ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ
ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ-ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ
Το δίλημμα είναι: Με την ταξική πάλη και την επανάσταση ή με το ΠΑΜΕ;
Μιλήσαμε με μέλη του του ΔΣ σωματείου που απεργεί, στο χώρο της απεργίας. Πήγαμε και στο Βόλο και μιλήσαμε με μέλη του ΔΣ του σωματείου. Μιλήσαμε ακόμα με στελέχη της Ομοσπονδίας Μετάλλου και του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας καθώς και με εργάτες του εργοστασίου χαλυβουργίας της «Χαλυβουργικής» στην Ελευσίνα για να έχουμε μια γενικότερη εικόνα της κατάστασης στο κλάδο. (Αυτός ο κλάδος έχει τρία μεγάλα εργοστάσια: Τα δύο που αναφέραμε και το τρίτο την Σιδενόρ, που είναι και το μεγαλύτερο). Ακόμα μελετήσαμε όσα οικονομικά στοιχεία έχουν δημοσιευτεί για τη συγκεκριμένη χαλυβουργία.
Κάναμε όλη αυτήν την έρευνα πρώτα γιατί είδαμε αυτή τη διάσπαση των εργατών απέναντι στον ίδιο εργοδότη και, κυρίως γιατί βλέποντας επικεφαλής των απεργών το ΠΑΜΕ αναρωτηθήκαμε αν ο αγώνας πήγαινε για δικαίωση των εργατών απέναντι σε μια εργοδοσία που αξιοποιούσε την κρίση για να τους υπερεκμεταλλευτεί ή πήγαινε για κλείσιμο του εργοστασίου όπως συνήθως επιδιώκουν το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ και η ουρά τους όταν ένα εργοστάσιο έχει
πραγματικά προβλήματα.Η απεργία στον Ασπρόπυργο ξεκίνησε όταν ο Μάνεσης κάλεσε τους εργαζόμενους να υπογράψουν μια επιχειρησιακή σύμβαση που προβλέπει μείωση των εργάσιμων ημερών με αντίστοιχη μείωση μισθών προβάλοντας σαν αιτία την οικονομική κρίση, την πτώση της παραγωγής με αποτέλεσμα η επιχείρηση να έχει μεγάλες ζημιές. Εκεί τους έβαλε το δίλημμα: Ή μείωση των ωρών εργασίας με αντίστοιχη πτώση μισθού ή μείωση του προσωπικού. Τη σύμβαση αυτή την υπέγραψαν οι εργαζόμενοι του Βόλου, δεν την υπέγραψαν οι εργαζόμενοι του Ασπρόπυργου. Ο Μάνεσης έκανε 35 απολύσεις (και πρόσφατα άλλες 15) στον Ασπρόπυργο και οι εργαζόμενοι έκαναν απεργία με αίτημα να μείνουν όπως ήταν οι μισθοί και χωρίς να γίνει καμία απόλυση, αμφισβητώντας τις ζημιές του εργοστασίου.
Πρώτα απ όλα πρέπει να μελετάμε την κατάσταση μιας επιχείρησης πριν από μια απεργία
Αυτό που έπρεπε να κάνει αμέσως το ΔΣ του σωματείου ήταν να ψάξει τα οικονομικά στοιχεία της εταιρείας. Να δει δηλαδή αν καταρχήν οι ισχυρισμοί του αφεντικού ήταν σωστοί ή ψεύτικοι. Αυτές τις οικονομικές συνθήκες οφείλει ένα εργατικό κίνημα να τις παίρνει πολύ στα σοβαρά υπόψη του προκειμένου να καθορίσει τη στάση του απέναντι στην εργοδοσία. Τέτοια στοιχεία όμως οι εκπρόσωποι του ΔΣ στις διαπραγματεύσεις στην τριμερή δεν τα έδωσαν στους εργαζόμενους και ισχυρίστηκαν μάλιστα ότι ο εργοδότης τα έκρυψε. Η Ομοσπονδία του Μετάλλου μας είπε ότι αυτός παρουσίασε στην τριμερή τους ισολογισμούς, αλλά οι εκπρόσωποι των εργατών που ήταν στη γραμμή του ΠΑΜΕ απεργία μέχρις εσχάτων χωρίς καμιά πτώση ωρών εργασίας-μισθών, ούτε τους κοίταξαν. Αλλά και να τους έκρυψε ο εργοδότης αυτοί δημοσιεύονται στις εφημερίδες και τους βρίσκει κανείς σε δυο λεπτά στο ίντερνετ. Εκεί λοιπόν διαπιστώσαμε ότι το 2009 η Χαλυβουργία Ελλάδος είχε 32,5 εκ. ευρώ ζημιές σε σύνολο ενεργητικού 432,7 εκ. ευρώ, ενώ το 2010 είχε συνολικές ζημιές 15 εκ. ευρώ σε σύνολο ενεργητικού 503,5 εκ. ευρώ. Ενώ αντίστοιχα είχε ζημιά 2,1 εκ. ευρώ το 2008, κέρδη 1,87 εκ. ευρώ το 2007, κέρδη 21,8 εκ ευρώ το 2006, ζημιά 2,5 εκ ευρώ το 2005 και κέρδη 9,5 εκ. ευρώ το 2004. Τα στοιχεία αυτά αφορούν το σύνολο του ομίλου. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα επιβίωσής ιδιαίτερα στις συνθήκες της βαθύτερης οικονομικής κρίσης που περνά η χώρα και της συνακόλουθης πτώσης της ζήτησης και στα 2011 λόγω της πτώσης της οικοδομής κατά 70% οπότε οι χαλυβουργίες πρέπει να βρουν νέες αγορές στο εξωτερικό πράγμα που έγινε αλλά μόνο εν μέρει σε όλες τις χαλυβουργίες. Δεν έχουμε για τη Χαλυβουργία Ελλάδας στοιχεία για το 2011 αλλά η Σιδενόρ πέρασε από ζημιές 8 εκ Ευρώ το 2010 σε 30 εκ Ευρώ το 2011 (Μόνο ως το τρίτο τρίμηνο του 2011. Το στοιχείο αυτό είναι από τον Κόσμο του Επενδυτή της 3 Δεκεμβρίου). Γίνεται φανερό ότι η διοίκηση του σωματείου η οποία ελέγχεται από το ΠΑΜΕ δεν ενδιαφέρεται για την επιβίωση των εργαζομένων γιατί αν το εργοστάσιο κλείσει τότε οι εργάτες θα πέσουν στον παγωμένο ωκεανό της ανεργίας χωρίς να έχουν καμιά ελπίδα να βρουν δουλειά στις σημερινές συνθήκες κρίσης και χρεοκοπίας της χώρας.
Να γιατί η ηγεσία του σωματείου προφανώς με τη συνηθισμένη τακτική του ΠΑΜΕ δεν αποφάσισε την απεργία μέσα από διαδικασίες δημοκρατικής Γενικής Συνέλευσης και μυστικής ψηφοφορίας για την απόφαση για την απεργία. Αντίθετα φώναξε και τους συμπαραστάτες στη Γενική Συνέλευση δηλαδή τους σαμποταριστές και διάφορους άλλους άσχετους με το μαρξισμό και το εργατικό κίνημα που είναι από θέση αρχής υπέρ κάθε απεργίας, στραγγάλισε με γιούχα κάθε εσωτερική αντιπολίτευση και κάθε φωνή αμφισβήτησης στην κυρίαρχη γραμμή. Σημειώνουμε ότι στην αρχή οι εργάτες ήταν πράγματι υπέρ της απεργίας γιατί κρύφτηκαν τα στοιχεία από τους εργάτες. Με τέτοιες συνθήκες η απεργία αποφασίστηκε με ανάταση χεριών και δια βοής χωρίς καταμέτρηση καμιάς αντίθετης θέσης. Ποιος θα τολμούσε να επιχειρηματολογήσει αντίθετα ή να ψηφίσει ή να ζητήσει καταμέτρηση ή ακόμα μυστική ψηφοφορία μέσα σε τέτοιες συνθήκες; Θα κατηγορούνταν από την πλειοψηφία σαν διασπαστής του αγώνα, τσάτσος του αφεντικού, πράκτορας των βιομηχάνων, χαρακτηρισμοί με τους οποίους το οπλοστάσιο του ΠΑΜΕ είναι γεμάτο όταν θέλει να κάνει σαμποτάζ και πολιτικούς εκβιασμούς. Αυτή η τακτική ήταν εύκολη στην αρχή μιας απεργίας που αυθόρμητα οι εργαζόμενοι είναι, και με το δίκιο τους, αρνητικοί στη πίεση του αφεντικού να γίνουν φτωχότεροι. Όμως αυτή η διαδικασία της ανοιχτής ψηφοφορίας αλλά και των ανοιχτών γενικών συνελεύσεων ακολουθήθηκε και στη διάρκεια της πολυήμερης απεργίας παρά το ότι άρχισαν οι εργαζόμενοι σταδιακά να αναρωτιούνται για το που πήγαινε η ηγεσία τους την απεργία, ιδιαίτερα όσο ο Βόλος διαφωνούσε με αυτήν. Εδώ είναι χαρακτηριστικό ότι στο εργοστάσιο του Βόλου οι συνελεύσεις έγιναν κλειστές από οποιοδήποτε άλλον ξένο προς τους εργαζόμενους, εκεί οι προτάσεις των κνιτών του ΠΑΜΕ για πολυήμερη απεργία απομονώθηκαν και η πρόταση για απεργία καταψηφίστηκε συντριπτικά με μυστική ψηφοφορία και αποφασίστηκε η υπογραφή της σύμβασης που πρότεινε ο εργοδότης και που δόθηκε στους εργάτες του Βόλου αλλά όχι στους εργάτες του Ασπρόπυργου γιατί τους έχουν κρύψει οι συνδικαλιστές τους του ΠΑΜΕ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν κάποια στιγμή συγκαλέστηκε η τριμερής συνάντηση μεταξύ εργοδοσίας, υπουργείου και εκπροσώπων του ΔΣ των εργαζομένων, οι εκπρόσωποι του ΔΣ δεν έβγαλαν καμία γραπτή ανακοίνωση στους εργάτες για το τι ειπώθηκε ώστε να μπορούν να τους λένε ότι θέλουν. Έτσι οι εκπρόσωποι «ξέχασαν» να πουν στους εργάτες ότι η πρόταση του εργοδότη συνοδευόταν και με την πλήρη ασφαλιστική κάλυψή τους (εννοούμε με 5ωρο ένσημο και όλες τις εργάσιμες μέρες) ή ότι ο εργοδότης πρότεινε εκ περιτροπής διαθεσιμότητες με το 60% των αποδοχών. Κυρίως οι εκπρόσωποι κρύψανε από τους εργάτες ότι η συμφωνία προέβλεπε ότι αποζημιώσεις και συντάξεις για την περίοδο στην οποία θα ίσχυε το παλιό καθεστώς θα υπολογίζονταν με βάση τις αποδοχές που ίσχυαν στις 31 Οκτώβρη και όχι με το νέο καθεστώς όπως διέρρεε με ψέμματα το ίδιο.
Ταξικοί εργάτες που κρύβουν την αλήθεια και είναι πάνω από κριτική και υποχρέωση για λογοδοσία μέσα από δημοκρατικές γενικές συνελεύσεις δεν υπάρχουν. Πάνω από κάθε κριτική και λογοδοσία υπάρχουν μόνο βαθιοί αντιδραστικοί και φασίστες που εκμεταλλεύονται το λαό και που θέλουν να προωθήσουν τα μαύρα σχέδιά τους καθισμένοι στο σβέρκο του.
Για το επιχείρημα του ΔΣ ότι υπήρξε αύξηση της παραγωγής το καλοκαίρι του 2011 άρα το εργοστάσιο πάει καλά, επιχείρημα πάνω στο οποίο κυρίως δημαγώγησε το ΠΑΜΕ και ο ΣΥΝ στη Βουλή είχαμε την εξής απάντηση από το ΔΣ του σωματείου του Βόλου ότι πράγματι πήρε το εργοστάσιο μια μεγάλη παραγγελία από το Ισραήλ και δούλεψε το καλοκαίρι αλλά αυτή κόπηκε γιατί πήρε τη δουλειά με φτηνότερες τιμές μια τούρκικη χαλυβουργία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η παραγωγή στο εργοστάσιο του Βόλου από 580.000 τόνους που ήταν πέρυσι έπεσε φέτος στις 250.000 τόνους. Αλλά και αν υποθέσουμε ότι αυτά είναι ψεύτικα στοιχεία που δίνει ο εργοδότης στους εργάτες του στο Βόλο, οι τίμιοι συνδικαλιστές που προβάλουν έναν τέτοιο συνδικαλισμό είναι υποχρεωμένοι να ζητήσουν οι ίδιοι από την εργοδοσία να τους παραδώσει τα στοιχεία που έχει γι αυτούς τους ισχυρισμούς της και αυτοί να τα διασταυρώ
σουν ή να τα απορρίψουν μέσα από την κρίση τους και την έρευνά τους.Οι ψεύτικοι συμπαραστάτες και η ανάγκη για διαπραγματεύσεις πάνω σε ένα σωστό αίτημα
Αυτά τα στοιχεία αποτελούν βάση στις διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία, αλλά και τεκμήρια για γνώση όλων των εργαζομένων. Αλλά αυτό θα σήμαινε όπως είπαμε και παραπάνω ότι οι εργάτες θα έμπαιναν σε μια διαδικασία να μάθουν την παραγωγική διαδικασία πράγμα που οι αντιδραστικοί του ΠΑΜΕ αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, αφού η όποια επιρροή τους στους εργάτες στηρίζεται στην άγνοια. Αλλά και τι θέλουν αυτοί τα στοιχεία για τις διαπραγματεύσεις αφού δεν θέλουν διαπραγματεύσεις καθώς αυτές έχουν σαν προϋπόθεση να βρεθεί μια λύση για να συνεχιστεί η λειτουργία του εργοστασίου. Όμως το βαθύτερο είναι ότι οι διαπραγματεύσεις αναπτύσσουν τη γνώση των εργατών και για την ταξική πάλη και για την οικονομική λειτουργία του εργοστασίου και γενικότερα της οικονομίας. Να γιατί η επαναστατική πρωτοπορία δεν πρέπει γενικά να κάνει κλειστές από τους εργάτες διαπραγματεύσεις αλλά διάφανες και όσο πιο πλατειάς συμμετοχής γίνεται. Να γιατί η ταξική και επαναστατική πρωτοπορία δεν θέλει να «καθαρίζει» αυτή για λογαριασμό της εργατικής τάξης ή του λαού, αλλά να υψώνει την πολιτική συνείδηση των μαζών στο ύψος εκείνο που θα τους επιτρέπει να διαφεντεύουν οι ίδιες τις τύχες τους και τη ζωή τους.
Σε αυτό το πνεύμα του από τα έξω και από τα πάνω είναι η συμπαράσταση στην απεργία. Ούτε οι συμπαραστάτες -που κρατιούνται επίσης σε απόλυτη άγνοια για το τι συμβαίνει πραγματικά μαθαίνουν κάτι από τους εργάτες και μόνο φανατίζονται από τους κνίτες ενάντια στους «απεργοσπάστες» του Βόλου- ούτε οι εργάτες μαθαίνουν κάτι από τους συμπαραστάτες αφού ελάχιστα ή καθόλου δεν έρχονται σε επαφή. Και είναι χαρακτηριστικό ότι η συμπαράσταση δεν είναι από εργάτες επειδή αυτοί τόσο πολύ δεν εμπιστεύονται το ΠΑΜΕ και την αντιβιομηχανική του στρατηγική ώστε δεν ακολουθούν καθόλου τις επανειλημμένες εκκλήσεις του τόσο στο Θριάσιο όσο κυρίως στο Βόλο. Εκεί μάλιστα το μισούν για τους τραμπουκισμούς του και κυρίως για τη ζημιά που έχει κάνει στη βιομηχανία της περιοχής. Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη των επιχειρημάτων τους και του χαμηλού κύρους τους ότι δεν κατάφεραν να πείσουν τους εργαζόμενους του εργοστασίου του Βόλου παρόλες τις συχνές επισκέψεις του ΔΣ εκεί και παρόλη την πίεση που τους ασκεί το τοπικό ΠΑΜΕ.
Έτσι η μόνη κάπως μαζική συμπαράσταση που όπως μας είπαν είδαν οι απεργοί ήταν οι αναρχικοί που « ήρθαν μια φορά με 200 μοτοσυκλέτες». Όμως αυτοί -λέμε εμείς- δεν θέλουν να κατανοούν την πραγματική εργατική τάξη αλλά να τη φαντάζονται όπως θέλουν, κυρίως έξω από την παραγωγή, ειδικά έξω και ενάντια στη βιομηχανική παραγωγή που οι ίδιοι τόσο απεχθάνονται. Γι αυτό και δεν θέλουν να τη γνωρίσουν, γι αυτό και οι εργάτες καθόλου δεν τους εμπιστεύτηκαν. Στην πραγματικότητα ούτε το ΠΑΜΕ δίνει πραγματικά μεγάλη μαζικότητα στη δικιά του συμπαράσταση, ούτε μεγάλη δημοσιότητα πέρα από το να το σηκώνει στο Ριζοσπάστη και στον 902 για να δίνει στους εργάτες την εντύπωση ότι έχουν μεγάλη συμπαράσταση και έτσι να παίρνουν την αυτοκτονική στις δοσμένες συνθήκες ψευδαίσθηση ότι θα νικήσουν. Γι αυτό τους πηγαίνουν μια και τόσο αντιπροσωπίες από σχολεία που ελέγχουν, από δικούς τους συλλόγους γυναικών, από εργατικά συνδικάτα στο Πακιστάν! ή τους γεμίζουν με τρόφιμα για να αντέξουν σε παρατεταμένο αγώνα. Αυτή τη μέθοδο την έχουν χρησιμοποιήσει σε πολλά εργοστάσια που έχουν κλείσει όπως παλιότερα στην Πιρέλι στην Πάτρα. Δίνουν πάντα στους απεργούς την αίσθηση ότι πάνω τους στηρίζεται το μέλλον της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα την αίσθηση ότι αν δεχτούν υποχώρηση στα εσκεμμένα ανεδαφικά αιτήματα τους θα προδώσουν όλη την ελληνική εργατική τάξη, που περιέργως όμως δεν τους συμπαραστέκεται έμπρακτα. Ξέρουν όμως από την άλλη αυτοί και οι ρωσόδουλοι του καθεστώτος στα άλλα κόμματα ότι αν σηκώσουν κεντρικά την απεργία τότε αυτή θα προκαλέσει συζητήσεις και αντιπαραθέσεις και σε αυτές θα αποκαλυφθούν τα ψέματά και οι απατεωνιές τους.
Αλλά τα πράγματα ήδη δεν πάνε καθόλου καλά γιαυτούς.
Ήδη ο προβληματισμός των εργατών και η αντίθεσή τους με το ΠΑΜΕ έχει αρχίσει να μεγαλώνει γι αυτό έχουν εγκαταλείψει την Πύλη του εργοστασίου και την έχουν αφήσει στο ΠΑΜΕ. Αυτό δυναμώνει όσο και αν η ίδια η Παπαρήγα ε
πισκέφτεται τακτικά το εργοστάσιο και διοργανώνει συναυλίες συμπαράστασης, ενώ την Τρίτη 6-12 επισκέφτηκε το εργοστάσιο και ο Τσίπρας για να συμπαρασταθεί και αυτός. Είναι απίστευτη η διπροσωπία αυτού του κομμάτος που δολοφονεί τους εργάτες! Ο δήμαρχος Ελευσίνας Αμπατζόγλου, στέλεχος του Συνασπισμού γνωστός και από την παρεμπόδιση για χρόνια του παραγωγικού εκσυγχρονισμού της Πετρόλα, έβαλε το δήμο να κάνει προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας μαζί με την νομαρχιακή αυτοδιοίκηση δυτικής Αττικής κατά της αίτησης της Χαλυβουργίας Ελλάδας να κατασκευάσει ένα λιμάνι και έναν ταινιόδρομο μπροστά από τις εγκαταστάσεις της. Αυτή η προσφυγή εκδικάστηκε και το ΣτΕ αποφάσισε να καταργήσει την άδεια για να μην γίνει το έργο. Σε αυτό το λιμάνι θα γινόταν κόψιμο του σκραπ και το σκραπ θα οδηγούνταν με μια αερογέφυρα που θα περνούσε πάνω από την παραλιακή λεωφόρο κατ’ ευθείαν στο εργοστάσιο και έτσι η παραγωγικότητα του εργοστασίου θα ανέβαινε αλματώδικα και νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργούνταν. Ίσως οι εργάτες αν το ήξεραν αυτό να είχαν διώξει τον Τσίπρα με τις πέτρες. Αλλά οι του ΠΑΜΕ τους είχαν πει ότι ο βιομήχανος κέρδισε τη δίκη στο ΣτΕ για να τον εμφανίσουν ακόμα πιο ευνοούμενο του καθεστώτος και έτοιμο να πλουτίσει ακόμα πιο πολύ.Το σαμποτάρισμα του έργου αυτού είναι στο βάθος το κλειδί για να καταλάβουν οι εργάτες ότι το πολιτικό καθεστώς και κυρίως οι συμπαραστάτες τους δεν θέλουν την επιβίωσή τους αλλά το θάνατο του εργοστασίου. Και γι αυτό και μόνο γι αυτό κάνουν οι αρχηγοί τους την απεργία με λάθος αίτημα με δοσμένη την τρίχρονη παραγωγική κρίση του εργοστασίου και μάλιστα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης όλης της βιομηχανίας. Αυτό το αίτημα έπρεπε να ήταν από την αρχή: διαπραγματεύσεις για περισσότερες ώρες της μειωμένης δουλειάς ή περισσότερο μισθό γι αυτή τη μειωμένη δουλειά στο οποίο τώρα πρέπει να προστεθεί το αίτημα: επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. Σε μια άλλη χώρα και σε μια άλλη εποχή με ψηλές εργατικές κατακτήσεις από το κράτος της αστικής τάξης και πάντα σε ένα εργοστάσιο που για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να έχει περισσότερη παραγωγή θα έστεκε το αίτημα: λιγότερες απολύσεις και μεγαλύτερες αποζημιώσεις γι αυτές τις απολύσεις ή καλύτερη επιδότηση ανεργίας για τους απολυμένους από το κράτος ή με πρόγραμμα για να βρουν οι απολυμένοι αλλού δουλειά ή πληρωμένο πρόγραμμα νέας ειδίκευσης κλπ. Πρόκειται για τα γνωστά σε αυτές τις περιπτώσεις απλά ρεφορμιστικά αιτήματα που είναι ωστόσο χωρίς εναλλακτική λύση όσο δεν υπάρχει επαναστατική συνθήκη κοινωνικής απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής και αντίστοιχου γενικού σχεδιασμού της παραγωγής όπως γίνεται σήμερα. Και το ότι σήμερα δεν είναι επαναστατική η συνθήκη και δεν είναι καν αριστεριστές επαναστάτες αυτοί που ρίχνουν το σύνθημα απεργία διαρκείας και όπου μας βγάλει αποδεικνύεται ότι δεν ρίχνουν το σύνθημα: Το εργοστάσιο στα χέρια των εργατών και όλης της εργατικής τάξης. Γιατί την εργατική τάξη αυτοί οι ίδιοι την ακρωτηριάσανε σκοτώνοντας συστηματικά εδώ και 30 χρόνια τα μέσα παραγωγής που θα την κάνανε αριθμητικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά εύρωστη και τώρα ίσως επαναστατική.
Με την ταξική πάλη και την επανάσταση ή με το ΠΑΜΕ;
Οι απεργοί της Χαλυβουργίας της Ελλάδας πράγματι παλέψανε ηρωικά γιατί ρισκάρανε σε τέτοιες συνθήκες υπερ-ανεργίας την ύπαρξή τους, αλλά δεν είναι καθόλου προδοσία στον εαυτό τους αν αλλάξουν το λάθος αίτημά τους με το σωστό που αναφέραμε. Εκείνο που κάνει κάποιους όχι εργάτες αλλά ημιμαθείς μικροαστούς αντικαπιταλιστές να σκέφτονται μήπως κάτι τέτοιο είναι προδοσία, είναι το μόνιμο επιχείρημα των κνιτών: Αν δεχτεί κανείς τη μείωση δουλειάς και αμοιβής είναι με την εργοδοσία. Θα είσαστε λοιπόν ενάντια στην εργοδοσία ή με την εργοδοσία;
Η απάντηση ξεκινάει από το ότι οι εργάτες στη Χαλυβουργία Ελλάδας είναι ανάμεσα σε δύο εργοδοσίες. Η μία εργοδοσία είναι το το κεφάλαιο Μάνεση, κλασσικό δυτικού τύπου ντόπιο βιομηχανικό κεφάλαιο. Η άλλη εργοδοσία είναι το κεφάλαιο ανατολικού ρωσοκινεζικού κρατικοφασιστικού τύπου, που εκπροσωπείται στη χώρα πολιτικά από το ψευτοΚΚΕ, το κόμμα προσωπάρχη του Μπόμπολα, το κόμμα που ποτέ δεν έκλεισε την Ιντρακομ, την Γκαζπρομ, τον Μυτιληναίο, τον Βγενόπουλο και που δεν είπε ποτέ κιχ ενάντια στο κάτεργο της Κόσκο. Αυτό το κόμμα, δηλαδή αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει τα περισσότερα εργοστάσια που δουλεύουν στην Ελλάδα με όρους των ελάχιστων πολιτικών και εργατικών δικαιωμάτων, δηλαδή εκείνων που υπάρχουν ακόμα στη Δυτική Ευρώπη ακόμα και στην Ελλάδα, αλλά όχι στη Κίνα και όχι στη Ρωσία. Στην ουσία σε ότι αφορά τη χώρα μας το δίλημμα είναι: να αφήσουμε να ζήσει το εργοστάσιο του καπιταλιστή του πρώτου τύπου ή να του το κλείσει ο καπιταλιστής αποικιοκράτης του δεύτερου τύπου με την πιθανότητα ακριβώς επειδή είναι αποικιοκράτης να μην επενδύσει ποτέ σε μια βιομηχανία έντασης κεφαλαίου αλλά έντασης εργασίας με μισθούς Κίνας. Αλλά επειδή στην Κίνα όπως και στη Ρωσία έχουν ήδη πετύχει τέτοιους μισθούς και δεν έχουν κανένα λόγο να δημιουργήσουν στην Ελλάδα ένα ταξικά καταπιεσμένο και ταυτόχρονα εθνικά υποδουλωμένο νέο προλεταριάτο, το μέλλον που προορίζουν για το έθνος μας αυτοί είναι να γίνει βάση του κινέζικου λαθρεμπορίου, των ρώσικων ενεργειακών αγωγών, του ρώσικου στόλου και στρατού της Μεσογείου που θα λιάζονται σε μιαν χώρα ρουφιάνων και παρασίτων κάθε είδους. Σε αυτό το δίλημμα απαντάει η ΟΑΚΚΕ με αποφασιστικότητα εδώ και 20 χρόνια από τότε που κατάλαβε το σαμποτάζ: Θέλουμε το εργοστάσιο σε συμμαχία και με τον ιδιοκτήτη του μόνο με τον σκοπό να ζήσει η τάξη και το μέσο παραγωγής που τους δίνει το μισθό. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να είμαστε σε σύγκρουση με τον ιδιοκτήτη στο έδαφος της ταξικής πάλης μέσα στο εργοστάσιο. Χωρίς εργοστάσιο ούτε βιομήχανος καπιταλιστής ούτε εργάτες ούτε ταξική οικονομική πάλη υπάρχουν. Επίσης και το κυριότερο χωρίς εργοστάσιο δεν θα υπάρξει ούτε σοσιαλιστική επανάσταση. Το εργοστάσιο είναι πρώτο το πολιτικό σχολείο της εργατικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας και δεύτερο ο βασικός υλικός όρος της επαναστατικής εξουσίας και της αταξικής κοινωνίας που θα την ακολουθήσει.
Το δίλημμα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι ταξική πάλη και επανάσταση ή βιομήχανος καπιταλιστής. Το δίλημμα είναι ταξική πάλη και επανάσταση ή ΠΑΜΕ.
Πρέπει να είμαστε με την ταξική πάλη και την επανάσταση. Πρέπει γι αυτό οι απεργοί να σώσουν το εργοστάσιο από το ΠΑΜΕ χωρίς ταυτόχρονα να πουληθούν στο Μάνεση. Αυτό σημαίνει διαπραγματεύσεις για καλύτερη σύμβαση όσο
είναι δυνατό, για μικρότερης διάρκειας σύμβαση όσο είναι δυνατό, για εργατική ενότητα μέσο δημοκρατικών γενικών συνελεύσεων και διαφανών διαπραγματεύσεων. Αυτό σημαίνει καλή οργάνωση και επαγρύπνηση και κυρίως εργατικός έλεγχος για να μπορέσει η τάξη να διεκδικήσει στην πρώτη ευκαιρία αυτό που έχασε σε αυτή τη φάση. Αυτό σημαίνει πάλη ενάντια στους σαμποταριστές της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης για να σωθούν τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις που τώρα ποι ρωσόδουλοι σημαδεύουν για κλέισιμο.Αυτός είναι ταξικός αλλά και δημοκρατικός-αντιφασιστικός αγώνας. Το ψευτοΚΚΕ, και ο ΣΥΝ στο στελεχικό τους απαράτ δεν είναι απλά σαμποταριστές, είναι φοβεροί φασίστες που σύντομα θα γίνουν, αν δεν τους εμποδίσουμε, τύραννοι, δεσμοφύλακες και βασανιστές του λαού. Η ΟΑΚΚΕ δεν θα τους αφήσει ποτέ να καταστρέψουν ή ακόμα το χειρότερο να αλώσουν την εργατική τάξη.