με τα 250 δις Ευρώ του δεν θα δεχόταν εύκολα η Γερμανία να δημιουργηθεί ένας τόσο ογκώδης μηχανισμός και να πληρώνει η ίδια το 1/3 όλου του κεφαλαίου του. Και το κυριότερο χωρίς να φτάσει η Ελλάδα στην ήπια χρεωκοπία, που είναι ένα βήμα πριν από μια «άγρια», η οποία θα χτυπούσε την Ευρωζώνη αλλά δεν θα την αιχμαλώτιζε, δεν θα δεχόταν η Γερμανία να επιτρέψει αυτός ο κεντρικός συλλογικός οργανισμός ευρωπαϊκού χρέους να εκδίδει μαζικά ευρωομόλογα ενός έστω ανολοκλήρωτου τύπου. Εννοείται ότι και οι δύο παραπάνω προϋποθέσεις είχαν μέσα τους μια άλλη προϋπόθεση για να πραγματοποιηθούν, την κλιμάκωση του δανεισμού της Ελλάδας από την ΕΕ με την ταυτόχρονη αύξηση του χρέους της πράγμα που θα οδηγούσε στην υπολογισμένη «ήπια» χρεωκοπία της. Αυτό σήμαινε δυνάμωμα του οικονομικού σαμποτάζ από τους ρωσόδουλους και της πολιτικής ανωμαλίας και παραβίαση του κάθε μνημόνιου σε όλα του τα σημεία εκτός από εκείνα που επέβαλαν την εξαθλίωση των μαζών, ώσπου αρχικά και ο ευρωπαϊκός νότος και μετά όλη η Ευρωζώνη να κινδυνεύουν με χρεωκοπία. Αυτό όμως έπρεπε να γίνει χωρίς κανείς να καταλάβει η ΕΕ και κανείς άλλος ότι όλα αυτά τα εγκλήματα κατά της χώρας του τα καθοδηγούσε ο γλυκύς και φανατικός μέχρι αυτοθυσίας «ευρωπαίος» Παπανδρέου. Η εκπλήρωση αυτής της πρώτης κινητήριας προϋπόθεσης, αυτής της προϋπόθεσης των προϋποθέσεων, ήταν που έφερε τη γερμανική υποχώρηση στις 21 του Ιούλη σε όλη τη γραμμή και αυτή που έκανε τον- για πολλούς στη χώρα μας βλάκα- Παπανδρέου να λάμπει από χαρά. Πραγματικά ποτέ δεν τον είχαμε δει ποτέ έτσι όπως όταν έσφιγγε τα χέρια των δύο εκπροσώπων της ΕΕ, του Ρομπάι και του Μπαρόζο μετά τη συμφωνία. Αυτό σημαίνει πράκτορας. Ειλικρινές, άδολο, πάθος για το αφεντικό του το οποίο θριαμβεύει χάρη στην χρεωκοπία της χώρας του πράκτορα. Βέβαια κι αυτός ο ίδιος έχει το μερτικό του από τη νίκη. Την προηγούμενη φορά την ανακοίνωση του πρώτου πακέτου διάσωσης της Ελλάδας την έκανε μόνος του ο Γιούνκερ σαν εκπρόσωπος της Ευρωζώνης η οποία έσωνε την Ελλάδα. Τώρα την ανακοίνωση την έκαναν οι δύο πολιτικοί εκπρόσωποι όλης της ΕΕ μαζί με τον πρωθυπουργό μιας χώρας της ΕΕ και δεν υπήρχαν ούτε Μέρκελ ούτε Σαρκοζύ. Υπήρχε μόνο ο Γ. Παπανδρέου. Ήταν μια συμφωνία όλης της ΕΕ με τον πρωθυπουργό μόνο μιας χώρας της ΕΕ. Ισότιμη η Ελλάδα απέναντι σε όλη την ΕΕ θα μπορούσε να πει κανείς. Όχι ακριβώς. Είναι στο βάθος το καλόπιασμα που κάνουν οι όμηροι ενός αεροπειρατή που είναι ζωσμένος με εκρηκτικά και απειλεί με πυροδότησή τους αν δεν τον πάνε στον προορισμό του και αυτοί όχι μόνο τον πάνε αλλά του δίνουν το βραβείο του καλύτερου πιλότου επειδή δεν τους σκότωσε. Και οι όμηροι δεν λένε πάντα ψέμματα όταν συμπεριφέρονται έτσι. Ονομάζεται σύνδρομο της Στοκχόλμης το φαινόμενο ότι οι όμηροι να αγαπάνε τον απαγωγέα τους για να μπορούν να τον εξευμενίσουν. Και αυτός επίσης παίζει το παιχνίδι για να τους καθησυχάσει ώστε να μην επαναστατήσουν πρόωρα παίζοντάς τα όλα για όλα. Έτσι όλοι τους συγχώρεσαν τον Παπανδρέου όταν λίγο πριν τη συμφωνία της 21 του Ιούλη τους καλούσε με θράσος να «ξυπνήσουν», ούτε στεναχωρέθηκαν όταν ο γεροπράκτορας Παπούλιας συγχάρηκε την άλλη μέρα τον αεροπειρατή λέγοντας του «επιτέλους ξύπνησε η Ευρώπη».

Μα είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, μια ηγετική κλίκα στο κυβερνητικό κόμμα, ή έστω μια ομάδα πρακτόρων που έχει διεισδύσει στην ηγεσία των βασικών πολιτικών ρευμάτων μιας μικρής χώρας, και τελικά μια μικρή χώρα να κρατήσει όμηρο όλη την ΕΕ; Όχι. Μια μικρή χώρα δεν μπορεί να το πετύχει αυτό, όμως μια μικρή χώρα που έχει γίνει εργαλείο μιας διπλωματικής, στρατιωτικής και ενεργειακής υπερδύναμης που στηρίζει σε όλα της τα διεθνή βήματα αυτή τη μικρή χώρα, και αυτό το κάνει σε συνεργασία με μια άλλη οικονομική υπερδύναμη που συμβαίνει να είναι η πρώτη σε συναλλαγματικά αποθέματα στον πλανήτη όπως είναι η Κίνα, μπορεί και παραμπορεί. Αρκούν δηλαδή δύο καλά οργανωμένες φασιστικές υπερδυνάμεις που αξιοποιούν όλες τις εσωτερικές οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις του πολύ ισχυρότερου οικονομικά αλλά πολύ αδύναμου πολιτικά ευρωπαϊκού και γενικά δυτικού χρηματιστικού κεφάλαιου, για να το φέρουν στην κατάσταση του ομήρου και να το υποχρεώσουν σε στρατηγικές υποχωρήσεις.

Ιδιαίτερα η ρώσικη διπλωματική μηχανή, η πιο δόλια του κόσμου προικισμένη τώρα με την οικονομική δύναμη της Κίνας και της Βραζιλίας μπορεί να κινεί τους πράκτορες, φίλους, και συμμάχους της και να αξιοποιεί κάθε ρήγμα στις γραμμές των ευρωπαίων μονοπωλιστών για να κάνει το ελληνικό πρόβλημα πανευρωπαϊκό και να κάμψει τις αντιστάσεις του κύριου στόχου της που είναι η Γερμανία.

Όλες αυτές οι φάσεις που περιγράψαμε προηγούμενα για την ενδυνάμωση του ΕFSF και την έκδοση ευρωομολόγων ήταν αδύνατο να επιτευχθούν μόνο με την πίεση της ελληνικής απειλής χρεωκοπίας. Χρειαζόταν η τοποθέτηση από την πρώτη στιγμή των φιλορώσων Γιούνκερ και Ολι Ρεν υπέρ των ευρωομολόγων και υπέρ της αθρόας δανειοδότησης του ευρωπαϊκού Νότου. (Ο πρώτος είναι πάντα θερμός υπερασπιστής των πιο στενών δυνατών ευρωρωσικών σχέσεων, ο δεύτερος επίτροπος κάποτε της διεύρυνσης της ΕΕ εξαπάτησε όλη την ΕΕ βάζοντας την Κύπρο μέσα στην ΕΕ τη ώρα που αυτή αθετούσε το λόγο της για την αποδοχή του σχεδίου Ανάν). Είναι χαρακτηριστική η διαρκής πίεση του Γιουνκέρ για την έκδοση ευρωομολόγων και η ακόμα φορτικότερη πίεση που άσκησε ο Όλι Ρεν στην Πορτογαλία για να ομολογήσει αδυναμία αποπληρωμής του χρέους της έτσι ώστε και αυτή να μπει στον μηχανισμό διάσωσης. Έτσι ενισχύθηκε ο EFSF και ανέλαβε σε πρώτη φάση την έκδοση ευρωομολόγων για Ιρλανδία και Πορτογαλία. Αλλά θα ήταν επίσης δύσκολο να καμφθεί η Μέρκελ και ο Σόυμπλε από την εσωτερική γερμανική πλευρά αν δεν ήταν ισχυρές οι πιέσεις του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας και ιδιαίτερα του αρχηγού του Στάινμαγιερ υπέρ ενός μεγάλου EFSF και υπέρ της έκδοσης ευρωομολόγων για αγορές στη δευτερογενή αγορά. Θυμίζουμε ότι ο Σταινμάγιερ ήταν και είναι το δεξί χέρι του πράκτορα της Ρωσίας πρώην προέδρου της Γερμανίας και σήμερα πρόεδρου της Γκαζπρομ Γερμανίας Σρέντερ.

Η αλήθεια είναι ότι καμία Μέρκελ και κανείς Σόιμπλε δεν θα υποχωρούσε σε αυτές τις πιέσεις αν η Γερμανία, αλλά και η υπόλοιπη ΕΕ δεν βρισκόταν και δεν συνεχίζουν να βρίσκονται μπροστά σε ένα μεγάλο πολιτικό δίλημμα: Αν δεν δανείσουν πολλά λεφτά στο Νότο μπορεί να καταστραφεί το Ευρω, αν δανείσουν θα δυναμώσουν το πολιτικό ρεύμα μέσα στη Γερμανία που δεν θέλει το Ευρώ και μάλιστα όταν αυτό προκαλεί μεγάλα φορολογικά βάρη. Αυτό το ρεύμα έχει στη Γερμανία σαν αρχηγό του την μη μονοπωλιακή βιομηχανική αστική τάξη που δεν θέλει ένα πολύ ισχυρό, δηλαδή ένα πολύ ακριβό Ευρώ γιατί έτσι μειώνονται οι εξαγωγές της. Κάτι τέτοιο δεν ενοχλεί την μονοπωλιακή αστική τάξη γιατί αυτή στην μεν Γερμανία παράγει με σχεδόν μονοπωλιακούς όρους τα προϊόντα της ή τα τμήματα των προϊόντων της που είναι πολύ ψηλής τεχνολογίας ενώ όλα τα άλλα προϊόντα της τα παράγει εκτός Γερμανίας στις χώρες των φτηνών εργατικών. Επίσης και στο ζήτημα της αύξησης της φορολογίας για να συντηρηθούν τα δάνεια προς την Ελλάδα και τον υπόλοιπο Νότο, αυτοί που αντιδρούν περισσότερα είναι τα εύπορα μικροαστικά στρώματα και η μικρή και μεσαία αστική τάξη της Γερμανίας. Αυτό το εσωτερικό κοινωνικό μέτωπο είναι τόσο ισχυρό που εμποδίζει την Γερμανία να διαθέσει πολλά λεφτά από τον προϋπολογισμό της για τη διάσωση του νότου της Ευρωζώνης και μάλιστα για μια Ελλάδα που εξαπάτησε τη Γερμανία για να μπει στο Ευρώ και που τη βρίζει ενόσω αυτή τη δανείζει. Έτσι όσο η ελληνική κρίση συνεχίζεται καθώς συνεχίζεται και η μετάδοσή της στο Νότο η Γερμανία δεν μπορεί παρά να λύνει το παραπάνω δίλημμα με το να επιτρέπει στο EFSF να στηριχθεί σε δανεισμό από τρίτους δηλαδή να εκδίδει μαζικά ομόλογα, ώστε να μπορεί να σβήνει νέες φωτιές αγοράζοντας ομόλογα και από τη δευτερογενή αγορά και σώνοντας ετοιμόρροπες τράπεζες.

Ταυτόχρονα και επίσης για να μη πάρει νέα κεφάλαια από το γερμανικό κράτος, η κυβέρνηση Μέρκελ είχε τα φαεινή ιδέα να βάλει όλες τις διεθνείς τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που έχουν ελληνικά κρατικά ομόλογα να βάλουν και αυτά λεφτά για να σώσουν την Ελλάδα και την ΕΖ έτσι πάλι ώστε να μην πληρώνουν όλα τα λεφτά μόνο τα κράτη, δηλαδή οι φορολογούμενοι ψηφοφόροι, οπότε να μην καταποντιστεί η κυβέρνηση του CDU στις επερχόμενες εκλογές. Το να δώσουν λεφτά οι τράπεζες στην Ελλάδα σημαίνει πρακτικά να δεχτούν να ανταλλάξουν ένα μεγάλο αριθμό από τα τοξικά πλέον ελληνικά ομόλογα που έχουν στα χέρια τους με άλλα μικρότερης ονομαστικής αξίας αλλά ασφαλή που θα τα εκδώσει το EFSF. Αυτό λέγεται επαναγορά ομολόγων (buy back) ενώ βρέθηκαν και μια σειρά ακόμα πιο πολύπλοκοι τρόποι εμπλοκής των τραπεζών στη μείωση του ελληνικού χρέους μέσω του EFSF. Αντιπρόσωπος όλων των πίστωτικών γιγάντων της γης που διαπραγματεύτηκε όλα αυτά τα πολύπλοκα και ως τώρα αδιευκρίνιστα με την ΕΚΤ, το EFSF, την Κομισιόν κλπ βρέθηκε ξαφνικά να είναι ένας Τσαρλς Νταλάρα εκπρόσωπος του Institute of International Finance (Παγκόσμιου Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου). Το μόνο που μαθαίνει κανείς εύκολα γι αυτόν είναι η επιμονή του να δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι ο μεγάλος του στόχος είναι να διευρύνει τους G7 σε G11 με τη Ρωσία, την Κίνα, την Βραζιλία και την Ινδία (χώρες του BRIC) και μάλιστα μόνο με αυτές και με καμιά από τις άλλες μεγάλες σε παραγωγή βιομηχανικές χώρες. Αυτός είναι ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο συναντήθηκε μετά την «νίκη» τις 21 Ιούλη ο Βενιζέλος στο ταξίδι του στις ΗΠΑ.

Δεν ξέρουμε που ακριβώς θα το πάει ο εκπρόσωπος αυτός όλων των πιστωτικών γιγάντων της γης, που ασταμάτητα ξεμαλλιάζονται ανάμεσά τους για την πίτα της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας στον πλανήτη. Όμως το ότι συνταίριαξε όλους αυτούς σε μια από τις πιο μεγάλες διαπραγματεύσεις τη σύγχρονης ιστορίας σημαίνει ότι ο τύπος το λιγότερο τυγχάνει της έγκρισης του άξονα και των ΗΠΑ. Βεβαίως δεν έσυρε όλες τις τράπεζες από τα μαλιά κανένας Νταλάρα μόνος του ή επειδή το θέλανε οι υπερδυνάμεις. Η ελληνική χρεωκοπία ανησυχεί βαθιά όλο το δυτικό χρηματιστικό κεφάλαιο γιατί τρέμει μήπως η χρεωκοπία αυτή μεταδοθεί και φτιάξει μια νέα παγκόσμια κρίση. Γι αυτό και όλο αυτό το κεφάλαιο και άμεσα και μέσα από το κέντρο του, που είναι οι ΗΠΑ, πιέζει τη Μέρκελ για ένα μεγάλο πακέτο για την Ελλάδα, για EFSF και για ευρωομόλογα. Πάνω σε αυτούς τους χρηματιστές πατούν οι ρωσόφιλοι Ομπάμα και Κλίντον για να στριμώξουν επιδεικτικά και επίμονα τη Γερμανία εδώ και δύο μήνες για να δεχτεί το μεγάλο πακέτο, το μεγάλο EFSF και τα ευρωομόλογα. Αυτά όλα είναι φυσικά πράγματα από μια άποψη. Όμως αντικειμενικά δεν υπάρχει τίποτα πιο σκοτεινό και ασαφές από την λειτουργία του EFSF, και τίποτα πιο ασαφές και περίπλοκο από το πρόγραμμα που συμφώνησε με αυτό η ΕΖ, το ΙΙF , η ΕΚΤ. Αυτό είναι ιδανικό περιβάλλον για κροκοδείλους που έχουν καλή όραση στη λασποθολούρα. Θέλουμε να πούμε ότι αν οποιαδήποτε μεγάλη διεθνής τράπεζα η ομάδα τραπεζών σε λίγες μέρες αρχίσει να διαφωνεί για τους ασαφείς ακόμα όρους ανταλλαγής ομολόγων ή δηλώνει αδυναμία αφού όλα αυτά είναι εθελοντικά και δεν υπάρχουν καθαρές δεσμεύσεις και σηκωθεί και φύγει ή ο Νταλλάρα πάρει εντολή από κάποιες δυνάμεις του G11 ή χάσει την υπομονή του όλο αυτό το σύστημα θα γίνει ξαφνικά απέραντα ασταθές.

Είναι χαρακτηριστική άλλωστε και η ξαφνική αστάθεια ενός άλλου παράγοντα που ως πριν λίγο θεωρούταν μια κρίσιμη σταθερά στις συμφωνίες διάσωσης. Πρόκειται για το ΔΝΤ που επίσης πίεσε τελευταία έντονα τη Γερμανία να δεχτεί την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων δηλαδή την ενδυνάμωση του EFSF τη ώρα που το ίδιο το ΔΝΤ άρχισε να αμφισβητεί την δραστηριότητα του στο EFSF αλλά και ειδικά στη στηριξη του ελληνικού χρέους. Αυτή η στάση πίεσε παραπάνω την ΕΖ και τη Γερμανία να ζητήσουν δυνάμωμα του δανεισμού του EFSF μέσω ομολόγων για λογαριασμό της ΕΖ. Το βίαιο και πρόωρο διώξιμο του Στρος Καν από την ηγεσία του ΔΝΤ από τους ρώσους -όπως ο ίδιος λίγο πριν την σε βάρος του προβοκάτσια φοβόταν και εξομολογιόταν στους συνεργάτες του- και που τόσο θερμά το χειροκρότησε η Κίνα είχε αποτέλεσμα το ΔΝΤ να σταματήσει την διάθεση μεγάλων κεφαλαίων για τη διάσωση της Ευρωζώνης πράγμα που ο Στρος Καν και υποστήριζε και είχε και το πολιτικό κύρος να επιβάλλει. Ο άμεσος διάδοχός του Στρος Καν ο αμερικανός Λίπσκυ είπε καθαρά ότι δεν μπορεί να δώσει λεφτά χωρίς να έχει ισχυρές εγγυήσεις ότι η Ελλάδα θα αποπληρώνει το χρέος της έτσι έμεινε μόνη της η Ευρωζώνη για να δώσει τα λεφτά για την Ελλάδα οπότε στριμώχθηκε να δανειστεί περισσότερα λεφτά η EZ μέσο EFSF.

Φαίνεται δηλαδή εκ των υστέρων σαν να στήθηκε μια παγίδα για την ΕΖ από το ΔΝΤ σαν δηλαδή το ΔΝΤ να μπήκε ορμητικά στο πρώτο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας και μετά στο EFSF με τα 250 δις του κι έτσι να ενθάρρυνε την ΕΖ και τη Γερμανία που είχε τις μεγαλύτερες αντιρρήσεις για τη δημιουργία του EFSF να μπεί στην περιπέτεια. Τώρα που το παιχνίδι χόντρυνε για τα καλά το ΔΝΤ αφήνει την ΕΖ αρκετά μόνη της και την υποχρεώνει να δυναμώσει ένα όλο και πιο ευρωπαϊκό EFSF. Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι αυτή είναι μια παγίδα και πιθανά ένας εκβιασμός από ένα ΔΝΤ που από την πρώτη στιγμή της εμπλοκής του το χαρακτηρίσαμε σαν ένα όργανό των ΗΠΑ (λόγω θεσμικής υπεροχής της) και της Ρωσίας-Κίνας (λόγω της πιστωτικής υπεροχής τους). Αυτό γιατί λίγο αφότου η ΕΕ πέρασε τη νέα συμφωνία διάσωσης στις 21 του Ιούλη, δηλαδή στις 24 του Ιούλη επισκέφθηκε τη Λαγκάρντ μια αντιπροσωπία 9 αναπτυσσόμενων χωρών με επικεφαλής την Βραζιλία του καθεστώτος Λουλα και απαίτησε από αυτήν να μην δώσει άλλα λεφτά στην διάσωση της Ελλάδας και γενικά στο EFSF γιατί και οι φτωχοί έχουν ανάγκες και δεν πρέπει οι ευρωπαίοι που έχουν την προεδρία του ΔΝΤ να κάνουν τόσα χατήρια στην Ευρώπη (Financial Times 25.7). Αυτά τα είχε πει ξανά η Βραζιλία τάχα σαν φτωχός τρίτος κόσμος πριν την εκλογή Λαγκάρντ για να την πιέσει -όπως την πίεσε και η Κϊνα - να δεσμευτεί για μια σειρά υποχωρήσεις απέναντι στο BRIC, υποχωρήσεις που δεν έκανε ως τότε ο Στρος Καν. Αλλά αν ήθελε η Βραζιλία να πιέσει τη Λαγκάρντ για το σχέδιο διάσωσης γιατί δεν το έκανε αυτό πριν τις 21 του Ιούλη για να πάρουν όλοι τα μέτρα τους αλλά το κάνει αφού η Γερμανία έκανε όλες αυτές τις υποχωρήσεις με το EFSF;

Γι αυτούς όλους τους λόγους πιστεύουμε ότι η ΕΕ έχει πέσει ιδιαίτερα μετά τις 21 Ιούλη σε μια πελώρια παγίδα, ακριβώς γιατί στηρίζει την διαχείριση του χρέους της σε παράγοντας που τον έλεγχό τους δεν τον έχει. Δεν ελέγχει την Ελλάδα, δεν ελέγχει τους μεγάλους δανειστές της αγοραστές των ομολόγων του EFSF που είναι τα κρατικά κεφάλαια των BRIC κυρίως της Κίνας, δεν ελέγχει τον αντιπροσωπευτικό μηχανισμό των τραπεζών τον IIF. Έλεγχος σημαίνει πολιτική και η ΕΕ η ΕΖ δεν έχει πολιτική ενότητα. Αυτό κάνει τους όποιους τρίτους με συγκεντρωμένη πολιτική ισχύ να αποσυνθέτουν την χαλαρή πολιτική ενότητα επιτιθέμενοι ακριβώς στην πλεονάζουσα οικονομική ενότητα.

Αυτό που κάνει η Ρωσία εδώ και χρόνια είναι από τη μια να υπονομεύει την πολιτική ενότητα της ΕΕ μέσω των πρακτόρων της και των σοσιαλφασιστών και των εθνικιστών που τσάκισαν το ευρωσύνταγμα σε μια σειρά δημοψηφίσματα και μετά καθυστέρησαν και υπονόμευσαν τη συνθήκη της Λισαβώνας και ταυτόχρονα από την άλλη να προπαγανδίζει την μαξιμουμ οικονομική συγχώνευση της ΕΖ. Το τι σημαίνει αυτή η αντίφαση φαίνεται στην ίδια στην περίπτωση της διάσωσης της Ελλάδα όπου παίρνει την πιο ακραία της μορφή. Η Ελλάδα διασώνεται οικονομικά από την ΕΕ και κύρια από τις πλεονασματικές χώρες που έχουν ουσιαστικό τους εκπρόσωπο τη Γερμανία αλλά σαν αντάλλαγμα η ΕΕ, ιδιαίτερα οι χώρες που θα δώσουν πιο πολλά για τη διάσωση απαιτούν η Ελλάδα να πάρει οικονομικά μέτρα περιορισμού του χρέους της, που είναι τελικά πολιτικά μέτρα. Η ελληνική πολιτική ηγεσία, που είναι ρωσόφιλη, και έχει κάτω από την καθοδήγησή της σε αυτή τη φάση τον ελληνικό λαό απορρίπτουν ουσιαστικά αυτά τα πολιτικά μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι η όποια διάσωση θα γίνει ερήμην και εναντίον της θέλησης της χώρας γιατί στο βάθος η χώρα είναι σε πολιτική σύγκρουση με την υπόλοιπη ΕΕ. Αλλά μια τέτοια διάσωση είναι αδύνατη όσα λεφτά και αν δώσει η μία πλευρά και όσα μέτρα αν υποσχεθεί ότι θα πάρει η άλλη. Στο σημείο αυτό δεν έχει σημασία αν την ηγεσία της χώρας την έχουν πράκτορες ή πατριώτες. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τώρα την έχουν πολιτικές δυνάμεις αντίθετες με την πολιτική ενότητα Ελλάδας-ΕΕ, Ελλάδας-Γερμανίας κλπ οπότε τα οικονομικά και τελικά τα πολιτικά μέτρα που επιβάλλει η ΕΕ στην Ελλάδα επειδή δεν υπάρχει αληθινή πολιτική ενότητα Ελλάδας-Γερμανίας, γίνονται ξένα και εχθρικά προς την Ελλάδα, οπότε η Γερμανία πληρώνει ασύλληπτα ποσά στην Ελλάδα και η Ελλάδα τη βρίζει γιατί πιστεύει ότι τη σκοτώνει. Αντί η ύπόλοιπη ΕΕ να δει τι θα κάνει με αυτήν την οξυνόμενη πολιτική αντίθεση απαιτεί ενότητα με το να απαιτεί από την Ελλάδα να πίνει ένα φάρμακο που δεν θέλει ενώ απαιτεί από την Γερμανία να πληρώνει ποσά που δεν θέλει να πληρώνει.

Τι κάνει η Ρωσία πάνω σ αυτόν τον αμοιβαίο εκβιασμό; Εμφανίζεται μέσω των πρακτόρων της Παπανδρέου στην Ελλάδα και Σταινμάγιερ (αρχηγού του προηγούμενου σήμερα στις δημοσκοπήσεις SPD) και λέει : Αγαπηθείτε, ταιριάξτε μέσα από μια πιο μεγάλη Ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση: φτιάξετε ένα κοινό ταμείο, βγάλτε ευρωοομόλογα.

Με τα ευρωοομόλογα δίνουν στη Ελλάδα των ρωσόφιλων σαμποταριστών λεφτά που δεν θα πάνε στην ανάπτυξη αλλά σε καταστροφή και μεγαλύτερη χρέωση της Ελλάδας και της ΕΕ. Από την άλλη με τα ευρωοομόλογα η Γερμανία και η υπόλοιπη ΕΕ διασπιούνται παραπέρα και εξαρτούνται παραπέρα από τους πολιτικά συγκροτημένους εξωτερικούς πιστωτές επίβουλους της ευρωπαϊκής ενότητας και της πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας της ΕΕ.

Η λύση που μπορεί να υπάρξει στο ελληνικό πρόβλημα χρέους είναι μόνο πολιτική και δίνεται είτε με πολιτικό αντιφασιστικό ξεσήκωμα στην Ελλάδα η με συνειδητοποίηση του ρώσικου παιχνιδιού και αντίσταση σε αυτό από την υπόλοιπη ΕΕ.