Όσο περνάει ο καιρός το ελληνικό διακομματικό καθεστώς της προβοκάτσιας τελειοποιεί τις πολυπρόσωπες παραστάσεις του πριν από καθε ευρωπαική συνάντηση κορυφής. Κάθε τέτοια συγκαλείται για να αντιμετωπίσει μια ακόμα δραματική βαθμίδα της όλο και πιο οξυμμένης κρίσης που αυτό το καθεστώς φέρνει βαθαίνοντας την ελληνική υπερχρέωση και δυναμώνοντας την απειλή χρεωκοπίας. Αυτή τη φορά είχαμε δύο μέρες παραστάσεων. Η πρώτη, η σηματικότερη, εκείνη της Τετάρτης 19 του Οκτώβρη που απευθυνόταν προς το εξωτερικό ήταν η σημαντικότερη. Αυτή πέτυχε και με το παραπάνω τους στόχους της. Η δεύτερη, αυτή της 20 του Οκτώβρη που απευθυνόταν κύρια στο εσωτερικό, δεν πήγε τόσο καλά γιατί σε αυτήν η ναυαρχίδα του ελληνικού σοσιαλφασισμού, το ψευτοΚΚΕ, αναθαρρημένο και όπως πάντα αλαζονικό μετά την σχετική μαζικότητα της προηγούμενης μέρας έκανε ένα σοβαρό λάθος τακτικής που το έφερε σε βαθιά σύγκρουση με τη βάση ενός στρατηγικού συμμάχου του, που είναι ο σπασιματζίδικος αναρχισμός και ο αναρχοφασισμός.

Η πρώτη αντιΕΕ μέρα του διήμερου

Την πρώτη μέρα του διήμερου ο σοσιαλφασισμός σαν ψευτοΚΚΕ (με τη μορφή του ΠΑΜΕ) και ο ΣΥΝ (που ηγεμονεύει πολιτικά στην ΓΣΕΕ και που στις πορείες της ηγεμονεύει πάνω της και οργανωτικά) έκανε ένα ακόμα καλό βήμα για την καταστροφή της ΕΕ και ένα καλό βήμα για τη σοσιαλφασιστική δικτατορία στην βασανισμένη Ελλάδα. Δηλαδή εμφάνισε στο εξωτερικό το μαζικότερο πλήθος μετά από εκείνο στις 15 του περσυσινού Μάη και ταυτόχρονα μια θεαματική σύγκρουση του εξαρχιώτικου αναρχισμού με την αστυνομία. Στο εσωτερικό της χώρας το ελληνικό κοινό θωρεί ότι είναι ένα πράγμα, και μάλιστα πολύ κακό, η σύγκρουση του εξαρχιώτικου αναρχισμού και του αναρχοφασισμού (αναρχισμού στη μορφή, φασισμού στην πράξη) με την αστυνομία και είναι ένα άλλο πράγμα, ένα πολύ καλό πράγμα, η «ειρηνική» διαδηλωση ενάντια στην ΕΕ και ενάντια στην «κυβέρνηση της ΕΕ» και θεωρεί -και σωστά σε ότι αφορά το εσωτερικό μέτωπο-ότι τα βίαια επεισόδια της μειώνουν τον όγκο και το πολιτικό κύρος.

Όμως στο εξωτερικό στο οποίο κύρια απευθύνονται αυτές οι εικόνες όλα τα βασικά, δηλαδή όλα τα διεθνούς εμβέλειας ΜΜΕ, δεν κάνουν καμιά τέτοια διάκριση και βλέπουν απλά την λεγόμενη ειρηνική πορεία να έχει σαν συνεπή ακραία της έκφραση την μάχη με την αστυνομία, τον πετροπόλεμο και την καταστροφή της πόλης από τα «πιο θυμωμένα» στοιχεία αυτής της ίδιας πορείας. Έτσι για τα μάτια των τρίτων η «ειρηνική» πορεία είναι απλά το φόντο μιας καταστροφικής αυθόρμητης εξέγερσης που σιγοβράζει στην πολιτική και οικονομική καρδιά της Ευρώπης που είναι η Ευρωζώνη. Αυτή η «άγρια» εικόνα, δηλαδή αυτή που κυρίως θέλουν να δημιουργήσουν οι πολιτικοί σχεδιαστές της για το εξωτερικό, δεν είναι πολύ λεπτή στις αποχρώσεις της αλλά είναι πολιτικά πολύ πιο κοντινή στην πραγματικότητα των διαδηλώσεων από εκείνη που έχουν οι έλληνες απλοί πολίτες που συμμετέχουν σε αυτές αλλά και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός. Γιατί αν η κυβέρνηση είναι πράγματι ένας εθνικός προδότης, ένας υποτακτικός της ιμπεριαλιστικής ΕΕ που καρδιά της είναι ο υπ αριθμόν 1 εθνικός εχθρός που λέγεται Γερμανία -όπως πιστεύει και διαλαλεί η ηγεσία και μετά από αυτήν το πλήθος αυτών των διαδηλώσεων - τότε η επίθεση στην αστυνομία που προστατεύει τους τάχα εγκάθετους από την ΕΕ βουλευτές είναι δίκαιη, αν και λαθεμένη όταν εκτός από την αστυνομία οι «εξτρεμιστές» χτυπάνε και την πόλη. Στην πραγματικότητα η βία και η καταστροφή δεν βρίσκεται σε κάποιους προβοκάτορες αλλά μέσα στην προβοκατόρικη πολιτική γραμμή, στην συνθηματολογία και στις πολιτικές προθέσεις των ηγετών της «ειρηνικής» διαδήλωσης. Γι αυτό οι «ειρηνικοί» διοργανωτές επί δεκαετίες προστατεύουν φυσικά, νομικά και, σαν ΣΥΝ, πολιτικά τους προβοκάτορες της ανοιχτά βίαιης πλευράς της αντικειμενικά ίδιας διαδήλωσης. Αν δεν ήταν έτσι τότε οι «ειρηνικοί» διαδηλωτές θα είχαν συγκρουστεί κεντρικά πολιτικά και στρατιωτικά με τους βίαιους εδώ και 20 χρόνια και θα είχαν λύσει το ζήτημα ποιος διοργανώνει οπότε και πως περιφρουρεί τη διαδήλωσή του.

Η εικόνα που έδωσαν όλοι αυτοί στο εξωτερικό στις 19 του Οκτώβρη ήταν η τελειότερη ως τώρα γιατί συνδύαζε το αρκετά μεγάλο πλήθος με μπόλικη φαντασμαγορική βία και μάλιστα δίπλα-δίπλα στον ίδιο χώρο και στον ίδιο χρόνο πράγμα που ως τώρα δεν ήταν κατορθωτό γιατί ούτε οι αστυνομικοί ούτε οι εξαρχιώτες αναρχικοί ούτε οι αναρχοφασίστες είχαν κατανοήσει με τόση ακρίβεια τα όρια που αντικειμενικά επέβαλε ο ρόλος τους. Βεβαίως στις 19 Οκτώβρη δεν επρόκειτο για τις τις 300.000 και τις 500.000 κόσμο που αναγγείλαν οι γκεμπελίσκοι διοργανωτές και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ. Αυτά τα μιλούνια χρειάζονται από 10 εως 17 σφιχτά γεμάτες πλατείες Συντάγματος ενώ αυτοί μπορεί το πολύ να γεμίσανε μιάμιση πλατεία, δηλαδή 40.000 κόσμο. Απλά το πλήθος ήταν μεγαλύτερο από όλες τις τελευταίες φορές και αυτό οφείλεται στο ότι αρκετός κόσμος που δεν συμμετείχε ως τώρα στις αδιέξοδες πορείες των ανυπόληπτων ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και των συνδικάτων τους, κατέβηκε στις 19 του Οκτώβρη γιατί πραγματικά άρχιζε να θυμώνει πολύ με τούτη την κυβέρνηση των διαρκώς αυτοδιαψευδόμενων απατεώνων και ήθελε με κάποιο τρόπο να αντιδράσει στα τελευταία μέτρα που ξαφνικά δήμευσαν τη ζωή του και, το χειρότερο, σκοτώσαν τις ελπίδες του. Το ότι αυτός ο κόσμος αντέδρασε με το χειρότερο τρόπο, δηλαδή ακολουθώντας και ενισχύοντας αυτούς που «πρωτοπόρα» τσάκισαν την βιομηχανική και παραγωγική ραχοκοκκαλιά της Ελλλάδας και είναι οι πρώτοι υπευθυνοι της χρεωκοπίας και της πείνας του, ήταν κάτι έξω από τις προθέσεις τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που τον τελευταίο αιώνα οι άνθρωποι του λαού από τη έλλειψη μιας αρκετά μαζικής και έμπειρης προλεταριακής πρωτοπορίας νομίζοντας ότι ακολουθούν την επανάσταση ακολουθούν το πιο επιθετικό τμήμα του μονοπώλιου ή του ιμπεριαλισμού και το αφήνουν να τους οδηγήσει στη σφαγή. Συγκεκριμένα αυτές οι κινητοποιήσεις φέρνουν αντικειμενικά σε σύγκρουση το λαό μας με τα σε γενικές γραμμές δημοκρατικά κράτη της ΕΕ (παρ όλο που στα ισχυρότερα από αυτά κυριαρχούν σήμερα αντιδραστικές από παγκόσμια άποψη ηγεσίες) και ανοίγουν τη χώρα μας και όλη την ΕΕ στον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, το μεγαλύτερο και πιο κρυμμένο φασισμό που έχει γνωρίσει η ανθρώπινη ιστορία.

Το πιο μεγάλο ωστόσο κακό που είναι προορισμένες να κάνουν οι πριν από κάθε σύνοδο κορυφής της ΕΕ οι παραστάσεις αυτού του φασισμού στην Ελλάδα είναι να διευκολύνουν τους κάθε Παπανδρέου και Βενιζέλο να αποσπάνε διαρκώς νέα όλο και μεγαλύτερα και με όλο και πιο ευνοικούς όρους αποπληρωμής δάνεια αλλά και πολιτικές παραχωρήσεις από την ΕΕ την ώρα που ο ίδιοι αυτοί αυξάνουν με το παραγωγικό σαμποτάζ αλματώδικα την υπερχρέωση της χώρας. Αυτό το παραγωγικό σαμποτάζ το κάνουν εφαρμόζοντας με υπερβάλουσα «συνέπεια» όλα τα μέτρα στραγγαλισμού της κατανάλωσης (φορολογική και μισθολογική καταλήστευση) και κανένα από τα λεγόμενα διαρθρωτικά ή αλλιώς τα κάπως «αντισαμποτάζ» μέτρα που έχει υποχεθεί στους δανειστές του. Αν ο Παπανδρέου έχει μπορέσει ως τώρα να αποσπάει όλο και πιο μεγάλα δανειακά πακέτα από την ΕΕ και με ολοένα πιο ευνοικούς όρους, είναι γιατί εμφανίζεται σε αυτήν σαν ένας μοναχικός αλλά οξυδερκής πρωθυπουργός που θυσιάζεται πολιτικά για το καλό της Ευρώπης και του λαού του ο οποίος δεν καλαβαίνει ότι ο πρωθυπουργός του τον πεινάει για το καλό του. Στην ΕΕ ο Παπανδρέου τους καταπλήσσει γιατί, ενώ είναι σχεδόν μόνος ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα, ενώ είναι περικυκλωμένος από μια εχθρική αντιπολίτευση και, κυρίως, από ένα πελώριο θυμωμένο πλήθος που πετάει πέτρες, καίει και σπάει την πρωτεύουσα επιβιώνει πάντα στις πιο δύσκολες ψηφοφορίες του κόμματός του και δεν πέφτει από τη θέση του ενώ έχει μόνο 15% στις δημοσκοπήσεις. Στα μάτια τους ο τύπος αυτός είναι ένας ασύλληπτος πολιτικός φακίρης τόσο πιο ασύλληπτος όσο πιο αγριεμένο, όσο πιο καταστροφικό είναι το πλήθος που μαζεύεται σε κάθε νέα κρίση χρεωκοπίας και σε κάθε νέο πακέτο μέτρων έξω από τη Βουλή και όσο πιο καταπτοημένοι και πιο ετοιμόρροποι εξ αιτίας αυτής της πίεσης είναι οι διαρκώς προπηλακιζόμενοι κυβερνητικοί βουλευτές του. Ποιος άλλος εκτός από αυτόν, ποιος διάδοχός του, σκέφτονται, θα αντέξει να εφαρμόσει τέτοια μέτρα πείνας σε βάρος αυτού του εξαγριωμένου λαού και η κυβέρνησή του τελικά να στέκεται επί 2 χρόνια παρά την αργή αιμορραγία της κοινοβουλετικής ομάδας του σε κάθε δέσμη μέτρων, δηλαδή πριν από κάθε κρίση κορυφής; Ποιος άλλος θα μπορούσε να αποφύγει να χρεωκοπήσει άτακτα η Ελλάδα οπότε και άτακτα να χαθεί το Ευρώ; Γι αυτό ο Σαμαράς εμφανίζεται σαν αδιάλλακτος, δηλαδή σαν κακός διάδοχος ώστε ο Παπανδρέου να αποκτάει το χαρακτήρα του σωσίβιου της ΕΖ και αυτή να ανέχεται όλα τα καπρίτσια του.

Μόνο με τις «εξεγέρσεις» της πλατείας Συντάγματος θα δίνουν αυτοί στον απόλυτο μπαταχτζή Παπανδρέου νέα υπέρογκα δάνεια που σημαίνει ότι θα φορτώνουν το κοινό ταμείο δανεισμού των σχετικά πιο αδύναμων οικονομιών της ΕΖ, το EFSF, με εκατοντάδες δις Ευρώ σε κάθε ελληνική κρίση χρέους. Αλλά ένα πολύ μεγάλο EFSF δεν θα μπορεί επ άπειρον να χρηματοδοτείται μόνο από τα ευρωπαϊκά κράτη, οπότε τελικά θα γίνει αυτό που θέλει η Μόσχα και το Πεκίνο, δηλαδή να εκδοθούν «ισοπεδωμένα» ευρωομόλογα, (δηλαδή ευρωομόλογα με το ίδιο επιτόκιο για κάθε ξεχωριστή χώρα πχ για την Ιρλανδία, την Πορτογαλία κλπ ήδη εκδώσει το EFSF), που σημαίνει ότι θα μπει για τα καλά η ΕΕ στο λούκι του δανεισμού από τις συναλλαγματικά πλεονασματικές Κίνα και Ρωσία, οπότε θα εξαρτηθεί από αυτές οικονομικά και κυρίως πολιτικά. Ήδη η τελευταία και πιο οξυμένη διλημματική σύγκρουση Γαλλίας-Γερμανίας πριν από μία σύνοδο κορυφής κρίνεται τώρα πάνω στο ζήτημα αυτό: Μεγάλη διεύρυνση του EFSF, όπως θέλει η Γαλλία, για να σωθούν με άνεση οι τράπεζες της που θα καταρρεύσουν μετά από ένα μεγάλο κούρεμα των ελληνικών ομολόγων γιατί είναι πολύ εκτεθειμένες σε αυτά ή όχι διεύρυνση του EFSF όπως θέλει η πολύ ισχυρή συναλλαγματικά Γερμανία που έχει τράπεζες λιγότερο εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα; Να γιατί χειροκρότησαν αυτόν τον «φακίρη» με τόση θέρμη οι γερμανοί βιομήχανοι όταν μίλησε στις συγκέντρωση τους πριν λίγες βδομάδες. Γιατί δεν σκέφτηκαν ότι ο «φακίρης» ρουφώντας μέσα σε ενάμισυ χρόνο δάνεια και δανειακές εγγυήσεις καμιάς 350ριας δις από την ΕΖ (τα σχετικά περισσότερα από την Γερμανία), διχάζει μόνιμα με τις απαιτήσεις του τον κυβερνητικό συνασπισμό της Γερμανίας, βάζει σφήνα όλο και περισσότερο ανάμεσα στην Γερμανία και στη Γαλλία, δυναμώνει την πολιτική απομόνωση της ΕΕ από όλο τον υπόλοιπο κόσμο, και, το χειρότερο, δίνει την ευκαιρία στην ναζι-πουτινική Ρωσία την αδιανόητη ως χθες δυνατότητα να εμφανιστεί σαν ηγέτης ενός νέο-ιμπεριαλιστικού μετώπου δανειστών (Ρωσίας-Κίνας-Ινδίας-Βραζιλίας) που προσφέρεται να «σώσει» την ΕΕ δηλαδή να την εξαρτήσει χάρη στα πάνω από 4 τρις δολλάρια συναλλάγματικά αποθέματά τους.

Βεβαίως ο Παπανδρέου είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μπορεί να παραπλανά τόσες κυβερνήσεις και να έχει καταφέρει να τον θεωρεί ως πρόσφατα απλό βλάκα και όχι βρώμικο προβοκάτορα ο ελληνικός λαός. Όμως φακίρη τον κάνει η ισχυρότερη και η δολιότερη διπλωματία του κόσμου, η ρώσικη καγκεμπίτικη. Αυτή του έχει σε κάθε βήμα εξασφαλίσει καίρια συμπαράσταση από φιλικές της ή και πρακτόρικες ηγετικές κλίκες στα άλλα κόμματα μέσα στη χώρα του και από αρκετά ηγετικά στελέχη στις άλλες χώρες (δες τον αρχηγό του γερμανικού SPD Σταινμάγερ) αλλά και στα ευρωπαϊκά και στα διεθνή πολιτικά όργανα. Έτσι μόνο εξηγείται ότι αυτός σέρνει πίσω του σχεδόν πάντα σύσσωμο το κόμμα του στη Βουλή όταν οι ισχυρότερες συνδικαλιστικές ηγεσίες του δικού του κόμματος είναι γεμάτες αντικυβερνητικό και αντιΕΕ πάθος και που ακόμα πιο περιέργως ελέγχουν και χρησιμοποιούν κατά της κυβέρνησης του και μάλιστα με επιτυχία πρωτοφανούς μεγέθους πολιτικά όπλα, όπως την διακοπή της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας (ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Φωτόπουλος), την διακοπή των θαλάσσιων συγκοινωνιών (ΠΝΟ Χαλάς) τον σκουπιδικό «βιολογικό» πόλεμο (ΠΟΕ-ΟΤΑ Μπαλασόπουλος), και, μαζί με άλλους, την παράλυση των αστικών συγκοινωνιών, των τραίνων, της διοικητικής και φοροεισπρακτικής μηχανής (Δικηγόροι, εφοριακοί κλπ). Βεβαίως αυτά τα όπλα χρησιμοποιούνται έτσι ώστε και να φαίνεται στην ΕΕ ότι ο Παπανδρέου αντιστέκεται στον πόλεμο που του κάνουν αλλά ώστε και να μην παραλύουν για καιρό τη χώρα για να μπορούν τελικά να ψηφίζονται τα εκάστοτε μέτρα στην Βουλή. Γιατί αν οι απεργίες στον δημόσιο τομέα γίνονταν συντονισμένες και διαρκείας τα μέτρα ούτε θα περνούσαν ούτε θα είχαν νόημα σε μια παραλυμένη οικονομία. Γι αυτό βλέπουμε ότι οι πραξικοπηματικά αποφασισμένες απεργίες στο δημόσιο γίνονται σε διαφορετικές μέρες σε κάθε χώρο δουλειάς και είναι πανελλαδικές μόνο μια δυο μέρες πριν κάθε σύνοδο κορυφής. Για τον ίδιο λόγο ποτέ το σύνθημα για τον αποκλεισμό της Βουλής δεν επιχειρήθηκε να γίνει πράξη ακόμα και στις μαζικότερες μέρες των κάθε λογής «αγανακτισμένων». Δηλαδή έπρεπε και η ΕΕ να απειλείται και να κοψοχολιάζει σε κάθε ψηφοφορία αλλά και ο «φακίρης» έπρεπε να περνάει τα μέτρα και η Βουλή να μην εμφανίζεται εντελώς αναξιόπιστη στην ΕΕ. Για ανάλογους λόγους πριν από κάθε κρίση κορυφής, ιδιαίτερα τώρα πριν από την πιο δραματική ως τα τώρα, διαρρέει από το ΠΑΣΟΚ η εκβιαστική πρόθεση του Παπανδρέου να κάνει εκλογές, ενώ κινητοποιείται και ο Παπούλιας, και ο ΣΥΝ και ο Σαμαράς πιέζουν έντονα για εκλογές. Όλο το κόλπο και τώρα και τις άλλες φορές είναι να εκβιαστεί και να σπάσει στη σύνοδο η Γερμανία. Να σπάσει πρακτικά σημαίνει να διευθυνθεί κεφαλαιικά ή έστω να αυξηθούν οι δανειστικές λειτουργίες του EFSF. Όταν γίνεται αυτό και ο Παπανδρέου παίρνει κάτι παραπάνω σε δανειακές διευκολύνσεις, γυρίζει νικητής στην Ελλάδα και οι εκλογές αναβάλονται έως ότου αυτός ο μαλακός μαζί με τους σκληρούς του φίλους της αντιπολίτευσης οργανώσει την επόμενη υπερχρέωση, τα επόμενα μέτρα εξαθλίωσης και καταστροφής, την επόμενη «εξέγερση του λαού», οπότε και την επόμενη σύνοδο μέχρι να επιτευχθούν τα ευρωομόλογα. Αν ο «εφτάψυχος» αποτύχει αυτή τη φορά τότε η διακομματική ρώσικη συμμορία κορυφής θα στήσει στην Ελλάδα μια τέτοια πολιτική κρίση και μια τέτοια σύνθετη και φαντασμαγορική ανωμαλία με βία, με οικονομικό σαμποτάζ ώστε έντρομοι οι ανόητοι και στενόμυαλοι ευρωπαίοι μονοπωλιστές-μπακάληδες θα σπεύσουν σε νέες έκτακτες συνόδους ή θα διαλυθούν, πράγμα που είναι η δεύτερη καλύτερη λύση για τη Ρωσία.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που προτιμάει η Ρωσία και τα τσιράκια της είναι μια νίκη του Παπανδρέου την Τετάρτη δηλαδή. Από αυτήν την άποψη η πρώτη μέρα του διήμερου πέτυχε τους στόχους της.

Η δεύτερη μέρα του διήμερου. Το ψευτοΚΚΕ καταλαμβάνει το κέντρο της σκηνής αλλά με σημαντικές πολιτικές απώλειες.

Όπως είπαμε στην αρχή του άρθρου μας η δεύτερη μέρα ήταν η μέρα που ο σοσιαλφασισμός με τον σκληρό του πυρήνα, το ψευτοΚΚΕ, έδρασε για να κερδίσει νέες θέσεις κύρια στο εσωτερικό της χώρας.

Οι διοργανωτές της δεύτερης μέρας νομίζουμε ότι από την αρχή δεν είχαν σαν κεντρικό στόχο την μεγάλη μαζικότητα γιατί οι πιο πλατείς άνθρωποι της πρώτης μέρας δεν ήταν εύκολο να κατεβούν και μια δεύτερη για πολλούς εργάσιμη μέρα. Έτσι η δεύτερη μέρα αφιερώθηκε στον σημαντικό πολιτικό στόχο του ψευτοΚΚΕ να καταλάβει αποκλειστικά την πλατεία Συντάγματος, δηλαδή να ιδιοποιηθεί την κεντρική πολιτική σκηνή του αντιΕΕ «κινήματος», και να εξασφαλίσει αποκλειστικά για τον εαυτό του, δηλαδή για το πιο παλιό και πιο στρατηγικά έμπιστο και οργανωτικά πιο «καθαρό» πολιτικό πραχτορείο του επελαύνοντα ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, τον έλεγχο κάθε μελλοντικής βίας και κάθε πραξικοπηματισμού κατά του κοινοβουλίου. Και νομίζουμε ότι αν το ψευτοΚΚΕ πετύχει αυτόν τον έλεγχο θα ελέγξει κάθε «κινηματική» και τελικά κάθε κρατική βία και όχι μόνο αυτή στο Σύνταγμα.

Καταλαβαίνει κανείς ότι δεν μπορεί την παραπάνω πολύ λεπτή και ευαίσθητη δουλειά να την εμπιστευτεί το μεγάλο αφεντικό σε οποιονδήποτε συρφετό των «συνιστωσών» και των συμμάχων του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που περιλαμβάνει μέσα του κάθε καρυδιάς καρύδι. Αυτή η δουλειά θέλει κεντρικό σχέδιο και πειθαρχία. Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα είναι πολύ καλός για να στεγάζει μέσα στον πολύχρωμο συρφετό του τους ψευτοαναρχικούς και αναρχοφασίστες και να τους εξαπολύει για συγκρούσεις και καταστροφές όπως εξαπολύει ένας δολιοφθορέας ένα σμάρι μέλισσες. Αλλά ένα τέτοιο σμάρι όσο και να το ελέγχει ελέγχοντας ας πούμε τη βασίλισσα του δεν το ελέγχει με τόση ακρίβεια.

Αυτόν τον στόχο τον επεχείρησε μετά τη συσπείρωση της πρώτης μέρας που εξαφάλισε και για το ψευτοΚΚΕ μια αρκετή μαζικότητα (αν και ο πιο πλατύς νέος κόσμος προτίμησε όπως πάντα να μπει κάτω από τα μπλοκ της ΓΣΕΕ ακριβώς για να μην παραδοθεί απ ευθείας οργανωτικά και πολιτικά στο ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ). Βέβαια τελικά κάθε πολιτική νίκη του αντιΕΕ σοσιαλφασιστικού κινήματος την καρπώνεται στο βάθος πολιτικά και οργανωτικά το πιο σκληρό κόμμα του ρωσόδουλου αντιευρωπαίσμού δηλαδή το ψευτοΚΚΕ και καμιά ΓΣΕΕ. Μέσα λοιπόν στο ευνοικό κλίμα που δημιούργησε η μαζική Τετάρτη επεχείρησε το ψευτοΚΚΕ να πάρει την πλατεία. Παίρνω την πλατεία σημαίνει από πρακτική πολιτική άποψη ότι στέλνω παντού το μήνυμα ότι είμαι εγώ το «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ και κανείς άλλος που μπορεί να εμποδίσει τον ψευτοαναρχισμό να ορίζει μέσο της σύγκρουσής του με την αστυνομία την πολιτική νομή της πλατείας, δηλαδή να προσδιορίζει το εύρος και την ένταση κάθε κεντρικής πολιτικής βίας. Αν εγώ εύκολα και θεαματικά συντρίψω το καταστροφικό αυτό στίφος θα έχω στείλει το μήνυμα όχι μόνο στην ΓΣΕΕ και στην μάζα που σέρνει πίσω της αλλά σε όλη τη χώρα ότι πέτυχα μόνος μου αυτό που δεν πέτυχε επί 30αριά χρόνια καμιά αστυνομία: να σώσω το «λαίκό» (στην ουσία το σοσιαλφασιστικό) κίνημα μου από την προβοκάτσια και, κυρίως, το κέντρο του κέντρου της πρωτεύουσας από τα σπασίματα, τα καψίματα και τις λεηλασίες. Μετά από αυτό τον «θρίαμβο» το ψευτοΚΚΕ θα μπορούσε να ελέγχει όχι απλά την συμβολική πλατεία- κατάληξηκάθε κινήματος, αλλά την ίδια την πρόσβαση προς τη Βουλή, δηλαδή τον έλεγχο κάθε βίας ενάντια στη Βουλή. Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι βία στη Βουλή θα έχει το δικαίωμα να ασκήσει, όποτε θέλει, μόνο το στρατηγικό πρακτορείο της ΚαΓκεΜπε στην Ελλάδα εν ονόματι του λαού και του «επαναστατικού του στρατού» . Ήδη το ψευτοΚΚΕ επικεφαλής των φαιών και «κόκκινων» απόστρατων αξιωματικών καθοδήγησε πριν λίγες μέρες την εισβολή στο Πενταγώνο.

Έχουμε παρατηρήσει ότι εδώ και 20 χρόνια ο ιδιαίτερα μικροαστικός ελληνικός αναρχισμός άρχισε να χρησιμοποιείται συστηματικά από τους σοσιαλφασίστες, ιδιαίτερα από τον προστάτη του τον ΣΥΝ, για να κάνει σχεδόν ατιμώρητα συγκρούσεις, καταστροφές μεγάλης κλίμακας και τελικά να πυροδοτεί πολιτικές εξελίξεις κλίμακας. Αυτές οι σοσιαλφασίστες τις προβάλανε σαν «εξεγέρσεις» ενάντια στις πιο δημοκρατικές τάσεις των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτές τις τάσεις οι ρωσόδουλοι πρωθυπουργοί στη συνέχεια τις εκκαθάριζαν. Έτσι το πιο μεγάλο μέρος αυτού του αναρχισμού αυτού με την ποινική προστασία του ΣΥΝ και, στην τελευταία φάση, μετά τα 2007-8, και με αρκετό πλιάτσικο, λουμπενοποιήθηκε και διαβρώθηκε από το σοσιαλφασισμό. Στο βάθος αυτό το τελευταίο οφείλεται σε δύο λόγους. Ο ένας λόγος ήταν ότι αυτός ο κρατικά προστατευμένος αναρχισμός, που τον ονομάζουμε εξαρχιώτικο, πίστευε ότι δημιουργούσε ο ίδιος πολιτικά γεγονότα πελώριας σημασίας και μάλιστα «επαναστατικά» γεγονότα χωρίς να πληρώνει ούτε μισό δράμι από όσο πληρώνουν οι πραγματικοί επαναστάτες για πολύ μικρότερες «επιτυχίες». Ο καθεστωστικός σοσιαλφασισμός φρόντιζε να δυναμώνει με κάθε τρόπο τις αυταπάτες αυτών των μικροαστών που ζαλίστηκαν και φτάσανε στον κολοφώνα του θράσους που τους έδινε η πολιτική τους άγνοια και ατιμωρησία όταν ατιμώρητα κάψανε και λεηλατήσανε το κέντρο της Αθήνας δημιουργώντας τους όρους για την πολιτική αποσταθεροποίηση και τελικά την πρόωρη πτώση το 2009 της τελευταίας σε κάποιο σημαντικό βαθμό φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης. Αυτές τις πλασματικές επιτυχίες τους τις πλήρωσαν συσπειρώνοντας και κομμάτια του εγκληματικού λούμπεν πράγμα που ιδεολογικά τους διέφθειρε παραπέρα. Η δεύτερη και σημαντικότερη αιτία της φασιστικοποίησής τους ήταν η πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία του κνίτικου ψευτο-εργατίστικου και φασιστικού «αντικαπιταλισμού» που κηρύσσει πόλεμο στην αστική δημοκρατία από την ίδια πλευρά που τον κηρύσσουν οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ οι ναζήδες της Χρυσής Αυγής και οι σοσιαλναζήδες των «Πυρήνων της φωτιάς» , και του «Μαύρου Κρίνου». Αυτή η κυριαρχία ξεκίνησε από την ηρωοποίηση των σοσιαλφασιστών φονιάδων της 17Ν μετά την φυλάκισή τους στα 2002. Ως τότε ο κλασικός αντικρατικός και αντιμιλιταριστικός αναρχισμός είχε την ιδεολογική ηγεμονία πάνω στην μικροαστική ριζοσπαστική μάζα επειδή η 17Ν δεν είχε, όπως αυτός, να δείξει πλην του Τσουστσουβή μάρτυρες θύματα της βίας της στον «αντικαθεστωτικό» «αγώνα» της οπότε πέρναγε εύκολα στον αναρχικό χώρο η θέση ότι η 17Ν ήταν ένα μιλιταριστικό απόσπασμα πιθανά του παρακράτους. Όμως από την ώρα που ο αρχι-σοσιαλφασίστας Κουφοντίνας μπήκε στη φυλακή και έγινε ο περισσότερο υποδειγματικός «μάρτυρας της κρατικής βίας» από κάθε άλλο υποτιθέμενο εχθρό του καθεστώτος, οι παλιοί αναρχικοί κόντηναν ξαφνικά γιατί εμφανίστηκαν σαν ψιλικατζήδες της υποτιθέμενης «αντικαθεστωτικής» βίας τους. Εκεί σε αυτό το ξαφνικό κενό κύρους μπήκε ηγεμονικά μέσα στον εξαρχιώτικο αναρχισμό κρατώντας τη φιλο17Ν σημαία η κρυφοκνίτικη, και τελικά συνασπισμαία συνιστώσα του σοσιαλφασισμού που λεγόταν «Αντιεξουσιαστική Κίνηση» και τον μπόλιασε με αυτόν ιδεολογικά, πολιτικά, και σε μεγάλο βαθμό οργανωτικά. Είναι αυτός ο μεταλλαγμένος, ο σοσιαλφασιστικός αναρχισμός που μισήθηκε όσο κανένα άλλο πολιτικό ρεύμα από τις πλατειές λαίκές μάζες. Γιατί αυτός αφού εξίσωσε το φασισμό με τη δημοκρατία και αφού κατήγγειλε σαν κύριο εχθρό του την δημοκρατία ανέλαβε να καλύψει ιδεολογικοπολιτικά όλη τη βρωμοδουλειά- που δεν ήθελε να κάνει ανοιχτά ανοιχτά ενάντια στην βαρειά τραυματισμένη από τους ίδιους τους φαιοκόκκινους αστική δημοκρατία ο «καθώς πρέπει» ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ, το κόμμα της νεοναζιστικής Ρωσίας μέσα στο στρατό και στην αστυνομία. Έτσι αυτό το υβρίδιο κάλυψε τις κτηνώδεις επιθέσεις πάνω σε συνδικαλιστές, σε συγκεντρώσεις και σε χειροδικίες σε δημοκράτες διανοούμενους, κάλυψε και εκθεισε σαν επαναστατική πράξη τη φωτιά, το σπάσιμο και τη λεηλασία των μαγαζιών των μικροαστών σαν συνενόχων του κράτους και του κεφάλαιου και τέλος έφτασε να θέλει μαζί με τους κλασσικούς φασίστες των «αγανακτισμένων» να καταλάβει την κατατσαλαπατημένη ηθικά από τον Παπανδρέου και τρομοκρατημένη από τους «αγανακτισμένους» τραμπουκους του ΣΥΝ Βουλή.

Έναν τέτοιο πολιτικά βαθιά εξαρτημένο και οργανωτικά διαβρωμένο από το σοσιαλφασισμό αναρχισμό τον χρειάζεται ακόμα το ανερχόμενο καθεστώς σαν εργαλείο βίας, και μάλιστα θεαματικής βίας. Αλλά παρόλο τον έλεγχό που του ασκεί ο σοσιαλφασισμός ο αναρχισμός σαν τέτοιος υπάρχει και δεν παύει να εκφράζει, ιδιαίτερα σε εποχές πελώριας κρίσεις σαν την σημερινή, και κάποια ριζοσπαστικά ρεύματα της φτωχής μικροαστικής τάξης, της νεολαίας και του άνεργου προλεταριάτου που αν υπήρχε ένα μαζικό επαναστατικό εργατικό κόμμα δεν θα στρέφονταν προς τα εκεί. Γι αυτό ακόμα και ο εξαρχιώτικος αναρχισμός μπορεί να γίνει κάτω από ορισμένες συνθήκες δύσκολα ελέγξιμος. Αυτό έγινε την Πέμπτη στις 20 Οκτώβρη προς έκπληξη του ψευτοΚΚΕ και προς μεγάλη αμηχανία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ . Αυτοί πρέπει να αιφνιδιάστηκαν έντονα γιατί ποτέ μετά τη σύλληψη της 17Ν και την άνοδο της ΑΚ δεν είδαν τον εξαρχιώτικο αναρχισμό να δρα σε μαζική κλίμακα και να κάνει κάτι που υπονομεύει σοβαρά τους γενικότερους σχεδιασμούς τους.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ είχαν σχεδιάσει από κοινού την εξής παράσταση. Γιατί και οι δυο συμπαρατάχθηκαν με την ίδια λύσσα πολιτικά ενάντια στους αναρχικούς μετά τη βία που του άσκησε το ψευτοΚΚΕ. Το σχέδιο φάνηκε στην πράξη. Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ θα μετέφερε όπως κάνει συνήθως με κάποιο από τα μπλοκ των συνιστωσών του τους κουκουλοφόρους και θα τους ξεφόρτωνε κοντά στα ΜΑΤ τάχα για τη συνηθισμένη τελετουργική και γενικά ανώδυνη για τους αναρχικούς μάχη πέτρας, μολότωφ, δακρυγόνου. Εκεί όμως θα τους περίμεναν για πρώτη φορά οι πολυπληθέστεροι ως τώρα τραμπούκοι του ΠΑΜΕ με την πιο βαριά εξάρτηση τους, (κράνη και μακρυά ραβδιά), θα τους έκοβαν το δρόμο οπότε όταν οι αναρχικοί θα αντιδρούσαν έστω και λίγο, αυτοί θα τους αιφνιδιάζανε με μια πρωτοφανή ολομέτωπη αντεπίθεση και θα τους οδηγούσαν σε γρήγορη υποχώρηση-θρίαμβο μπροστά στις τηλεοράσεις. Το ψευτοΚΚΕ θα πετύχαινε το στόχο του να γίνει ο τιμωρός των κουκουλοφόρων και κλειδοκράτορας της Βουλής και οι κουκουλοφοροι ταπεινωμένοι θα ζητούσαν πολιτική και στρατιωτική κάλυψη κάτω από τις φτερούγες του προστάτη τους ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ ή θα έφευγαν από το κεντρικό πεδίο της σύγκρουσης και θα διάλεγαν ένα εντελώς δευτερεύον. Έτσι ο σοσιαλφασισμός θα μπορούσε να τους χρησιμοποιήσει σε μια άλλη «επαναστατική» βρωμοδουλειά εναντίον της θνήσκουσας αστικής δημοκρατίας.

Η δουλειά ξεκίνησε κανονικά. Με την πιο «ριζοσπαστική» συνιστώσα του (τόσο πολύ «ριζοσπαστική» ώστε να έχει συνεργαστεί με τους ναζιστές φιλοχρυσαυγίτες της Θεσσαλίας το 2010), την συνιστώσα «δεν πληρώνω», ο ΣΥΝ κουβάλησε από την αρχή της πορείας τους αναρχοσπασιματίες και τους άδειασε στην άκρη του Συντάγματος απέναντι από τους πανέτοιμους και παρατεταγμένους από τις 9.30 το πρωί ροπαλοφόρους και με κράνη τραμπούκους του ψευτοΚΚΕ-ΠΑΜΕ. Αυτοί είχαν παραταχθεί μπροστά από τα ΜΑΤ στην Βασσιλίσης Σοφίας για να εμποδίσουν οποιοδήποτε προχώρημα προς αυτά των αναρχικών ενώ την Τετάρτη που ήθελαν μια θεαματική σύγκρουση αναρχικών ΜΑΤ- αλλά και να μείνει στα πλάνα η συγκέντρωση- παρέταξαν τους τραμπούκους τους στην Αμαλίας. Οι «δεν πληρώνω» είχανε κάποια αψιμαχία αλλά δεν επιμείνανε να ανοίξει η αλυσίδα του ψευτοΚΚΕ που κράταγε κλειστή τη συγκέντρωση για οποιονδήποτε, γύρισαν πίσω και μπήκαν από τη Σταδίου στη συγκέντρωση που συνολικά την περιφρουρούσαν οι ροπαλοφόροι. Μετά από αρκετή ώρα το μπλοκ της κουκούλας προσπάθησε να σπάσει την αλυσίδα, οπότε οι τραμπούκοι του ψευτοΚΚΕ έκαναν την προγραμματισμένη τους μαζική αντεπίθεση. Από εκεί άρχισε μια μάχη σώμα με σώμα την οποία πρακτικά στρατιωτικά αλλά κυρίως πολιτικά την έχασαν οι σοσιαλφασίστες. Λέμε ότι την έχασαν γιατί το ψευτοΚΚΕ που αναγκάστηκε να φωνάξει τα ΜΑΤ σε βοήθεια ενώ είχε διαμηνύσει από πριν στην αστυνομία να μην αναμειχθεί στη σύγκρουση. Αυτό το είχε απαιτήσει το ψευτοΚΚΕ για να είναι μόνο του, τάχα σαν επαναστατικό κίνημα και όχι σαν κράτος, σαν αστυνομία, δηλαδή σαν καθεστωτική αστική δύναμη απέναντι στον αναρχισμό σαν ρεύμα. Όμως υποχρεώθηκε να γινει ανοιχτός σύμμαχος της αστυνομίας και μάλιστα να σωθεί από την αστυνομία πράγμα που πάνω απ όλα πάντα απόφευγε.

Στις πλατειές λαίκές μάζες, στις εντυπώσεις, το ψευτοΚΚΕ στην κύρια πλευρά κέρδισε την Πέμπτη σαν δύναμη ομαλότητας. Θα το κατάφερνε αυτός οποιοσδήποτε ξυλοφόρτωνε τους ανθρώπους που έχουν κάνει ότι μπορούν για να στρέψουν εναντίον τους όλο το λαό. Το ψευτοΚΚΕ το κατάφερε πιο εύκολα γιατί το στήριξε όλο το καθεστώς την επόμενη μέρα και το διευκόλυνε να κρύψει τον φασισμό και τον πραξικοπηματισμό και την ανωμαλία που έκρυβε αυτή η πρωτοβουλία του. Έκρυβε το φασισμό γιατί μια δημοκρατική δύναμη ποτέ δεν θα έπαιρνε πρωτοβουλία βίας και μάλιστα βίας πλατειάς κλίμακας χωρίς να θέσει προηγούμενα την αναγκαιότητα της στο λαό και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και αφού έχει πάρει κάθε πρωτοβουλία για να την αποφύγει συζητώντας ή έστω διαπραγματευόμενο με εκείνους με τους οποίους σκοπεύει να συγκρουστεί. Γιατί κανείς δεν εξοπλίζει ένα στρατό με κράνη και ρόπαλα χωρίς να σκοπεύει να συγκρουστεί με κάποιον.Το ψευτοΚΚΕ για να κρύψει αυτή του την βασική του υποχρέωση ισχυρίστηκε και συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι δεν συγκρούστηκε με ένα πολιτικό ρεύμα και με πολίτες, αλλά ότι συγκρούστηκε με αστυνομικές δυνάμεις που ήταν μεταμφιεσμένες σε αναρχικούς, δηλαδή ότι αντιστάθηκε στην βία κρατικών ή παρακρατικών προβοκατόρων που ξαφνικά του επιτέθηκαν. Ποτέ ο σοσιαλφασισμός δεν αναγνωρίζει ότι συγκρούεται με ιδεολογικά ρεύματα, αλλά μόνο με συμμορίες και εγκληματίες. Όμως η χώρα είναι μικρή και η πρωτεύουσα του μικρότερη και όλοι ξέρουν ότι το ψευτοΚΚΕ συγκρούστηκε με τον στρατό ενός άλλου αρκετά μαζικού πολιτικού ρεύματος που έχει μέσα του μπόλικο φασισμό, εγκληματικό λούμπεν και παρακράτος αλλά και έχει και ένα κομμάτι λαού και το κυριότερο μια πολύ πλατιά υποστήριξη από ένα μέρος της νεολαίας που δεν μετέχει τακτικά στις συγκρούσεις αυτού του ρεύματος. Οι ίδιοι οι αναρχικοί, ιδιαίτερα οι σπασιματίες εξαρχιώτες αναρχικοί σαν τέτοιοι απορρίπτουν την πολιτική αλλά όλοι ξέρουν ότι αντικειμενικά κάνουν πολύ πολιτική. Μάλιστα τελευταία κάνουν και διεθνή πολιτική αφού η χώρα στην οποία δημιουργούν τις παραστάσεις βίας βρίσκεται στο κέντρο της ευρωπαϊκής και τώρα πια της παγκόσμιας πολιτικής**. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ξυλοκοπήθηκαν από το ψευτοΚΚΕ. Η περικύκλωση του ελληνικού κοινοβούλιου, η συγκρούσεις με την αστυνομία που το φυλάει και το κάψιμο και η καταστροφή του περιβάλοντος χώρου του είναι πλέον μια πολύ σοβαρή υπόθεση διεθνούς οικονομικού και πολιτικού ενδιαφέροντος για να την αφήσει η ρώσικη υπερδύναμη σε μερικά γεροφρικιά των εξαρχείων.

Αλλά ο εξαρχιώτικος αναρχισμός δεν είναι εντελώς μόνος του. Είναι ένα μέρος της ριζοσπαστικής νεολαίας που ναι μεν δεν τον εμπιστεύεται ούτε συμπαθεί-περισσότερο μάλιστα αντιπαθεί- την καταστροφική μανία του αλλά μέσω των συγκρούσεών του με την αστυνομία βγάζουν το άχτι τους με τον όλο και αυξανόμενο εκφασισμό της δεύτερης αλλά και βαθύτερα με ένα σύστημα που τους καταπιέζει. Αυτός ο κόσμος είναι πολύς και αν συμπεριλάβουμε σε αυτόν και τον πολλαπλάσιο νεολαιίστικο κόσμο που απεχθάνεται απείρως περισσότερο από όσο τους σπασιματίες τους αλαζόνες, συντηρητικούς και τραμπούκους κνίτες τότε με αυτήν την βρώμικη επίθεσή του το ψευτοΚΚΕ εξόργισε μια πελώρια νεολαιίστικη μάζα, πολλαπλάσια από τη δικιά του βάση και επιροή, που γυρνάει γύρω ή κάθε τόσο συμμετέχει στα κινήματα του σοσιαλφασισμού. Αυτούς τους έστρεψε εναντίον του το ψευτοΚΚΕ. Μάλιστα η πιο μεγάλη απώλεια γενικά για το σοσιαλφασισμό ήταν ότι αυτούς τους ανθρώπους τους έχασε από την επιροή του ο ΣΥΝ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική ουρά του στο βαθμό που με πάθος υπερασπίσανε τους ροπαλοφόρους κνίτες. Το επιχείρημά τους ότι τους χαλάγανε διαρκως τις πορείες τους οι ψευτοαναρχικοί δεν έπεισε κανέναν. Αν δίνανε αυτοί οι ίδιοι τη μάχη για να περιφρουρήσουνε τις πορείες τους θα ήταν κάπως πιστευτοί ή αν την δίνανε έστω και μια φορά τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλά το ότι την αναθέσανε στα ΚΝΑΤ δείχνει ποιον θεωρούν φίλο, αφεντικό και προστάτη τους.

Να γιατί βλέποντας γρηγορα το εύρος της ζημιάς η Παπαρρήγα άρχισε να παραμιλάει στα κανάλια και έπαιρνε μεσάνυχτα ακόμα τον Ζούγλα-Τριανταφυλλόπουλο για να του πει με αγωνία ότι το «ΚΚΕ» δεν είναι καθεστώς. Να γιατί θάψανε σαν να ήταν σκυλί τον οικοδόμο του ΠΑΜΕ μπας και φανεί σαν θύμα της σύγκρουσης αλλά και γενικά για να ξεχαστεί η μέρα. Να γιατί είπε η Παπαρήγα ότι δεν υπήρξαν στη σύρραξη αναρχικοί αλλά μεταμφιεσμένοι μπάτσοι πράγμα που εξόργισε περισσότερο και αυτούς τους ίδιους και τις εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια που αντιπαθούν το ψευτοΚΚΕ για τις βρώμικες συκοφαντίες κατά των αντιπάλων του.

Δεν θα αργήσει η μέρα που θα αποδειχτεί ότι το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα χάσανε πολύ περισσότερα από αυτη την φασιστική κατάληψη της πλατείας Συντάγματος από εκείνα που κέρδισαν. Αυτό συμβαίνει με τους φασίστες. Όσο σταθεροποιούν την εξουσία τους στην κορυφή τόσο περισσότερους εχθρούς παράγουν στη βάση. Ήδη εδωσαν ένα καλό αρνητικό μάθημα στον εξαρχιώτικο αναρχισμό. Αυτός δεν έχει τώρα παρά δύο δρόμους: ή να συγκρουστεί με τους κνίτες πλησιάζοντας το λαό και υπερασπίζοντας τον δημοκρατισμό απέναντι στους ναζι και τους σοσιαλφασίστεςή να γίνει τελείως κνίτης χτυπώντας παραπέρα το λαό και τον εκνέοντα δημοκρατισμό σε συμμαχία με τους ναζί και σοσιαλφασίστες.

*Μόνο έτσι θα δίνουν αυτοί στον απόλυτο μπαταχτζή Παπανδρέου νέα υπέρογκα δάνεια που σημαίνει ότι θα φορτώνουν το κοινό τους ταμείο δανεισμού των αδύναμων οικονομιών της ΕΖ, το EFSF, με εκατοντάδες δις Ευρώ σε κάθε ελληνική κρίση χρέους. Αλλά ένα πολύ μεγάλο EFSF δεν θα μπορεί επ άπειρο να χρηματοδοτείται μόνο από τα ευρωπαϊκά κράτη, οπότε τελικά θα γίνει αυτό που θέλει η Μόσχα και το Πεκίνο, δηλαδή να εκδοθούν με κοινού επιτοκίου, δηλαδή «ισοπεδωμένα» ευρωομόλογα. (Ευρωομόλογα με όχι ξεχωριστό επιτόκιο για κάθε ξεχωριστή χώρα πχ για την Ιρλανδία, την Πορτογαλία κλπ ήδη εκδίδει το EFSF) που σημαίνει ότι θα μπει για τα καλά η ΕΕ στο λούκι του δανεισμού από τις συναλλαγματικά πλεονασματικές Κίνα και Ρωσία και θα εξαρτηθεί από αυτές. Ήδη η τελευταία και πιο οξυμένη σύγκρουση Γαλλίας Γερμανίας πριν από μία σύνοδο κορυφής κρίνεται πάνω στο ζήτημα αυτό: Μεγάλη διεύρυνση του EFSF, όπως θέλει η Γαλλία, για να σωθούν με άνεση οι τράπεζες της που θα καταρρεύσουν μετά από ένα μεγάλο κούρεμα των ομολόγων ή όχι μεγάλη διεύρυνση όπως θέλει η Γερμανία που ζητάει κάθε κράτος της ΕΖ να διασώσει τις τράπεζές του αφού κι αυτές χάσουν σημαντικά λεφτά από τα «κουρεμένα» τους ελληνικά κρατικά ομόλογα.

**Γιαυτό το λόγο τον ελληνικό αναρχισμό τον έχουν περί πολλού τα αναρχικά κινήματα στον κόσμο όχι για τη θεωρητική του επαρχιώτικη ρηχότητα αλλά για την πολιτική του φαντασμαγορική αποτελεσματικότητα. Μόνο που όσοι αναρχικοί στις ευρωπαικές χώρες δοκίμασαν τις ίδιες μέθοδες βρέθηκαν άσχημα δαρμένοι και τιμωρημένοι από τις αστυνομίες γιατί εκεί αυτού του είδους βία δεν είναι κρατικά προστατευμένη όπως στην Ελλάδα.