Η βιομηχανία όπως έχουμε ξαναπεί τσακίζεται επί δεκαετίες με το σαμποτάρισμα των επενδύσεων. Όμως σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΟΒΕ από το 2002 μέχρι και το 2010 το σαμποτάζ εκτινάχθηκε οπότε οι χρονιάτικες επενδύσεις στη βιομηχανία ήταν κατά μέσο όρο περίπου στο μισό των επενδύσεων του 2001 ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα οι ετήσιες βιομηχανικές επενδύσεις στην ΕΕ-26 αυξάνονταν ελάχιστα κατά μέσο όρο κατά 0,05% σε σχέση με τις επενδύσεις του 2001. Αν επομένως η χώρα μας βρίσκονταν, αυτή την περίοδο των εννέα χρόνων στο μέσο όρο των βιομηχανικών επενδύσεων της ΕΕ-26 θα έπρεπε να είχαν γίνει επενδύσεις στη βιομηχανία εννέα φορές οι επενδύσεις του 2001. Στην πραγματικότητα έγιναν 4,64 φορές, δηλαδή περίπου οι μισές. Και αυτή η τρομαχτική σχετική αποεπένδυση πραγματοποιήθηκε επιπλέον σε μια βιομηχανία απόλυτα μειοψηφική σε παραγωγικό βάρος, στην οποία η παραγόμενη προστιθέμενη αξία ήταν από το 2001 έως το 2009 ανάμεσα στο 13,2% και 13,3% της συνολικά παραγόμενης αξίας από όλη την οικονομία. Στην ίδια περίοδο η βιομηχανία στην ΕΕ ήταν ανάμεσα στο 21,7% και 18%. Να σημειωθεί ότι στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, τα ποσοστά αυτά της βιομηχανίας είναι πολύ πάνω από το μέσο όρο της ΕΕ. Πρέπει να σημειωθεί ότι το 1980 η υπόλοιπη βιομηχανία εκτός από τις κατασκευές και τα ορυχεία ήταν στο 19,4 % της παραγωγής και με το σαμποτάρισμα έφτασε το 2000 στο 12.9 % Πρόκειται για στοιχεία της Eurostat που είχαμε δώσει στο άρθρο της Νέας Ανατολής τον περασμένο Απρίλιο «Οι προδότες σαμποταριστές χρεοκόπησαν τη χώρα- το βιομηχανικό έλλειμμα»..

Στο άρθρο μας εκείνο είχαμε αποδείξει ότι στον πυρήνα της σημερινής χρεοκοπίας βρίσκεται το πελώριο και μοναδικό σε όλη την ΕΕ εμπορικό έλλειμμα που διαμορφώνει σε καθοριστικό βαθμό το επίσης μοναδικό έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών, την κύρια αιτία της χρεοκοπίας. Το επί τρείς δεκαετίες τσάκισμα της βιομηχανίας και της εργατικής τάξης από τους σαμποταριστές φέρνει τις εισαγωγές τρείς φορές σχεδόν πάνω από τις εξαγωγές με αποτέλεσμα το σύνολο των εξαγωγών το 2004 όπως και το 2011 να είναι στο 8% του ΑΕΠ κατατάσσοντας το 2004 τη χώρα στην 105^η θέση παγκοσμίως.

Το φαινόμενο της αποβιομηχάνισης αποδίδεται από τους σαμποταριστές και τους αντικειμενικούς συμμάχους των, τους φιλελεύθερους, στη δράση της ανεξέλεγκτης τάχα κρατικής γραφειοκρατίας, στην υπερτροφικότητα του κράτους και στις κρατικές «αγκυλώσεις». Η ανατροπή της ακατανίκητης φυσικής ροπής του κεφαλαίου για συσσώρευση-αύξηση των επενδύσεων, δεν μπορεί φυσικά να ανατραπεί από την ανεξέλεγκτη και επομένως άναρχη δράση καμιάς κρατικής γραφειοκρατίας μέσα σε ένα καπιταλιστικό κράτος. Ο γραφειοκράτης που σαμποτάρει τις επενδύσεις και την παραγωγή με εντολή των προϊσταμένων του, του κράτους και του κόμματος, δεν λειτουργεί ως γραφειοκράτης, ούτε καν επίσημα ως κρατικός υπάλληλος, αλλά ως σαμποταριστής. Και σαμποτάρει είτε σαν εντολοδόχος ενός κομματιού της αστικής τάξης είτε σαν εντολοδόχος ενός ισχυρού ιμπεριαλισμού, είτε και τα δύο. Τα γραφειοκρατικά εμπόδια που σπέρνουν με σύστημα οι κυβερνήσεις είναι μία μόνο και μάλιστα όχι η κύρια μορφή του παραγωγικού σαμποτάζ.

Οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι για παράδειγμα δεν σαμποταρίστηκαν μόνο από την γραφειοκρατία αλλά κυρίως από τον Καραμανλή και τον Γ. Παπανδρέου σε συνεργασία με το κίνημα του ΣΥΝ δεν πληρώνω. Από την πρώτη εβδομάδα που ανέλαβε η κυβέρνηση του Παπανδρέου, οι μεγαλύτερες επενδύσεις σαμποταρίστηκαν στην πλειοψηφία τους με κυβερνητικές αποφάσεις. Παραθέτουμε μερικές από τις επενδύσεις που απαγόρευσε με υπουργικές αποφάσεις η Μπιρμπίλη: Απαγόρευση οποιασδήποτε έκδοσης αδειών στις οποιεσδήποτε καμένες εκτάσεις ακόμα και αν πριν από τους εμπρησμού αυτές επιτρέπονταν, ακύρωση όλων των μεγάλων έργων στην Αττική, ακύρωση έργου εκτροπής Αχελώος, ακύρωση αιολικών θαλάσσιων πάρκων, κατάργηση δόμησης σε οποιεσδήποτε περιοχές natura, υπουργικές αποφάσεις για σαμποτάρισμα μεγάλων φωτοβολταικών έργων, μικρών υδροηλεκτρικών έργων, επενδύσεων σε τουριστική κατοικία. Μόνες τους αυτές οι επενδύσεις είναι μερικές δεκάδες δις. Η γραφειοκρατία τις σαμπόταρε αυτές ή ο Παπανδρέου και ο σοσιαλφασισμός με την πολιτική στήριξη του Σαμαρά και του φασιστικού ΛΑΟΣ που δεν έχουν διατυπώσει την παραμικρή διαφωνία που σημαίνει συμφωνία με αυτό το αντιπαραγωγικό όργιο; Μαζί τους δεν βρίσκονται αντικειμενικά οι φιλελεύθεροι που κρατούν την ίδια στάση στο βάθος για να μην δυσαρεστήσουν το δυτικό μονοπώλιο που σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη συνεργάζεται με το ρώσικο και το κινέζικο μονοπώλιο που επωφελούνται από το σαμποτάζ στην Ελλάδα;

Ο παρακάτω πολύ σημαντικός πίνακας από στοιχεία παρμένα από το ΙΟΒΕ δείχνει την σταθερή τάση της συντριπτικής πτώσης των συνολικών επενδύσεων στη μεταποίηση στην Ελλάδα στην 10ετία 2002 έως και 2011 όταν η κατά μέσο όρο ευρωπαϊκή τάση, όπως είπαμε, είναι η σταθερότητα στα επίπεδα του 2011.

Από το 2002 μέχρι το 2008 οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά μέσο όρο κάθε χρονιά στο 59% των επενδύσεων του 2001. Το 2009 που πέρασε στο μεγαλύτερό του μέρος χωρίς την ουσιαστική κήρυξη της χρεοκοπίας από τον Α. Παπανδρέου οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 44,4% σε σχέση με το 2008!

(Η ΟΑΚΚΕ κατήγγειλε από το 2004 τους πρωθυπουργούς του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ και τα δύο μικρά αυτά κόμματα βαμπίρ ότι οδηγούν ανοιχτά τη χώρα στη χρεοκοπία. Τα άρθρα στη Ν. Ανατολή για τη χρεοκοπία βρίσκονται στην ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ).

Το σαμποτάρισμα των επενδύσεων δεν σημαίνει και άμεσο θάνατο της ήδη εγκατεστημένης βιομηχανικής παραγωγής. Λειτουργεί όμως και σε αυτήν σαν μακροχρόνιος καρκίνος γιατί υπονομεύει την ζωτικότητά της.

Στον παρακάτω πίνακα φαίνονται όχι οι νέες επενδύσεις αλλά η βιομηχανική παραγωγή. Βλέπουμε εδώ ότι αν και μειώθηκαν οι νέες επενδύσεις επί 4 έτη ανάμεσα στο 2002 και τα 2005, δεν μειώνεται τα έτη 2006 και 2007 η παραγωγή αλλά αντίθετα αυξάνει. Αυτό μπορεί να συμβεί γιατί μπορεί οι παλιές εγκαταστάσεις να δουλέψουν στο φουλ και αυτό συμβαίνει την εποχή της μεγάλης διεθνούς άνθησης πριν εκδηλωθεί η μεγάλη κρίση του 2008. Όμως μόλις πέφτει η μεγάλη ζήτηση και πέφτει από το φουλ η παραγωγή των εγκατεστημένων μονάδων φαίνεται η καχεξία του νέου πιο σύγχρονου και πιο ανταγωνιστικού παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Έτσι η παραγωγή το 2008 μειώνεται απόλυτα κατά τέσσερεις ποσοστιαίες μονάδες περίπου και το έτος 2009 έχει αρχίσει η κατρακύλα μέχρι σήμερα που η συνολική παραγωγή πέφτει ιλιγγιωδώς και βρίσκεται στο 77 % περίπου της παραγωγής του 2005. Αυτό δεν ήταν καθόλου αναγκαίο λόγω κρίσης, χρεωκοπίας και μέτρων βαριάς λιτότητας. Χαρακτηριστικά στην βιομηχανική Ιρλανδία η βιομηχανική παραγωγή αυξάνεται μέσα στα 2010-11 για να αποδειχτεί για μια ακόμα φορά ότι δεν έχει καμιά σχέση η δημοσιονομική κρίση της Ιρλανδίας με εκείνη της Ελλάδας. Η πρώτη οφείλεται στο σπάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας της που είναι μια επιβαρυμένη ειδική περίπτωση της κρίσης υπερπαραγωγής ιδιαίτερα ακινήτων που είναι στο κέντρο όλης της δυτικής χρηματοπιστωτικής φούσκας. Η δεύτερη οφείλεται στο τσάκισμα της παραγωγικής ικανότητας και της ίδιας της παραγωγής της χώρας σε συνδυασμό με μια υπερκατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων που στηρίχθηκε στον εξωτερικό δανεισμό. Κρίση υπεραπαραγωγής στη μια περίπτωση κρίση υποπαραγωγής στην άλλη ή καλύτερα πιστωτικό κανόνι ενός κράτους μπαταχτζή.

Εδώ αξίζει να προσέξει κανείς ιδιαίτερα ότι η πτώση της παραγωγής κεφαλαιακών αγαθών, δηλαδή μέσων παραγωγής μηχανημάτων και γενικά παγίου κεφαλαίου για την παραγωγή νέας αξίας, όχι μόνο πέφτει αλλά συντρίβεται σε ποσοστά μέχρι και το 41% του 2005 τον Φεβρουάριο του 2011! Η πτώση των κεφαλαιακών παρασύρει και τα ενδιάμεσα αγαθά της βιομηχανίας καθώς και τα διαρκή των νοικοκυριών. Εκεί ακριβώς δηλαδή στην αναπαραγωγή του πάγιου κεφαλαίου από την βιομηχανία, στην αναπαραγωγή των εργαλείων και των βασικών μέσων της παραγωγής, στα γάγγλια της βιομηχανίας, στη δυναμική της ανάπτυξης της βιομηχανίας συμπυκνώνεται το παραγωγικό σαμποτάζ, η αποεπένδυση.

Η καταβύθιση της βιομηχανικής παραγωγής, που φτάνει όπως είπαμε το 2011 περίπου στο 77% της παραγωγής του 2005, αποδίδεται από τον καθεστωτικό σοσιαλφασισμό και βασικά από την μόνη δήθεν «σοβαρή» οικονομολογική του γραμμή, τη γραμμή Σαμαρά - που είναι και η γραμμή των σοσιαλφασιστών του ΠΑΣΟΚ - στον τουλάχιστον τσιγκούνικο και κοντόφθαλμο τρόπο με τον οποίο οι δυτικοί δανειστές της χώρας αντιμετωπίζουν τη χρεωκοπία, δηλαδή στο ότι δεν την ελαφρώνουν από τα χρέη της και δεν την βοηθάνε στην ανάπτυξή της και αντί γι αυτό αυξάνουν τους φόρους και μειώνουν τους μισθούς. Έτσι, σύμφωνα με αυτούς, πέφτει η ζήτηση για αγαθά οπότε πέφτει η παραγωγή, οπότε αυξάνεται η ανεργία, οπότε πέφτει παραπέρα η ζήτηση και η παραγωγή, οπότε μειώνεται η φορολογητέα ύλη οπότε αυξάνεται η ανεργία και το δημόσιο έλλειμμα, το χρέος αυξάνεται παραπέρα, η κρίση δυναμώνει κλπ, κλπ μέχρι την απόλυτη καταστροφή. Ο συλλογισμός αυτός χάνει στην βασική του προϋπόθεση ότι η χώρα ζει παραγωγικά κύρια κλεισμένη στον εαυτό της, ή αλλιώς ότι παράγει για να ανταποκριθεί κύρια στην εσωτερική της ζήτηση, ή αλλιώς ότι αν η εσωτερική της ζήτηση πέφτει καταστρέφεται και η παραγωγή της. Αυτό θα μπορούσε να ισχύει σε χώρες όπου χρεοκόπησε το κράτος πχ γιατί δεν εισέπραττε φόρους και υπερκατανάλωνε ενώ η παραγωγική μηχανή της χώρας δούλευε κανονικά απευθυνόμενη κύρια στο εσωτερικό της χώρας. Όμως η ελληνική χρεωκοπία δεν είναι κύρια μια χρεωκοπία του κράτους που οφείλεται κύρια στην υπερκατανάλωσή του πχ σε αδούλευτους μισθούς υπαλλήλων, όπως ισχυρίζονται οι φιλελεύθεροι και εν μέρει και ο Σαμαράς. Η ελληνική χρεωκοπία είναι μια χρεωκοπία της χώρας που οφείλεται στο ότι η χώρα καταναλώνει πολλά εισαγόμενα και ελάχιστα παραγόμενα εντός της επί πολλά χρόνια, ενώ παράγει και εξάγει πολύ λίγα, έτσι χρωστάει πολλά στους εξωτερικούς δανειστές οι οποίοι χρηματοδότησαν ουσιαστικά τις εξαγωγές της για δεκαετίες. Αυτή είναι η διαφορά του γιαπωνέζικου χρέους που είναι χρέος του ιαπωνικού κράτους προς τους κύρια ιάπωνες δανειστές του από το ελληνικό χρέος που είναι χρέος του ελληνικού κράτους και των ελληνικών τραπεζών προς τους ξένους δανειστές.

Ο συνηθισμένος τρόπος αντιμετώπισης μιας διεθνούς χρεωκοπίας μιας χώρας σχετικά χαμηλής παραγωγικότητας που γι αυτό το λόγο υπερχρεώθηκε σε συνθήκες ανοιχτής αγοράς είναι να αυξήσει τις εξαγωγές της και να μειώσει τις εισαγωγές της. Αυτό που κάνουν οι διεθνείς δανειστές διάσωσης πχ το ΔΝΤ είναι να μειώνουν τον συνολικό όγκο των μισθών της χώρας που σημαίνει και των κρατικών παροχών που είναι τμήμα του συνολικού όγκου μισθών και έτσι να πετυχαίνουν δύο πράγματα: 1. Να αυξαίνουν τα κέρδη του παραγωγικού κεφάλαιου, τον όγκο των επενδύσεων, την παραγωγικότητα της εργασίας, την πτώση των τιμών παραγωγής της χώρας, την αύξηση των εξαγωγών και την υποκατάσταση των εισαγόμενων από ντόπια φτηνότερα προϊόντα. 2 να μειώνουν την μέση ατομική κατανάλωση του πληθυσμού της χώρας ώστε να μειώνεται σχετικά περισσότερο η εισαγωγή ειδών πολυτελείας ή ημιπολυτελείας που συνήθως κατασκευάζονται στο εξωτερικό. Και με τα δύο αυτά αποτελέσματα μειώνεται το εμπορικό έλλειμμα της χώρας που βρίσκεται στην πηγή του όποιου διεθνούς χρέους της. Αυτή είναι η κλασική μέθοδος διάσωσης μιας υπερχρεωμένης ή χρεωκοπημένης χώρας σχετικά χαμηλής παραγωγικής ισχύος σε συνθήκες οικονομικής κυριαρχίας του διεθνούς μονοπωλιακού κεφάλαιου. Είναι η μέθοδος τελικά της αύξησης της εμπορικής ανταγωνιστικής δυνατότητας της μέσα από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης του προλεταριάτου της. Είναι μια επώδυνη και δίκαια μισητή μέθοδος στους λαούς αλλά οδηγεί κάποια στιγμή σε μείωση του χρέους μέχρις ότου μια νέα μεγάλη ή περιφερειακή κρίση χρέους ξεσπάσει στον κόσμο εξ αιτίας ακριβώς της αναπόφευκτης άνισης ανάπτυξης του καπιταλισμού σε κάθε ξεχωριστή χώρα και σε κάθε ξεχωριστή περιοχή του κόσμου.

Στην Ελλάδα οι μονοπωλιστές δανειστές της διάσωσης δοκιμάζουν αυτή τη μέθοδο και αποτυγχάνουν οικτρά γιατί ο διαχειριστής του δανείου διάσωσης, δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση και η στα κρυφά φιλική της αντιπολίτευση της ακολουθούν τη μέθοδο μόνο ως προς το σκέλος της μείωση του συνολικού μισθού αλλά προσθέτουν και κάτι μοναδικά δικό τους: επιτείνουν τον παράγοντα που προκάλεσε την χρεωκοπία, δηλαδή μειώνουν παραπέρα τις επενδύσεις, την παραγωγικότητα και την παραγωγή και έτσι ακόμα και αν πέφτουν λίγο οι εισαγωγές και αν αυξάνονται λίγο οι εξαγωγές δεν γίνεται θετικό αλλά συνεχίζει να είναι βαριά αρνητικό το εμπορικό έλλειμμα και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Έτσι το συνολικό διεθνές χρέος, το δημόσιο χρέος και το δημόσιο έλλειμμα συνεχίζουν να αυξάνονται και μάλιστα ακόμα πιο έντονα εφ όσον συσσωρεύονται τα τοκοχρεωλύσια του ως τώρα πελώριου χρέους. Η διπλή απάτη του ψευτοοικονομολόγου Σαμαρά έγκειται στο ότι αυτός καλύπτει και αποκρύπτει το παραγωγικό σαμποτάζ ενώ όλη την ώρα μιλάει κούφια για ανάπτυξη και ταυτόχρονα δεν κάνει το διαχωρισμό ανάμεσα στην εσωτερική και στην εξωτερική ζήτηση για τα παραγόμενα στην Ελλάδα προϊόντα, δηλαδή δεν καλεί ποτέ σε αύξηση των εξαγωγών σαν τον βασικό δρόμο για την έξοδο από την χρεωκοπία στις δοσμένες συνθήκες.

Μια αποκαλυπτική διαφορά ανάμεσα στην ελληνική και στην ιρλανδική εφαρμογή της ίδιας συνταγής είναι στο ζήτημα της φορολόγησης των βιομηχανικών επιχειρήσεων. Οι Ιρλανδοί τσακώθηκαν με τους δανειστές, ιδιαίτερα αυτούς της ΕΕ, για να πετύχουν-και πέτυχαν- να κρατήσουν χαμηλούς του φορολογικούς συντελεστές αυτών των επιχειρήσεων (12%) ώστε να αυξήσουν τις εξαγωγές τους και να βγει η Ιρλανδία από την κρίση χρέους. Αντίθετα οι Έλληνες (το «έλληνες» είναι καταχρηστικό αφού πρόκειται για πράκτορες σαμποταριστές) ομόλογοί τους όχι μόνο αύξησαν τους φορολογικούς συντελεστές όλων των βιομηχανικών επιχειρήσεων για να τους κάνουν τελικά ακόμα και τετραπλάσιους των ιρλανδικών αλλά προχώρησαν τα κτήνη σε έξτρα φορολογικά γιουρούσια σε στιγμές που οι επιχειρήσεις αντιμετώπιζαν μείωση της εσωτερικής ζήτησης και ταυτόχρονα πιστωτική ασφυξία. Δηλαδή οι προβοκάτορες αυτοί χρησιμοποίησαν τη κλασσική μέθοδο διάσωσης για να δυναμώσουν το σαμποτάζ και για να ακυρώσουν κάθε διάσωση ώστε να υπερχρεώσουν όλη την ΕΕ, να την αποσυνθέσουν πολιτικά και να την εξαρτήσουν οικονομικά από την Κίνα-υπερπιστωτή μέσω της έκδοσης ευρωομολόγων. Οι τυφλοί απέναντι στην ελληνική πραγματικότητα δανειστές μόλις τώρα τελευταία άρχισαν να παίρνουν χαμπάρι ότι με την υπερφορολόγηση του παραγωγικού κεφάλαιου αλλά και της κατανάλωσης η κυβέρνηση τσακίζει την παραγωγική ραχοκοκαλιά της χώρας και ζητάνε για πρώτη φορά να επικεντρωθεί αυτή στα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτρα που κάπως άπτονται του σαμποτάζ. Λέμε άπτονται γιατί ουσιαστικά και αποκλειστικά αφορούν το χτύπημα της γραφειοκρατίας που όπως είπαμε αποτελεί μια από τις πλευρές και όχι την κύρια ούτε ακόμα περισσότερο την αυτοδύναμη πηγή της παραγωγικής αποσύνθεσης της χώρας.

Να γιατί ενώ η χώρα καταρρέει οι προβοκάτορες καταφέρνουν και δείχνουν στο λαό σαν υπεύθυνους κύρια τους δανειστές μονοπωλιστές που ποτέ στην ιστορία του σύγχρονου καπιταλισμού δεν υπήρξαν τόσο πιστωτικά γενναιόδωροι όσο απέναντι στην Ελλάδα. Αυτό όχι επειδή έγιναν ξαφνικά καλόκαρδοι αλλά επειδή φοβούνται ότι μαζί με την Ελλάδα θα βυθιστεί η ΕΕ και μαζί με αυτήν η παγκόσμια οικονομία.

Τώρα τελευταία η κυβέρνηση, ειδικά ο εκ των αρχισαμποταριστών αρμόδιος υπουργός Χρυσοχοίδης, τονίζουν ότι ανέβηκαν οι εξαγωγές. Αυτό το κάνουν για να θολώσουν τα νερά. Κρύβουν ότι ενώ η ζήτηση βιομηχανικών προϊόντων στο εξωτερικό αυξήθηκε πελώρια τα δύο τελευταία χρόνια, η τσακισμένη από το σαμποτάρισμα των επενδύσεων ελληνική βιομηχανία όσο και να αυξήσει τις εξαγωγές της-πράγμα που έχει ήδη κάνει- δεν μπορεί να συγκρατήσει την σχετική μείωσή της σε σχέση με τις άλλες χώρες και έτσι να συμβάλλει κάπως ουσιαστικά στη μείωση του εμπορικού ελλείμματος και στην αύξηση της παραγόμενης αξίας στην οικονομία. Είναι πια πολύ μικρή η βιομηχανία στη χώρα μας και λόγω υλικού σαμποτάζ, δηλαδή σαμποτάζ του σταθερού κεφάλαιου, δεν είναι ανταγωνιστική ούτε και με την πελώρια πρακτική μείωση των μισθών. Ήδη το 2011 η βιομηχανία, παρά το ότι μειώνει τον συνολικό όγκο της παραγωγής της, έχει φτάσει στην ανώτερη εξαγωγική της επίδοση, στο 8% του ΑΕΠ, όταν όμως οι εξαγωγές της ΕΕ έχουν φτάσει στο 42% του ΑΕΠ της!!!

Ο παρακάτω πίνακας δείχνει τις εξαγωγές τις εισαγωγές και το εμπορικό έλλειμμα της χώρας σε δις.

Στους πίνακες που δίνουμε στο τέλος του κειμένου φαίνεται ότι οι εξαγωγές της χώρας μας είναι ένας μελανός λεκές στο χάρτη των εξαγωγών των χωρών της ΕΕ-27. Μόνο η επίσης από τη Ρωσία εξαρτημένη και σαμποταρισμένη Κύπρος, όπως και η χώρα μας, έχουν τέτοιο χαμηλό ποσοστό εξαγωγών σε σχέση με το ΑΕΠ όταν όπως είπαμε σήμερα έχουν αυτές εκτοξευτεί στο 42% του ΑΕΠ της ΕΕ-27. Η Πορτογαλική βιομηχανία σαν παράδειγμα είχε εξαγωγές το 2009 στο 21% του ΑΕΠ όπως και το 2010 ενώ η Ελλάδα κοντά στο 6% και 7%, γι αυτό και η Πορτογαλία μετά την Ιρλανδία βρίσκεται σε δρόμο εξόδου από την κρίση (αν δεν την βουλιάξει η Ελλάδα με τις πανευρωπαϊκές δίνες παγκόσμιου χρηματιστηριακού πανικού που προκαλεί η δικιά της διαρκώς και προβοκατόρικα επισειόμενη βύθιση). Από τους πίνακες βλέπουμε αύξηση των εξαγωγών της Πορτογαλίας το 2010 κατά 16% και το 2011 κατά 21% για τους δύο πρώτους μήνες, ποσοστό που το υιοθετούμε για όλο το έτος. Για να κάνουμε μια χοντρική εκτίμηση υποθέτουμε ότι η ελληνική βιομηχανία έχει τις εξαγωγικές επιδόσεις της πορτογαλικής, που κανονικά θα έπρεπε να την ξεπερνά κατά πολύ.

Με αυτές τις υποθέσεις φτιάχνουμε τον παρακάτω πίνακα

Η αύξηση της ελληνικής βιομηχανίας τους δύο πρώτους μήνες του 2011 φαίνεται από τους πίνακες στο τέλος του κειμένου ότι είναι 39%. Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι αυτό το ποσοστό θα κρατηθεί σταθερό όλο το 2001 τότε η αύξηση των εξαγωγών σε σχέση με το 2010 θα είναι 16,248 Χ 0,39= 6,336 δις. Δηλαδή οι εξαγωγές θα φτάναν το 2011 στα 22,584 δις, όταν τα 20 δις θεωρούνται από τον ΣΕΒ απόλυτη επιτυχία. Η σύγκριση του εξαιρετικά αισιόδοξου, έξω από την πραγματικότητα σεναρίου των 6,336 δις με τα 11,205 είναι αποκαλυπτική. Δεν υπάρχει δικαιολογία για τους προδότες! Επί δεκαετίες ο Α. Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής ο ανιψιός και Γ. Παπανδρέου, προωθούσαν τάχα την μικρή επιχείρηση σε βάρος της μεγάλης δηλαδή υπέσκαπταν τα θεμέλια μια σύγχρονης ζωής και οικονομίας που βασίζεται στην μεγάλη μαζική παραγωγή και βιομηχανία. Στόχος των πρωθυπουργών του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ ήταν και είναι το τσάκισμα της χώρας και η υποταγή της στο ρώσικο ναζιστικό άξονα.

Η βασική αιτία της χρεοκοπίας είναι το εμπορικό έλλειμμα, το βιομηχανικό παραγωγικό κενό. Με εξαγωγές στο 6 και 7% του ΑΕΠ, όταν στην ΕΕ έχουμε 44%, το ισοζύγιο πληρωμών συντρίβεται και αυτό συμβαίνει επί δεκαετίες. Η χώρα δανείζεται ασταμάτητα για να καταναλώνει βιομηχανικά προϊόντα, για να χρηματοδοτεί το εμπορικό έλλειμμα και να συντηρεί την κατανάλωση στο επίπεδο μιας σύγχρονης ζωής.

Πηγή: Eurostat/ Επεξεργασία: ΙΕΕΣ-ΣΕΒΕ/ na: Non Available