Τα σοσιαλναζιστικά τάγματα εφόδου του ψευτοΚΚΕ είναι το βαθύ κράτος.

Το πρωί της 18/01 που ήταν προγραμματισμένη η συνάντηση ΓΣΕΕ-ΣΕΒ εκατό περίπου μέλη του ΠΑΜΕ παρατάχθηκαν στην είσοδο του κτιρίου και το απέκλεισαν, ενώ μία ομάδα τριάντα περίπου ανθρώπων μπήκε στην αίθουσα των συνεδριάσεων. Κάποιος που εμφανίστηκε σαν επικεφαλής είπε ειρωνικά «Διαλόγους θέλετε ε;» και ακολούθησαν συνθήματα («Ο διάλογος σας είναι μία απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»). Με την είσοδο στην αίθουσα οι εισβολείς άρχισαν να παίρνουν χαρτιά από το τραπέζι και από τα χέρια των συνομιλητών, να τα πετάνε στον αέρα και να τα σκίζουν ενώ ακούγονται βρισιές (πουλημένοι, προδότες, ξεφτίλες, κλεφτρόνια, αλήτες).

Δύο επικεφαλείς του ΠΑΜΕ υπό τον ήχο των συνθημάτων των υπολοίπων καλούσαν τους δύο εκπροσώπους της ΓΣΕΕ να φύγουν, κατηγορώντας τους ότι τα κάνουν πλακάκια με τα αφεντικά, ότι δεν κατεβαίνουν στα εργοστάσια που δεν πληρώνουν τους εργάτες, ότι δεν βλέπουν την ανεργία, ότι δεν βλέπουν τις μάζες που συγκεντρώνονται στις πλατείες, ούτε τους πεινασμένους και τους λιμοκτονούντες, και ότι δεν μπορούν αυτοί να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα των εργατών. Όλοι όσοι κάθονταν στο τραπέζι, εκπρόσωποι των εργαζομένων, και εκπρόσωποι των αφεντικών, κοιτούσαν αμίλητοι, κάποια στιγμή κάποιοι σηκώθηκαν να φύγουν, ξανακάθισαν, και τελικά διαβεβαίωσαν το ΠΑΜΕ ότι αυτή η συνάντηση δεν θα γίνει. Οι εισβολείς αποχώρησαν και συνάντησαν τους υπόλοιπους συγκεντρωμένους στην είσοδο. Μέσω της μικροφωνικής εγκατάστασης που είχαν εγκαταστήσει, ένας εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ ανακοίνωσε τη νίκη και κατάγγειλε τον Δασκαλόπουλο ότι δεν βγαίνει έξω και «κρύβεται σαν το λαγό». Η αστυνομία στο ίδιο βίντεο φαίνεται στη γωνία του πεζοδρομίου να «παρακολουθεί διακριτικά». Εκεί τελειώνει το βίντεο του ΠΑΜΕ το οποίο αν παρακολουθήσει κανείς χωρίς ήχο και χωρίς να γνωρίζει τα της συνάντησης, αυτόματα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι παρακολουθεί μία απρόκλητη και βίαιη εισβολή φασιστών σε μία συνεδρίαση. Αν εξαιρέσει κανείς τα ξυρισμένα κεφάλια και τη φρασεολογία οι εικόνες δεν διαφέρoυν από αυτές των εισβολών των ναζιστών της Χρυσής Αυγής σε εκδηλώσεις της μακεδονικής μειονότητας ή για τα δικαιώματα των μεταναστών.

Οι τραμπούκοι του ΠΑΜΕ ονόμασαν αυτή τη φασιστική βία «ταξικό αγώνα» για να «έρθουν τα πάνω κάτω». Πράγματι το ψευτοΚΚΕ έχει φέρει τα πάνω κάτω στον ταξικό αγώνα. Γιατί θα ήταν ασφαλώς πρωτοφανές να διεξάγεται ένας αγώνας των εργατών ενάντια στους καπιταλιστές με πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης των καπιταλιστών. Δηλαδή, να μη βγάλουν ούτε μία λέξη καταδίκης από την άκρη των χειλιών τους, όπως έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πολύ περισσότερο πρωτοφανές θα ήταν ένας ταξικός αγώνας να διεξάγεται με την αρωγή των ΜΑΤ που ο μόνος ρόλος τους ήταν να προστατέψουν την κατάληψη του ΠΑΜΕ, με τη «διακριτική παρουσία» τους στη γωνία του πεζοδρομίου. Από την άλλη τα υποτιθέμενα πραγματικά αφεντικά, ΣΕΒ και ΓΣΕΒΕΕ αποκλεισμένοι μέσα στην αίθουσα της συνεδρίασης, παρακολουθούσαν έντρομοι τους τραμπουκισμούς των ΠΑΜιτών σαν ένα ψιλόβροχο, και δεν είχαν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν, καμία προστασία από καμία αστυνομία. Γιατί το ψευτοΚΚΕ στην Ελλάδα σήμερα είναι το βαθύ κράτος. Αυτό φωνάζει την αστυνομία, αυτό την ανακαλεί και αυτό ενίοτε την αντικαθιστά όπως έκανε τον Οκτώβρη του 2011 με το κυνηγητό των αναρχικών στο Σύνταγμα.

Μάλιστα, το ΠΑΜΕ φρόντισε να τραβήξει και βίντεο που ανάρτησε στο youtube για να δείξει ποια είναι η αληθινή εξουσία, ποιος είναι το κράτος και μάλιστα το βαθύ κράτος στη χώρα.

Σύσσωμο το καθεστώς καλύπτει το φασισμό του ΠΑΜΕ

Τι έγινε μετά το τέλος αυτού του «ταξικού αγώνα»; Εκτός από την αστυνομία που ήταν «διακριτική», ήταν «διακριτική» και η εισαγγελία με το βίντεο στο youtube με την υπογραφή του ΠΑΜΕ, ήταν «διακριτική» και η κυβέρνηση που δεν είπε λέξη, ήταν «διακριτικό» και το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ που δεν έβγαλε ούτε μία ανακοίνωση, ήταν «διακριτική» και η ανακοίνωση της συγκυβερνούσας ΝΔ που μίλησε για «παρεμπόδιση του διαλόγου» (!!!) που «βλάπτει τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων».

Χάρη σε αυτή τη «διακριτικότητα» ο ΣΕΒ κατάντησε να προσφεύγει σε προστασία στα «κόμματα της ευρύτερης δημοκρατικής Αριστεράς», καλώντας τα να καταδικάσουν το ΠΑΜΕ. Δεν είπε ο ΣΕΒ ποια κόμματα ακριβώς εννοούσε πάντως αν εννοούσε τον Κουβέλη ατύχησε γιατί αυτός δεν έκανε καμία καταγγελία. Απάντηση ο ΣΕΒ πήρε μόνο από το ΠΑΜΕ που χαρακτήρισε την τάξη των βιομηχάνων «παράσιτο που εμποδίζει την κοινωνική εξέλιξη». Το ότι το ψευτοΚΚΕ χαρακτηρίζει έτσι συλλήβδην τη βιομηχανική αστική τάξη, δηλαδή και αυτήν που λειτουργεί και σαν οργανωτής της παραγωγής πράγμα όχι ασυνήθιστο στη μεσαία βιομηχανία που είναι η βασική στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με ότι σχεδόν ποτέ δεν κατηγορεί τους μεγαλογαιοκτήμονες που έχουν πλήρως παρασιτικό και συχνά αντιβιομηχανικό ρόλο δείχνει τη φύση της κριτικής του. Είναι η κριτική που κάνει ένα μεγαλύτερο, ένα ιμπεριαλιστικό φασιστικό κεφάλαιο σε ένα πολύ πιο αδύνατο που θέλει να συντρίψει. Όταν ο ιμπεριαλιστικός φασισμός μιλάει για παράσιτα που εμποδίζουν την κοινωνική εξέλιξη εννοεί ότι πρέπει να εξοντώνονται όχι σαν τάξη αλλά σαν παραγωγικές δυνάμεις και τελικά σαν πρόσωπα. Αυτή ήταν η κλασική φρασεολογία των χιτλερικών ενάντια στους εβραίους και τώρα χρησιμοποιείται με την έννοια του ευρύτερου συμβολικού εβραίου, δηλαδή του αστού που δεν είναι με το νέο ρωσόδουλο καθεστώς. Ο ΣΕΒ που δεν πολυκαταλαβαίνει από κάτι τέτοια δεν ανταπάντησε. Άλλωστε είχε αναθέσει την υπεράσπιση του στην «ευρύτερη δημοκρατική Αριστερά».

Όσο για τον άλλο βασικό συνομιλητή, τη ΓΣΕΕ, αυτή έβγαλε μία απολογητική ανακοίνωση κατά της «κατάληψης» που εξηγούσε πόσο φιλεργατική είναι και πόσο δεν είχε πρόθεση να κάνει καμία υποχώρηση, εμφανίζοντας έτσι τους ΠΑΜίτες σαν ακραίους φιλεργάτες. Επίσης, στην ανακοίνωση τους κατηγόρησε για πρακτικές που δίνουν άλλοθι σε όσους σχεδιάζουν παρεμβάσεις στην Εθνική Σύμβαση (δηλαδή ότι το ΠΑΜΕ δίνει πατήματα στην τρόικα) και για «παιχνίδια εντυπώσεων»!!! Ο Παναγόπουλος μόνο μίλησε για τραμπούκους του ΠΑΜΕ αλλά στη συνέχεια για να φυλαχτεί έγινε πιο κνίτης από τους κνίτες σε αντιευρωπαϊσμό.

Πως έγινε λοιπόν σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις, κυβερνητικές και μη να καλύψουν το ΠΑΜΕ; Είναι απλό. Σύσσωμες οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις, κυβερνητικές και μη, έχουν την ίδια πολιτική γραμμή που συμπυκνώνεται στο ότι είναι η ΕΕ ο κύριος εχθρός στον οποίο οφείλεται η χρεωκοπία της χώρας και η πείνα του λαού. Η αλήθεια είναι ότι σύσσωμες οι πολιτικές αυτές δυνάμεις είναι ο βασικός υπεύθυνος της χρεωκοπίας και της πείνας του λαού γιατί αυτές πρωτοστάτησαν στο παραγωγικό σαμποτάζ που έφερε τη χρεωκοπία και την πείνα. Όλο αυτό το έκαναν για να εξοντώσουν το ντόπιο κεφάλαιο και το δυτικό και να φέρουν πάνω σε καμένο έδαφος και με όρους αποικιοκρατικής εξάρτησης τα κεφάλαια της κρατικοφασιστικής Κίνας (Cosco), της νεοτσαρικής Ρωσίας (Γκάζπρομ), και να αφήσουν ασύδοτους και χωρίς ανταγωνιστές τους κρατικοδίαιτους ανατολικούς ολιγάρχες, Κόκκαλη, Μπόμπολα, Γερμανό, Μυτιληναίο και άλλους. Αυτό το σαμποτάζ έφερε τη χρεωκοπία που τώρα έχουν κληθεί να διαχειριστούν οι ευρωπαίοι μονοπωλιστές που δεν διστάζουν να ζητήσουν την εξαθλίωση του ελληνικού λαού και ουσιαστικά να τον κυβερνήσουν με διατάγματα για να διασώσουν όπως ηλίθια πιστεύουν το ευρώ. Αλλά όσο συνεχίζεται το σαμποτάζ η πολιτική της ΕΕ για μέτρα συντριβής των απολαβών του λαού και υπερφορολόγησης των παραγωγικών κομματιών της αστικής τάξης για να αντιρροπιστεί το δημοσιονομικό έλλειμμα που προκαλούν οι σαμποταριστές, εκτός από αντεργατική γίνεται μέρος αυτού του σαμποτάζ. Έτσι αυτή η πολιτική μετατρέπεται σε μια τέλεια προβοκάτσια σε βάρος της ΕΕ. Γιατί αυτή εμφανίζεται στον ελληνικό λαό όλο και λιγότερο σαν η πιο δημοκρατική και εθελοντική στις σημερινές συνθήκες ένωση κρατών, και όλο και περισσότερο σαν ένας ωμός αποικιακός εκβιαστής. Την ίδια στιγμή ο πραγματικός μεγάλος αποικιακός και μάλιστα φασιστικός εκβιαστής φαίνεται σαν φίλος. Αυτό γιατί ο ελληνικός λαός βλέπει ποιος παίρνει τα μέτρα της πείνας του αλλά δεν βλέπει ποιος κάνει το παραγωγικό σαμποτάζ.

Έτσι μεθοδικά οι μεγαλύτεροι προβοκάτορες όλων των εποχών βυθίζουν εκτός από την Ελλάδα και την Ευρώπη στην κρίση και εκθέτουν τη δεύτερη σαν υπεύθυνη όλης αυτής της καταστροφής που κύρια οι ίδιοι με του πράκτορές τους προκάλεσαν. Η ΟΑΚΚΕ από την πρώτη στιγμή έχει τοποθετηθεί ενάντια σε κάθε μέτρο αφαίμαξης του λαού και έχει προτείνει τη λύση της συναινετικής αποχώρησης της χώρας από το Ευρώ με ισχυρή αλλά αυστηρά ορισμένη από πριν ποσοτικά και χρονικά στήριξη από την ΕΕ. Αυτό για να μην μπορούν να κρύβονται οι έλληνες προβοκάτορες και μπαταχτσήδες πίσω από τους δανειστές ώστε να αποκαλυφθούν στο ελληνικό και στους ευρωπαϊκούς λαούς και να σωθεί τελικά και η Ελλάδα και η Ευρώπη. Μέρος αυτής της πολιτικής είναι και η ενεργητική αντίσταση του λαού και τους έθνους σε κάθε μέτρο πείνας ώστε αυτό να μην περάσει και η ΕΕ να τελειώνει με τις αυταπάτες της ότι μπορεί με εξωτερικά διατάγματα να σώνει την Ελλάδα, ενώ εμφανίζεται και εν μέρει γίνεται ο φυσικός αυτουργός της καταστροφής της. Η διαφορά της αντίστασης που προτείνει η ΟΑΚΚΕ από εκείνη που επιβάλλουν με τη βία οι ρωσόδουλοι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ είναι διπλή:

Η ΟΑΚΚΕ έχει σαν πρώτο σύνθημα στη σημαία της την πάλη ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ (που περιλαμβάνει και την πάλη ενάντια στον διεφθαρμένο κρατικοφασιστικό γραφειοκρατικό και νέο-ολιγαρχικό καπιταλισμό), που σημαίνει α) ότι κάθε πραγματική πάλη για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα δεν πρέπει να καταστρέφει τα μέσα παραγωγής και β) ότι η πάλη γι αυτά τα δικαιώματα πρέπει να ξεκινάει από την πάλη για επιχειρησιακό συνδικαλισμό στους συγκεκριμένους χώρους της μεγαλύτερης ταξικής εκμετάλλευσης στους οποίους πρέπει να κυνηγιέται καταρχήν η μαύρη εργασία. Τέτοιοι χώροι είναι συνήθως αυτοί των ανατολικών κρατικο-ολιγαρχών και των υπεργολάβων τους καθώς και αυτοί των μικρομεσαίων δήμιων της πόλης και της υπαίθρου.

Χωρίς αυτά τα δύο βασικά σημεία πάλης και έξω από αυτά, ιδιαίτερα έξω από τον εργοστασιακό δημοκρατικό συνδικαλισμό δεν μπορεί να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα και η πάλη για ισχυρές κεντρικές και κλαδικές συμβάσεις. Αυτές οι πάλες είναι σήμερα σκηνοθεσίες των ρωσόδουλων. Σκηνοθεσίες είναι οι συζητήσεις όπου συζητάνε οι εργατοπατέρες που είναι υποταγμένοι στο καθεστώς με τα αφεντικά εκείνα που είναι επίσης υποταγμένα στο καθεστώς. Σκηνοθετημένες από το καθεστώς είναι και οι εισβολές των σοσιαλναζήδων σε αυτές τις συζητήσεις. Ο κύριος στόχος αυτής της σκηνοθεσίας δεν είναι οι εργάτες αλλά να ξεγελαστεί η ΕΕ και να νομίζει ότι είναι η εργατική τάξη και το έθνος που αντιστέκονται, και όχι η κυβέρνηση η οποία τάχα απλά υποχωρεί στη θέλησή τους. Μόνο δευτερευόντως οι εισβολές των σοσιαλναζήδων έχουν σαν στόχο να τους εμφανίσουν σαν εκπροσώπους του προλεταριάτου. Γιατί όσες προσποιήσεις και να κάνουν οι κνίτες στα κεντρικά τους μέτωπα, τους τρώει η ελεεινή δράση τους στα επί μέρους μέτωπα της ταξικής πάλης. Όλοι ξέρουν ότι σε όλους τους χώρους δουλειάς είτε κάνουν παραγωγικό σαμποτάζ, είτε είναι λουφαδόροι, είτε είναι τσάτσοι του αφεντικού, είτε είναι αφεντικά οι ίδιοι (πχ οικοδόμοι), είτε είναι συμμορίες που παίρνουν τη μερίδα του λέοντος στις δουλειές (πχ Ζώνη Περάματος), είτε είναι εναλλάξ όλα αυτά μαζί. Οι σοσιαλφασίστες περνάνε για ταξικοί εργάτες μόνο σε τάξεις που δεν τους ξέρουν, ιδιαίτερα στους μικροαστούς, πχ στους κρατικούς υπαλλήλους, στους μικροεπαγγελματίες, στη μεγάλη μάζα των φοιτητών. Όλοι αυτοί φαντάζονται τους εργάτες σαν κάτι σκληρούς και αγροίκους τύπους που έχουν σαν πάθος τους τον «τσαμπουκά», κάτι που ονειρεύονται οι μικροαστοί αφού λείπει από τους ίδιους.

Οι δολοφόνοι της εργατικής τάξης που παριστάνουν τον προστάτη της

Όσοι όμως είναι παλιότεροι και έχουν κάποια σχέση με εργατικό κίνημα τους ξέρουν καλά από το 1974 όταν τα «έκαναν πλακάκια» με τους εργοδότες και κατέδιδαν τους αγωνιστές της επαναστατικής αριστεράς (ιδιαίτερα του ΕΚΚΕ πριν αυτό βουλιάξει στον οππορτουνσιμό και στο σοσιαλφασισμό). Τότε ήταν που αυτοί διέλυαν με λύσσα τα εργοστασιακά σωματεία και άρχισαν άγριες φασιστικές επιθέσεις στα κλαδικά όπου έπαιρναν την απόλυτη εξουσία χάρη στη βία. Οι εργοδότες τους έδιναν πρόθυμα τότε την εξουσία από το φόβο της δραστήριας αλλά άπειρης και με μπόλικο μικροαστισμό επαναστατικής αριστεράς. Από τότε οι κνίτες έχουν μάθει να προστατεύουν κάθε «δικό» τους αφεντικό, όπως τον Μπόμπολα που λιώνει με τους υπεργολάβους του τους εργάτες την ώρα που εκεί οι ΠΑΜίτες του συνδικάτου οικοδόμων δένουν και λύνουν, ή όπως κάνουν στο μεγαλύτερο κάτεργο μέσα στη χώρα που είναι τα εργοτάξια της Cosco. Άλλωστε σαν εργοδότες στις κομματικές τους επιχειρήσεις δεν είναι ίδιοι και χειρότεροι από τον κάθε κεφαλαιοκράτη και επικαλούνται την κρίση για να κάνουν απολύσεις; Την ίδια στιγμή έχουν το ασύλληπτο θράσος να εξαπατούν κατάμουτρα τους εργαζόμενους σηκώνοντας το αίτημα του ελάχιστου μισθού των 1400 Ευρώ!!! (δες Ριζοσπάστη, 20/1).

Και νάναι μόνο αυτό. Οι άνθρωποι είναι οι μεγαλύτεροι νεκροθάφτες της εργατικής τάξης σαν τέτοιας. Οι άθλιοι αυτοί υποκριτές κάνουν πως κόπτονται για το μεροκάματο της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης όταν έχουν προκαλέσει επί δεκαετίες, σαν το πιο προχωρημένο απόσπασμα του καθεστώτος των σαμποτέρ, την τρομακτική ποσοτική και ποιοτική καταστροφή της βιομηχανίας, και έτσι έχουν μειώσει αριθμητικά, οργανωτικά και ιδεολογικά τον καθοδηγητικό πυρήνα της εργατικής τάξης που είναι η βιομηχανική εργατική τάξη. Είναι αυτοί που εναντιώθηκαν σε κάθε χωροταξικό και σε κάθε νόμο για τη βιομηχανική παραγωγή και την ανάπτυξη, που προστάτεψαν τη διαφθορά στις Εφορίες, στις Πολεοδομίες, στα γραφεία αδειοδοτήσεων διώχνοντας τις επενδύσεις και τρέφοντας τα μιζαδόρικα γραφειοκρατικά , τα πραγματικά χειρότερα κοινωνικά παράσιτα σε βάρος του παραγωγικά κεφάλαιου. Δεν πρωταγωνίστησαν στα «κινήματα» για «καθαρές πόλεις» χωρίς φουγάρα με τα αδελφάκια τους του ΣΥΝ σε συνεργασία με τους αρχισαμποταριστές φίλους τους δικαστές στο ΣτΕ; Δεν ανέλαβαν να κλείσουν με αυτόν τον τρόπο τα Λιπάσματα στη Δραπετσώνα με το δήμαρχο τους Μπεάζογλου; Δεν εμπόδισαν κάθε ιδιωτικοποίηση όσο αυτή ήταν μια προοδευτική αλλαγή, δηλαδή όσο δεν συνέφερε στα ρώσικα ή στα κινέζικα κεφάλαια για να αναλάβουν τη δουλειά ; Τώρα ποιο μεροκάματο προστατεύουν; Αυτό που έχει τσακιστεί στην πραγματική αγορά εργασίας ελλείψει εργοστασίων οπότε οι εργαζόμενοι προτιμάνε να είναι δούλοι των 400 ευρώ παρά λιμοκτονούντες;

Είναι αυτοί που προώθησαν σε κάθε σωματείο τη διάσπαση ανάμεσα σε έλληνες και μετανάστες εργάτες, καλύπτοντας τη μαύρη εργασία και το σπασμένο μεροκάματο, και ανοίγοντας το δρόμο στη βαρβαρότητα, στο ρατσισμό του ΛΑ.Ο.Σ και ακόμα χειρότερα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Ιδιαίτερα στον κλάδο της οικοδομής που έχουν δύναμη το μεροκάματο καταβυθίστηκε. Είναι αυτοί που έκαναν τα στραβά μάτια σε όλα τα εργοστάσια όταν απολύονταν οι μόνιμοι εργαζόμενοι από κακοπληρωμένους εργάτες που δούλευαν σε εξωτερικά συνεργεία εργολάβων και έτσι διασπιόταν και διαλυόταν ο ενιαίος συνδικαλισμός. Δεν ήταν αυτοί που σαν συνδικαλιστές των οικοδόμων έβγαλαν το σκασμό όταν στα εργοτάξια του Μπόμπολα γίνονταν σωρηδόν εργατικά ατυχήματα με θύματα μετανάστες που εργάζονταν για ψίχουλα;

Όχι η εισβολή του ΠΑΜΕ στη συζήτηση επίσημων εργοδοτών-συνδικαλιστών δεν έχει καθόλου να κάνει με οποιαδήποτε εργατικά συμφέροντα. Σημαίνει το ότι όποιος στο μέλλον σταθεί στο δρόμο των ρωσο-κινέζων αφεντικών θα έχει να αντιμετωπίσει τα τάγματα εφόδου του ΠΑΜΕ που θα απομακρύνουν τα «παράσιτα» που «εμποδίζουν την κοινωνική εξέλιξη».

Αλλά, οι εργαζόμενοι δεν θα κάθονται για καιρό να κοιτάνε το ΠΑΜΕ και το ψευτοΚΚΕ να ασκούν τη φασιστική τους εξουσία ενάντια στους ίδιους και στη χώρα ολόκληρη. Ήδη αρχίζουν να ζυμώνουν στους χώρους δουλειάς τον καταστροφικό τους ρόλο και στον Βόλο αντιστάθηκαν μαζικά στους τραμπουκισμούς τους. Οι σοσιαλφασίστες είναι ασύδοτοι όσο έχουν απέναντι τους αστούς τύπου ΣΕΒ ή γραφειοκράτες κρατικούς συνδικαλιστές τύπου ΓΣΕΕ. Όταν η εργατική τάξη το όνομα της οποίας καπηλεύονται υψώσει τη φωνή της και διεκδικήσει τα στοιχειώδη της δημοκρατικά δικαιώματα οι θρασείς αυτοί και πραγματικά αντεργάτες και αντικομμουνιστές προβοκάτορες θα χωθούν στο καβούκι τους και η χώρα θα σωθεί. Αν όχι θα πάμε στο μεγαλύτερο φασισμό και στη μεγαλύτερη εξαθλίωση που έχουμε ποτέ γνωρίσει σαν χώρα.