Δημοσιεύσαμε πριν λίγες μέρες στην ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ ένα κείμενο με τίτλο: «ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΑ». Αυτό αναφερόταν στην πτώση του κύρους και της επιρροής του Πούτιν τον τελευταίο καιρό, στην εκλογική πτώση του κόμματος του «Ενωμένη Ρωσία» και στην αυξανόμενη αντίσταση του ρώσικου λαού στο καθεστώς αυτό.

Το γιουχάισμα που ούτε λίγο ούτε πολύ έφαγε ο Πούτιν κατά τις παραμονές των εκλογών για την προεδρία της χώρας, όταν πήγε να μιλήσει σε ένα γήπεδο πολεμικών τεχνών (βλ. Financial Times 20/11) καταδεικνύει την αυξανόμενη πολιτική ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει ο ρωσικός σοσιαλιμπεριαλισμός στο ίδιο του το κέντρο, τη Ρωσία.

Η κρίση του πουτινισμού έχει εγγενείς αιτίες και έχει να κάνει με μια βασική διαφορά του νεοχιτλερισμού του Κρεμλίνου από εκείνον του Τρίτου Ράιχ 80 χρόνια πριν. Η βασική διαφορά είναι ότι οι ρώσοι νεοχιτλερικοί κρατικομονοπωλιστές ξεδιπλώνουν τη στρατηγική τους σε μεγάλο βάθος χρόνου, ήδη από τη δεκαετία του 60 και όχι μέσα σε λίγα χρόνια όπως έκαναν οι παλιοί χιτλερικοί. Αυτή η μακρυά προετοιμασία του πολέμου από τους νεοχιτλερικούς επιτρέπει στο ρωσικό λαό να τους δει καλύτερα, να συλλάβει σε ένα βαθμό τον ιδεολογικό τους χαρακτήρα και να τους μισήσει. Χαρακτηριστικά οι ρώσοι Χίτλερ δε μπορούν για πολύ μεγάλο διάστημα να προσφέρουν οικονομικές ελαφρύνσεις στις πεινασμένες ρώσικες μάζες την ώρα που ασκούν πολιτική πολέμου και όχι ειρηνικής ανάπτυξης εδώ και μισό αιώνα. Τόσος χρόνος έχει χοντρικά μεσολαβήσει από την αρχή της εφαρμογής της σουσλοφικής στρατηγικής στα 1960 για την επίθεση στην Ευρώπη μέχρι σήμερα. Αντίθετα το γερμανικό κρατικοφασιστικό μονοπώλιο από την ώρα που ήρθε στην εξουσία στα 1933 ως την ώρα που εξαπέλυσε τον πόλεμο στα 1939 δεν πρόλαβε να απογοητεύσει τις μάζες της γερμανικής φτωχολογιάς. Αντίθετα τις έβγαλε από την εξαθλίωση της εποχής της Βαϊμάρης και τις έθρεψε στην περίοδο της ειρήνης 1993-1939 για να τις σύρει μετά στον πόλεμο. Έτσι αυτές, όσες βέβαια δεν ήταν πολιτικά προοδευτικές από την αρχή (κομμουνιστές-αντιφασίστες σοσιαλιστές) έμειναν πιστές στο Χίτλερ μέχρι την ώρα που άρχισαν οι ήττες της Βέρμαχτ στο ανατολικό μέτωπο. Αντίθετα ο χρόνος που χρειάζονται οι ρώσοι χίτλερ για το ξεδίπλωμα της στρατηγικής τους αν και δεν είναι βέβαια προσδιορισμένος από την αρχή, είναι μεγάλος. Γιατί αυτοί θέλουν να αποφύγουν τα λάθη των γερμανών δασκάλων τους και δεν θα αρχίσουν τον πόλεμό τους αν προηγούμενα δεν περικυκλώσουν για τα καλά το κεντρικό θύμα τους, δηλαδή την Ευρώπη και δεν διεισδύσουν παντού μέσα του με τους πράκτορές τους. Ο ρώσικος πολυεισοδισμός δεν έχει καμιά σχέση με τους ερασιτεχνισμούς της χιτλερικής πέμπτης φάλαγγας αλλά είναι μια σύνθεση του τσαρικού εισοδισμού στις αντίπαλες κυβερνήσεις και του τροτσκιστικού εισοδισμού σε όλα τα κόμματα. Πέρα από αυτά οι σοσιαλιμπεριαλιστές εφευρίσκουν διαρκώς νέες τακτικές μεταμφίεσης έτσι ώστε να υπνωτίζουν, να ξεγελούν και να καθησυχάζουν τους αντιπάλους τους.. Φυσικά, ο πρώτος αντίπαλος που βρέθηκε στο διάβα τους ήταν το ρωσικό προλεταριάτο, του οποίου την εξουσία σφετερίστηκαν ύπουλα στα 1956, ενώ αργότερα – μετά την ήττα και του κινεζικού προλεταριάτου (που πάντως πρόλαβε και τους εκδικήθηκε με το ξεμπρόστιασμά τους από την θεωρία των Τριών κόσμων) – κατάφεραν να ξεγελάσουν ολόκληρο το δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ και τον Τρίτο κόσμο λανσάροντας την περεστρόικα και ακολουθώντας μετά την τακτική «του ψόφιου κοριού». Όμως εδώ προκύψανε δυο μεγάλες αντιφάσεις γι αυτούς. Η μία είναι ότι αφού θα έπρεπε να έχουν άφθονο χρόνο για να προετοιμάσουν τη μεγάλη επίθεσή τους και για να προσαρμόζουν αρκετές φορές τη στρατηγική τους θα έπρεπε αναπόφευκτα να υποστούν πολιτική φθορά σε όλα τα εργαλεία της ανόδου τους, της περικύκλωσης του εχθρού και της διείσδυσής τους σε αυτόν περιλαμβανομένων και των ηγετών τους και των πρακτόρων τους. Αυτό σημαίνει ότι ο βαθύς πολιτικοστρατιωτικός και κυρίως ο αστυνομικός μηχανισμός τους -βασικά η ΚαΓκεΜπε –πρέπει να αλλάζει τα έντονα φθειρόμενα λόγω παρατεταμένης χρήσης ηγετικά στελέχη κάθε φάσης, χωρίς να κλωνίζεται στρατηγικά η επιχείρησή τους πράγμα που είναι κάτι το δύσκολο και το αρκετά ριψοκίνδυνο. (Θυμόμαστε εδώ τη διαδοχή Α. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ όπου μόνο κατά ελάχιστους ψήφους επικράτησε ο Σημίτης των Τσοχατζόπουλου- Αρσένη αφού πρώτα ο ρωσόδουλος αρχι-ιντριγκαδόρος του ΠΑΣΟΚ Λαλιώτης τους διέσπασε).

Έτσι, αν και έχει υποτάξει με οικονομικές και δικαστικές διώξεις όλους τους αντίπαλους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών, το καθεστώς του Κρεμλίνου δεν μπορεί ακόμα να ελέγξει το διαδίκτυο, όπως κάνουν οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές που όμως πληρώνουν ακριβά γι αυτό με τον πολιτικό φόβο και την αντισυσπείρωση που προκαλούν εναντίον τους από όλα τα άλλα κράτη μελλοντικά θύματά τους στην ανατολική, νοτιοανατολική και κεντρική Ασία, όπως την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, το Βιετνάμ, την Ταυλάνδη, την Αυστραλία, την Ινδία κλπ. Σήμερα λοιπόν που η χρήση του ίντερνετ έχει επεκταθεί πολύ στη Ρωσία είναι λίγοι αυτοί που δέχονται την επίσημη καθεστωτική τηλεοπτική προπαγάνδα και είναι μία κοινοτυπία πλέον να λέει κανείς ότι δεν βλέπει τηλεόραση. Η ύπαρξη ελεύθερου ίντερνετ οδήγησε πρόσφατα στο κενό την προσπάθεια του καθεστώτος Πούτιν να πλήξει αποφασιστικά το κύρος πχ της οργάνωσης των παρατηρητών Γκόλος (Φωνή) που χρηματοδοτείται και από τις ΕΕ και ΗΠΑ. Η Γκόλος είχε καταγγείλει παρατυπίες στη διαδικασία των βουλευτικών εκλογών. Λίγο πριν τη μέρα των εκλογών συνεργείο του κρατικού καναλιού NTV εισέβαλε στα κεντρικά της γραφεία κι άρχισε τηλεοπτική επίθεση με ερωτήσεις του στυλ: «Ποιος σας χρηματοδοτεί;», «Γιατί οι ΗΠΑ σας στέλνουν χρήματα;» ή «Γιατί επιχειρείτε να αμαυρώσετε την εκλογική διαδικασία;» Χωρίς καθόλου να ταραχθεί ο υποδιευθυντής της οργάνωσης, Γκριγκόρι Μελκονιάντς, έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο και άρχισε να βιντεοσκοπεί τους δημοσιογράφους επαναλαμβάνοντας τη φράση: «Είστε η προπαγάνδα του Σουρκόφ» (του επικεφαλής του προπαγανδιστικού μηχανισμού του Κρεμλίνου). Ολόκληρη η Ρωσία έγινε μάρτυρας του συγκεκριμένου περιστατικού. Ωστόσο, η πηγή πληροφόρησης δεν ήταν η εκπομπή του κρατικού καναλιού αλλά το βίντεο του Μελκονιάντς που αναρτήθηκε άμεσα στο διαδίκτυο. Τον Οκτώβρη, το NTV απαγόρεψε την προβολή ενός ντοκιμαντέρ σχετικά με τις απαγωγές πολιτών από τα ρωσικά στρατεύματα στην Τσετσενία με τη δικαιολογία ότι «χρειαζόταν δουλειά ακόμα». Παρόλα αυτά 400.000 άτομα κατόρθωσαν να το παρακολουθήσουν μέσα απ’ το youtube. Λίγες μέρες αργότερα η εκπομπή «Εξωπραγματική Πολιτική» δεν προβλήθηκε από την κρατική τηλεόραση επειδή το θέμα είχε να κάνει με τον αρχηγό των Νάσι, της νεοναζιστικής φύσης νεολαιίστικης οργάνωσης του κόμματος του Πούτιν, που εθεάθη να γευματίζει στο πιο ακριβό εστιατόριο της Μόσχας, παρότι ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου δεν του επιτρέπει τέτοιου είδους πολυτέλειες. Αν και λογοκρίθηκε, η εκπομπή έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στο ίντερνετ.

Το ίντερνετ απλά κάνει γνωστά τέτοιου είδους σκάνδαλα αλλά το ότι το κοινό τα «ρουφάει» οφείλεται στο ότι η διαφθορά και η αδικία του πουτινικού καθεστώτος έχει διαβρώσει όλη την κοινωνία και οι μάζες ζουν τέτοια φαινόμενα και με την άμεση εμπειρία τους. Τώρα όλοι, ακόμα και από τα κρατικά ΜΜΕ παρακολουθούν τη ζωή των ολιγαρχών και διαπιστώνουν ότι αυτοί που είναι με τον Πούτιν είναι εκείνοι που κυριαρχούν και διαρκώς ανεβαίνουν. Αλλά και σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε χώρο δουλειάς οι ρώσικες μάζες βλέπουν τους ανθρώπους του κόμματος του Πούτιν, να ζουν καλύτερη ζωή από τη δικιά τους και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στο πολιτικό, διοικητικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Η διαφθορά και η κοινωνική ανισότητα είναι αυτή που πρώτα κάνει όλο και πιο αντιπαθητικό τον Πούτιν στις πλατειές μάζες και μετά, όταν αυτή ενώνεται με την πολιτική βία και καταπίεση προκαλεί το πνεύμα της εξέγερσης.

Το πως θα αντιδράσει το ρώσικο κρατικοφασιστικό μονοπώλιο μετά τις τελευταίες εκλογές στο πολιτικό πλήγμα που υπέστη ο σημερινός αρχηγός του και στο που θα σταματήσει η κατρακύλα του των τελευταίων μηνών δεν είναι κάτι στο οποίο μπορούμε να απαντήσουμε με κάποια σιγουριά. Η μία εκδοχή θα είναι να προετοιμάσουν από τα έγκατα της ΚαΓκεΜπε έναν διάδοχο του σε σύγκρουση τάχα με αυτόν, όπως έχουν κάνει τόσες φορές πριν. Η άλλη θα είναι να δυναμώσουν ραγδαία την καταστολή εναντίον κάθε αληθινής αντιπολίτευσης στον Πούτιν, δηλαδή να δυναμώσουν τον εκφασισμό της Ρωσίας. Και τα δύο ενδεχόμενα θα είναι μεγάλη ζημιά για τους σοσιαλιμπεριαλιστές. Θεωρούμε όμως σαν σαφώς πιθανότερη σε τούτη τουλάχιστον τη φάση τη δεύτερη εκδοχή. Και τούτο γιατί ο Πούτιν είναι ένα πρόσωπο κλειδί όχι απλά του εσωτερικού καθεστώτος αλλά του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού σε διεθνή κλίμακα. Όχι μόνο γιατί είναι γύρω του που αυτός έχει δομήσει στο εσωτερικό της χώρας ένα νέο πλέγμα πολιτικής και οικονομικής φασιστικής και κλεπτοκρατικής εξουσίας με κέντρο τη μυστική αστυνομία, τον σκληρό πυρήνα κάθε ναζισμού, αλλά κυρίως επειδή αυτός είναι που έχει πραγματοποιήσει διπλωματικούς θριάμβους στο εξωτερικό καθώς γίνει ο τέλειος εκμαυλιστής-καθησυχαστής των δυτικών μονοπωλιστών και ταυτόχρονα ο καλός φίλος όλων των τριτοκοσμικών δικτατόρων ακόμα και εκείνων-ή μάλλον κυρίως εκείνων- που ο ίδιος μαζί με τους δυτικούς εξόντωσε και σκοπεύει να εξοντώσει. Αν αυτές του οι ιδιότητες ήταν τόσο απαραίτητες στη φάση της Ρωσίας «ψόφιου κοριού» πόσο μάλλον είναι τώρα που ξεκινάει η φάση της γενικής επίθεσης της Ρωσίας ενάντια στον Τρίτο κόσμο που αντιστέκεται και αμέσως μετά στην ίδια την Ευρώπη που τόσο ραγδαία η πουτινική μηχανή περικυκλώνει. Είμαστε της άποψης ότι από όλους τους ως τώρα ηγέτες του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού (δηλαδή όλους τους μετά τον Χρουστσόφ) μόνο ο Μπρέζνιεφ και ο Πούτιν ήταν από την αρχή προορισμένοι να παίξουν το ρόλο του Χίτλερ, δηλαδή του ηγέτη ενός παγκόσμιου πολέμου. Τον Μπρέζνιεφ τον σταμάτησε το ισχυρό ειρηνόφιλο μέτωπο Δυτικής Ευρώπης-Τρίτου Κόσμου, (με επικεφαλής την μαοϊκή Κίνα) στον οποίο ανήκε και η κατεχόμενη ανατολική Ευρώπη, και το οποίο αξιοποίησε υπέρ του τον ρωσοαμερικανικό ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Ο Πούτιν είναι ο δεύτερος και σημαντικότερος υποψήφιος Χίτλερ. Αν ο ρώσικος λαός μπορέσει να τον αχρηστεύσει θα είναι μόνο μέσα από επαναστατικές διαδικασίες. Κι αυτό γιατί όσο και να έχει επιστημονικοποιηθεί ο ρώσικος σοσιαλιμπεριλιασμός, όσους πρόθυμους διπρόσωπους και σαδιστές να έχει γι αυτή τη δουλειά, του είναι δύσκολο και οπωσδήποτε του παίρνει καιρό να κατασκευάζει και κυρίως να επιβάλλει στο λαό ανταλλακτικούς Χίτλερ. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ρώσικος λαός σταδιακά με τους πολλούς νέους απατεώνες-σωτήρες που του κατεβάζουν κάθε τόσο από τα πάνω γίνεται όλο και πιο δύσπιστος σε αυτούς. Αγάπησε και ξέρασε τον Γκορμπατσόφ και μετά τον Γέλτσιν. Αν του ζητήσουν να κάνει το ίδιο με τον Πούτιν θα αντιδράσει πολύ έντονα. Αυτή είναι η δυσκολία με τον όποιο ρώσο Χίτλερ. Γι αυτό είναι κάτι το εξαιρετικό η καλπάζουσα φθορά του Πούτιν.

Δεν μπορούν αυτοί οι διεθνείς ιντριγκαδόροι να τα έχουν όλα δικά τους. Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός είναι φτιαγμένος από στρατηγική άποψη από χαρτί, τόσο λεπτό που έχει ήδη αρχίσει να σκίζεται στο κέντρο του.

* Ονομάζουμε το πλατύ πολιτικό μέτωπο του οποίου ηγείται ο Κασπάροφ απλά αντιπουτινικό αλλά όχι δημοκρατικό γιατί περιέχει και φασίστες εθνομπολσεβίκους σαν το κόμμα του Λιμόνοφ. Στην ουσία με τέτοιες συμμετοχές το μέτωπο αυτό αυτοπροβοκάρεται και το πιθανότερο είναι ότι τέτοια φασισταριά μπαίνουν εκεί μέσα προς μεγάλη χαρά του Πούτιν και γιατί όχι καθ υπόδειξή του. Η άλλη πλευρά που δεν αφήνει τον Κασπάροφ να δεθεί στενά με τις πλατειές ρώσικες μάζες είναι ότι σαν αστός φιλελεύθερος διατηρεί στενές σχέσεις και με τους επεμβατιστές επιθετιστές των ΗΠΑ παρά τη διαφωνία του με τις καλές σχέσεις τους με το καθεστώς Πούτιν.