Βεβαίως οι ανατολικοί προβοκάτορες δε θα μπορούσαν να κοροϊδεύουν τόσο εύκολα το λαό, αν δεν βοηθούνταν και από τους ίδιους τους δανειστές, τους παρακμασμένους μονοπωλιστές της Δύσης, και κύρια από τους έλληνες αστοφιλελεύθερους, που από ιστορική έλλειψη χαρακτήρα δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τις αιτίες αυτής της καταστροφής, και έτσι γίνονται οι πιο πρόθυμοι συνήγοροι των κυβερνητικών προβοκατόρων στο εσωτερικό της ΕΕ. Η Δύση γενικά και η ΕΕ ειδικότερα, όσο υποκύπτουν στους κυβερνήτες μας εκβιαστές, που λένε «δανείστε μας κι άλλο αλλιώς θα πεθάνουμε μαζί με το ευρώ σας», είναι καταδικασμένες να παίρνουν ένα τεράστιο μέρος της ευθύνης για την καταστροφή της χώρας μας, καθώς επιμένουν να επιβάλλουν ή να αποδέχονται από την κυβέρνηση οικονομικά μέτρα που θίγουν άμεσα και σκληρά τις μάζες, και μάλιστα σε μια χώρα στην οποία ούτε έχουν την πολιτική εξουσία ούτε την ξέρουν καλά. Και, όσο πιο λάθος κάνουν στις αναλύσεις τους και αποτυγχάνουν, τόσο πιο πολύ ανασύρουν τις ιμπεριαλιστικές τους συνήθειες και τοποθετούν επιτηρητές στα υπουργικά γραφεία για να ελέγξουν αριθμούς και να τους εντάξουν σε σχήματα, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν τις παραγωγικές σχέσεις, τις παραγωγικές δυνάμεις και τις νοοτροπίες που κρύβονται πίσω απ’ αυτούς τους αριθμούς. Έτσι αποξενώνονται από το λαό μας παίζοντας το στρατηγικό παιχνίδι των προβοκατόρων.

Όταν λέμε ότι αυτοί δεν ξέρουν τη χώρα, εννοούμε την πεποίθησή τους -που τους την επισφραγίζουν οι ντόπιοι αστοφιλελεύθεροι τύπου Δημοκρατικής Συμμαχίας, Δράσης κτλ.- ότι η χώρα αυτή χρεοκοπεί γιατί πάσχει από τη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας, και ιδιαίτερα από την πραγματικά χαμηλή παραγωγικότητα του μεγάλου και διεφθαρμένου γραφειοκρατικού κράτους. Έτσι επιδιώκουν, εκτός από τα διαρθρωτικά μέτρα τύπου ιδιωτικοποίησης των ΔΕΚΟ, τη μείωση του συνολικού όγκου των μισθών, ιδιαίτερα εκείνων του δημόσιου τομέα (στενού και ΔΕΚΟ) και την απόλυση εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων, πράγμα που μέσα στην κρίση σημαίνει θάνατο. Βέβαια, ζητούν και χτύπημα της γραφειοκρατικής διαφθοράς, αλλά αυτό δεν το βάζουν στα επείγοντα. Αυτή είναι και η ανάλυση των προβοκατόρων που παίζουν το ρόλο της κυβέρνησης και οι οποίοι, ενώ συμφωνούν οικονομικά με την απαίτηση ως προς τις ΔΕΚΟ, δηλώνουν ότι δεν μπορούν να την επιβάλουν αμέσως, γιατί φοβούνται τη λαϊκή εξέγερση.

Εμείς από την πλευρά μας δεν παύουμε να επαναλαμβάνουμε ότι η Ελλάδα δεν πάσχει από τη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας, που πράγματι έχει την αιχμή της στην πραγματική αντιπαραγωγικότητα και στη σπατάλη της κρατικής υπαλληλίας της, αλλά από την πολύχρονη μεθοδική καταστροφή του υλικού παραγωγικού κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, που θέλει και δεν μπορεί να επενδυθεί στη χώρα μας. Η χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας εκδηλώνεται εκεί που ενώνεται το σταθερό κεφάλαιο (μηχανήματα, κτίρια, πρώτες ύλες) με το μεταβλητό κεφάλαιο, δηλαδή τη μισθωτή εργασία, όπου η δεύτερη δεν είναι σε θέση να χειριστεί αποτελεσματικά (εννοούμε με καπιταλιστικούς παγκόσμιους όρους) το πρώτο. Όμως στην Ελλάδα αυτή η ένωση όλο και ματαιώνεται, γιατί λείπει από αυτήν το σταθερό κεφάλαιο, ενώ είναι διαθέσιμο σε αφθονία -και μάλιστα όλο και πιο φτηνό σήμερα μετά την κρίση- το μεταβλητό κεφάλαιο. Το παραγωγικό σαμποτάζ που διαρκώς καταγγέλλουμε είναι η παρεμπόδιση του παραγωγικού σταθερού κεφαλαίου να φτάσει στην αγορά και να ενωθεί με την εργατική δύναμη. Αυτή η παρεμπόδιση γίνεται άμεσα με περιβαλλοντικά, νομοθετικά, δικαστικά, «ταξικά-συνδικαλιστικά» προσχήματα ή με πρόσχημα τη γραφειοκρατική διαφθορά ή, ακόμα, με πρόσχημα τον πελώριο όγκο των μισθών της κρατικής υπαλληλίας, που πραγματικά απορροφά ένα μεγάλο τμήμα των κρατικών δαπανών που θα μπορούσαν να πάνε σε κρατικές επενδύσεις. Επίσης γίνεται και ωμά με την παρεμπόδιση της αυθόρμητης κίνησης για συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, δηλαδή με τη συστηματική παρεμπόδιση της δημιουργίας λίγων μεγάλων επιχειρήσεων στη θέση των πολύ λιγότερο παραγωγικά μικρότερων, που οι σαμποταριστές στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ εκθειάζουν πάντα και κάπως προωθούν τάχα σαν πιο... κατάλληλες για την ανάπτυξη μιας χώρας!!!

Αυτό το σαμποτάζ οι δυτικοί φιλελεύθεροι θα μπορούσαν να το δουν, όχι σώνει και καλά σαν σαμποτάζ, δηλαδή σαν μια δόλια και ηθελημένη καταστροφική πολιτική, αλλά οπωσδήποτε σαν μια αντικειμενική (σχετικά με κάθε άλλη χώρα της ΕΕ) αποεπένδυση της χώρας ή ακόμα και σαν απόλυτη αποεπένδυση, όπως γίνεται τελευταία. Θα το βλέπανε, αν δεν είχαν σαπίσει τελείως και αυτοί και η οικονομολογία τους. Θα το βλέπανε και στη μοναδική εντός της ΕΕ επί δεκαετίες μόνιμη σχετική πτώση της βιομηχανικής παραγωγής της Ελλάδας σαν ποσοστό του ΑΕΠ της και στο μόνιμο πελώριο εμπορικό της έλλειμμα και, κυρίως, στο εντελώς ολέθριο για τα δημοσιονομικά κάθε χώρας έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της τελευταίας δεκαετίας. Και δε φτάνει αυτό. Τελικά φτάσανε να ποδοπατήσουν και τα δικά τους εγχειρίδια δημόσιας οικονομικής, που δείχνουν την τόσο άμεση σχέση που έχει το δημοσιονομικό έλλειμμα μιας χώρας με το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της και τις επενδύσεις. Γι’ αυτή τη σχέση υπάρχει μια σαφής θεωρητική φόρμουλα, που την έχουμε δει να επαληθεύεται και με τα οικονομικά στοιχεία της τελευταίας δεκαετίας στη χώρα μας.

Πρόκειται για τη σχέση G-T=Sp-I-CA, όπου G-T το δημοσιονομικό έλλειμμα (το G είναι οι κρατικές δαπάνες και T τα κρατικά έσοδα), Sp η ιδιωτική εθνική αποταμίευση, I οι επενδύσεις, CA το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών (που έχει αρνητικό πρόσημο, οπότε αλγεβρικά το –CA γίνεται θετικό στην παραπάνω εξίσωση).

Τώρα αυτοί προσπαθούν να μειώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα επιμένοντας να λύσουν το πρόβλημα βασικά μέσα σ’ αυτό το ίδιο το κράτος, δηλαδή θέλουν να μειώσουν το G-T αυξάνοντας τα έσοδα (το Τ) μέσω φόρων και μειώνοντας τα έξοδα (το G) μέσω της μείωσης των υπαλληλικών μισθών και των συντάξεων (η τρόικα θέλει και την ιδιωτικοποίηση, αλλά η ρωσόδουλη κυβέρνηση δεν τη θέλει ακόμα, γιατί δεν είναι έτοιμοι οι ανατολικοί σοσιαλφασίστες να αγοράσουν τις ΔΕΚΟ). Γι’ αυτήν ακριβώς τη «λύση» εντός του κράτους τρελαίνονται και οι ρωσόδουλοι σαμποταριστές της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, πρώτον γιατί αυτή -όπως θα δούμε καθαρότερα παρακάτω- δεν είναι λύση, οπότε η αιμορραγία της χώρας και η κρίση της ΕΕ θα συνεχίζονται, και δεύτερον γιατί αυτή η «λύση» αποτραβάει τα βλέμματα των αστών πιστωτών και των λαών της ΕΕ από το βασικό διαρκές έγκλημα των σαμποταριστών που πραγματοποιείται στο έδαφος όλης της οικονομίας, ιδιαίτερα στο έδαφος της παραγωγής. Αυτή μάλιστα η «λύση» βοηθάει στη συνέχιση του εγκλήματος, γιατί επιτρέπει στους κυβερνητικούς προβοκάτορες να αυξάνουν τους φόρους κυρίως σε βάρος των παραγωγικών τομέων της οικονομίας, ιδιαίτερα σε βάρος της βιομηχανίας και της οικοδομήσιμης γης, και να μειώνουν τις δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές που βοηθάνε τις εξαγωγές και το συναλλαγματοφόρο τουρισμό (π.χ. λιμάνια, μαρίνες), δηλαδή να κάνουν το αντίθετο απ’ αυτό που κάνει η Ιρλανδία, που με γοργά βήματα βγαίνει από την κρίση. Επίσης αυτή η «λύση», επειδή η κυβέρνηση την εφαρμόζει με την επιλεκτική υπερφορολόγηση των εργαζομένων και των μικρομεσαίων και όχι της μεγάλης αστικής τάξης, της Εκκλησίας και των φοροφυγάδων, προκαλεί την πιο πλατιά δυσαρέσκεια και οργή των πλατιών μαζών ενάντια στους ευρωπαίους πιστωτές της χώρας, οι οποίοι ευχαρίστως εμφανίζονται σαν οι εμπνευστές, και μάλιστα σαν οι εκβιαστές-εντολείς, όλης αυτής της πολιτικής. Έτσι οι μεν σαμποταριστές της κυβέρνησης εμφανίζονται στις μάζες σαν ρεαλιστές ή σαν καρπαζοεισπράκτορες της ΕΕ, οι δε μεγαλύτεροι σαμποταριστές της ανάπτυξης και οι πιο ωμοί πράκτορες της Ρωσίας -οι παλιοί των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και ο νεοσύλλεκτος Σαμαράς-εμφανίζονται σαν οι επικεφαλής της «πατριωτικής» αντι-ΕΕ «βίαιης αγανάκτησης», που έχει γίνει τώρα το καλύτερο εργαλείο παραγωγικού σαμποτάζ και χρεοκοπίας της χώρας.

Το ότι αυτή η «λύση» είναι καταδικασμένη να αποτυγχάνει συνάγεται και από την κοινή λογική και από την οικονομική επιστήμη.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι, όσο και να μικρύνει κανείς τους μισθούς και τους φόρους σε μια χώρα, όταν ταυτόχρονα χτυπάει τις επενδύσεις της -και μάλιστα μειώνει απόλυτα την παραγωγή της- θα μειώνονται μοιραία οι μισθοί και τα εισοδήματα των ανθρώπων, είτε αυτό γίνεται με κρατικά καταναγκαστικά μέτρα (νέοι φόροι, μείωση μισθών και συντάξεων), όπως τώρα με τα μνημόνια, είτε γίνεται αυθόρμητα από τους ίδιους τους οικονομικούς νόμους της παραγωγής. Λέγοντας αυθόρμητα εννοούμε ότι, αν το σταθερό κεφάλαιο μιας χώρας καταστρέφεται, καταστρέφεται και το μεταβλητό κεφάλαιο, δηλαδή μειώνονται οι παραγωγικά εργαζόμενοι και ο συνολικός όγκος των μισθών τους (καθώς και οι συντάξεις, που στην ουσία είναι τμήμα του συνολικού εργατικού μισθού). Ταυτόχρονα καταστρέφεται και ο όγκος της συνολικά παραγόμενης υπεραξίας, που είναι πολύ χοντρικά τα κέρδη του κεφαλαίου. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι γίνεται όλο και μικρότερη η είσπραξη φόρων, οπότε ελαττώνεται αναγκαστικά και η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων (με την υπόθεση πάντα ότι το κράτος δεν καταφεύγει σε νέο δανεισμό για να καλύψει το κενό). Εκείνο που κάνει ο παραπάνω μαθηματικός τύπος, η μεγάλη αξία του οποίου βρίσκεται στο ότι συνδέει το δημοσιονομικό έλλειμμα με την παραγωγή, είναι να προσδιορίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια και να ποσοτικοποιεί τη μεταξύ τους σχέση. Αυτός λοιπόν ο τύπος μας λέει ότι, όσο και να μειώσει η κυβέρνηση μισθούς και συντάξεις, όσους υπαλλήλους και να απολύσει και όσο και αν εξαγνίσει ή τιμωρήσει τους πιο διεφθαρμένους από αυτούς (στην πράξη σήμερα τους αφήνει πιο ανέπαφους από ποτέ, γιατί αυτοί είναι η πλατιά κοινωνική βάση του σοσιαλφασισμού), αν εμποδίζονται για οποιοδήποτε λόγο οι επενδύσεις στη χώρα, δηλαδή αν μειώνεται το Ι και δε μειώνεται (σε απόλυτες τιμές) το τεράστιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών (το CA), το κρατικό έλλειμμα (το G-T) θα μεγαλώνει. Επειδή, μάλιστα, η πτώση των επενδύσεων πάει συνήθως παράλληλα, ύστερα από κάποιο χρόνο, με την αύξηση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, καταλαβαίνει κανείς ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα δυναμώνει σε διπλάσιο βαθμό από εκείνον με τον οποίο χτυπιούνται οι επενδύσεις (το Ι). Ο μόνος παράγοντας που αντιρροπίζει κάπως την αύξηση του δημοσίου ελλείμματος σήμερα είναι η μείωση της αποταμίευσης των ιδιωτών, το Sp, το οποίο μέχρι πριν λίγο στη χώρα μας πήγαινε κυρίως στην ατομική κατανάλωση, που σημαίνει κυρίως στην αγορά εισαγόμενων αγαθών, οπότε οδηγούσε στην πιο γρήγορη αύξηση του CA (εννοούμε πάντα της απόλυτης τιμής του). Αλλά, ακόμα και αν οι αποταμιεύσεις τείνουν προς το μηδέν, όσο οι επενδύσεις τείνουν επίσης προς το μηδέν, το δημόσιο έλλειμμα θα σέρνεται πίσω από το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Το δημόσιο έλλειμμα δε θα μειώνεται χωρίς μια παραγωγική έκρηξη, για τον απλό λόγο ότι η χώρα μας έχει βαριά εξάρτηση από τις εισαγωγές στην καθημερινή της παραγωγική και ατομική-καταναλωτική ζωή.

Οι κυβερνητικοί προβοκάτορες, έχοντας πάντα τις πλάτες των εδώ φιλελεύθερων, λένε: Πρώτα θα μειώσουμε το κρατικό έλλειμμα μικραίνοντας το κράτος και χτυπώντας τη γραφειοκρατία με απολύσεις και περικοπές μισθών (μόνο τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ δεν τις θέλουν όπως οι φιλελεύθεροι). Έτσι θα μειωθεί το έλλειμμα και θα αποτραπεί ο κίνδυνος χρεοκοπίας. Μετά από αυτό θα ενθαρρυνθούν οι επενδυτές του εσωτερικού, και κυρίως του εξωτερικού, να φέρουν τα κεφάλαιά τους εδώ. Αν οι Παπανδρέου-Βενιζέλος-Χρυσοχοΐδης και οι ηγέτες των μεγαλύτερων κομμάτων δεν ήταν σαμποταριστές, το μόνο που θα έκαναν θα ήταν απλά να επιτρέψουν τις επενδύσεις. Γιατί δε χρειάζεται ακόμα και σήμερα, κάτω από την απειλή χρεοκοπίας, καμία ενθάρρυνση για να γίνουν επενδύσεις, φτάνει να επιτραπούν. Μάλιστα λόγω του πολύχρονου σαμποτάζ και της παράλληλης εισαγωγής διαρκώς νέων κυμάτων φτηνής μεταναστευτικής εργασίας τα μεροκάματα στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλά, και μάλιστα ακόμα πιο χαμηλά σε σχέση με το γενικά ψηλό μορφωτικό επίπεδο του εργατικού δυναμικού. Επιπλέον, εξαιτίας του παλιού αρκετά ψηλού επιπέδου της ελληνικής ανάπτυξης και επειδή η ΕΕ έδωσε πολλές επιδοτήσεις για βασικές υποδομές, είναι ακόμα αρκετά ψηλό το επίπεδό τους σε σχέση με τις άλλες χώρες του χαμηλού μεροκάματου. Επειδή λοιπόν, παρά τα ρίσκα της κρίσης, θα ήταν μεγάλα τα κέρδη όσων θα κατάφερναν να επενδύσουν, και γι’ αυτό επιμένουν να κάνουν αιτήσεις να επενδύσουν, η κυβέρνηση Παπανδρέου, τα «κινήματα» του ΣΥΝ-ψευτοοικολόγων και το ΣτΕ έχουν δυναμώσει πάνω στην κρίση το σαμποτάζ. Ειδικά ο Παπανδρέου με την Μπιρμπίλη έχουν ακυρώσει ωμά, δηλαδή με κεντρικές πολιτικές αποφάσεις, πολλές δεκάδες δις επενδύσεων, ιδιαίτερα στην ενέργεια (μόνο 8 δις είναι οι ακυρωμένες ανεμογεννήτριες στο Αιγαίο). Γενικά σήμερα οι σημαντικές επενδύσεις, ιδιαίτερα αυτές με παραγωγικό-εξαγωγικό χαρακτήρα, εμποδίζονται εύκολα με τα νομοθετικά, ψευτοπεριβαλλοντικά, ψευτογραφειοκρατικά, «κινηματικά» ψευτοταξικά και άλλα εμπόδια που είναι όλα στην ουσία τους πολιτικά-σοσιαλφασιστικά και εντοπίζονται κυρίως στη χρήση της γης. Αυτά τα εμπόδια το πολιτικό καθεστώς είναι αποφασισμένο να τα αποσύρει στο λεπτό όταν πρόκειται για επενδύσεις του ρώσικου και ρωσόφιλου κεφαλαίου. Αυτό είναι το νόημα του fast track, που δεν έχει μπει ακόμα σε εφαρμογή γιατί αυτό το κεφάλαιο περιμένει να εξευτελιστούν εντελώς οι τιμές των παγίων των ΔΕΚΟ, και πιο πολύ οι τιμές της γης, πριν αρχίσει να αγοράζει μαζικά. Η κυβέρνηση υπερφορολογεί τη γαιοκτησία, ιδιαίτερα τη μεγάλη, για να την αγοράσουν πολύ φτηνά οι ρωσοκινέζοι, οι καταριανοί και οι ντόπιοι πράκτορές τους κρατικοολιγάρχες όταν έρθει η στιγμή.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι ο μόνος τρόπος για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του χρέους στην Ελλάδα σήμερα περνάει μέσα από το ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής και όχι αντίστροφα, το ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής μέσα από τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Η μείωση μάλιστα του δημοσιονομικού ελλείμματος μέσω της μείωσης των μισθών, αλλά και των εισοδημάτων των μικρομεσαίων στρωμάτων μέσω της υπερφορολόγησης, δίνει ένα βαθύ χτύπημα στο ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής. Αυτό όχι τόσο από την οικονομική πλευρά, όπως δημαγωγούν οι σοσιαλφασίστες Σαμαράς και ΣΥΝ, δηλαδή από το ότι μειώνεται η καταναλωτική δύναμη των μαζών, οπότε χτυπιέται το ντόπιο εμπόριο και η ντόπια βιομηχανία καταναλωτικών αγαθών, αλλά και η φοροείσπραξη. Γιατί αυτή η μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης μέσα από τη μείωση των μισθών θα μπορούσε να αντιρροπιστεί από τις μεγαλύτερες επενδύσεις στην εξαγωγική βιομηχανία που θα γίνονταν λόγω της γενικής πτώσης των μισθών, οπότε θα ενισχυόταν σταδιακά η παραγωγή για εξωτερική κατανάλωση ή για υποκαστάσταση των εισαγωγών, οπότε θα μειωνόταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και θα μεγάλωνε και η αντίστοιχη φοροείσπραξη. Ο βασικός λόγος για τον οποίο το βάναυσο χτύπημα των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων χτυπάει την ανάπτυξη είναι πολιτικός. Όσο αυτές οι μάζες συντρίβονται αδιακρίτως, όχι μόνο δε στηρίζουν καμιά παραγωγική μεταρρύθμιση, που προϋποθέτει την πάλη ενάντια στο σοσιαλφασισμό, αλλά η οργή τους χρησιμοποιείται από το σοσιαλφασισμό σαν όπλο για να δυναμώσει το παραγωγικό σαμποτάζ με προβοκάτσιες ιδιαίτερα ενάντια στον μεγαλύτερο προς το παρόν εξαγωγικό τομέα, που είναι ο τουρισμός (δες ταξιτζήδες, σε λίγο απεργούς ΔΕΚΟ κτλ.). Αν η κυβέρνηση αυτή ήθελε την ανάπτυξη και αν η τρόικα δεν ήταν ένα ταξικό απόσπασμα του δυτικού μονοπωλίου, δε θα άρχιζαν τον εκσυγχρονισμό του Δημοσίου από τη μισθολογική εξαθλίωση ή την απόλυση των υπαλλήλων, αλλά από την πάλη ενάντια στην παραγωγική αχρήστευση, τη λούφα, την παραίτηση και βέβαια τη διαφθορά. Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο μεγάλα ποσά θα εξοικονομούσε η κοινωνία, ιδιαίτερα η φτωχολογιά, αν -για παράδειγμα- οι εκπαιδευτικοί έκαναν καλύτερα τη δουλειά τους μέσα από διαδικασίες αξιολόγησης από το κράτος, τους γονείς και τους μαθητές και διαδικασίες διαρκούς μετεκπαίδευσης;

Νομίζουμε ότι έχουν γίνει κατανοητοί στους αναγνώστες μας οι λόγοι για τους οποίους τα μέτρα της τρόικας και τα αντίστοιχα μνημόνια, που εφαρμόζονται επιλεκτικά από την κυβέρνηση, και μάλιστα με εφευρετικότητα και με έμφαση στα πιο καταστροφικά για την παραγωγή, είναι αδύνατο να κλείσουν το πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα. Αντίθετα, μπορούν εύκολα να το μεγαλώνουν. Όσο και να πιέζουν οι πιστωτές, εφόσον χτυπιούνται λυσσαλέα οι νέες επενδύσεις, αλλά και οι υπάρχουσες παραγωγικές μονάδες, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και το δημοσιονομικό έλλειμμα θα παραμένουν πεισματικά μεγάλα και θα καταβροχθίζουν τα δανεικά όλων των πακέτων διάσωσης και όλα τα πιθανά κουρέματα του χρέους. Ακόμη και μια χρεοκοπία εντός του ευρώ -που, απ’ ό,τι φαίνεται, έρχεται γάντι στους ρωσόδουλους- με χάρισμα των μισών χρεών δε θα μειώσει το πρωτογενές έλλειμμα και η εθνική αιμορραγία θα συνεχίζεται ματώνοντας όλη την ΕΕ και, όπως φαίνεται, όλες τις σε παραγωγική παρακμή δυτικές οικονομίες. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε την απάτη που υπάρχει στον κυβερνητικό ισχυρισμό -που τον προβάλλει ιδιαίτερα ο αρχισαμποταριστής Χρυσοχοΐδης- ότι τελευταία έχουν αυξηθεί θεαματικά οι εξαγωγές, πράγμα που τάχα σημαίνει ότι η χώρα έχει μπει ήδη στο δρόμο της ανάπτυξης. Όμως αυτή η αύξηση είναι κυρίως λογιστική. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, οι εξαγωγές το διάστημα Ιανουαρίου-Ιουλίου 2011 αυξήθηκαν κατά 31%. Όμως το 15% απ’ αυτές αντιστοιχεί σε αύξηση των εξαγωγών πετρελαιοειδών, η οποία οφείλεται στο ότι από φέτος καταγράφονται στις εξαγωγές τα πετρέλαια και οι βενζίνες που πάνε στον εφοδιασμό με καύσιμα των πλοίων στα λιμάνια και των αεροπλάνων στα αεροδρόμια. Έτσι η πραγματική αύξηση των εξαγωγών είναι μόνο 16%, παρά την τεράστια μείωση των μισθών και συνακόλουθα του κόστους παραγωγής. Αλλά η κατά 16% αύξηση ενός μικρού ποσού όπως αυτό των εξαγωγών της χώρας δε μειώνει ουσιαστικά το χάσμα τους με το πολλαπλάσιο ποσό των εισαγωγών. Όσο για την εξαγωγική επίδοση της ίδιας της βιομηχανίας, αυτή αντιστοιχεί το 2011 στο 8% του ΑΕΠ, όταν οι εξαγωγές της ΕΕ έχουν φτάσει στο 42% του ΑΕΠ της. Επίσης το 2011 η βιομηχανία συνολικά μείωσε το συνολικό όγκο της παραγωγής της στο 77% αυτής του 2005…

Το ερώτημα λοιπόν που μπαίνει ύστερα από αυτά είναι: Τι κάνουμε μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση, τι κάνει ο λαός; Τι πρέπει να διεκδικεί και πού πρέπει να αντιστέκεται; Πιο συγκεκριμένα, πώς πρέπει να αντιδράσει ο λαός στα νέα, αλλεπάλληλα κύματα φόρων και στην κάθε είδους μείωση εισοδημάτων;

Στο σημείο αυτό υπάρχουν ως τώρα δύο ακραίες καθεστωτικές απαντήσεις στα λόγια, που όμως στην πράξη είναι μία.

Η μία καθεστωτική απάντηση στα λόγια είναι αυτή της κυβέρνησης του σαμποτάζ και των ντόπιων αστοφιλελεύθερων, οι οποίοι λένε: Πληρώστε και ας διαφωνείτε. Λένε δηλαδή: «Και εμείς διαφωνούμε στο βάθος με αυτήν την πολιτική, όμως αυτή είναι η απαίτηση των δανειστών μας και, αν δεν υποταχθούμε, θα χρεοκοπήσουμε σαν χώρα και τότε θα εξαθλιωθούμε εντελώς. Πάντως, τα βάσανά σας θα τελειώσουν κάποτε, γιατί κάποτε θα αρχίσουν οι επενδύσεις».

Η άλλη καθεστωτική απάντηση στα λόγια είναι των σοσιαλφασιστών αρχισαμποτέρ του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ, που λένε: « Εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι, μην πληρώνετε τίποτα. Να πληρώσουν οι μεγαλοαστοί ξένοι δανειστές με βάρεμα εθνικού κανονιού, καθώς και οι ντόπιοι αστοί». Κατ’ αυτούς λεφτά υπάρχουν άπειρα στα σεντούκια και δεν έχουμε παρά να τα πάρουμε σαν καταπιεσμένο έθνος και σαν φτωχολογιά μέσα από μια λαϊκή Ελλάδα (ψευτοΚΚΕ) ή μέσα από μια λαϊκή Ευρώπη ( ΣΥΝ). Εννοούν μια Ελλάδα και μια Ευρώπη των ρώσων αφεντικών τους, στην οποία οι ίδιοι θα είναι οι κουίσλιγκ τους.

Οι υπόλοιπες καθεστωτικές αντιδράσεις, βασικά αυτές των σαμποταριστών της σαμαρικής ηγεσίας της ΝΔ και του καρατζαφερικού ΛΑΟΣ, κινούνται ανάμεσα στις δυο προηγούμενες γραμμές παίζοντας τάχα πιο ρεαλιστικά με τους μισθούς, τους φόρους και τις επενδύσεις σε διάφορες αναλογίες, ενώ γενικά ζητάνε νέες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, τους οποίους κατά τη νέα πανεθνική γραμμή θεωρούν τους βασικούς εχθρούς του λαού και της χώρας.

Αυτά όλα είναι στα λόγια. Στην πράξη όλοι αυτοί βολεύονται μια χαρά με την πείνα του λαού, την ανεργία και τα χαράτσια. Η απόδειξη είναι ότι ποτέ οι συνδικαλιστικές παρατάξεις τους δεν οργανώνουν μεθοδικά και ως το τέλος κανένα συγκεκριμένο οικονομικό αγώνα ενάντια σε κανένα φορολογικό χαράτσι και σε καμιά μείωση μισθών, πράγμα που εύκολα θα μπορούσαν να κάνουν τουλάχιστον για τα πιο απεχθή και κοινωνικά άνισα από αυτά τα μέτρα, εφόσον αυτοί ελέγχουν συνδικαλιστικά -σαν νέα αφεντικά- όλες τις κρίσιμες για την παραγωγή ΔΕΚΟ και όλες τις βασικές διοικητικές υπηρεσίες. Μία απεργία διαρκείας αν είχαν κάνει σε κάποιες απ’ αυτές τις υπηρεσίες και ΔΕΚΟ, καμιά κυβέρνηση δε θα μπορούσε να περάσει τα πιο απεχθή από αυτά τα μέτρα, όπως τώρα το τελευταίο χαράτσι για τα ακίνητα, που γίνεται σκανδαλώδικο με την απαλλαγή της Εκκλησίας. Αυτό που θέλουν να κάνουν όλοι οι παραπάνω και το κάνουν είναι να οργανώνουν πολιτικά τη δυσαρέσκεια του λαού, για να πετυχαίνουν όσο το δυνατό πιο μεγάλες κεντρικές θεαματικές και βίαιες συγκρούσεις με διεθνή εμβέλεια ενάντια στην τρόικα, βασικά ενάντια στην ΕΕ, ώστε να δυναμώνει η αποσύνθεσή της και η υποχωρητικότητά της απέναντι στους εκβιαστές. Όμως, για να δυναμώνει αυτή η αποσύνθεση, πρέπει ταυτόχρονα η ΕΕ να ταλαντεύεται απέναντι στην Ελλάδα, και για να ταλαντεύεται πρέπει τα πιο αντιλαϊκά από αυτά τα μέτρα να περνάνε και στη Βουλή και στη Διοίκηση, ώστε να φαίνεται ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι κάπως συνεπής στις υποσχέσεις της. Έτσι της δίνονται νέα πελώρια δάνεια, που προστίθενται στην καταβόθρα του χρέους της, που έτσι γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο για τη συνολική αξιοπιστία της ΕΕ. Επίσης, μόνο αν τα πιο επαχθή για τις μάζες μέτρα περνάνε μετά από τέτοιες θεαματικές «αντιστάσεις» θα μπορούν οι αντιευρωπαίοι Παπανδρέου-Βενιζέλος-Χρυσοχοΐδης να περνάνε σε όλη τη Δύση σαν αυτοθυσιακοί και επιδέξιοι θηριοδαμαστές του ελληνικού λαού και να τους δίνονται νέα δάνεια, νέα κουρέματα και νέες πιστώσεις χρόνου.

Μήπως απ’ αυτή την ανάλυσή μας βγαίνει το συμπέρασμα ότι θα πρέπει να γίνει πιο αποτελεσματικό, πιο συνεπές και πιο πλατύ το κίνημα «δεν πληρώνω» των σοσιαλφασιστών; Όχι. Το αντίθετο.

Καταρχάς, το μόνο συνεπές και αποτελεσματικό κίνημα «δεν πληρώνω» που έκαναν οι σοσιαλφασίστες των ΣΥΝ-ψευτοΚΚΕ ήταν αυτό ενάντια στα συγκεκριμένα διόδια που χρηματοδοτούσαν τους αυτοκινητόδρομους που δεν ήταν του Μπόμπολα, του Κόκκαλη και των κινέζων (δες στην ιστοσελίδα άρθρο της Νέας Ανατολής του Μαρτίου με τίτλο: To κίνημα «δεν πληρώνω»: εργαλείο στην υπηρεσία των σαμποτέρ και των κρατικοολιγαρχών). Αυτό το κίνημα το μόνο που πέτυχε ήταν να σταματήσει τους αυτοκινητόδρομους των δυτικών κατασκευαστών, δηλαδή έργα πολλών δις, και να ρίξει στην ανεργία πολύ κόσμο. Αλλά και αν υποθέσουμε ότι οι σοσιαλφασίστες ήθελαν και το πετύχαιναν να μην πληρώνει κανείς άνθρωπος του λαού νέους φόρους και να μη μειώνεται κανένας μισθός στο Δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, η κατάσταση δε θα γινόταν καλύτερη για το λαό όσο το πολύπλευρο παραγωγικό σαμποτάζ θα συνεχιζόταν από αυτούς και από τους κυβερνητικούς σοσιαλφασίστες. Αντίθετα, η κατάσταση θα χειροτέρευε, γιατί θα μεγάλωναν ακόμα πιο πολύ το εμπορικό έλλειμμα, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και το δημοσιονομικό έλλειμμα, οπότε το συνολικό χρέος της χώρας θα εξακοντιζόταν σε τέτοιο ύψος, που θα έκανε ακόμα πιο γρήγορη, πιο εχθρική στους δανειστές και στους λαούς της Ευρώπης -και γι’ αυτό πιο καταστροφική- τη χρεοκοπία.

Γι’ αυτό κανείς δεν πρέπει να συμμετέχει σε κανένα κίνημα των σαμποταριστών, είτε πολιτικό είτε συνδικαλιστικό είτε τάχα ανεξάρτητο σαν κι αυτό των «αγανακτισμένων», που αποδείχτηκε ότι ήταν το πιο βάναυσα καπελωμένο όλων των εποχών. «Δεν πληρώνω» συν σαμποτάζ είναι η γραμμή της απόλυτης καταστροφής.

Μετά απ’ αυτές τις διευκρινίσεις μπορούμε να προσδιορίσουμε τη σωστή γραμμή αντίστασης του λαού. Αυτή η αντίσταση δεν πρέπει να έχει σαν κεντρικό σύνθημα κανενός είδους «δεν πληρώνω» χωρίς ταυτόχρονα το ακόμα πιο καίριο και κεντρικό «όχι στο παραγωγικό σαμποτάζ και στους σαμποταριστές», που έχει σαν θετική του έκφραση το «να επιτραπούν οι παραγωγικές επενδύσεις». Ο μόνος περιορισμός που πρέπει να υπάρχει εδώ σε επίπεδο ουσίας είναι να μη γίνονται οι επενδύσεις με όρους Άξονα, δηλαδή λεηλασίας της χώρας και φασισμού στα εργασιακά. Αυτό το κεντρικό σύνθημα θα πρέπει να συνδυάζεται με αυτό που είναι πιο άμεσο στην εμπειρία των μαζών, δηλαδή το «όχι στα μέτρα που εξαθλιώνουν το λαό». Σ’ αυτά τα μέτρα πρέπει να περιλαμβάνουμε και εκείνα που συντρίβουν τα μεσοστρώματα και δημεύουν την περιουσία τους στο όνομα της απελευθέρωσης της αγοράς μέσα στην κρίση και χωρίς μεταβατικές διατάξεις, όπως γίνεται τώρα με τα ταξί ή προηγουμένως με τα φορτηγά.

Μία από τις ουσιαστικές διαφορές του κινήματος που προτείνουμε -πέρα από την προϋπόθεση να γράφει στη σημαία του το «όχι στο σαμποτάζ»- από το κίνημα «δεν πληρώνω» ή γενικά «της ανυπακοής» του σοσιαλφασισμού είναι ότι αυτό το τελευταίο δεν έχει ποτέ αληθινό στόχο να πετύχει -και γι’ αυτό δεν πετυχαίνει- την ανακούφιση του λαού, αλλά επικεντρώνεται σε ό,τι κάνει κακό στην παραγωγή (διόδια) ή χρησιμοποιεί επίτηδες μέθοδες πάλης που καταστρέφουν την παραγωγή, αν το αίτημα είναι δίκαιο (π.χ. ταξί). Επίσης στη φύση αυτών των κινημάτων είναι ο πραξικοπηματισμός, που, εκτός από το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ, εκδηλώνεται χαρακτηριστικά και από το πιο εκλεκτό συνδικαλιστικό τσιράκι του σοσιαλφασισμού, το Φωτόπουλο της ΔΕΗ, που λέει ότι η ΓΕΝΟΠ θα καταργήσει με τις επεμβάσεις της το τέλος στα ακίνητα. Ένα προοδευτικό κίνημα άρνησης καταβολής φόρων προϋποθέτει την πλατιά υποστήριξη του λαού και την πλατιά οργάνωσή του. Αν τη νίκη τη δώσουν οποιοιδήποτε μειοψηφικοί σωτήρες, τότε αυτοί θα είναι οι νέοι χειρότεροι δυνάστες, πόσο μάλλον που είναι από τώρα πασίγνωστοι σαν δυνάστες εκεί που ελέω του διακομματικού καθεστώτος έχουν οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη εξουσία. Τέλος, και το χειρότερο από πολιτική άποψη, είναι ότι τα τέτοιου είδους κινήματα του σοσιαλφασισμού προσδιορίζουν πολιτικά σαν βασικό εχθρό τους την ΕΕ και όχι την κυβέρνηση, που επιτάχυνε τις συνθήκες της χρεοκοπίας και επέλεξε τα χειρότερα μέτρα για την αντιμετώπισή της. Έτσι άμεσα εξυπηρετούνται οι δυνάμεις του νεοναζιστικού Άξονα.

Στο σημείο αυτό ίσως κάποιοι αναγνώστες μας προβάλουν την εξής αντίρρηση: Αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή η παραπάνω πολιτική γραμμή μας αρχίζει να πείθει τις μάζες και έτσι δυναμώσει ένα κίνημα ενάντια σ’ αυτά τα μέτρα και ταυτόχρονα ενάντια στο σαμποτάζ, και αυτό το κίνημα φτάσει πρακτικά στο να αλλάξει οριακές πλειοψηφίες στη Βουλή και να ακυρώσει τα αδιέξοδα ή και καταστροφικά μέτρα που απαιτούν οι δανειστές, τότε αυτοί θα αντιδράσουν αρνητικά. Μήπως τότε θα έχουμε πάλι μια άγρια χρεοκοπία που θα καταστρέψει τη χώρα οπωσδήποτε περισσότερο απ’ όσο καταστρέφεται σήμερα;

Μα αν η πολιτική που προτείνουμε μπορεί να επιδράσει τόσο πολύ στις πολιτικές εξελίξεις, ώστε να ακυρώσει τα αδιέξοδα και εξαθλιωτικά μέτρα, δε θα επιδράσει μόνο με το σκέλος της άρνησης αυτών των μέτρων, αλλά και με το σκέλος της άρνησης του σαμποτάζ και των σαμποτέρ, καθώς και με το σκέλος της πραγματικής ενότητας και όχι της ύπουλης σύγκρουσης με την ΕΕ. Στην ΕΕ περιλαμβάνουμε, εκτός από τις κυβερνήσεις, και μάλιστα ακόμα περισσότερο, τους λαούς, που έχουν αρχίσει να εξοργίζονται με την Ελλάδα ολόκληρη, γιατί δεν είναι εύκολο, ελλείψει διεθνιστικών εργατικών κινημάτων παντού, να διακρίνουν ανάμεσα στο λαό μας και τους δόλιους ηγέτες του. Αν, παρ’ όλ’ αυτά, οι χώρες της ΕΖ έχουν απαυδήσει από τα ψέματα αυτών των ηγετών και έχουν υποφέρει αρκετά ώστε να αποφασίσουν να μη στηρίξουν άλλο την Ελλάδα με νέα «δάνεια έναντι μνημονίων», τότε η καλύτερη λύση θα ήταν ένα συναινετικό διαζύγιο με την Ευρωζώνη. Συναινετικό διαζύγιο σημαίνει πέρασμα στη δραχμή, αλλά με παραμονή στην ΕΕ και συμφωνημένη ισχυρή πιστωτική διευκόλυνση της χώρας μας, ιδιαίτερα των τραπεζών, για τη μεταβατική φάση από το ευρώ στη δραχμή. Σε μια τέτοια περίπτωση, για να μπούμε ξανά στην ΕΖ, θα πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας και να τελειώνουμε με τις ατέλειωτες απάτες και ασυνέπειες της άρχουσας τάξης μας, έτσι ώστε να κερδίσουμε σταδιακά την εμπιστοσύνη των ευρωπαϊκών λαών. Ταυτόχρονα μια τέτοια έξοδος θα σταματούσε και τη μοιραία αυξανόμενη επέμβαση των μεγάλων χωρών της Ευρωζώνης στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας μας, προκειμένου να υποστηρίξουν το νόμισμά τους από την καταστροφή. Αυτό όμως ταυτόχρονα τις διαφθείρει, γιατί βγάζει μέσα από τις αστικές τους τάξεις τα χειρότερα ιμπεριαλιστικά τους σύνδρομα, δηλαδή την εντύπωση ότι μπορούν με διατάγματα να διοικούν άλλες χώρες. Το πιο βασικό ωστόσο για εμάς εδώ είναι ότι μια έξοδος από την Ευρωζώνη για αρκετό διάστημα θα επέτρεπε στο λαό μας να δει καθαρότερα την ιστορικά διεφθαρμένη ελληνική αστική τάξη, ιδιαίτερα την ανατολική, που τώρα κρύβει τις ευθύνες της πίσω από την ΕΕ, και να την πολεμήσει σαν τέτοια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ρωσόδουλοι μας έβαλαν με απάτη στην Ευρωζώνη και μετά έκαναν τα πάντα για να αποδείξουν ότι δεν έπρεπε να είμαστε εκεί. Για όσους καταλαβαίνουν από ρώσικη εισοδιστική πολιτική, η εξήγηση αυτής της εισόδου ήταν μία: η Ελλάδα των πρακτόρων ηγετών μπήκε εκεί γεμάτη εκρηκτικά για να ματώσει άσχημα την κατάλληλη στιγμή και την ΕΖ και την ΕΕ και να την υποδουλώσει στον Άξονα.

Μα τότε, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, πώς θα ήταν δυνατό οι πράκτορες της Ρωσίας που κυβερνάνε διακομματικά την Ελλάδα να δεχτούν συναινετικά μία έξοδο από το ευρώ, πράγμα που θα ματαίωνε τα καταστροφικά εισοδιστικά σχέδια του αφεντικού τους; Πραγματικά, αυτό είναι αδύνατο με τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα με τη ρωσόφιλη προεδρία Ομπάμα-Κλίντον στις ΗΠΑ. Αλλά η συνειδητοποίηση των λαών της Ευρώπης και του λαού της Ελλάδας είναι πολύχρονα και σε μεγάλο βαθμό διασυνδεδεμένα προτσές. Δεν μπορούν επ’ άπειρο οι κάθε λογής πράκτορες να ταλαιπωρούν χωρίς αντίπαλο και την Ελλάδα και την ΕΕ. Ή η ΕΕ θα τους απομονώσει ή ο ελληνικός λαός θα τους ανατρέψει. Αν, πάντως, αυτοί δε φύγουν απ’ τη μέση, τότε είτε συναινετικό είτε βίαιο το διαζύγιο θα είναι απαραίτητο για το καλό και του ελληνικού λαού και των λαών της Ευρώπης.

Τέλος, πρέπει να απαντήσουμε εδώ και στην εξής ερώτηση: Αν τώρα δα αύριο κιόλας το κακό, το σαμποταριστικό, το ρώσικο «δεν πληρώνω» πάρει μια οριακή πλειοψηφία στη Βουλή και καταψηφίσει το τελευταίο φριχτό χαράτσι, αυτό θα είναι καλό ή κακό για τη χώρα; Κάθε φωνή που λέει όχι στο χαράτσι ή που καταψηφίζει το χαράτσι ή αρνείται να το πληρώσει δε θα συνεισφέρει σ’ αυτήν την καταψήφιση;

Αυτό το δίλημμα έχει μπει σε όλα τα ως τώρα πακέτα μέτρων, και έτσι άλλωστε τα ψηφίζουν οι τραγικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που πιστεύουν ότι σώνουν τη χώρα από τη χρεοκοπία και ταυτόχρονα τρώνε ξύλο από τους σοσιαλφασίστες σαν εθνοπροδότες χωρίς να είναι πολλοί αυτοί που τους υποστηρίζουν. Έχουμε πει ότι οι βουλευτές που ως τώρα ψηφίζουν αυτά τα μέτρα, παρόλο που αυτά είναι αρνητικά, βρίσκονται σε γενικές γραμμές πιο αριστερά από τη σοσιαλφασιστική αντιπολίτευση, που τα καταψηφίζει από πολύ πιο δεξιές, αντιευρωπαϊκές και σαμποταριστικές θέσεις. Όμως δε θεωρούμε ότι η θετική ψήφος σ’ αυτά τα μέτρα σώζει τη χώρα από τη χρεοκοπία και γενικά ότι τη βοηθάει. Νομίζουμε, αντίθετα, ότι η θετική ψήφος παρατείνει τη θανατερή αγωνία της χώρας και τη βαθιά άγνοια του λαού για το τι συμβαίνει και -το χειρότερο- καθησυχάζει, παραπλανά, ταλαντεύει και αποσαθρώνει πολιτικά και οικονομικά την ΕΕ. Αυτό, όπως είπαμε, είναι σύμφωνο με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του άξονα Ρωσίας-Κίνας, ιδιαίτερα της Ρωσίας. Μόνο, άλλωστε, επειδή είναι σίγουροι για την υπερψήφιση αυτών των μέτρων από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τα καταψηφίζουν όλοι οι άλλοι. Αν κάποιοι ελάχιστοι από τους πασοκτζήδες αποφασίσουν από κάποια ξαφνική έκρηξη αδιεξόδου να τα καταψηφίσουν και υπάρχει κίνδυνος να μην περάσουν από τη Βουλή, τότε είμαστε βέβαιοι ότι θα σηκωθούν να «σώσουν τη χώρα» μερικοί φιλελεύθεροι της ΝΔ με ενθάρρυνση του Σαμαρά ή -ακόμα περισσότερο- της Μπακογιάννη, που έχει πια μάθει κι αυτή να κολυμπάει μέσα στο κύριο ρεύμα και γι’ αυτό βρήκε εδώ και καιρό αρκετές δικαιολογίες για να τα καταψηφίζει. Αν η καταψήφιση χάλαγε το ρώσικο παιχνίδι, θα σηκωνόταν μέχρι και η Παπαρρήγα να τα ψηφίσει και θα ‘βρισκε μετά τη δικαιολογία. Μήπως αυτό σημαίνει ότι αποκλείεται την Τρίτη ή αργότερα μια καταψήφιση από τη Βουλή ενός συμφωνημένου μέτρου με την Τρόικα; Όχι, δεν αποκλείεται. Κι αυτό όχι γιατί μπορεί να είναι τόσο απρόβλεπτοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αλλά γιατί μπορεί να έχει έρθει η στιγμή που μια τέτοια καταψήφιση θα έχει έτοιμη πίσω της την εξαιρετική για τη Ρωσία και αυτοκτονική για την ΕΕ και μακροπρόθεσμα και για την Ελλάδα συντεταγμένη χρεοκοπία εντός του ευρώ, κάτι που η γερμανική μονοπωλιακή αστική τάξη έχει ήδη αποδεχτεί. Δηλαδή οι εθνικοί μας προβοκάτορες θα μπορούν να είναι σ’ αυτήν την περίπτωση και μπαταχτσήδες και με μόνιμη φωνή, ακόμα και με βέτο, για το μέλλον του νομίσματος των 350.000.000 ψυχών.

Αλλά κάνουμε όλες αυτές τις υποθέσεις περισσότερο για να φωτίσουμε τις θέσεις μας παρά για να κάνουμε μια πρόβλεψη για το κοντινό πολιτικό μέλλον. Αυτό μόνο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι, όσο πιο πολύ ο λαός μας περιμένει λύση από τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και τις γραμμές τους, είναι καταδικασμένος σε μεγάλα και παρατεταμένα μαρτύρια που ούτε μπορεί να τα φανταστεί. Η χώρα που έμαθε να ζει ανθρώπινα, αλλά κατέστρεψε τη βιομηχανία της, κινδυνεύει να ζήσει έναν εφιάλτη που όμοιό του δεν μπορεί να συναντήσει κανείς ούτε σε ιστορικά φτωχές χώρες ούτε σε χώρες που δέχτηκαν ξένη κατοχή. Στις πρώτες οι λαοί δε νιώθουν τη στέρηση από ανάγκες που κάποτε ικανοποιούσαν? στις δεύτερες ξέρουν τουλάχιστον τον εχθρό που πρέπει να πολεμήσουν. Εδώ μας πέταξαν στους σκορπιούς και κλείσαν και το φως.

Η σωστή σειρά της απάντησης είναι: ανάβουμε το φως και πατάμε τους σκορπιούς.