Το ότι ο κόσμος δε γνωρίζει τα αιτήματα και τους στόχους των «αγανακτισμένων» σημαίνει πριν απ’ όλα -ακόμα κι αν τα αιτήματα ήταν δίκαια- ότι οι μάζες δεν έχουν συμμετάσχει στην πάλη για την ικανοποίηση των «πόθων» τους (όπως η ηγεσία του κινήματος αυτού τους ορίζει). Μπορεί λοιπόν οι καταληψίες του πάρκου που βρίσκεται απέναντι από τη Γουόλ Στριτ να μιλούν για «άμεση δημοκρατία», όμως στην πραγματικότητα, όπως και στην Ελλάδα, δεν είχε προηγηθεί καμία πάλη των εργατών, των υπαλλήλων ή των φοιτητών στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης για καλύτερες συνθήκες, η οποία θα οδηγούσε στο κίνημα της Γουόλ Στριτ. Μια πάλη που κάποια στιγμή θα ενοποιούνταν και θα αναδείκνυε τους εκπροσώπους της για την καθοδήγηση ενός λαϊκού κινήματος σε επίπεδο χώρας. Έξω λοιπόν από την άμεση εμπειρία των άμεσων παραγωγών και χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες βγήκε ένας όχλος από αγανακτισμένους μικροαστούς και λούμπεν στοιχεία, για να απαιτήσει στο όνομα των πρώτων την κατάληψη του αμερικανικού χρηματιστηρίου. Ο πραξικοπηματισμός αυτός χαρακτηρίζει και όλες τις αντίστοιχες προηγούμενες εξορμήσεις ανά τον πλανήτη.

Δεν είναι τυχαία η αντίληψη των «Οccupy Wall Street» για τον ηγεμονικό ρόλο του τραπεζικού κεφαλαίου σαν ενός τάχα αυτόνομου συνωμοτικού υπερκεφάλαιου, που είναι στην πράξη έξω και πάνω από τη διαδικασία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Αυτή η μικροαστικής προέλευσης προπαγανδιστική γραμμή του σύγχρονου και πιο επιθετικού στρατιωτικού κρατικομονοπώλιου αποτελεί τη βάση της θεωρίας της «παγκόσμιας εβραϊκής ή σιωνιστικής συνομωσίας» και βρίσκεται στον ιδεολογικό πυρήνα κάθε σύγχρονου ναζισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαία η υποστήριξη που έδωσε το Ναζιστικό Κόμμα της Αμερικής στο κίνημα αυτό και τα αντισημιτικά συνθήματα μέσα σε αυτό (σύμφωνα, πάλι, με τους Ν. Γ. Τάιμς της 21/10).

Από την άλλη, η θεοποίηση του ρόλου του αστικού κράτους πάνω στην οικονομία που πρεσβεύουν οι «αγανακτισμένοι» γίνεται σε μια χρονική στιγμή όπου οι υφεσιακές, αλλά και οι υποτελείς (βλ. Κλίντον) απέναντι στο ρωσο-κινεζικό άξονα μονοπωλιακές δυνάμεις κυριαρχούν στην πολιτική κρατική σκηνή των ΗΠΑ. Έχουν υποκύψει στον κινεζικό εμπορικό ανταγωνισμό, συνεργάζονται με τους σοσιαλιμπεριαλιστές και πρωτοστατούν σε ωμές στρατιωτικές επιθέσεις ενάντια σε διάφορες χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Δεν είναι παράδοξο το ότι ο τουλάχιστον ρωσόφιλος και φιλοϊσλαμοφασίστας Ομπάμα έχει επικροτήσει δημόσια το κίνημα αυτό (που καμώνεται πως στρέφεται και εναντίον του, για να φανεί σαν αντικαθεστωτικό), λέγοντας: «Το πιο σημαντικό που μπορούμε να κάνουμε τώρα εμείς που είμαστε στην εξουσία είναι να διαβεβαιώσουμε τον κόσμο ότι κατανοούμε τα προβλήματά του και είμαστε στο πλευρό του, και ότι επιθυμούμε να εγκαθιδρύσουμε ένα σύστημα που θα αποζημιώνει τη σκληρή εργασία και το αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος (…) Και ότι δε θα αποζημιώσουμε εκείνους που θα ήταν ανεύθυνοι, που θα ήταν ασύνετοι, που δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση απέναντι στις κοινότητές τους, τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους» (El Pais, 19/10). Στην πραγματικότητα το κίνημα «occupy Wall Street» είναι ένα κίνημα που σκαρώθηκε από το επιτελείο των Ομπάμα-Κλίντον για να βοηθήσει τον Ομπάμα να κερδίσει τη δεύτερη τετραετία στην προεδρία. Αυτός, για να πετύχει η βρώμικη διεθνής πολιτική του υπέρ του ισλαμοφασισμού και της Ρωσίας, έγλειφε ως τώρα το χρηματιστικό κεφάλαιο και ποδοπατούσε όλες τις αντιπλουτοκρατικές δεσμεύσεις του απέναντι στην αμερικάνικη φτωχολογιά. Όμως έτσι τον πήραν φαλάγγι οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι πήραν αέρα από το συντηρητικό δεξιό μικροαστικό κίνημα του “Tea Party”. Τώρα, για να εκλεγεί ο Ομπάμα, κάνει ό,τι κάνουν όλοι οι σοσιαλφασίστες που είναι σε κίνδυνο: Σηκώνει τη δημαγωγική σημαία της δήθεν αντιπλουτοκρατικής πάλης (με έμφαση σ’ αυτήν ενάντια στους τραπεζίτες), που είναι η ακίνδυνη κάπως μεγαλύτερη φορολόγηση των πλούσιων που πραγματικά έχουν μια πελώρια και σκανδαλώδη ασυλία στις ΗΠΑ, τόσο σκανδαλώδη, που ξαφνικά υπέρ της κατάργησής της βγήκε στο πλευρό του Ομπάμα ο δισεκατομμυριούχος αρχισπεκουλαδόρος Γουόρεν Μπάφετ.

Ήδη ορισμένοι κύκλοι στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχουν αρχίσει να υποψιάζονται ότι οι «αγανακτισμένοι» χρησιμοποιούνται από το Δημοκρατικό Κόμμα σαν μοχλός πίεσης «από τα κάτω», προκειμένου οι δυνάμεις της «Αριστεράς» (όπως ονομάζουν οι αμερικανοί συντηρητικοί τους φιλελεύθερους) να κερδίσουν στις επικείμενες εκλογές του 2012. Αυτό θα ευνοούσε εξαιρετικά τα παγκόσμια ηγεμονικά σχέδια του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού, καθώς θα του επέτρεπε να συνεχίσει να αξιοποιεί τη συμμαχία του με τη χειρότερη, επεμβατικότερη και από εκείνη των Ρεπουμπλικάνων γραμμή του αμερικάνικου Δημοκρατικού Κόμματος, προκειμένου να προωθεί αθόρυβα τις πολιτικοστρατιωτικές του θέσεις σε όλο τον κόσμο.

Είναι χαρακτηριστικό το ότι οι αμερικανοί «αγανακτισμένοι» ούτε στο ελάχιστο δεν εμποδίζουν αυτή την προέλαση. Η εναντίωση στο χαμηλότατο κινέζικο εργατικό μεροκάματο, που βυθίζει παγκόσμια την τιμή της εργατικής δύναμης και έχει γενικά προκαλέσει παραγωγικό τέλμα στον αναπτυγμένο κόσμο, λείπει ουσιαστικά από τη συνθηματολογία τους, όπως βέβαια λείπει και η εναντίωση στον ενεργειακό πόλεμο της Ρωσίας και των συμμάχων της σε βάρος της χαμηλής τιμής των καυσίμων. Λείπει ακόμα η εναντίωσή τους στον κρατικό αυταρχισμό. Αντίθετα, καταγγέλλονται από το επικίνδυνο υπερσυντηρητικό «Tea Party» σαν θιασώτες της κρατικής γραφειοκρατίας και διαφθοράς. Όσο για τα αντιπολεμικά συνθήματα, αυτά έρχονται πολύ καθυστερημένα, σε μια στιγμή που η επέμβαση στη Λιβύη έχει ήδη ολοκληρωθεί και η αποχώρηση από το Ιράκ έχει προαναγγελθεί και είναι απλά ζήτημα χρόνου να πραγματοποιηθεί.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η υποστήριξη που χαίρει αυτό το ξαφνικά και από το πουθενά κίνημα από διάφορους σοσιαλφασίστες ηγέτες-φίλους του Κρεμλίνου, όπως είναι η Ντίλμα Ρουσέφ στη Βραζιλία και ο Τσάβες στη Βενεζουέλα, ούτε είναι τυχαία η υποστήριξή τους από την ηγεσία του Ιράν και της Κίνας ή από το Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος συνέκρινε το σημερινό κίνημα στις ΗΠΑ με την εποχή της Περεστρόικα. Από το χορό των υποστηρικτών δε θα μπορούσε να λείπει το αρχιτσιράκι της Ρωσίας στα Βαλκάνια, ο Γ. Παπανδρέου, που ταυτίστηκε με τους «αγανακτισμένους» κάνοντας την εξής δήλωση: «Παλεύουμε για να αλλάξουμε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, όπως πολλοί πολίτες ενάντια στη Γουώλ Στρητ που δίκαια διαμαρτύρονται ενάντια στις ανισότητες και αδικίες του συστήματος» (AFP, 12/10). Δεν είναι, ακόμα, τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί απ’ αυτούς τους ηγέτες προετοίμασαν ουσιαστικά τη δημιουργία των «αγανακτισμένων» λανσάροντας έννοιες όπως η «δημοψηφισματική δημοκρατία» ή κάνοντας λόγο προβοκατόρικα για «κοινωνική συνοχή» και για «απληστία των τραπεζών».

Όταν οι νέοι χίτλερ επελαύνουν παγκόσμια, αυτοί που χτυπούν μονόπλευρα το δυτικό χρηματιστικό κεφάλαιο και το νεοφιλελευθερισμό χωρίς να τα βάζουν καθόλου μαζί τους και δρουν πραξικοπηματικά στις πλάτες του λαού λειτουργούν στην πραγματικότητα σαν τάγματα εφόδου τους.

Αυτούς τους ύπουλους και καταστροφικούς στόχους οι λαοί της Δύσης ακόμα δεν τους αντιλαμβάνονται, αλλά το ότι κάτι σάπιο συμβαίνει με όλους αυτούς τους από το πουθενά «αγανακτισμένους» το καταλαβαίνουν. Οι τύπου αυτοί φουσκώσανε γρήγορα στην πληγωμένη Ελλάδα με τη βοήθεια του βαθιού καθεστώτος, αλλά σύντομα ξεφούσκωσαν. Όσο για τις ΗΠΑ, δείχνουν να ξεθυμαίνουν πριν καλά καλά δυναμώσουν. Ήδη σε αρκετές πόλεις των ΗΠΑ άρχισαν να τους μαζεύουν τις σκηνές οι δημαρχίες κάτω από τη γενική αποδοκιμασία, δηλαδή όχι για το επαναστατικό τους έργο, αλλά λόγω του ανυπόφορα βρώμικου λούμπεν της χειρότερης εγκατάλειψης που συσπείρωσαν. Από την άλλη, οι αμερικάνοι πραγματικοί αγανακτισμένοι που μπήκαν σ’ αυτό δεν ελέγχονται όπως οι έλληνες ή οι αιγύπτιοι συνάδελφοί τους. Έτσι, για παράδειγμα, οι αμερικάνοι διοργανωτές ένιωσαν πραγματική αμηχανία, όταν ανάμεσα στους αγανακτισμένους κατέβηκε και ένας τύπος με καλάσνικοφ!!! Αυτός ο λαός ή κάνει κάτι καλά ή δεν το κάνει καθόλου.