Μιλώντας για μια σχετικά θετική αλλά ατελή, σχεδόν τυφλή γραμμή εννοούμε τη γραμμή των χωρών του ευρωπαϊκού Βορρά που έχει κύριο εκφραστή τη Γερμανία. Αυτή η γραμμή έχει μέσα της τη σωστή στρατηγικά αντίληψη ότι το πρόβλημα του Ευρώ είναι πολιτικό, και συγκεκριμένα ότι είναι χαμηλός ο βαθμός της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ σε σχέση με τον οικονομικό της. Ωστόσο και η ίδια αυτή γραμμή δεν ξεπερνάει τον οικονομισμό. Και αυτό γιατί δεν καταλαβαίνει τη βαθιά πολιτική αιτία της κρίσης και γι αυτό δεν μεταφράζεται σε μια σωστή γραμμή διεξόδου. Η έλλειψη μιας πραγματικής πολιτικής ενοποίησης δεν επιτρέπει σε ένα κεντρικό όργανο της ΕΕ να επιβάλλει δημοσιονομική πολιτική στις επιμέρους χώρες και έτσι να μην τις αφήνει να υπερχρεωθούν ή αν ποτέ υπερχεωθούν να μπορεί να τις χρηματοδοτεί γενναιόδωρα ώστε να μην χρεωκοπήσουν. Αυτό συμβαίνει πχ με την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ που μπορεί να χρηματοδοτεί με πληθωριστικά δολάρια μια οποιαδήποτε υπερχρεωμένη πολιτεία των ΗΠΑ. Όμως δεν είναι δυνατό σήμερα η κεντρική τράπεζα μιας πολιτικά χαλαρής ένωσης κρατών όπως είναι η ΕΕ, να χρηματοδοτεί με τα κεφάλαια των πιο υγιών δημοσιονομικά χωρών της τις πιο ελλειμματικές χώρες της. Αυτές σήμερα οδηγούνται στη χρεωκοπία από τον πανικό που δημιουργεί αυτή η αδυναμία της ΕΕ να στηρίξει το κοινό της νόμισμα. Το βασικό ελάττωμα της γερμανικής γραμμής είναι ότι μια χαλαρή ένωση κρατών για να ενοποιηθεί σε μια κοινή δημοσιονομική πολιτική πρέπει να ενοποιηθεί ευρύτερα πολιτικά, και αυτό πρακτικά είναι δυνατό όταν προκύψει όχι μόνο μια κοινή εξωτερική ή εσωτερική απειλή αλλά και ένας κοινός εχθρός που έχει την ιδιότητα να κάνει κάθε άλλο πρόβλημα δευτερεύον. Είναι γεγονός ότι όλοι βλέπουν σήμερα μια πελώρια κοινή απειλή για την ΕΕ, την καταστροφή του Ευρώ οπότε και τη διάλυση της. Σε αυτήν την κοινή απειλή στηρίζει η Γερμανία την πρότασή της για μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση τώρα. Όμως αυτό που λείπει εδώ είναι ο συνειδητοποιημένος κοινός εχθρός. Αλλά ούτε η Γερμανία, ούτε κανείς από την υπόλοιπη ΕΕ βλέπουν ποια συγκεκριμένη δύναμη απειλεί την ΕΕ, ποια θέλει την καταστροφή του Ευρώ, ποια θέλει τη διάλυση της ΕΕ ή καλύτερα ποια θέλει την κατάργηση της ΕΕ σαν μιας ανεξάρτητης και εθελοντικής ένωσης δημοκρατικών κρατών, και κυρίως με ποιον τρόπο. Για τη Γερμανία αλλά και για πολλές άλλες χώρες Βορρά και Νότου ουσιαστικά δεν υπάρχει εχθρός αλλά οι κακές πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές συνήθειες του νότου, όπως πχ η πολιτική δημαγωγία με τα μεγάλα κρατικά έξοδα, το πελατειακό κράτος, η διαφθορά, κλπ που όλες μεταφράζονται ποσοτικά σε ένα κοινό ψηλό οικονομικό νούμερο, στο ψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα. Αυτές τις συνήθειες προτείνει η Γερμανία στις χώρες της ΕΕ να αντιπαλαίψουν. Και για να τις αντιπαλαίψουν τους προτείνει να αυτοδεσμευτούν σε ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο σε κάθε χώρα και πολιτικά επιτηρούμενο για κάθε χώρα χαμηλό δημοσιονομικό έλλειμμα.

Στο σημείο αυτό εμφανίζεται πιο ισχυρή μετά από την επέκταση της κρίσης χρέους σε κάθε νέα χώρα της ΕΕ, δηλαδή μετά την Ελλάδα στην Ιρλανδία, και μετά στην Πορτογαλία και τώρα στην Ιταλία και την Ισπανία η διαλυτική και υποδουλωτική γραμμή, η αντιευρωπαϊκή γραμμή μέσα στην ΕΕ. Αυτή λέει: Κύριοι η κρίση του Ευρώ δεν οφείλεται στο χαμηλό βαθμό πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ, οπότε και της δημοσιονομικής ενοποίησης. Ιδιαίτερα δεν οφείλεται στη μη ζυγιασμένη δημοσιονομική πολιτική των χωρών του Νότου αλλά στη χαμηλή σχετικά ανταγωνιστικότητα των χωρών του νότου που με τη σειρά της οφείλεται στην ψηλή ανταγωνιστικότητα των χωρών του Βορρά, που συσσωρεύουν πλεονάσματα στο εξωτερικό τους εμπόριο σε βάρος των χωρών του Νότου. Αυτή λένε είναι η βαθύτερη αιτία και για τη χρεωκοπία της Ελλάδας παρά τις πραγματικές σπατάλες και τη διαφθορά της. Απόδειξη, ισχυρίζονται, είναι ότι αμέσως μετά την Ελλάδα χρεωκόπησε η Ιρλανδία που δεν είναι τόσο σπάταλη και μετά η Πορτογαλία που επίσης δεν είναι τόσο σπάταλη και τώρα απειλείται η Ιταλία και η Ισπανία, που απλά είναι λιγότερο ανταγωνιστικές από τη Γερμανία. Άρα, λένε, το κλειδί της κρίσης του Ευρώ είναι η ευρωπαϊκή ανισότητα στην ανάπτυξη, οπότε η λύση είναι η μεταφορά πόρων από το Βορρά στο Νότο. Συμπέρασμα: Πληρώστε Γερμανοί, Ολλανδοί, Αυστριακοί κλπ το Νότο σας που είναι σε κρίση και επιδοτήστε τον τώρα χοντρά για να βγει από την πιστωτική κρίση. Και μπορείτε να τον πληρώσετε χοντρά είτε με το να τυπώσει Ευρώ η κεντρική τράπεζα της ΕΕ, η ΕΚΤ, είτε, αφού φοβούνται το πληθωριστικό Ευρώ οι γερμανοί πολίτες γιατί τους θυμίζει προχιτλερική γερμανική δημοκρατία, ας εκδώσει ομόλογα η ΕΚΤ δανειζόμενη λεφτά από τρίτους για να τα δώσει στους φτωχούς της ΕΕ.

Όλο το ζήτημα είναι πάντα να ενεργοποιηθεί αυτός ο πανικός. Αυτό δεν είναι εύκολο γιατί σε κάθε σύνοδο κορυφής η Γερμανία πετυχαίνει μια μεγάλης σημασίας ενότητα με τη Γαλλία που μάλιστα έχει μια ακόμα πιο πολιτική αντίληψη για την ενότητα της ΕΕ και για την ευρωστία του Ευρώ. Έτσι παρά τις ισχυρές επιφυλάξεις του Βορρά κάθε σύνοδος κορυφής δίνει λεφτά στο βασικό αιμορραγικό στοιχείο του Ευρώ που είναι η Ελλάδα ώστε αυτή να καλύψει το χρέος της. Αλλά εκείνη με τον Παπανδρέου κάνει πάντα μια πολιτική προβοκάτσια βεληνεκούς διαδίδοντας ότι η χώρα χρεωκοπεί ενώ όλο το πολιτικό σύστημα των ρωσόδουλων δυναμώνει το οικονομικό σαμποτάζ και κάνει πολιτικές προβοκάτσιες «λαϊκού επαναστατικού τύπου». Αυτές είναι όλο και πιο εύκολες γιατί η Τρόικα για να μειώσει το έλλειμμα σε συνθήκες σαμποτάζ γδέρνει το λαό, την παραγωγή και την αγορά και έτσι και το σαμποτάζ αυτόματα δυναμώνει και η αντιγερμανική αντίθεση στο λαό δυναμώνει. Έτσι το έλλειμμα μεγαλώνει ασταμάτητα αντί να μειώνεται παρά τα αυξανόμενα κεφάλαια που δίνονται στην Ελλάδα. Έτσι δυναμώνει παγκόσμια η σοσιαλφασιστική διαλυτική γραμμή που λέει ότι η Ελλάδα δεν θεραπεύεται γιατί η Γερμανία επιμένει στη γραμμή του περιορισμού του κρατικού ελλείμματος της Ελλάδας και δεν της δίνει πιο πολλά λεφτά για να αναπτυχθεί στη βάση της λύσης της αντίθεσης Βορρά-Νότου. Αυτή είναι καθαρά η γραμμή Σαμαρά που την υπερασπίζει θερμά ο Ομπάμα και όλα τα οικονομολογικά think-tank και τα βασικά έντυπα του Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ με επικεφαλής τους Τάιμς της Νέας Υόρκης που όλο και λιγότερο διαφέρουν από τις οικονομικές για να μην πούμε και πολιτικές αναλύσεις του ΣΥΝ (υποστήριξη των αγανακτισμένων παντού, συμμαχία με τους ισλαμοφασίστες παντού, αντιτραπεζικός αντικαπιταλισμός, φιλορωσισμός κλπ).

Η αποτυχία κάθε φορά των αποφάσεων των συνόδων κορυφής να δώσουν ουσιαστικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα για την Ελλάδα και μάλιστα η όξυνση της κρίσης αμέσως μετά από τις συνόδους, κυριολεκτικά παραλύει την ΕΕ και σπρώχνει το δυτικό πιστωτικό χρηματιστικό κεφάλαιο να αναζητήσει τις επόμενες χώρες με μεγάλα κρατικά ελλείμματα για να αποσύρει τα λεφτά του για περισσότερη ασφάλεια και τους κερδοσκόπους να ποντάρουν πάνω σε αυτή την ανασφάλεια και έτσι να την δυναμώνουν. Για το χρηματιστικό κεφάλαιο τότε επιβεβαιώνεται η ανάλυση των διαλυτικών σοσιαλφασιστών: Για τη χρεωκοπία της Ελλάδας φταίει η αντίθεση Βορρά-Νότου και η πλεονεξία του Βορρά που δεν γεμίζει το κρατικό της έλλειμμα και δεν ελαφρώνει το χρέος της. Άρα μετά από την Ελλάδα κάθε χώρα με μεγάλο κρατικό έλλειμμα ή χρέος είναι καταδικασμένη, σύμφωνα με αυτή τη λογική, να καταρρεύσει αν δεν βοηθηθεί απ έξω. Κανείς σχεδόν ούτε καν η Γερμανία δεν θεωρεί σαν κεντρικής πολιτικής σημασίας ότι τελείως άλλης ποιότητας είναι το ιρλανδικό από το ελληνικό έλλειμμα, και ακόμα περισσότερο το ισπανικό και εντελώς άλλο το έλλειμμα της ώριμης κρατικομονοπωλιακής καπιταλιστικής Ιταλίας. Η Γερμανία φωνάζει απλά διαρκώς ότι οι χώρες με μεγάλα ελλείμματα πρέπει να αλλάξουν από τα μέσα μειώνοντας το χρέος και αναπτύσσοντας γι αυτό την ανταγωνιστικότητά τους. Βεβαίως στον όρο ανταγωνιστικότητα το πιο βασικό στοιχείο της για κάθε Μέρκελ και γενικά για κάθε δυτικό φιλελεύθερο καπιταλιστή είναι πρώτα απ όλα η μείωση του συνολικού όγκου των μισθών ατομικής (καθαυτό μισθός) και κοινωνικής μορφής (επιδόματα-συντάξεις-κρατικές δωρεάν υπηρεσίες κλπ). Στο σημείο αυτό οι σοσιαλφασίστες και οι σοσιαλδημοκράτες παντού στην ΕΕ χτυπάνε τη γερμανική γραμμή για τις πολιτικές μείωσης των κρατικών ελλειμμάτων γενικά ώστε να συσπειρώσουν μαζί τους την ευρωπαϊκή εργατική τάξη και τη φτωχολογιά γενικά. Αυτή είναι μεγάλη δημαγωγική απάτη. Τα κρατικά ελλείμματα μπορούν να κρατιούνται διαρκώς ψηλά μόνο με διαρκώς νέο δανεισμό αλλά τα δάνεια κάποτε θα πρέπει να ξεχρεωθούν οπότε μοιραία ο συνολικός όγκος των μισθών θα πέσει. Τα κρατικά δάνεια στην εποχή του καπιταλισμού μπορεί να είναι θετικά όχι όταν είναι για την κατανάλωση αλλά για τη δημιουργία παραγωγικού κεφάλαιου. Για σταθερά ψηλούς συνολικούς μισθούς δεν έχει καμιά σχέση ο δανεισμός, αλλά η ταξική οικονομική πάλη για τη διαρκή απόσπαση υπεραξίας από το κεφάλαιο. Αλλά πια τέτοια πάλη να νικήσει στην ΕΕ όταν οι εργάτες της έχουν να ανταγωνιστούν τους φτηνούς κινέζους μισο-κολίγους αδελφούς τους στο κινέζικο κάτεργο και σε άλλα κάτεργα που αυτό ενθαρρύνει ή μάλλον υποχρεώνει λόγω ανταγωνισμού να δημιουργηθούν; Κι όμως κανένα ψευτοαριστερό και σοσιαλδημοκρατικό συνδικαλιστικό τσιράκι των ανατολικών και δυτικών μονοπωλιστών δεν βάζει σαν πρώτα εργατικά συνθήματα στην ΕΕ τη φορολογία των κινέζικων εμπορευμάτων, την απαγόρευση ευρωπαϊκών επενδύσεων σε φασιστικο-δουλοκτητικές χώρες και επενδύσεις τέτοιων χωρών στην ΕΕ, και πάνω απ όλα την καθολική και με κάθε μέσο πολιτική συμπαράσταση σε κάθε δημοκρατικό αγώνα για τα πολιτικοσυνδικαλιστικά δικαιώματα του προλεταριάτου των φασιστικών χωρών.

Για να αποδείξουν λοιπόν οι ΗΠΑ των Ομπάμα-Κλίντον και οι άλλοι ρωσόφιλοι σοσιαλφασίστες και οι φίλοι τους ότι οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί είναι η μεγαλύτερη αιτία της φτώχειας των μισθωτών και τελικά και της χρεωκοπίας των χρεωμένων κρατών δείχνουν διαρκώς την Ελλάδα που μόνο φαινομενικά τους επαληθεύει και σπρώχνουν τους πιστωτές τους σε πανικό απόσυρσης των κεφαλαίων τους από όλες τις σχετικά πιο χρεωμένες χώρες πράγμα που αυξάνει έτσι τα επιτόκια δανεισμού αυτών των χωρών. Έτσι με μια διαρκώς αυτοεπαληθευόμενη προφητεία σοσιαλφασίστες και οικονομιστές χρηματιστές οδηγούν νέες χώρες σε υπερχρέωση επαληθεύοντας τους πρώτους. Στο σημείο αυτό πάλι το Ευρώ κλονίζεται, πάλι το πολιτικό, πραγματικά ευρωπαϊκό στις προθέσεις του αν και όλο και πιο εύθραυστο εσωτερικά δίδυμο Γερμανίας-Γαλλίας συγκαλεί μια νέα σύνοδο κορυφής, πάλι παίρνει νέα μέτρα και πιο πολύ πάλι η Γερμανία πληρώνει νέα δισ υπέρ της Ελλάδας και των νέων θυμάτων της προβοκατόρικης πολιτικής των ηγετών της τελευταίας. Όσο όμως πιο πολλά λεφτά πληρώνει ο Βορράς τόσο πιο πολύ θυμώνουν οι πολίτες του και αποσταθεροποιείται η ΕΕ. Έτσι από τη μια η ΕΖ γενικά τυπώνει εκατοντάδες δις Ευρώ μέσω της ΕΚΤ για να δανείζει τις τράπεζες των τεχνητά νέων υπερχρεωμένων χωρών αλλά και αυτών που τις είχαν δανείσει. Από την άλλη η ΕΕ αφού οι ηγέτες της έφτιαξαν ένα κοινό ταμείο, το EFSF που θα δανείζεται από τρίτους, όπως θέλει η Ρωσία και ο Ομπάμα, βγήκαν σεργιάνι για δανεικά από την Κίνα, που τους ζητάει υποταγή στο φασιστικό ντάμπιγκ της και στον ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό της στην ΝΑ Ασία. Και αυτοί γυρίζουν πίσω καταπτοημένοι περιμένοντας κάποτε ότι οι όλο και πιο υπερχρεωμένοι και σωσμένοι από την ΕΕ έλληνες θα αρχίζουν να ξεχρεώνονται. Και η Πορτογαλία και ιδιαίτερα η Ιρλανδία πάνε καλά προς το ξεχρέωμα, δείχνοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι στην αντίθεση Βορρά-Νότου όπως ισχυρίζονται και θέλουν οι διασπαστές της ΕΕ. Γι αυτό πάντα κάποιος πρέπει να τους στέλνει πίσω στην άβυσσο.

Να γιατί οι προβοκάτορες που κυβερνάνε τη βασανισμένη χώρα μας για να μένει ματωμένη πάντα η πληγή του χρέους, κατεβάζουν τους αγανακτισμένους, κλιμακώνουν τους προπηλακισμούς βουλευτών, καίνε ασταμάτητα την Αθήνα, δημιουργούν κοινοβουλευτικά θρίλερ που κάνουν την ηγεσία της ΕΕ και των Funds να ξενυχτάνε με αγωνία στις τηλεοράσεις τους για τις ψηφοφορίες. Να γιατί με την απειλή ότι θα τους καταστρέψουν οικονομικά με την απελευθέρωση οι Ραγκούσηδες στέλνουν τους ταξιτζήδες να κλείνουν λιμάνια και αεροδρόμια, να γιατί διώχνουν την Τρόικα από την Ελλάδα και άλλα πολλά. Έτσι ενώ πετυχαίνουν νέες αγωνιώδεις συνεδριάσεις κορυφής της ΕΕ και νέα πακέτα, όπως αυτό του Ιούλη, αυτοί φτιάχνουν διαρκώς νέες πολιτικές κρίσεις και διαρκώς νέες αρνήσεις να εφαρμόσουν οποιαδήποτε θετική διαρθρωτικής φύσης συμφωνία. Αυτό το κάνουν συνειδητά όχι τόσο για να μεγαλώνουν το γδάρσιμο του λαού, της παραγωγής και της αγοράς και να εξοργίζουν τους πάντες ενάντια στη Γερμανία αλλά για να στέλνουν στα ύψη το χρέος. Έτσι αποσταθεροποιούν διαρκώς τον ευρωπαϊκό Νότο και το Ευρώ. Έτσι φτάνει η ΕΕ στη συμφωνία της 26-27 του Οκτώβρη όπου όχι μόνο δίνει στους προβοκάτορες ένα νέο πελώριο δάνειο αλλά και τους χαρίζει ένα ποσό 100 δις Ευρώ με το κούρεμα κατά 50% των ομολόγων νομίζοντας ότι έτσι θα εξευμενίσει τους προβοκάτορες και θα κερδίσει χρόνο με την Ελλάδα. Αλλά ο πρωθυπουργός και οι κνιτοσυνασπισμαίοι δεν της έδωσαν ούτε λίγες μέρες. Τότε ακριβώς στήσανε τις προβοκάτσιες με τις παρελάσεις της 28 Οκτώβρη για να μπορέσει ο Παπανδρέου να δικαιολογήσει την ιστορική προβοκάτσια με το δημοψήφισμα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό χτύπημα στην πολιτική συνοχή και στην οικονομική αξιοπιστία της ΕΕ. Εκεί ήρθε η νέα πολιτική κρίση στην Ελλάδα που έφερε το φασιστικό ΛΑΟΣ στην εξουσία, εκεί έγινε η νέα μετάσταση των σπρεντ στην ανεπτυγμένη και ισχυρή Ιταλία με τη βοήθεια μιας συνδυασμένης επίθεσης που έκαναν εναντίον του δανεισμού της εκείνες τις μέρες ένα διεθνές Ταμείο Συμψηφισμών, το LCH clearnet, που δέθηκε πρόσφατα με την Κίνα, καθώς και ένα ρώσικο fund. Αμέσως μετά η μετάσταση των ψηλών σπρεντ πήγε και στη Ισπανία ενώ η Πορτογαλία και η Ιρλανδία τραυματίστηκαν όπως φοβόντουσταν και πισωγύρισαν στο χρέος και στα σπρεντ τους. Όλα αυτά φόρτωσαν με νέα αγωνία την Ευρώπη. Η αντίληψη ότι όσο η ΕΕ δεν πληρώνει το Νότο της με δανεικά, τα σπρεντ του Νότου θα αυξάνονται άρχισε να παγιώνεται πράγμα που δυνάμωσε τον πανικό των αγορών.

Το συνδυασμένο έλλειμμα της Ιταλίας και της Ισπανίας μαζί δεν μπορεί πια να καλυφθεί από την ΕΕ μέσω ΕΚΤ ή μέσω EFSF με ζεστό χρήμα ή με εγγυήσεις της Γερμανίας και της υπόλοιπης ΕΕ. Τα λεφτά αυτά μπορούν να βγουν μόνο με κεντρικό δανεισμό της ΕΕ με τύπωμα πληθωριστικού Ευρώ από την ΕΚΤ ή με ευρωομόλογα για πελώρια διεύρυνση του EFSF. Η ΕΕ δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να διαλέξει ανάμεσα στις δύο σχηματοποιημένες πια γραμμές: Λεφτά στον Νότο με δανεισμό, δηλαδή χυδαίο διαλυτικό οικονομισμό ή στενότερο πολιτικό δέσιμο της ΕΕ με τη μόνη πολιτική που μπορεί κάπως να ενώσει σήμερα μια πολιτικά τυφλή Ευρώπη: την οικονομίστικη πολιτική, αλλά πάντως κάπως πολιτική, του στενού κοινού δημοσιονομικού ελέγχου του ελλείμματος. Έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα μας πως μόνος του αυτός ο έλεγχος θα οξύνει τις διακρατικές αντιθέσεις στην ΕΕ πάλι υπέρ της Ρωσίας. Γι αυτό το λόγο η Ρωσία έχωσε μέσα στη γραμμή αυτή και μάλιστα φανατικά στο πλευρό της Γερμανίας τον πρόεδρό της Πολωνίας Τουσκ που ανοιχτά δηλώνει ότι η Ρωσία δεν απειλεί την Πολωνία που την αθωώνει για τη δολοφονία του πατριώτη πρόεδρου Κατσίνσκυ. Αυτός δεν είναι λόγος να πούμε εξίσου όχι και στις δύο γραμμές.

Εννοείται ότι αυτή θα συνεχίσει να ασχολείται με την ΕΕ όχι σαν λαός βέβαια αλλά σαν προβοκάτορες που την κυβερνάνε. Αν η ΕΕ έκανε πραγματικά πολιτική θα ασχολιόταν πάνω απ όλα με την Ελλάδα, ιδιαίτερα με τους κυβερνήτες της και τα κόμματα της. Γιατί αυτοί της κάνανε τη ζημιά και όχι τα ελλείμματα της γενικά. Αυτοί ήταν ο πρώτος της εχθρός. Και γι αυτούς μόνο μια λύση υπάρχει: να πεταχτούν κατ αρχήν έξω από την ΕΖ. Και να πεταχτούν όπως έχουμε προτείνει: με μεγάλο οικονομικό σωσίβιο διαφυγής όχι γι αυτούς αλλά για την Ελλάδα ώστε αυτή να μην βυθιστεί στην εξαθλίωση και τη βαρβαρότητα. Από την άλλη να μην μπορούν να λένε οι ρωσόδουλοι προβοκάτορες στον ελληνικό λαό και κυρίως σε άλλους λαούς ότι φταίει η ΕΕ αν όχι για την αρχική υπερχρέωση, οπωσδήποτε για τη χρεωκοπία μετά από το μνημόνιο. Μόνο με τη χώρα μας έξω από την ΕΖ, ο ελληνικός λαός και το έθνος θα μπορούν να συνειδητοποιήσουν τον εγκληματικό χαρακτήρα των κομμάτων τους, να αντιδράσουν σε αυτά και να φτιάξουν καινούργια δικά τους. Κυρίως μόνο έτσι η ΕΕ και η ΕΖ δεν θα αυτο-ενοχοποιούνται διαρκώς οικονομικά και στους λαούς τους και στους πιστωτές τους. Δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε οι προβοκάτορες παίρνουν ρεπό αλλά ποτέ σύνταξη.