Η πρόσφατη δολοφονική επιχείρηση στο νότο του Ισραήλ από ισλαμοναζί κομάντος των λεγόμενων «Επιτροπών Λαϊκής Αντίστασης» που άφησε 8 Ισραηλινούς νεκρούς, ανάμεσά τους και 6 πολίτες, καθώς και 5 αιγύπτιους στρατιώτες και αστυνομικούς ήρθε να ταράξει την ιδιαίτερα εύθραυστη εκεχειρία ανάμεσα στο κράτος του Ισραήλ και τη Χαμάς. Ο πόλεμος ξανάρχισε με ρίψεις ρουκετών και πυραύλων που προκάλεσαν νεκρούς και τραυματίες και στις δύο πλευρές. Αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο στην πρόσφατη ιστορία της έκρυθμης αυτής περιοχής του πλανήτη. Έχει όμως εδώ ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσουμε τη μεταστροφή της Αιγύπτου, που με την πτώση Μουμπάρακ περνά από την εποχή των καλών σχέσεων σ’ εκείνη της ανοιχτής εχθρότητας απέναντι στον ισραηλινό γείτονά της.

Έτσι, αμέσως μετά το περιστατικό στα ισραηλο-αιγυπτιακά σύνορα, και χωρίς να έχουν ακόμα διευκρινιστεί οι συνθήκες θανάτου των αιγυπτίων συνοριοφυλάκων, η νέα πολιτική ηγεσία του Καΐρου βιάστηκε να θεωρήσει υπεύθυνη την ισραηλινή πλευρά, και όξυνε τα πνεύματα ζητώντας επίσημη υποβολή συγγνώμης από το Τελαβίβ και απειλώντας με άρση των διπλωματικών σχέσεων. Σημειώνουμε ότι η Αίγυπτος ήταν σήμερα το μοναδικό ανεξάρτητο αραβικό κράτος πλην της Ιορδανίας που τολμούσε κόντρα στον σοσιαλιμπεριαλισμό να διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με το ισραηλινό.

Ακόμα χειρότερα, η Αίγυπτος φαίνεται να έχει ευνοήσει τις συνθήκες που έκαναν δυνατή την εκδήλωση της δολοφονικής επίθεσης. Μεγάλο ρόλο εδώ έχει παίξει η πολιτική του Καΐρου σχετικά με το εμπάργκο προς την κατεχόμενη σήμερα από τους ρωσόδουλους ισλαμοφασίστες της Χαμάς Λωρίδα της Γάζας που δεν θέλουν ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο Ισραήλ αλλά την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ και την εξόντωση των κατοίκων του. Γι αυτό χρησιμοποιούν τη λωρίδα της Γάζας όχι σαν το πρώτο έδαφος της ελεύθερης και ανεξάρτητης Παλαιστίνης, αλλά την πρώτη βάση για το προβοκάρισμα του Ισραήλ και την καταστροφή και του Ισραήλ και της Παλαιστίνης.

Ενώ επί Μουμπάρακ το εμπάργκο εφαρμοζόταν, έστω και όχι πάντοτε αποτελεσματικά, σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας έλεγχος των συνόρων. Με το που ανέλαβε το θώκο του υπουργείου εξωτερικών ο αιγύπτιος Ναμπίλ ελ Αραμπί χαρακτήρισε το εμπάργκο «παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας» (El Pais, 8/3) και ξεκίνησε συνομιλίες με τη Χαμάς για τη βελτίωση των σχέσεων και την ελάφρυνση των περιορισμών στη μετακίνηση. Έτσι στις 28/5, το συνοριακό πέρασμα της Ράφαχ άνοιξε και καταργήθηκαν οι περισσότεροι περιορισμοί. Η αστυνομία έχει εδώ και μήνες εξαφανιστεί από όλο το βόρειο τμήμα της χερσονήσου του Σινά με αποτέλεσμα να ανθεί το λαθρεμπόριο κάθε είδους υλικών από όπλα ως και υλικά που από μόνα τους μπορεί να μην είναι πολεμικά υλικά αλλά στα χέρια λυσασμένων επιθετιστών μπορούν να μετασχηματιστούν σε τέτοια. Σαν αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής σημειώθηκαν ήδη έξι βομβιστικές επιθέσεις που έπληξαν τον αγωγό που μεταφέρει φυσικό αέριο στο Ισραήλ ενώ κανένας ύποπτος δε συνελήφθη ενώ σημειώθηκαν μια σειρά επιθέσεις με ρουκέτες από τη Γάζα ενάντια στον πληθυσμό του Ισραήλ. Στα λόγια η αιγυπτιακή κυβέρνηση φάνηκε ότι ενισχύει τη φύλαξη της περιοχής με επιπλέον στρατεύματα, «όμως οι Βεδουίνοι γύρω από τη Ράφαχ είπαν τη Δευτέρα ότι δεν αντελήφθησαν καμία αλλαγή» (New York Times, 14/8).

Αυτός ήταν, λοιπόν, ένας παράγοντας που επέτρεψε στις «Επιτροπές Λαϊκής Αντίστασης», που δρουν υπό τη σκιά της Χαμάς με το επιτελείο τους στη Γάζα, να διεισδύσουν εύκολα στο ισραηλινό έδαφος μέσα από την Αίγυπτο. Στο πλευρό τους έχουν, ανεπίσημα, και την πολιτική ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής, που δια στόματος του όχι ισλαμοφασίστα αλλά ενδιάμεσου αρχιδιαπραγματευτή Σαέμπ Ερεκάτ προειδοποίησε το Ισραήλ ενάντια σε ενδεχόμενες «επιθετικές ενέργειες» ή «μέτρα συλλογικής τιμωρίας» όπως τα χαρακτήρισε ενάντια στον πληθυσμό της Γάζας, προσθέτοντας μόνο ότι αντιτίθεται σε κάθε βία σε οποιαδήποτε μορφή της. Τέτοιου είδους δηλώσεις έδωσαν το πρόσχημα στον ισραηλινό σοβινο-φασίστα υπ. Εξ. Λίμπερμαν να καταγγείλει την κυβέρνηση της Ραμάλα σαν υπεύθυνη της δολοφονικής επίθεσης κατηγορώντας την ότι «εξυμνεί την τρομοκρατία και τρέφει το μίσος απέναντι στο Ισραήλ» (El Pais, 20/8). Μεγάλη ζημιά έχει κάνει εδώ ο ρωσόδουλος αλλά διπρόσωπος παλαιστίνιος πρόεδρος Αμπάς, ο οποίος υπέγραψε στις 4 Μάη συμφωνία συμφιλίωσης με τον αρχηγό της Χαμάς, Μεσάαλ. Η συμφωνία προβλέπει το σχηματισμό κοινής κυβέρνησης και τη διενέργεια προεδρικών και νομοθετικών εκλογών μέσα σε ένα χρόνο, την είσοδο της Χαμάς στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, καθώς και το σχηματισμό κοινής επιτροπής ασφάλειας. Όλα αυτά σε μια στιγμή που η Χαμάς εξακολουθεί να ασκεί φασιστική δικτατορία σε τμήμα του παλαιστινιακού εδάφους που ελέγχει.

Και έτσι, λοιπόν, οδηγούμαστε ταχύτατα σε ένα νέο πολιτικό ιδιελογικό και διπλωματικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή, με ένα μεγάλο σταθμό την επικείμενη υποβολή αιτήματος για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος μέσα στο Σεπτέμβρη από την παλαιστινιακή κυβέρνηση. Αυτό το αίτημα στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τον πόθο του παλαιστινιακού έθνους για πραγματική αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία. Θα είναι ένα κράτος-προτεκτοράτο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στη διακυβέρνηση του οποίου θα ηγεμονεύουν τα χειρότερα εγκληματικά στοιχεία της Μέσης Ανατολής κυρίως οι ισλαμοφασίστες. Δηλαδή εκείνες οι δυνάμεις που ευνοήθηκαν από τις ραγδαίες πραξικοπηματικές πολιτικές αλλαγές που συντελούται υπό την ηγεσία των δύο υπερδυνάμεων και με τη δραστήρια συμμετοχή μερικών ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών χωρών το τελευταίο διάστημα.

Η χοντρόπετσοι δυτικοί μονοπωλιστές είναι βαριά υπόλογοι στους λαούς της περιοχής για όλα τα δεινά που έρχονται. Βοήθησαν τον αντισημίτη ισλαμποφασίστα Ερντογάν να πάρει την εξουσία και να οδηγήσει τη χώρα του στη συμμαχία με τη Ρωσία και με το Ιράν. Βοήθησαν τους ισλαμοφασίστες της Τυνησίας, της Αιγύπτου και της Λιβύης να πάρουν την εξουσία και τώρα ετοιμάζει την ίδια μοίρα για τους λαούς της Συρίας και της Υεμένης. Σ αυτό έπαιξε τον βρωμερό της ρόλο και η ισραηλινή σοβινιστική πολιτική ηγεσία των Νετανιάχου-Λιμπερμαν που πρόδωσε την στρατηγική επιβίωση του κράτους της για να τα έχει καλά και με την Ρωσία και το φιλικό της ηγετικό δίδυμο στην ηγεσία των ΗΠΑ Ομπάμα-Κλίντον που υπερασπίσαν την αντισημιτική αραβική «άνοιξη».

Στο μεταξύ, σε ανάλογη όξυνση και όπως ήταν αναμενόμενο μετα τους νέους υπέρ των ισλαμοφασιστών συσχετισμούς δύναμης σε όλη την Μέση Ανατολή γίνεται ακόμα πιο επιθετική προς του Ισραήλ η Τουρκία του Ερντογάν με αφορμή την γενικά έκδοση πορίσματος από την ειδική επιτροπή του ΟΗΕ σχετικά με την περσινή πολεμική σύγκρουση στα ανοιχτά της Γάζας, που τότε είχαμε χαρακτηρίσει προβοκατόρικη από την πλευρά της Τουρκίας. Το πόρισμα αναφέρει μεταξύ άλλων ότι η πολεμική αρμάδα που συγκρούστηκε με τις ισραηλινές δυνάμεις «έδρασε απρόσεκτα προσπαθώντας να σπάσει το ναυτικό αποκλεισμό» προσθέτοντας ότι «Υπάρχουν σοβαρά ερωτηματικά σχετικά με τη διενέργεια, την πραγματική φύση και τους στόχους των διοργανωτών της αρμάδας, και ιδιαίτερα της (σ.σ. τουρκικής ισλαμοφασιστικής οργάνωσης) Ι.Η.Η.» (New York Times, 1/9) Το πόρισμα αναφέρει επίσης ότι «Το Ισραήλ αντιμετωπίζει πραγματικό κίνδυνο για την ασφάλειά του από στρατιωτικές οργανώσεις στη Γάζα» και ότι «Το εμπάργκο επιβλήθηκε σαν ένα νόμιμο μέτρο ασφάλειας για να εμποδίσει την είσοδο όπλων στη Γάζα από τη θάλασσα και η εφαρμογή του συμβαδίζει με τις προϋποθέσεις της διεθνούς νομοθεσίας». Αυτό δεν το δέχεται η κυβέρνηση Ερντογάν, την οποία δεν ικανοποιεί ο χαρακτηρισμός της χρήσης βίας από πλευράς Ισραήλ σαν «δυσανάλογης και αδικαιολόγητης» από την ειδική επιτροπή του ΟΗΕ και πιάνεται από τη βρώμικη και ανακόλουθη σε σχέση με το υπόλοιπο πόρισμα σύστασή της προς τις ισραηλινές αρχές να προβούν σε μία δήλωση συγγνώμης και στη χορήγηση χρηματικής αποζημίωσης για τους νεκρούς. (παρόλο που η ευθύνη βαρύνει την άλλη πλευρά). Έτσι η Άγκυρα τεντώνει τα σκοινιά και ανακοινώνει την απέλαση όλων των ανώτερων διπλωματικών υπαλλήλων του Τελαβίβ από τη χώρα.

Τώρα το Ισραήλ οδηγείται αναγκαστικά στην αγκαλιά της ελληνικής διπρόσωπης διπλωματίας που δουλεύει στην πραγματικότητα καλύτερα από κάθε άλλη στην περιοχή για τα συμφέροντα του ρωσοκινεζικού νεοχιτλερικού άξονα. Το να έχει το Ισραήλ σαν μόνη γέφυρα προς τον έξω κόσμο του την Ελλάδα, δηλαδή τη μόνη χώρα στην Ευρώπη που τα δικαστήρια της δέχονται σαν νόμιμο και κατανοητό το κάλεσμα για την εξόντωση των Εβραίων πρέπει να είναι το άκρον άωτο της βλακώδους απόγνωσης.

Όλα πάντως δείχνουν, επειδή κάθε δράση γεννά αντίδραση, ότι όσο θα προχωρούν οι δυνάμεις του ρωσο-κινεζικού άξονα στην περιοχή τόσο μεγαλύτερη αντίσταση θα συναντούν όχι από τις τυφλωμένες λόγω ιδεολογικής απσύνθεσης δυτικές αλλά από τους λαούς που είτε αντιστάθηκαν είτε παρασύρθηκαν σε πρώτη φάση από τις «ανοίξεις-πραξικοπήματα» .