Η χθεσινή γενική πρόβα του ψευτοΚΚΕ για την φασιστικού τύπου κατάληψη του εργοστασίου της χαλυβουργίας του Βόλου απέτυχε παταγωδώς από ηθική-συνδικαλιστική άποψη πράγμα που έκανε αδύνατη τη συνέχιση της κατάληψης σ’ αυτή τη φάση και θα την κάνει ακόμα δυσκολότερη αν επιχειρηθεί ξανά. Οι σοσιαλφασίστες του ΠΑΜΕ κατάφεραν και έκλεισαν την πύλη μόνο και μόνο επειδή έδρασαν από τις 4 το πρωί μυστικά και αιφνιδιαστικά σαν ένα στρατιωτικό κομάντο. Οι εργάτες δεν είναι στρατιωτικά οργανωμένοι και πηγαίνανε στο εργοστάσιο για να βγάλουν το ψωμί τους. Δεν είχαν λοιπόν διάθεση να εμπλακούν και δεν ενεπλάκησαν σε σύγκρουση με τους σοσιαλφασίστες αλλά δεν έκρυψαν την οργή τους γι αυτή την ωμή άσκηση βίας. Χαρακτηριστικές είναι οι δύο σκληρές και αποστομωτικές ανακοινώσεις που έβγαλε το Σωματείο των εργαζομένων της χαλυβουργίας στο Βόλο «ενάντια στους «παλληκαράδες του ΠΑΜΕ» και «στα φερέφωνα του Περισσού» που τις δημοσιεύουμε αμέσως παρακάτω. Την πρώτη την έδωσαν στον τύπο και την δημοσίευσε κατ αρχήν η θεσσαλική εφημερίδα «Ταχυδρόμος». Τη δεύτερη τη μοίρασαν στην πόλη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του εργοστασίου. Το ότι είχαν το ηθικό και πολιτικό σθένος να το κάνουν  ήταν γιατί εκτός από το δίκιο είχαν πίσω τους όλους τους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας. Η απόδειξη γι αυτό ήταν ότι  ούτε ένας εργαζόμενος για δείγμα δεν στάθηκε στην Πύλη δίπλα στους πραξικοπηματίες ψευτοαπεργούς. Αυτή η απόλυτη απομόνωσή τους στους εργάτες  της χαλυβουργίας και στο βάθος και στην πόλη τους υποχρέωσε να σπάσουν την κατάληψη και να φύγουν.  

Όπως όλοι οι πραγματικοί ναζιστές  που στηρίζουν την ύπαρξή τους στην επίδειξη δύναμης και στο γκεμπελίστικο ψέμα, δηλαδή στη απόλυτη αντιστροφή της αλήθειας, οι κονδυλοφόροι  του ‘’Ριζοσπάστη’’ εμφάνισαν την ήττα τους σαν νίκη. Γράψανε λοιπόν  στο σημερινό ‘’Ριζοσπάστη’’ ότι «τα τσιράκια του Μάνεση (έτσι αποκαλούν τη διοίκηση του σωματείου) έμειναν χωρίς απεργοσπάστες» και ότι «ούτε μια μπετόβεργα δεν βγήκε χτες από τα δύο εργοστάσια του Μάνεση σε Βόλο και Βελεστίνο». Μάλιστα ο κεντρικός ομιλητής της συγκέντρωσης που στήσανε οι κατοχικές δυνάμεις έξω από το εργοστάσιο, ο Γ. Ρούσσας, πρόεδρος του σωματείου του Περισσού «Μήτσος Παπαρήγας», απευθύνθηκε στους μη συμμετέχοντες στη συγκέντρωση τους εργαζόμενους της χαλυβουργίας λέγοντας τους: «Σήμερα κάνατε ένα βήμα! Μην το αφήσετε στη μέση! Γυρίστε την πλάτη στο σωματείο του Μάνεση! Μην αφήσετε την ευκαιρία να πάει χαμένη». Δηλαδή όχι μόνο οι εισβολείς εμφάνισαν τους εξοργισμένους εναντίον τους εργαζόμενους της χαλυβουργίας του Βόλου σαν απεργούς, δηλαδή όχι μόνο ισχυρίστηκαν εκ των υστέρων ότι το θύμα τους «τα ήθελε», αλλά το ισχυρίστηκαν αυτό και ενώ το βίαζαν. Πραγματικά τα πάντα σε αυτό το δημοσίευμα είναι η πιο σιχαμερή αντιστροφή της αλήθειας. Η αλήθεια είναι ότι εκτός από το εργοστάσιο και στο Εργατικό Κέντρο του Βόλου απομονώθηκαν απόλυτα και κανείς εκτός από τους εαυτούς τους δεν τους ακολούθησε. Η αλήθεια είναι ότι αν και εξήγγειλαν πανμαγνησιακή απεργία κανένα σωματείο εκτός από τις σφραγίδες τους δεν συμμετείχε σαν βάση στην ψευτοαπεργία τους. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που απέκλεισαν το εργοστάσιο είχαν έρθει από διάφορα μέρη της Ελλάδας και δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τα ίδια τα μέλη τους. Η αλήθεια είναι ότι «τη βία των καπιταλιστών» που εκφραζόταν όπως λένε από την αστυνομία που ήταν εκεί δεν την νίκησε κανένα κίνημα παρά μονάχα ένα τηλεφώνημα του ίδιου του κοινοβουλευτικού τους εκπροσώπου στον υπουργό δημόσιας τάξης! (Νίκες κατά της αστυνομικής τρομοκρατίας δια τηλεφωνημάτων των «καταστελόμενων» στους αρχηγούς της αστυνομίας οι οποίοι αμέσως συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις τους, αποτελούν πρωτοφανή επαναστατικά κατορθώματα). Η αλήθεια είναι ότι το μεγάλο χτύπημα που προετοίμασαν από τον Περισσό επιστρατεύοντας ακόμα και μέλη του πολιτικού τους γραφείου στην κατάληψη απέτυχε. Η αλήθεια είναι ότι νωρίς το βράδυ της ίδιας μέρας τα μάζεψαν και έφυγαν στα μουλωχτά, και όχι το πρωί όπως λένε.

 Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι πια τους ακολουθούν στον δρόμο της καταστροφής της χώρας κλείνοντας τα εργοστάσια. Δεν θα αργήσει η στιγμή που όλος ο λαός θα τους μισήσει, ιδιαίτερα η εργατική τάξη και τότε θα ανοίξει ο δρόμος στο νέο εργατικό συνδικαλιστικό και πολιτικό κίνημα, στο νέο πλατύ κομμουνιστικό κίνημα.