Τι έχει συμβεί λοιπόν από πέρσι το Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα; Χοντρικά έχουν συμβεί τα εξής: ο Βγενόπουλος, μετά από μια εξαιρετικά συμφέρουσα για τον ίδιο συμφωνία, που ουσιαστικά του παραχωρούσε την κυριαρχία στον Παναθηναϊκό μονάχα μέσα από τη συμμετοχή του στις Αυξήσεις Μετοχικού Κεφαλαίου (ΑΜΚ), δηλαδή χωρίς να δώσει δεκάρα τσακιστή στους Βαρδινογιάννηδες, βρέθηκε σε δύσκολη θέση κεφαλαιακά, λόγω της κρίσης που δέρνει τις επιχειρήσεις του, αφού σε αντίθεση με τους πιο βαθιά κρατικοδίαιτους παλιότερους ανατολικούς κρατικοολιγάρχες Μπόμπολα – Κόκκαλη – Γερμανό κλπ., αυτός, έχοντας την πιο δυτική φασάδα αγόρασε για λογαριασμό του ανατολικού καθεστώτος μια σειρά από πολύ σύγχρονες βιομηχανικές εταιρείες που παράγουν με όρους ελεύθερης αγοράς. Τέτοιες εταιρείες όμως δεν μπορεί να τις δουλέψει καλά και τις καίει το διεφθαρμένο ανατολικό κεφάλαιο που μπορεί και ζει κυρίως από την κρατική λεηλασία και την πολιτική εύνοια γενικότερα. Έτσι του ήταν δύσκολο του Βγενόπουλου να ανταπεξέλθει στις αυξημένες ανάγκες σε ρευστό της ΠΑΕ ΠΑΟ, από τη στιγμή που το άνοιγμα-έλλειμμα που δημιούργησε η διαχείριση Πατέρα ήταν πολύ μεγάλο (πάνω από 30 εκατ. ευρώ).

Το έλλειμμα αυτό ήταν στο βάθος απόρροια της λαϊκίστικης και τυχοδιωκτικής διαχειριστικής πολιτικής Βγενόπουλου, που ερέθιζε την ταπεινωμένη από τον Κόκκαλη και το φιλικό του καθεστώς εξέδρα του ΠΑΟ με τη φασιστική γραμμή «νίκες πάση θυσία», δηλαδή νίκες ακόμα και με στημένη διαιτησία. Ο Βαρδινογιάννης έχει πολλές φορές πει πως ο Πατέρας δεν έκανε συνειδητά προβοκατόρικη πολιτική, αλλά έχει ανοιχτά υπονοήσει ότι ήταν το νέο «αφεντικό» ο Βγενόπουλος, που του έλεγε σε όλους τους τόνους να σπαταλάει λεφτά για να πάρει ο ΠΑΟ το πρωτάθλημα με κάθε μέσο. Εμείς φυσικά δεν θεωρούμε αθώο κανέναν τύπο που εμπλέκεται σε βρώμικα παιχνίδια στο παρασκήνιο, είτε έχοντας έναν εντολέα, είτε αυτόβουλα.

Έτσι λοιπόν, γύρω στο Γενάρη, ο Βγενόπουλος βρίσκει -σχεδόν χωρίς προσχήματα- τρόπο και ακυρώνει τη συμφωνία με το Βαρδινογιάννη, που μένει και πάλι μόνος ενεργός μέτοχος με μια καταχρεωμένη από τους Βγενόπουλο – Πατέρα ομάδα. Φαίνεται πως οι Βαρδινογιάννηδες δεν ήταν διατεθειμένοι να αιμορραγήσουν κι άλλο τον όμιλό τους σε ώρες κρίσης για την κάλυψη του ελλείμματος που έφτιασαν οι διώκτες τους. Αυτό ο Γ. Βαρδινογιάννης το διακηρύσσει ανοιχτά, αλλά ταυτόχρονα σημειώνει πως δεν θα αφήσει τον ΠΑΟ να πτωχεύσει μέχρι να βρεθεί διάδοχη κατάσταση.

Ωστόσο, οι «κεφαλές» της εξέδρας και ειδικά του «Ενιαίου Φορέα», που έχουνε προνομιακές σχέσεις με το Βγενόπουλο, συνεχίζουν να βρίζουνε το Βαρδινογιάννη σε κάθε ματς του ΠΑΟ, τη στιγμή που δεν υπάρχει -μετά την αποχώρηση Βγενόπουλου- καμία διάδοχη λύση. Ουσιαστικά, οι λακέδες αυτοί περίμεναν κι έστρωναν το έδαφος για την επόμενη κίνηση του αφεντικού τους.

Αφού λοιπόν οι Βαρδινογιάννηδες έστησαν μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ομάδα για τις αγωνιστικές υποχρεώσεις 2011-2012, με χαμηλό και σφιχτό μπάτζετ είναι η αλήθεια, καταθέσαν τις μετοχές τους, που αντιστοιχούνε στο 54,7% του συνόλου, σε δικηγορικό γραφείο, καθιστώντας τες ανενεργές. Ο Γ. Βαρδινογιάννης έδωσε τότε στις 5 του Σεπτέμβρη μια συνέντευξη, όπου ουσιαστικά ξεμπρόστιαζε (όσο του επέτρεπε πολιτικά η ταξική του θέση και η στενή του σχέση με το ευρύτερο πολιτικό καθεστώς) την ανατολικο-φεουδαρχική πανούκλα του ελληνικού ποδοσφαίρου, το τρίπτυχο «συναλλαγή – δωροδοκία – πουλημένη εξέδρα», αποχωρώντας από τον ΠΑΟ.

Μάλιστα ο Βγενόπουλος έβαλε και νέους όρους στο Γ. Βαρδινογιάννη, που ήδη είχε αποχωρήσει (!), σε ό,τι αφορά τη ΓΗΠΕΛ (εταιρεία που συστήθηκε για την κατασκευή του γηπέδου, με μετοχική σύνθεση ίδια με την ΠΑΕ), εταιρεία στην οποία ο Βγενόπουλος είχε εκπρόσωπο στο ΔΣ τον Ν. Ξυλά, άρα ήξερε τα πάντα για το τι αυτή ξόδευε και πώς κινούνταν!! Ο Βγενόπουλος κατηγόρησε τον Βαρδινογιάννη ότι σπατάλησε μέσω ΓΗΠΕΛ 10 εκατ. ευρώ για μακέτες, ενώ έχει ήδη παραδεχτεί ότι στεκόταν ο ίδιος στα κρυφά δίπλα από τους σαμποταριστές του ΣτΕ και του ΣΥΝ, με αποτέλεσμα να πάνε χαμένες δεκάδες χιλιάδες ευρώ που πήγαιναν στα προκαταρκτικά για το χτίσιμο του γηπέδου! Το νέο ψέμα κατέρρευσε, όταν αποδείχτηκε πως τα 6,5 από τα 9,5 εκατ. είχαν ήδη επιστραφεί από τη ΓΗΠΕΛ στην ΠΑΕ, τα δε υπόλοιπα 3 εκατ. ευρώ είναι επίδικα και τα ζητάει η ΓΗΠΕΛ πίσω από το Δήμο Αθηναίων (θεωρώντας τον υπεύθυνο για τη διακοπή του έργου) μαζί με επιπλέον αποζημίωση.

Κι εκεί που ο Βγενόπουλος ουσιαστικά, σαν κράτος εν κράτει, ζητάει την απόλυτη ταπείνωση του αντιπάλου του και έμμεσα να πληρώσει με επιπλέον λεφτά τη βγενοπουλική κυριαρχία στην ΠΑΕ (!!), εμφανίζεται η πρόταση του Σαουδάραβα πρίγκιπα Αλ Σαούντ για το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών του ΠΑΟ. Αυτήν την πρόταση που θα πρέπει να την ευνόησαν οι Βαρδινογιάννηδες, που έχουν πολύ παλιούς και στενούς επιχειρηματικούς δεσμούς με τη Σαουδική Αραβία, μάλλον δεν την περίμενε το καθεστώς, γι’ αυτό και εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι αυτή έγινε με τη μεσολάβηση ενός γενικά γραφικού μεσάζοντα, του Βλάσση Τσάκα. Επί τουλάχιστον πέντε μέρες, τα καθεστωτικά τσιράκια μιλούσαν για «τρικ του Βαρδινογιάννη» για να «μην απαντήσει στις κατηγορίες Βγενόπουλου» και άλλους γκεμπελισμούς. Οι ίδιοι που έγραφαν όλα αυτά «ξέχασαν» να καταδικάσουν το ξωπέταγμα από τους φουσκωτούς του Βγενόπουλου του συναδέλφου τους Γκόντζου από το ΠΕΝΤΕΛΙΚΟΝ.

Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις απ’ ό,τι φαίνεται προχωρήσανε και ο Σαουδάραβας ετοιμάζεται να πάρει τον ΠΑΟ*, σε μια στιγμή που κάτι τέτοιο είναι πραγματικά ιδιαίτερα συμφέρον από οικονομική άποψη για κάθε επενδυτή, αφού οι μετοχές Βαρδινογιάννη δεν πουλιούνται αλλά χαρίζονται σε όποιον προχωρήσει σε γενναία Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου.

Η πάλη πάνω από το σώμα της μεγαλύτερης και δημοφιλέστερης, μαζί με τον Ολυμπιακό, ποδοσφαιρικής ομάδας της χώρας, συνεχίζεται. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό εδώ είναι ποιος τύπος κεφάλαιου βρίσκεται στη στρατηγική επίθεση σε αυτή τη χώρα και είναι δεμένος με το φασισμό και ποιος όχι. Το κεφάλαιο τύπου Βαρδινογιάννη, που κι αυτό έχει σημαδεμένη την ιστορία του από το σπάσιμο του εμπάργκο στο απάνθρωπο για το μαύρο πληθυσμό ρατσιστικό καθεστώς της Ροδεσίας πριν δεκαετίες, αλλά επίσης είχε και τις δικές του ισχυρές κρατικές στηρίξεις και εύνοιες για πολλά χρόνια, είναι σήμερα ένα κεφάλαιο που δουλεύει κύρια με όρους ελεύθερης αγοράς, οπότε επιζεί και σε συνθήκες πολιτικής δημοκρατίας. Το βιομηχανικό αυτό κεφάλαιο έστησε σε μεγάλο βαθμό έναν αρκετά «βιομηχανικό» ΠΑΟ, δηλαδή μια καπιταλιστική επιχείρηση οπωσδήποτε πολιτικού ενδιαφέροντος, δηλαδή που ο βασικός ρόλος της ήταν να δίνει κύρος και φίλους στον ιδιοκτήτη της, αλλά και που τουλάχιστον θα έβγαζε τα έξοδά της. Γι’ αυτό και βασιζόταν στην πολιτική «λίγα έξοδα – φυτώριο και υποδομές για ταλέντα – ευρωπαϊκές επιτυχίες – κέρδος μέσα από τη μεταπώληση παικτών». Είναι γεγονός ότι και ο ΠΑΟ έχει δεχτεί κριτικές του στην χρυσή εποχή του ότι δεν ήταν έξω από τη λογική του η παρέμβαση στη διαιτησία και στην ΕΠΟ (π.χ. εποχή Τριβέλλα). Ωστόσο δεν έφτιαξε τα δίκτυα του υπόκοσμου και της εντελώς διεφθαρμένης κρατικής παρέμβασης στα οποία βασίστηκε ο ρωσοφτιαγμένος Κόκκαλης για να ελέγξει με απύθμενο θράσος και ολοκληρωτικά το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά το 1996. Γι’ αυτό και ο ΠΑΟ ακόμη και στη 12ετία του κοκκαλισμού είχε μεγαλύτερες επιτυχίες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις από όσες ο Ολυμπιακός, καθώς στην Ευρώπη η διαιτησία δεν μπορούσε εύκολα να «πιαστεί», ενώ οι παίκτες που βγήκαν από τις ακαδημίες του αποτέλεσαν και τη βάση της Εθνικής που κατάχτησε το EURO 2004.