«Κάτω η ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ που χρεοκόπησαν τη χώρα» είναι επίσης και το σύνθημα της ΟΛΜΕ και της γενικής συνέλευσης των προέδρων των ΕΛΜΕ που ουσιαστικά καθοδηγούν τις καταλήψεις, καθώς και του Σχολικού Αγώνα Συντονιστικού Αθηνών, του οργάνου αυτού του ψευτοΚΚΕ.

Πιστεύουμε ότι το καθεστώς σαμπόταρε την έγκαιρη έκδοση των βιβλίων για να χρησιμοποιηθεί αυτό από την ΟΛΜΕ ως πρόσχημα για τις καταλήψεις, όπως ακριβώς έκανε το καθεστώς και με τη μετάθεση της ψήφισης του νόμου πλαίσιου από τα μέσα Αυγούστου στο τέλος του μήνα, τότε που επιστρέφουν από τις διακοπές οι φοιτητές.

Το ίδιο θέατρο παίζει και ο πλασιέ της Ρωσίας Σαμαράς στα πανεπιστήμια και στα σχολεία. Αυτός μάλιστα, ενώ ψήφισε το νόμο πλαίσιο, την άλλη μέρα αντί να συγκρουστεί με τις αποφάσεις της ΔΑΠ για συμμετοχή της στις καταλήψεις εναντίον του νόμου πλαίσιου, αναγνώρισε το κεντρικό τους αίτημα, τους υποσχέθηκε δηλαδή ότι μια μελλοντική κυβέρνησή του θα επιβάλλει ξανά τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές ανάδειξης των πανεπιστημιακών οργάνων, αντίθετα με το νόμο πλαίσιο που είχε ψηφίσει. Ο δρόμος για τη συμμετοχή της ΔΑΠ στις καταλήψεις ήταν πλέον ανοιχτός.

Να δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. Στο σημείο 4 του προγράμματος δράσης που ψηφίστηκε από τους προέδρους των ΕΛΜΕ στις 24/9/2011 γράφει: «Συνεχίζουμε την προσπάθεια για συντονισμό των ομοσπονδιών της παιδείας και των γονιών για κοινές κινητοποιήσεις». Το τι εννοούν με τις κινητοποιήσεις των γονιών δίνουμε το παράδειγμα της Ομοσπονδίας γονέων Θεσσαλονίκης η οποία: «σε συνεργασία με τις κατά τόπους Ενώσεις Γονέων και τους Συλλόγους ανά σχολείο, προχωρά την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου σε 2ωρες (8.00-10.00 πμ) συμβολικές καταλήψεις των σχολείων από τους γονείς, με τη συμμετοχή μαθητών και εκπαιδευτικών. Επιπλέον, μετά την πρωινή προσευχή οι πρόεδροι των Συλλόγων θα ενημερώσουν τους μαθητές για το σκοπό της κατάληψης, ενώ τα παιδιά θα παραμείνουν συμβολικά στην αυλή με τους εκπαιδευτικούς ως μια πρώτη κίνηση διαμαρτυρίας».

Τα αποτελέσματα των φανερών ψηφοφοριών είναι αναρτημένα κατά ΕΛΜΕ στο site της ΟΛΜΕ. Να σημειωθεί ότι στοιχειωδώς μαζικές και αντιπροσωπευτικές συνελεύσεις στις ΕΛΜΕ δεν γίνονται πια, αφού οι καθηγητές έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο φαιοκόκκινο αυτό συνδικαλισμό, οπότε ο κάθε πρόεδρος δεν είναι φορέας μιας δεσμευτικής απόφασης μιας ουσιαστικής συνέλευσης. Ψηφίζει δηλαδή κατά την απόφαση του συμβουλίου της εκάστοτε ΕΛΜΕ στην οποία έχει ο ίδιος την πλειοψηφία. Η δικαιολογία ότι ο συνδικαλισμός είναι ανεξάρτητος από κόμματα και διατηρεί την αυτονομία του, οπότε οι πρόεδροι ψηφίζουν κατά συνείδηση, δεν ισχύει φυσικά στον πιο ακραίο αυτό κομματικό κρατικοφασιστικό συνδικαλισμό που ταυτίζεται και υπηρετεί κυριολεκτικά το κάθε κρατικό κόμμα και το καθεστώς.

Στη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ η πρόταση για 48ωρη απεργία ψηφίστηκε από το 46,2% των προέδρων και δεν απέκτησε την απαραίτητη πλειοψηφία των 2/3. Αυτό οφείλεται στην πραγματικότητα στην πλήρη πια απομόνωση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ από τη βάση της. Οι φαιοκόκκινοι πρόεδροι, αυτοί που ψηφίζουν, μπούκες και οργανώνουν καταλήψεις δεν τολμούν να ψηφίσουν απεργία για να μην ξεφτιλιστούν για άλλη μία φορά αφού η πλειοψηφία των καθηγητών στα σχολεία εδώ και χρόνια δεν συμμετέχουν σε αυτές.

Οι ψηφοφορίες και η εισήγηση που ψηφίστηκε από τους προέδρους δείχνουν για άλλη μια φορά ότι η ΟΛΜΕ λειτουργεί ως κόμμα της εκπαίδευσης που σχηματίζεται από τη συμμετοχή των κομματικών στελεχών όλων των κομμάτων με κοινή αντιευρωπαϊκή σοσιαλφασιστική γραμμή με στόχο τη διάλυση της εκπαίδευσης και τη διαρκή χρεοκοπία της χώρας για να την εκμεταλλευτούν οικονομικά και πολιτικά τα ανατολικά αφεντικά. Είναι αυτό που κάνουν συνειδητά οι κομματικές ηγεσίες στην υπηρεσία του σοσιαλιμπεριαλισμού αλλά που δεν συνειδητοποιούν όλοι οι μικρομεσαίοι γραφειοκράτες που συμμετέχουν στο σαμποτάζ.

Οι πολιτικοί καθοδηγητές των αντιδραστικών καταλήψεων, που έχουν σα στόχο το τσάκισμα της εκπαίδευσης ως μιας μεγάλης παραγωγικής δύναμης, όταν εμφανίζονται επίσημα ως τάχα φιλοδυτικοί όπως κάνουν, οι Παπανδρέου και Σαμαράς καθώς και η ΔΗΜΑΡ, η Δημοκρατική Αριστερά, (η οποία είναι ο σοσιαλφασισμός με ανθρώπινο πρόσωπο), κρύβονται πάντα πίσω από το σύνθημα των ανοιχτών εκπαιδευτηρίων. Η ΔΗΜΑΡ συμφωνεί πλήρως με τα αιτήματα των καταληψιών αλλά διαφωνεί τάχα με τις καταλήψεις. Ταύτιση πολιτική αλλά αντίθεση στην πρακτική! Περιεχόμενο και μορφή σε πλήρη ρήξη! Ένα φρικαλέο ον που κρατάει στη μασχάλη το κεφάλι του. Ας τοποθετηθεί η ΔΗΜΑΡ στο τι ψήφισαν οι πρόεδροί της.

Μια θέση όμως στην οποία μπορεί να βρει καταφύγιο και να κρυφτεί ο αρνητής της δεν είναι καθαρή θέση. Στην ουσία τα πανεπιστήμια και τα σχολεία δεν είναι ποτέ ανοιχτά. Δεν είναι ανοιχτά γιατί ένας εσωτερικός διακομματικός κατοχικός στρατός που οργανώνεται από την ΟΛΜΕ, την ΠΟΣΔΕΠ και την ΔΟΕ, ελέγχει και διαλύει την εκπαίδευση, τη μεγάλη παραγωγική δύναμη της κοινωνίας. Το ανοιχτό εκπαιδευτήριο χωρίς την ανατροπή των εσωτερικών δυνάμεων κατοχής και κατεδάφισής του μπορεί να γίνει ανεκτό μόνο από αδιάφορους για την τύχη της εκπαίδευσης σπουδαστές και καθηγητές, που απλά θέλουν την ησυχία τους για να κάνουν τις δουλίτσες τους μέχρι την επόμενη κατάληψη και διάλυση.

Πανεπιστήμια και σχολεία πρέπει να ανοίγουν με τον αγώνα των σπουδαστών και των γονιών τους για την ανατροπή της εξουσίας του σοσιαλφασισμού. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη συγκρότηση του δημοκρατικού πόλου της εκπαίδευσης σαν μέρος του αγώνα για την ανατροπή του ανατολικού πολιτικού καθεστώτος.

Μιλάμε όχι μόνο για την απευθείας διαφωνία, ακόμα και σύγκρουση, των μαθητών και των γονιών με την αντίδραση στην προσπάθειά τους να ανοίξουν τα σχολεία, αλλά και για την κλασική εικόνα των καταλήψεων όπου οι μαθητές αρνούνται να αναγνωρίσουν ως εκφραστή των προβλημάτων τους αυτό το λούμπεν και το σοσιαλφασισμό, με το να μην ξεκινούν και να μην συμμετέχουν στην οργάνωση της κατάληψης, αλλά που ταυτόχρονα κάνουν αποχή από τα μαθήματα διαμαρτυρόμενοι έτσι για το σάπιο και απάνθρωπο σχολείο της παπαγαλίας και της κοινωνικής αποτυχίας που φτιάξανε οι ίδιοι οι σοσιαλφασίστες εκπαιδευτικοί.

Οι καθηγητές πρέπει να ζητήσουν να γίνουν συζητήσεις στους συλλόγους. Να μην αφήσουμε τη λαίλαπα των ψευτοαριστερών να διαλύσει οριστικά τα σχολεία και την εκπαίδευση και να χρησιμοποιεί τους μαθητές σαν μέσο καταστροφής της χώρας. Αυτό είναι ένα καθήκον για το καλό της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.

Στο εκπαιδευτήριο που θέλουμε, εκείνο της κοινωνίας των απελευθερωμένων από τα δεσμά του καπιταλισμού συνεργαζόμενων παραγωγών, στο εκπαιδευτήριο της πράξης και του επιστημονικού πειραματισμού, το ελεγχόμενο από τους εκπαιδευόμενους, τους γονείς και κυρίως τους άμεσους παραγωγούς, σ’ αυτό το σχολείο το δεμένο με την ταξική πάλη μέσα του και έξω από αυτό, δεν θα υπάρχουν πολλοί φραγμοί αμείλικτων συμφερόντων που θα το εμποδίζουν να ενωθεί λειτουργικά, δηλαδή βαθιά και άρρηκτα, με τον επιστημονικό πειραματισμό και τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες σε μια κλίμακα και μ’ έναν τρόπο που καμιά εκμεταλλεύτρια τάξη δεν μπόρεσε να το πετύχει ως τώρα. Έχει έρθει πραγματικά η ώρα να συντομευθεί αυτός ο απίστευτα μακρύς δρόμος που ενώνει σήμερα τη θεωρία με την εφαρμοσμένη έρευνα, την εφαρμοσμένη έρευνα με την παραγωγή και την παραγωγή με τη θεωρητική διδασκαλία μέσα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Έχει έρθει η ώρα να σκεπαστεί αυτή η τάφρος που χωρίζει στις μακρόχρονες σπουδές τους, τους ειδικούς διαφορετικών ειδικοτήτων και διαφορετικών επιπέδων ειδίκευσης, την ώρα που λίγο μετά τους ενώνει η κοινή ερευνητική ομάδα ή οι εκατοντάδες κοινές ομάδες κατασκευαστών και σχεδιαστών σε κάθε μεγάλο παραγωγικό ή ερευνητικό πρόγραμμα. Έχει έρθει η ώρα να βρεθεί η λύση στην πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι ειδικοί της εκπαίδευσης, όταν αποτυγχάνουν η μια μετά την άλλη οι μέθοδές τους να κάνουν τη νεολαία σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη να πάψει να χασμουριέται στα σχολεία και στα αμφιθέατρα ή να γεμίζει απέχθεια και άγχος στη μοναξιά του δωματίου της καταπίνοντας αχώνευτες εξισώσεις και θεωρητικές έννοιες μακριά από κάθε εφαρμογή τους. Σε χώρες σαν τη δική μας, όπου η παραγωγή βυθίζεται στο ίδιο μέτρο που δυναμώνει η αποστήθιση, αυτή η απέχθεια έχει γίνει πλέον αφόρητη πλήξη. Στο βάθος της ελληνικής παιδείας έχει μείνει για τους μαθητές μόνο ένας γνήσιος εθελοντικός στόχος: μια απόλυτα παρακμιακή πενταήμερη εκδρομή στο ύψος και κατ’ αντιστοιχία του παρακμιακού σχολείου που μόλις αποχαιρετούν.

Ο σοσιαλφασισμός, σαν η απόλυτη άρνηση του σοσιαλισμού, δεν βάζει ποτέ το άλλο αυτό είδος μαθήματος, αυτό της πράξης και του πειραματισμού, δεν βάζει ποτέ το άλλο είδος των σχέσεων, καθηγητών, μαθητών, γονιών και παραγωγών, το άλλο είδος σχολείου και πανεπιστήμιου και όλο μιλάει για χτίρια και κρατικά λεφτά.

Η βάση της μάθησης σε ένα τέτοιο δημοκρατικό σχολείο είναι η πορεία από την εμπειρία στη θεωρία και αντίστροφα, η πορεία από το ειδικό στο γενικό και από το γενικό στο ειδικό, η διαλεκτική σύνθεση των αντίθετων πορειών της επαγωγής και της απαγωγής. Οι εξισώσεις και οι φυσικές επιστήμες που κυριαρχούν στο πολυτεχνικό σχολείο, αφού τα σημερινά αστικά ιδεολογικά μαθήματα (ιστορία, θρησκευτικά) έχουν καταργηθεί, παρουσιάζονται στους μαθητές ως τέτοιες που είναι, ως προϊόντα κοινωνικής δουλειάς και επίπονων παρατηρήσεων της φύσης στην ανακάλυψη των οποίων οι επιστήμονες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και όχι ως προϊόντα της διάνοιας αποκομμένων από την κοινωνία επιστημόνων. Στο σχολείο αυτό ο κόσμος φαίνεται όπως είναι και όχι ανάποδα.

Ο λαός ζυγίζει και καταγράφει σήμερα τους φίλους και τους εχθρούς του. Η αντιμετώπιση της διάλυσης των σχολείων, η δημοκρατική καταγγελία με επιχειρήματα των υποκινητών των απατεωνίστικων και πραξικοπηματικών καταλήψεων και η υπομονετική και ειλικρινής διαφώτιση των μαθητών, ιδιαίτερα των μεγάλων τάξεων για το τι αλήθεια κρίνεται στα σχολεία σήμερα είναι ένα δημοκρατικό καθήκον. Αν η ηγεσία της ΟΛΜΕ κάνει ωμά πολιτική στα σχολεία και μάλιστα κάνει βρώμικη, προδοτική πολιτική, έχουν όλοι οι καθηγητές υποχρέωση να κάνουν και αυτοί πολιτική αλλά έντιμη δημοκρατική πολιτική. Αυτή είναι και η απάντηση στην εξαγορά και στην καλλιέργεια των χειρότερων πλευρών των ανθρώπων που προωθεί πάντα η ΟΛΜΕ, για να διαλύει και έτσι να μπορεί να ελέγχει την εκπαίδευση και τους καθηγητές. Αυτή την πολυσήμαντη υποθήκη για το μέλλον της εκπαίδευσης, των παιδιών και το δικό μας, προτείνουμε να καταχτήσει ο κλάδος των καθηγητών στα δύσκολα χρόνια που έρχονται ενωμένος πάντα με τους μαθητές και τους γονείς.